m016

ﻫﻨﺮ ﻭ ﺳﻴﺮ ﻗﻬﻘﺮﺍﺋﻰ ﺁن در  ﻓﺮﻫﻨﮓ

        ﻫﻨﺮ ﻳﮑﻰ ﺍﺯ ﺷﺎﺧﻪ ﻫﺎﻯ ﻓﺮﻫﻨﮓ ﻭ ﺗﻤﺪﻥ ﻫﺮ ﻣﻠّﺘﻰ ﺍﺳﺖ. ﺍﮔﺮ ﻫﺮ ﻓﺮﻫﻨﮓ ﻭ ﺗﻤﺪﻧّﻰ ﺩﻭﭼﺎﺭ ﺳﻘﻮﻁ ﻭ ﻳﺎ ﺑﺎﻟﻌﮑس ﺷﺎﻧس ﺗﮑﺎﻣﻞ ﺩﺍﺷﺘﻪ ﺑﺎﺷﺪ،ﺷﺎﻣﻞ ﻫﻨﺮ ﻧﻴﺰ ﺧﻮﺍﻫﺪ ﺷﺪ. ﭼﻮﻥ ﺩﺭ ﻃﺒﻴﻌﺖ،ﻫﻴﭻ ثاﺑﺘﻰ ﺟﺰ ﺧﺪﺍﻯ ﻣﻄﻠﻖ ﻧﻴﺴﺖ ﻭﻫﺮ ﭼﻴﺰ ﻣﺎ ﺳﻮﺍﻩ ﻣﺘﻐﻴّﺮ ﺍﺳﺖ. ﺍﻳﻦ ﺗﻐﻴﻴﺮ ﻳﺎ ﻧﺪﺭﺗﺎ ﺩﺭ ﺍﻓﺮﺍﺩ ﺩﺭ ﺣﺎﻝ ﺗﮑﺎﻣﻞ ﺍﺳﺖ،ﻭ ﻳﺎ ﺍﮐثرﺍ ﺩﺭ ﺣﺎﻝ ﻗﻬﻘﺮﺍ ﻭ ﻋﺪﻡ ﺭﻓﺘﻦ ﺍﺳﺖ. ﺍﻟﺒﺘﻪ ﻫﻨﺮ ﻭ ﻫﺮ ﺍﻣﺮﻯ ﺩﺭﻫﺴﺘﻰ،ﻋﺪﻡ ﺭﻓﺘﻦ ﻧﺪﺍﺭﺩ.ﺯﻭﺍﻝ ﻓﺮﻫﻨﮕﻰ ﻭ ﻫﻨﺮﻯ ﺭﺍ،ﺑﺎﻳﺪ ﭼﻨﻴﻦ ﺗﻮﺟﻴﻪ ﮐﺮﺩ،ﮐﻪ ﻭﻗﺘﻰ ﻧﺴﻠﻰ ﺍﻧﺴﺎﻧﻰ ﻓﺼﻞ ﻧﻮﻋﻰ ﺧﻮﺩﺭﺍ ﺍﺯ ﺩﺳﺖ ﺩﺍﺩ،ﭼﻪ ﺍﻳﻨﮑﻪ ﺑﺎﻟﺎﺗﺮ ﺑﺮﻭﺩ ﻭچه ﭙﺎﺋﻴن ﺘﺮ، ﺩﻳﮕﺮ ﻓﺮﻫﻨﮓ ﻭ ﻫﻨﺮ ﻭ ﺳﻠﻴﻘﻪ ﻭ ﻋﻘﻞ ﻗﺒﻠﻰ ﺧﻮﺩ ﺭﺍ ﺍﺯ ﺩﺳﺖ ﺩﺍﺩﻩ،ﻭ ﺁﻥ ﻫﻨﺮ ﺑﺮﺍﻯ ﺁﻥ ﻧﺴﻞ ﺟﺪﻳﺪ ﺩﺭ ﺣﮑﻢ ﺯﺍﺋﻞ ﺷﺪه اﺳﺖ.ﻳﺎ مثل ﺍﻳﻦ ﺍﺳﺖ،ﮐﻪ ﻫﻤﺎﻥ ﺳﻄﺢ ﻫﻨﺮﻯ ﻳﺎ ﺁﻥ ﻧﻮﻉ ﻓﺮﻫﻨﮓ ﻭ ﻋﻘﻞ،ﺑﻪ ﺑﺎﻳﮕﺎﻧﻰ ﻋﻠﻢ ﺍﻟﻬﻰ ﺑﺎﺯ ﻣﻴﮕﺮﺩﺩ،ﺗﺎ ﺩﺭ ﻓﺼﻞ ﻧﻮﻋﻰ ﻣﻨﺎﺳب ﻤﺮﺩﻡ ﺁﻥ ﺑﺎﺯ ﺟﺎﺋﻰ ﭘﻴﺪﺍ ﮐﻨﺪ. ﻭ ﻫﻤﺎﻥ ﻫﻨﺮ ﻭﻓﺮﻫﻨﮓ،مثل ﺍﻳﻦ ﺍﺳﺖ ﮐﻪ ﺩﻭﺑﺎﺭﻩ ﺍﺣﻴﺎ ﺷﺪﻩ ﺑﺎﺷﺪ. ﻳﺎ ﭼﻮﻥ ﻗﺎﻟﺐ ﻭﻭﺳﻴﻠﻬﺎﻯ،ﮐﻪ ﺩﺭ ﺍﻧﺒﺎﺭﻯ ﻣﺎﻧﺪﻩ ﺗﺎ ﮐﺎﺭﺑﺮﺩ ﺁﻥ ﻟﺎﺯﻡ ﺑﺎﺷﺪ،ﻭﺩﻭﺑﺎﺭﻩ ﺁﻥ ﻭﺳﻴﻠﻪ ﺑﺼﺤﻨﻪ ﻭﺟﻮﺩ ﺑﺎﺯ ﮔﺮﺩﺩ.ﻫﺮﮔﺎﻩ ﺍﻧﺴﺎﻧﻬﺎ ﺩﺭ ﻫﺮ ﻗﻮﻣﻰ ﺗﻐﻴﻴﺮ ﮐﻨﺪ،ﻣﺠﻤﻮعه اﻯ ﺍﺯ ﻓﺮﻫﻨﮓ ﻭ ﺳﻠﻴقه ها، ﻭ ﻋﻘﻞ ﻭ ﺫﻭﻕ ﺁﻧﻬﺎ ﻧﻴﺰ ﺗﻐﻴﻴﺮ ﮐﺮﺩﻩ، ﻭﻣﺠﻤﻮﻋﻪ ﺟﺪﻳﺪﻯ ﺍﺯ ﻫﻨﺮ ﻭ ﻓﺮﻫﻨﮓ ﭘﻴﺪﺍ ﻣﻴﺸﻮﻧﺪ. ﺍﻗﻮﺍﻡ ﮐﻪ ﻟﺎ ﺟﺮﻡ ﺗﻐﻴﻴﺮ ﻣﻴﮑﻨﻨﺪ، ﺍﮔﺮ ﺗﮑﺎﻣﻞ ﺩﺭ ﻓﺼﻞ ﻧﻮﻋﻰ،ﻫﻤﺮﺍﻩ ﺑﺎ ﺳﻠﻮﻙ ﺍﻟﻬﻰ ﻧﺪﺍﺷﺘﻪ ﺑﺎﺷﻨﺪ، ﺳﺒﻚ ﺯﻧﺪﮔﻰ ﻭ ﻓﮑﺮﻭ ﺳﻠﻴﻘﻪ ﺁﻧﻬﺎ،ﺩﻳﮕﺮ ﻓﺮﻫﻨﮓ ﺍﺟﺪﺍﺩﻯ ﺭﺍ ﻧﻤﻰ ﻓﻬﻤﻨﺪ. ﻭ ﭼﻮﻥ ﻗﻮﻣﻰ ﻣﺎﺩﻯ ﺗﺮ ﺷﺪﻩ، ﺑﻔﺮﻫﻨﮓ ﻭ ﻫﻨﺮ ﻣﺎﺩﻯ ﺗﺮ ﻧﻴﺎﺯ ﺩﺍﺭﺩ.ﻭ ﻳﺎ ﺍﺯ ﺧﻮﺩ ﺑﺮﻭﺯ ﻣﻴﺪﻫﻨﺪ.ﺍﻣﺎ ﺩﺭﺻﻮﺭﺕ ﮐﻤﺎﻝ ﺟﺴﺘﻦ ﻗﻮﻣﻰ،ﺑﺎﺯ ﻓﺮﻫﻨﮓ ﻭ ﻫﻨﺮ ﺧﻮﺩﺭﺍ ﺭﻫﺎ ﻣﻴﮑﻨﺪ، ﻭ ﺩﻧﺒﺎﻝ ﻫﻨﺮ ﻭ ﻓﺮﻫﻨﮓ ﺑﺮﺗﺮ ﻫﺴﺘﻨﺪ. ﺩﺭﺳﺖ ﻣﺎﻧﻨﺪ ﻃﻔﻠﻰ ﮐﻪ ﺩﺭ ﻫﺮ ﺳﻦ،ﺑﻤﺠﻤﻮعه اﻯ ﺟﺪﻳﺪﻯ ﺍﺯ ﺍﺳﺒﺎﺏ ﺑﺎﺯﻳﻬﺎ،ﻭ ﺷﮑﻞ ﺩﻳﮕﺮﻯ ﺍﺯ سرﮔﺮﻣﻴﻬﺎ ﻭﺧﻮﺷﻰ ﺁﻭﺭﻯ ﻫﺎ ﻧﻴﺎﺯ ﺩﺍﺭﺩ.

    ﺍﻣﺮﻭﺯ ﺗﻤﺪﻥ ﻭ ﻫﻨﺮ ﻓﺼﻮﻝ ﻧﻮﻋﻰ ﺑﺸﺮﻯ ﺭﺍﻳﺞ ﺩﻧﻴﺎ،ﺑﺤﮑﻢ ﺍﻧﺘﺨﺎﺏ ﻃﺒﻴﻌﻰ ﺍﻟﻬﻰ ﺩﺭ ﺣﺎﻝ ﺗﺼﻔﻴﻪ ﻫﺴﺘﻨﺪ.ﻭ ﻫﻤﻪ ﺯﻣﻴﻨﻪ ﻫﺎ ﺩﺭ ﻫﺴﺘﻰ،ﺑﻨﻔﻊ ﻭ ﺗﻮﺳﻌﻪ ﻭﺭﻭﺍﺝ ﻓﺼﻞ ﻧﻮﻋﻰ ﺟﺪﻳﺪ ﺍﺳﺖ،ﮐﻪ ﺍﻣﺮﻭﺯ ﻭ ﺩﻳﺮﻭﺯ ﺑﻮﺳﻴﻠﻪ ﺁﺧﺮﻳﻦ ﺍﻭﻟﻴﺎ ﺧﺪﺍ،ﻭ ﺷﺎﻫﺪﺍﻥ ﻗﺎﺋﻢ ﻧﻮﻉ ﺑﺸﺮ،ﻧﻄﻔﻪ ﺁﻥ ﻓﺼﻞ ﺟﺪﻳﺪ ﻧﻮﻋﻰ ﮔﺬﺍﺭﺩﻩ ﺷﺪﻩ ﺍﺳﺖ. ﻭ ﭘس ﺍﺯ ﺭﻭﺍﺝ ﺍﻳﻦ ﻓﺼﻞ ﺟﺪﻳﺪ،ﻫﻨﺮ ﻭﻓﺮﻫﻨﮓ ﺭﺍﻳﺞ ﺑﺎﺯ ﺩﻭﭼﺎﺭ ﺗﺼﻔﻴﻪ ﻭ ﻗﻬﻘﺮﺍﺋﻰ ﻣﻴﺸﻮﺩ،ﺗﺎ ﺑﻨﻴﺴﺘﻰ ﺑﺮﺳﺪ.ﻭﺯﻣﻴﻨﻪ ﺑﺮﺍﻯ ﺳﻄﺢ ﺑﺮﺗﺮﻯ ﺍﺯ ﻓﺼﻮﻝ ﻧﻮﻋﻰ ﺑﻌﺪﻯ،ﻭ ﻫﻨﺮﻫﺎ ﻭ ﻓﺮﻫﻨﮓ ﻫﺎ،ﻭ ﻋﻘﻞ ﻫﺎ ﻭ ﻋﻠﻢ ﻫﺎ،ﻭ ﻓﻠﺴﻔﻪ ﻫﺎ ﻭ ﺳﺎﺑﻘﻪ ﻫﺎ، ﻭ ﺍﺣﻮﺍﻝ ﻭ ﺍﺧﻠﺎﻕ ﺟﺪﻳﺪ ﺟﺎﻯ ﺁﻧﺮﺍ ﻣﻴﮕﻴﺮﺩ. ﻫﺮﮔﻮﻧﻪ ﻣﻘﺎﻭﻣﺖ ﺑﺮﺧﻰ ﻣﺘﻔﮑﺮﺍﻥ ﻏﻴﺮ ﻣﺘﻮﮐّﻞ ﺑﺨﺪﺍ،ﻭ ﺩﺍﻳﻪ ﻫﺎﻯ ﺑﻬﺘﺮ ﺍﺯ ﻣﺎﺩﺭﻫﺮ ﺗﻤﺪﻥ ﻭﺗﻌﺼّﺐ ﻧﮋﺍﺩﻯ ﻭﻗﻮﻣﻰ،ﮐﻮﭼﮑﺘﺮﻳﻦ ﺗﺄثیر ﻧﺪﺍﺭﺩ. ﺩﺭ ﺣﺎﻟﻴﮑﻪ ﺁﺷﻔﺘگی ﺒﻴﺸﺘﻨﺮ ﻭ ﮐﻤﻚ ﺩﺭ ﮐﺎﺭ ﺯﻭﺍﻝ ﺁﻥ ﻓﺮﻫﻨﮓ ﻭ ﻫﻨﺮ ﺧﻮﺍﻫﻨﺪ ﺩﺍﺷﺖ.

    ﺑﺮﺭﺳﻰ ﻫﻨﺮ ﺭﺍﻳﺞ ﺩﺭ ﺯﻣﺎﻥ ﻣﺎ ﻧﻴﺰ،ﻃﺒﻖ ﻗﺎﻋﺪﻩ ﻫﻨﺪﻯ ﮐﺎﻟﻰ ﻳﻮﮔﺎ،ﺩﻭﺭﻩ ﺯﻭﺍﻝ ﻭ ﻣﺮﮒ ﻭ ﻣﺎﺩﻩ ﮔﺮﺍﺋﻰ،ﻭ ﺁﺧﺮ ﺍﻟﺰﻣﺎﻧﻰ ﺧﻮﺩ ﺭﺍ ﻣﻰ ﮔﺬﺭﺍﻧﺪ. ﻭﺍﺯ(ﻣﻌﻨﻰ)ﺩﻭﺭ ﺷﺪﻩ ﺑﻨﻴﺴﺘﻰ ﻭ ﭘﻮﭼﻰ ﻧﺰﺩﻳﻚ ﺷﺪﻩ ﺍﺳﺖ . ﺗﺎ ﺑﺎﺯ ﺯﻣﻴﻨﻪ ﭘﻴﺪﺍﻳﺶ ﻫﻨﺮ ﺟﺪﻳﺪﻯ ﭘﺮ ﻣﻌﻨﻰ ﺗﺮ،ﺑﺮﺍﻯ ﻋﺼﺮ ﺟﺪﻳﺪ ﻭ ﻓﺼﻞ ﻧﻮﻋﻰ ﺟﺪﻳﺪﻯ ﮐﻪ ﺭﺍﻳﺞ ﻣﻴﮕﺮﺩﺩ،ﺟﺎﻯ ﺁﻧﺮﺍ ﺑﮕﻴﺮﺩ. ﺩﺭ ﻫﻨﺮ ﻭﻗﺘﻰ ﻣﻌﻨﻰ ﻭ ﻏﺎﻳت ﻮﻫﺪﻓﻬﺎی الهی هرﭼﻪ ﺑﺮﺗﺮ ﺍﺟﺘﻤﺎﻋﻰ ﻭ ﻓﺮﺩﻯ،ﻭ ﺑﺨﺼﻮﺹ ﺳﻤﺒﻮﻟﻬﺎﻯ ﺷﻬﻮﺩﻯ ﺑﺮﺗﺮﻇﻬﻮﺭ ﮐﻨﺪ،ﺩﺭ ﺍﻭﺝ ﺣﻴﺎﺕ ﺧﻮﺩ ﺧﻮﺍﻫﺪ ﺑﻮﺩ. ﺍﻣﺎ ﭼﻮﻥ ﺳﻤﺒﻮﻟﻬﺎﻯ ﭘﺎﺋﻴﻦ ﺗﺮ،ﻳﻌﻨﻰ ﺗﻨﻬﺎ ﺳﻤﺒﻮﻟﻬﺎﻯ ﺍﺟﺘﻤﺎﻋﻰ ﻭ ﻓﺮﺩﻯ ﻣﻮﺭﺩ ﺗﻮﺟّﻪ ﺑﺎﺷﻨﺪ،ﻭ ﺳﻤﺒﻮﻟﻬﺎﻯ ﺍﻟﻬﻰ ﻭﻣﻌﺎﻧﻰ ﺳﻨّﺘﻰ ﻭ ﺳﻠﻮﮐﻰ،ﻭ ﺗﮑﺎﻣﻠﻰ ﺍﺯﻟﻰ ﺃﺑﺪﻯ ﺭﺍ ﺭﻫﺎ ﮐﻨﺪ،ﺑﺎﻧﺤﻄﺎﻁ ﺧﻮﺩ ﺭﻓﺘﻪ ﺍﺳﺖ.ﻭ ﺍﺯ ﺁﻥ ﺑﺪﺗﺮ ﻭﻗﺘﻰ ﮐﻪ ﻫﻨﺮ ﺗﻨﻬﺎ ﺳﻤﺒﻮﻟﻬﺎﻯ ﻓﺮﺩﻯ ﺧﺎﺹ،ﻭ ﺑﺮﺧﻰ ﺍﺯ ﺍﻓﺮﺍﺩ ﺗﻮﺟّﻪ ﺷﻮﺩ، ﺑﺎﺯ ﺍﻳﻦ ﻫﻨﺮ ﺑﻴﺸﺘﺮ ﺑﺎﻓﺮﺍﺩﺧﺎﺹ ﻧﺰﺩﻳﻚ ﺷﺪﻩ،ﻭ ﺗﻨﻬﺎ ﻣﻌﺪﻭﺩﻯ ﻣﻴﺘﻮﺍﻧﻨﺪ ﻧﻔس ﺧﻮﺩﺭﺍﺍﺯ ﺁﻟﻮﺩﮔﻰ ﻫﺎﻯ ﺧﻮﺩ،ﺩﺭ ﺁﻥ ﻣﻠﺎﺣﻈﻪ ﮐﻨﻨﺪ. ﻭ ﺍﺯ ﺁﻥ ﺑﺪﺗﺮ ﺑﺎﺯ ﻭﻗﺘﻰ ﺍﺳﺖ.ﮐﻪ ﺍثرﻯ ﻫﻨﺮﻯ،ﺗﻨﻬﺎ ﺑﻴﺎﻥ ﺣﺎﻝ ﻭ ﺳﻤﺒﻠﻬﺎﻯ ﺷﺨﺼﻰ ﻫﻨﺮﻣﻨﺪ ﺑﺎﺷﺪ، ﻭ ﺩﺭ ﺩﻳﮕﺮﺍﻥ ﺳﻤﺒﻮﻟﻬﺎﻯ ﻫﻨﺮﻯ ﻋﺎﻡ ﻭﺟﻮﺩ ﻧﺪﺍﺷﺘﻪ ﺑﺎﺷﺪ. ﺩﺭﺳﺖ ﻫﻤﺎﻥ ﮐﺎﺭ ﺭﻭﺍﻥ ﮐﺎﻭﺍﻥ ﺍﺳﺖ.ﮐﻪ ﺍثر ﻫﻨﺮﻯ ﺭﺍ ﺑﺮﺍﻯ ﻣﻄﺎﻟﻌﻪ ﻭ ﻣﻌﺎﻟﺠﻪ ﻧﻔس ﻭ ﺭﻭﺍﻥ ﺁﻥ ﻫﻨﺮﻣﻨﺪ ﺑﻴﻤﺎﺭ ﺭﺍ ﺑﺮﺭﺳﻰ ﻣﻴﮑﻨﻨﺪ. ﺍﻳﻨﺠﺎ ﻫﻨﺮ ﺩﺭ ﺣﻀﻴﺾ ﻣﻌﻨﻰ ﻭ ﺳﻘﻮﻁ ﺧﻮﺩ ﺍﻓﺘﺎﺩﻩ ﺍﺳﺖ. ﺩﻳﮕﺮﺍﻥ ﺁثاﺭ ﺟﺎﻭﻳﺪﺍﻥ ﻫﻨﺮﻣﻨﺪﺍﻥ ﺑﺰﺭﮒ ﺗﺎﺭﻳﺨﻰ،ﺩﺭ ﻫﻨﺮ ﺩﻳﺪﻩ ﻧﻤﻴﺸﻮﺩ. ﺗﺎ ﺗﻤﺎس ﻧﺎﻇﺮﺍﻥ ﺭﺍ ﺑﺎﻧﺪﻳﺸﻪ ﻭﺗﺄﻣّﻞ ﻭ ﻋﺒﺮﺕ ﮔﻴﺮﻯ ﻭ ﻫﺸﺪﺍﺭ ﮔﻴﺮﻯ ﻭﺍﺩﺍﺭ ﮐﻨﺪ . ﺁﻥ ﻫﻨﺮ ﻭ ﺗﺎﺑﻠﻮﻯ ﭼﻴﻨﻰ ﻧﻴﺴﺖ،ﮐﻪ ﺣﺎﻟﺖ ﺧﻠﺴﻪ ﻭ ﺣﺎﻝ ﻳﺎﺑﻰ ﺑﻬﻤﻪ ﺩﺳﺖ ﺑﺪﻫﺪ.ﻭ ﻳﺎ ﺁثاﺭ ﻣﻴﮑﻠﺎﻧﮋ ﻧﻴﺴﺖ، ﮐﻪ ﺗﻤﺎﺷﺎﭼﻰ ﺭﺍ ﺑﺴﻌﺎﺩت ﺸﻬﻮﺩﻯ،ﻭ ﺍﺩﺍﻣﻪ ﺗﮑﺎﻣﻞ ﺍﻟﻬﻰ ﻭﺍﺩﺍﺭ ﻣﻴﮑﺮﺩ. ﺑﻠﮑﻪ ﺁﻧﭽﻪ ﻣﺎﻧﺪﻩ ﺗﻌﺒﻴﺮﻯ ﺍﺯ ﻧﻔس ﺁﺷﻔﺘﻪ ﻭ ﺑﻴﻤﺎﺭﻯ ﺑﻨﺎﻡ ﻫﻨﺮﻣﻨﺪ ﺍﺳﺖ.ﮐﻪ ﺯﻳﺮ ﭼﺸﻢ ﺭﻭﺍﻥ ﮐﺎﻭ ﻣﻌﺎﻟﺞ ﺍﻭ ﺩﺍﺭﺍﻯ ﺍﺭﺯﺷﻰ ﺑﺎﺷﺪ . ﺩﺭﺳﺖ ﻣﺎﻧﻨﺪ ﻧﻘّﺎشی ﮐﻮﺩﻙ،ﮐﻪ ﺗﻨﻬﺎ ﺍﺣﻮﺍﻝ ﺧﻮﺩﺭﺍ ﻧﺸﺎﻥ ﻣﻴﺪﻫﺪ،ﻭ ﺩﺭ ﺩﻳﮕﺮﺍﻥ ﺍﺣﻮﺍﻝ ﺳﺎﺯﻯ ﻧﻤﻰ ﮐﻨﺪ.  ﺍﻳﻦ ﻣﺮﺣﻠﻪ ﺳﻘﻮﻁ ﻫﻨﺮﻯ،ﻏﻴﺮ ﻗﺎﺑﻞ ﺗﺮﻣﻴﻢ ﻭ ﻣﻌﺎﻟﺠﻪ ﻭ ﻧﺠﺎﺕ ﻧﻴﺴﺖ.ﺯﻳﺮﺍ ﻓﺼﻞ ﻧﻮﻋﻰ ﺁﻥ ﺟﺎﻣﻌﻪ ﺳﺘﺎﻳﺶ ﮔﺮ ﺍﻳﻦ ﺟﻨﻮﻥ ﮐﻮﺑﻴﺴﻢ،ﺁﻧﻘﺪﺭ ﻗﻬﻘﺮﺍﺋﻰ ﻭ ﻣﺎﺩﻯ ﺷﺪه اﻧﺪ،ﮐﻪ ﻫﻤﺎﻥ ﻫﻨﺮ ﻧﻴﺰ ﺑﺮﺍﻳﺶ ﺯﻳﺎﺩﻯ ﺍﺳﺖ . ﻭﻟﻰ ﺍﮔﺮ ﻓﺼﻞ ﺟﺪﻳﺪ ﻧﻮﻋﻰ ﺩﺭ ﺟﺎمعه ای ﭘﻴﺪﺍ ﺷﺪ ﻭ ﺑﺮﻭﺍﺟﻰ ﺭﺳﻴﺪ ﺑﺮﺍﻯ ﺧﻮﺩ ﻫﻨﺮ ﻭ ﻫﻨﺮﻣﻨﺪﺍﻧﻬﺪﺍﺭﺩ ﻭ ﺳﺘﺎﻳﺶ ﮔﺮﺍﻥ ﺁﻧﻬﻢ ﺍﻫﻞ ﻣﻌﻨﻰ،ﻭﮐﺎﻣﻠﺎﻥ ﻭ ﺳﺎﻟﮑﺎﻥ ﻭ ﻣﺴﺘﻌﺪﺍﻥ ﺳﻠﻮﻙ ﺁﻥ ﻗﻮﻡ ﻫﺴﺘﻨﺪ. ﭼﺮﺍ ﺑﻤﻘﺎﻭﻣﺖ ﻣﻰ ﭘﺮﺩﺍﺯﻳﻢ،ﻭﺩﺭ ﺻﺪﺩ ﻣﻌﺎﻟﺠﻪ ﺍﻭﺿﺎﻉ ﻭ ﺟﻠﻮﮔﻴﺮﻯ ﻫﺴﺘﻴﻢ. ﺑﺎﻳﺪ ﻭﺟﻮﺩ ﺧﻮﺩﺭﺍ ﺩﮔﺮﮔﻮﻥ ﮐﻨﻴﻢ.ﻭ ﺑﮑﻤﺎﻝ ﻭ ﻧﺠﺎﺕ ﻭ ﻓﺼﻞ ﻧﻮﻋﻰ ﺑﺮﺗﺮﻯ ﺩﺭ ﺭﻭﺡ ﺑﺮﺳﻴﻢ . ﻫﻢ ﺧﻮﺩﻣﺎﻥ ﺩﺍﺭﺍﻯ ﺁﻥ ﻫﻨﺮ،ﻭﻭﺿﻊ ﺍﻳﺪﺁﻝ ﺭﺍ ﺧﻮﺍﻫﻴﻢ ﺩﺍﺷﺖ،ﻭ ﻫﻢ ﺑﺎﺣﻴﺎﻯ ﻫﻨﺮ ﻭ ﺗﻤﺪﻥ ﻭﻓﺮﻫﻨﮓ ﮐﻤک ﻤﻴﮑﻨﻴﻢ. ﺷﺎﻳﺪ ﮐﺎﻣﻠﺎﻥ ﻭﺍﺻﻞ ﻫﺮ ﻗﻮﻡ،ﺗﻨﻬﺎﺻﻠﺎﺣﻴّﺖ ﺩﺍﺭﺍنی ﻫﺴﺘﻨﺪ،ﮐﻪ ﻣﻴﺘﻮﺍﻧﻨﺪ ﺑﺂﻧﻬﺎ ﮐﻤﻚﺍﺧﻠﺎﻗﻰ ﻭ ﺗﺮﻣﻴﻢ ﺑﮑﻨﻨﺪ. ﻳﻌﻨﻰ ﺁﻧﻬﺎ ﺭﺍ ﻫﺸﺪﺍﺭ ﺑﺪﻫﻨﺪ ﮐﻪ ﺑﻄﺒﻴﻌﺖ ﺑﺎﺯ ﮔﺮﺩﻧﺪ. ﻭﺑﻤﺴﻴﺮ ﻃﺒﻴﻌﻰ ﺍﻟﻬﻰ ﺩﺭ ﺳﻠﻮﻙ ﻭ ﺗﮑﺎﻣﻞ ﭘﻴﻮﻧﺪﻧﺪ . ﺑﺨﻮﺩ ﺑﻴﺎﻳﻨﺪ ﻭ ﺍﺯﺭﺍﻩ ﺭﻓﺘﻪ ﻫﺎ ﭼﻴﺰﻯ ﺑﻴﺎﻣﻮﺯﻧﺪ،ﻭ ﺧﻮﺩﺭﺍ ﺍﺯ ﻧﻮ ﺑﺴﺎﺯﻧﺪ ﻭ ﺍﺯ ﺳﻄﺤﻰ ﮐﻪ ﻫﺴﺘﻨﺪ،ﺗﻌﺮﻳﻒ ﻣﻴﮑﻨﻨﺪ ﻭ ﺑﺤﻘﻴﻘﺖ ﺑﺎﺯ ﮔﺮﺩﻧﺪ.ﻭ ﺩﻳﮕﺮ ﺗﺎﺑﻊ ﻧﻔس ﻫﻮﺳﺮﺍﻥ ﻭ ﺷﻬﻮﺕ ﺭﺍﻥ،ﻭ ﺟﺎﻫﻞ ﻭ ﻗﻬّﺎﺭ ﺭﺍ ﭘﺸﺘﮕﻮﺵ ﻧﻴﻨﺪﺍﺯﻧﺪ، ﮐﻪ ﺷﻴﻄﺎﻥ ﺗﺎ ﻣﺎﺭﺍ ﺑﭙﺎﻯ ﻧﻴﺴﺘﻰ ﻧﺒﺮﺩ، ﺭﻫﺎﻳﻤﺎﻥ ﻧﻤﻰ ﮐﻨﺪ.

      ﻫﻨﺮ ﻳﻚ ﻧﻮﻉ ﺗﻌﺒﻴﺮ ﻭ ﺑﻴﺎﻥ،ﺍﺯ ﺗﺠﻠّﻴﺎﺕ ﻣﻌﻨﻮﻯ ﻭ ﺍﻓﮑﺎﺭ ﺍﻧﺴﺎﻧﻰ ﺍﺳﺖ. ﭼﻪ ﺑﻴﻤﺎﺭ ﮔﻮﻧﻪ ﺁﻥ،ﻭ ﭼﻪ ﺳﺎﻟﻢ ﮔﻮﻧﻪ ﺭﻭﺡ ﺍﻧﺴﺎﻥ ﺯﻧﺪﻩ،ﺩﺭ ﻫﺮ ﻣﻘﺎﻣﻰ ﮐﻪ ﺑﺎﺷﺪ،ﺑﺮﺣﺴﺐ ﻣﻘﺎﻣﻰ که هستند ﻭﺑﺮﺣﺴﺐ ﻣﻘﺎﻡ ﺗﮑﺎﻣﻠﻰ ﻭ ﻋﻘﻞ ﻣﺮﺑﻮﻃﻪ،ﺍثاﺭﻯ ﺑﺮﻭﺯ ﻣﻴﺪﻫﺪ ﮐﻪ ﻫﻨﺮ ﻭﻓﺮﻫﻨﮓ ﻧﺎﻡ ﺩﺍﺭﺩ.ﻭ ﺗﺎﺑﻊ ﻭ ﺍﻧﻌﮑﺎﺳﻰ ﺍﺯ ﺁﻥ ﻣﻘﺎﻡ ﻣﻌﻨﻮﻯ ﻭ ﺭﻭﺣﻰ ﻓﺼﻞ ﻧﻮﻋﻰ، ﻭ ﻣﻘﺎﻡ ﺻﺎﺣﺒﺶ،ﻭﻧﻴﺰ ﺑﻴﺎﻥ ﮐﻨﻨﺪعلّت ﺟﺎﺫﺑﻪ ﻳﺎ ﻧﻔﺮﺕ ﺗﻤﺎﺷﺎﭼﻴﺎﻥ ﻳﺎ ﺷﻨﻮﻧﺪﮔﺎﻥ ﺍﺳﺖ. ﻫﻨﺮ ﺑﺪﻭﻥ ﻋﻘﻞ ﻭﻣﻘﺎﻡ ﺗﮑﺎﻣﻠﻰ ﺭﻭﺣﻰ ﺩﺭﺣﺎﻝ ﺗﻐﻴﻴﺮ ﻣﻤﮑﻦ ﻧﻴﺴﺖ  ﻣﮕﺮ ﺩﺭ ﻫﻨﺮ ﻃﺒﻴﻌﺖ ﻳﺎ ﺁﻥ ﻃﺒﻴﻌﺖ،ﻳﺎ ﺁﻥ ﻫﻨﺮ ﺯﺑﺎﻧﻰ ﻭ ﻣﻌﺎﻧﻰ،ﮐﻪ ﻣﺎ ﺑﺮ ﺁن ﻤﻴﮕﺬﺍﺭﻳﻢ.ﭼﻨﺪﻯ ﺍﺯ ﺍﺻﻮﻝ ﻭ ﺍﺣﮑﺎﻡ ﺯﺑﺎﻧﻰ ﺩﺭ ﺁﻥ ﻭﺟﻮﺩ ﺩﺍﺭﺩ. ﻣﺎ ﮐﻪ ﺗﻌﺎﻟﻰ ﺟﺴته اﻳﻢ،ﺑﺮﺣﺴﺐ ﻣﻘﺎﻡ ﺧﻮﺩﻣﺎﻥ ﺑﺰﻳﺒﺎﺋﻰ ﺗﺠﻠّﻴﺎﺕ ﻫﻨﺮﻯ ﻣﻌﻨﻰ ﻣﻴﺪﻫﻴﻢ.ﻳﮑﻰ ﮐﻮﻫﺴﺎﺭ ﺭﺍ ﺯﻳﺒﺎ ﻣﻴﺒﺎﺷﺪ، ﻭﻳﮑﻰ ﺻﺤﺮﺍﻯ ﺑﺮﻫﻮﺕ ﻭ ﻳﮑﻨﻮﺍﺧﺖ ﺭﺍ،ﻭ ﻳﮑﻰ ﻫﺮ ﺩﻭ ﺭﺍ،ﻭ ﻳﮑﻰ ﻫﻢ ﻫﻴﭻ ﮐﺪﺍﻡ ﺭﺍ. ﺯﻳﺮﺍ ﻫﺮ ﮐﺪﺍﻡ ﺩﺭ ﻣﻘﺎﻣﻰ ﻭ ﺍﺻﻞ ﻧﻮﻋﻰ ﻭ ﻋﻘﻠﻰ ﻭ ﺣﺎﻟﻰ ﻭ ﻋﺎﻟﻤﻰ ﻭﺟﻮﺩﻯ ﺧﺎﺹ ﺧﻮﺩﻫﺴﺘﻨﺪ. ﻫﻨﺮﻣﻨﺪ ﺍﮔﺮ ﺁﮔﺎﻫﺎﻧﻪ ﺍﺣﺴﺎس ﺩﺍﺷﺘﻪ ﺑﺎﺷﺪ،ﺑﻴﺸﺘﺮ ﻣﻠﺎﺣﻈﻪ ﺣﺎﻝ ﺩﻳﮕﺮﺍﻥ ﺭﺍ ﻣﻴﮑﻨﺪ،ﮐﻪ ﻧﺎﻇﺮ ﺍثرﻫﻨﺮﻯ ﺍﻭ ﺧﻮﺍﻫﻨﺪ ﺑﻮﺩ. ﻭ ﻫﺮﭼﻪ ﻧﺎ ﺧﻮﺩﺁﮔﺎﻩ ﻫﻨﺮﻧﻤﺎﺋﻰ ﮐﻨﺪ،ﺗﻨﻬﺎ ﺑﻴﺎﻥ ﺣﺎﻝ ﺧﻮﺩ ﻣﻴﭙﺮﺩﺍﺯﺩ، ﻭﮐﺎﺭ ﺭﺍ ﺑﻬﺘﺮ ﺑﻤﻘﺼﻮﺩ ﺍﻳﺪﺁﻟﺶ ﺭﺳﺎﻧﺪﻩ ﺍﺳﺖ. ﮐﺎﻣﻠﺎﻥ ﻫﻨﺮﻣﻨﺪ ﺷﺪﻩ ﺩﺭ ﮐﺎﺭ ﺧﻮﺩ،ﻫﺪﻑ ﻣﻘﺪّس ﻮﺍﻳﺪﺁﻝ ﻭ ﺍﺑﺪﻯ ﺭﺍ ﺩﺭ ﻧﻈﺮ ﺩﺍﺭﻧﺪ.ﻧﺴﻠﻬﺎﻯ ﻓﺮﺩﺍ ﺭﺍ ﻫﻢ ﻣﻠﺎﺣﻈﻪ ﻣﻴﮑﻨﻨﺪ. ﺗﻤﺎﻡ ﺁﺭﻣﺎﻧﻬﺎ ﺭﺍ ﺩﺭ ﺁﺭﻣﺎﻧﻰ ﺑﺮﺗﺮﻯ ﻭ ﺍﻟﻬﻰ ﻗﺮﺍﺭﻣﻰ ﺩﻫﺪ. ﻭﺑﺎﻟﺄﺧﺮه هماﻥ ﺯﻣﺎﻥ ﺗﺤت ﺘﺄثیر ﻫﻨﺮ ﺍﻳﻦ ﮐﺎﻣﻞ ﺧﻮﺍﻫﻨﺪ ﺑﻮﺩ. ﺯﻳﺮﺍ ﻫﻨﺮﻣﻨﺪ ﻣﻨﺪ ﮐﺎﻣﻞ ﻭﺍﺻﻞ،ﻫﺪﻓﻰ ﺟﺰ ﻏﺎﻳت اﻟﻬﻰ،ﻭ ﺗﺤﺮﻳﻚ ﺍﻣﺮﺳﻠﻮﻙ ﺍﻟﻬﻰ ﺩﺭ ﺩﻳﮕﺮﺍﻥ،ﻓﺮﻳﺎﺩﻯ ﻧﺪﺍﺭﺩ ﻭ ﺍﺯ ﻏﺎﻳﺎﺕ ﻓﺮﺍﻣﻮﺵ ﺷﺪﻩ،ﻭ ﺍﺣﻴﺎﻯ ﺳﻤﺒﻮﻟﻬﺎﻯ ﺳﻨّﺘﻰ،ﺑﺎ ﺑﺎﺭﺯﺷﻬﺎﻯ ﻣﺎﺩﻯ ﺷﺪﻩ ﺩﺭ ﺁﻣﺪه اﻧﺪ ﻭ ﻫﺪﻑ ﺩﻳﮕﺮﻯ ﻧﺪﺍﺭﺩ. ﺍﻳﻨﮑﻪ ﺑﺎﻳﺪ ﻣﺤﻴﻄﻰ ﺑﺎﺷﺪ،ﺗﺎ ﻫﻨﺮﻯ ﺷﮑﻔﺘﻪ ﺷﻮﺩ،ﺣﺮﻑ ﻗﺎﻃﻌﻰ ﻧﻴﺴﺖ. ﻫﺮﻫﻨﺮﻯ ﺩﺭﻫﺮﺳﻄﺤﻰ ﻭ ﻣﻘﺎﻣﻰ،ﻭﺩﺭ ﻫﺮ ﺩﺭﺟﻪ،ﺍﻭﻝ ﺑﺮﺍﻯ ﺩﻝ ﻫﻨﺮﻣﻨﺪ ﺍﺳﺖ. ﻭ ﺩﺭ ﺩﺭﺟﻪ ﺩﻭﻡ ﺑﺮﺍﻯ ﮔﺮﻭﻫﻰ، ﻫﻢ ﺳﻄﺢ ﻭ ﻫﻢ ﺣﺎﻝ ﻫﻨﺮﻣﻨﺪ ﺍﺳﺖ،ﮐﻪ ﺍﺯ ﺍﻭ ﺳﺘﺎﻳﺶ ﻣﻴﮑﻨﻨﺪ. ﻭ ﻫﻨﺮ ﮐﺎﻣﻠﺎﻥ ﻫﻢ ﺑﺮﺍﻯ ﺩﻝ ﺧﻮﺩ،ﻭﺑﺮﺍﻯ ﻫﻤﻄﺮﺍﺯﺍﻥ ﻣﻌﻨﻮﻯ ﺧﻮﺩ، ﻭ ﻫﻢ ﺑﺮﺍﻯ ﺁﻳﻨﺪﮔﺎﻥ ﺑﺎﻳﻦ ﺍﺣﻮﺍﻝ،ﻭ ﺧﻠﺎﺻﻪ ﺑﺮﺍﻯ ﺣﻘﻴﻘﺖ ﻭﺭﺍﻩ ﺧﺪﺍ ﻫﻨﺮ ﻧﻤﺎﺋﻰ ﻣﻴﮑﻨﺪ . ﺍﻟﺒﺘﻪ ﻣﺴﺄﻟﻪ ﺗﮑﻨﻴﻚ ﻫﻨﺮ ﺑﺮﺍﻯ ﻫﻨﺮﻣﮑﻨﺪ ﻫﺴﺖ.ﻭﻟﻰ ﺍﻳﻦ ﻓﻘﻂ ﮐﺎﻣﻠﺎﻥ ﻭﺍﺻﻠﺎﻥ ﻫﺴﺘﻨﺪ،ﮐﻪ ﺩﺭﺑﺎﺯﮔﺸﺖ ﺑﺨﻠﻖ ﺍﮔﺮ ﺑﺨﻮﺍﻫﻨﺪ، ﺗﻌﺒﻴﺮﻯ ﻫﻨﺮﻯ ﺍﺯﺍﺣﻮﺍﻝ ﺧﻮﺩ ﺑﮑﻨﻨﺪ،ﺑﺎﻳﺪ ﻭﺳﺎﺋﻞ ﮐﺎﺭﺭﺍ ﺁﻣﺎﺩﻩ ،ﻭ ﺗﻌﻠﻴﻢ ﻟﺎﺯﻡ ﺭﺍ ﻳﺎﻓﺘﻪ،ﻭ ﺭﻭﺷﻬﺎﻯ ﺗﺮﻭﻳﺞ ﻫﻨﺮ،ﻭ ﺍﻧﺘﻘﺎﻝ ﺁﻧﺮﺍ ﺑﺪﻳﮕﺮﺍﻥﺁﻣﻮﺯﺵ ﺑﮕﻴﺮﻧﺪ.  ﻫﻨﺮﻣﻨﺪﻯ ﮐﻪ ﻫﻨﻮﺯ ﺑﮑﻤﺎل اﻟﻬﻰ ﺧﻮﺩ ﻧﺮﺳﻴﺪﻩ،ﺗﻨﻬﺎ ﻭﺭﺯﻳﺪه ﺪﺭﮐﺎﺭ ﺑﺮﺩ ﻭﺳﺎﺋﻞ ﻫﻨﺮﻯ ﺍﺳﺖ.ﻭ ﺩﺍﺭﺩ ﺗﻌﺒﻴﺮﻯ ﻧﺎﻗﺺ ﺍﺯﺣﺎﻝ ﻭ ﺁﻟﻮﺩﮔﻰ ﻧﻔس ﺧﻮﺩﺭﺍﺑﻴﺎﻥ ﻣﻴﮑﻨﺪ.ﮐﻪ ﺗﻨﻬﺎ ﺑﺪﺭﺩ ﺭﻭﺍﻥ ﮐﺎﻭ ﻭﻣﻌﺎﻟﺠﻪ ﺍﻭ ﻣﻴﺨﻮﺭﺩ.ﻭ ﺑﺮﺍﻯ ﺩﻳﮕﺮﺍﻥ ﺟﺰ ﻭﺑﺎﻯ ﺟﻨﻮﻥ ﻣﻨﺘﺸﺮ ﮐﺮﺩﻥ ﻧﻴﺴﺖ. ﺁﻧﻬﺎﻯ ﻣﺮﺩه  ﺭﺍ ﺩﺭ ﮔﻮﺩﺍﻝ ﺧﻮﺩ ﺟﻤﻊ ﺁﻭﺭﻯ ﻣﻴﮑﻨﺪ، ﻭ ﮐﻮﺭ ﮐﻮﺭ ﺭﺍ ﭘﻴﺪﺍ ﻣﻴﮑﻨﺪ. ﻧﻪ ﺗﻌﻠﻴﻢ ﻭ ﻫﺪﺍﻳﺖ،ﻭ ﺭﻫﺒﺮﻯ ﻫﻨﺮﻯ ﻭ ﻓﮑﺮﻯ ﺩﻳﮕﺮﺍﻥ ﺭﺍ. ﻫﻨﺮ ﻧﻴﺰ ﻣﺤﻴﻂ ﻣﺎﺩﻯ،ﺑﺮﺍﻯ ﻋﺮﺿﻪ ﺷﺪن ﻮ ﺍﻧﺘﺸﺎﺭ ﻭﮔﻮﻳﺎﺋﻰ ﻣﻴﺨﻮﺍﻫﺪ ﮐﻪ ﺩﺭ ﻫﺮ ﺯﻣﺎﻥ ﺑﺮﺍﻯ ﻫﺮﻧﻮﻉ ﻫﻨﺮ،ﻭﻫﺮ ﺳﻄﺢ ﺗﮑﺎﻣﻠﻰ،ﭘﻴﺮﻭﺍﻥ ﻭ ﻋﻠﺎﻗﻤﻨﺪﺍﻥ ﺁﻥ ﻫﺴﺘﻨﺪ.ﻭﻟﻰ ﻣﺤﻴﻂ ﺩﺭﻭﻧﻰ ﺧﺎﺹ ﻧﻴﺰ ﺑﺮﺍﻯ ﻫﻨﺮﻣﻨﺪ ﻟﺎﺯﻡ ﺍﺳﺖ،ﮐﻪ ﺑﺘﻮﺍﻧﺪ ﺍﺣﻮﺍﻝ ﺧﻮﺩﺭﺍ ﺑﻴﺎﻥ ﮐﻨﺪ. ﭼﻪ ﺑﻬﺘﺮ ﮐﻪ ﺍﻳﻦ ﻫﻨﺮﻣﻨﺪ ﮐﺎﻣﻞ ﻭﺍﺻﻞ،ﺷﺎﻫﺪ ﻗﺎﺋﻢ ﻧﻮﻉ ﺑﺸﺮﻯ ﺑﺎﺷﺪ. ﮐﻪ ﺍﺯ ﺁﺧﺮﻳﻦ ﻫﺪﻓﻬﺎ ﻭ ﺁﺧﺮﻳﻦ ﺁﺭﻣﺎﻧﻬﺎ،ﻭ ﻏﺎﻳﺎﺕ ﺍﻟﻬﻰ ﺩﺭ ﻫﻨﺮ ﺧﻮﺩ ﮔﻔﺘﮕﻮ ﮐﻨﺪ. ﺁﻣﺎﺩﻩ ﺷﺪﻥ ﻓﻨّﻰ ﻭ ﺁﻣﻮﺯﺵ ﻫﻨﺮﻯ،ﻭ ﺗﺄﻣﻴﻦ ﻭﺳﺎﺋﻞ ﮐﺎﺭ، ﺑﺮﺍﻯ ﻣﺴﺘﻌﺪ ﺑﺮﻭﺯ ﻫﻨﺮ ﺳﺎﺩﻩ ﺍﺳﺖ.ﻭ ﻣﻴﺘﻮﺍﻧﺪ ﺩﺭ ﻫﺮ ﺯﻣﺎﻥ ﺍﺯ ﻫﺮ ﻭﺳﻴﻠﻪ ﮐﻪ ﻣﻴﺴّﺮ ﺑﻮﺩ ﺍﺳﺘﻔﺎﺩﻩ ﮐﻨﺪ. ﺑﺎ ﮐﻤﻰ ﺗﮑﺮﺍﺭ ﻭﺗﻤﺮﻳﻦ، ﻫﻤﺎﻥ ﻫﻨﺮ ﺭﺍ ﺑﺎﻭﺝ ﺧﻮﺩﻣﻴﺮﺳﺎﻧﺪ.ﻭ ﺩﻧﻴﺎﻯ ﻣﺎﺩﻯ ﺑﺮ ﺣﺴﺐ ﺗﮑﺎﻣﻠﺎﺕ ﻃﺒﻴﻌﻰ ﻧﻮع ﺒﺸﺮﻯﻭﺗﮑﺎﻣﻞ ﺗﮑﻨﻴﮑﻰ ﻭﻋﻠﻤﻰ ﺑﺸﺮ،ﻭﺳﺎﺋﻞ ﺟﺪﻳﺪﻯ ﺑﺮﺍﻯ ﻫﻨﺮﻣﻨﺪﺍﻥ ﺯﻣﺎﻥ ﺧﻮﺩ ﺁﻣﺎﺩﻩ ﻣﻴﮑﻨﻨﺪ. ﻭﻟﻰ ﻭﻗﺘﻰ ﺑﺮﻭﺯ ﻫﻨﺮﻯ ﺁﻣﺎﺩﻩ ﺷﺪ، ﻫﺮﮔﺰ ﮐﻤﺒﻮﺩ ﻭﺳﺎﺋﻞ ﻣﻬﻢ ﻧﻴﺴﺖ ﺑﺎ ﻫﺮ ﺧﺎﺭﻭﺧﺎﺷﺎﮐﻰ، ﻭ ﻫﺮﺳﺎﺯ ﻭ ﻗﻠﻤﻰ ﮐﻪ ﺷﺪ،ﻫﻨﺮ ﺭﺍ ﺑﺮﻭﺯ ﻣﻴﺪﻫﺪ.ﻭ ﻣﺴﺄﻟﻪ ﺗﻬﻴﻪ ﻃﺮﺡ ﻭ ﺗﺼﻤﻴﻢ ﻭ ﺗﮑﻤﻴﻞ ﻳﻚ ﺳﺒﻚ ﻳﺎ ﻳﻚ ﺃثر ﻫﻨﺮﻯ ﭼﻴﺰ ﻣﺨﺘﺼﺮﻯ ﺍﺳﺖ،ﮐﻪ ﻫﻨﺮﻣﻨﺪ ﺑﻨﺎﻡ ﺗﺠﺮبه ﺘﮑﻨﻴﮑﻰ ﺧﻴﻠﻰ ﺯﻭﺩ ﺁﻧﺮﺍ ﺣﻞ ﻣﻴﮑﻨﺪ. ﻣﻬﻢ ﺑﺮﺍﻯ ﻫﻨﺮﻣﻨﺪ،ﺩﺍﺷﺘﻦ ﻣﻘﺎﻡ ﻋﻘﻞ ﻭ ﺣﺎﻝ ﺑﺮﺗﺮ ﻭ ﻓﺼﻞ ﻧﻮﻋﻰ ﺑﺮﺗﺮ ﺍﺳﺖ.ﺗﺎ ﺑﺮﺍﻯ ﻫﻤﮕﺎﻥ ﺩﺭ ﻫﻤﻪ ﺟﺎﻫﺎ ﻭ ﻫﻤﻪ ﺯﻣﺎﻧﻬﺎ ﻭ ﻧﺴﻞ ﻫﺎ ﻫﻨﺮ ﺟﺎﻭﻳﺪﺍﻥ ﺗﻬﻴّﻪ ﻧﻤﺎﻳﺪ. ﮐﺎﻣﻠﺎﻥ ﺑﻘﺎﺋﻢ ﺭﺳﻴﺪﻩ،ﺩﺭ ﺳﻠﻮﻙ ﺍﻟﻬﻰ، ﺑﺮﺗﺮﻳﻦ ﺷﺎﻳﺴﺘﮕﺎﻥ ﺍﻳﻦ ﮔﻮنه هنر ﺟﺎﻭﻳﺪ ﻫﺴﺘﻨﺪ.ﻭﻟﺬﺍ ﻓﺮﺩﻭﺳﻰ ﻫﻨﺮ ﺭﺍ ﻧﺰﺩ ﺍﻳﺮﺍﻧﻴﺎﻥ ﺁﺭﻳﺎﺷﺪﻩ میدﺍﻧﺪ ﻭ ﺑس.  ﺍﻟﺒﺘﻪ ﻫﻨﺮ ﺭﺍﻳﺞ ﻭ ﻣﻘﺒﻮﻝ ﺍﮐثرﻳّﺖ ﻫﻨﺮ ﺯﻣﺎﻧﻪ ﺍﺳﺖ . ﺯﻳﺮﺍ ﻫﻨﺮ ﻣﻄﻠﻮﺏ ﻓﺼﻞﻧﻮﻋﻰ ﺭﺍﻳﺞ ﺍﻣﺮﻭﺯ ﻳﻚ ﻗﻮﻡ ﺍﺳﺖ. ﻫﻢ ﺍﻳﻦ ﻭﺿﻊ ﺗﮑﺎﻣﻠﻰ ﻗﻮﻡ ﻭﻫﻢ ﻧﺪﺍئی اﺯ ﻫﻨﺮﻣﻨﺪ، ﮐﻪ ﺑﺎﺯ ﺗﺤﺖ ﺗﺪﺑﻴﺮ ﺍﻟﻬﻰ ﺍﺳﺖ،ﺗﺎ ﺑﺮﺣﺴﺐ ﻋﻘﻞ ﻭ ﺳﻠﻴﻘﻪ ﻫﻤﺎﻥ ﻣﺮﺩﻡ،ﻫﺸﺪﺍﺭ ﻭﺍﺧﻄﺎﺭﻫﺎﻯ ﺍﺯﻟﻰ ﺍﺑﺪﻯ ﺍﻟﻬﻰ ﺭﺍ ﺑﺪﻫﺪ. ﻭ ﺑﻨﺤﻮﻯ ﺗﺎﺭﻳﺦ ﻣﺎﺩﻯ ﻭﻣﻌﻨﻮﻯ ﻳﻚ ﻧﻮﻉ ﺭﺍ ﻧﻴﺰ،ﺩﺭ ﺍﻳﻦ ﻫﻨﺮ ﺧﻮﺍﻫﻴﻢ ﻳﺎﻓﺖ.ﭼﻪ ﺑﻮﺩﻧﺪ ﻭ ﭼﻪ ﺷﺪﻧﺪ. ﭼﻪ ﻫﻨﺮﻫﺎﺋﻰ ﺩﺍﺷﺘﻪ،ﻭ ﺍﻣﺮﻭﺯ ﭼﻪ ﺩﺍﺭﻧﺪ. ﮐﻰ ﺑﻮﺩﻧﺪ ﻭ ﺑﮑﺠﺎ ﺭﺳﻴﺪﻧﺪ. ﺑﺘﮑﺎﻣﻞ ﻳﺎ ﺑﻘﻬﻘﺮﺍﻯ ﺟﻤﻌﻰ ﺍﻳﻦ ﻗﻮﻡ ﭼﻪ ﺗﻤﺪﻥ ﻭ ﻓﺮﻫﻨﮓ ﻭ ﻓﺼﻞ ﻧﻮﻋﻰ ﺩﺍﺭﺩ،ﺑﺴﻘﻮﻁ ﻣﻴﺮﻭﺩ ﻳﺎ ﺑﮑﻤﺎﻝ . ﺍﻳﻦ ﻫﻨﺮ ﺍﺳﺖ ﮐﻪ ﺑﻴﺎﻥ ﺩﻳﺎﻟﮑﺘﻴﮑﻰ ﺯﺑﺎﻥ ﻫﻨﺮﻣﻨﺪ ﺍﺳﺖ. ﻣﻨﻄﻖ ﺭﻭﺯ ﻭ ﻓﺼﻞ ﻧﻮﻋﻰ ﻗﻮﻡ ﺭﺍ ﻧﺸﺎﻥ ﻣﻴﺪﻫﺪ.  ﺭﻭﺯﻯ ﺩﺭ ﺍﺭﻭﭘﺎ ﺩﺭ ﻗﺮﻭﻥ ﻭﺳﻄﻰ،ﻫﻨﺮ ﻣﻴﮑﻠﺎﻧﮋ ﻣﻴﻠﻴﻮﻧﻬﺎ ﺭﺍ ﺑﻬﺖ ﺯﺩﻩ ﻣﻴﮑﺮﺩ. ﻭﻋﻮﺍﻃﻒ ﻓﻄﺮﻯ ﻭ ﺍﻧﺴﺎﻧﻰ ﻭ ﺍﻟﻬﻰ ﺁﻧﻬﺎ ﺭﺍ ﺑﻴﺪﺍﺭ ﻣﻴﮑﺮﺩ.ﻭ ﺭﻭﺯﻯ ﺩﻳﮕﺮ ﺩﻳﻮﺍﻧﻬﺎﻯ ﺑﺂثاﺭ ﮐﻮﺑﻴﺴﻢ ﻭ ﻣﺒﻬﻢ ﻭ ﭘﻮﭺ ﺧﻮﺩ،ﻣﻴﻠﻴﻮﻧﻬﺎ ﺭﺍ ﺍﺣﻤﻘﺎﻧﻪ ﺩﺭﺣﺎﻟﻴﮑﻪ ﺁﺩﺍﻣس ﺑﺪﻫﺎﻥ، ﻭ ﺩﺳﺖ ﺩﺭ ﻧﻘﺎﻁ ﺷﻬﻮﺍﻧﻰ ﻣﺤﺒﻮﺏ ﺩﺍﺭﻧﺪ،ﻣﻠﭻ ﻣﻠﭻ ﮐﻨﺎﻥ ﺑﻪ ﺑﻪ ﮐﻮﺩﮐﺎﻧﻪ ﺳﺮ ﻣﻴﺪﻫﻨﺪ. ﻣﻘﺎﻳﺴﻪ ﺁﻧﻬﺎ ﻧﺸﺎﻥ ﻣﻴﺪﻫﺪ،ﺍﻳﺘﺎﻟﻴﺎ ﻳﺎ ﻏﺮﺏ ﮐﺠﺎ ﺑﻮﺩﻩ ﻭ ﮐﺠﺎ ﺷﺪﻩ. ﺍﻳﻦ ﺍﺳﺖ ﮐﻪ ﻣﺪﺭﻧﻴﺰﻩ ﺷﺪﻥ ﻫﻨﺮ،ﻳﻌﻨﻰ ﻣﺎﺩﻯ ﺷﺪﻥ ﻭﮐﻢ ﻣﻌﻨﻰ ﺷﺪﻥ،ﻭ ﻧﺰﺩﻳﻚ ﺳﻘﻮﻁ ﺑﻴﺸﺘﺮ ﻫﻨﺮ،ﻭ ﺣﺘﻰ ﺳﻘﻮﻁ ﻓﺮﻫﻨﮓ ﻭ ﺳﻄﺢ ﺭﺍﻳﺞ ﻓﺼﻞ ﻧﻮﻋﻰ ﺑﺸﺮﻯ ﺁﻥ ﺟﺎﻣﻌﻪ ﺍﺳﺖ.

ﺑﺮﺭﺳﻰ ﻣﺮﺍﺣﻞ ﺳﻘﻮﻁ ﻳﻚ ﻫﻨﺮ ﻣﺎﺩﻯ ﺷﺪﻩ ﺭﻭﺯ ﺍﻓﺰﻭﻥ،ﺁﻧﻄﻮﺭ ﮐﻪ ﻫﺮ ﻏﺮﺏ ﻭﺣتی  ﺩﺭﺷﺮﻕ ﺑﻮﺩﻩ،ﻭ ﺳﻨّﺖ ﻓﻄﺮﻯ ﻭﺍﻟﻬﻰ ﻭ ﺗﮑﺎﻣﻠﻰ ﺧﻮﺩﺭﺍ ﺭﻫﺎ ﮐﺮﺩﻩ ﻣﻴﻴﺎﺑﻴﻢ. ﺁثاﺭ ﻭﺗﻌﺒﻴﺮﻯ ﺍﺯ ﺗﻤﺎﻡ ﺗﺤﻮﻟﺎﺕ ﺩﻳﮕﺮ ﺍﺟﺘﻤﺎﻋﻰ ﻭ ﻓﺮﻫﻨﮕﻰ ﺭﺍ ﻣﻠﺎﺣﻈﻪ ﻣﻴﮑﻨﻴﻢ. ﭘﻴﺸﺮﻓﺖ ﺗﮑﻨﻮﻟﻮﮊﻯ ﻭ ﻓﻀﺎﺋﻰ،ﻭ ﺍﺯﺩﻳﺎﺩ ﻣﺎﺩﻫﮕﺮﺍﺋﻰ،ﺗﻮﻗﻒ ﺗﮑﺎﻣﻞ ﺍﻧﺴﺎﻧﻰ، ﻭ ﻗﺎﻧﻮﻥ ﻣﻨﺪﻯ ﻭ ﺩﻳﮕﺮ ﺍﺷﮑﺎﻝ ﻗﺎﻟﺒﻰ ﺯﻧﺪﮔﻰ،ﻭﺳﻌﺖ ﺗﺤﺮﻳﻚ ﺷﻬﻮﺍﻧﻰ،ﻭﮐﻢ ﺷﺪﻥ ﻧﻮﺍﺯﺵ ﺩﻟﻬﺎﻯ ﺷﮑﺴﺘﻪ ﻭ ﺍﺳﻴﺮﺍﻥ ﺩﻧﻴﺎﻯ ﻣﺎﺩﻯ . ﺟﻬﺎﻥ ﺑﻴﻨﻰ ﻫﺎﻯ ﺟﺪﻳﺪﻯ ﮐﻪ ﭘﻴﺪﺍ ﺷﺪﻩ،ﺧﻮﺩ ﻏﺮﺏ ﺭﺍ ﻣﺘﺮﺩﺩ ﮐﺮﺩﻩ.ﺩﺭ ﻓﻴﺰﻳﻚ ﻧﻮﻳﻦ ﺍﺟﺰاء ﺗﺤﺖ ﺃﺗﻢ،ﺍﺯ ﻗﻮﺍﻧﻴﻦ ﮐﻠﺎﺳﻴﻚ ﻓﻴﺰﻳﻚ ﺳﺮ ﺑﺎﺯ ﻣﻴﺰﻧﺪ.ﻭ ﺍﺻﻞ ﻋﺪﻡ ﻗﻄﻌﻴّﺖ ﻭ ﺣﺘﻤﻴّﺖ ﺩﺭ ﻧﻈﺮیه ﺪﻳﺘﺮﻣﻴﻨﻴﺰﻡ ﻧﺴﺒﻴّﺖ ﺍﻧﺸﺘﻦ ﺁﻣﺪﻩ،ﻭ ﻋﻠﻴّﺖ ﺟﺪﻳﺪ ﺁﻣﺎﺭﻯ ﻣﻄﺮﺡ ﮔﺮﺩﻳﺪﻩ ﺍﺳﺖ. ﻭﻣﺎﺩﻩ ﺑﺎﺯ ﻭﺿﻌﻰ ﻏﺎﻣﺾ ﺗﺮ ﺍﺯ ﺳﺎﺑﻖ ﻳﺎﻓﺘﻪ. ﻓﺮﻭﻳﺪ ﻧﻴﺰ ﺍﺯ ﻣﮑﺎﻧﻴﺰﻡ ﺟﺪﻳﺪﻯ ﺩﺭ ﻧﺎ ﺁﮔﺎﻫﻰ ﻣﻴﮕﻮﻳﺪ.ﻭ ﻳﻮﻧﮓ ﺑﻨﺎ ﺁﮔﺎﻫﻰ ﺟﻤﻌﻰ ﻭ ﻋﻘﻞ ﺟﻤﻌﻰ ﺭﺳﻴﺪﻩ،ﻭ ﺍﺯ ﺻﻮﺭﺗﻬﺎﻯ(ﺳﻤﺒﻮﻟﻴﻚ ﺍﺯﻟﻰ)ﻭ ﻃﺒﻴﻌﻰ ﺩﺭ ﺑﺸﺮ ﻳﺎﺩ ﮐﻨﺪ.ﻧﻮﻋﻰ ﺍﻋﺘﺮﺍﻑ ﻋﻠﻤﻰ ﺍﺯ ﭘﻴﺸﻴﻨﻰ ﺃﺯﻟﻰ ﻭ ﺗﻘﺪﻳﺮﺍﻟﻬﻰ ﺍﺳﺖ. ﻭ ﺟﺎﻣﻌﻪ ﺷﻨﺎﺳﺎﻥ،ﺫﻫﻦ ﺍﻧﺴﺎﻥ ﺑﺪﻭﻯ ﻭ ﺍﻭﻟﻴﻪ ﺭﺍ،ﻧﻮﻋﻰ ﻋﻘﻞ ﻗﺒﻞ ﺍﺯ ﻣﻨﻄﻖ، ﻭﻧﻮﻋﻰ ﺍﺭﺗﺒﺎﻁ ﺟﺎﺩﻭﺋﻰ ﻭ ﻣﻠﮑﻮﺗﻰ ﺑﺎ ﺍﺭﻭﺍﺡ ﻳﺎﻓته اﻧﺪ. ﻭ ﺍﺩﻣﻮﻧﺪ ﻫﻮﺳﺮﻝ ﺍﺯ ﺫﺍﺕ ﻳﺎ ﺧﻮﺩ ﺩﺭ ﺍﻣﻮﺭ ﻣﻴﮕﻮﻳﺪ.ﻭﺍﺯ ﻭﺟﻮﺩ ﺭﺍﺑﻄﻪ ﺫﻫﻨﻰ ﻳﺎ ﺷﺄﻥ ﻭﻣﻘﺎﻡ ﺫﺍﺗﻰ ﻭ ﻓﺼﻞ ﻧﻮﻋﻰ،ﺩﺭ ﻫﺮ ﻣﺮﺣﻠﻪ ﺗﮑﺎﻣﻠﻰ ﻳﺎﺩ ﻣﻴﮑﻨﺪ. ﺩﺭ ﺟﻬﺎﻥ ﻫﻨﺮﺟﺪﻳﺪ ﻧﻴﺰﺍﻣﭙﺮﺳﻴﻮﻧﻴﺴﻢ ﺗﺎ ﮐﻴﻮﺑﻴﺴﻢ ﻭﻮﺭﺭﺋﺎﻟﻴﺴﻢ،ﻃﺒﻴﻌﺖ ﺭﺍ ﺩﺭ ﺍﺷﮑﺎﻝ ﻫﻨﺪﺳﻰ ﻣﻰ ﺑﻴﻨﻨﺪ. ﻭﻣﺮﺋﻰ ﮐﺮﺩﻥ ﻧﺎﻣﺮﺋﻰ ﻫﺎ ﺭﺍ ﺩﻧﺒﺎﻝ ﻣﻴﮑﻨﻨﺪ.ﺩﺭﺍﺩﺑﻴﺎﺕ ﻫﻢ ﺩﻧﺒﺎﻝ ﻣﺘﻠﺎﺷی ﺒﻮﺩه ﺴﻴﺴﺘﻢ ﻫﺎﻯ ﻓﺮﻫﻨﮕﻰ ﻭﺳﻨّﺘﻰ ﻭ ﺁﺭﻣﺎﻧﻰ ﻣﻴﺒﺎﺷﻨﺪ.ﻣﺘﻔﮑّﺮﻳﻦ ﺧﻄﺮ ﺭﺍ ﺩﺭ ﻧﻬﻠﻴﺴﻢ ﻭﭘﻮﭼﻰ ﻓﻌﻠﻰ ﺩﻳﺪﻩ ،ﮐﻪ ﺗﺮس ﻭ ﺩﻟﻬﺮﻩ ﺟﺎﻯ ﺁﻥ ﺭﺍ ﮔﺮﻓﺘﻪ ﺍﺳﺖ. ﺧﻮﺩ ﺯﻧﺪﮔﻰ ﺭﺍ ﻧﻴﺰ ﻳﻚ ﻏﻴﺮ ﻣﻌﻘﻮﻝ ﻭ ﮐﺎﺭﻯ ﻧﺎ ﺩﺭﺳﺖ ﻳﺎﻓته.ﺩﺭ ﺣﺎﻟﻴﮑﻪ ﺩﺭ ﻭﺭﺍﻯ ﺍﻳﻦ ﺑﻰ ﻧﻈﻤﻰ ﭘﻴﺪﺍ ﺷﺪﻩ، ﻭ ﺍﻣﻮﺭﻏﻴﺮﻣﻤﮑﻦ،ﺗﺠﺎﺭﺏ ﺳﺮﺷﺎﺭ ﺍﺯ ﻣﻌﻨﻮﻳّﺖ ﻇﻬﻮﺭ ﻣﻴﮑﻨﺪ. ﻭ ﭼﻮﻥ ﺍﻟﻴﻮﺕ ﺑﻔﮑﺮ ﻧﻘﻄﻪ ثاﺑﺖ، ﻭﺟﻮﺩ ﺟﻬﺎﻥ ﻣﺘﻐﻴّﺮ ﺍﻓﺘﺎﺩ.ﻳﺎ ﻫﺎﻳﺪﮔﺮ ﺍﺯ ﺟﻬﺶ ﺩﺭ ﺍﺳﺎس ﻭﺟﻮﺩ ﻳﺎﺩ ﻣﻴﮑﻨﺪ.ﻭﺍﻧﺪﻳﺸﻴﺪﻥ ﻳﺎ ﻧﻴﻨﺪﻳﺸﻴﺪﻥ ﺭﺍ ﺣﻘﻴﻘﺖ ﻭﺟﻮﺩ ﻣﻴﺪﺍﻧﺪ. ﮐﻪ ﺍﻟﺒﺘﻪ ﺩﺭ ﺗﻌﺒﻴﺮﻯ ﺩﻳﮕﺮ ﺩﺭ ﺍﻧﺪﻳﺸﻴﺪﻥ ﺟﺪﻳﺪ ﺑﺮﺗﺮ،ﻭﺟﻮﺩﻯ ﺑﺮﺗﺮ ﻫﺴﺖ.ﻭ ﭘﻴﺪﺍﻳﺶ ﻓﺼﻞ ﻧﻮﻋﻰ ﺟﺪﻳﺪ، ﺑﺎﻳﺪ ﻣﺪّ ﻧﻈﺮ ﺑﺎﺷﺪ.ﮐﻪ ﻫﻤﺎﻥ ﺗﮑﺎﻣﻞ ﻭ ﺭﺍﻩ ﺁﻥ،ﻧﺒﺎﻳﺪ ﺍﺯﺍﺗﻔﺎﻗﺎﺕ ﻃﺒﻴﻌﻰ ﺩﺍﻧﺴﺖ.ﺑﻠﮑﻪ ﺳﻠﻮﻙ ﻭﺷﻬﻮﺩ ﺗﺠﻠّﻴﺎﺕ ﺍﻟﻬﻰ ﻭﺁﻳﻨﺪﻩ ﻫﺎﻯ ﻣﻨﺘﻈﺮ ﻣﺎ ﺩﺭ ﻫﺮ ﻓﺮﺩ ﺍﺳﺖ .

     ﻫﻨﺮ ﺳﻨّﺘﻰ ﺷﺮﻕ ﻫﻨﻮﺯ ﺧﺎﻃﺮﺍﺕ ﺟﺎﻭﺩﺍﻧﻰ ﺍﺟﺪﺍﺩﻯ ﺧﻮﺩﺭﺍ ﺣﻔﻆ ﮐﺮﺩﻩ،ﻭﻟﻰ ﺩﺭﺍﻳﻨﺠﺎ ﻣﺎ ﺑﺎ ﺩﻭ ﻧﻮﻉ ﺳﻤﺒﻮﻟﻬﺎﻯ ﺟﺎﻭﺩﺍﻧﻰ ﺭﻭﺑﺮﻭ ﻫﺴﺘﻴﻢ. ﻳﮑﻰ ﺳﻤﺒﻮﻟﻬﺎﻯ ﻣﻠّﻰ ﻭ ﺗﺎﺭﻳﺨﻰ،ﮐﻪ ﺑﻤﺮﻭﺭ ﻣﻮﺭﺩ ﺳﺘﺎﻳﺶ ﻭ ﺁﺭﺯﻭﻯ ﺗﺎﺭﻳﺨﻰ ﻗﻮﻡ ﺑﻮﺩﻩ.ﻭ ﻳﮑﻰ ﺍﺯ ﺳﻤﺒﻮﻟﻬﺎﻯ ﺍﻟﻬﻰ ﻭ ﺳﻠﻮﮐﻰ،ﮐﻪ ﺍﺟﺪﺍﺩ ﺷﺮﻗﻴﺎﻥ، ﻫﻤﻴﺸﻪ ﺁﻧﺮﺍ ﺑﺨﺎﻃﺮ ﺩﺍﺷته اﻧﺪ،ﻭ ﺑﺎﻭﻟﺎﺩﺷﺎﻥ ﺗﻌﻠﻴﻢ ﺩﻳﻨﻰ ﻣﻴﺪﺍﺩﻧﺪ. ﺁﻥ ﺳﻤﺒﻮﻟﻬﺎﻯ ﺗﺎﺭﻳﺨﻰ ﺍﺟﺪﺍﺩﻯ ﻭ ﻓﻨﺎﺗﻴﻚ ﻫﺴﺘﻨﺪ،ﻭ ﻗﺪﺭﺕ ﻣﻘﺎﻭﻣﺖ ﺩﺭ ﺑﺮﺍﺑﺮ ﺳﻤﺒﻮﻟﻬﺎﻯ ﻧﻮﺗﺮ ﻋﺮﻓﺎﻧﻰ ﺑﻌﺪ ﺍﺯ ﺧﻮﺩ ﺭﺍ ﻧﺪﺍﺭﻧﺪ.ﭼﻪ ﺭﺳﺪ ﺑﺴﻤﺒﻮﻟﻬﺎﻯ ﻣﺪﺭﻥ ﻣﺎﺩی ﺘﺮ. ﻭﻟﻰ ﺳﻤﺒﻮﻟﻬﺎﻯ ﺍﻟﻬﻰ ﻭ ﺳﻠﻮﮐﻰ ﻳﻚ ﻗﻮﻡ ﺷﺮﻗﻰ،ﺍﺯ ﺑﻘﺎﻳﺎﻯ ﺳﻠﺴﻠﻪ ﺍﻧﺒﻴﺎ ﺑﻮﺩﻩ،ﻭ ﺧﺪﺍ ﺧﻮﺩ ﺭﺍ ﻣﺤﺎﻓﻆ ﺁﻥ ﺳﻤﺒﻮﻟﻬﺎﻯ ﺷﻬﻮﺩﻯ ﺩﺍﻧﺴﺘﻪ،که ﺪﺭ ﺑﺮﺍﺑﺮ ﻫﺮ ﻣﻮﺝ ﻧﻮﺁﻭﺭﻯ ﻭ ﻏﻴﺮ ﺍﻟﻬﻰ ﻭ ﻣﺎﺩﻯ ﻣﻘﺎﻭﻣﺖ ﺩﺍﺭﺩ.ﻭﻟﻰ ﺑﺴﺘﻪ ﺑﺎﺭﺍﺩﻩ ﺳﻠﻮﮐﻰ ﻭ ﺍﺳﺘﻌﺪﺍﺩ ﺳﻠﻮﮐﻰ ﺍﻟﻬﻰ ﺍﻓﺮﺍﺩ ﺍﺳﺖ. ﺁﻧﻬﺎ ﮐﻪ ﻣﻴﻞ ﺑﺴﻠﻮﻙ ﺍﻟﻬﻰ ﻧﺪﺍﺭﻧﺪ،ﻳﺎ ﺍﺯ ﻓﺼﻮﻝ ﻧﻮﻋﻰ ﻓﺮﺳﻮﺩﻩ ﻭ ﻋﻘﺐ ﻣﺎﻧﺪﻩ ﻫﺴﺘﻨﺪ،ﺩﻝ ﺑﺎﻳﻦ ﺳﻤﺒﻮﻟﻬﺎ ﻧﻤﻴﺪﻫﻨﺪ،ﻭ ﺗﺴﻠﻴﻢ ﻫﺮ ﻣﻮﺝ ﺟﺪﻳﺪ ﻣﻴﺸﻮﻧﺪ. ﭘس ﺳﻤﺒﻮﻟﻬﺎی ﺸﻬﻮﺩﻯ ﺧﻮﺩ ﺯﺍﺋﻞ ﻧﻤﻰ ﮔﺮﺩﻧﺪ. ﻭﻟﻰ ﺑﺮﺍﻯ ﻏﻴﺮ ﻃﺎﻟﺒﺎﻥ ﻭ ﻏﻴﺮﻣﺴﺘﻌﺪﺍﻥ،ﻣﻮﺭﺩ ﺗﻮﺟّﻪ ﻭ ﺗﻤﺮﮐﺰ ﻗﺮﺍﺭ ﻧﻤﻰ ﮔﻴﺮﻧﺪ. ﻭ ﺑﺮﺍﻯ ﺁﻧﻬﺎ ﻓﺮﺍﻣﻮﺵ ﺷﺪﻩ ﻣﻴﮕﺮﺩﻧﺪ. ﻭﺑﺮﺍﻯ ﮔﺮﻭﻫﻰ ﺩﻳﮕﺮ،ﻣﻨﺤﺮﻑ ﺷﺪﻩ ﻭ ﺗﺤﺮﻳﻒ ﮔﺮﺩﻳﺪﻩ.ﮐﻪ ﻗﻄﻌﺎ ﺧﻮﺩﺷﺎﻥ ﻧﻴﺰ ﺩﺭ ﺳﺮﺍﺷﻴﺒﻰ ﮐﺎﺭﻣﺎ ﻭﻣﺴﺦ ﻗﺮﺍﺭ ﻣﻴﮕﻴﺮﻧﺪ. ﻫﺮﭼﻪ ﻗﻮﻣﻰ ﺷﺮﻗﻰ ﻭﻣﺸﺮﻗﻰ ﻭ ﺍﺷﺮﺍﻗﻰ ﺩﺭﻓﮑﺮ،ﺗﺎﺑﻊ ﻓﺼﻮﻝ ﻧﻮﻋﻰ ﺑﺮﺗﺮ ﺑﺎﺷﺪ،ﺑﻴﺸﺘﺮ ﺷﺎﻧس ﺑﺮﺧﻮﺭﺩﺍﺭﻯ ﺍﺯ ﺳﻤﺒﻮﻟﻬﺎﻯ ﺍﻟﻬﻰ ﺩﺍﺭﻧﺪ،ﻭ ﻫﻨﺮ ﺁﻧﻬﺎ ﻋﻘﻠﻰ ﺗﺮ ﺍﺳﺖ. ﻗﻮﻡ ﺁﺭﻳﺎﺋﻰ ﺩﺭ ﮐﻞّ ﻭ ﺁﺭﻳﺎﺋﻴﺎﻥ ﻣﺴﺘﻌﺪ ﺳﻠﻮﻙ،ﻭﺍﺭثاﻥ ﻭﺍﺻﻞ ﮐﺎﻣﻞ ﺁﺭﻳﺎﺋﻰ ﺷﺪﻩ،ﺍﺯ ﺳﻬﻢ ﺑﻴﺸﺘﺮﻯ ﺩﺭ ﺍﺣﺘﺮﺍﻡ ﻭ ﺗﻤﺮﮐﺰ ﺩﺭ ﺍﻳﻦ ﺳﻤﺒﻮﻟﻬﺎﻯ ﺷﻬﻮﺩﻯ ﺍﻟﻬﻰ ﺩﺍﺭﻧﺪ. ﻭ ﺍﺯ ﺗﻤﺎﻡ ﻓﺼﻮﻝ ﻧﻮﻋﻰ ﺟﺪﻳﺪﺗﺮ ﻧﻴﺰ ﺍﺯ ﺍﻳﻦ ﮔﺮﻭﻩ ﭘﻴﺪﺍ ﺧﻮﺍﻫﻨﺪ ﺷﺪ.ﻭ ﺍﻳﻨﻬﺎ ﭘﻞ ﺗﮑﺎﻣﻠﻰ ﺑﺸﺮﻳّﺖ ﺑﺮﺍﻯ ﺭﺳﻴﺪﻥ ﺑﻨﻮﻉ ﻓﻮﻕ ﺑﺸﺮﻯ ﻫﺴﺘﻨﺪ.  ﺩﺭ ﻫﻨﺮ ﺷﺮﻗﻰ،ﺑﻴﺸﺘﺮ ﺍﻳﻦ ﺍﻟﮕﻮﻫﺎ ﻧﻤﺎﻳﺎﻥ ﻣﻴﮕﺮﺩﻧﺪ.ﺩﺭ ﻫﺮ ﻋﺼﺮ ﺑﺎ ﺗﻐﻴﻴﺮﺍﺗﻰ ﺑﺎﺯﻫﻢ، ﻫﻢ ﺷﮑﻠﻰ ﻭ ﺍﺻﺎﻟﺖ ﺍﻭﻟﻴﻪ ﺧﻮﺩﺭﺍ ﺣﻔﻆ ﻣﻴﮑﻨﺪ.ﻭ ﻣﺪﺍﻡ ﺩﺭ ﻫﻤﺎﻥ ﺣﺪﻭﺩ ﺍﻳﻦ ﺳﻤﺒﻮﻟﻬﺎﻯ ﺍﻟﻬﻰ ﻭ ﻣﻠّﻰ ﻗﻮﻡ،ﺗﮑﺮﺍﺭ ﻭ ﺑﻴﺸﺘﺮ ﺗثبیت ﻣﻴﮕﺮﺩﻧﺪ، ﺗﺎ ﺑﻨﺴﻠﻬﺎﻯ ﺑﻌﺪﻯ ﻣﻨﺘﻘﻞ ﺷﻮﻧﺪ. ﻫﻨﺮ ﻏﺮﺏ ﺯﺩﻩ،ﺧﻴﻠﻰ ﺩﺭ ﻣﺴﺎﺋﻞ ﺫﻭﻗﻰ ﺷﺮﻗﻴﺎﻥ ﺗﺄثیرﻯ ﻧﺪﺍﺭﺩ. ﻭ ﻏﺮﺏ ﺯﻧﺪﮔﻰ ﺑﻴﺸﺘﺮ ﺩﺭ ﺍﻣﻮﺭ ﻋﻘﻠﻰ ﻭ ﻓﻠﺴﻔﻰ،ﻳﺎ ﺑﺼﻮﺭﺕ ﺍﻣﻮﺭ ﺿﺪ ﻋﻘﻠﻰ ﻭ ﺿﺪ ﺍﺭﺯﺷﻰ،ﺩﺭﺍﻓﮑﺎﺭ ﻭﻓﻠﺴﻔﻪ ﻫﺎﻯ ﺍثباﺕ ﻣﺎﺩﻩ ﻭ ﺍﻧﮑﺎﺭ ﺧﺪﺍ ﺍﺳﺖ.ﻭ ﺍلاّ ﺭﻭﺡ ﺷﺮﻗﻰ ﮔﺮﻯ ﻫﻨﻮﺯﺩﺭﻏﺮﺏ ﺯﺩﮔﺎﻥ ﺷﺮﻗﻴﺎﻥ ﻭﺟﻮﺩ ﺩﺍﺭﺩ. ﻫﻨﺮﻣﻨﺪﺍﻥ ﺷﺮﻕ ﻧﺪﺍﻧﺴﺘﻪ ﺑﺮﻭﺡ ﺷﺮﻗﻰ ﻭ ﺧﺎﻃﺮﺍﺕ ﻣﻠّﻰ،ﻭ ﺳﻤﺒﻮل ا هاﻯ ﺍﻟﻬﻰ ﺷﺮﻕ ﻭﻓﺎﺩﺍﺭ ﻫﺴﺘﻨﺪ. ﺯﻳﺮﺍ ﻫﻨﺮﻣﻨﺪ ﻧﻴﺎﺯ ﺑﺴﺘﺎﻳﺶ ﺩﻳﮕﺮﺍﻥ ﺩﺍﺭﺩ،ﻭ ﺍﻳن ﺪﻳﮕﺮﺍﻥ،ﻫﻤﺎﻥ ﻋﻠﺎﻗﻤﻨﺪﺍﻥ ﺑﺴﻨّﺘﻬﺎ ﻭﺧﺎﻃﺮﺍت اﺯﻟﻰ ﻗﻮم ﻮ ﺳﻤﺒﻮﻟﻬﺎﻯ ﻣلّی ﻮﺍﻟﻬﻰ ﺧﻮﺩ ﻫﺴﺘﻨﺪ. ﻫﻤﻴﻦ ﺣﺎﻝ ﻧﻴﺰ ﺩﺭ ﺧﻮﺩ ﻏﺮﺏ ﻫﺴﺖ.ﮐﻪ ﻋﻠﻰ ﺭﻏﻢ ﻣﺎﺩﻩ ﮔﺮﺍﺋﻰ ﺷﺪﻳﺪ ﻓﮑﺮﻯ، ﻫﻨﻮﺯ ﺳﻤﺒﻮﻟﻬﺎﻯ ﺍﻟﻬﻰ ﺩﺭ ﻏﺮﺏ، ﻣﺎﻧﻨﺪ ﺳﻤﺒﻮﻟﻬﺎﻯ ﻣﻠّﻰ ﻭ ﻗﻮﻣﻰ ﺁﻧﻬﺎ ﻗﻮﻯ ﺍﺳﺖ. ﺻﻠﻴﺐ ﺑﺴﺘﻦ ﻭ ﺍﺳﻢ ﮔﺬﺍﺭﻯ ﻣﺬﻫﺒﻰ ﺍﻃﻔﺎﻝ، ﻫﻤﭽﻨﺎﻥ ﺩﺭ ﺍﻋﻤﺎﻕ ﺭﻭﺡ ﻏﺮﺑﻴﺎﻥ ﺍﺯ ﺍﻳﻦ ﺳﻤﺒﻮﻟﻬﺎﻯ ﻣﺬﻫﺒﻰ ﻭ ﺍﻟﻬﻰ ﻣﺤﻔﻮﻅ ﻫﺴﺘﻨﺪ.ﻭﻟﻰ ﺗﻮﺟّﻬﻰ ﻋﻘﻠﻰ ﻭ ﺷﻬﻮﺩﻯ ﺑﺂﻧﻬﺎ ﻧﺪﺍﺭﻧﺪ. ﻟﺬﺍ ﺳﻤﺒﻮﻟﻬﺎﻯ ﻣﻠّﻰ،ﺑﻴﺸﺘﺮ ﺩﺭ ﺍﺣﻮﺍﻝ ﺍﻧﺴﺎﻥ ﺗﺤﺮﻳﻚ ﺍﻳﺠﺎﺩ ﻣﻴﻨﻤﺎﻳﺪ ﻧﻪ ﺩﺭ ﻋﻘﻞ ﺁﻧﻬﺎ.ﮐﻪ ﻋﻘﻞ ﺟﺰﺋﻰ،ﻭ ﻫﻤﻴﺸﻪ ﺣﺠﺎﺏ ﺣﺎﻝ ﻭﻭﺟﺪﺍﻥ ﻭ ﻓﻄﺮﺕ ﺑﻮﺩﻩ ﺍﺳﺖ . ﻭ ﺩﺭﺳﻠﻮﻙ ﺍﻟﻬﻰ ﻫﻤﻴﺸﻪ ﺑﺎ ﮐﺸﺘﻦ ﻧﻔس ﺑﺎ ﻫﻤﺎﻥ ﻋﻘﻞ ﺟﺰﺋﻰ ﻓﺮﺩ،ﮐﻪ ﺗﺤﻤﻴﻞ ﺩﻳﮕﺮﺍﻥ ﺑﺮﺣﺎﻓﻈﻪ ﻓﺮﺩ ﺍﺳت ﺘﺰﮐﻴﻪ ﺩﺳﺖ ﻣﻴﺪﻫﺪ.ﺣﺘﻰ ﺷﺮﻗﻰ ﮐﻤﺘﺮ ﺑﻬﻨﺮﻣﻨﺪ ﻓﺮﺻﺖ ﻣﻴﺪﻫﺪ،ﮐﻪ ﺑﺎﺑﺪﺍﻉ ﻓﺮﺩﻯ ﻭ ﺗﻐﻴﻴﺮ ﺩﺳﺖ ﺑﺰﻧﺪ . ﺯﻳﺮﺍ ﻫﻢ ﺩﻳﮕﺮﺍﻥ ﭼﻨﻴﻦ ﻧﻤﻰ ﺧﻮﺍﻫﻨﺪ،ﻭ ﻫﻢ ﺍﺑﺪﺍﻉ ﺍﻧﻔﺮﺍﺩﻯ ﺩﺭ ﻫﻨﺮ،ﻭﻗﺘﻰ ﺩﺭﺳﺖ ﺍﺳﺖ،ﮐﻪ ﻫﻨﺮﮐﻨﺪ ﺍﺯ ﻣﺤﻞ ﻓﺼﻞ ﻧﻮﻋﻰ ﺑﺮﺗﺮﻯ ﻫﻨﺮ ﻧﻤﺎﺋﻰ ﮐﻨﺪ.ﻭ ﺍلاّ ﻓﺮﻭﺩ ﺁﻣﺪﻥ ﻫﻨﺮﻣﻨﺪ، ﺍﺯ ﺳﻄﺢ ﺧﻮﺩ ﺑﺴﻄﺢ ﻭ ﺳﻠﻴﻘﻪ ﺟﻤﻌﻰ ﺧﻮﺍﻫﺪ ﺑﻮﺩ.ﻭﺍﻳﻦ ﺧﻮﺩ ﻳﻚ ﻋﻤﻞ ﻗﻬﻘﺮﺍﺋﻰ ﺍﺳﺖ. ﻭ ﺍﺑﺪﺍﻉ ﺷﺨﺼﻰ ﺩﺭ ﺷﺮﻕ،ﺑﺎﻳﺪ ﺍﺣﻴﺎ ﻭﺗﻐﻴﻴﺮ ﺟﺪﻳﺪ،ﺩﺭ ﺳﻤﺒﻮﻟﻬﺎﻯ ﺗﺎﺭﻳﺨﻰ ﻭ ﻗﻮﻣﻰ،ﻳﺎ ﺩﺭ ﺳﻄﺢ ﺑﻴﺎﻥ ﺑﻬﺘﺮ ﺳﻤﺒﻮﻟﻬﺎﻯ ﺍﻟﻬﻰ ﺑﺎﺷﺪ. ﺩﺭ ﻧﻘّﺎﺷﻴﻬﺎﻯ ﺻﺤﻨﻪ ﮐﺮﺑﻠﺎ ﺩﺭ ﺍﻳﺮﺍﻥ،ﺑﻴﺸﺘﺮ ﺍﺑﺪﺍﻉ ﺷﺨﺼﻰ ﺑﺮﺣﺴﺐ ﺳﻤﺒﻮﻟﻬﺎﻯ ﺩﻳﻨﻰ ﻭ ﺍﺟﺪﺍﺩﻯ ﻧﻤﺎﻳﺎﻥ ﻣﻴﮕﺮﺩﺩ. ﻫﻨﺮﻣﻨﺪ ﺟﺒﺮﺍ ﺗﺎﺑﻊ ﺳﻠﻴﻘﻪ ﺟﻤﻌﻰ ﺍﺳﺖ. ﮔﺮﭼﻪ ﺑﺼﻮﺭﺕ ﺍﺣﻴﺎ ﻭﺗﺠﺪﻳﺪ ﺩﺭﺗﻌﺒﻴﺮ ﺍﺳﺖ. ﺍﻣﺎﻧﺖ ﺩﺍﺭﻯ ﺍﺯﺳﻤﺒﻮﻟﻬﺎﻯ ﺍﻟﻬﻰ ﻭ ﻗﻮﻣﻰ ﺩﺭﻫﻨﺮﻣﻨﺪﺍﻥ ،ﺑﺎ ﻓﺼﻞ ﻧﻮﻋﻰ ﺑﺮﺗﺮ،ﻳﻌﻨﻰ ﺁﻧﻬﺎﺋﻰ ﮐﻪ ﺑﺴﻠﻮﻙ ﺍﻟﻬﻰ ﻭ ﺷﻬﻮﺩﻯ ﺭﺳﻴﺪﻩ ﺑﺎﺷﻨﺪ، ﺑﻬﺘﺮ ﺍﺣﻴﺎ ﻭ ﻧﻮﺳﺎﺯﻯ ﺑﻘﺼﺪ ﺳﻤﺒﻮلهای ﺍﻟﻬﻰ ﺍﺟﺪﺍﺩﻯ ﻣﻴﻨﻤﺎﻳﻨﺪ.  ﺍﺯ ﻧﺸﺎﻧﻪ ﻫﺎﻯ ﻭﻓﺎﺩﺍﺭﻯ ﻫﻨﺮﻣﻨﺪ ﺷﺮﻗﻰ،ﺩﺭ ﺑﺮﺍﺑﺮ ﺳﻤﺒﻮﻟﻬﺎﻯ ﺩﻳﻨﻰ ﻭ ﻗﻮﻣﻰ، ﻗﺒﻮﻝ ﻓﻨﺎﻯ ﺷﺨﺼﻰ ﺩﺭ ﺟﻤﻊ ﻣﻴﺒﺎﺷﺪ.ﻭﮐﻤﺘﺮ ﻓﺮﺩ ﻫﻨﺮﻣﻨﺪ ﺳﻌﻰ ﺩﺍﺭﺩ،ﺧﻮﺩﺭﺍ ﺍﺯ ﺳﻠﻴﻘﻪ ﺟﻤﻌﻰ ﻭ ﻋﻘﺎﻳﺪ ﻭ ﺳﻤﺒﻮﻟﻬﺎﻯ ﻗﻮﻣﻰ ﺷﺮﻗﻰ ﺟﺪﺍ ﻣﻴﮑﻨﺪ.ﻣﮕﺮ ﺍﻳﻨﮑﻪ ﺑﻴﺸﺘﺮ ﻏﺮﺏ ﺯﺩﮔﻰ ﺩﺍﺷﺘﻪ ﺑﺎﺷﺪ. ﻭﻟﻰ ﺩﺭ ﻫﺮ ﺣﺎﻝ ﺑﺎﺯﮔﺸﺖ ﻣﺠﺪﺩ ﻫﻨﺮﻣﻨﺪ ﺷﺮﻗﻰ،ﺑﺴﻄﺢ ﺳﻠﻴﻘﻪ ﺩﻳﻨﻰ ﻭ ﻣﻠّﻰ ﻗﻄﻌﻰ ﺍﺳﺖ. ﺩﺭ ﭼﻴﻦ ﻭﻫﻨﺪ،ﺑﻨﺪﺭﺕ ﭼﻨﻴﻦ ﺳﻌﻰ ﺩﺭﺗﻚ ﺭﻭﻯ ﺩﻳﺪﻩ ﻣﻴﺸﻮﺩ. ﻭ ﻫﻤﻴﻦ ﻫﻤﺸﮑﻞ ﺷﺪﻥ ﺑﺎ ﺫﻭﻕ ﺟﻤﻌﻰ،ﻭ ﺣﻔﻆ ﺳﻤﺒﻮﻟﻬﺎﻯ ﺩﻳﻨﻰ ﻭ ﻣﻠّﻰ،باعث ﺷﺪﻩ ﮐﻪ ﺁثاﺭ ﻫﻨﺮﻯ ﺷﺮﻗﻰ،ﮐﻤﺘﺮ ﻧﻮﺁﻭﺭﻯ،ﻭ ﮐﻤﺘﺮ ﺍﻓﺮﺍﺩ ﻫﻨﺮﻣﻨﺪﻯ ﺷﻬﺮﺕ ﺧﺎص ﻤﻴﻴﺎﺑﻨﺪ. ﻭ ﺣﺘﻰ ﻫﻨﺮﻣﻨﺪﺍﻥ ﻣﻬﺎﺟﺮ ﺷﺮﻕ ﺑﻐﺮﺏ، ﻧﺘﻮﺍﻧﺴته  ﭼﻮﻥ ﺧﻮﺩ ﻫﻨﺮﻣﻨﺪﺍﻥ ﻏﺮﺑﻰ،ﺍﺑﺪﺍﻉ ﺧﺎص ﻮﺷﻬﺮﺗﻰ ﭘﻴﺪﺍ ﮐﻨﻨﺪ.ﻭ ﺍﻳﻦ ﺩﻟﻴﻞ ﺍﺭﺯﺵ ﺗﺠﺮﺑﻪ ﻣﻌﻨﻮﻯ ﻭ ﺷﻬﻮﺩﻯ،ﺩﺭ ﻧﺰﺩ ﺷﺮﻗﻴﺎﻥ ﺍﺳﺖ. ﮐﻪ ﺑﻴﺸﺘﺮ ﮐﺸﺶ ﺑﺴﻠﻮﻙ ﺍﻟﻬﻰ،ﻳﺎ ﺣﺪّ ﺃﻗﻞ ﻋﺪﻡ ﭘﺬﻳﺮﺵ ﻏﺮﺏ ﺯﺩﮔﻰ ﺭﺍ ﺩﺍﺭﻧﺪ. ﻓﺼﻞ ﻧﻮﻋﻰ ﺑﺮﺗﺮ ﺑﺮﺧﻰ ﺍﺯ ﺍﻳﻦ ﻫﻨﺮﻣﻨﺪﺍﻥ،ﺳﺒﺐ ﺷﺪﻩ ﮐﻪ ﻓﺮﺩ ﺧﻮﺩﺭﺍ ﺩﺭ ﮐﻞّ ﺟﺎﻣﻌﻪ،ﻭ ﮐلّ ﺴﻤﺒﻮﻟﻬﺎﻯ ﺩﻳﻨﻰ ﻭﻣﻠّﻰ ﻓﻨﺎ ﺷﺪﻩ ﺑﺒﻴﻨﺪ. ﺍﻳﻦ ﻓﻨﺎ ﺩﺭ ﺑﻴﻦ ﻫﻨﺮﻣﻨﺪﺍﻥ ﺻﻨﺎﻳﻊ ﺩﺳﺘﻰ ﻭ ﻣﻠّﻰ ﺍﺻﻔﻬﺎﻥ ﻭ ﻗﺎﻟﻰ ﺑﺎﻓﺎﻥ ﻣﻴﺘﻮﺍﻥ ﻣﻠﺎﺣﻈﻪ ﮐﺮﺩ. ﺍﻟﺒﺘﻪ ﺍﻓﺮﺍﺩ ﻭ ﻫﻨﺮﻣﻨﺪﺍﻧﻰ ﺩﺭﺷﺮﻕ، ﮐﻪ ﺍﻫﻞ ﺫﮐﺮ ﻭ ﻳﺎﺩ ﺧﺪﺍ ﻭ ﺳﻤﺒﻮﻟﻬﺎﻯ ﺩﻳﻨﻰ ﺑﺎﺷﻨﺪ،ﺍﺯ ﻣﺤﻞ ﺑﻴﻨﺶ ﺍﻭﻟﻴﺎﻯ ﻗﻮﻡ ﺧﻮﺩ، ﺑﺎ ﺑﻴﻨﺶ ﺷﻬﻮﺩﻯ ﺧﻮﺩﮐﺎﺭ ﻣﻴﮑﻨﻨﺪ.ﻭ ﺗﺎﺑﻊ ﻣﻨﺎﻓﻊ ﻣﺎﺩﻯ ﻭ ﺷﺨﺼﻰ ﻧﻴﺴﺘﻨﺪ. ﻫﻨﺮﻣﻨﺪ ﺣﺴﺎس ﻭﻣﺴﺘﻌﺪ ﻭﻟﻰ ﺁﻣﺎﺩﻩ ﺗﺮ،ﺑﺮﺍﻯ ﺗﻌﺎﻟﻰ ﻓﮑﺮ ﻭ ﺳﻠﻴﻘﻪ ﻫﻨﺮی ﻤﻴﺒﺎﺷﺪ.ﻭ ﺍﺣﻴﺎﻧﺎ ﺍﺯ ﻃﺮﻳﻖ ﺳﻠﻮﻙ ﻫﻨﺮﻯ ﻋﻤﻞ ﻣﻴﮑﻨﻨﺪ. ﮔﺮﭼﻪ ﻫﻨﺮﻣﻨﺪ ﺑﻌﺪ ﺍﺯ ﺷﻬﻮﺩ،ﺩﺍﺭﺍﻯ ﺍﻣﮑﺎﻧﺎﺕ ﺑﻴﺸﺘﺮﻯ ﺍﺯ ﮐﺴﺎﻧﻰ ﺍﺳﺖ،ﮐﻪ ﻗﺒﻞ ﺍﺯ ﺗﺰﮐﻴﻪ ﻧﻔس ﻭ ﺳﻠﻮﻙ ﺍﻟﻬﻰ، ﺑﺨﻮﺍﻫﻨﺪ ﻫﻨﺮﻯ ﺑﺮﺗﺮ ﺍﺭﺍﺋﻪ ﺑﺪﻫﻨﺪ.

     ﺗﻨﻬﺎ ﻫﻨﺮﻣﻨﺪ ﻭ ﻣﺘﻔﮑّﺮﻯ ﻣﻴﺘﻮﺍﻧﺪ،ﺟﻬﺎﻧﻰ ﺟﺪﻳﺪﻯ ﺑﮕﺸﺎﻳﺪ،ﻭﺳﻄﺢ ﻋﺎﻟﻰ ﺗﺮ ﻋﻘﻠﻰﻭ ﻣﻨﻄﻘﻰ ﺑﺪﺳﺖ ﺁﻭﺭﺩ،ﮐﻪ ﺍﺯ ﻃﺮﻳﻖ ﺳﻠﻮﻙ ﺍﻟﻬﻰ،ﺑﺸﻬﻮﺩ ﻭ ﺗﻐﻴﻴﺮ ﻣﺎﻫﻴّﺖ ﺭﻭﺣﻰ ﻭ ﻓﺼﻞ ﻧﻮﻋﻰ ﺧﻮﺩ ﺑﺮﺳﺪ. ﻫﺮ ﺟﻬﺎﻥ ﮔﺸﺎﺋﻰ ﺩﺭ ﺍﻳﻦ ﭼﻨﻴﻦ ﺩﻳﺪﻯ ﻭﺍﻗﻌﻰ ﺗﺮ ﺍﺯ ﺣﻘﻴﻘﺖ ﺭﺍ ﻧﺸﺎﻥ ﻣﻴﺪﻫﺪ. ﺯﻳﺮﺍ ﻫﻨﺮ ﻳﮑﻰ ﺍﺯ ﺭﺍﻫﻬﺎﻯ ﺍﺳﺖ،ﮐﻪ ﺑﺤﻘﻴﻘﺖ ﻣﻴﺮﺳﺪ.ﮔﺮﭼﻪ ﮐﺎﺭ ﺳﻠﻮﻙ ﺍﻟﻬﻰ ﺭﺍ ﻧﻤﻰ ﮐﻨﺪ. ﺣﻘﻴﻘﺖ ﺑﺮﺗﺮ ﺍﻳﻦ ﭼﻨﻴﻨﻰ،ﺩﺭ ﺑﻴﻦ ﻫﻨﺮﻣﻨﺪﺍﻥ ﻭ ﻣﺘﻔﮑّﺮﺍﻥ ﺳﺎﮐﻨﻴﻦ ﺍﻃﺮﺍﻑ ﮐﻮﻳﺮ ﺍﻳﺮﺍﻥ،ﻳﺎ ﮐﻨﺎﺭ ﺁﺑﺸﺎﺭﻫﺎﻯ ﭼﻴﻨﻰ،ﻭﺩﺭ ﮐﻨﺎﺭ ﺭﻭﺩﺧﺎﻧﻪ ﮔﻨﮓ ﺩﺭ ﻫﻨﺪ،ﻭﮐﻨﺎﺭ ﻟﺒﺨﻨﺪ ﻣﻘﺪّس ﺑﻮﺩﻳﺴﺎﺗﻮﺍ ﺑﺮﻟﺒﺎﻥ ﺩﺍﺭﻧﺪ ﺩﻳﺪﻩ ﻣﻴﺸﻮﺩ.  ﺍﻣﺮﻭﺯ ﻫﻨﺮ ﺍﻳﺮﺍﻧﻰ،ﮐﻪ ﺍﺯ ﺯﻣﻴﻨﻪ ﺳﻨّﺖ ﺍﻟﻬﻰ ﺳﺮﭼﺸﻤﻪ ﺩﺍﺭﺩ،ﻧﻴﺮﻭﻯ ﺣﺮﮐﺖ ﻣﻮﺍﺝ ﺩﺭ ﺁثاﺭ ﻫﻨﺮﻯ ﺁﻧﺮﺍ ﺑﺨﻮﺑﻰ ﻣﻠﺎﺣﻈﻪ ﻣﻰ ﮐﻨﻴﻢ.که ﺰﻧﺪﻩ ﻭ ﭘﻴﺸﺮﻭ ﻭﮔﻮﻳﺎ ﺍﺳﺖ. ﺧﻄﺮ ﻧﺎﺑﻮﺩﻯ ﻭ ﻓﺮﺍﻣﻮﺷﻰ ﺑﺮﺍﻯ ﺍﻳﻦ ﻧﻮﻉ ﻫﻨﺮ ﻭ ﻓﺮﻫﻨﮓ ﻧﻴﺴﺖ.ﺯﻳﺮﺍ ﺧﺪﺍﻭﻧﺪ ﻣﺤﺎﻓﻆ ﺁﻥ ﺍﺳﺖ.ﻭﻫﻨﺮﻣﻨﺪﺍﻥ ﻧﻴﺰ ﻣﺴؤﻝ ﺣﻔﻆ ﺁﻥ ﺩﺭ ﺩﻧﻴﺎﻯ ﻋﻘﻞ ﻭ ﺫﻭﻕ ﺧﻮﺩ ﻫﺴﺘﻴﺪ. ﻣﺎ ﺍﮔﺮ ﻧﺨﻮﺍﻫﻴﻢ،مثل ﺍﻳﻦ ﺍﺳﺖ،ﮐﻪ ﺍﻳﻦ ﻫﻨﺮ ﺍﺯ ﺟﻬﺎﻥ ﺑﺮﭼﻴﺪﻩ ﺷﺪﻩ ﺍﺳﺖ ﺩﺭ ﺣﺎﻟﻴﮑﻪ ﻫﻤﭽﻨﺎﻥ ﺩﺭ ﺯﻳﺮ ﮔﻨﺒﺪﻫﺎﻯ ﺍﻟﻬﻰ،ﺁثاﺭ ﺁﻥ ﺳﻨّﺘﻬﺎ ﻫﺴﺖ. ﺑﺎﻳﺪ ﻗﺒﻞ ﺍﺯ ﭘﺮﺩﺍﺧﺘﻦ ﺑﻬﻨﺮ، ﺑﺎﻣﻮﺯﺵ ﻭ ﺗﺰﮐﻴﻪ ﺧﻮﺩ ﺑﭙﺮﺩﺍﺯﻳﻢ ﻭ ﺍﻳﻦ ﺷﺎﻧس ﺑﺮﺍﻯ ﻫﻤﻪ ﺟﻬﺎﻧﻴﺎﻥ ﻫﺴﺖ.ﻭ ﺍﮔﺮ ﺍﺳﺘﻌﺪﺍﺩ ﺁﻧﺮﺍ ﺩﺍﺷﺘﻪ ﺑﺎﺷﻨﺪ، ﻫﺮ ﻭﺍﺻﻞ ﺁﻥ ﻭﺍﻗﻌﺎ ﺩﺭ ﻓﺼﻞ ﻭ ﻫﻨﺮ ﺳﻨّﺘی اﻟﻬﻰ، ﻭﺍﻗﻌﺎ ﺍﻳﺮﺍﻧﻰ ﺍﺳﺖ.ﻭ ﻫﺮﮐﻪ ﺑﺪﺍﻥ ﻧﺮﺳﺪ ﻳﺎ ﻧﺨﻮﺍﻫﺪ ﺑﺮﺳﺪ، ﺍﻳﺮﺍﻧﻰ ﻧﻴﺴﺖ ﮔﺮﭼﻪ ﺍﺯ ﻧﮋﺍﺩ ﺍﻳﺮﺍﻧﻰ ﻫﻢ ﺑﺎﺷﺪ.ﮐﻪ ﻫﻨﺮ ﺷﻬﻮﺩﻯ ﻧﺰﺩ ﺍﻳﺮﺍﻧﻴﺎﻥ ﺍﺳﺖ ﻭ ﺑس .

    ﺍﻣﺎ ﺩﺭ ﺟﺎﻣﻌﻪ ﺍﻳﺮﺍﻧﻰ ﺍﻣﺮﻭﺯ،ﻳﺎ ﺩﺭ ﮐﻞّ ﺟﻮﺍﻣﻊ ﻣﺎﺩﻯ ﺷﺪﻩ ﺩﻳﮕﺮ،ﺳﻘﻮﻁ ﻭ ﭘﻮﭼﻰ ﻭ کم ﻤﺎﻳﮕﻰ ﻭ ﮐﻢ ﺍﺭﺗﺒﺎﻃﻰ ﻣﻮﺿﻮﻋﺎﺕ ﻫﻨﺮ ﺑﺨﻮﺑﻰ ﺩﻳﺪﻩ ﻣﻴﺸﻮﺩ. ﻓﺮﻭ ﺭﻳﺨﺘﻦ ﺍﺭﺯﺷﻬﺎ ﻭﻧﻬﻠﻴﺴﻢ ﻭ ﺍﺯ ﺧﻮﺩ ﺑﻴﮕﺎﻧﮕﻰ،ﺩﺭ ﺁثاﺭ ﺍﻳن عصر ﻣﺎﺩﻯ ﭘﻴﺪﺍﺍﺳﺖ.ﻭ ﺍﺭﺯﺷﻬﺎ ﻭﺳﻤﺒﻮﻟﻬﺎ ﻭ ﺗﮑﺎﻣﻞ ﺟﻮﺋﻰ،ﻭ ﺗﻌﻠﻴﻢ ﺣﻘﻴﻘﺖ ﺍﺯ ﺁﻧﻬﺎ ﺩﻭﺭﺷﺪﻩ،ﻭ ﺩﻳﮕﺮ ﺑﺨﺎﻣﻮﺷﻰ ﮔﺮﺍﺋﻴﺪﻩ ﺍﺳﺖ. ﻭ ﺍﻳﻦ ﻧﺘﻴﺠﻪ ﺍﺯﺩﻳﺎﺩ ﺭﻭﺯ ﺍﻓﺰﻭﻥ ﻏﻴﺮ ﺳﺎﻟﮑﺎﻥ ﻭ ﻋﻤﻞ ﮐﻨﻨﺪﮔﺎﻥ ﺑﺮﺧﻠﺎﻑ ﻓﻄﺮﺕ ﻭ ﻃﺒﻴﻌﺖ ﺧﻮﻳﺶ ﺍﺳﺖ . ﺁﻧﻬﺎ ﮐﻪ ﺗﮑﺎﻣﻞ ﺑﺮﺗﺮ ﺟﻮﺋﻰ ﺭﺍ،ﺑﻘﻬﻘﺮﺍ ﻭ ﺳﻘﻮﻁ ﺗﺒﺪﻳﻞ ﮐﺮﺩﻩ ﺍﻧﺪ، ﻭ ﺍﺯ ﻫﻨﺮ ﻟﺬﺕ ﻣﻴﺠﻮﻳﻨﺪ،ﻭ ﺍﺭﺿﺎﻯ ﻧﻔس ﻧﻪ ﺍﺭﺿﺎﻯ ﺧﺪﺍ ﻭﺭﻭﺡ ﺑﺮﺗﺮ ﺧﻮﺩ،ﮐﻪ ﺍﻳﻦ ﺍﺭﺿﺎﻯ ﺭﻭﺡ ﻭﺧﺪﺍ،ﻣﺎﺭﺍ ﻣﻘﺎﻡ ﺗﮑﺎﻣﻠﻰ ﻭ ﺷﻬﻮﺩ ﻣﻴﺮﺳﺎﻧﺪ. ﺁﻧﭽﻪ ﺍﺯ ﺍﺻﻞ ﻣﻴﻤﺎﻧﺪ ﺍﺯ ﺩﻳﺪ ﻣﺎﺩﻩ ﺑﻴﻨﻰ ﻣﺎ ﻣﺨﻔﻰ ﻣﺎﻧﺪﻩ.ﻭﻟﻰ ﺍﻳﻦ ﺳﻴﻤﺒﻮﻟﻬﺎﻯ ﺍﻟﻬﻰ ﻭ ﺧﺎﻃﺮﻩ ﻫﺎﻯ ﻣﻠّﻰ ﻭ ﺟﺎﻭﺩﺍﻧﻰ ﻳﻚ ﻧﮋﺍﺩ ﺍﺳﺖ،ﮐﻪ ﻫﺮ ﭼﻨﺪﻯ ﻓﺮﻳﺎﺩﻯ ﻓﻄﺮﻯ ﺳﺮ ﻣﻴﺪﻫﺪ. ﻭﻟﻰ ﺳﻤﺒﻮﻟﻬﺎﻯ ﺟﻬﻞ ﻭ ﺟﻨﻮﻥ ،ﻭ ﺷﻴﻄﺎﻥ ﻧﻔس  ﺁﻟﻮﺩﻩ ﻭ ﺷﻬﻮﺗﺮﺍﻥ ﺍﺯ ﺧﻮﺩﺧﻮﺍهی اﺳﺖ.ﮐﻪ ﺍﻣﺮﻭﺯﻩ ﺑیشتر ﭘﻴﺶﭼﺸﻢ ﻣﺎ ﺩﺭ ﻫﻨﺮ ﻭ ﻓﺮﻫﻨﮓ ﺩﻳﺪﻩ ﻣﻴﺸﻮﺩ.ﻭ ﻣﺎﺭﺍ ﭼﻨﺪﻯ ﺩﺭ ﺑﺮﺯﺥ ﻗﺮﺍﺭ ﻣﻴﺪﻫﺪ.ﮐﻪ ﺍﮔﺮﺯﻭﺩﺗﺮ ﻫﺮ ﺷﺨﺼﻰ ﻧﻬﻴﺐ ﻓﻄﺮﺕ ﺧﻮﺩﺭﺍ ﻧﺸﻨﻮﺩ،ﻭ ﺑﻔﮑﺮ ﺗﮑﺎﻣﻞ ﺟﻮﺋﻰ ﻭ ﺣﻘﻴﻘﺖ ﻳﺎﺑﻰ ﻧﺮﻭﺩ،ﺍﻳﻦ ﺣﺎل ﺒﺮﺯﺥ ﺑﺠﻬﻨّﻤﻰ ﻗﻬﻘﺮﺍﺋﻰ ﺧﻮﺍﻫﺪ ﮐﺸﻴﺪ.ﺍﻳﻦ ﺑﺮﺯﺥ ﻫﻤﺎﻥ ﺻﺒﺮ ﮐﻮﭼﻚ ﻭ ﭼﻬﻞ ﺳﺎﻟﻪ ﺧﺪﺍ ﺍﺳﺖ.ﮐﻪ ﺩﻭﺭﻩ ﺟﻮﺍﻧﻰ ﻓﺮﺩ،ﻭ ﺗﻠﺎﺵ ﺍﻧﺴﺎﻧﻰ ﺩﺭ ﺩﻧﻴﺎ ﺭﺍ ﺍﺷﻐﺎﻝ ﻣﻴﮑﻨﺪ. ﺍﮔﺮ ﺑﻔﮑﺮ ﺗﺠﺪﻳﺪ ﻧﻈﺮ ﻧﺒﺎﺷﻴﻢ،ﺩﻳﮕﺮ ﺧﻴﻠﻰ ﺩﻳﺮ ﻭ ﺑﻰ ثمر ﺧﻮﺍﻫﺪ ﺑﻮﺩ.ﻭ ﭼﻨﺪ ﻫﺰﺍﺭ ﺳﺎﻝ ﺍﺯ ﮐﺎﺭﻭﺍﻥ ﺗﮑﺎﻣﻠﻰ،ﻭ ﺁﻳﻨﺪﮔﺎﻥ ﻓﻮﻕ ﺑﺸﺮﻯ ﻋﻘﺐ ﻣﻴﻤﺎﻧﻴﻢ ﻭ ﺩﻳﮕﺮ ﺁﺭﻳﺎﺋﻰ ﻧﺨﻮﺍﻫﻴﻢ ﺑﻮﺩ،ﮔﺮﭼﻪ ﺑﻴﻦ ﺁﻧﻬﺎ ﻧﻴﺰ ﺯﻧﺪﮔﻰ ﮐﻨﻴﻢ،که  اﻭﻟﺎﺩ ﻧﺎﺧﻠف ﭙﺪﺭﺍﻥ ﻣﻴﺒﺎﺷﻴﻢ.

ﮐﺴﺎﻧﻰ ﮐﻪ ﺑﻠﺰﻭﻡ ﺩﮔﺮﮔﻮﻧﻰ ﻓﺮﻫﻨﮓ ﻭﻫﻨﺮ ﺧﻮﺩ ﺑﺎﻭﺭﺩﺍﺭﻧﺪ،ﻭﺍﺯ ﺑﺮﭘﺎ ﮐﺮﺩن ﻔﺮﻫﻨﮓ ﻭﻫﻨﺮ ﺟﺪﻳﺪﻯ ﻣﻴﮕﻮﻳﻨﺪ،ﺗﺎ ﻧﻮﺁﻣﻮﺯﻯ ﺩﺭ ﻫﺮ ﭼﻴﺰ ﺑﺸﻮﺩ،ﻗﻄﻌﺎ ﺑﺎﻳﺪ ﺑﺪﺍﻧﻨﺪ،ﮐﻪ ﺟﺎﻣﻌﻪ ﺟﺰ ﺍﺯ ﺭﺍﻩ ﮐﻤﺎﻝ ﻓﺮﺩﻯ ﺗﮑﺎﻣﻞ ﻧﺨﻮﺍﻫﻨﺪ ﻳﺎﻓﺖ.ﻭ ﺍﻓﺮﺍﺩ ﻫﻢ ﺟﺰ ﺍﺯ ﺭﺍﻩ ﺳﻠﻮﻙ ﺍﻟﻬﻰ،ﮐﻪ ﺑﻬﺘﺮﻳﻦ ﺭﺍه ﺁﻥ،ﻣﻦ ﺭﻭﺵ ﺷﻬﻮﺩﻯ تصوّف ولایت ﻣﺤﻤﺪﻯ ﻳﺎﻓﺘﻢ،ﮐﻤﺎﻝ ﻧﺨﻮﺍﻫﺪ ﻳﺎﻓﺖ. ﮐﺎﻓﻰ ﺍﺳﺖ ﻣﻮﺝ ﻋﻠﺎﻗﻪ ﺑﺴﻠﻮﻙ ﺍﻟﻬﻰ ﺩﺭ ﺟﺎﻣﻌﻪ ﺑﺎﺷﺪ،ﺗﺎﺩﮔﺮﮔﻮﻧﻰ ﺍﺟﺘﻤﺎﻋﻰ ﻭ ﻓﺮﻫﻨﮕﻰ ﻣﻠﺎﺣﻈﻪ ﺧﻮﺍﻫﻴﻢ ﮐﺮﺩ. ﺑﺮﺍﻯ ﺩﮔﺮﮔﻮﻧﻰ ﻭ ﺗﻨﻬﺎ ﺍﺯ ﺩﻳﺪ ﺳﻨّﺘﻬﺎﻯ ﺗﺎﺭﻳﺨﻰ ﻭ ﻣﻠّﻰ،ﮐﺎﻓﻰ ﻧﻴﺴﺖ ﺗﺎ ﺭﻭﺡ ﺟﺪﻳﺪﻯ ﺩﺭ ﻓﺮﻫﻨﮓ ﻳﻚ ﻗﻮﻡ ﺍﻳﺠﺎﺩ ﮐﺮﺩ. ﺳﻨّﺘﻬﺎﻯ ﻣﻠّﻰ ﻭ ﺗﺎﺭﻳﺨﻰ ﻏﻴﺮ ﺍﻟﻬﻰ،ﻣﺎﻧﻨﺪ هر ﻓﺮﻫﻨﮕﻰ ﺩﻭﺭﻩ ﭘﻴﺮﻯ ﻭ ﻓﺮﺗﻮﺗﻰ ﺧﻮﺩﺭﺍ ﺑﺪﻧﺒﺎﻝ ﺩﺍﺭﺩ.ﻭ ﻫﻴﭻ ﻫﻮﺭﻣﻮﻧﻰ ﮐﻪ ﺗﺰﺭﻳﻖ ﺷﻮﺩ ﺟﻮﺍﻧﻰ ﻧﺨﻮﺍﻫﺪ ﺩﺍﺩ.ﮔﺮﭼﻪ ﭼﻨﺪ ﺭﻭﺯﻯ ﻫﻢ ﻧﺸﺎﻁ ﺑﻴﺎﻭﺭﺩ. ﺑﺎﻳﺪ ﺑﺴﻤﺒﻮﻟﻬﺎﻯ ﺍﻟﻬﻰ ﻗﻮﻡ ﺧﻮﺩ ﺑﺎﺯﮔﺸﺖ . ﻧﺴﻞ ﺟﺪﻳﺪﻯ ﺍﺯ ﺍﻭﻟﺎﺩ ﭘﺪﺭﺍﻧﻰ،ﮐﻪ ﺷﺎﻫﺪﺍﻥ ﺯﻣﺎﻥ ﻭﻭﺍﺻﻠﺎﻥ ﻭ ﺻﺎﺣﺐ ﻓﺼﻞ ﻧﻮﻋﻰ ﺑﺮﺗﺮ ﺷﺪﻧﺪ.ﻓﺮﻫﻨﮕﻰ ﻭﻫﻨﺮﻯ ﻭ ﻣﻘﺎﻡ ﻭﻓﺼﻞ ﻧﻮﻋﻰ ﺭﺍﻳﺞ ﺟﺪﻳﺪﻯ ﭘﻴﺪﺍ ﺧﻮﺍﻫﺪ ﺷﺪ. ﻫﻢ ﺭﻧﮓ ﮔﺬﺷﺘﻪ ﺭﺍ ﺣﻔﻆ ﮐﺮﺩﻩ،ﻭﻫﻢ ﺑﻮﻯ ﺍﺟﺪﺍﺩﻯ ﻣﺎﺭﺍ ﺩﺍﺭﺩ ﻭ ﻫﻤﭽﻨﺎﻥﭘﻴﺸﺘﺎﺯ ﺍﺳﺖ.نه ﺪﺭ ﺁﻧﭽﻪ که هستیم ﺑﺎﻗﻰ ﺑﺎﺷﻴﻢ، ﻭ ﺁﻧﭽﻪ ﮐﻪ ﺑﻮﺩه اﻳﻢ ﺗﮑﺮﺍﺭ ﮐﻨﻴﻢ. ﺑﻠﮑﻪ ﺑﺎﻳﺪ ﺑﺂﻧﭽﻪ ﮐﻪ ﺑﺎﻳﺪ ﺑﺎﺷﻴﻢ ﺑﺮﺳﻴﻢ ﻭ ﺑﺸﻮﻳﻢ.

     ﺍﻣﺎ ﺍﻳﻨﮑﻪ ﻗﻮﻣﻰ ﺑﺘﻮﺍﻧﺪ،ﺑﺎ ﺗﺠﺪﻳﺪ ﺣﻴﺎﺕ ﻫﻨﺮ ﻭ ﻓﺮﻫﻨﮓ ﺧﻮﺩ،ﻣﺸﺎﺭﮐﺘﻰ ﺟﻬﺎﻧﻰ ﺩﺍﺷﺘﻪ ﺑﺎﺷﺪ، ﻋﻤﻠﺎ ﺑﺠﺎﺋﻰ ﻧﻤﻰ ﺭﺳﺪ. ﺯﻳﺮﺍ ﺍﻗﻮﺍﻡ ﺟﻬﺎﻥ،ﻫﺮ ﮐﺪﺍﻡ ﺩﺭ ﻳﻚ ﻓﺼﻞ ﻧﻮﻋﻰ ﺧﺎﺹ ﻫﺴﺘﻨﺪ،ﮐﻪ ﺍﺯ ﺩﻳﮕﺮﺍﻥ ﻳﺎ ﺟﻠﻮﺗﺮ ﻳﺎ ﻋﻘﺐ ﺗﺮ ﻣﻴﺒﺎﺷﻨﺪ. ﻫﺮ ﻓﺼﻞ ﻧﻮﻋﻰ ﺭﺍﻳﺞ ﻧﻮﻋﻰ،ﺳﻠﻴﻘﻬﺎﻯ ﻫﻨﺮﻯ ﻭ ﺑﺮﺩﺍﺷﺘﻰ ﻋﻘﻠﻰ ﺧﺎﺹ ﺩﺍﺭﺩ. ﻭ ﻫﺮ ﺳﻄﺤﻰ ﻫﻨﺮﻯ ﻭ ﻓﺮﻫﻨﮕﻰ ﺑﺮﺍﻯ ﺍﻗﻮﺍﻡ ﺑﺮﺗﺮ،ﺩﺭ ﺳﻠﺴﻠﻪ ﺗﮑﺎﻣﻠﻰ ﻣﻀﺮ ﻭ ﻗﻬﻘﺮﺍﺋﻰ ﺍﺳﺖ . ﺩﺭ ﺣﺎﻟﻴﮑﻪ ﺳﻄﺢ ﻫﻨﺮﻯ ﻭ ﻓﺮﻫﻨﮕﻰ ﺑﺮﺗﺮ ﻗﻮﻣﻰ،ﺑﺎ ﻓﺼﻞ ﻧﻮﻋﻰ ﺑﺮﺗﺮﻯ ﻣﻴﺘﻮﺍﻧﺪ ﺁﻣﻮﺯﻧﺪﻩ،ﻭ ﻳﺎﺭﻯ ﺩﻫﻨﺪﻩ ﺗﮑﺎﻣﻞ ﺑﺮﺍﻯ ﺳﻄﻮﺡ ﭘﺎﺋﻴﻦ ﺗﺮ ﺑﺎﺷﺪ. ﻭ ﺍﻳﻦ ﺩﺭ ﺣﺎﻟﻰ ﺍﺳﺖ،ﮐﻪ ﺩﻝ ﺑﻪ ﺁﻥ ﺩﺍﺩﻩ ﺑﺎﺷﻨﺪ ﻭ ﺣﺎﺿﺮ ﺑﺘﮑﺎﻣﻞ ﻭ ﺳﻠﻮﻙ ﺍﻟﻬﻰ،ﻳﺎ ﺣﺪ ﺃﻗﻞ ﺳﻠﻮﻙ ﻋﻘﻠﻰ ﻳﺎ ﺳﻠﻮﻙ ﻫﻨﺮﻯ ﺩﺍﺷﺘﻪ ﺑﺎﺷﻨﺪ. ﻫﻨﺮ ﻫﺮ ﻗﻮﻣﻰ ﺑﺎﻳﺪ ﺑﺪﻭ ﺯﺑﺎﻥ ﺗﻌﺒﻴﺮ ﺩﺍﺷﺘﻪ ﺑﺎﺷﺪ. ﻳﮑﻰ ﺑﺎﻓﺮﺍﺩ ﻓﺼﻞ ﻧﻮﻋﻰ ﻣﺮﺑﻮﻃﻪ، ﺩﺭ ﺩﺍﺩﻥ ﺗﺬﮐّﺮ ﺍﺯ ﺁﺭﺯﻭﻫﺎﻯ ﮔﺬﺷﺘﮕﺎﻥ،ﺑﺮﺍﻯ ﺭﺳﻴﺪﻥ ﺑﻤﻘﺎﻡ ﺁﻳﻨﺪﮔﺎن اﺳﺖ ، ﻭ ﻳکی هم ﺑﺰﺑﺎﻥ ﺍﻗﻮﺍﻡ ﭘﺎﺋﻴن ﺘﺮ ﺩﺭﻣﻘﺎﻡ ﺗﮑﺎﻣﻠﻰ،ﻭ ﻳﺎﺩﺁﻭﺭﻯ ﺍﻳﻨﮑﻪ ﺑﺮﺍﻯ ﻧﺠﺎﺕ ﺧﻮﺩ ﺑﺎﻳﺪ ﺑﮑﻮﺷﻨﺪ،ﻧﻪ ﺑﺂﻧﭽﻪ ﺩﺍﺭﻧﺪ ﺗﻌﺼّﺐ ﻭﺭﺯﻧﺪ. ﺗﺎ ﺍﺯ ﺧﻮﺩ ﻧﮕﺬﺭﻳﻢ ﻧﻤﻰ ﺗﻮﺍﻧﻴﻢ ﺑﻤﻘﺎﻡ ﺑﺮﺗﺮ ﺑﺮﺳﻴﻢ.ﻭ ﺍلاّ  ﻗﻬﻘﺮﺍﻯ ﻃﺒﻴﻌﻰ ﺩﺭ ﺗﮑﺎﻣﻞ،ﮐﻪ ﻧﺘﻴﺠﻪ ﻋﺪﻡ ﺳﻠﻮﻙ ﺍﻟﻬﻰ ﺍﺳﺖ،ﻫﻢ ﺍﺯ ﺁﻳﻨﺪﻩ ﻣﺤﺮﻭﻣﻴﻢ ﻭ ﻫﻢ ﺁﻧﭽﻪ ﺗﮑﺎﻣﻞ ﺩﺍﺭﻳﻢ،ﻭﺁﻧﭽﻪ ﺩﺭ ﺗﻮﻟﺪﺍﺕ ﮔﺬﺷﺘﻪ ﺑﺪﺳﺖ ﺁﻭﺭﺩﻩ ﺑﻮﺩﻳﻢ ﺍﺯ ﺩﺳﺖ ﻣﻴﺪﻫﻴﻢ .

 ﻧﻴﺮﻭﺋﻰ ﮐﻪ ﺍﻣﺮﻭﺯﻩ ﺑﻴﻦ ﻓﺮﻫﻨﮕﻬﺎ ﻭ ﻫﻨﺮﻫﺎﻯ ﻣﺎﺩﻯ ﻏﺮﺑﻰ،ﮐﻪ ﺑﻈﺎﻫﺮ ﻗﻮﻯ ﺗﺮ ﻭﺗﺎﺯﻩ ﻧَﻔَس  ﺗﺮ ﺍﺳﺖ،ﺑﺎ ﻓﺮﻫﻨﮕﻬﺎﻯ ﺳﻨّﺘﻰ ﻭ ﺍﻟﻬﻰ ﻭ ﺍﺧﻠﺎﻗﻰ ﺷﺮﻗﻰ،ﻣﻠﺎﺣﻈﻪ ﻣﻰ ﮐﻨﻴﻢ ﮐﻪ ﺣﺎﻝ ﺑﻬﺖ ﺯﺩﮔﻰ ﻭ ﮔﻴﺠﻰ ﺑﺸﺮﻗﻴﺎﻥ ﻏﻴﺮ ﺳﺎﻟﻚ ﺩﺳﺖ ﺩﺍﺩﻩ،ﻭﺍﻳﻦ ﺑﺎﺯ ﺍﻣﺮﻯ ﻃﺒﻴﻌﻰ ﺍﺳﺖ.ﻭﻫﻢ ﻧﺘﻴجه اﻯ ﺍﺳﺖ ﮐﻪ ﺍﺯ ﭘﻴﺶ ﻣﻌﻠﻮﻡ، ﻭ ﻫﻤﻴﺸﻪ ﭼﻨﻴﻦ ﺑﻮﺩﻩ ﺍﺳﺖ . ﻣﺎﻧﻨﺪ ﻫﻴﺠﺎﻧﺎﺕ ﻳﻚ ﺧﺎﻧﻮﺍﺩﻩ،ﮐﻪ ﭼﻮﻥ ﻣﻮﺝ ﺧﺮﻭﺷﺎﻧﻰ ﻣﺪ ﺟﺪﻳﺪ ﺭﺍ ﻣﻴﺨﻮﺍﻫﻨﺪ.ﻭﻟﻰ ﺣﮑﻤﺖ ﺳﺎﻟﻤﻨﺪﺍﻥ ﻋﺎﻗﻞ ﺗﺮ ﺧﺎﻧﻮﺍﺩﻩ،ﺩﺭ ﻭﻗﺖ ﻣﻨﺎﺳﺐ ﻭﺭﻭﻯ ﺧﻮﺵ، ﺑﻌﮑس ﺍﻟﻌﻤﻞ ﻭﻭﺍﮐﻨﺶ ﻣﻰ ﭘﺮﺩﺍﺯﻧﺪ ﻭ ﻧﺼﻴﺤﺖ ﻣﻴﮑﻨﻨﺪ.ﻭ ﺑﺎﺍﺳﺘﻔﺎﺩﻩ ﺍﺯ ﻋﻮﺍﻃﻒ ﻓﻴﻤﺎ ﺑﻴﻦ، ﻧﻬﻴﺐ ﻭ ﺍﺧﻄﺎﺭ ﻣﻴﺪﻫﻨﺪ. ﺳﻤﺒﻮﻟﻬﺎﻯ ﺍﻟﻬﻰ ﺣﺎﻓﻆ ﺍﻟﻬﻰ ﺩﺍﺭﺩ،ﻭﺟﺎﻯ ﻧﮕﺮﺍﻧﻰ ﻧﻴﺴﺖ ﻭ ﺳﻨّﺘﻬﺎﻯ ﻗﻮﻣﻰ ﻭﺍﺟﺘﻤﺎﻋﻰ،ﻧﻴﺎﺯ ﺑﺘﮑﺎﻣﻞ ﻭ ﺗﺠﺪﻳﺪ ﺣﻴﺎﺕ،ﺑﺮﺍﻯ ﻧﻈﺮ ﻭﺍﺻﻠﺎﻥ ﻭﺑﺮﺍﻯ ﻋﻘﻞ ﻓﺼل ﻨﻮﻋﻰ ﺑﺮﺗﺮ ﺩﺍﺭﺩ. ﻣﻮﺝ ﻫﻨﺮﻯ ﺟﺪﻳﺪ ﻏﺮﺑﻰ ﻭﻣﺎﺩﻩ ﮔﺮﺍﺋﻰ، ﻫﻤﻴﺸﻪ ﺗﻨﻬﺎ ﻣﻴﺘﻮﺍﻧﺪ،ﺧﺎﻃﺮﺍﺕ ﻣﻠّﻰ ﻭﺗﺎﺭﻳﺨﻰ ﺭﺍ ﺑﺰﺩﺍﻳﺪ.ﻭﻟﻰ ﻧﻤﻰ ﺗﻮﺍﻧﺪ(ﺧﺎﻃﺮﺍﺕ ﺍﺯﻟﻰ ﻭ ﺳﻤﺒﻮﻟﻬﺎﻯ)ﺍﻟﻬﻰ ﺭﺍ ﻧﺎﺑﻮﺩ ﮐﻨﺪ. ﺯﻳﺮﺍ ﺳﻤﺒﻮﻟﻬﺎﻯ ﺗﺎﺭﻳﺨﻰ ﻭ ﻗﻮﻣﻰ،ﺍﺯ ﺁثاﺭ ﻓﺼﻞ ﻧﻮﻋﻰ ﻗﺒﻠﻰ ﻳﻚ ﻗﻮﻡ ﺍﺳﺖ.ﮐﻪ ﺍﺯ ﺭﻭﺍﺝ ﻭ ﺍﮐثرﻳّﺖ ﺍﻓﺘﺎﺩﻩ،ﻭ ﮐﺎﻣﻠﺎ ﻣﺎﺩﻯ ﺷﺪﻩ،ﻭﺩﺍﺭﺩ ﺑﻤﺮﻭﺭ ﺑﺮﺍﻯ ﻇﻬﻮﺭ ﻓﺮﻫﻨﮓ ﻓﺼﻞ ﺟﺪﻳﺪﻯ ﮐﻪ ﺩﺭ ﺍﻗﻠﻴّﺖ ﺍﺳﺖ ﺁﻣﺎﺩﻩ ﻣﻴﮕﺮﺩﺩ. ﻫﺮ ﺗﻌﺼّﺐ ﺑﺴﻤﺒﻮﻟﻬﺎﻯ ﺗﺎﺭﻳﺨﻰ، ﺟﻠﻮﮔﻴﺮﻯ ﺍﺯ ﺭﻭﺍﺝ ﻭ ﺍﻧﺘﺸﺎﺭ ﻓﺮﻫﻨﮓ ﻓﺼﻞ ﻧﻮﻋﻰ ﺟﺪﻳﺪ ﺍﺳﺖ. ﻭﻫﺮﭼﻪ ﺑﻴﺸﺘﺮ ﻗﻮﻣﻰ ﺑﺴﻤﺒﻮﻟﻬﺎﻯ ﺍﻟﻬﻰ ﺧﻮﺩ ﺑﭙﺮﺩﺍﺯﺩ،ﻭ ﺩﺳﺖ ﺍﺯ ﺳﻤﺒﻮﻟﻬﺎﻯ ﺗﺎﺭﻳﺨﻰ ﺧﻮﺩ ﺑﺮ ﻣﻴﺪﺍﺭﺩ،ﮐﻤﻚ ﺑﻨﺠﺎﺕ ﺧﻮﺩ،ﻭ ﺣﺘﻰ ﺍﺣﻴﺎی ﻤﺠﺪﺩ ﺳﻨّﺘﻬﺎی ﻤﻠّی ﻮﺳﻤﺒﻮﻟﻬﺎﻯ ﺗﺎﺭﻳﺨﻰ ﺧﻮﺩ ﮐﺮﺩه اﺳﺖ.ﮔﺮﭼﻪ ﺁﻧﺮﺍ ﻫﻢ ﺗﮑﺎﻣﻞ ﺑﺨﺸﻴﺪﻩ ﺍﺳﺖ. ﺗﻔﮑﻴﻚ ﺍﻳﻦ ﺳﻨّﺘﻬﺎ ﻭ ﺳﻤﺒﻮﻟﻬﺎ ﻭ ﺧﺎﻃﺮﺍﺕ ﺭﻭﺍﻧﻰ ﻭﻗﺪﻳﻤﻰ ﻳﻚ ﻣﻠّﺖ ﺍﺯ ﻫﻢ،ﺑﺮﺍﻯ ﻫﻨﺮﻣﻨﺪﺍﻥ ﻭﻣﺘﻔﮑّﺮﻳﻦ ﻭ ﺭﻫﺒﺮﺍﻥ ﻭ ﺍﺻﻠﺎﺡ ﻃﻠﺒﺎﻥ ﻳﻚ ﻗﻮﻡ ﺿﺮﻭﺭﻯ ﺍﺳﺖ. ﻫﻤﻴﺸﻪ ﺑﺎﻳﺪ ﺑﻴﻦ ﺁﻧﭽﻪ ﺍﻟﻬﻰ ﺑﻮﺩﻩ ﻭ ﺗﺎﺭﻳﺨﻰ ﺷﺪﻩ،ﻭ ﺁﻧﭽﻪ ﺍﻟﻬﻰ ﺑﻮﺩﻩ ﻭ ﻫﻤﭽﻨﺎﻥ ﺑﺮﺍﻯ ﺁﻳﻨﺪﻩ ﺍﺳﺖ، ﻓﺮﻕ ﺯﻳﺎﺗﺪﻯ ﻗﺎﺋﻞ ﺷﺪ.( ﮔﺬﺷﺘﻬﺎﻯ ﮔﺬﺷﺘﻪ، ﻭ ﮔﺬﺷته هاﻯ ﺑﺮﺍﻯ ﺁﻳﻨﺪﻩ)،ﮐﻪ ﺑﺎﻳﺪ ﺍﺯ ﻫﻢ ﺗﻔﮑﻴﻚ ﺷﻮﻧﺪ. ﺳﻤﺒﻮﻟﻬﺎﻯ ﺍﻟﻬﻰ ﺑﺮﺍﻯ ﻋﻤﻞ ﻣﺪﺍﻭﻡ ﻭ ﺍﺑﺪﻯ ﺍﺳﺖ.ﻭ ﺩﺭ ﻫﺮ ﻓﺼﻞ ﻧﻮﻋﻰ ﮐﻪ ﺑﺎﺷﻴﻢ، ﺿﺮﻭﺭﻯ ﻫﺴﺘﻨﺪ. ﻭ ﺳﻤﺒﻮﻟﻬﺎﻯ ﺗﺎﺭﻳﺨﻰ ﻧﻴﺰ،ﺭﻭﺯﻯ ﺳﻤﺒﻮﻟﻬﺎﻯ ﺍﻟﻬﻰ ﺩﺭ ﻓﺼﻞ ﻧﻮﻋﻰ ﺑﺎﺳﺘﺎﻧﻰ ﺍﺟﺪﺍﺩ ﻣﺎ ﺑﻮﺩﻩ ﺍﺳﺖ . ﺑﺎﺯ ﮔﺸﺖ ﺑﺴﻨّﺖ ﻭ ﮔﺬﺷﺘﮕﺎﻥ،ﺩﺭ ﺷﮑﻠﻰ ﮐﻪ ﻣﻨﺎﺳﺐ ﻓﺼﻞ ﻧﻮﻋﻰ ﺁﻧﻬﺎ ﺑﻮﺩﻩ ﺍﺳﺖ ﺩﺭﺳﺖ ﻧﻴﺴﺖ. ﺑﻠﮑﻪ ﺑﺎﺯﮔﺸﺖ(ﺑﺴﻨّﺘﻬﺎﻯ ﻋﻤﻠﻰ)ﺗﮑﺎﻣﻠﻰ ﺍﺳﺖ.ﮐﻪ ﺩﺭ ﻃﻮﻝ ﺗﺎﺭﻳﺦ ﮔﺬﺷﺘﻪ ﺑﺸﺮ،ﻭ ﺩﺭﺁﻳﻨﺪﻩ ﺗﺎﺭﻳﺨﻰ ﺁﻧﻬﺎ ﻧﻴﺰ ﻳﮑﺴﺎﻥ ﺧﻮﺍﻫﺪ ﺑﻮﺩ. ﺧﺎﻃﺮﺍﺕ ﺍﻟﻬﻰ ﻋﻤﻞ ﺍﺳﺖ،ﻭ ﺧﺎﻃﺮﺍﺕ ﺗﺎﺭﻳﺨﻰ ﻭﺭﻭﺍﻧﻰ ﻳﻚ ﻣﻠّﺖ،ﻧﺘﻴﺠﻪ ﺗﺎﺭﻳﺨﻰ ﺍﻋﻤﺎﻞ ﺗﮑﺎﻣﻠﻰ ﺁﻥ ﻣﻠّﺖ ﺍﺳﺖ. ﻳﮑﻰ ﺷﺪﻥ ﺍﺳﺖ ﻭ ﻳﮑﻰ ﺑﻮﺩﻥ،ﻭ (ﺑﻮﺩﻥ) ﺩﺭ ﻫﺮ ﺣﺎﻝ ﺧﻄﺮ ﺍﺳﺖ، ﻭ( ﺷﺪﻥ) ﻭﻇﻴﻔﻬﺎﻯ ﻓﻄﺮﻯ ﻭ ﺍﺑﺪﻯ ﺍﺳﺖ . ﻣﺪﻋﻴﺎﻥ ﺣﻔﻆ ﻣﻴﺮﺍث ﻫﻨﺮﻯ ﻭ ﻓﺮﻫﻨﮕﻰ، ﺑﺎﻳﺪ ﺁﻧﭽﻪ ﺑﻮﺩﻧﻰ ﺍﺳﺖ ﺭﻫﺎ ﮐﺮﺩﻩ ﻭ ﺑﺸﺪﻧﻰ ﻫﺎ ﺑﭙﺮﺩﺍﺯﺩ.ﻭ ﻳﺎ ﺣﺪّ ﺃﻗﻞ ﺑﺒﻮﺩﻥ ﻫﺎﺋﻰ ﮐﻪ ﻧﺘﻴﺠﻪ ﺷﺪﻧﻬﺎﻯ ﻣﺎ ﺍﺳت  اﮐﺘﻔﺎ ﮐﻨﻴﺪ. ﺍﻭﻝ ﺑﺸﻮﻳﻢ ﻭ ﮐﺎﻣﻞ ﮔﺮﺩﻳﻢ،ﺑﻌﺪ ﻫﺮﭼﻪ ﺩﺍﺷﺘﻴﻢ ﺣﻔﻆ ﻣﻴﮑﻨﻴﻢ،ﺗﺎ ﻧﺴﻞ ﻫﺎﻯ ﺑﻌﺪﻯ ﺁﻧﺮﺍ ﺭﻫﺎ ﮐﻨﻨﺪ ﻭ ﺑﻮﺩﻥ ﺟﺪﻳﺪﻯ ﺍﺯ ﻣﺤﻞ ﺷﺪﻥ ﺟﺪﻳﺪ ﭘﻴﺪﺍ ﮐﻨﻨﺪ . ﭼﻨﻴﻦ ﺁﺭﻣﺎﻧﻬﺎﺋﻰ ﺑﺮﺍﻯ ﻫﻨﺮﻣﻨﺪﺍﻥ ﻭﻓﺮﻫﻨﮕﻴﺎﻥ،ﭼﻪ ﺭﺳﺪ ﺑﺪﻳﮕﺮ ﻃﺒﻘﺎﺕ ﺍﺟﺘﻤﺎﻋﻰ ﻣﻬﻢ ﺍﺳﺖ.ﻭ ﺁثاﺭ ﺁﻧﻬﺎ ﺩﺭ ﺍﻳﻦ ﺻﻮﺭﺕ ﺟﺎﻭﺩﺍﻥ ﻣﻴﮕﺮﺩﺩ. ﺍﻣﺎ ﺍﺯ ﻳﻚ ﺩﻳﺪ ﻭﺣﺪﺕ ﻭﺟﻮﺩﻯ،ﻋﻤﻠﺎ ﺩﻭ ﻣﺘﻨﺎﻗﺾ ﻫﻢ ﻭﺟﻮﺩ ﻧﺪﺍﺭﻧﺪ.ﮐﻪ ﺟﻤﻌﺸﺎﻥ ﻣﺤﺎل ﻤﻴﺒﺎﺷﺪ.ﺑﻠﮑﻪ ﺑﺮﺍﻯ ﻋﻘﻞ ﻭ ﻓﻬﻢ ﺟﺰﺋﻰ ﻣﺎ،ﺩﺭ ﺑﺮﺩﺍﺷﺖ ﻣﺘﻨﺎﻗض ﻤﻴﺒﺎﺷﺪ. ﻭ ﺧﻮﺩ ﺁﻧﻬﺎ ﺭﺍ ﺩﻭ ﺟزء ﺟﺪﺍ ﺍﺯ ﻫﻢ ﻳﺎ ﻣﮑﻤّﻞ ﻫﻢ ﻫﺴﺘﻨﺪ. ﭘس ﺗﻤﺪﻧﻬﺎ ﻭ ﻓﺮﻫﻨﮕﻬﺎ ﻭ ﻫﻨﺮﻫﺎ ﻧﻴﺰ ﺩﺭ ﺟﻬﺎﻥ،ﺑﺎ ﺍﺧﺘﻠﺎﻓﺸﺎﻥ ﺑﺎﻫﻢ ﻧﻘﻴﺾ ﻫﻢ ﻧﻴﺴﺘﻨﺪ ﻫﺮ ﮐﺪﺍﻡ ﺭﺍ ﻳﻚ ﻋﻘﻞ ﻭﺳﻠﻴﻘﻪ ﻣﻰ ﭘﺴﻨﺪﺩ،ﻭ ﺑﺎ ﺗﻐﻴﻴﺮ ﻫﺮ ﻣﻘﺎﻡ ﻓﺮﻫﻨﮕﻰ ﺭﻫﺎ،ﻭ ﻓﺮﻫﻨﮓ ﺑﺮﺗﺮ ﻳﺎ ﺯﻳﺮﺗر از ﭘﻴﺶ ﻣﻌﻠﻮﻡ ﺑﻮﺩﻩ ﻫﻤﻴﺸﻪ ﭼﻨﻴﻦ ﺑﻮﺩﻩ ﺍﺳﺖ .

    ﺗﮑﻨﻴﻚ ﺩﺭﻫﺮﺳﻄﺤﻰ ﮐﻪ ﺑﺎﺷﺪ،ﻭﺩﺭﻫﺮ ﻓﺼﻞ ﻧﻮﻋﻰ ﺑﺸﺮﻯ،ﺍﺯ ﻗﺪﻳﻢ ﺩﻭﺭ ﺍﻳﻦ ﺳﻌﻰ ﺗﮑﻨﻴکی ﻮﺟﻮﺩ ﺩﺍﺷته اﺳﺖ،ﻭﻟﺎﺯﻣﻪ ﺣﻴﺎت ﺪﺭ ﺩﻧﻴﺎ ﺍﺳﺖ. ﻭ ﺳﻤﺒﻮﻟﻬﺎﻯ ﻓﺮﻫﻨﮕﻰ ﻭ ﻫﻨﺮﻯ ﻧﻴﺰ ﺩﺭ ﻫﺮ ﻓﺼﻞ ﻧﻮﻋﻰ،ﻭ ﺩﺭ ﻃﻮﻝ ﺗﺎﺭﻳﺦ ﻭﺟﻮﺩ ﺩﺍﺷﺘﻪ ﺍﺳﺖ . ﮐﺴﺎﻧﻰ ﻣﻴﺨﻮﺍﻫﻨﺪ ﻭﺟﻮﺩ ﺧﻮﺩﺭﺍ ﺩﺭ ﺳﻄﺤﻰ ﮐﻪ ﺩﺭ ﺁﻥ ﺩﺭﺟﺎ ﻣﻴﺰﻧﺪ ﺣﻔﻆ ﮐﻨﻨﺪ.ﻭ ﮔﺮﻭﻫﻰ ﻣﻴﺨﻮﺍﻫﻨﺪ ﺍﮐﻨﻮﻥ ﺭﺍ ﺑﺂﻳﻨﺪﻩ ﺑﺮﺗﺮ ﺑﺮﺳﺎﻧﻨﺪ. ﺁﻳﻨﺪﻩ ﺯﻳﺮﺗﺮ ﻳﻌﻨﻰ ﮔﺬﺷﺘﻪ ﺗﮑﺮﺍﺭﻯ . ﺗﮑﻨﻴﻚ ﻭ ﺳﻠﻮﻙ ﺍﻟﻬﻰ ﻧﻴﺰ ﻣﺘﻨﺎﻗﺾ ﻫﻢ ﻧﻴﺴﺘﻨﺪ. ﺗﻨﻬﺎ ﺗﮑﻨﻴﻚ ﻭﻣﺎﺩﻯ ﺷﺪﻥ،ﻣﺰﺍﺣﻢ ﻭ ﺍﻏﻔﺎﻝ ﮐﻨﻨﺪﻩ ﺍﻓﺮﺍﺩ ﺑﺮﺍﻯ ﺳﻠﻮﻙ ﺍﻟﻬﻰ ﺍﺳﺖ . ﺍﻣﺎ ﺍﮔﺮ ﺍﻓﺮﺍﺩ ﺑﺴﻠﻮﻙ ﻭ ﺷﻬﻮﺩ ﺭﺳﻴﺪﻧﺪ،ﺩﺭ ﺑﺎﺯﮔﺸﺖ ﺑﺨﻠﻖ ﺑﺎﺯ ﺍﺯ ﺗﮑﻨﻴﻚ ﻭ ﺩﻳﮕﺮ ﺍﻣﻮﺭ ﻣﺎﺩﻯ ﻭ ﻓﻠﺴﻔﻪ ﺩﻧﻴﻮﻯ،ﻣﻴﺘﻮﺍﻧﻨﺪ ﻣﻮﺭﺩ ﺍﺳﺘﻔﺎﺩﻩ ﻗﺮﺍﺭ ﺩﻫﻨﺪ. ﻣﺎﻧﻨﺪ ﺑﺎﺯﻯ ﺑﺮﺍﻯ ﺟﻮﺍﻥ،ﮐﻪ ﻏﺎﻓﻞ ﮐﻨﻨﺪﻩ ﺍﺯ ﺗﺤﺼﻴﻞ ﺑﻬﺘﺮ ﺍﻭ ﺍﺳﺖ. ﻭ ﺍلاّ ﺑﻌﺪ ﺍﺯ ﺗﺤﺼﻴﻞ ﺑﺎﺯﻯ ﻣﺠﺎﺯ ﻭ ﺿﺮﻭﺭﻯ ﻫﻢ ﻫﺴﺖ. ﻓﺼﻞ ﻧﻮﻋﻰ ﻋﻘﺐ ﻣﺎﻧﺪﻩ ﺍﺳﺖ، ﮐﻪ ﺍﺯﺳﻨّﺘﻬﺎ ﻭ ﺳﻤﺒﻮﻟﻬﺎﻯ ﻓﺼﻞ ﻧﻮﻋﻰ ﺑﺮﺗﺮ ﺑﻰ ﺧﺒﺮ ﺍﺳﺖ.ﻭ ﺳﺮﮔﺮﻡ ﺑﺎﺯﻯ ﻭ ﺗﮑﻨﻴﻚ ﻫﻨﺮﻯ ﻭﺩﻧﻴﺎ ﻣﻴﮕﺮﺩﻧﺪ . ﺣﺪ ﺃﻗﻞ ﻧﻴﺎﺯ ﺑﺘﺬﮐّﺮ ﻭ ﻫﺸﺪﺍﺭ ﺍﻭﻟﻴﺎﻯ ﺍﻟﻬﻰ ﻭﺧﺪﺍﻭﻧﺪ ﻭ ﺗﻤﺎﻣﻰ ﺍﻓﺮﺍﺩ ﺭﻭﺷﻦ ﺩﻝ ﻓﺼﻮﻝ ﺑﺮﺗﺮ ﺍﺳﺖ،که ﺒﺘﻮﻓﻴﻖ ﺯﻳﺮ ﺩﺳت کمک ﻣﻴﮑﺮﺩﻩ، ﻭ ﺑﺂﻧﻬﺎ ﺍﺯﻭﺟﻮﺩ ﺳﻨّﺘﻬﺎﻯ ﺑﺮﺗﺮ ﻳﺎﺩﺁﻭﺭﻯ ﻣﻴﮑﻨﻨﺪ. ﺗﺎ ﺩﻧﺒﺎﻝ ﺳﻤﺒﻮﻟﻬﺎﻯ ﺍﻟﻬﻰ ﺑﺎﺷﻨﺪ ﻭﻧﻪ ﺳﻤﺒﻮﻟﻬﺎﻯ ﺗﺎﺭﻳﺨﻰ ﻭ ﺍﺟﺘﻤﺎﻋﻰ ﻭﻣﻠّﻰ ﮔﺬﺷﺘﮕﺎﻥ،ﺑﺎ ﺗﮑﺎﻣﻞ ﮐﻤﺘﺮ ﮔﺬﺷﺘﻪ. ﺯﻳﺮ ﺩﺳﺘﺎﻥ ﺗﻨﻬﺎ ﻧﻴﺎﺯ ﺑﺘﺬﮐّﺮ ﺑﺮﺗﺮﺍﻥ ﺩﺍﺭﻧﺪ.ﻭ ﺍلاّ  ﺗﺤﻘّﻖ ﺍﻳﻦ ﺑﺮﺗﺮﻯ ﺩﺭ ﻓﺮﺩ،ﺑﺴﺘﻪ ﺑﺎﺳﺘﻌﺪﺍﺩ ﻭﻃﻰ ﺷﺪﻥ ﻣﺮﺍﺣﻞ ﺗﮑﺎﻣﻠﻰ ﻃﺒﻴﻌﻰ ﺍﺯ ﻓﺼﻮﻝ ﻧﻮﻋﻰ ﺍﺳﺖ.ﻭ ﺩﺭﺟﻪ ﻋﺸﻘﻰ ﮐﻪ ﻃﺎﻟﺐ ﺗﮑﺎﻣﻞ ﻧﺸﺎﻥ ﻣﻴﺪﻫﺪ، ﻧﺸﺎﻥ ﺩﻫﻨﺪﻩ ﻫﻤﺎﻥ ﺍﺳﺘﻌﺪﺍﺩ ﺍﺳﺖ.ﻭﺍلاّ  ﮐﺴﻰ ﮐﻪ ﻧﺨﻮﺍﻫﺪ ﻳﺎ ﻧﺘﻮﺍﻧﺪ ﻧﺒﺎﻳﺪ ﺧﻮﺩ ﺭﺍ ﺩﺭ ﺍﺻﻞ ﻣﺴﺘﻌﺪ ﺑﺪﺍﻧﺪ.ﺯﻳﺮﺍ ﺍﺳﺘﻌﺪﺍﺩ ﺍﻣﺮﻯ ﻓﻄﺮﻯ ﺫﺍﺗﻰ ﻭﮊﻧﺘﻴﻚ ﺭﻭﺣﻰ ﻭﻣﺤﺮﻙ ﻗﻮﻯ ﺩﺭﻭﻧﻰ ﺍﺳﺖ. ﻫﻨﺮﻣﻨﺪﺍﻥ ﺍﺯ ﻣﺤﻞ ﭼﻨﻴﻦ ﺑﺮﺗﺮﻯ ﺩﺭ ﺩﺭﻙ ﺳﻤﺒﻮﻟﻬﺎﻯ ﺍﻟﻬﻰ ﻭ ﺍﺑﻌﺎﺩ ﺑﺎﻃﻨﻰ ﻣﻌﺎﻧﻰ ﺁﻥ، ﻣﻴﺘﻮﺍﻧﺪ ﻣﻔﻴﺪ ﺟﺎﻣﻌﻪ ﺑﺎﺷﻨﺪ .

   ﻋﻠﻢ ﻭﺗﮑﻨﻴﻚ ﺧﻮﺩ ﺫﺍﺗﺎ ﻣﺎﻧﻊ ﺗﮑﺎﻣﻞ ﻓﺮﺩ ﻭ ﺟﺎمتعه اﻯ ﻧﻴﺴﺖ. ﺑﻠﮑﻪ ﺧﻮﺩ ﻧﻴﺰﺩﺍﺭﺍﻯ ﺗﮑﺎﻣﻞ ﻃﺒﻴﻌﻰ،ﺗﺤﺖ ﺗﺪﺑﻴﺮ ﺍﻟﻬﻰ ﺍﺳﺖ.ﮐﻪ ﺑﺮﺣﺴﺐ ﻓﺼﻮﻝ ﺭﺍﻳﺞ ﺑﺸﺮﻯ ﺗﮑﺎﻣﻞ ﻣﻴﻴﺎﺑﺪ.ﻭ ﺩﺭ ﺧﺪﻣﺖ ﺯﻧﺪﮔﻰ ﺍﻧﺴﺎﻧﻬﺎ،ﺩﺭ ﺳﻄﺢ ﻭ ﻋﻘﻞ ﻭ ﺳﻠﻴﻘﻪ ﻣﺮﺑﻮﻁ ﺑﻬﺮ ﻓﺼﻞ ﻧﻮﻋﻰ ﺁﻧﻬﺎ ﺍﺳﺖ . ﻣﻨﺘﻬﺎ ﻋﻠﻢ ﻭ ﺗﮑﻨﻮﻟﻮﮊﻯ،ﭼﻮﻥ ﻫﺮ ﺍﻣﺮ ﺩﻧﻴﻮﻯ ﺩﻳﮕﺮ،ﻭ ﺣﺘﻰ ﻣﺎﻧﻨﺪ ﻫﻤﻪ ﻣﺎﺩﻳّﺎﺕ،ﺁثاﺭﻯ ﺭﻭﺍﻧﻰ ﻭ ﺍﻧﻔﻌﺎﻟﻰ ﺩﺭ ﻓﮑﺮ ﻭﺫﻫﻦ ﻭ ﺭﻭﺡ ﺍﻧﺴﺎﻥ ﺩﺍﺭﺩ. ﺍﻧﺴﺎﻥ ﻧﻴﺰ ﺍﺯ ﺗﮑﻨﻴﻚ ﺑﺮﺩﺍﺷﺘﻬﺎﻯ ﻋﻘﻠﻰ ﻭ ﺍﺭﺯﺷﻰ ﻭ ﮐﺸﺸﻬﺎﻯ ﻧﻔﺴﺎﻧﻰ،ﻭ ﺑﺎﺻﻄﻠﺎﺡ ﺑﺼﻮﺭﺕ ﺍﺭﺯﺷﻰ ﺩﺭ ﻣﺎ ﭘﻴﺪﺍ ﻣﻴﺸﻮﺩ.ﻭﺍﻳﻦ ﺍﺭﺯﺵ ﺩﺭ ﮐﺎﻣﻠﺎﻥ ﺍﻟﻬﻰ ﺳﺎﺯﻧﺪﻩ ﺍﺳﺖ.ﻭ ﺩﺭ ﻏﻴﺮ ﺳﺎﻟﮑﺎﻥ ﮔﻤﺮﺍﻩ ﮐﻨﻨﺪه ﻤﻴﺒﺎﺷﺪ. ﺗﻤﺪﻥ ﻫﺮ ﺟﺎﻣﻌﻪ ﺑﺴﺘﻪ ﺑﮑﺸﺸﻬﺎﻯ ﺑﻤﺎﺩﻳﺎﺕ ﻭ ﻋﻠﻢ ﻭﺗﮑﻨﻴﻚ،ﻭﻫﺮ ﻣﺴﺄﻟﻪ ﺩﻳﮕﺮ ﺩﻧﻴﻮﻯ ﺍﺳﺖ. ﺩﺭ ﺣﺎﻟﻴﮑﻪ ﻓﻄﺮﺕ ﺍﻧﺴﺎﻥ ﺗﮑﺎﻣﻞ ﺟﻮﺋﻰ ﻭ ﺗﺮﻙ ﻣﺎﻫﻴّﺖ ﻓﻌﻠﻰ ﻭ ﻓﻄﺮﺕ ﻭ ﻓﺼﻞ ﻧﻮﻋﻰ ﮐﻨﻮﻧﻰ،ﻭ ﻣﺮﺩﻥ ﺍﺯ ﮊﻧﺘﻴﻚ ﺭﻭﺣﻰ ﮐﻨﻮﻧﻰ،ﺑﺮﺍﻯ ﺭﺳﻴﺪﻥ ﺑﻤﻘﺎﻡ ﺭﻭﺣﻰ ﺑﺮﺗﺮ ﺩﺭ ﻣﺎﻫﻴّﺖ ﻭ ﮊﻧﺘﻴﻚ ﺭﻭﺣﻰ ﺍﺳﺖ. ﻭﻟﻰ ﺩﻧﻴﺎ ﻭﻣﺎﺩﻳّﺎﺕ ﻭ ﺍﻣﻮﺭ ﺗﻤﺪﻧﻰ ﻭﺗﮑﻨﻴﮑﻰ ﻣﺎﻧﻊ ﺍﺯ ﺍﻳﻦ ﮐﺎﺭ ﺍﺻﻠﻰ ﺣﻴﺎﺕ ﻓﺮﺩﻯ ﺍﺳﺖ. ﺭﻭﺍﻥ ﺩﻭﺳﺖ ﺩﺍﺭﺩ، ﻫﻤﺎﻥ ﺑﺎﺷﺪ ﮐﻪ ﻫﺴﺖ ﻭ ﻟﺬﺕ ﺍﻳﻦ ﻭﺟﻮﺩ ﻭ ﻣﻘﺎﻡ ﺭﺍ ﺑﺒﺮﺩ.ﮐﻪ ﺑﻬﺸﺖ ﻣﻮﻋﻮﺩ ﺗﮑﺎﻣﻠﺎﺕ ﺗﻮﻟﺪﺍﺕ ﻗﺒﻠﻰ ﺍﺳﺖ.ﻭ ﻧﻤﻰ ﺧﻮﺍﻫﺪ ﺁﻥ ﺑﺎﺷﺪ، ﮐﻪ ﺑﺎﻳﺪ ﺑﺸﻮﺩ. ﮔﺮﭼﻪ ﺍﺣﺘﻤﺎﻟﺎ ﭘﺎﺩﺍﺷﻰ ﺩﺍﺷﺘﻪ ﺑﺎﺷﺪ. ﻣﺮﺩﻡ ﺟﺎﻫﻞ ﻟﺬﺕ ﺟﻮ ﻭﻣﺎﺩﻩ ﭘﺮﺳﺖ ﻭ ﺗﻨﺒﻞ ﻫﺴﺘﻨﺪ ﮐﻪ ﺳﻴﻠﻰ ﻧﻘﺪ ﺭﺍ ﺑﻪ ﺍﺯ ﺣﻠﻮﺍﻯ ﻧﺴﻴﻪ ﻣﻴﺪﺍﻧﻨﺪ. ﺗﮑﻨﻴﻚ ﻳﮑﻰ ﺍﺯ ﺍﺭﺯﺷﻬﺎ ﻭ ﺑﺮﺩﺍﺷﺘﻬﺎﻯ ﻧﺎﺷﻴﺎﻧﻪ ﺍﻧﺴﺎﻥ ﻏﻴﺮ ﺳﺎﻟﻚ ﺍﺯ ﺗﻤﺪﻥ ﺍﺳﺖ. ﻋﻠﻢ ﻭﻫﻨﺮ ﺑﻄﻮﺭ ﻧﺎﻗﺺ ﺍﺯ ﭼﻨﻴﻦ ﺑﺮﺩﺍﺷﺘﻬﺎﺋﻰ ﻣﻴﮑﻨﻨﺪ.ﻭ ﻧﻴﺎﺯ ﺑﻤﻌﻴﺎﺭﻫﺎ ﻭ ﺍﺭﺍﺩﻩ ﻭ ﺭﺯﻳﺪﮔﻰ ﻫﺎﻯ ﺧﺎﺻﻰ ﺍﺳﺖ، ﮐﻪ ﺗﻨﻬﺎ ﺩﺭ ﮐﺎﻣﻠﺎﻥ ﺷﺎﻫﺪ ﺗﺠﻠّﻴﺎﺕ ﺍﻟﻬﻰ ﺩﺭ ﻫﺮ ﺯﻣﺎﻥ ﻭﺟﻮﺩ ﺩﺍﺭﻧﺪ. ﺩﻳﮕﺮﺍﻥ ﭼﻮﻥ ﮐﻮﺩﮐﺎﻥ،ﻧﻤﻰ ﺗﻮﺍﻧﻨﺪ ﺩﺭﺳﺖ ﻋﻤﻞ ﮐﻨﻨﺪ.ﻭﺍﺯ ﻋﻠم ﻮﻫﻨﺮ ﻭﺗﮑﻨﻴﻚ ﺑﻄﻮﺭ ﻣﻌﻘﻮﻝ ﺍﺳﺘﻔﺎﺩﻩ ﻧﻤﺎﻳﻨﺪ.ﻧﻤﻴﺘﻮﺍﻧﻨﺪ ﺗﻤﺪﻥ ﻭ ﺍﺭﺯﺷﻬﺎﻯ ﺁﻧﺮﺍ ﺍﺯ ﻫﻢ ﺗﻔﮑﻴﻚ ﮐﻨﻨﺪ.ﻭ ﺣﻘﻴﻘﺖ ﺁﻧﺮﺍ ﺑﺠﻮﻳﻨﺪ ﻭ ﺑﭙﺬﻳﺮﻧﺪ.ﻭ ﺍﺭﺯﺷﻬﺎﻯ ﻧﺴﺒﻰ ﺍﺯ ﺍﺻﻠﻰ ﺭﺍ ﺍﺯ ﻫﻢ ﺑﺸﻨﺎﺳﺪ.ﺗﺎ ﺁﻧﭽﻪ ﻟﺎﺯﻡ ﺍﺳﺖ ﻃﺮﺩ ﮔﺮﺩﺩ ﻭ ﺩﻝ ﺑﮑﻨﻨﺪ. ﺍﻧﺮﮊﻯ ﺍﺗﻤﻰ ﺭﺍ ﺑﺮﺍﻯ ﺻﻠﺢ ﺑﺨﻮﺍﻫﻨﺪ ﻭﻧﻪ ﺑﺮﺍﻯ ﺟﻨﮓ. ﮐﺎﺭﺩ ﺭﺍ ﺑﺮﺍﻯ ﺑﺮﻳﺪﻥ ﻣﻴﻮﻩ ﺍﺳﺖ،ﻭﻧﻪ ﺑﺮﺍﻯ ﺯﺧﻢ ﺯﺩﻥ ﺑﺪﻳﮕﺮﺍﻥ . ﺩﺭ ﻏﺮﺏ ﻣﻠﺎﺣﻈﻪ ﻣﻴﮑﻨﻴﻢ،ﮐﻪ ﺗﮑﻨﻴﻚ ﻭ ﺗﮑﻨﻮﻟﻮﮊﻯ ﻭ ﻋﻠﻢ،ﭼﻨﺎﻥ ﻫﻤﻪ ﭼﻴﺰ ﺁﻧﻬﺎ ﺷﺪﻩ،ﮐﻪ ﺑﺪﻭﻥ ﺁﻧﻬﺎ ﻗﺎﺩﺭ ﺑﺰﻧﺪﮔﻰ ﻧﻴﺴﺘﻨﺪ ﻭ ﻫﻤﻴﻦ ﺩﻟﻴﻞ ﺳﺎﺩه اﻯ ﺍﺳﺖ،ﮐﻪ ﺍﮔﺮ ﺟﻨﮕﻰ ﺩﺭ ﺟﻬﺎﻥ ﺩﺳﺖ ﺩﺍﺩ،ﻭ ﻳﺎ ﺭﮐﻮﺩ ﺍﻗﺘﺼﺎﺩﻯ ﭘﻴﺪﺍ ﺷﺪ،ﻭ ﻳﺎ ﺁﺷﻔﺘﮕﻰ ﺍﺟﺘﻤﺎﻋﻰ ﺣﺎﺻﻞ ﮔﺮﺩﻳﺪ،ﺍﻳﻦ ﻣﺎﺷﻴﻦ ﺗﮑﻨﻮﻟﻮﮊﻯ ﺍﺯ ﮐﺎﺭ ﻣﻰ ﻣﺎﻧﺪ.ﻭ ﻏﺮﺑﻴﺎﻥ ﺩﻳﮕﺮ ﻗﺎﺩﺭ ﺑﺰﻧﺪﮔﻰ ﻧﻴﺴﺘﻨﺪ. ﻭ ﺧﻴﻠﻰ ﺯﻭﺩ ﺩﺭ ﺍﻳﻦ ﻧﻴﺎﺯ ﺧﻮﺩ ﻧﺎﺑﻮﺩ ﻣﻴﺸﻮﻧﺪ. ﻭﻟﻰ ﻫﻨﻮﺯ ﺷﺮﻗﻰ ﻭ ﺩﺭﻭﻳﺶ ﺗﺎﺭﻙ ﺩﻧﻴﺎ،ﺑﺪﻭﻥ ﺭﻓﺎﻩ ﻭ ﺗﻤﺪﻥ ﻭ ﺗﮑﻨﻮﻟﻮﮊﻯ ﺯﻳﺴﺘﻪ ﻭ ﺑﺰﻧﺪﮔﻰ ﺍﺩﺍﻣﻪ ﻣﻴﺪﻫﻨﺪ. ﺩﺭ ﺣﺎﻟﻴﮑﻪ ﺷﺮﻗﻰ ﺍﺯ ﺗﮑﻨﻮﻟﻮﮊﻯ ﻭ ﺍﺭﺯﺷﻬﺎﻯ ﺣﻘﻴﻘﻰ ﺧﺒﺮ ﺩﺍﺭﺩ، ﻭﻟﻰ ﺑﺎﺯ ﺍﺯ ﺍﺭﺯﺷﻬﺎﻯ ﻧﺴﺒﻰ ﻭ ﺷﺨﺼﻰ ﺁﻥ ، ﮐﻪ ﻧﻔﺶ ﺁﻟﻮﺩﻩ ﻏﻴﺮ ﺳﺎﻟﻚ ﺑﻮﺟﻮﺩ ﺁﻭﺭﺩﻩ، ﺑﻴﺰﺍﺭ ﻫﺴﺘﻨﺪ .  ﺩﻧﻴﺎ ﭘﺮﺳﺘﻰ ﮐﺎﺭ ﻣﺮﺩﻡ ﺑﺎ ﻧﻔس ﺁﻟﻮﺩﻩ ﻭ ﺗﺰﮐﻴﻪ ﻧﺸﺪﻩ ﺍﺳﺖ.ﻭ ﺑﺨﺪﺍ ﻭ ﺷﻬﻮﺩ ﻭ ﻧﺠﺎﺕ ﺍﺯ ﻓﺼﻞ ﻭﻧﻮﻉ ﺧﻮﺩ ﻧﻤﻰ ﺭﺳﻨﺪ. ﺍﻭﻝ ﻣﻴﮑﺎﻧﻴﻚ ﻭﺳﻴﻠﻪ ﺍﻳﻨﻬﺎ ﺑﻮﺩ،ﺗﺎ ﺳﺮ ﺍﻧﺠﺎﻡﺳﺮ ﺍﺯ ﻋﺎﻟﻢ ﺗﮑﻨﻴﻚ ﺩﺭ ﺁﻭﺭﺩﻧﺪ. ﻟﺬﺍ ﺭﻭﺯ ﺑﺮﻭﺯ ﺳﻤﺒﻮﻟﻬﺎﻯ ﺭﻭﺣﻰ ﻭ ﺍﻟﻬﻰ ﺑﺴﻤﺒﻮﻟﻬﺎﻯ ﺗﺎﺭﻳﺨﻰ ﻭ ﻗﻮﻣﻰ ﺭﺍ ﮐﻨﺎﺭ ﮔﺬﺍﺷﺘﻨﺪ،ﻭ ﺑﺴﻤﺒﻮﻟﻬﺎﻯ ﻋﻠﻤﻰ ﺯﻣﺎﻥ ﺧﻮﺩ ﺩﺭ ﺁﻣﺪﻧﺪ.ﻭﺣﺮﮐﺖ ﻗﻬﻘﺮﺍﺋﻰ ﺗﻤﺪﻥ ﻭ ﺳﻨّﺘﻬﺎﻯ ﺗﺎﺭﻳﺨﻰ ﻭ ﻣﻠّﻰ ﻭﺗﮑﺎﻣﻠﻰ،ﺑﺴﻄﺢ ﺳﻤﺒﻮﻟﻬﺎﻯ ﻣﺎﺩﻯ ﻭﻣﺎﺩﻩ ﮔﺮﺍﺋﻰ ﺧﻴﻠﻰ ﻃﺒﻴﻌﻰ ﻭ ﺁﺳﺎﻥ ﭘﻴﺶ ﻣﻴﺮﻭﺩ. ﺍﻣﺎ ﺑﺮ ﻋﮑس ﺻﻌﻮﺩ ﺑﺴﻤﺒﻮﻟﻬﺎﻯ ﺍﻟﻬﻰ ﻭﻣﺮﺍﺣﻞ ﺗﮑﺎﻣﻞ ﺑﺮﺗﺮ،ﺑﺮﺍﻯ ﺑﺮﺧﻰ ﺳﺨﺖ ﻭﺣﺘﻰ ﻣﺤﺎﻝ ﺑﻨﻈﺮ ﻣﻴﺂﻳﺪ.ﻣﮕﺮ ﺑﺮﺍﻯ ﻣﻌﺪﻭﺩﻯ ﺳﺎﻟﻚ ﻭﺍﺻﻞ. ﺍﻳﻨﻬﺎ ﺑﺎﺭﺯﺷﻬﺎﻯ ﮐﻤّﻰ ﻭ ﺭﻳﺎﺿﻰ ﻭ ﻗﺎﺑﻞ ﺷﻤﺎﺭﺵ،ﺑﻴﺸﺘﺮ ﺍﻧس ﺩﺍﺭﻧﺪ ﺗﺎ ﺍﺭﺯﺷﻬﺎﻯ ﺟﻮﻫﺮﻯ ﻭ ﻋﻘﻠﻰ ﻭ ﻣﻠﮑﻮﺗﻰ. ﻭ ﻟﺬﺍ ﻧﻴﺰ ﻃﺮﻓﺪﺍﺭ ﺑﺮﺗﺮﻯ ﺩﺭ ﻗﺪﺭﺕ ﻭ ﺍﺭﺍﺩﻩ ﺷﺨﺼﻰ،ﻭ ﺁﺯﺍﺩﻯ ﻓﺮﺩﻯ ﻳﺎﺣﮑﻮﻣﺖ ﻧﻔﺶ ﺁﻟﻮﺩﻩ ﺧﻮﺩ،ﺑﺮ ﮐﻠﻴﻪ ﺳﻨّﺘﻬﺎ ﻭﺳﻤﺒﻮﻟﻬﺎﻯ ﺍﻟﻬﻰ ﻫﺴﺘﻨﺪ. ﻭ ﭼﻨﻴﻦ ﺳﻤﺒﻮﻟﻬﺎﻯ ﺗﺎﺭﻳﺨﻰ ﻭ ﻣﻠّﻰ ﺧﻮﺩﺭﺍ،ﻧﺪﺍﻧﺴﺘﻪ ﺗﺒﺪﻳﻞ ﺑﺂﻧﭽﻪ ﮐﻪ ﺧﻮﺩ ﻣﻰ ﭘﺴﻨﺪﻧﺪ ﻣﻴﮑﻨﻨﺪ. ﮔﺮﭼﻪ ﻧﺎﻡ ﺳﻨّﺘﻬﺎﻯ ﺍﺟﺪﺍﺩﻯ ﺭﺍ ﺑﺮ ﺍﻳﻦ ﭘﺴﻨﺪه ﻫﺎﻯ ﺧﻮﺩ ﻣﻴﮕﺬﺍﺭﻧﺪ. ﺩﺭ ﻭﺍﻗﻊ ﺧﻮﺩ ﻣﺎﺩﻯ ﺷﺪه اﻧﺪ،ﻭﻟﻰ ﻫﻤﭽﻨﺎﻥ ﺧﻮﺩﺭﺍ ﺳﻨّﺘﻰ ﻣﻴﺪﺍﻧﻨﺪ. ﺍﻳﻦ ﺣﺮﮐﺖ ﻳﻚ ﻗﻬﻘﺮﺍ ﻭ ﺗﻨﺰﻳﻞ ﻭ ﺗﻘﻠﻴﻞ ﻭﮐﺎﻫﺶ ﻭ ﺑﻌﺪﻡ ﻧﺰﺩﻳﮑﺘﺮ ﺷﺪﻥ ﺍﺳﺖ . ﺩﺭ ﻏﻴﺮ ﺳﺎﻟﮑﺎﻥ ﻧﺪﺍﻧﺴﺘﻪ ﻭ ﺑﻄﻮﺭ ﻃﺒﻴﻌﻰ،ﻭ ﺑﻌﻨﻮﺍﻥ ﭘﺎﺩﺍﺵ ﺍﻭ ﻋﮑس ﺍﻟﻌﻤﻞ ﺍﻟﻬﻰ ،ﻓﻄﺮﻯ ﺧﻮﺩ ﺑﻘﻬﻘﺮﺍ ﻣﻴﺮﻭﻧﺪ. ﻫﻢ ﺍﻣﺮﻭﺯ ﮐﻪ ﺯﻧﺪﻩ ﻫﺴﺘﻨﺪ ﻭ ﻫﻢ ﺑﻌﺪ ﺍﺯ ﻣﺮﮒ ﮐﻪ ﮐﺎﺭﻣﺎ ﻭ ﻧﺴﺦ ﻭﻣﺴﺦ ﻭ ﻓﺴﺦ ﻣﻴﺸﻮﻧﺪ. ﺍﻣﺎ ﺗﻨﺰﻳﻠﻰ ﮐﻪ ﻭﺍﺻﻠﺎﻥ ﺍﻟﻬﻰ،ﺑﻌﻤﺪ ﻭ ﺍﺭﺍﺩﻩ ﺧﻮﺩ ﻣﻴﮑﻨﻨﺪ،ﻭﻣﻌﻘﻮﻟﺎت ﺨﻮﻳش ﺮﺍ ﺑﻤﻨﻄق ﻤﺎﺩﻯ ﻣﺒﺪّل ﻤﻴﮑﻨﻨﺪ،ﻭﺳﻄﺢ ﺑﺮﺩﺍﺷﺘﻬﺎﻯ ﺧﻮﺩﺭﺍ ﺗﺎﺳﻄﺢ ﮐﺎﺭ ﮐﻮﺩﻙ ﻭ ﺟﺎﻫﻞ ﻭ ﻋﻘﺐ ﻣﺎﻧﺪﻩ،ﺩﺭ ﻋﻘﻞ ﻭ ﻓﺼﻞ ﻧﻮﻋﻰ ﻭﺗﻤﺪﻧﻰ ﭘﺎﺋﻴﻦ ﻣﻴﺂﻭﺭﻧﺪ ،ﻗﺼﺪ ﺗﻔﻬﻴﻢ ﻭ ﺗﻌﻠﻴﻢ ﻭ ﻫﻤﺪﻟﻰ ﺑﺎ ﺩﻳﮕﺮﺍﻥ ﺭﺍ ﺩﺍﺭﻧﺪ ﻭ ﻫﺮ ﻟﺤﻈﻪ ﮐﻪ ﺑﺨﻮﺍﻫﻨﺪ ﺧﻮﺩﺭﺍ ﺑﻤﻘﺎﻡ ﻋﻘﻠﻰ ﻭ ﺭﻓﺘﺎﺭﻯ ﺷﺎﻳﺴﺘﻪ ﺧﻮﺩ ﺑﺎﺯ ﻣﻴﮕﺮﺩﻧﺪ. ﺣﺘﻰ ﻋﻤﻠﺎ ﻧﻴﺰ ﮐﻪ ﭘﺎﺋﻴﻦ ﻭﺩﺭ ﺗﻨﺰﻳﻞ ﻫﺴﺘﻨﺪ ﺑﺎﺯ ﺑﺎﻟﺎ ﻫﺴﺘﻨﺪ. ﺑﻘﻮﻝ ﻋﺮﻓﺎ ﺩﺭ ﺧﻠﻖ ﻫﺴﺘﻨﺪ ﻭﻟﻰ ﺩﻭﺭ ﺍﺯ ﺧﻠﻖ.  ﺗﻔﮑّﺮ ﺷﺮﻗﻰ ﺩﺭ ﺗﺎﺋﻮﺋﻴﺴﻢ، ﺗﺴﻠﻴﻢ ﺩﺭ ﺑﻰ ﻋﻘﻠﻰ،ﻭ ﺩﺭ ﻧﺰﺩ ﻫﻨﺪﻭﺍﻥ ﻋﻤﻞ ﺑﻰ ﻣﻨﻈﻮﺭﻯ،ﻭ ﺩﺭ ﺗﺼﻮّﻑ ﺍﺳﻠﺎﻣﻰ ﺍﻳﺮﺍﻧﻰ ﺭﺿﺎﻯ ﺩﺭ ﺗﻮﮐّﻞ ﺑﺨﺪﺍ ﺍﺳﺖ.ﻳﺎ ﻧﺰﺩ ﻋﺎﺭﻑ ﻏﺮﺑﻰ ﻣﺴﻴﺤﻰ،ﺍﻧﻘﻄﺎﻉ ﮐﺎﻣﻞ ﻭ ﺭﻫﺒﺎﻧﻴّﺖ ﺍﺯ ﺩﻧﻴﺎ.ﻭ ﻫﻤﻪ ﺑﺨﺎﻃﺮ ﺍﻳﻦ ﺍﺳﺖ،ﮐﻪ ﺣﺘﻰ ﺍﮔﺮ ﺍﻧﺴﺎﻧﻰ ﻋﺎﻗﻞ،ﺩﻭﺭ ﺍﺯ ﺭﺍﻩ ﺗﮑﺎﻣﻞ ﻭ ﺣﻘﻴﻘﺖ ﻧﺒﺎﺷﺪ،ﭼﻨﺎﻥ ﻧﻴﺮﻭﺋﻰ ﺩﺭ ﻓﻄﺮﺕ ﺩﺍﺭﺩ،ﮐﻪ ﺍﮔﺮ ﻧﻔس ﺁﻟﻮﺩﻩ ﺑﮕﺬﺍﺭﺩ،ﺑﺸﺎﻫﺮﺍﻩ ﺣﻘﻴﻘﺖ ﻭ ﻧﺠﺎﺕ ﻭﮐﻤﺎﻝ ﺑﺎﺯ ﮔﺮﺩﺩ. ﻭ الاّ  ﺳﻘﻮﻁ ﻭﻣﺎﺩﻯ ﺷﺪﻥ،ﻭ ﺑﻘﻬﻘﺮﺍ ﻭﮐﺎﺭﻣﺎ ﺷﺪﻥ ﻣﺴخ ﺁﻣﻴﺰ ﺩﺭ ﭘﻰ ﺧﻮﺍﻫﻨﺪ ﺩﺍﺷﺖ. ﭼﺮﺍ ﭼﻨﻴﻦ ﻋﻤﻠﻰ ﭼﻨﺎﻥ ﻋﮑس ﺍﻟﻌﻤﻠﻰ ﻭﻭﺍﮐﻨﺸﻰ ﻧﺪﺍﺷﺘﻪ ﺑﺎﺷﺪ؟ ﺗﻨﺰﻳﻞ ﻭ ﺗﻘﻠﻴﻞ ﺩﺭﮐﺎﻣﻠﺎﻥ، ﺑﻘﺼﺪ ﻫﺪﺍﻳت ﺪﻳﮕﺮﺍﻥ،ﻭﺩﺭ ﻏﻴﺮﺳﺎﻟﮑﺎﻥ ﻧﺎﺑﻮﺩﻯ ﺧﻮﺩﺷﺎﻥ ﺍﺳﺖ. ﻏﻴﺮ ﺳﺎﻟﮑﺎﻥ ﻣﻌﻤﻮﻟﺎ ﺑﺮ ﺧﻠﺎﻑ ﺳﺎﻟﮑﺎﻥ،ﺍﺯ ﺍﺭﺍﺩﻩ ﺧﻮﺩ ﻭ ﺁﺯﺍﺩﻯ ﺟﻮﺋﻰ ﻭ ﺗﻔﺴﻴﺮ ﺑﺮﺃﻯ ﺧﻮﺩ ﻭﻋﻤﻞ ﺑﺮﺣﺴﺐ ﺳﺎﺑﻘﻪ،ﻭ ﻣﻴﻞ ﻭ ﻋﻘﻞ ﺧﻮﻳﺶ ﻣﻴﮑﻨﺪ. ﭼﻮﻥ ﻏﻴﺮﺳﺎﻟﻚ ﺍﺯ ﻣﺤﻞ ﺟﻬﻞ ﻧﺴﺒﻰ ﻭ ﺁﻟﻮﺩگی ﻨﻔس ﻫﻮﺳﺮﺍﻥ ﺧﻮﺩ ﻋﻤﻞ ﻣﻴﮑﻨﺪ. ﺳﺮﺍﺳﺮ ﺍﻋﻤﺎﻟﺶ ﻃﺮﺡ ﺭﻳﺰﻯ ﺧﻮﺩ ﺑﺮﺍﻯ ﻏﺎﺭﺕ ﻃﺒﻴﻌﺖ ﻭ ﺩﻳﮕﺮﺍﻥ،ﻭ ﺯﻳﺎﺩﻩ ﺟﻮﺋﻰ ﺧﻮﺩ ﻭﻟﻮ ﺑﻘﻴﻤﺖ ﻧﻴﺎﺯﻣﻨﺪ ﮔﺬﺍﺭﺩﻥ ﺩﻳﮕﺮﺍﻥ ﻭ ﻓﺮﻳب ﻮ ﺍﺳﺘﺘﺎﺭ ﻭ ﺭﻳﺎﮐﺎﺭﻯ ﺍﺳﺖ ﻭ ﺍﻳﻦ ﺧﻄﺮ ﺑﺰﺭﮔﻰ ﻣﻴﺒﺎﺷﺪ. ﺯﻳﺮﺍ ﮐﺎﺭﻣﺎﺳﺎﺯ ﺍﺳﺖ ﻭﻟﻰ ﺩﺭ ﺳﺎﻟﻚ ﻭﮐﺎﻣﻞ ﻋﻤﻠﻰ ﺧﻮﺩ ﺳﺮﺍﻧﻪ ﻧﺪﺍﺭﺩ ﻭ ﺩﺭ ﺗﻮﮐّﻞ ﺍﺳﺖ.  ﻭﺍﮔﺮ ﻫﻢ ﺑﺮﺣﺴﺐ ﻓﻄﺮت ﻮ ﺿﺮﻭﺭﺕ ﻋﻤﻠﻰ ﺍﻧﺠﺎﻡ ﺩﺍﺩ،ﻋﻤﻞ ﺑﺪﻭﻥ ﻣﻘﺼﻮﺩ ﻭ ﺑﺪﻭﻥ ﻏﺎﻳﺖ ﺧﺎﺻﻰ ﺍﺳﺖ. ﺍﻳﻦ ﻣﻴﻞ ﺑﺒﻰ ﻏﺮﺿﻰ،ﻭ ﺩﺭ ﺧﻂ ﻃﺒﻴﻌﻰ ﻭﺗﻮﮐّﻞ ﺑﻮﺩﻥ،ﻫﻤﻴﺸﻪ ﺩﺭ ﺷﺮﻕ ﻭﺟﻮﺩ ﺩﺍﺷﺘﻪ،ﻭﻟﻰ ﺩﺭ ﻏﺮﺏ ﺟﺰ ﻣﺪﺗﻰ ﺩﺭ ﻳﻮﻧﺎﻥ ﺳﻘﺮﺍﻃﻰ ﺩﺭ ﻃﻮﻝ ﺗﺎﺭﻳﺦ ﺑﻨﺪﺭﺕ ﮐﺴﺎﻧﻰ ﻳﺎﻓﺘﻪ ﺷﺪه اﻧﺪ،ﮐﻪ ﺗﺎﺑﻊ ﺍﻳﻦ ﺳﻠﻴﻘﻪ ﺟﺎﻫﻠﺎﻧﻪ ﻋﻮﺍﻡ،ﻭ ﮐﺎﺭﻣﺎﺳﺎﺯﻯ ﻭ ﺩﺭ ﻏﺎﻳﺘﻤﻨﺪﻯ ﺑﺮﺣﺴﺐ ﻋﻘﻞ ﺧﻮﺩ ﻧﺒﺎﺷﻨﺪ. ﺍﻣﺎ ﺩﺭ ﺷﺮﻕ ﺍﻳﻦ ﺍﻓﺮﺍﺩ،ﺑﺎﺯ ﺑﻴﺸﺘﺮ ﺍﺯ ﻏﺮﺏ ﺑﻮﺩﻩ،ﻭﺗﺨﻤﻪ ﭼﻨﻴﻦ ﺍﺳﺘﻌﺪﺍﺩ ﻭ ﻃﺮﺯ ﻓﮑﺮ ﻭ ﺳﻠﻮﻙ ﻃﻠﺒﻰ،ﺩﺭﺍﮐثر ﺍﻗﻮﺍﻡ ﺷﺮﻗﻰ ﺑﻨﺎﻡ ﮐﺸﺶ ﺩﻳﻨﻰ،ﻭ ﺁﻣﺎﺩﮔﻰ ﻗﺒﻮﻝ ﺧﺮﺍﻓﺎﺕ ﺑﺰﻋﻢ ﻣﺎﺩﻳّﻮﻥ، ﻭﺟﻮﺩ ﺩﺍﺷﺘﻪ ﮐﻪ ﮔﺮﭼﻪ ﻋﻤﻠﺎ ﺍﺯ ﺍﻳﻦ ﻓﻄﺮت ﻮﺍﺳﺘﻌﺪﺍﺩ ﻗﻮﻣﻰ، ﻭ ﺳﻤﺒﻮﻟﻬﺎﻯ ﺗﺎﺭﻳﺨﻰ ﻭ ﺍﺟﺪﺍﺩﻯ ﺍﮐثرﺍﺍﺳﺘﻔﺎﺩه  ﻨﻤﻴﮑﻨﻨﺪ،ﻭﻟﻰ ﺩﺭﻫﺮ ﺣﺎﻝ ﺷﺎﻧس ﺑﻴﺸﺘﺮ ﺑﺮﺍﻯ ﻧﺠﺎﺕ ﻭ ﺳﻠﻮﻙ ﻭ ﺷﻬﻮﺩ ﻭ ﺗﻐﻴﻴﺮ ﻣﺎﻫﻴّﺖ ﻭ ﺗﺰﮐﻴﻪ ﻧﻔس ﺧﻮﺩ ﺩﺍﺭﻧﺪ.ﻭ ﺷﺎﻧس ﺑﻴﺸﺘﺮﻯ ﺑﺮﺍﻯ ﺍﻭﻟﺎﺩﺷﺎﻥ ﻫﺴﺖ.

    ﺩﺭ ﻋﺼﺮ ﺟﺪﻳﺪ ﻫﻨﻮﺯ ﻣﺎﻧﻨﺪ ﻫﺮ ﺯﻣﺎﻥ ﺩﻳﮕﺮ،ﻃﺒﻴﻌﺘﺎ ﻣﻴﻞ ﻣﺎﺩﻯ ﺷﺪﻥ ﻫﺴﺖ. ﺯﻳﺮﺍ ﺍﺣﺴﺎس  ﻭ ﺣﺎﻝ ﺑﺪﻭﻥ ﻣﺎﺩﻩ،ﻗﺎﺑﻞ ﺗﻌﺒﻴﺮ ﻫﻨﺮﻯ ﻭ ﻓﺮﻫﻨﮕﻰ،ﻭ ﺣﺘﻰ ﺑﺪﻭﻥ ﺍﻟﻔﺎﻅ ﻭﮐﻠﻤﺎﺕ،ﻭ ﻗﻮﺍﻧﻴﻦ ﻭ ﺍﺻﻮﻝ ﻭ ﻗﻮﺍﺭﻩ ﻫﺎ ﻧﻴﺴﺖ.ﻋﻠﻢ ﻭ ﺗﮑﻨﻴﻚ ﺟﺎﺫبه ﮐﺎﻓﻰ ﺑﺮﺍﻯ ﮐﺸﻴﺪﻥ ﻫﻨﺮ ﻭ ﻓﺮﻫﻨﮓ ﺑﺴﻮﻯ ﺧﻮﺩ ﺩﺍﺭﺩ. ﺩﺭ ﻏﺮﺏ ﺑﺎ ﭘﻴﺪﺍﻳﺶ ﺍﻓﮑﺎﺭ ﻓﺮﺍﻧﺴﻴس ﺑﻴﮑﻮﻥ ﮐﻪ ﺧﻮﺩ، ﻧﺘﻴﺠﻪ ﻧﻬﺎﺋﻰ ﭼﻨﺪ ﻗﺮﻥ،ﺍﺯ ﻣﻴﻞ ﺑﻤﺎﺩﻩ ﮔﺮﺍﺋﻰ ﺑﻮﺩ،ﻣﺎﺩﻩ ﮔﺮﺍﺋﻰ ﺭﺍ ﻗﺎﻋﺪﻫﻤﻨﺪ ﮐﺮﺩ.ﻭ ﺷﮑﺴﺘﻦ ﺑﺘﻬﺎﻯ ﺫﻫﻨﻰ ﻭ ﺳﻤﺒﻮﻟﻬﺎﻯ ﺍﻟﻬﻰ ﻭﻣﻠّﻰ ﻣﻠﻞ،ﻭﺣﺘﻰ ﻫﺮ ﺳﻤﺒﻮﻝ ﺫﻫﻨﻰ ﻭ ﻋﻘﻠﻰ ﻭ ﺍﻋﺘﻘﺎﺩﻯ ﺭﺍ ﺭﺳﻤﺎ ﺗﮑﺬﻳب کرﺩ.ﻭ ﺁﻧﺮﺍ ﻧﻴﺰ ﺿﺮﻭﺭﻯ ﺑﺮﺍﻯ ﭘﻴﺸﺮﻓﺖﺟﻬﺎﻥ ﺩﺍﻧﺴﺖ. ﺩﺭﺳﺖ ﻣﺎﻧﻨﺪ ﺳﺎﻟﮑﻰ،ﮐﻪ ﺗﺎ ﻧﻔس ﺧﻮﺩ ﺭﺍ ﻧﮑﺸﺪ،ﺑﺮﻭﺡ ﺍﻟﻘﺪس ﺑﺮﺗﺮﻧﻤﻰ ﺭﺳﺪ.ﺑﻨﻈﺮ ﺑﻴﮑﻮﻥ ﻧﻴﺰ،ﺗﺎ ﻧﻔس ﺫﻫﻨﻰﻭﺧﺮﺍﻓﺎﺗﻰ ﻭ ﺳﻤﺒﻮﻟﻴﻚ ﺧﻮﺩﺭﺍ ﻧﮑﺸﺪ،ﻧﻤﻰ ﺗﻮﺍﻧﺪ ﺑﺮﻭﺡ ﻋﻠﻤﻰ ﻭ ﺗﮑﻨﻴﮑﻰ ﺧﻮﻳﺶ ﺑﺮﺳﺪ. ﮔﺮﭼﻪ ﺑﻨﻈﺮ ﻣﻦ،ﺧﺮﺍﻓﺎﺕ ﺑﻬﺘﺮ ﺍﺯ ﺗﮑﻨﻴﻚ ﻧﻴﺴﺖ.ﻭﻟﻰ ﻫﺮ ﺩﻭ ﻗﻄﻌﺎ ﺑﺮﺗﺮ ﺍﺯ ﺗﮑﺎﻣﻞ ﺷﻬﻮﺩﻯ،ﺑﺎ ﺗﺰﮐﻴﻪ ﻧﻔس ﻭﻋﻘﻞ ﻭﻋﻠﻢ ﻟﺪﻧّﻰ ﻧﻴﺴﺘﻨﺪ. ﻗﺒﻞ ﺍﺯ ﻓﺮﺍﻧﺴﻴس ﺑﻴﮑﻮﻥ ﺍﺷﺨﺎﺻﻰ ﭼﻮﻥ ﺭﺍﺟﺮ ﺑﻴﮑﻮﻥ ﻭ ﺍﻟﺒﺮﺕ ﺑﺰﺭﮒ ﺩﺭ ﺍﺳﺘﻘﺮﺍﺭ ﺗﻔﮑّﺮ ﺟﺪﻳﺪ ﻣﺎﺩﻯ،ﻋﺠﻠﻪ ﻫﺎﺋﻰ ﺩﺍﺷﺘﻨﺪ.ﻭﻟﻰ ﺯﻣﺎﻨﻪ ﻫﻨﻮﺯ ﻓﺮﺻﺖ ﺁﻧﺮﺍ ﻧﺪﺍﺩﻩ ﺑﻮﺩ. ﭘﻴﺮﻭﺍﻥ(ﻣﮑﺘﺐ ﺗﺴﻤﻴﻪ)ﺑﺮﻫﺒﺮﻯ ﺍﻭﮐﻬﺎﻡ،ﻣﻘﺪﻣﺎﺕ ﺫﻫﻨﻰ ﺭﻧﺴﺎﻧس ﺭﺍ ﺁﻣﺎﺩﻩ ﮐﺮﺩﻩ ﺑﻮﺩﻧﺪ. ﺑﺎ ﭘﻴﺪﺍﻳﺶ ﻫﺮ ﻫﻮﻳّﺖ ﺟﺪﻳﺪ ﺫﻫﻨﻰ ﻭ ﺳﻤﺒﻮﻝ ﻋﻘﻠﻰ،ﻭ ﻫﺮﺳﻤﺒﻮﻟﻰ ﺍﺟﺘﻤﺎﻋﻰ ﻧﻮﻳﻦ، ﻃﺒﻌﺎ ﺁﻧﭽﻪ ﺩﺭ ﺳﻨّﺘﻬﺎﻯ ﺗﻔﮑّﺮ ﺷﺮﻗﻰ ﺩﺭ ﻣﻘﺎﺑﻞ ﺩﺍﺷﺖ ﻓﺮﻭﺭﻳﺨﺖ ﻭ ﺳﻨّﺘﻬﺎﻯ ﺗﺎﺭﻳﺨﻰ ﻭ ﻣﻠّﻰ ﺷﺮﻗﻰ ﻓﺮﺍﻣﻮﺵ ﻣﻴﺸﺪ. ﻭﻟﻰ ﺗﻤﺪﻧﻬﺎﻯ ﺍﻟﻬﻰ ﭼﻨﻴﻦ ﻧﺒﻮﺩ،ﮐﻪ ﺧﺪﺍ ﺣﺎﻓﻆ ﺳﻤﺒﻮﻟﻬﺎﻯ ﺧﻮﺩ،ﻭ ﻓﻄﺮﺕ ﻃﺒﻴﻌﻰ ﮐﺎﺭ ﺧﻮﺩﺭﺍ ﻣﻴﮑﻨﺪ.ﻭ ﻫﺮﻋﻤﻞ ﻏﻴﺮ ﻃﺒﻴﻌﻰ ﺭﺍ ﺑﻨﺤﻮﻯ ﺧﻨثی ﻣﻴﻨﻤﺎﻳﺪ. ﻭ ﻋﻤﻞ ﺍﻧﺴﺎﻧﻬﺎ ﻧﻴﺰ ﺳﺮﺍﺳﺮ ﮐﺎﺭﻣﺎﺳﺎﺯ، ﻭﺑﺎ ﻗﻬﻘﺮﺍﻫﺎﻯ ﺗﮑﺎﻣﻠﻰ ﻭ ﻧﺴﺦ ﻭﻣﺴﺦ ﺧﻨثی ﻣﻴﮕﺮﺩﻧﺪ. ﺟزء ﮐﻪ ﻧﻤﻴﺘﻮﺍﻧﺪ ﻧﻈﺮ ﮐﻞّ ﺭﺍ ﻋﻮﺽ ﮐﻨﺪ. ﻭ ﺑﺘﻬﺎﻯ ﺷﻬﻮﺩﻯ ﻭﺍﻟﻬﻰ ﻭ ﺩﻳﻨﻰ ﺷﺮﻕ،ﺑﺨﺼﻮﺹ ﺩﺭ ﺍﺳﻠﺎﻡ ﻭ ﺍﻳﺮﺍﻥ،ﺩﺭ ﺑﺮﺍﺑﺮ ﺣﻤﻠﺎﺕ ﭘﻰ ﺩﺭ ﭘﻰ ﺑﺘﻬﺎﻯ ﻋﻠﻤﻰ ﻭ ﺫﻫﻨﻰ ﻓﺮﺍﻧﺴﻴس ﺑﻴﮑﻮﻥ ﻭ ﻏﻴﺮﻩ ﺗﺎﺏ ﻣﻘﺎﻭﻣﺖ ﺩﺍﺷﺘﻨﺪ ﻭﻣﺤﻔﻮﻅ ﻣﺎﻧﺪﻧﺪ. ﻭﻟﻰ ﻧﺴﺒﺘﺎ ﺳﻨّﺘﻬﺎﻯ ﺗﺎﺭﻳﺨﻰ ﻭﻣﻠّﻰ ﻏﻴﺮ ﺗﮑﺎﻣﻠﻰ ﻭ ﻏﻴﺮ ﺍﻟﻬﻰ،ﻃﺒﻴﻌﺘﺎ ﻭ ﺑﺮﺣﺴﺐ ﺿﺮﻭﺭﺕ ﺗﺎﺭﻳﺨﻰ ﺧﻮﺩ،ﻳﮑﻰ ﻳﮑﻰ ﺗﺴﻠﻴﻢ ﻓﺮﻫﻨﮓ ﺟﺪﻳﺪ ﻏﺮﺏ ﺷﺪﻧﺪ. ﻣﻌﺪﻭﺩی ﻤؤﻣﻦ ﻭﻓﺎﺩﺍﺭ ﺳﻨّﺘﻬﺎﻯ ﺍﻟﻬﻰ ﻣﺎﻧﺪﻧﺪ.ﻭ ﻧﺎﺳﻴﻮﻧﺎﻟﻴﺴﺘﻬﺎ ﮐﻪ ﺳﺨﺖ ﺑﺴﻨّﺘﻬﺎﻯ ﺗﺎﺭﻳﺨﻰ ﻭﻣﻠّﻰ ﭼﺴﺒﻴﺪﻧﺪ،ﺑﺮﺣﺴﺐ ﻗﺎﻋﺪﻩ ﺗﻨﺎﺯﻉ ﺑﻘﺎ،ﻭ ﺻﻠﺎﺣﻴّﺖ ﺣﻴﺎﺕ ﺑﺮﺍﻯ ﻗﻮﻯ ﺗﺮ،ﺁﻧﻘﺪﺭ ﺗﺎﺭ ﻭ ﺗﻴﺮﻩ ﺷﺪﻧﺪ،ﮐﻪ ﻣﺎ ﺍﺯ ﺍﻳﻦ ﺳﻨّﺘﻬﺎ ﻓﻌﻠﺎ ﺗﻨﻬﺎ ﻧﺎﻡ ﻭﻣﺸﺨّﺼﺎﺕ ﺁﻧﻬﺎ ﺭﺍ ﺩﺭ ﮐﺘﺎﺑﻬﺎ ﻣﻴﺎﺑﻴﻢ. ﻣﻠّﻴﻮﻥ ﺍﮔﺮ ﺭﺍﺳﺖ ﻣﻴﮕﻮﻳﻨﺪ ، ﺑﺴﻨّﺘﻬﺎﻯ ﺍﻟﻬﻰ ﺍﺟﺪﺍﺩ ﺧﻮﺩ،ﺩﺭ ﺗﮑﺎﻣﻞ ﺍﺑﺪﻯ ﻧﻤﻮﺩﻧﺪ ﻭﺑﺮﺍﻯ ﮐﺎﻣﻠﺘﺮ ﺷﺪﻥ ﻭ ﺳﻠﻮﻙ ﻭ ﺷﻬﻮﺩ ﻗﺎﺋﻢ،ﺗﺎ ﺑﻔﺼﻮﻝ ﻧﻮﻋﻰ ﺑﺮﺗﺮ ﺍﺯ ﻧﺴﻠﻬﺎﻯ ﺍﺟﺪﺍﺩﻯ ﺧﻮﺩ ﺑﺮﺳﻨﺪ.ﻧﻪ ﻓﻘﻂ ﺑﻌﺒﺎﺩﺕ ﻇﺎﻫﺮﻯ ﻳﺎ ﺳﻠﻴﻘﻪ ﻫﺎﻯ ﺍﺟﺪﺍﺩﻯ ﺍﮐﺘﻔﺎ ﻭ ﺗﻘﻠﻴﺪ ﮐﻨﻨﺪ.(ﺍﻣﺎﻧﺖ ﻣﻠّﻰ)ﻣﺎ ﺗﻨﻬﺎ ﻋﺎﺩﺍﺕ ﻭ مُد ﻟﺒﺎس ﻭ ﻧﻮﻉ ﻏﺬﺍ ﻧﻴﺴﺖ،ﺑﻠﮑﻪ(ﺍﻣﺎﻧﺖ ﺍﻟﻬﻰ)ﻗﻮﻡ ﻭ ﮊﻧﺘﻴﻚ ﻓﺼﻮﻝ ﺧﻮﺏ ﮔﺬﺷﺘﮕﺎﻥ ﺁﺭﻳﺎﺋﻰ ﻣﺎ ﺍﺳﺖ،ﮐﻪ ﺑﺎﻳﺪ ﺑﺘﮑﺎﻣﻞ ﺧﻮﺩ ﺍﺩﺍﻣﻪ ﺩﻫﻨﺪ.ﻭ ﺍﺟﺪﺍﺩ ﺩﻭﺑﺎﺭﻩ ﺩﺭ ﮐﺎﺭﻣﺎﻫﺎﻯ ﺧﻮﺩﺷﺎﻥ،ﺩﺭ ﺍﻭﻟﺎﺩ ﻭ ﻓﺮﺯﻧﺪﺍﻥ ﺧﻮﺩﺷﺎﻥ ﺑﺘﮑﺎﻣﻞ ﺧﻮﻳﺶ ﺑﺮﺳﻨﺪ. ﻣﺎ ﻧﻴﺰ ﺗﮑﺎﻣﻠﺎﺕ ﺑﻴﺸﺘﺮ،ﺑﺮﺍﻯ ﺍﻭﻟﺎﺩ ﻭ ﻓﺮﺯﻧﺪﺍﻥ ﺧﻮﺩ ﻣﻴﮑﻨﻴﻢ. ﺍﻳﻦ ﻭﺣﺪﺕ ﻭﺟﻮﺩ ﭘﺪﺭﺍﻥ ﻭ ﻓﺮﺯﻧﺪﺍﻥ،ﮐﻪ ﻫﻤﮕﻰ ﻧﻄﻔﻪ ﻫﺎﺋﻰ ﺍﺯ ﻧﻔس ﮐﻞّ ﻓﻠﺴﻔﻪ ﺍﺳﻠﺎﻣﻰ،ﻭ ﺷﻴﻮﺍ ﺩﺭ ﻓﻠﺴﻔﻪ ﻫﻨﺪﻯ،ﻭ ﻣﺮﻳﻢ ﺩﺭ ﻃﺮﻳﻘﺖ ﺳﻠﻮﮐﻰ ﻣﺴﻴﺤﻰ،ﻭ ﻓﺎﻃﻤﻪ ﺩﺭ ﻃﺮﻳﻘﺖ ﺳﻠﻮﮐﻰ ﻣﺤﻤﺪﻯ ﺍﺳﺖ . ﺳﻮﻣﻴﻦ ﻣﻘﺎﻡ ﺷﻬﻮﺩﻯ ﻭﺍﺻﻠﺎﻥ ﺩﺭ ﺍﺭﺽ ﻣﻠﮑﻮﺕ ﺍﺳﺖ. ﻧﻔس ﮐﻞّ ﻫﻤﻪ ﻓﺮﺯﻧﺪﺍﻥ ﺧﻮﺩﺭﺍ ﺍﮔﺮ ﺑﺸﻬﻮﺩ ﺑﺮﺗﺮ ﻋﻠﻮﻯ ﻳﺎ ﻋﻴﺴﻮﻯ ﻧﺮﺳﺎﻧﺪ،ﭼﻪ ﺭﺳﺪ ﺑﺸﻬﻮﺩ ﻣﺼﻄﻔﻮﻯ ﻭ ﻗﺎﺋﻢ ﻭ ﻋﺮﺵ ﺭﺣﻤﺎﻧﻰ،ﺩﻭﭼﺎﺭ ﮐﺎﺭﻣﺎ ﻣﻴﮑﻨﺪ. مثل ﺍﻳﻦ ﺍﺳﺖ ﮐﻪ ﺩﺭ ﺩﻧﻴﺎ ﻃﻔﻞ ﺧﻮﺩﺭﺍ ﻣﻴﺨﻮﺭﺩ.ﻭ ﺷﮑﻢ ﺯﻣﻴﻦ ﻣﺪﺍﻡ ﺍﺟﺴﺎﺩ ﺁﻧﻬﺎ ﺭﺍ،ﺩﺭ ﻣﺮﮔﻬﺎﻯ ﻣﺘﻮﺍﻟﻰ ﻣﻴﻄﻠﺒﺪ. ﺍﻣﺎﻧﺖ ﺍﺟﺪﺍﺩﻯ ﻣﺎ ﺣﻔﻆ ﺍﻳﻦ ﺗﮑﺎﻣﻠﺎﺕ ﺍﻟﻬﻰ ﺍﺳﺖ،ﮐﻪ ﭘﺪﺭﺍﻥ ﺑﺪﺳﺖ ﺁﻭﺭﺩﻧﺪ ﻭ ﺑﻤﺎ ﺍﻣﺎﻧﺖ ﺩﺍﺩﻧﺪ،ﺗﺎ  نجاﺕ،ﻭﺣﺘﻰ ﻋﺪﻡ ﺑﺎﺯﮔﺸﺖ ﺩﺭ ﺩﻳﮕﺮ ﻓﺼﻮﻝ ﻧﻮﻋﻰ ﺑﺎﻗﻰ ﻣﺎﻧﺪﻩ ﻧﻮﻉ ﺑﺸﺮﻯ،ﺑﺮﺍﻯ ﺭﺳﻴﺪﻥ ﺑﻨﻮﻉ ﻓﻮﻕ ﺑﺸﺮﻯ ﺗﺤﻘﻖ ﻳﺎﺑﺪ. ﺍﻣﺎﻧﺖ ﺍﺟﺪﺍﺩﻯ ﮐﻪ ﺍﺯ ﺧﺪﺍ ﺑﺎﺟﺪﺍﺩ ﻣﺎ ﺩﺍﺩﻩ ﺷﺪﻩ، ﺗﺎ (ﻓﺮﺯﻧﺪﺍﻥ)ﮐﻪ ﺑﺎ(ﻓﺮّ ﺑﺮﺗﺮ ﺯﻧﺪﻩ) ﻫﺴﺘﻨﺪ.ﺁﻧﻘﺪﺭ ﻣﻨﺘﻘﻞ ﮔﺮﺩﺩ،ﺗﺎ ﺑﺎﺯ ﻫﻤﮕﻰ ﺑﺨﺪﺍ ﻭ ﺷﻬﻮﺩ ﺭبّ اﻟﻨﻮﻉ ﺧﻮﺩ ﺑﺮﺳﻨﺪ ﻭ ﻫﻤﻪ ﻧﺴﻠﻬﺎ ﺑﺘﻮﺍﻧﻨﺪ،ﺧﺪﺍ ﺭﺍ ﺑﺸﻨﺎﺳﻨﺪ.ﻭ ﺷﻨﺎﺧﺘﻰ ﺍﺯ ﻧﻮﻉ ﻋﻘﻞ ﻟﺪﻧّﻰ،ﻭ ﺷﻬﻮﺩ ﺗﺠﻠّﻴﺎﺕ ﺍﻟﻬﻰ ﺑﻴﺎﺑﻨﺪ.ﻭ ﺳﻠﻮﻙ ﺍﻟﻬﻰ ﺿﺮﻭﺭﻯ ﺁﻧﺮﺍ ﺍﻧﺠﺎﻡ ﺩﻫﻨﺪ. ﻭ ﺍلاّ ﭼﻪ ﻓﺮﻕ ﺍﺳﺖ ﺑﻴﻦ ﺳﻤﺒﻮﻟﻬﺎﻯ ﺗﺎﺭﻳﺨﻰ ﻭ ﺳﻤﺒﻮﻟﻬﺎﻯ ﻋﻠﻤﻰ ﻣﺎﺩﻩﮔﺮﺍﺋﻰ. ﻫﺮ ﺩﻭ(ﻣﮑﺮ ﺍﻟﻬﻰ ﺍﺯ ﻧﻮﻉ ﺧﻴﺮ)ﻭ ﺗﻠﻪ ﺍﻯ ﺑﺮﺍﻯ ﺑﻘﺎﻯ ﺩﺭ ﮐﺎﺭﻣﺎﻫﺎ ﻭﺟﻬﻨّﻢ ﻫﺎﻯ ﺩﺭ ﺟﻬﺎﻥ ﺍﺳﺖ.

ﻭﺑﺎﻟﺄﺧﺮﻩ ﻣﻮﺝ ﻧﻮ ﻣﺎﺩﻩ ﮔﺮﺍﺋﻰ،ﺑﺎﻃﺮﺡ ﻓﻠﺴﻔﻰ ﺩﮐﺎﺭﺕ،ﻓﻠﺴفه اﻯ ثاﺑﺖ ﻋﻠﻤﻰ ﻭﺍﮐﺎﺩﻣﻴﻚ ﺷﺪ،ﻭﺗﺎ ﺑﺎﻣﺮﻭﺯ ﮐﻪ ﺑﺘﮑﻨﻮﻟﻮﮊﻯ ﻭ ﺭﻫﺒﺮﻯ ﺩﺍﻧﺶ ﻣﺂﺑﺎﻧﻪ ﺗﮑﻨﻮﮐﺮﺍﺗﻬﺎ ﺭﺳﻴﺪﻩ ﺍﺳﺖ.ﻭ ﺩﺭ ﻧﺘﻴﺠﻪ ﻓﮑﺮ ﺑﺸﺮﻯ ﻭ ﺭﻭﺡ ﻓﺮﺩﻯ،ﺑﺒﻰ ﻧﻬﺎﻳﺘﻰ ﻗﻬﻘﺮﺍ ﻭ ﻣﺎﺩﻩ ﮔﺮﺍﺋﻰ ﺧﻮﺩ ﺭﺳﻴﺪ. ﺑﺠﺎﻯ ﺃﻧﺒﻴﺎ ﻭ ﺍﻭﻟﻴﺎ،ﺗﮑﻨﻴﺴﻴﻦ ﻫﺎ ﻭ ﺗﮑﻨﻮﮐﺮﺍﺗﻬﺎ ﻧﺸﺴﺘﻨﺪ.ﻭ ﺣﺘﻰ ﺳﻴﺎﺳﺖ ﻣﺪﺍﺭﺍﻥ ﻭﻧﻈﺎﻣﻴﺎﻥ ﻭ ﺳﺮﻣﺎﻳﻪ ﺩﺍﺭﺍﻥ ﮐﻠﺎﻥ ﺟﻬﺎﻥ،ﭼﻪ ﺩﺭ ﺷﺮﻕ ﻭ ﭼﻪ ﺩﺭ ﻏﺮﺏ ﻧﻴﺮﻭﻫﺎﻯ ﺧﻮﺩﺭﺍ ﺑﺘﮑﻨﻮﮐﺮﺍﺗﻬﺎ ﻣﻴﺪﻫﻨﺪ ﻭﺧﻮﺩ ﭘﺸﺖ ﭘﺮﺩه کناﺭ ﺻﻨﺪﻭﻗﻬﺎﻯ ﭘﻮﻝ ﻧﺸﺴته اﻧﺪ. ﻭ ﺑﻤﺮﻭﺭ ﺩﺍﺭﺩ، ﺣﮑﻮﻣﺘﻬﺎﻯ ﻋﻠﻤﺎ ﺑﺮ ﺟﻬﺎﻥ ﺑﺠﺎﻯ ﺣﮑﻮﻣﺖ ﺳﻴﺎﺳﻴّﻮﻥ ﻭ ﺩﻳﭙﻠﻮﻣﺎﺗﻬﺎ ﺑﺮﻗﺮﺍﺭ ﻣﻴﮕﺮﺩﺩ. ﻭ ﺑﺎﺭ ﺩﻳﮕﺮ ﺟﻨﮓ ﺷﻤﺸیر ﻭ ﺑﺎﺯﻭ، ﮐﻪ ﺟﺎﻯ ﺧﻮﺩﺭﺍ ﺑﺠﻨﮓ ﺣﻴﻠﻪ ﻭﻧﻴﺮﻧﮓ ﺩﻳﭙﻠﻮﻣﺎﺳﻰ ﺩﺍﺩﻩ ﺑﻮﺩ،ﺩﺍﺭﺩ ﺟﺎﻯ ﺧﻮﺩﺭﺍ ﺑﺠﻨﮓ ﻋﻠﻤﻰ ﭼﻮﻥ ﺃﺗﻢ ﻭ ﻟﻴﺰﺭ ﻭ ﻣﻮﺷﻚ ﻣﻴﺪﻫﺪ . مثل ﺍﻳﻨﮑﻪ ﻣﺮﺍﺣﻞ ﺁﺧﺮ ﺍﻟﺰﻣﺎﻥ ﻭﺯﻭﺍﻝ ﺗﻤﺪﻧﻬﺎ ﻧﺰﺩﻳﻚ ﻣی شوﺩ،ﻭ ﺟﻬﻨّﻤﻰ ﻫﻤﮕﺎﻧﻰ ﺭﺍ ﺑﺮ ﻫﻤﻪ ﺍﻧﺴﺎﻧﻬﺎ ﺁﻣﺎﺩﻩ ﻣﻴﮑﻨﺪ. ﻭ ﺷﺎﻳﺪ ﻫﻢ ﻧﻈﺮﻳﻪ ﻫﻨﺪﻯ ﺩﺍﺭﺩ ﻣﺮﺣﻠﻪ ﮐﺎﻟﻴﻴﻮﮔﺎ ﺭﺍ ﺑﺮﺍﻯ ﻫﻤﻴﺸﻪ،ﻭﻳﺎ ﺑﺮﺍﻯ ﻓﺼﻮﻝ ﻧﻮﻋﻰ ﻭﺍﻣﺎﻧﺪﻩ ﺑﺸﺮﻯ ﺁﻣﺎﺩﻩ ﻣﻴﮑﻨﺪ. ﺗﻨﻬﺎ ﺧﺪﺍﻭﻧﺪ ﻣﻴﺪﺍﻧﺪ،ﮐﻪ ﭼﻪ ﻭﻗﺎﻳﻌﻰ ﺑﺤﻘﻴﻘﺖ ﺧﻮﺍﻫﺪ ﺭﺳﻴﺪ،ﻭ ﮐﺪﺍﻡ ﺍﺣﺘﻤﺎﻝ ﻣﺎ ﺗﺤﻘﻖ ﺧﻮﺍﻫﺪ ﻳﺎﻓﺖ.

    ﻓﻄﺮﺕ ﺗﮑﺎﻣﻞ ﺟﻮﺋﻰ ﺑﺸﺮ،ﺩﺭ ﻣﻘﺎﺑﻞ ﺍﻳﻦ ﻫﺠوﻡ ﻣﺎﺩﻩ ﮔﺮﺍﺋﻰ،ﻭﻋﻘﺐ ﻧﺸﻴﻨﻰﻫﺎﻯ ﺳﻨّﺘﻰ ﺗﺎﺭﻳﺨﻰ ﻭ ﻗﻮﻣﻰ،ﻋﮑس ﺍﻟﻌﻤﻠﻰ ﻧﺸﺎﻥ ﻧﻤﻴﺪﻫﺪ. ﻭﻟﻰ ﻭﻗﺘﻰ ﭘﺎﻯ ﺧﻄﺮﻯ ﺑﺮﺍﻯ ﻓﻄﺮﺕ ﻭ ﺳﻨّﺘﻬﺎﻯ ﺍﻟﻬﻰ ﭘﻴﺶ ﻣی آﻳﺪ،ﺩﻳﮕﺮ ﺁﺭﺍﻣﺶ ﻭ ﺑﻰ ﺗﻔﺎﻭﺗﻰ ﻧﻴﺴﺖ.ﻭ ﺗﺪﺑﻴﺮ ﺍﻟﻬﻰ ﻭ ﻏﻀﺐ ﻃﺒﻴﻌﻰ،ﺑﺼﻮﺭﺕ ﺑﻠﺎﻫﺎﻯ ﮔﻮﻧﺎﮔﻮﻥ ﻭ ﺗﻴﺮﮔﻰ ﺩﺭﻋﻘﻞ ﻭﻧﻮﺍﻗﺺ ﺟﺴﻤﺎﻧﻰ ﻭ ﺍﻧﺘﺸﺎﺭ ﻭﺑﺎﻫﺎ ﻭ بلاﻳﺎ ﺩﺭ ﻣﻴﺂﻳﺪ. ﺍﻓﺮﺍﺩ ﻳﮑﺎﻳﻚ ﺩﺭ ﺩﻝ ﺧﺴﺘﻪ ﻭ ﺁﺯﺭﺩﻩ ﻫﺴﺘﻨﺪ.ﻭ ﻃﺎﻟﺐ ﻋﺪﻡ ﻣﻴﺸﻮﻧﺪ.ﻭ ﺟﺎﻣﻌﻪ ﻭ ﺗﻤﺪﻥ ﻧﻴﺰ ﺁﺷﻔﺘﻪ ﻭ ﮔﻴﺞ ﻭ ﻃﺎﻟﺐ ﺗﻘﻠﻴﺪ ﺍﺯﺗﻤﺪﻥ ﻭ ﻋﻘﺎﻳﺪ ﺩﻳﮕﺮﻯ ﺑﺪ ﺑﺨﺖ ﺗﺮ ﺍﺯ ﺧﻮﺩﺵ ﭘﻨﺎﻩ ﻣﻴﺒﺮﺩ.  ﻋﺼﻴﺎﻥ ﺩﺳﺖ ﻣﻴﺪﻫﺪ،ﮐﻪ ﻧﺎﻡ ﺁﻧﺮﺍ ﻧﻴﺰ ﺁﺯﺍﺩﻯ ﺧﻮﺍﻫﻰ ﻭ ﻧﻬﻀﺖ ﺍﺟﺘﻤﺎﻋﻰ ﻣﻴﮕﺬﺍﺭﺩ. ﻭﺗﻐﻴﻴﺮ ﻧﻈﺎﻡ ﺟﺎﻣﻌﻪ ﻣﻰ ﻃﻠﺒﺪ،ﺗﺎ ﺳﻘﻮﻁ ﻧﻬﺎﺋﻰ ﮐﻪ ﺧﻮﺩ ﺟﺎﻣﻌﻪ ﻧﻴﺰ ﺩﺭ ﺁﻥ ﺷﺮﻳﻚ ﺍﺳﺖ، ﻭ ﻳﺎ ﺩﺭ ﻃﻠﺐ ﮔﺮﻭﻩ ﺩﻳﮕﺮ،ﻭ ﻣﺒﺎﺭﺯﻩ ﻃﺒﻘﺎﺗﻰ ﻭ ﺣﺰﺑﻰ ﻭ ﻧﮋﺍﺩﻯ ﺩﻳﮕﺮﻯ ﻣﻴﺸﻮﻧﺪ. ﮐﻪ ﺍﺯ ﭼﺎله اﻯ ﺑﭽﺎﻫﻰ ﺑﺪﺗﺮ ﻣﻴﺎﻓﺘﻨﺪ. مثل ﺍﻳﻦ ﺍﺳﺖ ﮐﻪ ﻏﺎﻳﺖ ﺍﻟﻬﻰ ﺩﺭ ﺻﺪﺩ ﻧﺎﺑﻮﺩﻯ ﺍﻳﻦ ﺧﺎﺭﺟﺎﻥ ﺍﺯ ﺳﻨّﺖ ﺍﻟﻬﻰ ﺍﺳﺖ . ﻭ ﺧﻮﺩﺷﺎﻥ ﻫﻢ ﮐﻤﻚ ﻣﻴﮑﻨﻨﺪ،ﮐﻪ ﺯﻭﺩﺗﺮ ﺩﺭ ﺍﻳﻦ ﻋﺪﻣﻴّﺖ ﻓﺮﺩﻯ ﻭﺟﻤﻌﻰ ﻓﺮﻭ ﺑﺮﻭﻧﺪ. ﺍﻣﺎ ﻋﺎﻗﻠﺎﻥ ﻭ ﮐﺴﺎﻧﻰ ﮐﻪ ﻭﺍﻗﻌﺎ ﺩﻟﺸﺎﻥ ﺑﺮﺍﻯ ﺧﻮﺩ ﻭﻣﻠّت ﺨﻮﻳش ﺴﻮﺧﺘﻪ ﺍﺳﺖ، ﺑﺎﻳﺪ ﭼﺸﻢ ﺑﺪﺳﺖ ﺯﺑﺎﻥ ﻭ ﻓﮑﺮ ﻭ ﻧﻈﺮ ﺍﻭﻟﻴﺎ ﻭﮐﺎﻣﻠﺎﻥ ﺯﻣﺎﻥ ﺩﺍﺷﺘﻪ ﺑﺎﺷﻨﺪ. ﮐﻠﻴﺪﻫﺎﻯ ﺭﺍﻩ ﺣﻞ ﺭﺍﺑﺪﺳﺖ ﺁﻧﻬﺎ ﺑﺴﭙﺮﻧﺪ. ﺍﮔﺮ ﮐﻠﻴﺪ ﻭﺯاﺭﺗﺨﺎﻧﻪ ﻫﺎ ﺭﺍ ﺑﺂﻧﻬﺎ ﻧﻤﻴﺪﻫﻨﺪ ﺣﺪ ﺃﻗﻞ ﮐﻠﻴﺪﻫﺎﻯ ﺍﺻﻮﻝ ﺫﻫﻨﻰ ﻭ ﻓﮑﺮﻯ ﺁﻧﻬﺎ ﺭﺍ ﺑﭙﺬﻳﺮﻧﺪ،ﻭﺧﻮﺩ ﺩﺭ ﺟﺎمعه ﭙﻴﺎﺩه کنند. ﻭ ﭼﻪ ﺑﻬﺘﺮ ﮐﻪ ﺍﻭﻝ ﺧﻮﺩﺷﺎﻥ ﺭﺍ ﺗﺰﮐﻴﻪ ﮐﻨﻨﺪ،ﮐﻪ ﺩﻳﻮﺍﻧﻪ ﻭ ﺑﻴﻤﺎﺭ ﺭﻭﺍﻧﻰ،ﻧﻤﻰ ﺗﻮﺍﻧﺪ ﻣﺠﺮﻯ ﺧﻮﺑﻰ ﺑﺮﺍﻯ مردم ﺣﮑﻴﻢ ﻭ ﻓﺮﺯﺍﻧﻪ ﮔﺮﺩﺩ. ﺍﮔﺮ ﺁﺯﺍﺩﻯ ﻭﺍﻗﻌﻴّﺖ ﺩﺍﺷﺘﻪ ﺑﺎﺷﻨﺪ ﺷﺎﻳﺴﺘﻪ ﺩﻳﻮﺍﻧﮕﺎﻥ ﻭ ﺷﻮﺭﺷﻴﺎﻥ ﺟﺎﻩ ﻃﻠﺐ ﺍﻧﻘﻠﺎﺑﻰ ﻧﻴﺴﺖ.ﺑﻠﮑﻪ ﺁﺯﺍﺩﻯ ﺳﺎﻟﮑﺎﻥ ﺍﺳﺖ.ﮐﻪ ﺍﺯ ﺳﻄﺢ ﻭ ﻣﻘﺎﻡ ﻭ ﻋﻘﻞ ﻭ ﻧﻔس ،ﻭﻫﺮﭼﻪ ﺍﻣﺮﻭﺯ ﻫﺴﺘﻨﺪ ﺑﮕﺬﺭﻧﺪ،ﻭ ﺑﺂﻧﭽﻪ ﮐﻪ ﺑﺎﻳﺪ ﺭﺳﻴﺪ ﺑﺮﺳﻨﺪ.ﻳﺎ ﺣﺪّ ﺃﻗﻞ ﺑﺂﻧﭽﻪ ﮐﻪ ﻣﻴﺘﻮﺍﻥ ﺭﺳﻴﺪ ﺑﺮﺳﻨﺪ. ﮐﻪ ﻧﺠﺎﺕ ﻭ ﺧﻠﺎﺹ ﺍﺯ ﻣﻘﺎﻡ ﻓﻌﻠﻰ ﺑﺒﺎﻟﺎﺗﺮ،ﻭﺍﻗﻌﺎ ﺁﺯﺍﺩﻯ ﺍﺳﺖ . ﻗﻬﻘﺮﺍ ﺷﺪﻥ ﺁﺯﺍﺩﻯ ﻧﻴﺴﺖ.ﻭ ﺍﻟّﺎ ﻫﺮ ﻗﻄﻌﻪ ﺳﻨﮕﻰ ﺩﺭ ﺳﻘﻮﻁ ﺧﻮﺩ،ﺍﺯ ﻗﻠّﻪ ﮐﻮﻩ ﺑﻘﻌﺮ ﺩﺭﻩ،ﺧﻴﻠﻰ ﺁﺯﺍﺩ ﺗﺮ ﻭ ﺷﺠﺎﻉ ﺗﺮ ﺍﺯ ﺍﻧﺴﺎﻥ ﺩﺭ ﻗﻬﻘﺮﺍﻯ ﺁﺯﺍﺩﻯ ﺧﻮﺍﻫﻨﺪ ﺑﻮﺩ. ﺍﻧﺴﺎﻥ ﮐﺎﻣﻞ ﺍﺳﻠﺎﻣﻰ،ﻭ ﺁﺭﻫﺎﺕ ﺑﻮﺩﺍﺋﻰ،ﻭ ﺯﻧﺪﻩ ﺑﻮﺩﺍ،ﻭ ﺁﺯﺍﺩ ﺷﺪﻩ ﻫﻨﺪﻯ،ﻧﻤﻮﻧﻬﺎﻯ ﺍﺯ ﺍﻳﻦ ﺁﺯﺍﺩﻯ ﺭﻭﺣﻰ ﻭﺻﺎﺣﺒﺎﻥ ﺭﺃﻯ ﺳﻠﻴﻢ ﻫﺮ ﺟﺎﻣﻌﻪ ﻫﺴﺘﻨﺪ،ﮐﻪ ﺑﺂﻧﻬﺎ ﻣﺮﺍﺟﻌﻪ ﺑﺎﻳﺪ ﻧﻤﻮﺩ. ﺍﻣﺮﻭﺯ ﻫﻢ ﺩﺭﺟﺎﻣﻌﻪ ﺍﻳﺮﺍﻧﻰ ﺍﺯ ﺍﻳﻦ ﺍﻭﻟﻴﺎﻯ ﺧﺪﺍ،ﺍﮔﺮ ﻫﺰﺍﺭﺍﻥ ﻧﻴﺴﺘﻨﺪ،ﻣﻌﺪﻭﻯﻣﻴﺒﺎﺷﻨﺪ ﻭﻟﻰ ﺩﺭ ﺍﺧﺘﻔﺎ ﻭ ﻋﺰﻟﺖ ﻭ ﺍﺟﺘﻨﺎﺏ ﺍﺯ ﺟﺮﻳﺎﻧﺎﺕ ﺟﺎﻣﻌﻪ ﻫﺴﺘﻨﺪ . ﻧﻪ ﺍﻳﻨﮑﻪ ﻣﺨﺎﻟﻒ ﻧﺠﺎﺕ ﺟﺎﻣﻌﻪ ﺑﺎﺷﻨﺪ،ﺑﻠﮑﻪ ﮔﻮﺵ ﺷﻨﻮﺍﺋﻰ ﺩﺭ ﺟﺎﻣﻌﻪ ﻧﻤﻰ ﻳﺎﺑﻨﺪ. ﻭﺗﻨﻬﺎ ﻣﻌﺪﻭﺩﻯ ﻫﺴﺘﻨﺪ،ﮐﻪ ﺩﺍﺭﻧﺪ ﺑﻘﺼﺪ ﺗﺠﺮﺑﻪ ﺷﺨﺼﻰ ﺑﺴﻠﻮﻙ ﻭ ﺗﺰﮐﻴﻪ ﻣﻰ ﭘﺮﺩﺍﺯﻧﺪ. ﻭ ﺑﻬﺪﺍﻳﺖ ﺧﺪﺍﻭﻧﺪ ﺑﺎﻳﻦ ﻃﺎﻟﺒﺎﻥ ﻧﺠﺎﺕ،با ﻳﻚ ﻭﻟﻰّ ﺍﻟﻬﻰ ﮔُﻢ ﻧﺎﻡ . ﻭﻓﻌﺎﻟﻴﺘﻬﺎﻯ ﺟﻬﺎﻥ ﺭﺍ ﺑﺮﺍﻯ ﺩﻧﻴﺎ ﭘﺮﺳﺘﺎﻥ ﮔﺬﺍﺭﺩه اﻧﺪ،ﺗﺎ ﻳﮑﺪﻳﮕﺮ ﺭﺍ ﺑﺪﺭﻧﺪ.ﻭ ﺭﺍﻩ ﺭﺍ ﺑﺮﺍﻯ ﺁﻳﻨﺪﻩ ﻏﺎئی اﻟﻬﻰ ﻭ ﻓﺼﻮﻝ ﺑﺮﺗﺮ ﻧﻮﻋﻰ،ﻭ ﺣﺘﻰ ﺑﺮﺍﻯ ﻧﻮﻉ ﻓﻮﻕ ﺑﺸﺮﻯ ﺑﻌﺪﻯ،ﻭ ﻇﻬﻮﺭ ﺻﺎﺣﺐ ﺍﻟﺰﻣﺎﻥ ﺁﺧﺮ ﺍﻟﺰﻣﺎﻥ ﺁﻣﺎﺩﻩ ﮐﻨﻨﺪ.

    ﭼﻨﻴﻦ ﺁﺯﺍﺩﻯ ﻭﻧﺠﺎﺕ ﻭ ﺗﮑﺎﻣﻞ ﻭﻧﻴﺮﻭﺍﻧﺎ ﺟﺴﺘﻦ،ﺷﺮﻁ ﺍﻭﻟﻴّﻪ ﻫﻨﺮﻣﺪﺍﻥ ﺍﺳﺖ. ﮐﻪ ﺍﺯ ﻧﻈﺮ ﺍﻟﻬﻰ، ﻫﻨﺮ ﺗﻨﻬﺎ ﺳﻠﻮﻙ ﺍﻟﻬﻰ،ﻭ ﺗﺤﻤّﻞ ﻣﺮﺍﺣﻞ ﺳﻠﻮﮐﻰ ﺍﺳﺖ. ﮐﻪ ﺑﻘﻮﻝ ﻓﺮﺩﻭﺳﻰ ﺗﻨﻬﺎ ﻫﻨﺮ ﻧﺰﺩ ﺍﻳﺮﺍﻧﻴﺎﻥ ﺁﺭﻳﺎﺋﻰ ﺷﺪﻩ ﻣﻴﺒﺎﺷﺪ ﻭﺑس. ﻭﻧﻮﻉ ﮐﺴﺎﻧﻰ ﮐﻪ ﺗﺎﺑﻌﻴﺖ ﺳﻴﺎﺳﻰ ﻭ ﺍﺟﺘﻤﺎﻋﻰ،ﻳﺎ ﺯﺑﺎﻧﻰ ﻭ ﻣﺬﻫﺒﻰ ﺍﻳﺮﺍﻧﻴﺎﻥ ﺭﺍ ﺩﺍﺷﺘﻪ ﺑﺎﺷﻨﺪ.ﻭ ﺗﻨﻬﺎ ﺑﺎ ﺳﻠﻮﻙ ﺍﻟﻬﻰ،ﻭ ﻃﺒﻖ ﺳﻨّﺘﻬﺎﻯ ﺍﻟﻬﻰ ﻭ ﺳﻤﺒﻮﻟﻬﺎﻯ ﺳﻠﻮﮐﻰ،ﮐﻪ ﺍﻧﺒﻴﺎﻯ ﺍﻟﻬﻰ،ﻭﺑﺨﺼﻮﺹ ﮐﺎﻣﻠﺘﺮﻳﻦ ﺁﻧﺮﺍ ﺁﺋﻴﻦ ﻣﺤﻤﺪﻯ ﺑﺮﺍﻯ ﺳﻠﻮﻙ ﺩﺍﺭﻧﺪ.ﻭﻣﻴﺘﻮﺍﻧﺪ ﺑﺪﺍﻥ ﺑﺮﺳﺎﻧﻨﺪ. ﻭﻧﻪ ﺗﺸﮑﻴﻠﺎﺕ ﺩﻳﻨﻰ ﻭﻣﺬﻫﺒﻰ ﺍﺳﻠﺎﻣﻰ. ﺷﻬﻮﺩ ﮐﻨﻨﺪ ﺗﺎ ﺣﻘﺎﻳﻖ ﻋﻘﻠﻰ ﺑﺮﺗﺮ ﺭﺍ ﺑﺒﻴﻨﻨﺪ. ﻭ ﻓﺘﻮﺣﺎﺕ ﻭ ﮐﺸﻮﻓﺎﺕ ﻋﻘﻞ ﮐﻠّﻰ ﻟﺪﻧّﻰ ﺑﻴﺎﺑﻨﺪ.ﻭ ﺍﺯ ﻣﺤﻞ ﻣﻘﺎﻡ ﺟﺪﻳﺪ ﻫﻨﺮ ﻧﻤﺎﺋﻰ ﮐﻨﻨﺪ ﻭ ﻳﺎ ﻣﻌﻘﻮﻟﺎﺕ ﻭ ﻧﻈﺮﻳﺎﺕ ﻭ ﺁﺭﺍﻯ ﺟﺪﻳﺪﻯ ﭘﻴﺪﺍ ﻧﻤﺎﻳﻨﺪ. ﺍﻳﻦ ﻓﻴﺾ ﺭﺣﻤﺎﻧﻰ ﻭ ﺭﺣﻴﻤﻰ ﻭ ﺍﻟﻬﻰ ﺍﺳﺖ . ﭼﻨﻴﻦ ﻓﻄﺮتی اﻟﻬﻰ ﮐﻪ ﺩﺭ ﺷﺮﻕ ﻭ ﺷﺮﻗﻴﺎﻥ،ﻭ ﺻﺎﺣﺒﺎﻥ ﻓﮑﺮ ﺷﺮﻗﻰ ﺩﺭ ﻫﺮ ﺟﺎﻯ ﺟﻬﺎﻥ ﻭﺟﻮﺩ ﺩﺍﺭﺩ،ﻫﻤﺎﻥ ﺭﺍﺯ ﺍﻣﺎﻧﺖ ﺍﻟﻬﻰ،ﻭﺗﻨﻬﺎ ﺭﺍﻩ ﻓﺮﺩﺍﻯ ﺑﺸﺮﻯ ﻭ ﻧﺠﺎﺕ ﺍﺯ ﻣﺸﮑﻠﺎﺕ ﻭﺿﻊ ﺍﻣﺮﻭﺯﻯ،ﺑﺮﺍﻯ ﻳﮑﺎﻳﻚ ﺍﻓﺮﺍﺩ ﻭ ﻳﮑﺎﻳﻚ ﺟﻮﺍﻣﻊ ﺑﺸﺮﻯ ﺍﺳﺖ.  ﺑﻬﺘﺮ ﺍﺳﺖ ﺧﻮﺩ ﺭﺍﻩ ﺣﻞ ﭘﻴﺪﺍ ﻧﮑﻨﻨﺪ، ﺑﭙﻴﺮﺗﺮﺍﻥ ﺍﻟﻬﻰ ﺧﻮﺩ ﻣﺮﺍﺟﻌﻪ ﮐﻨﻨﺪ. ﺷﺎﻳﺪ ﺍﻳﻦ ﺟﻬﻨﻢ ﺟﻬﺎﻥ ﻣﺎ ﺧﻨﻚ ﺗﺮ ﮔﺮﺩﺩ،ﻳﺎ ﺭﺍﻫﻰ ﺍﺯ(ﻗﺒﺮ ﺗﻦ ) ﻣﺎ ﺑﺒﻬﺸﺖ ﭘﻴﺪﺍ ﺷﻮﺩ.ﺭﺍﻫﻰ ﮐﻪ ﻫﻤﻪ ﻭﺍﺻﻠﺎﻥ ﺑﭽﺸﻢ ﺩﻳﺪه اﻧﺪ.ﻭ ﺩﻳﮕﺮﺍﻥ ﻣﻨﺘﻈﺮ ﺭﻓﺘﻦ ﺑﺮﺍﻩ ﺟﻬﻨّﻤﻰ ﺍﻳﻦ ﻗﺒﺮ،ﻳﺎ ﺑﺎﺯ ﮔﻮﺭﺳﺘﺎﻧﻬﺎ ﻭ ﺟﻬﻨّﻢ ﻫﺎﻯ ﺑﻌﺪﻯ ﺩﺭ ﮐﺎﺭﻣﺎﻫﺎﻯ ﻣﮑﺮﺭ ﺗﻦ ﻫﺎﻯ ﻧﻮﻋﻰ ﻣﺴﺦ ﺷﺪﻩ.

     ﺑﺮﺩﺍﺷﺖ ﻋﻠﻤﻰ ﺗﻨﻬﺎ ﺍﻳﻦ ﻧﻴﺴﺖ،ﮐﻪ ﻫﺮﭼﻪ ﺿﺪ ﺍﺭﺯﺷﻰ ﺑﺎﺷﺪ.ﻭ ﻳﺎ ﺑﻰ ﺑﻰ ﻓﺎﻳﺪﻩ ﻭﻏﻴﺮ ﻋﻤﻠﻰ ﺑﻨﻈﺮ ﺁﻳﺪ.ﻭ ﻳﺎ ﻏﻴﺮ ﻗﺎﺑﻞ ﻟﻤس ﻮﺍﺣﺴﺎس ﺒﺎﺷﺪ،ﮐﻪ ﺁﻧﺮﺍ ﻏﻴﺮ ﻋﻠﻤﻰ ﺑﺪﺍﻧﻴﻢ. ﻭﻟﻰ ﺍﻳﻨﻬﻢ ﺩﺭﺳﺖ ﻧﻴﺴﺖ، ﮐﻪ ﻭﻗﺘﻰ ﻣﺎ ﺍﻣﺮﻯ ﺭﺍ ﻋﻠﻤﻰ ﺩﺍﻧﺴﺘﻴﻢ ﺑﺎﻳﺪ ﻳﻚ ﻣﺮﺟﻊ ﻣﻌﺮﻓﺘﻰ ﻣﻄﻠﻖ ﺑﺎﺷﺪ،ﮐﻪ ﺩﻳﮕﺮ ﺩﺭ ﺁن ﻨﻘص ﻮﻧﻘض ﻨﺒﺎﺷﺪ.ﺍﻣﻮﺭ ﻣﻌﻨﻮﻯ ﺟﺪﺍ ﺍﺯ ﻧﻈﺮ ﻋﻠﻤﻰ، ﺑﻤﺮﺍﺗﺐ ﺷﺨﺼﻰ ﻣﺎ ﻣﺤﺪﻭﺩ ﻣﻴﺸﻮﺩ. ﺯﻳﺮﺍ ﺍﻭﻟﻴﺎ ﻣﻌﺮﻓﺖ ﺍﺩﺭﺍﮐﻰ،ﺑﺮ ﺣﺴﺐ ﻣﻘﺎﻡ ﺗﮑﺎﻣﻠﻰ ﻭ ﻓﺼﻞ ﻧﻮﻋﻰ ﺑﺮﺗﺮ ﺧﻮﺩ ﺩﺍﺭﺩ، ﮐﻪ ﺑﺎ ﻋﻘﻞ ﺭﺍﻳﺞ ﺟﻤﻌﻰ ﻧﻤﻰ ﺧﻮﺍﻫﻨﺪ.ﻭ ثاﻧﻴﺎ ﺍﮐثرﻳّﺖ ﻗﺮﻳﺐ ﺑﺎﺗﻔﺎﻕ ﻣﺮﺍﺗﺐ ﺗﮑﺎﻣﻠﻰ ﺯﻳﺮ ﺩﺳﺖ،ﮐﻪ ﺩﺭ ﺳﻄﺢ ﻋﻘﻞ ﺟﻤﻌﻰ ﻳﮑﺴﺎﻥ ﻭﻣﺨﻠﻮﻁ ﺷﺪه اﻧﺪ، ﻓﺮﺻﺖ ﻇﻬﻮﺭ ﺩﺍﻧش ﻮﺣﻘﺎﻳﻖ ﻣﻌﻨﻮﻯ ﻭ ﺷﻬﻮﺩﻯ ﺭﺍ ﻧﻤﻴﺪﻫﺪ. ﻭ ﻟﺬﺍ ﻫﻤﭽﻨﺎﻥ ﺍﻓﺮﺍﺩ ﻣﻌﺪﻭﺩﻯ ﻣﻨﺤﺼﺮ ﻭ ﻣﺤﺪﻭﺩ ﻣﻴﻤﺎﻧﺪ.ﻭ ﻫﺮﮐﺴﻰ ﻫﻢ ﻫﻨﺮﻣﻨﺪ ﻧﺨﻮﺍﻫﺪ ﺑﻮﺩ. ﺩﺭ ﺷﻨﺎﺧﺖ ﺗﺠﺮﺑﻰ ﺗﺎ ﺧﻠﺎﻓﺶ ثاﺑﺖ ﻧﺸﺪﻩ ﺩﺭﺳت اﺳﺖ. ﻭﻟﻰ ﺍﻳﻦ ﺻﻔﺖ ﻫﻤﻪ ﻋﻠﻮﻡ ﻧﺴﺒﻰ ﺍﺳﺖ. که ﺘﺎ ﻭﻗﺘﻰ ﺑﺮﺗﺮ ﺍﺯ ﺁﻥ ﮐﻪ ﺧﻠﺎﻓﻰ ﺭﺍ ثابت ﻤﻴﮑﻨﺪ ﻧﻴﺎﻣﺪﻩ،ﻣﻴﺘﻮﺍﻧﺪ ﮔﺬﺭﺍن  اﻣﻮﺭﻣﺎ ﺭﺍ ﺑﻌﻬﺪﻩ ﺩﺍﺷﺘﻪ ﻭ ﻗﺎﺑﻞ ﺍﻋﺘﻤﺎﺩ ﺑﺎﺷﺪ. ﻭﻟﻰ ﺗﺎ ﻭﻗﺘﻰ ﺍﻳﻦ ﺣﺠﺎﺏ ﻋﻠﻢ ﻭﻫﻨﺮ ﻭ ﻓﮑﺮ ﻣﺎﺩﻯ،ﻣﺎﻧﻊ ﺍﺯ ﺷﻬﻮﺩ ﻭ ﺣﺼﻮﻝ ﻋﻘﻞ ﻟﺪﻧّﻰ ﺍﻧﺴﺎﻥ ﺑﺎﺷﺪ.ﻃﺒﻴﻌﻰ ﺍﺳﺖ ﺑﻌﻠﻮﻡ ﺗﺠﺮﺑﻰ ﻭﻣﺎﺩﻯ ﻭ ﻫﻨﺮ ﺭﺍﻳﺞ ﺍﮐﺘﻔﺎ ﻣﻴﺸﻮﺩ.ﻭ ﺑﺪﻭﻥ ﺁﻥ ﺯﻧﺪﮔﻰ ﻋﺎﺩﻯ ﻫﻢ ﻧﻤﻰ ﭼﺮﺧﺪ. ﻭﻟﻰ ﭼﺮﺍ ﺍﻧﺴﺎﻧﻬﺎﻯ ﮐﺎﻣﻠﻰ،ﮐﻪ ﻣﻴﺘﻮﺍﻧﻨﺪ ﻭ ﺍﺳﺘﻌﺪﺍﺩ ﺩﺍﺭﻧﺪ، ﻭ ﻳﺎ ﺩﺭ ﻋﻤﻞ ﻫﻢ ﺑﺸﻬﻮﺩ ﻭ ﻋﻘﻞ ﺑﺮﺗﺮ ﻟﺪﻧّﻰ ﺭﺳﻴﺪه اﻧﺪ،ﺧﻮﺩﺭﺍ ﺍﺳﻴﺮ ﻣﻌﺮﻓﺖ ﺗﺠﺮﺑﻰ ﻭ ﻋﻠﻤﻰ ﻭﻣﺎﺩﻯ ﻭ ﻫﻨﺮ ﺭﺍﻳﺞ ﻣﺤﺪﻭﺩ ﮐﻨﻨﺪ. ﭼﺮﺍ ﺑﺂﺳﻤﺎﻧﻬﺎﻯ ﻣﻌﻨﻮﻯ ﻭ ﻫﻨﺮﻯ ﺧﻮﺩ ﭘﺮﻭﺍﺯ ﻧﮑﻨﻨﺪ.ﺑﺨﺼﻮﺹ ﺍﻳﻨﮑﻪ ﺍﺭﺯﺵ ﺑﻌﺪﻯ ﻋﻠﻢ ﻭ ﻫﻨﺮ ﻧﻴﺰ ﺩﺭ ﺑﺎﺯﮔﺸﺖ ﺍﻳﻦ ﮐﺎﻣﻠﺎﻥ ﺑﺨﻠﻖ ﺑﻴﺸﺘﺮ ﻣﻴﮕﺮﺩﺩ. ﻭﺍﻓﻘﻬﺎﻯ ﺟﺪﻳﺪﻯ ﺍﺭﺍﺋﻪ ﺧﻮﺍﻫﺪ ﺩﺍﺩ. ﭼﻨﻴﻦ ﺍﻧﻘﻠﺎﺏ ﺁﻭﺭﻯ ﻭ ﺟﻬﺶ ﺩﺭ ﻋﻠﻢ ﻭ ﻫﻨﺮ ﻫﻢ ﻧﻴﺎﺯ ﺑﺸﺠﺎﻋﺖ ﺳﺎﻟﮑﺎﻥ ﻭ ﻭﺍﺻﻠﺎﻥ ﺑﺮﺍﻯ ﺷﻬﻮﺩ ﺩﺍﺭﺩ. ﮐﻪ ﺍﮔﺮ ﻫﺮﭼﻪ ﮐﻤﺘﺮ ﮔﺮﺩﻧﺪ، ﻋﻠﻢ ﻭ ﻫﻨﺮ ﮐﻤﺘﺮ ﺭﺷﺪ ﺧﻮﺍﻫﺪ ﮐﺮﺩ،ﻭ ﺑﻴﺸﺘﺮ ﺑﺴﻘﻮﻁ ﻣﻴﺮﻭﺩ. ﺯﻳﺮﺍ ﻋﻠﻢ ﻣﺎﺩﻯ ﺷﺪﻩ،ﻋﻠﻢ ﻣﻌﻨﻮﻯ ﻭ ﺷﻬﻮﺩی ﻨﻴﺴت ﻮ ﻫﻨﺮ ﻣﺎﺩﻯ ﺷﺪﻩ، که ﺘﺨﻴّﻠﺎﺕ ﻭ ﺍﺣﻮﺍﻝ ﺍﺳﺖ. ﻭﻫﺮ ﭼﻪ ﻋﻤﻴﻖ ﺗﺮﺑﺮﻭﻳﻢ،ﺧﻮﺍﻫﻴﻢ ﺩﻳﺪ ﮐﻪ ﻋﻠﻢ ﻭ ﻫﻨﺮ ﻫﻢ ﮐﺎﻣﻠﺎﻥ،ﻳﻚ ﺍﺑﺘﮑﺎﺭ ﺟﺰﺋﻰ ﻭ ﺳﺎﺩه اﻯ ﺍﺯ ﺍﺑﺘﮑﺎﺭﺍﺕ ﮐﺎﻣﻠﺎﻥ ﺯﻣﺎﻥ ﺑﻮﺩﻩ ﺍﺳﺖ. ﺷﻬﻮﺩ،ﺷﻨﺎﺧﺘﻰ ﮐﻠّﻰ ﺍﺳﺖ،ﻧﻪ ﭼﻮﻥ ﻋﻠﻢ ﻣﺎﺩﻯ ﮐﻪ ﺷﻨﺎﺧﺘﻰ ﺟﺰﺋﻰ ﻭ ﭘﺮﺍﮐﻨﺪﻩ،ﻭﻣﺘّﮑﻰ ﺑﺮ ﮐثرﺕ ﺗﺠﺎﺭﺏ ﻭﮐثرﺕ ﺣﻘﺎﻳﻖ ﻭﺩﺍﺩﻩ ﻫﺎ ﺑﺎﺷﺪ. ﺗﺠﺮﺑﻪ ﻫﻢ ﺩﺭ ﻣﻔﻬﻮﻡ ﺗﺠﺮﺑﻰ ﺷﺨﺼﻰ،ﺟﺰﺋﻰ ﺑﻴﻨﻰ ﻣﺤﻘﻘﻴﻦ ﻣﺎﺩﻯ ﺍﺳﺖ.ﻭﻟﻰ ﺗﺠﺮﺑﻪ
ﺷﺨﺼﻰ ﺳﻠﻮﮐﻰ،ﮐﻠّﻰ ﺑﻴﻨﻰ ﻭﺷﻬﻮﺩ ﻭﺣﺪﺕ ﻭﺟﻮﺩ ﺍﺳﺖ. ﻣﻨﺘﻬﺎ ﺗﺠﺎﺭﺏ ﻣﺎﺩﻯ ﺳﺎﺩﮔﻰ ﻗﺎﺑﻞ ﺗﮑﺮﺍﺭ ﺑﺮﺍﻯ ﺩﻳﮕﺮﺍﻥ،ﻭ ﺩﺭﺝ ﺁثاﺭ ﻭ ﺷﺮﺡ ﺻﻔﺎﺕ ﺁﻥ،ﺑﺎ ﺍﻟﻔﺎﻇﻰ ﻭ ﮐﻠﻤﺎﺗﻰ ﻭ ﻳﺎﺑﺸﮑﻞ ﺁثاﺭ ﻫﻨﺮﻯ ﻫﺴﺖ.ﻭﻟﻰ ﺗﺠﺮﺑﻪ ﺷﻬﻮﺩﻯ ﺑﻌﺪ ﺍﺯ ﺗﺰﮐﻴﻪ ﮐﺎﻣﻞ ﻓﻘﻂ ﺗﻨﻬﺎﺑﺮﺍﻯ ﻏﻴﺮ ﺳﺎﻟﮑﺎﻥ ﻗﺎﺑﻞ ﺗﮑﺮﺍﺭ ﻧﻴﺴﺖ. ﻭ ﺍﻟﻔﺎﻆ ﻭ ﮐﻠﻤﺎﺕ ﻭ ﻣﻮﺍﺩ ﻫﻨﺮﻯ ﮔﻮﻳﺎﺋﻰ ﺭﺍ ﻧﺪﺍﺭﻧﺪ. ﻭﺣﺘﻰ ﮐﺎﺭﺑﺮﺩﻯ ﻫﻤﮕﺎﻧﻰ ﭼﻮﻥ ﺗﺠﺎﺭﺕ ﻣﺎﺩﻯ ﺍﺳﺖ ﻭﻧﻪ ﺭﻭﺣﻰ. ﺩﺭ ﺍﻳﻦ ﺗﺠﺮﺑﻪ ﻋﻠﻤﻰ ﻭ ﻫﻨﺮﻯ،ﻳﺎ ﻣﻄﻠﻖ ﺩﺭ ﻫﺮ ﺩﻭ ﻭﺟﻮﺩ ﻧﺪﺍﺭﺩ. ﻣﮕﺮ ﺑﺮﺍﻯ ﺑﺸﺮ ﺩﺭ ﺗﺠﺮﺑﻪ ﻫﺎﺋﻰ ﮐﻪ ﺩﺭ ﺁﺧﺮ ﺍﻟﺰﻣﺎﻥ،ﺑﺮﺍﻯ ﺍﻭﻟﻴﺎﻯ ﺍﻟﻬﻰ،ﻭ ﭘﻴﺮﻭﺍﻥ ﻣﺘﺨﺼﺺ ﺩﺭ ﺗﺤﻘﻴﻖ ﻣﺎﺩﻯ ﺁﻧﻬﺎ ﺩﺳﺖ ﺑﺪﻫﺪ. ﻭ ﺗﺎ ﺩﺭ ﺍﻧﻮﺍﻉ ﻓﻮﻕ ﺑﺸﺮﻯ،ﻫﻤﻴﻦ ﺍﻣﻮﺭ ﭼﮕﻮﻧﻪ ﺗﺠﺎﺭﺏ ﻋﻠﻤﻰ ﻭ ﻫﻨﺮﻯ ﻭﻳﺎ ﺗﺠﺎﺭﺏ ﻣﻌﻨﻮﻯ ﺩﺍﺷﺘﻪ ﺑﺎﺷﻨﺪ. ﺗﺠﺮﺑﻪ ﻣﻌﻨﻮﻯ ﺟﺰ ﺑﺮﺍﻯ ﻣﻌﺪﻭﺩﻯ ﮐﻪ ﺑﺘﻮﺍﻧﻨﺪ ﺍﺯ ﺧﻄﺮ ﻭﺟﻮﺩ ﻓﻌﻠﻰ ﺧﻮﺩ ﺑﮕﺬﺭﻧﺪ، ﻭ ﺧﻮﺩ ﺭﺍ ﺩﺭ ﻟﺤﻈﻪ ﺷﮑﻮﻩ ﻣﻨﺪ ﻭ ﺟﺬﺑﻪ ﺍﻟﻬﻰ ﻭ ﺷﻬﻮﺩﻯ ﻗﺮﺍﺭ ﺑﺪﻫﻨﺪ.

    ﺗﻀﺎﺩﻯ ﮐﻪ ﺍﻳﻨﻚ ﺑﻴﻦ ﺗﻤﺪﻧﻬﺎ ﻭ ﻓﺮﻫﻨﮕﻬﺎ،ﻭ ﻫﻨﺮﻫﺎﻯ ﺷﺮﻕ ﻭﻏﺮﺏ ﻣﻠﺎﺣﻈﻪ ﻣﻰ ﮐﻨﻴﻢ، ﺍﺯ ﻃﺮﻳﻖ ﻣﺬﺍﮐﺮﻩ ﺻﻠﺢ ﺁﻣﻴﺰ ﻧﻴﺰ ﻗﺎﺑﻞ ﺣﻞ ﺷﺪﻥ ﻧﻴﺴﺖ. ﺯﻳﺮﺍ ﻫﺮ ﺳﻄﺢ ﺗﻤﺪﻧّﻰ ﻭﻫﻨﺮﻯ ﻭ ﻓﺮﻫﻨﮕﻰ ﺑﺎﻟﺄﺧﺮﻩ ﺗﻌﻠﻖ ﺑﻴﻚ ﻓﺼﻞ ﻧﻮﻋﻰ ﺧﺎﺹ ﺧﻮﺩ ﺩﺍﺭﺩ. ﻭ ﺍﮔﺮ ﻣﺒﺎﺭﺯﻩ ﻣﺘﻌﺼّﺎﺑﻪ ﺍﺩﺍﻣﻪ ﻳﺎﺑﺪ، ﺑﺎ ﺯﻭﺭ ﺗﺒﻠﻴﻐﺎﺗﻰ ﻭ ﺳﻴﺎﺳﻰ،ﺍﺯ ﻧﻮﻉ ﻫﻨﺮ ﻭﻧﻮﻉ ﺗﻤﺪﻥ ﮐﻪ ﺭﻭﺍﺝ ﻋﺪﺩﻯ ﺑﻴﺸﺘﺮ ﺑﺎﻳﺪ ﻭ ﺭﺍﻩ ﺭﺍ ﺑﺮﺗﻤﺪﻥ ﻫﺎﻯ ﺍﻳﺪﺁﻝ ﻓﺼﻮﻝ ﺟﺪﻳﺪ ﺑﺮﺗﺮ ﺧﻮﺍﻫﺪ ﺑﺴت ﻮﻧﺘﻴﺠﻪ ﻣﻌﮑﻮس ﻤﻴﺸﻮﺩ.ﺍﻳﻦ ﺧﻮﺩ ﻧﻪ ﻓﻘﻂ ﺟﺪﺍﺋﻰ ﺑﻴﺸﺘﺮ ﺍﻧﺴﺎن اﺯ ﻃﺒﻴﻌت اﺳﺖ، ﮐﻪ باعث ﮐﻢ ﺷﺪﻥ ﺷﺎﻧس ﺳﻠﻮﻙ ﺍﻟﻬﻰ ﻭ ﺗﮑﺎﻣﻞ ﻣﻴﺸﻮﺩ. ﺑﻠﮑﻪ باعث ﺟﺪﺍﺋﻰ ﺍﻧﺴﺎﻥ ﺍﺯ ﺃﺑﺪﻳّﺖ ﻭ ﺁﻳﻨﺪﻩ ﻣﻴﮕﺮﺩﺩ. ﺯﻳﺮﺍ ﺩﻳﮕﺮ ﺁﻳﻨﺪه ﻫﺎﻯ ﺗﮑﺎﻣﻠﻰ ﺩﺭ ﭘﻴﺶ ﮐﻤﺘﺮ ﺧﻮﺍﻫﺪ ﺑﻮﺩ.ﻭﻫﺮﮔﻮﻧﻪ ﻗﻬﻘﺮﺍ ﻭﻣﺴخ ﻤﺠﺪﺩ، ﻣﻌﻨﻰ(ﺁﻳﻨﺪﻩ ﻣﻌﮑﻮس )ﺩﺍﺭﺩ. ﭼﻮﻥ ﺑﮕﺬﺷﺘﻪ ﺑﺎﺯﮔﺸﺘﻪ ﺗﺎ ﺩﻭ ﺑﺎﺭﻩ،ﺩﺭ ﺻﻮﺭﺕ ﻧﻮﻋﻰ ﻣﺴﺦ ﻭﮐﺎﺭﻣﺎﻫﺎﻯ ﺭﺍﻩ ﮔﺬﺷﺘﻪ ﺗﮑﺮﺍﺭ ﮔﺮﺩﺩ. ﻗﻄﻊ ﺭﺍﺑﻄﻪ ﺍﻧﺴﺎﻥ ﺑﺎ ﻃﺒﻴﻌﺖ ﺩﺭ ﻓﺮﺩ،ﻗﻬﻘﺮﺍﻯ ﺷﺨﺼﻰ ﻭﮐﺎﺭﻣﺎ ﺩﺭ ﺁﻳﻨﺪﻩ ﺑﻌﺪ ﺍﺯ ﻣﺮﮒ ﺍﺳﺖ. ﻭ ﺩﺭﺳﺎﻟﻚ ﻗﻄﻊ ﻣﻮﻗّﺖ ﺍﻳﻦ ﺭﺍﺑﻄﻪ ﺑﺎ ﺟﺎﻣﻌﻪ ﻣﺎﺩﻯ ﺍﺳﺖ.ﻧﻪ ﺑﺎ ﻃﺒﻴﻌﺖ ﺑﻄﻮﺭ ﮐﺎﻣﻞ ﻭﺩﺍﺋﻢ.ﻭ ﺩﺭ ﮐﺎﻣﻠﺎﻥ ﻧﻴﺰ ﺑﻘﻄﻊ ﻭﻭﺻﻞ ﺭﺍﺑﻄﻪ ﺑﺎ ﻃﺒﻴﻌﺖ،ﻫﺮ ﺩﻭ ﻣﻴﺴّﺮ ﻭ ﻫﺮ ﺩﻭ ﻫﻨﻮﺯ ﺩﺭ ﻃﺒﻴﻌﺖ ﺑﻮﺩﻥ ﺍﺳﺖ.ﭼﻪ ﺩﺭ ﻃﺒﻴﻌﺖ ﺭﻭﺣﻰ ﻭ ﺍﻟﻬﻰ،ﻭﭼﻪ ﺩﺭ ﻃﺒﻴﻌﺖ ﻣﺎﺩﻯ ﻭﺟﺴﻤﻰ. ﻭ ﺍﮔﺮ ﺍﺑﺪﺍﻉ ﻭﺍﻗﻌﻰ ﻫﻨﺮﻯ ﺍﺯ ﻧﻮﻉ ﺧﺪﺍﺋﻰ ﺍﺯ ﺳﻄﺢ ﺭﺍﻳﺞ ﻣﻄﺮﺡ ﺑﺎﺷﺪ،ﺗﻨﻬﺎ ﺩﺭ ﮐﺎﻣﻠﺎﻥ ﺍﻟﻬﻰ ﺯﻣﺎﻥ ﺍﺳﺖ. ﮐﻪ ﻓﺼﻮﻝ ﻧﻮﻋﻰ ﺟﺪﻳﺪ ﺍﺯ ﻧﻮﻉ ﺑﺸﺮﻯ،ﻭﻧﻴﺰ ﻋﻘﻞ ﻟﺪﻧّﻰ ﻣﺮﺑﻮﻃﻪ ﺭﺍ ﺑﻬﻤﺮﺍﻩ ﺩﺍﺭﻧﺪ،ﮐﻪ ﻧﻄفه ای ﺒﺮﺍﻯ ﻧﺴﻞ ﺁﻳﻨﺪﻩ ﻭ ﺗﻤﺪﻥ ﻭﻫﻨﺮ ﺑﻌﺪﻯ ﺍﺳﺖ. ﺗﻤﺎﻣﻰ ﻏﻴﺮ ﺳﺎﻟﮑﺎﻥ ﭼﻪ ﺩﺭ ﺷﺮﻕ ﻭﭼﻪ ﺩﺭ ﻏﺮﺏ،ﺑﺎ ﺗﻨﺒﻠﻰ ﺩﺭ ﺳﻠﻮﻙ ﺍﻟﻬﻰ،ﺁﻳﻨﺪﻩ ﺧﻮﺩ ﻭ ﺍﻭﻟﺎﺩﺷﺎﻥ ﺭﺍ ﺗﺒﺎﻩ ﮐﺮﺩه اﻧﺪ. ﺯﻳﺮﺍ ﻓﺼﻞ ﻧﻮﻋﻰ ﺑﺮﺗﺮ ﻭ ﺟﺪﻳﺪ ﺭﺍﻳج ﺘﺮ ﺭﺍ ﻧﺪﺍﺭﻧﺪ. ﻭﺧﻮﺩﺭﺍ ﻧﻴﺰ ﺩﺭﻣﺴﺦ ﻭﮐﺎﺭﻣﺎﻫﺎﻯ ﺩﻭﺑﺎﺭﻩ ﺩﻭﭼﺎﺭ ﻣﻴﮑﻨﻨﺪ. ﺍﻣﺎ ﺍﮔﺮ ﺑﺴﻠﻮﻙ ﺍﻟﻬﻰ ﻭﺗﮑﺎﻣﻞ ﺑﭙﺮﺩﺍﺯﻧﺪ،ﻫﻢ ﺧﻮﺩ ﻧﺠﺎﺕ ﻳﺎﻓﺘﻪ،ﻭ ﻫﻢ ﺁﻳﻨﺪﮔﺎﻥ ﺧﻮﺩﺭﺍ ﻧﺠﺎﺕ ﺩﺍﺩه اﻧﺪ. ﻭﺍﻳﻦ ﻫﻤﺎﻥ ﺩﻋﺎﺋﻰ ﺍﺳﺖ،ﮐﻪ ﺷﻴﻌﻴﺎﻥ ﺑﺮﺍﻯ ﺧﻮﺭﺳﻨﺪﻯ ﺩﻝ ﺍﻣﺎﻡ ﺯﻣﺎﻥ،ﻳﺎ ﺻﺎﺣﺐ ﺁﺧﺮ ﺍﻟﺰﻣﺎﻥ ﺩﺍﺭﻧﺪ. ﮐﻪ ﺑﺎ ﺗﮑﺎﻣﻞ ﺧﻮﺩ،ﻭ ﺍﻓﺰﺍﻳﺶ ﮐﺎﻓﻰ ﺍﺯ ﻭﺍﺻﻠﺎﻥ،ﺯﻣﻴﻨﻪ ﻇﻬﻮﺭ ﻣﻬﺪﻯ ﻣﻮﻋﻮﺩ ﺩﺭ ﺟﻬﺎﻥ ﺭﺍ ﺑﺮﺍﻯ ﺗﮑﺎﻣﻞ ﺑﺨﺸﻰ ﺑﻴﺸﺘﺮ ﺍﻳﻦ ﻭﺍﺻﻠﺎﻥ ﺍﻣﺮﻭﺯﻯ،ﮐﻪ ﺭﺟﻌﺖ ﻓﻮﻕ ﺑﺸﺮﻯ ﮐﺮﺩه اﻧﺪ ﻓﺮﺍﻫﻢ ﮔﺮﺩﺩ. ﻭ ﺍلاّ ﺑﺎ ﺗﻨﺒﻠﻰ ﻣﺎ،ﺭﻭﺡ ﺍﻣﺎﻡ ﺯﻣﺎﻥ ﺭﺍ ﺁﺯﺭﺩﻩ ﮐﺮﺩﻩ، ﺯﻳﺮﺍ ﺩﻳﺮﺗﺮ ﻧﺴﻠﻰ ﺍﺯ ﮐﺎﻣﻠﺎﻥ ﭘﻴﺪﺍ ﺧﻮﺍﻫﻨﺪ ﺷﺪ،ﻭ ﺩﻳﺮﺗﺮ ﺍﻭ ﻧﻴﺰ ﺗﺠﻠّﻰ ﻭ ﻇﻬﻮﺭﺧﻮﺍﻫﺪ ﮐﺮﺩ. ﺯﻳﺮﺍ ﻫﻨﻮﺯ ﻓﺼﻮﻝ ﻧﻮﻉ ﺑﺸﺮﻯ ﮐﺎﻓﻰ ﻭﻟﺎﺯﻡ،ﺑﺮﺍﻯ ﻇﻬﻮﺭ ﻧﻮﻉ ﻓﻮﻕ ﺑﺸﺮﻯ ﺁﻳﻨﺪﻩ،ﻭ ﻇﻬﻮﺭ ﺻﺎﺣﺐ ﺍﻟﺰﻣﺎﻥ ﺷﻬﻮﺩﻯ ﻭﺍﺯ ﻧﻈﺮ ﺍﻟﻬﻰ ﺩﺳﺖ ﻧﺪﺍﺩﻩ ﺍﺳﺖ.ﺣﻘﻴﻘﺘﻰ ﮐﻪ ﺩﺭﮐﻞّ ﻣﻮﺭﺩ ﺍﻧﮑﺎﺭ ﻗﺸﺮﻳّﻮﻥ ﺍﺳﺖ.ﭼﻪ ﺭﺳﺪ ﺑﻤﺎﺩﻩ ﮔﺮﺍﻳﺎﻥ ﻏﻴﺮ ﻣﺬﻫﺒﻰ.

     ﭘﻴﺮﻭﺯﻯ ﻓﺮﻫﻨﮕﻰ ﻭ ﺗﻤﺪﻧّﻰ ﻭ ﻓﺼﻞ ﻧﻮﻋﻰ ﺭﺍﻳﺞ ﺗﺮ،ﺩﻟﻴﻞ ﺗﮑﺎﻣﻞ ﺁﻥ ﻧﻴﺴﺖ. ﺑﺎﻳﺪ ﻫﻤﻪ ﺍﻣﻮﺭﺑﺮﺍﻯ ﺭﻭﺍﺝ ﺑﺮﺗﺮﻳﻦ ﻓﺼﻞ ﻧﻮﻋﻰ ﺑﺨﺪﻣﺖ ﺩﺭﺁﻳﻨﺪ. ﺩﺭ ﺍﻳﻦ ﺻﻮﺭﺕ ﻧﻬﻠﻴﺴﻢ ﻭ ﻏﺮﻭﺏ ﺷﻬﻮﺩﻫﺎ، ﻭ ﻳﺎ ﮐﻤﺘﺮ ﺷﺪﻥ ﺷﻬﻮﺩﻯ،ﻭ ﻧﺴﻠﻬﺎﻯ ﺟﺪﻳﺪ ﺍﺯ ﮐﺎﻣﻠﺎﻥ،ﻭ ﺗﻮﺭﻡ ﻭ ﺣﮑﻮﻣﺖ ﺍﺭﺯﺷﻬﺎﻯ ﻓﻴﺰﻳﮑﻰ ﻭ ﺍﻧﺤﺮﺍﻓﻰ ﻭﻣﺎﺩﻯ ﺑﺮ ﺟﻬﺎﻥ،ﻭ ﺣﺘﻰ ﺑﺮ ﻓﺼﻮﻝ ﻧﻮﻋﻰ ﺑﻴﺸﺘﺮ ﻣﻴﺸﻮﺩ. ﻭ ﻫﻴﭻ ﺭﺍﻫﻰ ﻫﻢ ﺑﺮﺍﻯ ﻏﺮﺏ ﻭ ﻏﺮﺏ ﺯﺩﮔﺎﻥ ﻭﺟﻮﺩ ﻧﺪﺍﺭﺩ،ﮐﻪ ﺑﺘﻮﺍﻧﻨﺪ ﺍﻧﺤﻄﺎﻁ ﻫﻨﺮ ﻭﺗﻤﺪﻥ ﻭ ﻓﺮﻫﻨﮕﻰ ﺭﺍ ﺍﺯ ﻗﻬﻘﺮﺍ ﺑﺎﺯ ﺩﺍﺭﻧﺪ. ﻭ ﻫﺮ ﺭﺍﻩ ﺣﻠّﻰ ﺟﺰ ﻓﺰﻭنی ﺴﺮﻋﺖ ﺍﻳﻦ ﺳﻘﻮﻁ ﻧﺘﻴجه اﻯ ﻧﺪﺍﺭﺩ. ﺷﺎﻧس ﺁﻳﻨﺪﮔﺎﻥ ﻭ ﺻﻠﺎﺡ ﺍﻣﻮﺭ، ﺗﻨﻬﺎ ﺍﺯ ﺭﺍﻩ ﺧﻮﺩ ﺳﻠﻮﻙ ﻧﻤﻮﺩﻥ،ﻭ ﮐﻤﻚ ﺑﺎﺯﺩﻳﺎﺩ ﻧﺴﻞ ﻭﺍﺻﻠﺎﻥ ﺷﺎﻫﺪ ﮐﺮﺩﻥ ﺍﺳﺖ . ﺗﺎ ﺯﻭﺩﺗﺮ ﺑﻤﺮﺯ ﻧﻬﺎﺋﻰ ﻧﻮﻉ ﺑﺸﺮ ﺑﺮﺳﻨﺪ. ﻭ ﻧﺒﺎﻳﺪ ﻫﻢ ﺩﺳﺖ ﺑﺪﻋﺎ،ﻭﻟﻰ ﺑﺪﻭﻥ ﺳﻠﻮﻙ ﻭ ﺳﺎﺩﻩ ﻟﻮﺣﺎﻧﻪ،ﻣﻨﺘﻈﺮ ﻣﺴﻴﺢ ﺁﺧﺮ ﺍﻟﺰﻣﺎﻥ،ﻳﺎ ﻣﻬﺪﻯ ﻣﻮﻋﻮﺩ ﺩﺭ ﺁﺧﺮ ﺍﻟﺰﻣﺎﻥ ﺑﺎﺷﻴﻢ . ﺑﻠﮑﻪ ﺑﺎﻳﺪ ﺧﻮﺩ ﻧﻴﺰ ﻧﺰﺩ ﺍﻳﺸﺎﻥ ﺭﻓﺘﻪ ﻭﺯﻣﻴﻨﻪ ﺳﺎﺯﻯ ﺩﺭ ﺗﺴﺮﻳﻊ ﻇﻬﻮﺭ ﺍﻭﺭﺍ ﻓﺮﺍﻫﻢ ﮐﻨﻴﻢ.ﻭ ﻗﺒﻞ ﺍﺯ ﻇﻬﻮﺭﻯ ﺑﺎ ﻧﻔس ﺧﻮﺩ ﺑﺠﻨﮕﻴﻢ. ﺳﭙس  ﺑﺮﺍﻯ ﺗﺴﺮﻳﻊ ﻇﻬﻮﺭﺵ،ﺑﺎ ﻏﻴﺮ ﺳﺎﻟﮑﺎﻥ ﻣﺒﺎﺭﺯﻩ ﻓﺮﻫﻨﮕﻰ ﮐﺮﺩﻩ،ﻭ ﻳﺎ ﻣﺮﺩﻡ ﺭﺍ ﺍﻣﺎﺩﻩ ﺳﻠﻮﻙ ﻧﻤﺎﺋﻴﻢ. ﻭ ﺑﻌﺪ ﺍﺯ ﻇﻬﻮﺭﺵ ﻧﻴﺰ ﺑﺎﺯ ﻋﻠﻴﻪ ﻧﻔس ﻓﻮﻕ ﺑﺸﺮﻯ ﺧﻮﺩ ﺑﺠﻨﮕﻴﻢ،ﺗﺎ ﺷﺎﻳﺪ ﺑﺸﻬﻮﺩ ﻭ ﻧﺠﺎﺕ ﺍﺯ ﻧﻮﻉ ﻓﻮﻕ ﺑﺸﺮﻯ ﻫﻢ ﺑﺮﺳﻴﻢ .

   ﻏﻴﺮ ﺍﺯ ﺍﻳﻦ ﺳﻠﻮﻙ ﺍﻟﻬﻰ،ﻫﺮ ﺗﻠﺎﺷﻰ ﻣﺴﺎﻟﻤﺖ ﺁﻣﻴﺰ،ﻳﺎ ﺣﺘﻰ ﻣﺒﺎﺭﺯﻩ ﺧﻮﻧﻴﻦ ﺑﻴﻦ ﺩﻭ ﺩﻧﻴﺎﻯ ﻫﻨﺮﻯ ﻭ ﺗﻤﺪﻥ ﺷﺮﻗﻰ ﻭ ﻏﺮﺑﻰ،ﺟﺰ ﻓﻠﺞ ﺷﺪﻥ ﻫﻤﮕﻰ ﻣﺎ ﻧﺘﻴجه اﻯ ﻧﺪﺍﺭﺩ،ﻭ ﺑﻴﺸﺘﺮﺍﺯ ﺭﺍﻩ ﺧﺪﺍ ﻭ ﺷﺎﻧس ﺷﻬﻮﺩ ﻭ ﺗﮑﺎﻣﻞ ﻭﺍﻗﻌﻰ ﺩﻭﺭ ﺷﺪه اﻳﻢ .  ﻓﮑﺮ ﺧلاّﻖ ﻭﻗﺘﻰ ﺍﺳﺖ،ﮐﻪ ﺑﻌﺪ ﺍﺯ ﺷﻬﻮﺩ ﻭ ﻋﺒﻮﺭ ﺍﺯ ﺳﻤﺒﻮﻟﻬﺎﻯ ﺟﻤﻌﻰ ﺍﻟﻬﻰ ﺑﻮﺩﻩ ﺑﺎﺷﺪ.ﭼﻪ ﺭﺳﺪ ﺍﺯ ﺳﻤﺒﻮﻟﻬﺎﻯ ﺗﺎﺭﻳﺨﻰ ﻭ ﻋﻠﻤﻰ ﻭ ﺫﻫﻨﻰ . ﺁﻧﻘﺪﺭ ﺳﺮ ﭼﺸﻤﻪ ﺣﻘﺎﻳﻖ ﺧﻮﺩﺭﺍ ﺑﺎﻟﺎ ﺑﺮﺩ،ﮐﻪ ﺑﻨﻬﺎﻳﺖ ﺁن ﺒﺮﺍﻯ ﻧﻮﻉ ﺑﺸﺮ ﺩﺭ ﻗﺎﺋﻢ ﺭﺏّ ﺍﻟﻨﻮﻉ ﺑﺸﺮ ﺑﺮﺳﻴﻢ. ﻭﺍﺯ ﻣﺤﻞ ﻋﻘﻞ ﻟﺪﻧّﻰ ﻭﻣﻘﺎﻡ ﻣﻘﺪّس ﻭ ﻫﻨﺮﺟﺎﻭﺩﺍﻧﻰ ﻫﺮ ﺍﺑﺪﺍﻋﻰ ﮐﻪ ﺑﺨﻮﺍﻫﻴﻢ ﺑﮑﻨﻴﻢ. ﺩﺭ ﺍﺳﻠﺎﻡ ﺳﻠﻮﮐﻰ ﻧﻪ ﺍﺳﻠﺎﻡ ﺭﺳﻤﻰ ﻭ ﺳﻴﺎﺳﻰ،ﺳﺮ ﭼﺸﻤﻪ ﻧﻬﺎﺋﻰ ﺭﺍ ﺣﻘﻴﻘﺖ ﻣﺤﻤﺪﻯ ﻳﺎ (ﻣُﺸﮑﺎﺕ ﻧﺒﻮﺕ) ﺧﻮﺍﻧﺪه اﻧﺪ. ﮐﻪ ﻣﻨﻈﻮﺭ ﺍﺯ ﺍﻳﻦ ﻣﺤﻤﺪ ﻧﻴﺰ،ﺑﻌﺪ ﺍﺯ ﺷﻬﻮﺩ ﻣﺼﻄﻔﻮﻯ ﺍﺳﺖ.ﮐﻪ ﺗﻨﻬﺎ ﺻﺎﺣﺐ ﻣﺪﻳﻨﻪ ﻋﻠﻢ ﺍﺳﺖ.ﺑﻠﮑﻪ ﺑﺎﻳﺪ ﺑﮑﺸﻮﺭ ﻭ ﺍﻣﭙﺮﺍﺗﻮﺭﻯ ﻣﺤﻤﺪ ﻳﺎ ﻗﺎﺋﻢ ﺁﻝ ﻣﺤﻤﺪ ﻭ ﻗﺎﺋﻢ ﻧﻮﻉ ﺑﺸﺮﻯ ﺑﺮﺳﻴﻢ. ﻭ ﺍﻳﻦ ﺧﻮﺩ ﺣﻘﻴﻘﺖ ﻣﺤﻤﺪﻯ ﺍﺳﺖ.ﺗﺎ ﺑﻌﺪﺍ ﺩﺭ ﻓﻮﻕ ﺑﺸﺮﻯ ﺑﺤﻘﻴﻘﺖ ﺭﺣﻤﺎﻧﻰ ﺑﺮﺳﻴﻢ ﻭﺩﺭ ﺍﺑﺪﻳّﺖ ﻭ ﺍﻧﻮﺍﻉ ﺑﻴﺸﻤﺎﺭ ﻓﻮﻕ ﺑﺸﺮﻯ ﺑﻌﺪﻯ،ﺑﺤﻘﻴﻘﺖ ﺧﺪﺍﻯ ﻣﻄﻠﻖ ﺑﺮﺳﻴﻢ. ﺍﻳﻦ ﺣﻘﻴﻘﺖ ﻣﺤﻤﺪﻯ ﻓﻌﻠﺎ ﺑﺮﺗﺮﻳﻦ ﺳﺮﭼﺸﻤﻪ ﻓﻴﺾ ﻭﺭﺣﻤﺖ ﻭ ﻋﻘﻞ ﻭ ﮐﺮﺍﻣﺎﺕ ﺍﻟﻬﻰ ﺍﺳﺖ،ﻭ ﺑﺮﺗﺮ ﺍﺯ ﺁﻥ ﺩﺭ ﻧﻮﻉ ﺑﺸﺮﻯ ﺩﺳﺖ ﺩﺍﺩﻧﻰ ﻧﻴﺴﺖ.ﻭ ﻧﻪ ﺑﺎ ﻓﮑﺮ ﻏﺮﺑﻰ ﻭ ﻳﺎ ﻓﮑﺮ ﺷﺮﻗﻰ ﻏﺮﺏ ﺯﺩﻩ ﻭﻣﺎﺩﻯ ﺷﺪﻩ،ﻣﻴﺘﻮﺍﻥ ﺑﺤﻘﻴﻘﺖ ﻋﻠﻤﻰ ﻭ ﻫﻨﺮﻯ ﺭﺳﻴﺪ.ﺑﻠﮑﻪ ﺑﺎﻟﻌﮑس ﺍﻳﻦ ﮔﻮﻧﻪ ﺍﻓﮑﺎﺭ ﻣﺎﺩﻯ ﻭ ﺭﺳﻤﻰ ﻭﻣﻨﺤﺮف ﺸﺪﻩ،ﺣﺘﻰ ﺍﮔﺮ ﻣﺬﻫﺒﻰ ﺑﺎﺷﺪ،ﺭﺍﻩ ﻭﺻﻮﻝ ﺑﺎﻳﻦ ﺷﻬﻮﺩ ﻧﻬﺎﺋﻰ ﺣﻘﻴﻘﺖ ﻣﺤﻤﺪﻯ ﺑﺴته اﻳﻢ، ﻭﻧﻤﻰ ﺗﻮﺍﻧﻴﻢ ﻧﺠﺎﺕ ﻳﺎﺑﻴﻢ.ﻭ ﻫﻤﭽﻨﺎﻥ ﮔﺮﻓﺘﺎﺭ ﮐﺎﺭﻣﺎ ﻭ ﺣﺮﮐﺘﻬﺎﻯ ﻣﺪﺍﺭﻯ ﺣﻴﻮﺍﻧﻰ ﺧﻮﺩ ﺧﻮﺍﻫﻴﻢ ﺑﻮﺩ . ﺑﻠﮑﻪ ﻫﺮ ﭘﻴﺸﻨﻬﺎﺩ ﻓﻠﺴﻔﻰ ﻭ ﻋﻠﻤﻰ،ﺍﺯ ﻣﺤﻞ ﺗﻔﮑّﺮ ﻭ ﻋﻘﻞ ﺟﺰﺋﻰ ﺧﻮﺵ ﺑﺎﻭﺭﺍﻥ،ﻭﻟﻰ ﺑﺎ ﻧﻔس ﺁﻟﻮﺩﻩ ﻧﺨﻮﺍﻫﺪ ﺗﻮﺍﻧﺴﺖ،ﮐﺎﺭﻯ ﺑﺮﺍﻯ ﺗﻮﻗﻒ ﺳﺮﻋﺖ ﺳﻘﻮﻁ ﺍﺭﺯﺷﻬﺎﻯ ﺗﻤﺪﻧّﻰ ﻭ ﻫﻨﺮﻯ ﺑﻨﻤﺎﻳﺪ. ﺯﻳﺮﺍ ﺍﺯ ﻣﺮﺩﻩ ﺑﺮ ﻧﻤﻰ ﺁﻳﺪ،ﮐﻪ ﻧﮕﺬﺍﺭﺩ ﺯﻧﺪﻫﺎﻯ ﺑﻤﻴﺮﺩ . ﺍﻳﻦ ﺩﺭﺩ ﺷﺮﻗﻴﺎﻥ ﺑﻴﺸﺘﺮ ﺧﺴﺎﺭت ﺁﻧﻬﺎ ﺍﺳﺖ،ﺗﺎ ﺑﺮﺍﻯ ﺧﻮﺩ ﻏﺮﺑﻴﺎﻥ.ﮐﻪ ﺩﺭ ﺍﺻﻞ ﮐﻤﺘﺮ ﺍﺳﺘﻌﺪﺍﺩﻯ ﺑﺮﺍﻯ ﺷﻬﻮﺩ ﺩﺍﺭﻧﺪ. ﺁﻧﻬﺎ ﭼﻮﻥ ﻣﻐﻮﻟﺎﻥ ﭼﻨﺪﻯ ﺩﺭ ﻣﻘﺎﻡ ﺗﮑﺎﻣﻠﻰ ﺧﻮﺩ ﻫﺴﺘﻨﺪ،ﮐﻪ ﺑﺮ ﻣﻠّﺘﻰ ﺁﺭﻳﺎﺋﻰ ﺻﻔﺖ ﻭ ﺧﺪﺍ ﻃﻠﺐ ﺣﻤﻠﻪ ﮐﺮﺩه اﻧﺪ،ﻭ ﺑﮑﺸﺘﺎﺭ ﺭﻭﺡ ﺷﺮﻗﻰ ﻣﺎ ﻣﻰ ﭘﺮﺩﺍﺯﻧﺪ ﻭ ﺧﻮﺩ ﻣﺎ ﻧﻴﺰ ﺩﺭ ﺍﻳﻦ ﮐﺸﺘﺎﺭ ﺭﻭﺡ ﺩﺷﻤﻦ ﮐﻤﻚ ﻣﻰ ﻨﻴﻢ . ﺑﺎﻳﺪ ﺧﻮﺩ ﺭﺍ ﻧﺨﺴﺖ ﻧﺠﺎﺕ ﺑﺪﻫﻴﻢ.که ﻨﻪ ﻓﻘﻂ ﮐﻪ ﺍﺯ ﻣﻐﻮﻟﺎﻥ ﻭ ﺷﻴﺎﻃﻴﻦ ﺳﺎﺧﺘﻪ ﻧﻴﺴﺖ،ﺣﺘﻰ ﺑﻘﻮﻝﭘﻴﺎﻣﺒﺮ، ﻫﻤﻪ ﺁﻧﻬﺎ ﻫﻢ ﻣﺴﻠﻤﺎﻥ ﺧﻮﺍﻫﻨﺪ ﺷﺪ ﻭ ﺩﺭ ﻧﺠﺎﺕ ﺟﺎﻣﻌﻪ ﻭ ﺑﺸﺮﻳّﺖ ﻧﻴﺰ ﮐﻤﻚ شدﻩ ﺍﺳﺖ. ﺑﻴﻦ ﻣﻬﺎﺟﻤﻴﻨﻰ ﭼﻮﻥ ﻣﺎﺭﮐس ﺑﻠﺎ ﺩﻳﺪﮔﺎﻧﻰ ﭼﻮﻥ ﭘﻴﺮﻭﺍﻥ ﺳﻠﻮﮐﻰ ﺍﻭﻟﻴﺎ ﻭﺃﻧﺒﻴﺎ، ﻭﺑﻴﻦ ﺧﺪﺍ ﺑﻴﻨﻰ ﻭ ﺷﻴﻄﺎﻥ ﻴﺎﺑﻰ ﻭ ﺑﻴﻦ ﺍﺭﺯﺷﻬﺎﻯ ﺳﺎﻣﻮﺭﺍﺋﻰ ﻭ ﺻﻮﻓﻴﺎﻧﻪ ﻭﺟﻮﺍﻧﻤﺮﺩﺍﻥ ﺗﺎﺭﻳﺨﻰ،ﺑﺎ ﺍﺭﺯﺷﻬﺎﻯ ﺩﺷﻤﻨﺎﻥ ﺧﻠﻖ ﻭﻟﻰ ﺑﻨﺎﻡ ﺧﻠﻖ،ﻭ ﻓﺪﺍﺋﻰ ﻭﻣﺠﺎﻫﺪ ﺍﻳﻦ ﺧﻠﻖ،ﻭ ﻳﺎ ﻣﺎﺭﮐﺴﻴﺴﺘﻬﺎﺋﻰ ﮐﻪ ﺷﻌﺎﺭ ﺳﻴﺮ ﮐﺮﺩﻥ ﮐﺎﺭﮔﺮﺍﻥ ﻭ ﻣﺤﺮﻭﻣﻴﻦ ﺩﺍﺭﻧﺪ، ﻭﻟﻰ ﻫﻨﻮﺯ ﺩﺭ ﺧﻮﺩ ﺷﻮﺭﻭﻯ ﺑﻌﺪ ﺍﺯ ﻫﻔﺘﺎﺩ ﺳﺎﻝ ﺳﻴﺮﻯ ﺩﺳﺖ ﻧﺪﺍﺩﻩ ﻭ ﺳﮓ ﻏﺮﺑﻰ ﻏﺬﺍﻯ ﺑﻴﺸﺘﺮ ﻭ ﺑﻬﺘﺮ ﺭﺍ ﻣﻰ ﺧﻮﺭﺩ. ﭼﻨﻴﻦ ﺗﻠﺎﺷﻬﺎﺋﻰ ﻧﻪ ﻓﻘﻂ ﻧﺠﺎﺕ ﻧﻴﺴﺖ،ﻳﺎ ﻣﺴﺎﻟﻤﺖ ﺁﻣﻴﺰ،ﻭ ﻳﺎ ﻧﺒﺮﺩ ﻃﺒﻘﺎﺗﻰ،ﻭ ﻳﺎ ﺗﺸﻴّﻊ ﺧﻮﻧﻴﻦ ﻭ ﺳﺮﺥ،ﻭﻳﺎ ﻫﺮ ﺗﻔﮑّﺮ ﺷﺮﻕ ﻭﻏﺮﺏ ﺩﺭﻫﻨﺮ ﻭ ﻓﺮﻫﻨﮓ ﻭ ﺗﻤﺪﻥ ﻭ ﻓﺼﻞ ﻧﻮﻋﻰ ﻭ ﻋﻘﻞ ﻭ ﻋﻠﻢ،ﻭ ﺑﺎﻟﺄﺧﺮﻩ ﻫﺮﮐﺎﺭﻯ ﺑﮑﻨﻴﻢ، ﺯﻭﺩﺗﺮ ﺩﺭ ﻣﺮﺩﺍﺏ ﻟﺠﻦ ﺯﺍﺭ ﻭ ﮔﺮﺩﺍﺏ ﻫﻠﺎﮐﺖ ﻓﺮﻭ ﻣﻴﺮﻭﻳﻢ. ﺗﻨﻬﺎ ﺭﺍﻩ ﭘﻴﺶ ﭘﺎﻯ ﻣﺎ ﺑﺮﺍﻯ ﺍﺣﻴﺎﻯ ﺧﻮﺩﻣﺎﻥ،ﻭ ﻫﻨﺮ ﻭﻓﺮﻫﻨﮓ ﻭ ﺗﻤﺪﻥ، ﻭ ﺣﺘﻰ ﺗﺎﺭﻳﺦ ﭘﺮ ﺍﻓﺘﺨﺎﺭﻣﺎﻥ ﻭﻧﮋﺍﺩ ﺳﺮ ﻓﺮﺍﺯ،ﺗﻨﻬﺎ ﺁﻏﺎﺯ ﺳﻠﻮﻙ ﺍﻟﻬﻰ ﺩﺭﻳﮑﺎﻳﻚ ﻣﺎ،ﻭ ﻧﺠﺎﺕ ﻳﺎﻓﺘﻦ ﺍﺯ ﺍﻣﺮﻭﺯ ﻭﻣﻘﺎﻡ ﺗﮑﺎﻣﻠﻰ ﺧﻮﺩﻣﺎﻥ ﺍﺳﺖ.ﺑﻌﺪ ﺍﺯ ﺁﻥ ﻫﺮﮐﻤﮑﻰ ﺑﺪﻳﮕﺮﺍﻥ ﺑﮑﻨﻴﻢ ﺩﺭﺳﺖ ﺍﺳﺖ. ﺁﻧﻬﻢ ﮐﻤﮑﻰ ﮐﻪ ﺑﺴﻠﻮﻙ ﺍﻟﻬﻰ ﮐﺸﺎﻧﺪﻩ ﺷﻮﻧﺪ،ﻭ ﻧﺠﺎﺕ ﺷﻬﻮﺩﻯ ﺑﻴﺎﺑﻨﺪ.ﻧﻪ ﺍﻳﻨﮑﻪ ﺑﻴﺸﺘﺮ ﺑﺪ ﻣﺴﺘﻰ ﻭ ﺧﻮﺵ ﮔﺬﺭﺍﻧﻰ ﻧﻤﺎﻳﻨﺪ.

    ﻭﻟﻰ ﺗﻮ ﭼﻰ ﻓﺮﺯﻧﺪﻡ ؟ ﺑﺎﺯﻫﻢ ﺧﻮﺍﺏ ﻭ ﮔﺮﻓﺘﺎﺭ ﻣﻌﻴﺎﺭﻫﺎﻯ ﻓﻠﺴﻔﻰ ﻭ ﻋﻠﻤﻰ ﻭﻫﻨﺮﻯ ﻭ ﻫﺮ ﻣﻦ ﺩﺭﺁﻭﺭﺩﻯ ﺩﻳﮕﺮ؟ ﺍﻳﻦ ﭘﻴﺮﻭﺯﻯ ﻇﺎﻫﺮﻯ ﻋﻠﻢ ﻭ ﺗﮑﻨﻮﻟﻮﮊﻯ،ﻭ ﺗﻨﻮﻉ ﻓﺮﻫﻨﮕﻰ ﻭﺗﻤﺪﻥ ﺗﮑﻨﻴﮑﻰ ﻏﺮﺏ ﻣﺎﺭﺍ ﺑﺎﺯ ﺑﺘﺮﺩﻳﺪ ﻭﺍﺩﺍﺭ ﻣﻴﮑﻨﺪ،ﻭ ﺍﺯ ﺳﻨّﺘﻬﺎﻯ ﻓﻄﺮﻯ ﻭ ﺳﻤﺒﻮﻟﻬﺎﻯ ﺍﻟﻬﻰ ﻏﺎﻓﻞ بمانیم . ﺑﺎﺯ ﺟﺮعه اﻯ ﺩﻳﮕﺮ ﺍﺯ ﻣﺎﺩﻩ ﻣﺨﺪّﺭ ﺑﺨﻮﻥ ﻭ ﻓﮑﺮ ﻭﺭﻭﺡ ﻣﺎ ﻭﺍﺭﺩ ﻣﻴﮑﻨﺪ. ﻧﻪ ﻓﻘﻂ ﻣﻌﺪﻭﺩﻯ ﻣﺴﺘﻌﺪ ﺭﺍ ﻓﺮﻳﺐ ﻣﻴﺪﻫﺪ،ﺑﻠﮑﻪ ﺍﮐثرﻳّﺖ ﻓﺮﺍﺭﻳﺎﻥ ﺭﺍﻩ ﺧﺪﺍ،ﻭ ﻃﺎﻟﺒﺎﻥ ﺩﻧﻴﺎ ﻭ ﻧﻔس ﺷﻴﻄﺎﻧﻰ ﻫﻮﺳﺮﺍﻥ ﺧﻮﻳﺶ، ﺧﻮﺩ ﺭﺍ ﺑﺴﺨﺘﻰ ﻓﺮﻳﺐ ﻣﻴﺪﻫﻨﺪ.ﻭ ﻳﺎ ﺧﻮﺩ ﻓﺮﻳﺒﻰ ﺑﺒﺎﻭﺭﻫﺎﻯ ﻧﺎﺩﺭﺳﺖ ﭘﺎﻯ ﺑﻨﺪﺗﺮ ﻣﻴﮑﻨﺪ. ﺑﻬﺎﻧﻪ ﻣﻴﮕﻴﺮﻧﺪ ﻭ ﭘﺮﺳﺶ ﻭ ﺍﻋﺘﺮﺍﺽ ﻣﻴﺂﻭﺭﻧﺪ،ﻭﻧﺪﺍﻧﺴﺘﻪ ﻫﺪﻓﺸﺎﻥ ﺍﻳﻦ ﺍﺳﺖ ﮐﻪ ﺍﺯ ﺁﻧﭽﻪ ﺑﺪﺍﻥ ﺍﻧس ﺩﺭ ﻧﻔس ،ﻳﺎ ﺍﻧس ﺩﺭ ﺗﻤﺪﻥ ﻭ ﺟﺎﻣﻌﻪ ﻭ ﻓﺮﻫﻨﮓ ﺩﺍﺭﻧﺪ،ﻧﻤﻰ ﺧﻮﺍﻫﻨﺪ ﺟﺪﺍ ﮔﺮﺩﻧﺪ. ﻭﻟﻰ ﺣﺮﮐﺖ ﻃﺒﻴﻌﻰ ﺳﻮﻕ ﺑﻨﻴﺴﺘﻰ ﺭﺍ ﻧﻤﻰ ﺗﻮﺍﻧﻨﺪ ﺑﺒﻨﺪﻧﺪ. ﻫﻤﺎﻥ ﻃﻮﺭ ﮐﻪ ﻣﺎ ﻧﻴﺰ ﺣﺮﮐﺖ ﻣﺪﺍﺭﻯ ﮐﺮﻩ ﺯﻣﻴﻦ ﺭﺍ ﺩﺭﻙ ﻧﻤﻰ ﮐﻨﻴﻢ. ﺩﺭ ﮐﻮﺭﺍﻧﻰ ﻫﺴﺘﻴﻢ،ﻭ ﮐﻮﺭ ﺍﺯ ﺩﻳﺪﻥ ﺁﻧﻬﺎ ﻗﻬﻘﺮﺍﻯ ﻭﺟﻮﺩ ﺧﻮﺩ ﺭﺍ ﻧﻤﻰ ﺑﻴﻨﻴﻢ، ﻫﻤﺎﻥ ﻃﻮﺭ ﮐﻪ ﺍﻧﺘﻘﺎﻝ ﮐﻮﺩﮐﻰ ﺑﺒﺰﺭﮔﺴﺎﻟﻰ ﺧﻮﺩﺭﺍ ﻧﻴﺰ ﮔﺬﺭﺍﻧﺪه اﻳﻢ، ﻭ ﻧﻤﻰ ﺩﺍﻧﻴﻢ ﭼﻄﻮﺭ ﺍﻳﻦ ﺩﻭﺭﻩ ﮐﻮﺗﺎﻩ ﻋﻤﺮ ﮔﺬﺷﺖ.ﻭ ﺳﺮﻣﺎیه اﻯ ﺟﺰ ﺧﺴﺘﮕﻰ ﺗﻦ ﻭﺫﻫﻦ ﻭﺭﻭﺍﻥ،ﻭ ﻋﻘﺐ ﻣﺎﻧﺪﮔﻰ ﻭ ﻧﺎ ﺍﻣﻴﺪﻯ ﺍﺯ ﺁﻳﻨﺪﻩ ﺑﺮﺗﺮ ﻓﻮﻕ ﺑﺸﺮﻯ ﻭ ﺑﻬﺸﺘﻰ، ﻭ ﻧﻴﺰ ﺍﺯ ﺧﻮﺩ ﺑﻴﺰﺍﺭﻯ ﺑﺮﺍﻳﻤﺎﻥ ﭼﻴﺰﻯ ﻧﻤﺎﻧﺪﻩ ﺍﺳﺖ. ﻓﺮﺩﺍ ﺧﻴﻠﻰ ﺯﻭﺩﺗﺮ ﺍﺯ ﺩﻳﺮﻭﺯﻫﺎ ﺧﻮﺍﻫﻨﺪ ﮔﺬﺷﺖ.ﻋﺎﻗﻞ ﻭ ﻣﺴﺘﻌﺪﻯ ﻣﻴﺨﻮﺍﻫﺪ ﻭ ﺩﻟﻰ ﺭﻭﺷﻦ،ﺗﺎ ﻋﺒﺮﺗﻰ ﺍﺯ ﮔﺬﺷﺘﻪ ﻫﺎ ﺑﮕﻴﺮﺩ ﻭ ﺑﺨﺼﻮﺹ ﺩﺭ ﺟﻮﺍﻧﻬﺎ ﮐﻪ ﻫﻨﻮﺯ ﺩﻭﭼﺎﺭﺧﺴﺘﮕﻰ ﻫﺎ ﻭ ﻓﺮﺗﻮﺗﻰ ﻫﺎﻯ ﺑﺰﺭگ ﺴﺎﻟﺎﻥ ﺭﺍ ﻧﺪﺍﺭﻧﺪ.

    ﺗﻮ ﺍﻯ ﻋﺎﻟﻢ ﻣﺬﻫﺒﻰ ﻭﺩﺭ ﻫﺮ ﻣﺬﻫﺒﻰ،ﺍﮔﺮ ﭼﻨﻴﻦ ﻣﻘﺎﻡ ﮐﺎﺭﺩﻳﻨﺎﻟﻰ ﻭ ﺁﻳﺖ ﺍﻟﻠﻬﻰﻳﺎﻓته اﻯ،ﻭ ﻫﻨﻮﺯ ﺳﻠﻮﻙ ﺍﻟﻬﻰ ﻭ ﮐﺸﺘﻦ ﻧﻔس ﺍﻣّﺎﺭه ﺁﻟﻮﺩﻩ ﻭ ﺷﻬﻮﺕ ﺭﺍﻥ ﺑﺮ ﻧﻴﺎﻣﺪه اﻯ ﮐﻪ ﻗﻬﺮﻣﺎﻥ ﺯﻫﺪ ﻧﻴﺴﺘﻰ،ﺑﻠﮑﻪ ﺍﺯ ﺳﺮﺩﺍﺭﺍﻥ ﺟﻬﻨّﻤﻰ ﺩﺍﻍ،ﺍﺯ ﻣﺴﺨﻬﺎﻯ ﺷﺪﻳﺪ ﺣﻴﻮﺍﻧﻰ ﮐﻪ ﺩﺭ ﺍﻧﺘﻈﺎﺭ ﺩﺍﺭﻯ.ﻭﺑﻘﻮﻝ ﻗﺮﺁﻥ ﻣﺴﺦ ﻣﻴﻤﻮﻥ ﻭﺧﻮﻙ ﺑﻬﺘﺮﻳﻦ ﺷﺎﻧس  ﺧﻮﺍﻫﺪ ﺑﻮﺩ.ﻭ ﻳﺎ ﺗﻮﻯ ﮊﻧﺮﺍﻝ ﻗﻬﺮﻣﺎﻥ ﺩﺭ ﺟﺒﻬﻪ ﻫﺎﻯ ﺟﻨﮓ،ﺍﮔﺮ ﻗﻬﺮﻣﺎﻥ ﺧﻮﺍﻧﺪﻩ ﺷﺪ، ﺩﺭ ﺑﺮﺍﺑﺮﻧﻔس ﺁﻟﻮﺩه اﺕ ﻫﻨﻮﺯ ﻣﻄﻴﻊ ﻭ ﻓﺮﻣﺎﻧﺒﺮﺩﺍﺭ ﻫﺴﺘﻰ،ﻭ ﺷﮑﺴﺖ ﺧﻮﺭﺩﮔﻰ ﺧﻮﺩ ﺭﺍ ﺩﺭ ﭘﻴﺮﻯ ﺩﺭﻙ ﺧﻮﺍﻫﻰ ﮐﺮﺩ. ﻭ ﻳﺎ ﺗﻮ ﺍﻯ ﺩﺍﻧﺸﻤﻨﺪ ﺟﻮﺍﻥ،ﮐﻪ ﻋﻠﻢ ﻭ ﺩﺍﻧﺶ ﻭﺳﻴله اﻯ ﮐﺸﻨﺪﻩ ﻭ ﺳﻠﺎﺣﻰ ﺩﻭ ﻟﺒﻪ ﺩﺍﺭﻯ،ﮐﻪ ﺁﻧﺮﺍ ﺑﺪﺳﺖ ﻧﻔس ﺁﻟﻮﺩﻩ ﺧﻮﺩ ﺳﭙﺮﺩه اﻯ، ﺗﺎ ﺍﻧﮕﻴﺰﻩ ﻫﺎ ﻭ ﻋﻘﺪﻩ ﻫﺎﻳﺖ،ﮐﻪ ﺑﺼﻮﺭﺕ ﻋﻘﻴﺪﻩ ﺩﺭﺁﻣﺪﻩ،ﻣﺪﺍﻡ ﺩﺍﺭﻯ ﺣﻘﺎﺭﺕ ﻧﺎﺧﻮﺩﺁﮔﺎﻩ ﺧﻮﺩﺭﺍ  ﻧﻴﺮﻭﻣﻨﺪﺗﺮ ﻣﻴﮑﻨﻰ،که اﺷﺒﺎﻋﻰ ﻫﻢ ﻧﺨﻮﺍﻫﺪ ﻳﺎﻓﺖ. ﻭ ﺍﺯ ﻋﻘﺪﻩ ﻫﺎﺋﻰ ﮐﻪ ﺑﺮﺗﻮ ﻓﺮﻣﺎﻥ ﻣﻴﺪﻫﻨﺪ ﭘس  ﻫﻨﻮﺯ ﺩﺭ ﺟﻬﻞ ﻭﺍﻗﻌﻰ ﻫﺴﺘﻰ،ﮔﺮﭼﻪ ﻣﺨﺘﺼﺺ ﺍﺳﻠﺤﻪ ﺳﺎﺯﻯ. ﺩﺭﺗﻮﻓﻴﻖ ﺷﻬﻮﺩ ﻗﺎﺋﻢ،ﻫﻤﻴﻦ ﺑس  ﮐﻪ ﺍﮔﺮ ﻋﻠﻢ ﺧﻮﺩﺷﻨﺎﺳﻰ ﺑﺮﺍﻯ ﺧﺪﺍ ﺷﻨﺎﺳﻰ ﺭﺍ ﻧﺎﺩﻳﺪﻩ ﺑﮕﻴﺮﻳﻢ، ﻫﻤﻪ ﭼﻴﺰ ﺭﺍ ﺍﺯ ﺩﺳﺖ ﺩﺍﺩه اﻳﻢ.ﻭ ﺩﺭ ﺍﺻﻞ ﻫﻴﭻ ﭼﻴﺰﻯ ﺭﺍ ﻧﻴﺰ ﻧﺨﻮﺍﻫﻴﻢ ﺩﺍﺷﺖ. ﮐﻪ ﭘس ﺍﺯ ﻣﺮﮒ ﺑﺠﻬﻨّﻤﻬﺎﻯ ﻣﺴﺦ ﺣﻴﻮﺍﻧﻰ ﺧﻮﺍﻫﻴﻢ ﺭﻓﺖ.

    ﻫﻨﺮ ﺁﻳﻨﻪ ﺍﻣﺮﻭﺯ ﻫﺮ ﻓﺮﺩ ﻭ ﺟﺎﻣﻌﻪ ﺍﺳﺖ،ﻭﻟﻰ ﺗﮑﺎﻣﻞ ﺑﺨﺶ ﻧﻴﺴﺖ. ﺗﻤﺪﻥ ﺭﺍﻩ ﺧﻮﺩ ﺭﺍ ﻣﻴﺮﻭﺩ ﻭﻫﺮ ﺍﺻﻠﺎﺣﻰ ﮐﻪ ﺩﺭﺁﻥ ﺑﮑﻨﻴﻢ،ﮐﻤﻚ ﺑﺰﻭﺍﻝ ﺁﻥ ﻣﻴﺒﺎﺷﺪ. ﭘس ﺑﺎﻳﺪ ﻧﻮﺁﻭﺭی  ﻭ ﺷﻬﻮﺩ ﻣﺮﺍﺗﺐ ﺗﺠﻠّﻰ ﺍﻟﻬﻰ ﺭﺍ ﺩﺭﺧﻮﺩﺑﺠﻮﺋﻴﻢ ﮐﻪ ﺁﻳﻨﺪه ﺮﺍ ﺯﻭﺩﺗﺮ ﺑﻴﺎﺑﻴﻢ. ﻭﺍلاّ  ﻣﺎ ﻭﻧﺴﻠﻬﺎﻯ ﻣﺎ ﺑﻘﻬﻘﺮﺍﻯ ﻓﺼﻞ ﻧﻮعی ﺤﻘﻴﺮ ﻣﻴﺮﻭﺩ،ﻭﺑﺎﻳﺪ ﺑﻔﺮﺩﺍﻯ ﺑﻬﺘﺮ ﻭ ﺟﻬﺎﻥ ﻧﻴﺎﻣﺪﻩ ﻓﻮﻕ ﺑﺸﺮﻯ ﺑﺮﺳﻴﻢ. کساﻧﻰ ﮐﻪ ﺧﺪﺍﻭﻧﺪ ﻣﻴﺪﺍﻧﻨﺪ، ﭼﻨﺪ ﻫﺰﺍﺭ ﺑﺮﺍﺑﺮ ﻧﻮﻉ ﺑﺸﺮﻯ ﻋﻘﻞ ﻭ ﮐﺮﺍﻣﺎﺕ ﻧﻮﻋﻰ ﺩﺍﺭﻧﺪ.ﮐﻪ ﺑﺪﻭﻥ ﺳﺨﻦ ﮔﻔﺘﻦ ﺑﺎﻫﻢ ﻣﮑﺎﻟﻤﻪ ﺩﺍﺭﻧﺪ ﻭﭼﻬﺎﺭ ﺑُﻌﺪﻯ ﺗﻤﺎﻡ ﮐﻬﮑﺸﺎﻥ ﺭﺍﻩ ﺷﻴﺮﻯ را ﺟﻮﻟﺎﻧﮕﺎﻩ ﺧﻮﺩ ﺩﺍﺭﻧﺪ، ﻭﺣﺘﻰ ﻣﻤﮑﻦ ﺍﺳﺖ ﺑﻴﺮﻭﻥ ﮐﺮﻩ ﺯﻣﻴن ﺰﻧﺪﮔﻰ ﺩﻳﮕﺮﻯ ﺩﺍﺷته ﺒﺎﺷﻨﺪ.ﻭﺑﺎ ﻓﮑﺮ ﻭﺧﻠّﺎﻗﻴّﺘﻬﺎﻯ ﺑﺎﻭﺭ ﻧﮑﺮﺩنی باشند، ﮐﻪ ﻧﻮﻉ ﺑﺸﺮﻯ ﺩﺭ ﺑﺮﺍﺑﺮ ﺁﻧﻬﺎ ﺑﺪﺗﺮ ﺍﺯ ﺣﺎﻝ ﻧﻮﻉ ﻣﻴﻤﻮﻥ ﺩﺭ ﺑﺮﺍﺑﺮ ﻧﻮﻉ ﺑﺸﺮی ﺨﻮﺍﻫﻨﺪﺑﻮﺩ.