M013

فایده  ﺑﺤثهاﻯ ﻋﻘﻠﻰ

    ﺑﺤث ﻭﻣﻨﺎﻗﺸﻪ  چون ﺟﻨﮓ ﻭ ﻧﺒﺮﺩ ﻓﮑﺮﻯ ﺩﻭ ﻧﻔﺮ ﺍﺳﺖ. ﺑﺤث ﺑﻴﻦ ﺩﺍﺭﻧﺪﻩ ﻣﻘﺎﻡ ﺗﮑﺎﻣﻠﻰ ﺑﺎﻟﺎﺗﺮ ﺑﺎ ﭘﺎﺋﻴﻦ ﺗﺮ ﺍﺳﺖ،ﮐﻪ ﻣﻔﻴﺪ ﻫﻢ ﻣﻴﺒﺎﺷﻨﺪ. ﻭﻟﻰ ﺍﮔﺮ ﭘﺎﺋﻴﻦ ﺗﺮ ﻣﻨﺼﻒ ﺑﺎﺷﺪ،ﻭ ﺑﺎﻟﺎﺗﺮ ﺗﺮ ﺭﻋﺎﻳﺖ ﺣﺎﻝ ﻭﺗﻮﺍﻥ ﻋﻘﻠﻰ ﻭﻓﺼﻞ ﻧﻮﻋﻰ ﭘﺎﺋﻴﻦ ﺗﺮ ﺭﺍ ﺑﻨﻤﺎﻳﺪ،ﻭ ﻗﻄﻌﺎ ﺍﻳﻨﮕﻮﻧﻪ ﺑﺤث ها ﻣﻨﺠﺮ ﻫﺪﺍﻳﺖ ﭘﺎﺋﻴﻦ ﺗﺮ ﻭﺗﻤﺮﻳﻨﻰ ﺑﺮﺍﻯ ﻣﻘﺎﻡ ﻋﻘﻠﻰ ﺑﺎﻟﺎﺗﺮ ﻣﻴﺸﻮﺩ. ﺍﻣﺎ ﺑﺤث ﭘﺎﺋﻴﻦ ﺗﺮ ﻭﻳﺎ ﺑﺎ ﻏﻴﺮ ﺍﺻﻮﻝ ﺻﺤﻴﺢ، ﺟﺰ ﺗﻌﺼّﺐ ﻧیست ﻭ ﻧﺘﻴﺠﻬﺎﻯ ﺩﺭ ﺑﺮ ﻧﺨﻮﺍﻫﺪ ﺑﻮﺩ. ﺯﻳﺮﺍ ﺣﺘﻰ ﻗﺮﺁﻥ ﻧﻴﺰ ﺑﻘﻮﻝ ﺧﻮﺩﺵ، ﺑﺮﺧﻰ ﺭﺍﻫﺪﺍﻳﺖ،ﻭﺑﺮخی ﺮﺍ ﮔﻤﺮﺍه ﻤﻴﮑﻨﺪ.ﺯﻳﺮﺍ ﺑﺨﺎﻃﺮ ﻧﻔس ﻮﺭﻭﺍن ﻔﺎﺳﺪ ﻭﺫﻫﻦ ﺁﻟﻮﺩﻩ ﻭ ﭘُﺮﻋُﻘﺪﻩ ﻭﻋﻘب ﺘﺮﺩﺭﻓﺼﻞ ﻧﻮﻉ ﺑﺸﺮی ﺪﺍﺭﺩ،ﻭﺻﺎﺣﺐ ﺧﻮﺩﺭﺍ ﭘﻴﭽﻴﺪﻩ ﺗﺮ ﺩﺭﻃﻠﺴﻢ ﺟﻬﻞ ﻭﺗﻌﺼّﺐ ﻗﺮﺍﺭ ﻣﻴﺪﻫﺪ.ﮐﻪ ﺷﺎﻧس ﻓﻬﻢ ﺍﻣﻮﺭ ﺩﺭﺳﺘﻰ ﺭﺍ ﺑﻔﻬﻤﺪ ﻳﺎ ﺑﺎﻭﺭ ﮐﻨﺪ . ﮔﺮﭼﻪ ﻧﺒﺮﺩ ﻫﻮﺵ ﺑﻴﻦ ﺩﻭ ﺍﻳﺪﺁﻝ ﻧﻴﺴﺖ.ﻭﻣﻘﺎﻡ ﻋﻘﻠﻰ ﺑﺎﻟﺎﺗﺮ ﭘﻴﺮﻭﺯ،ﺑﺎﺍﻳﻦ ﻃﺮﻑ ﻭﺑﺎ ﻣﻘﺎﻡ ﻋﻘﻠﻰ ﭘﺎﺋﻴﻦ ﺗﺮ ﺧﻮﺩ،ﻧﻴﺰ ﺩﺭ ﺑﺮﺍﺑﺮ ﻧﻴﺮﻭﻣﻨﺪﺗﺮ ﻋﻘﻠﻰ ﺷﮑﺴﺖ ﺧﻮﺍﻫﺪ ﺧﻮﺭﺩ. ﻭ ﻋﻘﻞ ﻧﻴﺮﻭﻣﻨﺪ ﺗﺮ ﺗﻨﻬﺎ ﺩﺭ ﮐﺎﻣﻠﺎﻥ ﻭﻟﺎﻳﺖ ﺍﻟﻬﻰ،ﺑﺎ ﺷﻬﻮﺩ ﻣﻴﺴّﺮ ﻧﻮﻉ ﺑﺸﺮﻯ ﺑﺎﻟﺎ ﺗﺮ ﻣﻴﺒﺎﺷﺪ.ﮐﻪ ﮐﺎﻣﻠﺎﻥ ﻣﺤﻤﺪﻯ ﺗﺎ ﻋﺮﺵ ﺭﺣﻤﺎﻥ ﺭﺳﻴﺪﻩ،ﻭ ﺍﻟﻬﺎﻣﺎﺕ ﻟﺪﻧّﻰ ﻭ ﻋﻘﻠﻰ ﺑﺎﻟﺎﺗﺮ ﺩﺍﺭﻧﺪ.ﻭﻫﺮ ﺍﻧﺴﺎنی ﺒﺎ ﻣﺮﺍﺗﺐ ﻣﺪﺑّﺮ ﺧﻮﺩ ﻓﮑﺮ ﻣﻴﮑﻨﺪ، ﻭﻟﻰ ﺗﺎ ﺣﺪّ ﻣﻘﺎﻡﺗﮑﺎﻣﻠﻰ ﻭ ﺩﺭﺟﻪ ﺁﻟﻮﺩﮔﻰ ﻏﻴﺮ ﺳﺎﻟﻚ،ﻳﺎ ﺩﺭﺟﻪ ﺗﺰﮐﻴﻪ ﺳﺎﻟﻚ. ﺍﻣﺎ ﺑﺤث ﻋﻘﻠﻰ ﺩﻭ ﻃﺮﻑ ﻣﻨﺼﻒ، ﻭﺧﻮﺍﻫﺎﻥ ﺭﻓﻊ ﻧﻮﺍﻗﺺ ﺧﻮﺩ ﺍﺯ ﺩﻳﮕﺮﻯ،ﻫﺮﺩﻭ ﭘﻴﺮﻭﺯ ﻫﺴﺘﻨﺪ.ﻭ ﺑﺎ ﺑﺤث ﺩﻭ ﺟﺎﻫﻞ ﻓﺮﻕ ﻣﻴﮑﻨﺪ. ﻭﻟﻰ ﺑﺤث ﺩﻭ ﺩﺍﻧﺸﻤﻨﺪ ﻭﻣﺤﻘّﻖ ﻭﻃﺎﻟﺐ ﺗﮑﻤﻴﻞ ﻋﻘﻠﻰ ﺧﻮﺩ ﺑﻬﻢ ﮐﻤﻚ ﻣﻴﮑﻨﻨﺪ،ﺗﺎ ﻓﺘﻮﺣﺎﺕ ﻋﻘﻠﻰ ﺟﺪﻳﺪﻯ ﺑﻴﺎﺑﻨﺪ،ﻭ ﺑﺎﻫﻢ ﻣﺒﺎﺩﻟﻪ ﮐﻨﻨﺪ ﻭﻣﻔﻴﺪ ﻫﺮ ﺩﻭ ﻃﺮﻑ،ﻣﺎﻧﻨﺪ ﻇﺮﻭﻑ ﻣﺴﺘﻈﺮﻓﻪ،ﮐﻪ ﻫﻤﻴﺸﻪ ﻣﺎﻳﻌﻰ ﺩﺭﺁﻧﻬﺎ ﺑﻴﻚ ﺳﻄﺢ ﻫﺴﺘﻨﺪ. ﻟﺬﺍ ﺑﺤث ﻭ ﺩﺍﻧﺸﻤﻨﺪ ﺭﺍ ﻧﻤﻴﺘﻮﺍﻥ ﻣﺒﺎﺣثه ﻨﺎﻣﻴﺪ،ﺑﻠﮑﻪ ﺗﺒﺎﺩﻝ ﻧﻈﺮ ﻭ ﻣﺸﻮﺭﺕ ﻣﻴﺒﺎﺷﺪ. ﺍﻣﺎ ﺑﺤث ﺩﻭ ﺟﺎﻫﻞ ﺑﺎﻫﻢ،ﺟﺰ ﺩﺭ ﮔﻮﺩﺍﻝ ﻭ ﻣﺮﺩﺍﺏ ﻓﺮﻭﺭﻓﺘﻦ ﻃﺮﻓﻴﻦ ﻧﻴﺴﺖ.ﮔﺮ ﭼﻪ ﺩﺭﺍﻣﻮﺭ ﻣﺎﺩﻯ ﻭﺯﻧﺪﮔﻰ،ﻣﻴﺘﻮﺍﻧﻨﺪ ﻣﺒﺎﺩﻟﻪ ﺗﺠﺎﺭﺏ ﺧﻮﺩ ﮐﻨﻨﺪ. ﻟﺬﺍ ﺑﻬﺘﺮﻳﻦ ﻣﺠﻠس ﺑﺤث ﻭﺳﺨن ﻮﺭﻯ ﺩﺭ ﺟﻤﻊ ﺳﺎﻟﮑﺎﻥ ﺍﻟﻬﻰ ﺍﺳﺖ،ﮐﻪ ﺩﺭ ﻣﺤﻀﺮ ﭘﻴﺮ ﻣﻮﺭﺩ ﺍﺣﺘﺮﺍﻡ ﺑﻮﺩ.ﻭ ﻗﺼﺪ ﺁﺯﻣﺎﻳﺶ ﭘﻴﺮ ﻧﻴﺰ ﻧﺒﻮﺩﻩ ﺑﺎﺷﺪ.ﻭﺍﮔﺮ ﻣﻮﺍﺭﺩﻯ ﺭﺍ ﻧﻔﻬﻤﻴﺪ،ﭘس ﺍﺯ ﭘﺎﻳﺎﻥ ﮐﻠﺎﻡ ﭘﻴﺮ ﺑﭙﺮﺳﺪ.ﺳﺎﻟﮑﺎﻥ ﻫﻤﻴﺸﻪ ﺑﺎﻳﺪ ﺷﻨﻮﻧﺪﻩ ﺑﺎﺷﻨﺪ ﻧﻪ ﮔﻮﻳﻨﺪﻩ،ﻭﺟﺎﻯ ﺁﺯﺍﺩﻯ ﺭﻓﺘﺎﺭﻯ ﻧﻴﺴﺖ. ﺯﻳﺮﺍ ﻫﻤﻴﺸﻪ ﺑﺎﻳﺪ ﻣﻌﻠّﻢ ﻭ ﺑﺮﺗﺮ ﻣﻮﺭﺩ ﺍﻃﺎﻋﺖ ﻭ ﺗﺴﻠﻴﻢ ﺷﺎﮔﺮﺩ ﺑﺎﺷﺪ،ﺑﺨﺼﻮﺹ ﺍﮔﺮ ﻣﻌﻠّﻢ ﭘﻴﺮ ﺍﻟﻬﻰ ﻭﻣﻌﺮﻓﻰ ﺷﺪﻩ ﺧﺪﺍﻭﻧﺪ ﺑﺎﺷﺪ.ﮐﻪ ﺗﻨﻬﺎ ﺭؤﻳﺖ ﻧﻮﺭ ﺻﻮﺭﺕ ﺍﻭ،ﺧﻮﺩ باعث ﺗﻘﻮﻳﺖ ﺍﻣﮑﺎﻧﺎﺕ ﻋﻘﻠﻰ ﻭ ﺩﻳﮕﺮ ﮐﺮﺍﻣﺎﺕ ﻣﻴﺒﺎﺷﺪ.ﻭ ﭘﺮﺳﺶ ﭘﻴﺮ ﺭﺍ ﻧﻴﺰ ﺑﺎﻳﺪ ﺻﺎﺩﻗﺎﻧﻪ ﻭﺑﻘﺼﺪ ﺑﻴﺎﻥ ﻧﻮﺍﻗﺺ ﻭﻣﻌﺎﻳﺐ ﺧﻮﺩﺑﺎﺷﺪ،ﻭﻧﻪ ﻣﺨﻔﻰ ﮐﺮﺩﻥ ﺁﻥ ﻣﺤﺎﺳﻦ ﻭ ﻧﻴﺎﺯ ﺑﺎثباﺕ ﺷﺨﺺ ﻧﺪﺍﺭﺩ .  ﻣﺒﺪﺃ ﺷﺮﻭﻉ ﻫﺮ ﺑﺤث ،ﭘﻴﺪﺍﻳﺶ ﻳﻚ ﻣﺴﺄﻟﻪ ﻣﻬﻢ ﻳﺎ ﻣﺸﮑﻮﻙ ﻭ ﺑﻐﺮﻧﺞ ﻓﮑﺮﻯ ﺍﺳﺖ .ﭼﻪ ﺩﺭ ﺍﻣﻮﺭ ﺳﻠﻮﮐﻰ ﻭ ﻳﺎ ﺍﻣﻮﺭ ﻋﻠﻤﻰ ﻭﻳﺎ ﺍﻣﻮﺭ ﻣﺎﺩﻯ ﺯﻧﺪﮔﻰ.ﻣﺴﺄﻟﻪ ﭘﻴﺪﺍ ﺷﺪﻥ ﻧﺘﻴﺠﻪ  ﺟﻬﻞ ﻭ ﺑﻴﺨﺒﺮﻯ ﻭ ﺑﻰ ﺗﺤﺮّﮐﻰ ﻋﺪّه اﻯ ﺍﺳﺖ. ﺭﺍﻩ ﺣﻞ ﺁﻥ ﻣﺸﮑﻞ ﻧﻴﺰ ﻧﺰﺩ ﺩﻳﮕﺮﺍﻥ ﺍﺳﺖ. ﮐﻪ ﺭﻩ ﺭﻓﺘﻪ ﻭ ﺗﺠﺮﺑﻪ ﺩﻳﺪﻩ ﺑﺎﺷﻨﺪ. ﻫﺮ ﻃﺎﻟﺐ ﻣﺸﮑﻞ ﺑﺎ ﻣﺮﺍﺟﻌﻪ ﺑﺂﻧﻬﺎ ﻫﺮﮔﺰ ﮐﻮﭼﻚ ﻧﻤﻴﺸﻮﺩ، ﺑﻠﮑﻪ ﺑﺰﺭﮔﺘﺮ ﻫﻢ ﻣﻴﮕﺮﺩﺩ. ﺍﻣﺎ ﺍﻳﻨﮑﻪ ﻫﺮﮐس ﺑﺨﻮﺍﻫﺪ ﻣﺴﺄﻟﻪ ﺧﻮﺩﺭﺍ ﺧﻮﺩش ﺤﻞ ﮐﻨﺪ،ﻫﻤﺎﻥ ﮐﺎﺭ ﻣُﺮﺩه اﻯ ﺍﺳﺖ،ﮐﻪ ﻣﻴﺨﻮﺍﻫﺪ ﺧﻮﺩﺭﺍ ﺯﻧﺪﻩ ﮐﻨﺪ، که کاﺭ ﻣﺤﺎﻝ ﻭ ﺍﺣﻤﻘﺎنه اﻯ ﺑﻴﺶ ﻧﻴﺴﺖ.

     ﺩﺭ ﻫﻤﮑﺎﺭﻯ ﻓﮑﺮﻯ ﮐﻪ ﺷﺮﻁ ﻳﻚ ﺟﺎمعه اﻯ ﺳﺎﻟﻢ ﺍﺳﺖ،ﻫﻤﻴﺸﻪ ﺑﺎﻳﺪ ﭘﺎﺋﻴن ﺘﺮﻫﺎ ﺩﺭﻣﻘﺎﻡ ﺗﮑﺎﻣﻠﻰ ﻭﻋﻘﻠﻰ ﺑﺒﺎﻟﺎﺗﺮ ﻣﺮﺍﺟﻌﻪ ﮐﻨﻨﺪ. ﻧﻪ ﺍﻳﻨﮑﻪ ﺑﻴﻦ ﺧﻮﺩﺷﺎﻥ ﻫﻤﮑﺎﺭی ﻨﻤﺎﻳﻨﺪ. ﺑﺎﻟﺎﺗﺮﻫﺎ ﺩﺭ ﻭﺍﻗﻊ ﺑﺎ ﻓﺪﺍﮐﺎﺭﻯ ﻭﺍﺯ ﺧﻮﺩ ﮔﺬﺷﺘﮕﻰ ﺑﺨﺪﻣﺖ ﻭﻫﻤﮑﺎﺭﻯ ﻭﺍﻗﻌﻰ ﻣﻴﭙﺮﺩﺍﺯﻧﺪ. ﻭ ﺑﻘﻴﻪ ﺟﺰ ﺧﻮﺩ ﺧﻮﺍﻫﻰ ﻭ ﺳﻮﺩ ﺧﻮﺩﺟﺴﺘﻦ ﮐﺎﺭﻯ ﻧﺪﺍﺭﻧﺪ،ﮔﺮﭼﻪ ﺩﺭ ﺷﮑﻞ ﻫﻤﮑﺎﺭﻯ ﺍﺳﺖ . ﺍﻳﻦ ﻫﻤﮑﺎﺭﻳﻬﺎ ﺑﺪﻭﻥ ﺩﺍﺷﺘﻦ ﺭﻭﺍﺑﻂ ﻣﺤﺒّﺖ ﺁﻣﻴﺰ ﻧﻤﻰ ﺗﻮﺍﻧﺪ ﺑﺎﺷﺪ. ﻫﺮﮔﺰ ﮐﺴﻰ ﺑﺎ ﺩﺍﺷﺘﻦ ﻧﻔﺮﺕ،ﻧﻤﻰ ﺗﻮﺍﻧﺪ ﺧﺪﻣﺘﻰ ﺑﮑﻨﺪ ﻳﺎ ﺧﺪﻣﺘﻰ ﺑﺒﻴﻨﺪ . ﻟﺬﺍ ﺩﺭ ﺳﻠﻮﻙ ﺍﻟﻬﻰ،ﺭﺍﻩ ﮐﺴﺐ ﻫﻤﮑﺎﺭﻯ ﺑﺮﺗﺮﺍﻥ،ﺗﻨﻬﺎ ﻋﺸﻖ ﻭﺭﺯﻯ ﺑﺎ ﻳﮑﺪﻳﮕﺮ ﺍﺳﺖ. ﺍﮔﺮ ﺩﻭﺳﺖ ﺑﺪﺍﺭﻳﺪ ﻭﮐﻤﻰ ﺻﺒﺮ ﮐﻨﻴﺪ،ﻭ ﺳﻌﻰ ﻧﻤﺎﺋﻴﺪ ﻃﺮﻑ ﺭﺍ ﺁﻧﻄﻮﺭ ﮐﻪ ﺧﻮﺩ ﻣﻴﺨﻮﺍﻫﺪ ﻭﻓﮑﺮ ﻣﻴﮑﻨﺪ ﻭﺑﻔﻬﻤﻨﺪ. ﺍﺭﺯﺵ ﺍﻳﻦ ﻣﺒﺎﺣثه ﻫﺎ ﻭﻫﻢ ﮐﺎﺭﻳﻬﺎ ﻋﺎﻟﻰ ﺍﺳﺖ. ﻭ ﺍلاّ ﻋﺠﻠﻪ ﻭ ﻗﻀﺎﻭﺕ ﺳﺮﻳﻊ ﻭ ﺩﺍﺩﻥ ﻧﻈﺮ ﻗﻄﻌﻰ ﺩﺭ ﺑﺎﺭﻩ ﺑﺎﻟﺎﺗﺮﻫﺎ،ﺟﺰ ﺧﻮﺩ ﺧﻮﺍﻫﻰ ﻧﻴﺴﺖ. ﻭ ﻫﺮﮔﺰ ﺍﻧﺴﺎﻥ ﺑﺠﺎﺋﻰ ﻧﻤﻰ ﺭﺳﺪ.ﻭﺩﺭﻃﻠﺴﻢ ﺟﻬﻞ ﻣﺮﮐّﺐ ﺧﻮﺩ ﺧﻮﺍﻫﺪ ﻣﺎﻧﺪ. ﭼﻪ ﻣﺎﻧﻌﻰ ﺩﺍﺭﺩ، ﺍﻧﺴﺎﻥ ﺩﺭ ﺑﺤث ﺧﻮﺩ ﻋﺼﺒﺎﻧﻰ ﻧﺸﺪﻩ،ﻭ ﻓﺮﺽ ﮐﻨﺪ ﮔﻮﻳﻨﺪﻩ ﺩﺭﺳﺖ ﻣﻴﮕﻮﻳﺪ. ﭘس ﺳﻌﻰ ﮐﻨﻴﻢ ﺗﻤﺎﻡ ﺣﺮﻑ ﺍﻭﺭﺍ ﺑﺸﻨﻮﻳﻢ،ﺑﻌﺪﺍ ﺍﻟﺒﺘﻪ ﻫﻨﻮﺯ ﺁﺯﺍﺩﻳﻢ،ﮐﻪ ﺣﮑﻢ ﻗﻄﻌﻰ ﻭﻧﻬﺎﺋﻰ ﺑﺪﻫﻴﻢ .ﻣﺎﺭﮐﺴﻴﺴﺘﻬﺎ ﺣﺘﻰ ﺑﻌﻨﻮﺍﻥ ﺩﺳﺘﻮﺭ ﺣﺰﺑﻰ ﺍﺟﺎﺯﻩ ﻧﻤﻴﺪﻫﻨﺪ ﮐﻪ ﺧﻮﺩ ﻭ ﭘﻴﺮﻭﺍﻧﺸﺎﻥ،ﺣﺮﻑ ﺩﻳﮕﺮﺍﻥ ﺭﺍ ﺑﺸﻨﻮﻧﺪ.ﻭ ﺍﺯ ﻫﻤﺎﻥ ﻟﺤﻈﻪ ﺍﻭﻝ ﺍﻋﻠﺎﻡ ﻣﻴﮑﻨﻨﺪ،ﮐﻪ ﺍﻳﻨﻬﻢ ﺍﻳﺪﺁﻟﻴﺴﻢ ﻳﺎ ﻧﻬﻠﻴﺴﻢ ﻭ ﺍﻭﻫﺎﻡ ﭘﺮﺳﺘﻰ است. ﺩﺭﺣﺎﻟﻴﮑﻪ ﺍﮔﺮ ﺣﺮﻑ ﺩﻳﮕﺮﺍﻥ ﺭﺍ ﺷﻨﻴﺪﻧﺪ، ﻫﻨﻮﺯ ﺁﺯﺍﺩ ﻫﺴﺘﻨﺪ ﭼﻨﻴﻦ ﺣﮑﻤﻰ ﺑﺪﻫﻨﺪ. ﻭﻟﻰ ﺩﺭ ﻭﺍﻗﻊ ﺁﻧﻬﺎ ﻋﺠﻠﻪ ﺩﺍﺭﻧﺪ. ﻭ ﺣﺘﻰ ﺑﺮﺍﻯ ﺩﺭﻙ ﻣﺎﺭﮐﺴﻴﺴﻢ ﻧﻴﺰ،ﺩﺭﺩﻭﺭﻩ ﺟﻮﺍﻧﻰ ﻭﻗﺖ ﺯﻳﺎﺩ ﻧﺪﺍﺷﺘﻨﺪ ﻭ ﺯﻭﺩ ﭘﺬﻳﺮﻓﺘﻨﺪ. ﺯﻳﺮﺍ ﺗﻤﺎﻡ ﺁﻧﻬﺎ ﻫﻤّﺖ ﺧﻮﺩ ﻭﻋﻤﺮ ﺧﻮﺩﺭﺍ ﻣﻴﺨﻮﺍﻫﻨﺪ ﺻﺮﻑ ﻟﺬﺕ ﻧﻔس ﻭﺗﺴﻠﻂ ﺑﺮ ﺩﻳﮕﺮﺍﻥ ﺑﻨﻤﺎﻳﻨﺪ. ﺁﻧﻬﺎ ﻭﻗﺖ ﺯﻳﺎﺩﻯ ﺑﺮﺍﻯ ﻓﻌﺎﻟﻴّﺖ ﺳﻴﺎﺳﻰ ﻭﺣﺰﺑﻰ ﻟﺎﺯﻡ ﻧﺪﺍﺭﻧﺪ .ﻭﻭﻗﺖ ﺍﺻﻠﺎﺡ ﺧﻮﺩ ﻭﺗﻌﻠﻴﻢ ﺑﻴﺸﺘﺮ ﻧﺪﺍﺭﻧﺪ،ﭼﻪ ﺭﺳﺪ ﮐﻪ ﺑﺨﻮﺍﻫﻨﺪ ﻧﻔس  ﺧﻮﺩ ﺭﺍ ﺗﺰﮐﻴﻪ ﮐﻨﻨﺪ. ﻟﺬﺍ ﺑﺤث ﺑﺎ ﺁﻧﻬﺎ ﺗﺎ ﮐﻨﻮﻥ ﻫﻢ ﺳﻮﺩﻯ ﻧﺪﺍﺷﺘﻪ،ﻣﮕﺮ ﺍﻳﻨﮑﻪ ﻓﻄﺮﺕ ﺑﺮﺧﻰ ﺍﺯ ﺁﻧﻬﺎ  ﺑﺎﺷﺪ، ﮐﻪ ﻃﺎﻟﺐ ﺣﻘﺎﻳﻖ ﻏﻴﺮ ﻣﺎﺭﮐﺴﻴﺴﺘﻰ ﺑﺎﺷﻨﺪ.ﮐﻪ ﮔﻮﺋﻰ ﺁﻧﻬﺎ ﺗﻪ ﭼﺎﻩ ﻫﺴﺘﻨﺪ.ﻭ ﻣﮕﺮ ﻣﻴﺘﻮﺍﻥ ﮐﺴﻰ ﺭﺍ ﺑﺎ ﺣﺮﻑ ﺍﺯ ﺗﻪ ﭼﺎﻩ ﻧﺠﺎﺕ ﺩﺍﺩ. ﺍﻟﺒﺘﻪ ﻫﻴﭻ ﮐس ﻭﻫﻴﭻ ﻣﮑﺘﺒﻰ ﻧﻴﺴﺖ،ﮐﻪ ﺣﻘﻴﻘﺘﻰ ﻭﻟﻮ ﺟﺰﺋﻰ ﺩﺭ ﺑﺮ ﻧﺪﺍﺷﺘﻪ ﺑﺎﺷﻨﺪ. ﻭﻫﻤﻪ ﺩﺭ ﻣﻘﺎﻡ ﺗﮑﺎﻣﻠﻰ ﺧﻮﺩ ﺩﺭﺳﺖ ﻣﻴﮕﻮﻳﻨﺪ. ﻭﻟﻰ ﺻﺤﺒﺖ ﻣﺎ ﺍﺯ ﺟﺴﺘﻦ ﻣﺮﺍﺗﺐ ﺑﺮﺗﺮ ﺍﺯ ﺧﻮﺩﻣﺎﻥ ﺍﺳﺖ.ﻭﭼﻪ ﺣﻘﻴﻘﺘﻰ ﺑﺮﺗﺮ،ﮐﻪ ﻧﻬﺎﻳﺖ ﺁﻧﺮﺍ ﺳﺎﻟﮑّﺎﻥ ﺩﺭ ﺷﻬﻮﺩ ﻗﺎﺋﻢ ﺧﻮﺍﻫﻨﺪ ﻳﺎﻓﺖ،ﮐﻪ ﺩﺭ ﺑﺸﺮﻳّﺖ ﺣﺪّ ﺍﻋﻠﺎ ﺍﺳﺖ.

   ﻋﻤﻠﺎ ﺩﺭ ﺩﻧﻴﺎﻯ ﻣﺎ،ﺑﺤث ﻫﺎ ﺑﻘﺼﺪ ﻫﻤﮑﺎﺭﻯ ﺑﺮﺍﻯ ﻣﺸﮑﻠﻰ ﻓﮑﺮﻯ ﻳﺎ ﻋﻤﻠﻰ ﻧﻴﺴﺖ.ﺑﻠﮑﻪ ﺗﻨﻬﺎ ﺑﻬﺎنه اﻯ ﺑﺮﺍﻯ ﺯﻭﺭ ﺁﺯﻣﺎﺋﻰ ﻭ ﻣﻐﻠﻮﺏ ﮐﺮﺩﻥ ﺣﺮﻳﻒ.ﻭ ﻏﺎﺭﺕ ﮐﺮﺩﻥ ﺍﻣﺘﻴﺎﺯﺍﺕ ﺍﻭ ﺍﺳﺖ. ﻣﺎﺭﮐﺴﻴﺴﺘﻬﺎ ﺭﺍ ﺩﻳﺪﻡ. ﮐﻪ ﻫﻤﻪ ﻣﺮﮒ ﺑﺮ ﺁﻣﺮﻳﮑﺎ ﻣﻴﮕﻮﻳﻨﺪ، ﻭﻟﻰ ﻫﻤﻪ ﺁﻧﻬﺎ ﻋﺎﺷﻖ ﺯﻧﺪﮔﻰ ﺍﻣﺮﻳﮑﺎ ﻭﺩﻭﻟﺎﺭ ﺁﻥ ﻫﺴﺘﻨﺪ. ﺍﻳﻨﺎﻥ ﺗﻨﻬﺎ ﺑﻔﮑﺮ ﮐﺴﺐ ﺍﻣﺘﻴﺎﺯﺍﺕ ﻣﻮﺟﻮﺩ ﺩﺭ ﺍﻣﺮﻳﮑﺎ ﻫﺴﺘﻨﺪ. ﻟﻨﻴﻦ ﻧﻴﺰ ﮔﻔﺘﻪ ﺑﻮﺩ.ﺍﻣﺮﻭﺯ ﻭ ﻓﺮﺩﺍ ﮐﻪ ﺩﺭ ﺍﻣﺮﻳﮑﺎ ﺍﻧﻘﻠﺎﺏ ﮐﺮﺩﻳﻢ، ﻫﻤﻴﻦ ﻭﺿﻊ ﻓﻌﻠﻰ ﺍﻣﺮﻳﮑﺎ ﺭﺍ،ﻭ ﻫﻤﻴﻦ ﺟﻮﺭﻯ ﮐﻪ ﻫﺴﺖ ﻣﻴﺨﻮﺍﻫﻴﻢ. ﺩﺭﺣﺎﻟﻴﮑﻪ ﻫﻤﻴﺸﻪ ﻣﻴﮕﻔﺖ،ﻫﺮﭼﻪ ﺩﺭ ﺍﻣﺮﻳﮑﺎ ﻫﺴﺖ ﻓﺎﺳﺪ ﻭ ﺑﺎﻃﻞ ﺍﺳﺖ. ﭘس بحث ﮐﻨﻨﺪﻩ ﺑﻘﺼﺪ ﺩﺭﻙ ﻭ ﮔﺪﺍﺋﻰ ﺭﺣﻤﺖ ﺍﺯ ﺑﺎﻟﺎﺗﺮ،ﺑﺎﻳﺪ ﺑﺤث ﮐﻨﺪ ﻧﻪ ﻏﺎﺭﺕ ﺍﻣﺘﻴﺎﺯﺍﺕ ﻧﻤﺎﻳﺪ ﮐﻪ ﺑﻴﺸﺘﺮ ﺑﻀﺮﺭ ﺍﻭ ﺧﻮﺍﻫﺪ ﺑﻮﺩ. ﺍﺣﺘﺮﺍﻡ ﭘﺎﺋﻴﻦ ﺗﺮ ﺑﺒﺎﻟﺎﺗﺮ ﻣﻮﺟﺐ ﺳﺨﻨﻮﺭﻯ ﺑﺎﻟﺎﺗﺮﻫﺎ ﻣﻴﺸﻮﺩ. ﻧﻪ ﮊﺳﺘﻬﺎﻯ ﺟﻨﮕﻰ ﻳﺎ ﺿﺪﻳﺖ ﻭ ﻧﻔﺮﺕ ﻧﺸﺎﻥ ﺩﺍﺩﻥ. ﮐﻪ ﺍﻧﮕﻴﺰﻩ ﺍﻳﻦ ﺍﻓﺮﺍﺩ،ﻣﻨﺎﺳﺐ ﻣﺒﺎﺭﺯﻩ ﺩﺭ ﻣﻴﺪﺍﻥ ﺟﻨﮓ،ﺑﺎ ﺳﻠﺎﺡ ﮔﺮﻡ ﻭ ﺳﺮﺩ ﺍﺳﺖ،ﻧﻪ ﻣﺠﻠس ﻣﺒﺎﺣثه ،ﮐﻪ ﺑﺎﻳﺪ ﻣﻘﺪّس ﺑﺎﺷﺪ. ﻳﺎ ﻣﺒﺎﺭﺯه اﻯ ﻋﻘﻠﻰ ﻭ ﺗﮑﺎﻣﻠﻰ ﻭ ﻣﺸﻮﺭﺕ ﺟﻮﺋﻰ ﻭ ﺣﻘﻴﻘﺖ ﻳﺎﺑﻰ. ﺍﻣﺎ ﺍﻳﻦ ﻫﺪﻑ ﻓﮑﺮﻯ ﮐﻪ ﺍﮐثرﺍ ﺩﺭ ﺑﻴﻦ ﻏﻴﺮ ﺳﺎﻟﮑﺎﻥ ﻫﺴﺖ،ﺳﺮﺍﺳﺮ ﻣﺨﺮّﺏ ﻭ ﮐﺸﻨﺪﻩ ﻳﮑﺪﻳﮕﺮ ﺍﺳﺖ.ﮔﺮﭼﻪ ﺑﻬﺎﻧﻪ ﺁﻧﻬﺎ ﻧﻴﺰ ﺣﻖ ﺟﻮﺋﻰ ﻭ ﺩﻓﺎﻉ ﺍﺯ ﻣﺬﻫﺐ ﻭ ﺩﻳﻦ ﺧﻮﺩﺷﺎﻥ ﻣﻴﺒﺎﺷﺪ. ﭼﻪ ﺭﺳﺪ ﺑﻨﺎﻡ ﺩﻓﺎﻉ ﺍﺯ ﺍﻳﺪﺋﻮﻟﻮﮊﻯ ﻭﻣﮑﺘﺐ ﺳﻴﺎﺳﻰ ﻳﺎ ﻓﮑﺮﻯ. ﺍﻳﻦ ﻫﻮﻳّﺖ ﻓﮑﺮﻯ، ﺑﺎﺯﻳﭽﻪ ﻧﻔس ﻃﺎﻟب ﺘﮑﺎﻣﻞ ﻧﻴﺴﺖ.ﺑﻠﮑﻪ ﺑﻔﮑﺮ ﻏﺎﺭﺕ ﺍﺳﺖ ﻭ ﻟﺬﺕ ﭘﻴﺮﻭﺯﻯ. ﺑﺎﻳﺪ ﺳﺎﻟﮑﻰ ﺍﻟﻬﻰ ﺑﺎﺷﻰ،ﻭ ﺗﺰﮐﻴﻪ ﮐﻨﻰ ﻭ ﺑﺸﻬﻮﺩ ﺑﺮﺳﻰ، ﻭﺑﻌﺪﺍ ﻫﺮﭼﻪ ﺧﻮﺍﻫﻰ ﺑﮑﻨﻰ. ﺯﻳﺮﺍ ﺷﺎﻳﺴته اﻯ ﻭ ﺑﻮﺩﻩ ﺻﺎﺣﺐ ﻫﻮﻳّﺘﻰ ﺫﻫﻨﻰ ﻭ ﻗﺎﻟﺒﻰ ﻧﻴﺴتی . ﭘﻮﭼﻰ ﻭ ﺑﻰ ﻣﺤﺘﻮﺍﺋﻰ ﺫﻫﻦ،ﻣﺠﻠس ﺑﺤث ﺭﺍ ﺑﺴﺮﻋﺖ ﺑﺠﺪﺍﻝ ﻭ ﺟﻨﮓ ﻭ ﺧﺼﻮﻣﺖ ﻭ ﺗﻌﺼّﺐ ﻓﮑﺮﻯ ﻳﺎ ﺳﻴﺎﺳﻰ ﻭ ﻳﺎ ﻣﺬﻫﺒﻰ ﻭ ﻓﻠﺴﻔﻰ ﻣﻰ ﮐﺸﺎﻧﺪ.ﻫﻴﺠﺎﻥ ﺩﺭ ﻭﻗﺖ ﻣﺒﺎﺣثه ،ﻳﮑﻰ ﺍﺯ ﺣﻴﻠﻪ ﻫﺎﻯ ﻧﻔس ﺍﺳﺖ.ﮐﻪ ﺧﻮﻥ ﺟﻮﺵ ﺁﻣﺪﻩ ﻭ ﺍﻋﺼﺎﺏ ﻣﺘﺸﻨّﺞ ﻣﻴﺸﻮﺩ. ﻭ ﺣﺎﻟﺘﻰ ﮐﻪ ﺧﻴﺎﻝ ﻣﻴﮑﻨﺪ،ﻣﻌﻨﻮﻯ ﻭ ﻃﺮﻓﺪﺍﺭﻯ ﺍﺯ ﺣﻖ ﺍﺳﺖ ﺑﻮﻯ ﺩﺳﺖ ﻣﻴﺪﻫﺪ.ﻭ ﺣﺘﻰ ﺍﺣﺴﺎس  ﻣﺴﺌﻮﻟﻴّﺖ ﻭ ﺗﻌﻬّﺪ ﻣﻴﮑﻨﺪ .ﺩﺭ ﺣﺎﻟﻴﮑﻪ ﺩﺭ ﻣﺴﺄﻟﻪ ﺟﺴﺘﻦ ﺣﻘﻴﻘﺖ،ﻫﻴﭻ ﺗﻌﻬّﺪﻯ ﻭﺟﻮﺩ ﻧﺪﺍﺭﺩ. ﻣﮕﺮ ﻫﻤﺎﻥ ﺩﺭ ﺧﻂ ﺣﻘﻴﻘﺖ ﺟﻮﺋﻰ ﺑﻮﺩﻥ . ﻭ ﺗﻤﺮﻳﻦ ﺻﺒﺮ ﺩﺭ ﺟﻠﺴﺎﺕ ﺑﺤث ﺑﺮﺍﻯ ﺳﺎﻟﮑﺎﻥ ﺩﺭ ﻫﻤﺎﻥ ﺭﻭﺯﻫﺎﻯ ﺍﻭﻝ ﺩﺳﺖ ﻣﻴﺪﻫﺪ،ﻭ ﻗﺪﺭﺕ ﺷﻨﻴﺪﻥ ﺗﺎ ﺁﺧﺮ ﺭﺍ ﭘﻴﺪﺍ ﻣﻴﮑﻨﺪ. ﻭﻟﻰ ﻏﻴﺮ ﺳﺎﻟﮑﺎﻥ ﮔﻮﺵ ﺑﺪﻳﮕﺮﻯ ﻧﻤﻴﺪﻫﻨﺪ،ﻭ ﻧﻤﻰ ﺧﻮﺍﻫﻨﺪ ﮔﻮﺵ ﺑﺪﻫﻨﺪ.ﺑﻠﮑﻪ ﻣﻰ ﺧﻮﺍﻫﻨﺪ ﮔﻮﺵ ﺑﻬﻮﺳﻬﺎﻯ ﻧﻔس ﺧﻮﺩ ﺑﺪﻫﻨﺪ ﮐﻪ ﻟﺬﺕ ﺁﻭﺭ ﺑﻨﻈﺮ ﻣﻴﺮﺳﺪ. ﻣﺴﺄﻟﻪ ﮐﻮﭼﮑﻰ ﺭﺍ ﺑﺰﺭﮒ ﻣﻴﮑﻨﻨﺪ. ﺧﻄﺎﻯ ﺍﺣﺘﻤﺎﻟﻰ ﻃﺮﻑ ﺭﺍ ﮐﻮﻩ  ﺑﺰﺭﮔﻰ ﻣﻴﻨﻤﺎﻳﻨﺪ ﻭ ﺍﺯ ﻫﺮ ﺣﻘﻴﻘﺘﻰ ﮐﻪ ﻣﺠﺒﻮﺭ ﺑﺘﺼﺪﻳﻖ ﺷﻮﻧﺪ ﺷﺎﻧﻪ ﺧﺎلی ﻤﻴﮑﻨﻨﺪ. ﺩﺭ ﺣﺎﻟﻴﮑﻪ ﺍﻳﻦ ﺗﺼﺪﻳﻘﺎﺕ ﻣﻴﺘﻮﺍﻧﺪ ﻣﻔﻴﺪ ﭘﻴﮕﻴﺮﻯ ﺩﺭ ﻣﺮﺍﺣﻞ ﺑﻌﺪﻯ ﺑﺎﺷﺪ.ﻓﻘﻬﺎی مذهبی  ﺗﺼﺪﻳﻖ ﻣﻴﮑﻨﻨﺪ،ﻭﻟﻰ ﻫﻴﭻ ﻣﺴﺌﻮﻟﻴّﺘﻰ ﺑﻌﺪ ﺍﺯ ﺁﻥ ﻗﺒﻮﻝ ﻧﺪﺍﺭﻧﺪ . ﺁﻧﻬﺎ ﻣﺴﺎﺋﻞ ﺭﺍ ﻃﻮﺭﻯ ﻣﻄﺮﺡ ﻣﻴﮑﻨﻨﺪ،ﮐﻪ ﻣﺨﺎﻟﻔﺖ ﺍﻧﮕﻴﺰ ﻭ ﻫﻴﺠﺎﻥ ﺁﻭﺭ ﻭ ﺧﻮﺩ ﻧﻤﺎﺋﻰ ﺑﺎﺷﺪ. ﺩﺭﻳﻚ ﺗﺠﺮﺑﻪ ﻋﻤﻠﻰ،ﺍﮔﺮ ﮐﺴﻰ ﺑﺎ ﻫﻴﺠﺎﻥ ﻣﺸﻐﻮﻝ ﻃﺮﺡ ﻣﺴﺄﻟﻬﺎﻯ ﺷﺪ،ﻭﻟﻰ ﻣﺎ ﺧﻴﻠﻰ ﺯﻭﺩﺗﺮ ﺍﺯ ﺗﻮﻗﻊ ﺍﻭ،ﺑﮕﻮﺋﻴﻢ ﮐﺎﻣﻠﺎ ﺩﺭﺳﺖ ﻣﻴﮕﻮﺋﻰ،ﻳﻚ ﺑﺎﺭﻩ ﻭﺍ ﻣﻴﺮﻭﺩ.ﻭ ﻧﺘﻴﺠﻪ ﺟﺪﺍﻝ ﺭﺍ ﮐﻪ ﺗﻮﻗﻊ ﺩﺍﺷﺖ ﺑﺪﺳﺖ ﻧﻴﺎﻭﺭﺩ. ﻋﺮﻓﺎ ﻋﺎﺩﺕ ﺩﺍﺭﻧﺪ،ﮐﻪ ﺧﻴﻠﻰ ﺯﻭﺩ ﺑﻄﺮﻑ ﺑﮕﻮﻳﻨﺪ ﺷﻤﺎﺩﺭﺳﺖ ﻣﻴﮕﻮﺋﻴﺪ ﺍﻣﺎ ﻏﻴﺮ ﻣﺴﺘﻘﻴﻢ،ﻭ ﺑﻨﺎﻡ ﺗﮑﻤﻴﻞ ﺣﺮﻑ ﻃﺮﻑ،ﮔﻔﺘﻪ ﻫﺎﻯ ﺧﻮﺩﺭﺍ ﻣﻴﮕﻮﻳﺪ، ﻭ ﻣﻌﻤﻮﻟﺎ ﻣؤثّر ﻧﻴﺰ ﻫﺴﺖ. ﺑﺎﺯﻫﻢ ﺩﻳﺪﻩ ﺷﺪﻩ ﮐﻪ ﻭﻗﺘﻰ ﻓﻮﺭﻯ ﺑﺎ ﻧﻈﺮﻃﺮف کناﺭ ﻣﻴﺂﻣﺪﻳﺪ،ﻓﻮﺭﺍ ﺍﻭ ﺩﻟﺎﺋﻞ ﺟﺪﻳﺪ،ﻭﺑﺎ ﻳﻚ ﭘﺸﺘﻚ ﺯﺩﻥ،ﺑﺎﺯ ﻗﻴﺎﻓﻪ ﻣﺨﺎﻟﻔﺖ ﺑﺎ ﺷﻤﺎ ﺭﺍ ﻣﻴﮕﻴﺮﺩ،ﮐﻪ ﺍﺯ ﺟﺒﻬﻪ ﺩﻳﮕﺮﻯ ﺑﺘﻮﺍﻧﺪ ﺑﺠﻨﮕﺪ. ﺍﻳﻨﻬﺎ ﺑﻴﻤﺎﺭ ﻧﻔس ﺍﻣّﺎﺭﻩ ﻭﺧﻮﺩ ﺧﻮﺍﻫﻰ ﻫﺴﺘﻨﺪ. ﺑﺮﺍﻯ ﻓﻬﻢ ﻭ ﺗﻔﺎﻫﻢ ﻧﻴﺎﻣﺪﻩ،ﺑﻠﮑﻪ ﺑﺮﺍﻯ ﺟﻨﮓ ﻭ ﭘﻴﺮﻭﺯﻯ ﺁﻣﺪه اﻧﺪ. ﻭﻟﻰ ﺷﺨﺺ ﻣﺴﺘﻌﺪ ﺳﻠﻮﻙ ﺍﻟﻬﻰ ﻭ ﺗﮑﺎﻣﻞ ﻋﻘﻠﻰ،ﮐﻪ ﺑﺎﻳﺪ ﺑﺎﻳﻤﺎﻥ ﻭ ﺍﻃﻤﻴﻨﺎﻥﺍﻭﻟﻴﻪ ﻭﻣﻘﺪﻣﺎﺗﻰ ﺧﻮﺩ ﺑﺮﺳﺪ،ﻭ ﺑﺎﻳﺪ ﺑﺤث ﻭ ﺟﺪﺍﻝ ﻧﮑﻨﺪ.ﻭ ﺑﺮﺍﻯ ﺍﻳﻦ ﮐﺎﺭ ﺩﺍﺭﺍﻯ ﻗﺪﺭﺕ ﮐﻨﺘﺮﻝ ﻓﮑﺮ ﻭ ﻧﻔس ﻭ ﻧﻘﺪ ﺧﻮﻳﺸﺘﻦ،ﻭ ﺍﻧﺼﺎﻑ ﮐﺎﻓﻰ ﻭ ﺣﻖ ﻃﻠﺒﻰ ﺑﺎﺷﺪ،ﺗﺎ ﺑﻤﺮﻭﺭ ﻭ ﺩﺭ ﺗﻨﻬﺎﺋﻰ،ﮐﻪ ﺑﺎ ﻭﺟﺪﺍﻥ ﺧﻮﻳﺶ ﺧﻠﻮﺕ ﮐﺮﺩ،ﺗﺼﻤﻴﻢ ﺳﻠﻮﻙ ﺧﻮﺩﺭﺍ ﺑﮕﻴﺮﺩ.ﻭ ﺍﺯ ﺁﻥ ﭘس ﺟﺪﺍﻝ ﻭﻣﺒﺎﺣثه  ﺍﻭ،ﺑﺎﻳﺪ ﺗﺒﺪﻳﻞ ﺑﺘﺤﻘﻴﻖ ﻭ ﮔﻮﺵ ﺩﺍﺩﻥ ﺑﺎﺷﺪ،ﻧﻪ ﭼﻴﺰﻯ ﺍﺯ ﺧﻮﺩ ﮔﻔﺘﻦ . ﺑﺨﺼﻮﺹ ﻭﻗﺘﻰ ﺑﭙﻴﺮ ﻣﻄﻠﻮﺏ ﺧﻮﺩ ﺭﺳﻴﺪ،ﺳﺮﺍﺳﺮ ﮔﻮﺵ ﻣﻴﮕﺮﺩﺩ،ﻭﻣﻄﻴﻊ ﻭﺗﻠﻘﻴﻦ ﭘﺬﻳﺮ،ﻭﺣﺘﻰ ﺑﺮﺍﻯ ﻣﺒﻬﻤﺎﺕ ﮔﻔﺘﻪ ﻫﺎﻯ ﭘﻴﺮ،ﺗﻮﺟﻴﻪ ﻟﺎﺯﻡ ﺭﺍ ﺧﻮﺩ ﻓﺮﺍﻫﻢ ﻣﻴﮑﻨﺪ، ﺗﺎ ﺭﺍﺑﻄﻪ ﻣﺤﺒّﺖ ﺁﻣﻴﺰ ﻭ ﺍﻋﺘﻤﺎﺩ ﺧﻮﺩﺭﺍ ﺑﭙﻴﺮ ﺍﺯ ﺩﺳﺖ ﻧﺪﻫﺪ.  ﺩﺭﺩ ﺑﻰ ﺩﺭﻣﺎﻥ ﻣﺨﺎﻟﻔﺖ ﺑﺎ ﻳﮑﺪﻳﮕﺮ ﮐﻪ ﺩﺭ ﻫﻤﮕﺎﻥ ﻣﻠﺎﺣﻈﻪ ﻣﻴﺸﻮﺩ،ﻧﺘﻴﺠﻪ ﻫﻤﻴﻦ ﻋﺪﻡ ﻣﻴﻞ ﺑﺎﺳﺘﻔﺎﺩﻩ ﺍﺯ ﺑﺤث ﻭ ﺻﺤﺒﺖ ﺑﺎﻫﻢ ﺍﺳﺖ. ﻭﻣﺨﺎﻟﻔﺖ ﺑﺎ ﺩﻳﮕﺮﻯ ﺑﺼﻮﺭﺕ ﺩﺍﺭﻭﺋﻰ ﻣﺴﮑّﻦ ﺑﻴﻤﺎﺭﻳﻬﺎﻯ ﺭﻭﺍﻧﻰ ﺧﻮﺩ ﺧﻮﺍﻫﻰ ﺁﻧﻬﺎ ﺍﺳﺖ . ﻣﺨﺎﻟﻔﺖ ﮐﺮﺩﻥ ﻧﻮﻋﻰ ﺍﻇﻬﺎﺭ ﻭﺟﻮﺩ ﻭﺍثباﺕ ﻭﺟﻮﺩ،ﻭﺗثبیت  ﻣﻘﺎﻡ ﺗﮑﺎﻣﻠﻰ ﻓﻌﻠﻰ ﺧﻮﺩ ﻣﻴگردﺩ.ﭼﻮﻥ ﻫﻮﻳّﺖ ﺭﻭﺍﻧﻰ ﻭ ﻓﮑﺮﻯ ﻭ ﻧﻔﺴﺎﻧﻰ ﺑﺎ ﺁﻟﻮﺩﮔﻰ،ﺍﻧﺴﺎﻥ ﻣﻴﺨﻮﺍﻫﺪ ﺯﻧﺪﻩ ﻭ ﻓﻌّﺎﻝ،ﻭ ﻫﻤﻪ ﮐﺎﺭﻩ ﺑﺎﺷﺪ. ﻭ ﻣﺪﺍﻡ ﻭﺟﻮﺩ ﺧﻮﺩﺭﺍ ﺑﺮﺧﻮﺩ ﻭ ﺩﻳﮕﺮﺍﻥ ﺑﺮﺥ ﺑﮑﺸﺪ. ﺍﮐثرﺍ ﻣﻠﺎﺣﻈﻪ ﻣﻴﮕﺮﺩﺩ، ﺑﻴﺶ ﺍﺯ ﻗﺼﺪ ﺍﺳﺘﻔﺎﺩﻩ ﺑﺮﺩﻥ ﻋﻘﻠﻰ،ﺑﻘﺼﺪ ﺍﺳﺘﻔﺎﺩﻩ ﺗﺎﺭﻳﺨﻰ ﻭﻭﻗﺖ ﮐﺸﻰ ﻭﺟﻨﺠﺎﻝ ﮐﺮﺩﻩ ﻭ ﺑﻬﻴﺠﺎﻥ ﺁﻣﺪﻥ ﺩﺍﺭﻧﺪ. ﻭ ﻫﺮﭼﻪ ﻧﻔس ﭘﺎﻙ ﺗﺮ ﻭ ﺩﺍﺭﺍﻯ ﺗﺰﮐﻴﻪ ﺑﻴﺸﺘﺮ ﺑﺎﺷﺪ،ﺍﻧﺼﺎﻑ ﻭ ﺗﺴﻠﻴﻢ ﺑﺒﺎﻟﺎﺗﺮ ﻭ ﮔﻮﺵ ﺷﻨﻮﺍ ﺩﺍﺷﺘﻦ،ﻭ ﻣﻴﻞ ﺑﮑﺴﺐ ﻓﻀﻞ ﺍﺯ ﺩﻳﮕﺮﺍﻥ ﺑﻴﺸﺘﺮ ﺍﺳﺖ.ﻭ ﻧﻴﺰ ﺻﺒﺮ ﻭ ﺣﻮﺻﻠﻪ ﻓﺮﺍﻭﺍﻧﻰ ﺩﺭ ﺍﻳﻦ ﺭﺍﻩ ﺑﺨﺮﺝ ﻣﻴﺪﻫﻨﺪ. ﮐﺴﺎﻧﻰ ﮐﻪ ﺑﺎ ﺟﺒﻬﻪ ﮔﻴﺮﻯ ﺑﺒﺤث ﻣﻰ ﻧﺸﻴﻨﻨﺪ، ﻭ ﻗﺼﺪ ﻫﺪﺍﻳﺖ ﻧﺪﺍﺷﺘﻪ ﺑﺎﺷﻨﺪ، ﺗﻨﻬﺎ ﻣﻴﺨﻮﺍﻫﻨﺪ ﺳﻔﺮﻩ ﺩﻝ ﺧﻮﺩﺭﺍ ﭘﻬﻦ ﮐﻨﻨﺪ ﻭ ﻫﻮﻳّﺖ ﻓﮑﺮﻯ ﻭ ﻓﺼﻞ ﻧﻮﻋﻰ،ﻭ ﺩﻧﻴﺎﻯ ﻣﻄﻠﻮﺏ ﻧﻔس ﺧﻮﺩﺭﺍ ﻋﺮﺿﻪ ﮐﻨﻨﺪ. ﺑﻤﻔﻬﻮﻡ ﻭﻣﻘﻴّﺪ ﺑﻮﺩﻥ ﺑﺤث،ﺁﻧﻘﺪﺭ ﺗﻮﺟّﻪ ﻧﺪﺍﺭﻧﺪ،ﮐﻪ ﺑﻘﻠُﻤﺒﻪ ﻭ ﺳُﻠَﻤﺒﻪ ﮔﻮﺋﻰ،ﻭ ﺑﺰﺭﮒ ﻧﺸﺎﻥ ﺩﺍﺩﻥ ﻣﺴﺎﺋﻞ ﻭﻣﻮﺿﻮﻋﺎﺕ ﺩﺍﺭﻧﺪ، ﻭ ﻣﻮﺭﺩ ﻋﻠﺎﻗﻪ ﺁﻧﻬﺎ ﺍﺳﺖ. ﻣﺸﮑﻞ ﺍﺻﻠﻰ ﺧﻮﺩ ﻣﺴﺄﻟﻪ ﻭ ﻣﻮﺿﻮﻉ ﻣﻄﺮﺡ ﺷﺪﻩ ﺁﻧﻬﺎ ﻧﻴﺴﺖ، ﺑﻠﮑﻪ ﻣﺸﮑﻞ ﺷﺄﻥ ﻭﻣﻘﺎﻡ ﺗﮑﺎﻣﻠﻰ ﺧﻮﺩ ﺁﻧﻬﺎ ﻭﻣﻴﺰﺍﻥ ﺁﻟﻮﺩﮔﻰ ﻧﻔﺴﺸﺎﻥ ﺍﺳﺖ. ﺑﺮﺍﻯ ﺣﻞ ﻣﺸﮑﻠﺎﺕ،ﺍﮔﺮ ﺍﻭﻝ ﻣﺸﮑﻞ ( ﻣﻦ ) ﺭﺍ ﺣﻞ ﮐﻨﻴﻢ ﻭ ﺑﻤﻘﺎﻡ ﻋﻘﻠﻰ ﺑﺮﺗﺮ ﺑﺮﺳﻴﻢ ، ﺧﻴﻠﻰ ﺍﺯ ﻣﺸﮑﻠﺎﺕ ﺣﻞ ﻣﻴﮕﺮﺩﻧﺪ ﻭ ﭼﻪ ﺑﺴﺎ ﻣﺴﺎﺋﻞ ﻭﺍﻗﻌﻰ ﺗﺮ ﻭ ﻣﻬﻢ ﺗﺮ ﭘﻴﺪﺍ ﺷﻮﺩ. ﺗﺎ ﻭﻗﺘﻰ ﺧﻮﺩﺭﺍ ﻧﺸﻨﺎﺧته اﻳﻢ ﻭﺗﻌﺎﻟﻰ ﻧﺪﺍﺭﻳﻢ،ﻫﺮﮔﺰ ﺍﻳﻦ ﻣﺴﺎﺋﻞ ﻭﻣﺸﮑﻠﺎﺕ ﻧﻪ ﺣﻞ ﻣﻴﺸﻮﻧﺪ، ﻭﻧﻪ ﺗﻤﺎﻡ ﻣﻴﮕﺮﺩﻧﺪ. ﻣﺴﺎﺋﻠﻰ ﮐﻪ ﻣﻄﺮﺡ ﻣﻴﺸﻮﻧﺪ،ﺍﮐثرﺍ ﺗﻌﺒﻴﺮﺍﺕ ﻭﺗﻔﺴﻴﺮﺍﺕ ﺍﺯ ﭼﻴﺰ ﺩﻳﮕﺮﻯ ﺍﺳﺖ. ﺍﮔﺮ ﻫﻢ ﻣﺴﺄله اﻯ ﺑﺎﺷﺪ،ﻫﻤﺎﻥ ﻣﺴﺄﻟﻪ ﺑﺎﻳﺪ ﺑﺎﺷﺪ،ﻧﻪ ﺗﻔﺴﻴﺮﺍﺕ ﻭﺑﺮﺩﺍﺷﺘﻬﺎﻯ ﻣﺎ،ﮐﻪ ﻫﻤﮕﻰ ﻧﺴﺒﻰ ﺑﺎ ﭘﺎﺳﺨﻰ ﺯﻭﺩﮔﺬﺭ ﺍﺳﺖ. ﻗﺼﺪ ﺣﻤﺎﻳﺖ ﺍﺯ ﻣﻨﻴّﺖ ﺧﻮﻳﺶ،باعث ﻣﻴﺸﻮﺩ ﮐﻪ ﻫﺮ ﮔﻔﺘﻪ ﻭ ﻧﻈﺮ ﺟﺪﻳﺪﻯ ﺭﺍ،ﻧﺎﺟﻮﺭ ﻭ ﭼﻮﻥ ﺗﻴﺮﻯ ﺩﺭ ﻣﻴﺂﻳﺪ، ﮐﻪ ﻇﺎﻫﺮﺍ ﻗﺼﺪ ﻧﺎﺑﻮﺩﻯ ﻣﺎ ﺭﺍ ﺩﺍﺭﺩ. ﭘس  ﺩﺷﻤﻨﻰ ﺭﺍ ﻋﻠﻨﻰ ﻣﻴﮑﻨﻴﻢ.ﻭ ﺍﮔﺮ ﻫﻢ ﻃﺮﻑ ﭘﺮ ﺯﻭﺭ ﺑﻮﺩ ﻭ ﺑﺎ ﺧﺸﻮﻧﺖ،ﻭ ﻋﮑس  ﺍﻟﻌﻤﻞ ﺍﻭ ﺑﻀﺮﺭ ﻣﺎ ﺑﻮﺩ،ﺗﻤﻠّﻖ ﻭ ﻓﻀﻞ ﻓﺮﻭﺷﻰ ﻭ ﺭﻳﺎﮐﺎﺭﻯ ﺩﺭ ﭘﻴﺶ ﻣﻴﮕﻴﺮﻳﻢ. ﺑﺎ ﮔﻔﺘﻦ ﻗُﻠﻤبه اﻯ ﺟﺪﻳﺪ ﻣﺎﺩﻯ،ﻧﻈﺮﻳﺎﺕ ﻃﺮﻑ ﻣﻘﺎﺑﻞ ﺭﺍ ﻣﻰ ﺧﻮﺍﻫﻴﻢ،ﺍﻭﺭﺍ ﻫﻴﭙﻨﻮﺗﻴﺴﻢ ﮐﻨﻴﻢ، ﻓﻀﻞ ﻭ ﻋﻠﻢ ﺧﻮﺩﺭﺍ ﺑﺮﺥ ﺍﻭ ﺑﮑﺸﻴﻢ. ﻫﻤﻴﺸﻪ ﺩﺭﺟﺮﻳﺎﻥ ﺑﺤث ﻣﻮﺿﻮﻉ ﺍﺻﻠﻰ ﺭﺍ ﮐﻪ ﻣﻮﺭﺩ ﻋﻠﺎﻗﻪ ﻣﺎ ﻧﻴﺴﺖ،ﻧﻴﻤﻪ ﮐﺎﺭﻩ ﻫﺎ ﮐﺮﺩﻩ ، ﻭﺍﺭﺩ ﺑﺤث ﺩﻳﮕﺮﻯ ﻣﻴﺸﻮﻳﻢ،ﮐﻪ ﻋﻠﺎﻗﻤﻨﺪ ﺁﻥ ﻫﺴﺘﻴﻢ.ﻭﺭﺍﻩ ﺣﺎﺷﻴﻪ ﺭﻭﻯ ﻭ ﻃﻔﺮﻩ ﺭﻓﺘﻦ ﺭﺍ ﭘﻴﺶ ﻣﻰ ﮐﺸﻴﻢ . اﻏﻠﺐ ﺩﺭ ﮔﻮﺵ ﺩﺍﺩﻥ ﺑﺸﺨﺺ ﺗﺎﺯﻩ ﻭﺍﺭﺩ ﺩﺭ ﺑﺤث ﻭ ﻳﺎ ﺑﻤﻄﻠﺐ ﺟﺪﻳﺪﻯ ﮐﻪ ﻃﺮﺡ ﻣﻴﮕﺮﺩﺩ ﺗﻨﻬﺎ ﺑﺪﻭﺳﻪ ﺟﻤﻠﻪ ﺍﻭﻝ ﺁﻥ ﮔﻮﺵ ﻣﻴﺪﻫﻴﻢ،ﺗﺎ ﻋﻨﻮﺍﻥ ﮐﻠّﻰ ﮔﻔته ﺮﺍ ﺑﺪﺍﻧﻴﻢ. ﺁﻧﮕﺎﻩ ﺣﮑﻢ ﮐﻠّﻰ ﻭ ﻗﺎﻃﻊ ﻣﻴﺪﻫﻴﻢ،ﮐﻪ ﺑﺤث ﺩﺭ ﺑﺎﺭﻩ ﻓﻠﺎﻥ ﻣﻮﺿﻮﻉ ﺍﺳﺖ،ﮐﻪ ﻣثلا ﻏﻠﻂ ﻳﺎ ﺑﻰ ﺧﻮﺩﻯ ﺍﺳﺖ.ﻭ ﺳﭙس  ﻓﻮﺭﺍ ﺧﻮﺩﺭﺍ ﺍﺯ ﻣﺴﻴﺮ ﮔﻮﺵ ﺩﺍﺩﻥ ﺧﺎﺭﺝ ﻣﻰ ﮐﻨﻴﻢ،ﻭ ﻫﺰﺍﺭ ﺑﻬﺎﻧﻪ ﺑﺮﺍﻯ ﺁﻥ ﻣﻴﺘﺮﺍﺷﻴﻢ. ﺯﻳﺮﺍ ﻣﻴﺪﺍﻧﻴﻢ ﺍﮔﺮ ﺍﻳﻦ ﺑﺤث  ﺍﺩﺍﻣﻪ ﺧﻮﺩ ﻣﻐﻠﻮﺏ ﻣﻴﮕﺮﺩﻳﻢ.ﻭ ﻳﺎ ﺍﻳﻨﮑﻪ ﻣﺠﺒﻮﺭ ﻣﻴﺸﻮﻳﻢ،ﺗﻨﻬﺎ ﮔﻮﺵ ﺑﺪﻫﻴﻢ،ﻭ ﻓﺮﺻﺘﻰ ﺑﺮﺍﻯ ﮔﻔﺘﻨﻰ ﻫﺎﻯ ﻣﺎ ﻧﺨﻮﺍﻫﺪ ﺑﻮﺩ.ﻭ ﺍﻳﻦ ﺭﺍ ﺣﻘﺎﺭﺗﻰ ﺑﺮﺍﻯ ﺧﻮﺩ ﻣﻴﺪﺍﻧﻴﻢ.ﺍﮔﺮﻓﻘﻂ ﮔﻮﺵﺑﺪﻫﻴﻢ ﻭﺧﻮﺩ ﺍﻇﻬﺎﺭ ﻓﻀﻠﻰ ﻧﮑﻨﻴﻢ . ﻣﺎ ﺑﻴﺸﺘﺮ ﮔﻮﻳﻨﺪﻩ ﻫﺴﺘﻴﻢ ﺗﺎ ﺷﻨﻮﻧﺪﻩ ﺧﻮﺏ .

     ﺑﺮﺍﻯ ﺍﻳﻨﮑﻪ ﻣﺎﻧﻊ ﺍﺯ ﺷﮑﻞ ﻗﺎﻟﺒﻰ ﻓﮑﺮ ﻭﻧﻔس ﺧﻮﺩ ﺷﻮﻳﻢ،ﮐﺎﻓﻰ ﺍﺳﺖ ﮐﻪ ﺣﻴﻠﻪ ﻫﺎﻯ ﻧﻔس  ﺭﺍ ﺑﺪﺍﻧﻴﻢ، ﻳﺎ ﺑﺎﻭﺭ ﮐﻨﻴﻢ ﮐﻪ ﻣﻘﺎﻡ ﻋﻘﻠﻰ ﻣﺎ ﻫﺮﭼﻪ ﺑﺎﺷﺪ،ﺑﺎﺯ ﮐﻤﺘﺮ ﺍﺯ ﮔﻮﻳﻨﺪﻩ،ﭘﻴﺸﺮﻓﺘﻪ ﻧﻴﺴﺖ.ﻫﻤﻴﻦ ﺩﺭﻙ ﺣﻴله هاﻯ ﻧﻔس ﮐﻤﻚ ﻣﻴﮑﻨﺪ،ﺗﺎ ﺷﺎﻳﺪ ﻋﻠﻴﻪ ﻧﻔس ﺧﻮﺩ ﻗﻴﺎﻡ ﮐﻨﻴﻢ،ﺑﺎ ﻧﻔﺮﺕ ﺧﻮﺩﺭﺍ ﺍﺯ ﻧﻔس  ﺧﻮﻳﺶ ﺑﺠﺎﺋﻰ ﺑﺮﺳﺎﻧﻴﻢ، ﮐﻪ ﺍﻧﻘﻠﺎﺏ ﻭﻗﻴﺎﻡ ﻳﻚ ﺑﺎﺭﻩ ﺩﺳﺖ ﺩﻫﺪ،ﻭ ﺑﺴﻠﻮﻙ ﺍﻟﻬﻰ ﻭﺗﺰﮐﻴﻪ ﻭ ﺷﻬﻮﺩ ﻭ ﻋﻘﻞ ﻟﺪﻧّﻰ ﺑﺮﺳﻴﻢ. ﻋﻤﻠﺎ ﺩﻳﺪﻩ ﻣﻴﺸﻮﺩ،ﺍﮔﺮﻣﺎ ﺑﻴﻚ ﻣﻮﺿﻮﻉ ﻋﻠﻤﻰ ﻭﺗﺠﺮﺑﻰ،که ﺪﺍﺭﺍﻯ ﻓﮑﺮ(ﺍﺭﺯﺷﻰ ﻭ ﭘﻴﺸﻴﻨﻰ) ﻧﻴﺴﺖ، ﻧﻔس ﻫﻢ ﺩﺧﺎﻟﺘﻰ ﺩﺭ ﺍﻳﻦ ﺍﻣﻮﺭ ﻧﻤﻰ ﮐﻨﺪ،ﻭ ﺗﻘﺮﻳﺒﺎ ﻏﻴﺮ ﻃﺒﻴﻌﻰ ﻣﺮﺍﺣﻞ ﺑﺮﺭﺳﻰ ﻣﺎﺩﻯ ﺻﻮﺭﺕ ﻣﻴﮕﻴﺮﺩ. ﻭ ﻟﺬﺍ ﻋﻠﻮﻡ ﻣﺎﺩﻯ ﻧﻘس ﻣﺨﺮّﺏ ﺩﺭ ﺭﻭﺡ ﻣﺎ ﻧﺪﺍﺭﺩ،ﻣﮕﺮ که ﻤﺎﻧﻌﻰ ﺩﺭ ﺳﺮﮔﺮﻣﻰ ﺍﺳﺖ.ﺍﻣﺎ ﻭﻗﺘﻰ ﭘﺎﻯ ﺍﺭﺯﺷﻬﺎ ﺩﺭ ﻣﻴﺎﻥ ﺁﻣﺪ ﻣﺴﺄﻟﻪ ﻓﺮﻕ ﻣﻴﮑﻨﺪ، ﻭ ﻧﻔس ﺍﻣّﺎﺭه  ﺪﺧﺎﻟﺖ ﻣﻴﻨﻤﺎﻳﺪ. ﻭﻗﺘﻰ ﺩﺭ ﺑﺎﺭﻩ ﺳﻨﮓ ﺧﺎﺭﺍ ﺭﺍ ﺑﺮﺍﻯ ﺳﺎﺧﺘﻤﺎﻥ ﺻﺤﺒﺖ ﻫﺴﺖ ﻧﻔس ﮐﺎﺭﻯ ﻧﺪﺍﺭﺩ.ﺍﻣﺎ ﺍﮔﺮ ﺍﺯ ﺳﻨﮓ ﺣﺠﺮ ﺍﻟﺄﺳﻮﺩ ﮐﻌﺒﻪ ﺻﺤﺒﺘﻰ ﭘﻴﺶ ﺁﻣﺪ، ﺟﻨﺒﻪ ﻫﺎﻯ ﺍﺭﺯﺵ ﻭ ﺗﻌﺼّﺐ ﻭﺍﺭﺩ ﻣﻴﺸﻮﺩ،ﻭ ﻧﺎﺧﻮﺩﺁﮔﺎﻩ ﺩﻳﮕﺮ ﺑﻴﻄﺮﻑ ﻧﻴﺴﺖ.  ﻣﻮﺿﻮﻋﺎﺕ ﻣﻮﺭﺩ ﺑﺤث ﺁﻧﻘﺪﺭ ﺍﻫﻤﻴّﺖ ﻧﺪﺍﺭﺩ،ﮐﻪ ﮐﻴﻔﻴّﺖ ﺫﻫﻦ ﻭ ﻋﻘﻞ ﻣﺎ ﺍﻫﻤﻴّﺖ ﺩﺍﺭﺩ. ﺑﻴﻨﺶ ﻓﻠﺴﻔﻰ ﻭ ﻋﻠﻤﻰ ﻭ ﻋﺮﻓﺎﻧﻰ ﺧﻮﺏ ﺍﺳﺖ ﺍﻣﺎ ﺍﻳﻨﮑﻪ ﻣﺎ ﻧﻈﺮﻯ ﻋﻠﻤﻰ ﻭﻋﺮﻓﺎﻧﻰ ﻭﻓﻠﺴﻔﻰ ﺩﺍﺷﺘﻪ ﺑﺎﺷﻴﻢ ﻧﺎﺩﺭﺳﺖ ﺍﺳﺖ.ﺯﻳﺮﺍ ﺻﻠﺎﺣﻴّﺖ ﺁﻧﺮﺍ ﻧﺪﺍﺷﺘﻪ،ﻭ ﻫﻨﻮﺯ ﺑﺎ ﺳﻠﻮﻙ ﻭ ﺷﻬﻮﺩ ﻧﻬﺎﺋﻰ ﺑﺤﺪّ ﺍﻋﻠﺎﻯ ﻇﺮﻓﻴّﺖ ﺫﻫﻦ ﻭ ﻋﻘﻞ ﺧﻮﺩ ﻧﺮﺳﻴﺪه اﻳﻢ. ﺑﺮﺍﻯ ﻫﻤﻴﻦ ﺍﺳﺖ ﮐﻪ ﺗﻨﻬﺎ ﺍﻭﻟﻴﺎ ﺧﺪﺍ ﺩﺭ ﻫﺮ ﺭﺷﺘﻬﺎﻯ،ﺣﻖ ﻭ ﺻﻠﺎﺣﻴّت اﻇﻬﺎﺭ ﻧﻈﺮ ﺩﺍﺭﻧﺪ. ﻧﻪ ﮐﺴﺎﻧﻰ ﮐﻪ ﻋﺎﻟﻢ ﻫﻢ ﺑﺎﺷﻨﺪ،ﻭﻟﻰ ﺑﻘﻮﻝ ﺧﻮﺩﺷﺎﻥ،ﺗﻤﺎﻡ ﺍﻣﻮﺭ ﻣﺮﺑﻮﻃﻪ ﺑﻌﻠﻢ ﺧﻮﺩﺭﺍ ﻫﻢ ﻫﻨﻮﺯ ﺗﮑﻤﻴﻞ ﻧﮑﺮﺩه اﻧﺪ.

     ﻣﻌﻤﻮﻟﺎ ﭘﻴﺶ ﺩﺍﻭﺭﻳﻬﺎ ﻭ ﺍﺻﻮﻝ ﭘﻴﺸﻴﻨﻰ ﻣﺎ،ﻣﺎﻧﻊ ﺍﺯ ﺑﺮﺩﺍﺷﺖ ﺩﺭﺳﺖ ﻣﺎ ﺍﺯ ﻫﺮﺑﺤث ﻭ ﺳﺨﻨﺮﺍﻧﻰ ﺍﺳﺖ . ﺳﻔﺎﺭﺵ ﮐﺮﺩه اﻧﺪ ﮐﻪ ﺩﺭ ﺟﻠسه اﻯ ﭼﻨﺎﻥ ﺷﺮﮐﺖ ﮐﻨﻴﻢ،مثل ﺍﻳﻨﮑﻪ ﺍﺻﻠﺎ ﻭ ﻗﺒﻠﺎ ﺍﺯ ﺁﻥ ﺍﻃﻠﺎﻋﻰ ﻭ ﺳﺎﺑﻘﻬﺎﻯ ﻧﺪﺍﺷته اﻳﻢ. ﺍﮔﺮ ﺑﺮﺣﺴﺐ ﻧﻈﺮﺍﺕ ﻗﺒﻠﻰ ﺧﻮﺩ ﻣﻄﻠﺒﻰ ﺭﺍ ﮔﻮﺵ ﺑﺪﻫﻴﻢ، ﺩﻳﮕﺮ ﻧﻤﻰ ﺗﻮﺍﻥ ﮔﻔﺖ ﺩﺍﺭﻳﻢ ﺑﺮﺭﺳﻰ ﻣﻴﮑﻨﻴﻢ،ﻳﺎ ﺩﺍﺭﻳﻢ ﻣﺒﺎﺣثه  ﻭﺣﻖ ﺟﻮﺋﻰ ﻣﻰ ﮐﻨﻴﻢ. ﻣﺎ ﻣﻌﻤﻮﻟﺎ ﺩﺭ ﻫﻤﺎﻥ ﻟﺤﻈﺎﺕ ﺍﻭﻝ ﺑﺤث ﻃﺮﻑ ﺭﺍ ﺑﺎ ﭼﻨﺪ ﺟﻤﻠﻪ ﮐﻠﻴﺸﻬﺎﻯ ﺍﺯ ﻧﻈﺮﻳﺎﺕ ﭘﻴﺸﻴﻦ ﺧﻮﺩ ﺑﻤﺒﺎﺭﺍﻥ ﻣﻰ ﮐﻨﻴﻢ. ﻳﺎ ﺍﻭﺭﺍ ﻣﻰ ﺧﻮﺍﻫﻴﻢ ﻫﻴﭙﻨﻮﺗﻴﺰﻡ ﮐﻨﻴﻢ ﺗﺎ ﺟﺎ ﺑﺰﻧﺪ،ﻳﺎ ﺍﻳﻨﮑﻪ ﺍﻭﺭﺍ ﺩﻣﻎ ﮐﻨﻴﻢ ﺗﺎ ﺣﺮﻑ ﺟﺪﻳﺪ ﺧﻮﺩﺭﺍ ﺩﻧﺒﺎﻝ ﻧﮑﻨﺪ. ﻭﻳﺎ ﺑﺎﻭ ﺑﻔﻬﻤﺎﻧﻴﻢ ﺍﻳﻦ ﻣﺎ ﻫﺴﺘﻴﻢ،ﮐﻪ ﺑﺎﻳﺪ ﺳﺨﻨﺮﺍﻧﻰ ﮐﻨﻴﻢ ﻧﻪ ﺷﻤﺎ.  ﺧﻠﺎﺻﻪ ﺍﻳﻨﮑﻪ ﺑﺎﻳﺪ ﺑﻘﺼﺪ ﺍﺳﺘﻔﺎﺩﻩ ﻭ ﺗﮑﺎﻣﻞ ﺟﻮﺋﻰ ﻭ ﺟﺴﺘﻦ ﺣﻘﻴﻘﺖ ﺑﺒﺤث ﺁﻧﻬﻢ ﺑﺎ ﺑﺎﻟﺎﺗﺮ ﻫﺎ ﺑﻨﺸﻴﻨﻴﻢ. ﺍﻟﺒﺘﻪ ﺿﻤﻦ ﺩﻳﻨﺪﺍﺭﻯ ﻭ ﺩﻗّﺖ،ﮊﺳﺖ ﺧﺼﻮﻣﺖ ﻧﺪﺍﺷﺘﻪ ﺑﺎﺷﻴﻢ.ﻭ ﺳﻌﻰ ﮐﻨﻴﻢ ﻃﺮﻑ ﺣﺮﻑ ﻧﺎ ﻣﺮﺑﻮﻁ ﺧﻮﺩﺭﺍ ﺗﺎ ﺁﺧﺮ ﺑﺰﻧﺪ،ﻭ ﺑﻌﺪﺍ ﻣﺎ ﺣﺮﻑ ﺧﻮﺩﺭﺍ ﺑﺰﻧﻴﻢ.ﮔﺮﭼﻪ ﻃﺮﻑ ﻧﻴﺰ ﺣﺮﻑ ﻣﺎ ﺭﺍ ﻧﭙﺬﻳﺮﺩ. ﺩﺭ ﻣﺠﺎﻟس ﺍﻭﻟﻴﺎﻯ ﺧﺪﺍ ﺍﮔﺮﮐﻠﺎﻡ ﺍﺯ ﻧﻘﺮﻩ ﺑﺎﺷﺪ،ﻗﻄﻌﺎ ﺳﮑﻮﺕ ﺍﺯ ﻃﻠﺎ ﺧﻮﺍﻫﺪ ﺑﻮﺩ .