m012

ﻧﻔس ﻭﺗﺰﮐﻴﻪ ﻫﺎﻯ ﻏﻴﺮ ﺍﻟﻬﻰ

         ﺑﺴﻴﺎﺭﻯ ﺍﺯ ﻃﺮﻳﻘﺘﻬﺎ ﻭﺭﻭﺷﻬﺎﻯ ﻣﻮﺟﻮﺩ ﺑﺮﺍﻯ ﺗﺰﮐیه ﻨﻔس (ﻣﻦ ﺩﺭ ﺁﻭﺭﺩﻯ) ﻭ ﺑﺎﺯ ﺍﺯ ﻣﺤﻞ ﺑﺎﺯﻯ ﻧﻔس ﺑﻮﺩﻩ،ﻭﺟﺰ ﻣﺸﻐﻮﻟﻴّﺖ ﻭﺩﻭﺭ ﺧﻮﺩ ﮔﺸﺘﻦ ﺑﻴﺸﺘﺮ ﻧﻔس ﻧﻴﺴﺖ. ﻭﻧﻮﻋﻰ ﺧﻮﺩ ﻓﺮﻳﺒﻰ ﺍﺳﺖ،ﮐﻪ ﺷﻴﻄﺎﻥ ﻧﻔس ﺑﺮﺍﻯ ﻣﻘﺎﻭﻣﺖ ﻧﺸﺎﻥ ﻣﻴﺪﻫﺪ ﻭﻫﺮﮔﺰ ﻧﻴﺰ ﺧﺴﺘﻪ ﻧﻤﻴﺸﻮﺩ . ﻣﮕﺮ ﻃﺮﻳﻘﺘﻰ ﻭﻭﺳﺎﺋﻄﻰ،ﮐﻪ ﺧﺪﺍﻭﻧﺪ ﻣﻌﺮﻓﻰ ﮐﺮﺩﻩ ﺑﺎﺷﺪ.ﮐﻪ ﺁﻧﻬم ﺘﻨﻬﺎ ﻃﺮﻳﻘﺘﻬﺎﻯ ﭘﻴﺎﻣﺒﺮﺍﻥ ﻭﺍﻭﻟﻴﺎﻯ ﺯﻧﺪﻩ می ﺒﺎﺷﻨﺪ.که ﺪﺭ ﺭﺃس ﻭﺁﺧﺮﻳﻦ ﻭﺑﺮﺗﺮﻳﻦ ﺁﻧﻬﺎ،ﻫﻤﺎﻥ ﻃﻮﺭ ﮐﻪ ﺧﻮﺩم ﺁﺯﻣﺎﻳﺶ ﮐﺮﺩه اﻡ،ﺭﻭﺵ ﺷﻬﻮﺩﻯ ﻭﻟﺎﻳت ﻤﺤﻤﺪی و تصوّف ایرانی اﺳﺖ. ﻭ ﺍلاّ  ﺩﻳﮕﺮ ﺭﻭﺷﻬﺎﻯ ﺍﺳﻠﺎﻣﻰ ﺩﺳﺖ ﮐﻤﻰ ﺍﺯ ﺭﻭﺷﻬﺎﻯ ﻣﻦ ﺩﺭﺁﻭﺭﺩﻯ ﺩﻳﮕﺮان ﻧﺪﺍﺭﻧﺪ.  ﻳﮑﻰ ﺍﺯ ﺍﻳﻦ ﺭﻭﺷﻬﺎﻯ ﻋﻠﻤﻰ ﻭﻣﺸﻬﻮﺩ ﺟﻬﺎﻥ،ﺭﻭﺵ ( ﺍﻭﺗﻮ ﮐﺎﻧﺪﻳﺸﻨﻴﻨﮓ) ﻳﺎ(ﺧﻮﺩ ﺷﺮﻃﻰ ﮐﺮﺩﻥ)ﺧﻮﻳﺸﺘﻦ،ﻭ ﺍﺯ ﻧﻮ ﺳﺎﻳﺒﺮﻧﻴﺘﮑﻰ ﮐﺮﺩﻥ ﺧﻮﻳﺸﺘﻦ ﺍﺳﺖ. ﺍﻳﻦ ﺭﻭﺵ ﻫﻤﺎﻥ (ﺧﻮﺩﺭﺍ ﺁﻣﻮﺯﺵ ﺩﺍﺩﻥ ) ﺍﺳﺖ . ﺍﻳﻦ ﺭﻭﺵ ﺧﻮﺩ ﺷﻨﺎﺳﻰ ﻭﺧﻮﺩ ﺳﺎﺯﻯ ﻣﻦ ﺩﺭ ﺁﻭﺭﺩﻯ ﺍﺳﺖ. ﺯﻳﺮﺍ ﻣُﺮﺩه اﻯ ﮐﻪ ﻣﻴﺨﻮﺍﻫﺪ،ﺧﻮﺩﺭﺍ ﺯﻧﺪﻩ ﮐﻨﺪ. ﻳﺎ ﺷﺨﺺ ﺑﻴﻤﺎﺭﻯ ﺍﺳﺖ،ﮐﻪ ﻣﻴﺨﻮﺍﻫﺪ ﺧﻮﻳﺸﺘﻦ ﺭﺍ ﺷﻔﺎ ﺑﺪﻫﺪ.ﻭ ﻳﺎ ﻃﻔﻞ ﻣﺤﺼﻠﻰ ﺍﺳﺖ،ﮐﻪ ﻣﻴﺨﻮﺍﻫﺪ ﺧﻮﺩﺭﺍ ﺑﺎ ﺳﻮﺍﺩ ﻭ ﺩﺍﻧﺸﻤﻨﺪ ﮐﻨﺪ. ﺍﻟﺒﺘﻪ ﺭﻭﺷﻬﺎﻯ ﺩﻳﮕﺮ ﻋﻠﻤﻰ ﻭﻣﻦ ﺩﺭﺁﻭﺭﺩﻯ،ﺑﺮﺍﻯ ﺗﺰﮐﻴﻪ ﻧﻔس ﭘﻴﺸﻨﻬﺎﺩ ﺷﺪﻩ ﺍﺳﺖ.ﮐﻪ ﭼﻨﺪﺍﻥ ﺗﻔﺎﻭﺗﻰ ﺑﺎ ﺍﻳﻦ ﺭﻭﺵ ﺧﻮﺩ ﺁﻣﻮﺯﻯ ﻧﺪﺍﺭﺩ. ﮔﺮﭼﻪ ﺣﺘﻰ ﺍﮔﺮ ﺑﺠﺎﻯ ﺧﻮﺩ ﺁﻣﻮﺯﻯ،ﺷﺨﺺ ﺩﻳﮕﺮﻯ ﻣﺎ ﺭﺍ ﺁﻣﻮﺯﺵ ﺩﻫﺪ.ﻭ ﺑﺮﺍﻯ ﺗﻌﻠﻴﻢ ﺩﺍﺩﻥ ﺧﻮﺩ،ﺻﻠﺎﺣﻴّﺘﻰ ﻧﺪﺍﺷﺘﻪ ﺑﺎﺷﺪ. ﺯﻳﺮﺍ ﺧﻮﺩ ﻣﻌﻠﻢ ﻧﻴﺰ ﻫﻨﻮﺯ ﺑﻴﻤﺎﺭ ﺍﺳﺖ ﻭ ﻧﻴﺎﺯ ﺑﻤﻌﺎﻟﺠﻪ ﺩﺍﺭﺩ .

    ﺩﺭﺑﺤث ﻣﺴﺎﺋﻞ ﺭﻭﺍﻥ ﺑﺎﻳﺪ ﺗﻔﮑﻴﻚ ﻣﻨﻄﻘﻰ ﮐﺮﺩ. ﺑﺮﺧﻰ ﻣﺴﺎﺋﻞ ﻭﻣﻌﺎﻳﺐ ﻭﻣﺸﮑﻠﺎﺕ،ﮐﻪ ﺑﺎﻳﺪ ﻣﻌﺎﻟﺠﻪ ﺷﻮﻧﺪ، ﮐﻪ ﻭﺍﻗﻌﺎ ﻣﺴﺄﻟﻪ ﻭ ﻋﻴﺐ ﻫﺴﺘﻨﺪ. ﻭﻟﻰ ﺑﺮﺧﻰ ﺩﻳﮕﺮ ﺑﻐﻠﻂ ﻭ ﺑﻄﻮﺭ ﺫﻫﻨﻰ،ﺑﻨﺎﻡ ﻣﺴﺄﻟﻪ ﻣﻄﺮﺡ ﺷﺪه اﻧﺪ.ﻳﺎ ﺍﺻﻮﻟﺎ ﻭﺟﻮﺩ ﻧﺪﺍﺭﻧﺪ،ﻭ ﻳﺎ ﺍﮔﺮ ﺑﺎﺷﻨﺪ ﻣﺴﺄﻟﻪ ﻧﺒﺎﺷﻨﺪ.ﻭﺣﺘﻰ ﻣﻤﮑﻦ ﺍﺳﺖ،ﻋﻴﺐ ﻭ ﻏﻠﻂ ﻫﻢ ﻧﺒﺎﺷﺪ. ﺫﻫﻦ ﻭ ﻓﮑﺮ ﺍﻧﺴﺎﻥ ﺑﺎ ﻓﻌﺎﻟﻴّﺖ ﻭ ﺗﻔﮑّﺮ ﺍﮐﺘﻴﻮ ﻭ ﺍﺭﺍﺩﻯ ﺧﻮﺩ،ﮐﻪ ﺗﻠﺎﺷﻰ ﺑﻴﻤﺎﺭﮔﻮﻧﻪ ﻫﺮ ﻣﺴﺘﺄﺻﻠﻰ ﺑﻴﺸﺘﺮ ﻧﻴﺴﺖ.ﺍﺯ ﺍﻳﻨﮕﻮﻧﻪ ﻣﺴﺎﺋﻞ ﻭﻣﺸﮑﻠﺎﺕ ﻭﻫﻤﻰ ﻭﻭﻫﻢ ﺳﺎﺯﻯ ﺯﻳﺎﺩ ﺩﺍﺭﺩ.ﻭﻣﺎﻧﻨﺪ ﺗﻠﺎﺵ ﺷﺨﺺ ﮔﺮﻓﺘﺎﺭﻯ ﺩﺭ ﻣﺮﺩﺍﺏ ﺍﺳﺖ.ﮐﻪ ﻫﺮﭼﻪ ﺑﻴﺸﺘﺮ ﻭﻧﺎﺩﺭﺳﺖ تقلّا ﮐﻨﺪ،ﺯﻭﺩﺗﺮﻓﺮﻭﺧﻮﺍﻫﺪ ﺭﻓﺖ. ﺯﻳﺮﺍ ﺻﻠﺎﺣﻴّﺖ ﺍﻧﺘﺨﺎﺏ ﻭ ﺍﺟﺮﺍﻯ ﻫﺮ ﺗﻠﺎﺵ ﻭﺭﺍﻩ ﺣﻞ ﺭﺍ ﻧﺪﺍﺭﺩ. ﺍﻧﺴﺎﻥ ﺩﺭ ﺗﻔﮑّﺮ ﺍﮐﺘﻴﻮ ﻭ ﺍﺭﺍﺩﻯ ﻭ ﻋﺎﺩﻯ،ﻭ ﺑﺪﻭﻥ ﺻﻠﺎﺣﻴّﺖ ﺩﺍﺷﺘﻦ،ﺧﻴﻠﻰ ﻣﺴﺎﺋﻞ ﻭﻫﻤﻰ ﻣﻴﺴﺎﺯﺩ.ﻭ ﻳﺎ ﺭﺍﻩ ﺣﻞ ﻫﺮ ﻣﺸﮑﻠﻰ ﺭﺍ،ﺑﺒﺪﺗﺮ ﺷﺪﻥ ﻣﺸﮑﻞ ﻣﻰ ﮐﺸﺎﻧﺪ. ﺍﻳﻦ ﺗﻔﮑّﺮ ﻋﻘﻞ ﺟﺰﺋﻰ ﻭ ﭘﺮﺍﮐﻨﺪﻩ،ﻭ ﺑﺎﺯی ﻨﻔس ﻣﺪﺍﻡ ﺑﺴﻮﻯ ﻋﺎﺩﺕ ﻧﻔﺮﺕ ﺟﺴﺘﻦ ﻣﻴﺮﻭﺩ،ﻭﺍﺯ ﻋﺸﻖ ﻭﺭﺯﻯ ﺩﻭﺭﺗﺮ ﻣﻴﺸﻮﺩ. ﻭﻳﺎ ﭼﺸﻢ ﻣﺎﺭﺍ ﻣﻨﺤﺼﺮ ﺑﺪﻳﺪﻥ ﺁﻧﭽﻪ ﻫﺴﺖ،ﻭ ﺩﺭ ﺳﻄﺢ ﻋﻘﻞ ﺟﻤﻌﻰ ﻣﻴﻨﻤﺎﻳﺪ . ﻭ ﺑﺎ ﻫﺮ ﻧﻮﺁﻭﺭﻯ ﻭ ﺗﻌﺎﻟﻰ ﻓﮑﺮ ﻭﺗﻔﮑّﺮ ﻭ ﺗﮑﺎﻣﻞ ﻋﻘﻠﻰ ﻣﺨﺎﻟﻒ ﺍﺳﺖ. ﺯﻳﺮﺍ ﻫﺮ ﺟﺎﻫﻠﻰ ﺍﺯ ﻧﺪﺍﻧﺴته هاﻯ ﺧﻮﺩ ﻣﺘﻨﻔّﺮ ﻭ ﺗﺮﺳﺎﻥ ﺍﺳﺖ. ﻭ ﻫﻴﭻ ﭘﺎﺋﻴﻦﺗﺮﻯ ﺩﺭ ﻋﻘﻞ، ﻇﺮﻓﻴّﺖ ﻗﺪﺭﺕ ﺩﻳﺪﻥ ﻭ ﻓﻬﻤﻴﺪﻥ ﺍﻣﻮﺭ ﺑﺎﻟﺎﺗﺮ ﺭﺍ ﻧﺪﺍﺭﺩ. ﺗﻤﺎﻡ ﺍﻧﺮﮊﻯ ﺟﺴﻢ ﻭﺭﻭﺡ ﻭ ﻓﮑﺮ ﺩﺭ ﻫﻤﻴﻦ ﺗﻔﮑّﺮ ﻋﻘﻞ ﺟﺰﺋﻰ ﻏﻴﺮ ﺳﺎﻟﮑﺎﻥ ﻋﻤﻠﺎ ﺗﻠﻒ ﻣﻴﮕﺮﺩﺩ. ﻭﻣﺪﺍﻡ ﺳﺮﮔﺮﻡ ﺳﺎﺧﺘﻨﻰ ﻧﺎ ﺩﺭﺳﺖ ﻭ ﻭﻫﻢ ﺍﺳﺖ. ﻭ ﺳﺮﻣﺎﻳﻪ ﮐﺎﺭﺍﻥ ﻧﻴﺰ ﻫﻮﺍ ﻭ ﺧﻴﺎﻝ ﻭﺗﺼﻮﺭﺍﺳﺖ.ﺩﻳﺪ ﻣﺎ ﻧﻴﺰ ﮐﻪ ﻣﺤﺪﻭﺩ ﺷﺪ،ﻃﺒﻌﺎ ﺩﻧﻴﺎ ﻭﻭﺍﻗﻊ ﺭﺍ ﮐﻮﭼﻚ ﺩﻳﺪﻩ،ﻭ ﺩﺭ ﻋﺎﻟﻢ ﺷﺨﺼﻰ ﻭ ﺫﻫﻨﻰ ﻣﺤﺪﻭﺩ ﻣﻴﮕﺮﺩﺩ. ﻭﻫﻤﻪ ﭼﻴﺰ ﺭﺍ ﻗﺎﻟﺒﻰ ﻭ ﺑﺮﺣﺴﺐ ﻣﻌﻴﺎﺭﻫﺎﻯ ﻣﺤﺪﻭﺩ ﻭﺣﻘﻴﺮ،ﻣﻴﺨﻮﺍﻫﺪ ﻫﻤﻪ ﺍﻣﻮﺭ ﺭﺍ ﺑﺮﺭﺳﻰ ﻧﻤﺎﻳﺪ. ﺑﺠﺎﻯ ﺗﻤﺎس  ﺑﺎ ﻭﺍﻗﻊ ﺯﻧﺪﮔﻰ،ﺑﺎ ﺳﺎﻳﻪ ﻭﺗﺼﻮﻳﺮ ﻧﺎﺭﺳﺎﻯ ﺯﻧﺪﮔﻰ ﺳﺮﮔﺮﻡ ﺍﺳﺖ. ﺣﺎﻝ ﻣﻠﺎﺣﻈﻪ ﻣﻴﺸﻮﺩ،ﮐﻪ ﺑﺠﺎﻯ ﮐﺸﻒ ﻣﺸﮑﻠﺎﺕ ﻭﺍﻗﻌﻰ،ﺧﻮﺩ ﻧﻔس ﻭ ﺫﻫﻦ ﺍﺳﺖ،ﮐﻪ ﺑﺎﻳﺪ ﺷﻨﺎﺧﺘﻪ ﻭ ﮐﺸﻒ ﮔﺮﺩﺩ.ﮐﻪ ﺧﻮﺩ ﻣﺸﮑﻞ ﺍﺻﻠﻰ ﺍﺳﺖ.ﻭ ﺧﻮﺩ ﻣﺸﮑﻞ ﺳﺎﺯ. ﭼﻪ ﺭﺳﺪ ﮐﻪ ﺑﺎﻳﺪ ﺑﺨﻮﺍﻫﺪ ﻣﺸﮑﻠﻰ ﺭﺍ ﺩﺭﺳﺖ ﺑﺸﻨﺎﺳﺪ. ﻳﺎﺩﺭﺳﺖﺣﻞ ﮐﻨﺪ. ﻫﻮﻳّﺖ ﻓﮑﺮﻯ ﻭ ﻋﻘﻞ ﻣﺎﺩﻯ ﻣﺎ،ﺑﺠﺎﻯ ﺍﻳﻨﮑﻪ ﺭﺍﻩ ﺣﻠّﻰ ﺑﺮﺍﻯ ﺩﻓﻊ ﺣﻘﺎﺭﺕ ﺧﻮﺩﻣﺎﻥ ﭘﻴﺪﺍ ﺑﮑﻨﺪ،ﺧﻮﺩ ﺣﻘﺎﺭﺕ ﺳﺎﺯ ﻣﻴﺒﺎﺷﺪ. ﺯﻳﺮﺍ ﺧﻮﺩ ﺣﻘﻴﺮ ﺍﺳﺖ،ﻭ ﺷﺎﻳﺴﺘﮕﻰ ﺍﻧﺘﺨﺎﺏ ﺭﺍﻩ ﭼﺎﺭه اﻯ ﻫﻢ ﻧﺪﺍﺭﺩ. ﺑﺠﺎﻯ ﭘﻴﺶ ﺑﺮﺩ ﻓﮑﺮ،ﺧﻮﺩ باعث ﻋﻘﺐ ﻣﺎﻧﺪﮔﻰ ﺁﻥ ﻣﻴﺸﻮﺩ. ﻭﺣﺘﻰ ﺍﻣﺘﻴﺎﺯﺍﺕ ﻭ ﻫﻨﺮﻫﺎﺋﻰ ﮐﻪ ﺷﺨﺺ ﺩﺍﺷﺘﻪ ﺑﺎﺷﺪ،ﺍﻳﻦ ﭼﻨﻴﻦ ﻧﻔﺴﻰ ﺑﺪﺑﻴﻦ ﻭﮐﻮﺗﺎﻩ ﺑﻴﻦ ﺁﻧﻬﺎ ﺭﺍ ﻧﻴﺰ ﺗﺒﺪﻳﻞ ﺑﻨﻮﻋﻰ ﺣﻘﺎﺭﺕ ﻭ ﺑﻰ ﻫﻨﺮﻯ ﺩﺭ ﺧﻮﺩ ﻣﻴﮑﻨﺪ . ﺯﻳﺮﺍ ﮐﺎﺭ ﻧﻔس ﻮﺫﻫﻦ ﺗﻨﻬﺎ ﭘﻨﺪﺍﺭ ﻭﻭﻫﻢ ﻭﺍﻧﺘﺰﺍﻉ ﻭﺗﺨﺮﻳﺐ ﺍﺳﺖ. ﺑﺠﺎﻯ ﺭﺳﻴﺪﮔﻰ ﺑﺮﺍﺑﻄﻪ ﻣﺎ ﺑﺎﺩﺷﻤﻨﺎﻥ ﻣﺎ،ﺩﺭﻓﮑﺮ ﺭﺍﺑﻄﻪ ﺧﻮﺩ ﺩﺷﻤﻨﺎﻥ ﺑﺎﻫم اﺳﺖ . ﺑﺠﺎﻯ ﻃﺮﺩ ﻧﻔس اﻧﺒﺎﺭﻋﺎﺩﺍﺕ، ﺗﺒﺪﻳﻞ ﻋﺎﺩﺗﻰ ﺑﻌﺎﺩﺕ ﺟﺪﻳﺪ ﺩﻳﮕﺮ ﻣﻰ ﭘﺮﺩﺍﺯﺩ.ﮐﻪ ﺷﺎﻳﺪ ﻫﻢ ﺑﺪﺗﺮ ﺑﺎﺷﺪ. ﻭ ﺍﻳﻦﻫﻤﺎﻥ ﮐﺎﺭ ﺭﻭﺷﻬﺎﻯ ﺧﻮﺩ ﻋﻠﺎﺟﻰ،ﻭﺗﺰﮐﻴﻪ ﺑﺮﺣﺴﺐ ﻣﻴﻞ ﺧﻮﺩﻣﺎﻥ ﺍﺳﺖ. ﻣﺎﻧﻨﺪ ﻃﻔﻠﻰ ﺍﺳﺖ،ﮐﻪ ﺩﻭﺳﺖ ﺩﺍﺭﺩ ﺑﺮﻧﺎﻣﻪ ﺗﺮﺑﻴﺘﻰ ﺍﻭ،ﺑﻮﺳﻴﻠﻪ ﺧﻮﺩﺵ ﺑﻤﺎﺩﺭ ﻳﺎ ﻣﻌﻠﻢ ﺩﻳﮑته کند.

     ﺭﻭﺷﻬﺎﻯ ﻣﻦ ﺩﺭﺁﻭﺭﺩﻯ ﻏﻴﺮ ﺍﻟﻬﻰ ﺗﺰﮐﻴﻪ ﻧﻔس،ﭼﻮﻥ ﺭﻭﺍﻥ ﮐﺎﻭﻯ ﻳﺎ ﺧﻮﺩ ﺷﺮﻃﻰ ﮐﺮﺩﻥ ﻭ ﻏﻴﺮﻩ،ﻧﻤﻰ ﺧﻮﺍﻫﻨﺪ ﻋﻴﺒﻰ ﺭﺍ ﺍﺯ ﻣﺎ ﺩﻭﺭ ﮐﻨﻨﺪ. ﺑﻠﮑﻪ ﻣﻴﺨﻮﺍﻫﻨﺪ ﭼﻴﺰﻯ ﺭﺍ ﺑﺠﺎﻯ ﺁﻥ ﺑﮕﺬﺍﺭﻧﺪ. ﻭ ﺩﺭ ﺍﻳﻦ ﮐﺎﺭ ﺣﺘﻰ ﺍﮔﺮ ﺩﺭﺳﺖ ﻋﻤﻞ ﮐﺮﺩﻩ ﺑﺎﺷﻨﺪ،ﺍﺗﻠﺎﻑ ﻋﻤﺮ ﮐﺮﺩن اﺳﺖ.ﺯﻳﺮﺍ ﺍﻳﻦ ﻋﺎﺩﺕ ﺟﺪﻳﺪ ﺍﻳﺪﺁﻝ ﻧﻴﺴﺖ،ﻭﺭﻭﺯﻯ ﺩﻳﮕﺮ ﺑﺎﻳﺪ ﺁﻧﺮﺍ ﺑﺎ ﺩﻳﮕﺮﻯ،ﻭ ﺑﺎﺻﻄﻠﺎﺡ ﺑﻬﺘﺮ ﺍﺯ ﺁﻥ ﻋﻮﺽ ﮐﻨﻴﻢ . ﺷﺎﻳﺪ ﻋﻤﺮ ﻧﻮﺡ ﻧﻴﺰ ﺑﺮﺍﻯ ﺍﻳﻦ ﺁﺯﻣﺎﻳﺸﻬﺎ ﮐﺎﻓﻰ ﻧﺒﺎﺷﺪ،ﺗﺎ ﺑﺤﻘﻴﻘﺖ ﻭ ﺍﻳﺪﺁﻝ ﺑﺮﺳﻴﻢ . ﺍﻣﺎ ﺩﺭ ﺳﻠﻮﻙ ﺍﻟﻬﻰ،ﺍﺯ ﻫﻤﺎﻥ ﻗﺪﻡ ﺍﻭﻝ ﻋﻴﺐ ﺭﺍ ﺍﺯ ﻧﻔس ﺑﺮ ﻧﻤﻴﺪﺍﺭﺩ،ﺑﻠﮑﻪ ﺧﻮﺩ ﻧﻔس ﺍﻭ ﺫﻫﻦ ﺭﺍ ﻣﺘﻠﺎﺷﻰ ﻣﻴﮑﻨﺪ.ﻭﺗﻤﺎﻡ ﻋﻴﻮﺑﺶ ﺭﺍ ﻳﮑﺠﺎ ﺑﺮ ﻣﻰ ﺃﻧﺪﺍﺯﺩ. ﻭ ﭼﻴﺰﻯ ﺭﺍ ﺑﺠﺎﻯ ﻫﺮ ﻋﺎﺩﺕ ﺩﺭ ﻧﻔس ﺟﺎﻯ ﮔﺰﻳﻦ ﻧﻤﻰ ﮐﻨﺪ. ﺑﻠﮑﻪ ﺗﻨﻬﺎ ﺗﺨﻠﻴﻪ ﻣﻴﻨﻤﺎﻳﺪ،ﺗﺎ ﺧﺪﺍ ﭼﻪ ﻋﻘﻞ ﻭ ﻧﻔﺴﻰ،ﮐﻪ ﺍﺯ ﺍﻳﻦ ﭘس ﺭﻭﺡ الهی شده ﺑﻤﺎ ﺑﺪﻫﺪ. ﻭ ﺍﻳﻦ ﻋﻘﻞ ﮐﻠّﻰ ﻭ ﻟﺪﻧّﻰ ﻭ ﺍﻟﻬﻰ ﺷﺪﻩ،ﺗﺎ ﭼﻪ ﻋﺎﺩﺍﺗﻰ ﺭﺍ ﺑﺮﺍﻯ ﺧﻮﺩ ﺑﭙﺴﻨﺪﺩ.ﺗﺎﺑﺎﺻﻄﻠﺎﺡ ﺗﺸﺒّﻪ ﺑﺎﺧﻠﺎﻕ ﺍﻟﻬﻰ ﭘﻴﺪﺍ ﮐﻨﺪ، ﻭ ﺑﻬﺘﺮﻳﻦ ﺭﺍ ﭘﻴﺸﻪ ﺧﻮﺩ ﮐﻨﺪ. ﻭﺣﺘﻰ ﺍﮔﺮ ﻫﺮ ﭼﻨﺪﻯ ﺗﺒﺪﻳﻞ ﻋﺎﺩﺗﻰ ﻭ ﻓﮑﺮ ﻭ ﺳﻠﻴقه اﻯ ﺭﺍ،ﺑﺮﺍﻯ ﺧﻮﺩ ﻟﺎﺯﻡ ﺑﺪﺍﻧﺪ، ﺩﺭﺳﺖ ﻭ ﺳﺮﻳﻊ ﻭ ﻣﻌﻘﻮﻝ ﺍﻧﺠﺎﻡ ﻣﻴﺪﻫﺪ.

   ﺍﺳﺎس ﮐﺎﺭ( ﺧﻮﺩ ﺷﺮﻃﻰ ﮐﺮﺩﻥ ﻣﺠﺪﺩ) ﺑﺮ ﺍﻳﻦ ﺍﺳﺎس ﺻﺤﻴﺢ ﺍﺳﺖ،ﮐﻪ ﺍﻧﺴﺎﻥ ﭼﻮﻥ ﺳﮓ ﭘﺎﻭﻟﻮﻑ،ﺍﺯ ﮐﻮﺩﮐﻰ ﻋﺎﺩﺍﺕ ﻭ ﺍﻓﮑﺎﺭﻯ ﺑﻮﻯ ﺗﺤﻤﻴﻞ ﺷﺪﻩ ﻭ ﺷﮑﻞ ﺷﺮﻃﻰ ﺑﺨﻮﺩ ﮔﺮﻓﺘﻪ ﺍﺳﺖ. ﻭ ﻭﺍﮐّﻨﺶ ﻓﺮﺩ ﺩﺭ ﺑﺮﺍﺑﺮ ﭘﺪﻳﺪه ﻫﺎ ﻭ ﺍﻓﮑﺎﺭ،ﺑﻄﻮﺭ ﺍﺗﻮﻣﺎﺗﻴﻚ ﻭ ﺑﺮﺣﺴﺐ ﺗﻌﻠﻴﻢ ﺩﺍﺩﻩ ﺷﺪﻩ ﺩﺭ ﻣﻴﺂﻳﺪ. ﺩﺍﻧﺸﻤﻨﺪﺍﻧﻰ ﮐﻪ ﺑﻔﮑﺮ ﺧﻮﺩ ﺑﺎﺯﻯ ﻣﻦ ﺩﺭﺁﻭﺭﺩﻯ ﻫﺴﺘﻨﺪ،ﻣﻴﮕﻮﻳﻨﺪ ﺍﮔﺮ ﺩﻳﺪﻳﻢ ﮐﻪ ﺳﺎﻳﺒﺮﻧﻴﺘﻴﮑﻬﺎﻯ ﺷﺮﻃﻰ ﺩﺭ ﻣﺎ ﻭﺟﻮﺩ ﺩﺍﺭﺩ ﮐﻪ ﺧﻮﺏ ﻧﻴﺴﺘﻨﺪ،ﻭ ﺑﺎﻳﺪ ﺁﻧﺮﺍ ﺑﻬﻢ ﺑﺮﻳﺰﻳﻢ،ﻭ ﺑﺮﻧﺎﻣﻪ ﺭﻳﺰﻯ ﺟﺪﻳﺪﻯ ﺩﺭ ﺫﻫﻦ ﻭ ﻧﻔس ﺧﻮﺩ ﭘﻴﺎﺩﻩ ﮐﻨﻴﻢ. ﻫﺮﮔﺎﻩ ﺑﺨﻮﺍﻫﻴﻢ،ﻣﻴﺘﻮﺍﻧﻴﻢ ﺑﺎ ﺧﻮﺩ ﺗﻠﻘﻴﻨﻰ ﻣﺠﺪﺩ،ﺗﻠﻘﻴﻦ ﻫﺎﻯ ﻗﺒﻠﻰ ﻣﺤﻴﻂ ﻭ ﻋﻘﻞ ﺟﻤﻌﻰ ﺭﺍ ﺍﺯ ﺧﻮﺩ ﻃﺮﺩ ﮐﻨﻴﻢ. ﺗﺎ ﺍﻳﻨﺠﺎ ﺣﺮﻑ ﻋﻠﻤﻰ ﺍﺳﺖ،ﻭﻟﻰ ﻋﻤﻠﻰ ﻧﻴﺴﺖ. ﺯﻳﺮﺍ ﭼﻪ ﻣﻘﺎﻡ ﻭ ﺻﻠﺎﺣﻴﺘﻰ ﻭﺟﻮﺩ ﺩﺍﺭﺩ،ﮐﻪ ﺑﻔﻬﻤﻴﻢ ﻭﺍﻗﻌﺎ ﺍﻳﻦ ﻋﺎﺩﺕ ﻗﺒﻠﻰ ﻏﻠﻂ ﺍﺳﺖ. ﺯﻳﺮﺍ ﻫﻤﻪ ﺗﻌﻠﻴﻤﺎﺕ ﺟﺎﻣﻌﻪ ﺑﺪ ﻧﺒﻮﺩه اﻧﺪ. ﻣﺴﺄﻟﻪ ﺩﻳﮕﺮ،ﺁﻳﻨﺪﻩ ﺑﻌﺪ ﺍﺯ ﺷﻨﺎﺧﺖ ﻋﻴﺐ ﺩﺭ ﺧﻮﺩ ﮐﺪﺍﻡ ﻓﮑﺮ ﻭ ﺻﻔﺖ ﻭ ﻋﺎﺩﺕ ﺟﺪﻳﺪ ﺩﻳﮕﺮﻯ ﺭﺍ ﺑﺎﻳﺪ ﺍﻧﺘﺨﺎﺏ ﮐﻨﻴﻢ؟ﻭ ﭼﻪ ﮐﺴﻰ ﺻﻠﺎﺣﻴّﺖ ﺍﻧﺘﺨﺎﺏ ﻭﺿﻊ ﺟﺪﻳﺪ ﻭﺗﻐﻴﻴﺮ ﻟﺎﺯﻡ ﺭﺍ ﺩﺍﺭﺩ؟ ﻭ ﺑﺎﻟﺄﺧﺮﻩ ﺍﮔﺮ ﻫﻢ ﺻﻔﺖ ﺟﺪﻳﺪﻯ ﺭﺍ ﭘﻴﺪﺍ ﮐﺮﺩﻳﻢ،ﭼﮕﻮﻧﻪ ﺟﺎﻧﺸﻴﻦ ﮐﻨﻴﻢ؟ﮐﻪ ﺩﻭﭼﺎﺭ ﺑﺤﺮﺍﻧﻬﺎﻯ ﺭﻭﺣﻰ ﻧﺸﻮﻳﻢ. ﻫﺮ ﺩﺍﺭﻭﺋﻰ ﺷﻔﺎ ﺑﺨﺶ،ﺑﺎﺯ ﺁثاﺭ ﻣﻨﻔﻰ ﺩﺍﺭﺩ. ﺿﻤﻨﺎ ﺍﮔﺮ ﻫﻢ ﻣﻮﻓﻖ ﺷﻮﻳﻢ،ﭼﻨﻴﻦ ﺗﺒﺪﻳﻠﻰ ﺩﺭ ﻋﺎﺩﺍﺕ ﻭ ﺍﻓﮑﺎﺭ ﻧﻔس ﻭ ﺫﻫﻦ ﺧﻮﺩ ﺑﮑﻨﻴﻢ،ﭼﻪ ﺗﻀﻤﻴﻨﻰ ﻫﺴﺖ،ﮐﻪ ﺩﻳﮕﺮ ﻧﻴﺎﺯﻯ ﺑﺘﺒﺪﻳﻞ ﻣﺠﺪﺩ ﻧﺒﺎﺷﺪ؟ ﻫﺮ ﺭﻭﺯ ﺫﻫﻦ ﻭ ﻧﻔس ﺭﺍ ﮔﺮﻓﺘﺎﺭ ﻋﺎﺩﺕ ﻭ ﺭﻭﺵ ﺟﺪﻳﺪﻯ ﮐﺮﺩﻥ،باعث ﺍﺳﺘﻬﻠﺎﻙ ﻧﻔس ﻣﻴﺸﻮﺩ. ﺑﺎﻳﺪ ﺍﺯ ﺧﺪﺍﻯ ﻣﻄﻠﻖ ﮔﺮﻓﺖ،ﺗﺎ ﺑﻘاء ﻫﻤﻴﺸﮕﻰ ﺩﺍﺷﺘﻪ ﺑﺎﺷﺪ.

     ﻣﻌﻤﻮﻟﺎ ﻋﻠﻢ ﺭﻭﺍﻥ ﺷﻨﺎﺳﻰ ﻭ ﭘﺰﺷﮑﻰ ﻭ ﻣﻨﻄﻖ ﻭ ﻋﻘﻞ ﺍﻣﺮﻭﺯ ﺑﺸﺮﻯ،ﺑﺠﺎﻯ ﺍﻳﻨﮑﻪ ﺍﻳﺪﺁﻝ ﻭ ﺑﺮﺗﺮﻳﻦ ﺭﺍ ﺍﻧﺘﺨﺎﺏ ﮐﻨﺪ،ﮐﻪ ﻫﺮ ﺯﻳﺮﺩﺳﺘﻰ ﻭ ﺟﺎﻣﺎﻧﺪﻫﺎﻯ،ﺑﺎﻳﺪ ﺧﻮﺩﺭﺍ ﺑﻪ ﺁﻥ ﺑﺮﺳﺎﻧﺪ.ﺍﻳﻨﻬﺎ ﺣﺪّ ﻣﺘﻮﺳﻂ ﻭﻭﺳﻂ ﺭﺍ ﺍﻧﺘﺨﺎﺏ ﻣﻴﮑﻨﻨﺪ. ﻭ ﻣﻴﮕﻮﻳﻨﺪ ﻣﺎﻧﻌﻰ ﻧﺪﺍﺭﺩ ﮐﺴﻰ ﺑﺮﺗﺮ ﺍﺯ ﺣﺪّ ﻧﻮﺭﻣﺎﻝ ﺑﺎﺷﺪ.ﻭﻟﻰ ﻫمه ﻨﻮﺭﻣﺎﻟﻬﺎ ﺑﺎﻳﺪ ﺑﺤﺪّ ﻧﻮﺭﻣﺎﻝ ﺑﺮﺳﻨﺪ. ﺍﻟﺒﺘﻪ ﺍﻳﻦ ﺣﺮﻑ ﺩﺭ ﺑﻴﻤﺎﺭﺍﻥ ﺯﻧﺠﻴﺮﻯ ﻭ ﺭﻭﺍﻧﻰ ﺩﺭﺳﺖ ﺍﺳﺖ.ﻭﻟﻰ ﻣﺎ ﮐﻪ ﻟﺰﻭﻡ ﺗﮑﺎﻣﻞ ﻧﻔس ﻭﻗﺒﻮﻝ ﺩﺍﺭﻳم  که ﻫﻤﻪ ﺍﻧﺴﺎﻧﻬﺎ، ﻧﺴﺒت ﺒﺒﺮﺗﺮﻫﺎﻯ ﺧﻮﺩ،ﻋﻘﺐ ﻣﺎﻧﺪﻩ ﻭ ﺑﻴﻤﺎﺭ ﻫﺴﺘﻨﺪ. ﻣﻮﺿﻮﻉ ﺑﺤﺪّ ﻧﻮﺭﻣﺎﻝ ﺭﺳﺎﻧﺪﻥ ﻣﻄﺮﺡ ﻧﻴﺴﺖ،ﺑﻠﮑﻪ ﺑﺤﺪّ ﻗﺼﻮﺍ،ﻭ ﺣﺪّ ﺃﮐثر ایدآل و ﻣﻤﮑﻦ ﺭﺳﺎﻧﺪﻥ ﻣﻄﺮﺡ ﺍﺳﺖ. ﮐﻪ ﺩﺭ ﺑﺸﺮ ﺷﻬﻮﺩ ﻗﺎﺋﻢ ﻧﻮﻉ ﺑﺸﺮﻯ ﺍﺳﺖ . ﺫﻫﻦ ﺍﻧﺴﺎﻥﺑﺎﻳﺪ ﺍﺻﻠﺎﺡ ﺷﻮﺩ.ﻭﻟﻰ ﮔﺎﻫﻰ ﺑﺎ ﺍﻣﻮﺭﻯ ﺳﺎﺯﺵ ﺩﺍﺭﺩ،ﻭ ﻣﺸﮑﻠﻰ ﺩﺭ ﮐﺎﺭﺵ ﻧﻴﺴﺖ.ﮐﻪ ﺍﻳن هماﻥ ﻓﮑﺮ ﮔﺬﺭﺍﻥ ﭘﺎﺳﻴﻮ ﺍﻧﺴﺎن اﺳﺖ، که اﻣﻮﺭ ﺭﺍ ﺁﻧﻄﻮﺭ که هستند ﻣﻴﭙﺬﻳﺮﺩ، ﻭ ﺍﻣﻮﺭﺧﻮﺩﺭﺍ ﻣﻰ ﮔﺬﺭﺍﻧﻨﺪ. ﺿﻤﻨﺎ ﺗﻔﮑّﺮ ﺍﮐﺘﻴﻮ ﻭ ﺍﺭﺍﺩﻯ ﺫﻫﻦ ﺷﺨﺺ،ﺍﻣﻮﺭﻯ ﺭﺍ ﻗﺒﻮﻝ ﻧﺪﺍﺭﺩ، ﻭ ﺑﻔﮑﺮ ﺗﻐﻴﻴﺮ ﻭ ﺍﺻﻠﺎﺡ ﻭ ﺩﮔﺮﮔﻮﻧﻰ ﺁﻥ ﺍﺳﺖ. ﻫﻢ ﻣﻤﮑﻦ ﺍﺳﺖ ﻧﻔس ﺑﻴﻤﺎﺭ ﺑﺎﺷﺪ،ﻭﺑﺨﻄﺎ ﺗﺴﻠﻴﻢ ﺍﻣﻮﺭ ﻭﺍﻗﻊ ﺷﺪﻩ ﺑﺎﺷﺪ. ﻭ ﺍﻓﮑﺎﺭ ﻭ ﻓﻌﺎﻟﻴﺘﻬﺎﻯ ﭘﺎﺳﻴﻮ ﻧﻴﺰ ﻧﺎﺩﺭﺳﺖ ﺑﺎﺷﻨﺪ. ﻭﻫﻢ ﻣﻤﮑﻦ ﺍﺳﺖ ﺍﻓﮑﺎﺭ ﻭ ﺍﻓﻌﺎﻟﻰ ﺍﮐﺘﻴﻮ ﺍﻭ ﻧﻴﺰ ﺑﺎﺯ ﻧﺎﺩﺭﺳﺖ ﺑﺎﺷﻨﺪ،ﻭ ﮐﺎﺭی ﺒﺎﻃﻞ ﻭﺯﺍﺋﺪﻯ ﺷﺪﻩ ﺑﺎﺷﺪ. ﺍﻳﻦ ﺩﺍﻳﺮﻩ ﺑﺴﺘﻪ ﻫﺮﮔﺰ ﺣﻞ ﻧﻤﻴﺸﻮﺩ. ﻣﮕﺮ ﮐﻞّ ﻧﻔس ﺭﺍ ﺑﮑﺸﻴﻢ ﻭ ﺩﮔﺮﮔﻮﻥ ﮐﻨﻴﻢ.ﻧﻪ ﺍﻳﻨﮑﻪ ﺁﺵ ﺷﻠّﻪ ﻗﻠﻢ ﮐﺎﺭ ﺭﺍ ﺑﻴﺸﺘﺮ ﺑﻬﻢ ﺯﺩﻩ ﺑﺎﺷﻴﻢ. ﻭﺍﮔﺮﺍﺻﻞ ﻟﺰﻭﻡ ﮐﺸﺘﻦ ﻭﻧﺎﺑﻮﺩﻯ ﻧﻔس اﻣّﺎﺭه ﺮﺍ ﺑﭙﺬﻳﺮﻳﻢ،ﻗﻄﻌﺎ ﺗﻨﻬﺎ ﻳﻚ ﻧﻔﺮ ﺻﻠﺎﺣﻴّﺖ ﺩﺍﺩﻥ ﻧﻔس  ﺟﺪﻳﺪ ﻭ ﺑﺮﺗﺮﻯ ﺑﻤﺎ ﺭﺍ ﺩﺍﺭﺩ ﻭ ﺁﻥ ﺧﺪﺍ ﺍﺳﺖ،ﻳﺎ ﻣﺮﺍﺗﺐ ﺍﻟﻬﻰ ﺑﺮﺗﺮ ﺍﺯ ﻣﺎ. ﭼﻮﻥ ﺭﺏّ ﺍﻟﻨﻮﻉ ﺑﺸﺮﻯ ﮐﻪ ﺁﻥ ﻧﻴﺰ ﺩﺭ ﻫﺮﻡ ﺗﮑﺎﻣﻠﻰ،ﺑﺨﺪﺍﻯ ﺧﺎﻟﻖ ﻣﻄﻠﻖ ﻣﻴﺮﺳﺪ. ﻭﺍلاّ ﻫﺮﮐﺴﻰ ﮐﻪ ﺑﺨﻮﺍﻫﺪ ﺑﺎﭘﻴﺸﻨﻬﺎﺩ ﻧﻔس ﻮﺫﻫﻦ ﺩﻳﮕﺮﻯ ﮐﺎﺭی ﺒﮑﻨﺪ،ﻫﻢ ﺧﻮﺩﺵ ﺑﻴﻤﺎﺭ ﻭ ﺑﺪ ﻧﻔس ﻭ ﺑﺪ ﺫﻫﻦ ﺍﺳﺖ،ﻭ ﻫﻢ ﺑﺎﻟﺄﺧﺮﻩ ﺫﻫﻨﻰ ﺍﻳﺪﺁﻝ ﻧﺨﻮﺍﻫﺪ ﺑﻮﺩ. ﻭ ﻧﺎﭼﺎﺭ ﻣﻴﺸﻮﻳﻢ ﺑﺠﺎﻯ ﻣﺘﻠﺎﺷﻰ ﮐﺮﺩﻥ ﻧﻔس ﻭ ﺫﻫﻦ،ﺑﺎﺻﻠﺎﺡ ﻭ ﺗﺮﻣﻴﻢ ﻭﻭﺻﻠﻪ ﭘﻴﻨﻪ ﮐﺮﺩﻥ ﻧﻔس ﻭ ﺫﻫﻦ ﻭ ﻋﻘل ﻮ(ﻣﻦ) ﺧﻮﺩ ﮔﺮﺩﻳﻢ.ﮐﻪ ﮔﻔﺘﻴﻢ ﺑﺎﺯ ﺍﻳﺪﺁﻝ ﻧﺨﻮﺍﻫﺪ ﺑﻮﺩ.ﻭ ﻋﻤﺮ ﻧﻮﺡ ﻫﻢ ﮐﺎﻓﻰ ﻧﻴﺴﺖ ﻣﺎﺭﺍ ﺑﻤﺮﺣﻠﻪ ﻧﻬﺎﺋﻰ ﻭ ﻗطعی ﺴﻠﺎﻣتی ﺒﺮﺳﺎﻧﺪ. ﺣﺘﻰ ﺍﮔﺮ ﻫﻢ ﮐﺴﻰ ﺑﺨﻮﺍﻫﺪ ﺑﻤﺎ ﭘﻴﺸﻨﻬﺎﺩ ﻭﺿﻊ ﺑﻬﺘﺮﻯ ﺭﺍ ﺍﺭﺍﺋﻪ ﺑﺪﻫﺪ،ﺗﺎ ﺧﻮﺩﻣﺎﻥ ﻧﭙﺬﻳﺮﻳﻢ ﻭ ﻧﺨﻮﺍﻫﻴﻢ ﻫﻤﮑﺎﺭﻯ ﮐﻨﻴﻢ،ﮐﺴﻰ ﻗﺎﺩﺭﻧﺨﻮﺍﻫﺪ ﺑﻮﺩ ﺑﻤﺎ ﺗﻌﻠﻴﻤﻰ ﺩﻫﺪ. ﻣﺎ ﻧﻴﺰ ﺍﮔﺮ ﺑﭙﺬﻳﺮﻳﻢ ﻳﺎ ﺭﺩ ﮐﻨﻴﻢ،ﺑﺎﺯ ﻫﻨﻮﺯ ﺑﺎﺯﻳﭽﻪ ﻧﻔس ﻔﺎﺳﺪ ﺧﻮﺩ ﺷﺪه اﻳﻢ.ﻧﻔس ﻳﺎ ﺫﻫﻦ ﺩﻭﺳﺖ ﺩﺍﺭﺩ،ﻫﻤﻴﻦ ﺑﺎﺷﺪ ﮐﻪ ﻫﺴﺖ.ﺩﺭﺳﺖ ﻣﺎﻧﻨﺪ ﻃﻔﻞ ﻭ ﺑﻴﻤﺎﺭ ﺭﻭﺍﻧﻰ،ﺑﻮﺩﻥ ﺭﺍ ﺑﺠﺎﻯ ﺷﺪﻥ ﺑﺮﺗﺮ ﺣﺘﻰ ﺑﺎ ﻫﺮ ﺷﺪﻥ ﺩﻳﮕﺮﻯ ﻣﺨﺎﻟﻒ ﺍﺳﺖ، ﭼﻪ ﺭﺳﺪ ﺑﺒﺮﺗﺮ ﻭ ﻫﻤﺮﺍﻩ ﺑﺎ ﺯﺣﻤﺖ ﻭ ﺍﺣﺘﻤﺎﻟﺎ ﺗﺤﻤّﻞ ﺭﻧﺞ ﻭ ﺳﺨﺘﻰ.  ﺍﻟﺒﺘﻪ ﻣﺎ ﮐﻪ ﻗﺎﻟﺒﻰ ﻓﮑﺮ ﻣﻰ ﮐﻨﻴﻢ،ﺁﻳﺎ ﺧﻮﺩ ﺍﻳﻦ ﻗﺎﻟﺐ ﺩﺭ ﺗﺸﺨﻴﺺ ﻣﻌﺎﻳﺐ ﺧﻮﺩﺵ ﺑﻰ ﺃثر ﻧﻴﺴﺖ؟. ﺍﺯ ﮐﺠﺎ ﻣﻌﻠﻮﻡ ﺍﺳﺖ،ﮐﻪ ﺍﻳﻦ ﺳﻴﺴﺘﻢ ﺳﺎﻳﺒﺮﻧﻴﺘﻴﮑﻰ ﻭ ﺍﻧﻌﮑﺎس ﺷﺮﻃﻰ ﻭ ﻗﺎﻟﺒﻰ،ﮐﻪ ﺧﻮﺏ ﻭ ﺑﺪ ﻭﺩﻳﮕﺮ ﺍﺭﺯﺷﻬﺎ ﺭﺍ ﺩﺭ ﺧﻮﺩ ﺍﻧﺘﺨﺎﺏ ﮐﺮﺩﻩ ﺩﺭﺳﺖ ﺑﺎﺷﺪ، ﺧﻮﺩ ﺍﻳﻦ ﻧﻈﺮ ﻧﻴﺰ ﻗﺎﻟﺒﻰ ﻧﺒﺎﺷﺪ. ﻣﺸﮑﻞ ﺍﻳﻦ ﺍﺳﺖ ﮐﻪ ﺧﻮﺩ ﺗﻔﮑّﺮ ﻗﺎﻟﺒﻰ ﻭ ﺳﺎﻳﺒﺮﻧﻴﺘﻴﮑﻰ ﺗﺤﻤﻴﻞ ﺷﺪﻩ ﺑﻤﺎ،ﺑﺎﻳﺪ ﻣﺘﻠﺎﺷﻰ ﮔﺮﺩﺩ.ﻧﻪ که ﻘﺎﻟﺒﻬﺎﻯ ﺟﺪﻳﺪ ﺑﺠﺎﻯ ﻗﺒﻠﻰ ﭘﻴﺸﻨﻬﺎﺩ ﮐﻨﻴﻢ. ﻳﺎ ﺍﺭﺯﺷﻬﺎﻯ ﺟﺪﻳﺪﻯ ﺭﺍ ﺑﺠﺎﻯ ﺍﺭﺯﺷﻴﺎﺑﻰ ﻗﺒﻠﻰ ﺁﻣﻮﺯﺵ ﺑﺪﻫﻴﻢ. ﻋﻤﻞ ﺗﺨﻠﻴﻪ ﻭ ﺗﺰﮐﻴﻪ ﺳﺎﻟﻚ ﺍﻟﻬﻰ،ﺗﻨﻬﺎ ﺭﺍﻩ ﺗﻮﻓﻴﻖ ﺩﺭ ﺍﻳﻦ ﮐﺎﺭ ﺍﺳﺖ،ﮐﻪ ﻣﻴﺘﻮﺍﻧﺪ ﺑﺎ ﺭﻭﺵ ﺍﻟﻬﻰ ﻭ ﺑﺎ ﮐﻤﻚ ﺧﺪﺍﻭﻧﺪ ﻭﻭﺳﺎﺋﻂ ﺷﻬﻮﺩﻯ،ﻭ ﺣﺘﻰ ﺍﻭﻟﻴﺎﻯ ﺯﻧﺪﻩ ﺍﻭ،ﮐﻪ ﭘﻴﺮﺍﻥ ﻃﺮﻳﻘﺖ ﻫﺴﺘﻨﺪ،ﺑﮑﻠّﻰ ﻧﻔس ﺭﺍ ﻣﺘﻠﺎﺷﻰ،ﺑﺎ ﺑﻬﺘﺮﺑﮕﻮﺋﻴﻢ ﻫﻤﻪ ﻣﺤﺘﻮﻳﺎﺕ ﻧﻔس ﻭ ﺫﻫﻦ ﺭﺍ ﻃﺮﺩ ﮐﺮﺩﻩ،ﻭ ﺧﺪﺍﻭﻧﺪ ﻭﺿﻊ ﺟﺪﻳﺪﻯ ﻭ ﺳﻄﺢ ﻋﻘﻞ ﺟﺪﻳﺪﻯ ﻭﺩﻧﻴﺎﻯ ﺟﺪﻳﺪﻯ ﺍﺯ ﺳﻠﻴﻘﻪ، ﺑﺮﺍﻯ ﻭﺍﺻﻞ ﺍﺭﺍﺋﻪ ﺩﻫﺪ.ﮐﻪ ﺑﻘﻴّﻪ ﻋﻤﺮ ﻭﺍﺻﻞ ﺑﺪﺍﻥ ﻣﺸﻐﻮﻝ ﺑﺎﺷﺪ.ﻭ ﻫﺮ ﺭﻭﺯ ﻧﻴﺰ ﺁﻧﺮﺍ ﻋﻮﺽ ﻧﻤﻰ ﮐﻨﺪ،ﻭ ﺍﻧﺘﺨﺎﺏ ﺑﺮﺗﺮ ﻫﻢ ﺑﺎﺧﺪﺍ ﻭ ﺑﺮﺗﺮﺍﻥ ﺑﻮﺩﻩ،ﻧﻪ ﻧﻔس ﺧﻮﺩ ﺳﺎﻟﻚ. ﻭ ﺑﻬﻤﻴﻦ ﺩﻟﻴﻞ ﺳﻴﺴﺘﻢ ﺍﺯ ﻧﻮ ﺷﺮﻃﻰ ﮐﺮﺩﻥ ﻧﻔس ﺑﺎﺯﻯ ﻧﻔس ﻋﻠﻤﺎ ﺑﻴﺸﺘﺮ ﻧﻴﺴﺖ. ﺍﮔﺮﻫﻢ ﮐﺴﻰ ﺻﻠﺎﺣﻴّﺖ ﺍﻳﻦ ﺍﺯ ﻧﻮ ﺷﺮﻃﻰ ﮐﺮﺩﻥ ﺭﺍ ﺩﺍﺷﺘﻪ ﺑﺎﺷﺪ،ﺗﻨﻬﺎ ﭘﻴﺮﻭﺍﻥ ﻃﺮﻳﻘﺘﻬﺎﻯ ﺗﺼﻮﻑ ﻭ ﺍﻫﻞ ﺣﻖ ﻭ ﺳﻠﻮﻙ ﺍﺳﺖ. ﮐﻪ ﺧﻮﺩﺷﺎﻥ ﺭﻩ ﺭﻓﺘﻪ ﻭﺧﻮﺩ ﺑﺨﺪﺍ ﻭ ﻧﺠﺎﺕ ﻭﮐﻤﺎﻝ ﺭﺳﻴﺪه اﻧﺪ.ﻭ ﺑﺎﺯﻳﭽﻪ ﻧﻔس خوﻳﺶ ﻧﻴﺴﺘﻨﺪ.ﭼﻪ ﺭﺳﺪ ﺑﺎﺯﻳﭽﻪ ﻧﻔس  ﺷﺎﮔﺮﺩﺍﻥ ﺧﻮﺩ ﮔﺮﺩﻧﺪ.

     ﺭﻭﺵ ﺍﺯ ﻧﻮ ﺷﺮﻃﻰ ﮐﺮﺩﻥ ﺧﻮﺩ،ﻋﻤﻠﺎ ﺁﺷﻔﺘﻪ ﮐﺮﺩﻥ ﺑﻴﺸﺘﺮ ﻧﻔس ﺍﺳﺖ. ﺑﺨﺼﻮﺹ ﺍﻳﻨﮑﻪ ﺍﺯ ﻣﺨﺘﺼّﺎﺕ ﺫﻫﻦﻭﺣﺎﻓﻈﻪ ﻳﺎ ( ﻣﻦ)،ﺍﻳﻦ ﻧﻴﺴﺖ ﮐﻪ ﭼﻴﺰﻯ ﺟﺪﻳﺪ ﺭﺍ ﺑﭙﺬﻳﺮﻧﺪ،ﮐﻪ ﺟﺎﻯ ﻗﺪﻳﻢ ﺑﮕﺬﺍﺭﺩ ﺑﻠﮑﻪ ﺟﺪﻳﺪ ﺭﺍ ﻣﻴﮕﻴﺮﺩ،ﻭ ﮐﻨﺎﺭ ﻭ ﺩﺭ ﺟﻮﺍﺭ ﭼﻴﺰ ﻗﺪﻳﻢ ﻣﻴﮕﺬﺍﺭﺩ. ﻣﺎ ﺍﮔﺮ ﻧﻈﺮﻳﻪ ﺟﺪﻳﺪ ﻭ ﺩﺭﺳﺘﻰ ﺩﺭ ﻋﻠﻢ ﺑﻴﺎﻣﻮﺯﻳﻢ،ﮔﺮﭼﻪ ﻣﻤﮑﻦ ﺍﺳﺖ ﻣﺘﻌﺎﻟﻰ ﺗﺮ ﺑﺎﺷﺪ،ﻭﻟﻰ ﻣﻌﻠﻮﻡ ﻧﻴﺴﺖ،ﻧﺎ ﺧﻮﺩﺁﮔﺎﻩ ﻧﻔس ﮐﺠﺎ ﻭ ﭼﮕﻮﻧﻪ ﻭﭼﻪ ﻭﻗﺖ ﺃثرﻯ ﺍﺯ ﻧﻈﺮﻳﺎﺕ ﻗﺪﻳﻢ ﺩﺭ ﻧﻈﺮﻳﻪ ﺟﺪﻳﺪ ﻭﺩﺭﺳﺖ ﻧﮕﺬﺍﺭﺩ. ﺩﺭ ﻳﻚ ﮐﺎﻣﭙﻴﻮﺗﺮ ﻧﻴﺰ ﺍﮔﺮ ﺧﻄﺎﺋﻰ ﺩﺭ ﺑﺮﻧﺎﻣﻪ ﺭﻳﺰﻯ،ﻳﺎ ﺩﺭ ﺧﻮﺩ ﺩﺳﺘﮕﺎﻩ ﻋﻴﺒﻰ ﻭﺟﻮﺩ ﺩﺍﺷﺘﻪ ﺑﺎﺷﺪ،ﮔﺮﭼﻪ ﻧﺎﭼﻴﺰﺑﺎﺷﺪ،ﻭﻟﻰ ﻫﻤﻴﺸﻪ ﺩﺭ ﺗﻤﺎﻡ ﻣﺤﺼﻮﻝ ﮐﺎﺭ ﮐﺎﻣﭙﻴﻮﺗﺮ ﻣﺎ ﺁﺳﻴﺐ ﺍﻳﻦ ﺧﻄﺎ ﺭﺍ ﻣﻴﺘﻮﺍﻧﻴﻢ ﻣﻠﺎﺣﻈﻪ ﮐﻨﻴﻢ . ﮐﺎﻣﭙﻴﻮﺗﺮ ﺑﺎﻳﺪ ﻳﻚ ﺗﺨﻠﻴﻪ ﺍﻟﮑﺘﺮﻳﮑﻰ ﮐﺎﻣﻞ ﻭ ﻣﻄﻠﻘﺎ ﺧﺎﻟﻰ ﺷﻮﺩ،ﺗﺎ ﺑﺮﻧﺎﻣﻪ ﺟﺪﻳﺪﻯ ﺭﺍ ﺑﺘﻮﺍﻥ ﺑﻪ ﺁﻥ ﺩﺍﺩ.ﻭ ﺍﻳﻦ ﻫﻤﺎﻥ ﮐﺎﺭﻯ ﺍﺳﺖ،ﮐﻪ ﺗﺰﮐﻴﻪ ﻧﻔس ﺩﺭﺳﻠﻮﻙ ﺍﻟﻬﻰ ﻣﻴﮑﻨﺪ. ﻃﺮﺩ ﺳﺮﺍﺳﺮ ﺫﻫﻦ ﺑﺎ ﻣﺤﺘﻮﻳﺎﺕ ﺫﻫﻨﻰ،ﻭﺟﺎﻧﺸﻴﻨﻰ ﻭﺿﻊ ﺟﺪﻳﺪ،ﺁﻧﻬم اﺯ ﺑﺮﺗﺮﺍﻥ ﺍﻟﻬﻰ ﻭ ﺳﺎﻟﻤﺎﻥ ﺫﻫﻨﻰ،ﻧﻪ ﺍﺯ ﻃﺒﻴﻌﺖ ﺧﻮﺩ ﺑﻴﻤﺎﺭ،ﻭﻧﺎﺷﻰ ﻧﺪﺍﻧﻢ ﮐﺎﺭﻯ ﭼﻪ ﺭﺳﺪ ﮐﻪ ﻣُﻐﺮﺽ ﻭ ﺍﺣﻤﻖ ﻫﻢ ﺑﺎﺷﺪ. ﺯﻳﺮﺍ ﻋﻤﻠﺎ ﻣﮑﺎﺗﺒﻰ ﻋﻠﻤﻰ ﻭﺭﻭﺍﻥ ﺷﻨﺎﺳﻰ ﺩﺍﻧﺴﺘﻪ ﻭﻧﺪﺍﻧﺴﺘﻪ،ﺧﻮﺩ ﺗﺎﺑﻊ ﻣﮑﺎﺗﺐ ﻭ ﺳﺎﺯﻣﺎﻧﻬﺎﻯ ﺩﻧﻴﻮﻯ ﻫﺴﺘﻨﺪ مثل ﺍﻳﻦ ﺍﺳﺖ ﮐﻪ ﺩﺍﺭﻧﺪ ﺑﻴﻤﺎﺭﺍﻥ ﺭﺍ ﺑﺮﺍﻯ ﺣﺰﺏ ﻭﻣﮑﺘﺐ ﺧﻮﺩ ﻣﻴﺴﺎﺯﻧﺪ. ﺗﻔﺎﻭﺕ ﺭﻭﺍﻥ ﮐﺎﻭﻯ ﺑﻠﻮﻙ ﺷﺮﻕ ﻭ ﺑﻠﻮﻙ ﻏﺮﺏ،ﺑﺨﻮﺑﻰ ﺍﻳﻦ ﺭﺍ ﻧﺸﺎﻥ ﻣﻴﺪﻫﺪ. ﺩﺭ کشورهای استبدادی  مانند ﺷﻮﺭﻭﻯ ﺷﻔﺎﻯ ﺑﻴﻤﺎﺭ ﻭﻗﺘﻰ ﺍﺳﺖ،ﮐﻪ ﺑﻘﻮﺍﻧﻴﻦ ﻭ ﻧﻈﺎﻡ ﮐﺸﻮﺭ ﺍﺣﺘﺮﺍﻡ ﺑﮕﺬﺍﺭﺩ،ﻳﻌﻨﻰ ﻣﻄﻴﻊ ﺳﻴﺴﺘﻢ ﺑﺎﺷﺪ.ﻭ ﺩﺭ ﺍﻣﺮﻳﮑﺎ ﺷﻔﺎﻯﺑﻴﻤﺎﺭ ﻭﻗﺘﻰ ﺍﺳﺖ،ﮐﻪ ﻧﻈﺎﻡ ﺟﺎﻣﻌﻪ ﺭﺍ ﺑﭙﺬﻳﺮﺩ،ﻳﻌﻨﻰ ﻣﺎﻧﻨﺪ ﺩﻳﮕﺮﺍﻥ ﻧﻮﺭﻣﺎﻝ ﻭﺩﻧﺒﺎﻝ ﭘﻮﻝ ﻭ ﻣﺼﺮﻑ ﻭﺭﻓﺎﻩ ﻭ ﻏﻴﺮﻩ ﺑﺎﺷﺪ. ﻭﻫﻴﭻ ﮐﺪﺍﻡ ﺍﺯ ﺁﻧﻬﺎ ﺷﻔﺎﻯ ﺑﻴﻤﺎﺭ ﺭﺍ ﺑﺮﺍﻯ ﺧﻂ ﻣﺴﺘﻘﻴﻢ ﺩﺭ ﺣﻘﻴﻘﺖ ﻗﺮﺍﺭ ﺩﺍﺩﻥ ﻧﻤﻰ ﺧﻮﺍﻫﻨﺪ. ﺭﻭﺷﻬﺎﻯ ﺳﻠﻮﮐﻰ ﺍﻟﻬﻰ ﻫﻤﻪ ﺍﻧﺴﺎﻧﻬﺎ ﺭﺍ ﺑﻴﻤﺎﺭ ﻣﻴﺪﺍﻧﺪ،ﻭﻫﻤﻪ ﺭﺍ ﻣﻴﺨﻮﺍﻫﺪ ﺩﺭ ﺧﻂ ﺍﻟﻬﻰ ﻗﺮﺍﺭ ﺩﻫﺪ،ﮐﻪ ﺑﺸﻬﻮﺩ ﻭﮐﻤﺎﻝ ﻭﺍﺳﺘﻘﻠﺎﻝ ﺑﺮﺳﻨﺪ. ﺩﺭ ﺣﺎﻟﻴﮑﻪ ﺧﺪﺍﻭﻧﺪ ﻣﻴﺨﻮﺍﻫﺪ ﻫﻤﻪ ﺭﺍ ﺑﺸﻬﻮﺩ ﻗﺎﺋﻢ،ﻭ ﺧﻠﺎﺻﻰ ﺍﺯ ﺑﻘﺎﻯ ﺩﺭ ﻧﻮﻉ ﺑﺸﺮﻯ ﺑﺪﻫﺪ.ﻭ ﺷﺎﻳﺴﺘﻪ ﺭﺟﻌﺖ ﻭﺗﻮﻟﺪ ﻣﺠﺪﺩ ﺑﻌﺪﻯ ﺩﺭ ﻧﻮﻉ ﻓﻮﻕ ﺑﺸﺮﻯ کند ،ﮐﻪ ﻫﻨﻮﺯ ﻫﻢ ﺩﺭﺩﻧﻴﺎ ﭘﻴﺪﺍ ﻭ ﻇﻬﻮﺭ ﻧﮑﺮﺩه اﻧﺪ .

     ﺩﺭ ﻣﮑﺎﺗﺐ ﺭﻭﺍﻥ ﮐﺎﻭﻯ ﻭ ﺗﺤﻠﻴﻞ ﻭ ﺍﻧﺎﻟﻴﺰ ﻧﻔس ﺑﺎ ﺍﻣﺘﻴﺎﺯﺍﺗﻰ ﮐﻪ ﺩﺍﺭﺩ،ﺑﺎﺯﻧﻈﻴﺮ ﺩﻳﮕﺮ ﺭﻭش هاﻯ ﻣﻦ ﺩﺭﺁﻭﺭﺩﻯ ﺍﺻﻠﺎﺡ ﻧﻔس ﺍﺳﺖ. ﺍﻟﺒﺘﻪ ﻧﻔس ﻭ ﺫﻫﻦ ﺑﻴﻤﺎﺭ ﺑﺮ ﺣﺴﺐ ﺗﻌﻠﻴﻢ ﻳﺎ ﺗﺤﻘﻴﺮﻯ،ﮐﻪ ﺑﺮﻭﺡ ﻭﻯ ﻭﺍﺭﺩ ﺷﺪﻩ،ﺑﺎ ﻫﺮ ﻣﺤﺮﻙ ﺧﺎﺭﺟﻰ ﻭ ﻳﺎ ﺣﺘﻰ ﻣﺤﺮﻙ ﺫﻫﻨﻰ ﺧﻮﺩﺵ،ﺑﺮﻓﺘﺎﺭ ﻧﺎ ﻣﻄﻠﻮﺏ ﺩﺳﺖ ﻣﻴﺰﻧﺪ ﮐﻪ ﺟﺎﻣﻌﻪ ﺁﻧﺮﺍ ﻗﺒﻮﻝ ﻧﺪﺍﺭﺩ. ﻭ ﺍﻟﺒﺘﻪ ﺍﻧﺴﺎﻧﻬﺎﻯ ﺑﻴﻤﺎﺭ،ﮐﻪ ﺯﻳﺮ ﺳﻄﺢ ﻋﻘﻞ ﺟﻤﻌﻰ ﻭ ﻓﺮﻫﻨﮓ ﻋﻤﻮﻣﻰ ﻗﺮﺍﺭ ﺩﺍﺭﻧﺪ، ﺑﺎﻳﺪ ﺑﺎ ﻣﻌﺎﻟﺠﻪ ﺟﺴﻢ،ﻭ ﺣﺘﻰ ﻃﺮﺩ ﻳﮑﻰ ﺩﻭ ﺻﻔﺖ ﻭ ﻋﺎﺩﺗﻰ،ﮐﻪ باعث ﺑﻴﻤﺎﺭﻯ ﺍﻭ ﺷﺪﻩ، ﻣﻴﺨﻮﺍﻫﺪﺑﺴﻄﺢ ﻋﻘل جمعی ﺑﺮﺳﺎﻧﺪ. ﻭﻟﻰ ﻧﻪ ﺍﻳﻨﮑﻪ ﺑﻌﺪ ﺑﺎﺯ ﻣﺘﻮﻗﻒ ﺷﻮﺩ.ﺑﻠﮑﻪ ﻣﺎﻧﻨﺪ ﺩﻳﮕﺮ ﺍﻧﺴﺎﻧﻬﺎﻯ ﻧﻮﺭﻣﺎﻝ، ﻫﻤﮕﻰ ﺑﺨﺪﻣﺖ ﭘﻴﺮﺍﻥ ﻃﺮﻳﻘﺘﻬﺎ ﻭ ﺍﻭﻟﻴﺎﻯ ﺍﻟﻬﻰ،ﻭ ﺧﻠﻴﻔﮕﺎﻥ ﺧﺪﺍ ﺑﺮﻭﻧﺪ،ﺗﺎ ﺧﻮﺩﺭﺍ ﺑﺴﻄﺢ ﻋﻘﻞ ﻭ ﻓﺮﻫﻨﮓ ﺍﻳﺪﺁﻝ ﺑﺸﺮﻯ ﺩﺭ ﻗﺎﺋﻢ ﺑﺮﺳﺎﻧﻨﺪ.ﻭ ﺗﺸﺒّﻪﺑﺎﺧﻠﺎﻕ ﺍﻟﻬی ﻨﻤﺎﻳﻨﺪ،ﻭﺑﺎ ﺩﻳﭙﻠﻢ ﺧﻠﺎﺻﻰ،ﻳﻌﻨﻰ ﺷﻬﻮﺩ ﻗﺎﺋﻢ ﺑﮕﻴﺮﻧﺪ،ﻣﻴﺘﻮﺍﻧﻨﺪ ﻭﺟﻮﺩ ﺳﺎﺯﻯ ﺧﻮﺩﺭﺍ، ﭘﺎﻳﺎﻥ ﻳﺎﻓﺘﻪ ﺗﻠﻘّﻰ ﮐﻨﻨﺪ ﮔﺮﭼﻪ ﻧﻴﺰ ﻫﻨﻮﺯ ﻭﻇﺎﻳﻒ ﺟﺪﻳﺪﻯ ﺩﺍﺭﻧﺪ. ﮐﻪ ﺑﻘﻮﻝ ﺍﻣﺎﻡ ﺻﺎﺩﻕ،ﭘﺎﺩﺷﺎﻫﺎﻥ ﺭﺍ ﻋﺒﺎﺩﺕ ﺩﻳﮕﺮﻯ ﺍﺳﺖ. ﭼﻪ ﻧﺠﺎﺕ ﻳﺎﻓﺘﮕﺎﻥ ﭘﺎﺩﺷﺎﻫﺎﻥ ﻭﺍﻗﻌﻰ ﻏﻴﺮ ﻗﺎﺑﻞ ﻋﺰﻝ ﻫﺮﮐس ﻭﻧﺎﮐﺴﻰ ﻫﺴﺘﻨﺪ.

     ﺩﺭ ﺭﻭﺍﻥ ﮐﺎﻭﻯ ﻣﺸﮑﻞ ﺍﻳﻦ ﺍﺳﺖ،ﮐﻪ ﻧﻮﺭﻣﺎﻝ ﮐﻴﺴﺖ؟ﻭ ﺻﻔﺎﺕ ﻧﻮﺭﻣﺎﻝ ﮐﺪﺍﻡ ﺍﺳﺖ؟ ﻫﺮ ﺻﻔﺘﻰ ﺩﺭ ﻳﻚ ﺳﻄﺢ ﻋﻘﻠﻰ،ﻭ ﻳﺎ ﺩﺭ ﻳﻚ ﻧﻮﻉ ﻭﺟﻤﺎﻋﺘﻰ ﻧﻮﺭﻣﺎﻝ ﺍﺳﺖ،ﻭ ﺑﺮﺍﻯ ﺩﻳﮕﺮﺍﻥ ﻣﻘﺒﻮﻝ ﻧﻴﺴﺖ.ﻭ ﻳﺎ ﺩﺭ ﺯﻣﺎﻥ ﺩﻳﮕﺮﻯ،ﻧﺰﺩ ﻫﻤﺎﻥ ﻫﺎ ﻣﻘﺒﻮﻝ ﻧﺨﻮﺍﻫﺪ ﺑﻮﺩ. ﺭﻭﺍﻥ ﮐﺎﻭ ﻧﻴﺰ ﺍﮔﺮ ﺧﻮﺩ ﺑﻴﻤﺎﺭ ﺭﻭﺣﻰ ﻧﺒﺎﺷﺪ،ﺣﺪّ ﺃﻗﻞ ﻫﻤﺎن اﻧﺴﺎﻥ ﺍﻳﺪﺁﻝ ﻫﻢ ﻧﻴﺴﺖ.ﮐﻪ ﺍﻓﮑﺎﺭﺵ ﻭ ﺭﻭﺷﻬﺎﻳﺶ ﺍﻳﺪﺁﻝ ﺑﺎﺷﺪ. ﺍﻭ ﻧﻴﺰ ﺍﻧﺴﺎﻧﻰ ﺍﺳﺖ ﺑﺎ ﻧﻔس ﺗﺰﮐﻴﻪ ﻧﺸﺪﻩ،ﻭ ﺑﺠﺎﻯ ﺟﻨﻮﻥ ﺑﻴﻤﺎﺭﺵ،ﮐﻪ ﻧﻮﻋﻰ ﺁﻟﻮﺩﮔﻰ ﻧﻔس ﺩﺍﺭﺩ،ﺧﻮﺩﺵ ﻫﻢ ﻧﻮﻋﻰ ﺟﻨﻮﻥ ﺩﻳﮕﺮﻯ ﺑﻨﺎﻡ ﺁﻟﻮﺩﮔﻰ ﻧﻔس ﻔﻠﺴﻔﻰ ﻭﻧﻈﺮﻳّﺎت اﺭﺯﺷﻰ،ﻭﺗﻔﺴﻴﺮﻯ ﺿﺪ ﻭﻧﻘﻴض ﻮ ﺗﻔﺴﻴﺮ ﺑﺮﺍﻯ ﺧﻮﺩﻣﻴﺒﺎﺷﺪ. ﻭ ﺑﻘﻮﻟﻰ ﺍﻳﻦ ﺭﻭﺍﻥ ﮐﺎﻭ،ﻣﻌﻤﻮﻟﺎ ﺧﺎﻣﻮﺵ ﮐﺮﺩﻥ ﺁﺗﺶ ﺭﺍ،ﺑﺎ ﺭﻳﺨﺘﻦ ﺑﻨﺰﻳﻦ ﻭ ﻧﻔﺖ ﺭﻭﻯ ﺁﺗﺶ ﺍﻧﺠﺎﻡ ﻣﻴﺪﻫﺪ. ﺑﺠﺎﻯ ﭼﻨﻴﻦ ﺭﻭﺍﻥ ﮐﺎﻭﻯ ﺑﻘﻮﻝ ﻣﻮﻟﺎﻧﺎ،عقلی ﺑﺎﻳﺪ ﮐﻪ

ﺧﺎﺭﺵ ﺑﺮﮐﻨﺪ. ﻭﺍلاّ ﺧﺮﻯ ﮐﻪ ﺧﺎﺭﻯ ﺯﻳﺮ ﺩﻣﺶ ﺁﺳﻴﺐ ﺑﺮﺳﺎﻧﺪ،ﺑﺎ ﺟﻬشهای ﺨﺮﺍﻧﻪ ﺧﺎﺭﺑﻴﺮﻭن ﻨﻤﻴﺂﻳﺪ، ﻭ ﺩﺭﺩ ﻣﺘﻮﻗف ﻨﻤﻴﺸﻮﺩ.ﺑﻠﮑﻪ ﺍﻓﺰﻭﻥ ﻫﻢ ﻣﻴﺸﻮﺩ. ﭼﻨﻴﻦ ﻋﺎﻗﻠﻰ ﮐﻪ ﺭﻓﻊ ﻣﺸﮑﻞ ﺩﺭ ﺭﻭﺡ ﻭ ﺟﺴﻢ ﺍﻧﺴﺎﻥ ﻣﻴﮑﻨﺪ،ﻫﻤﺎﻥ ﭘﻴﺮﺍﻥ ﻃﺮﻳﻘﺖ ﻭ ﺍﻭﻟﻴﺎﻯ ﺧﺪﺍ ﻫﺴﺘﻨﺪ،ﮐﻪ ﺩﺍﺭﺍﻯ ﺻﻮﺭﺗﻬﺎﻯ ﺷﻬﻮﺩﻯ ﻧﻴﺰ ﻣﻴﺒﺎﺷﻨﺪ. ﮐﻪ ﻧﮕﺎﻩ ﺑﺼﻮﺭﺕ ﺁﻧﻬﺎ،ﻧﮕﺎﻩ ﺑﺼﻮﺭﺕ ﺧﺪﺍ ﺍﺳﺖ.ﻭﻫﻤﺎﻥ ﮐﺴﻰ ﺍﺳﺖ،ﮐﻪ ﺧﺪﺍ ﺍﻭ ﺭﺍ ﺑﺼﻮﺭﺕ ﺧﻮﺩ ﺁﻓﺮﻳﺪ.ﻭﻗﺘﻰ ﺗﻮﻟﺪ ﺩﻭﻡ ﺍﻟﻬﻰ ﺍﻭﺭﺍ ﺍﻧﺠﺎﻡ ﺩﺍﺩ،ﻭﮔﺮﭼﻪ ﺧﺪﺍ ﻫﻢ ﻧﻴﺴﺖ. ﻭﻟﻰ ﻭﺍﺳظه اﻯ ﺧﺪﺍﺋﻰ ﻫﺴﺖ. ﻭ ﺑﻘﻮﻝ ﭘﻴﺎﻣﺒﺮ،(ﻣﻦ ﺭﺁﻧﻰ ﻓﻘﺪ ﺭﺁﻯ ﺍﻟﺤﻖ) . ﺭﻭﺵ ﺭﻭﺍﻥ ﮐﺎﻭ ﺑﻪ ﺗﻌﺒﻴﺮ ﻭ ﺗﻔﺴﻴﺮ ﺣﺮﮐﺎﺕ ﻭ ﺑﺮﺩﺍﺷﺖ ﺫﻫﻨﻰ ﻭ ﺷﺨﺼﻰ ﻭ ﻣﺤﺪﻭﺩ ﺧﻮﺩش ﻤﻴﮑﻨﺪ.ﻭﻟﻰ ﺭﻭﺵ ﭘﻴﺮ ﻃﺮﻳﻘﺖ ﮐﻤﻚ ﺑﺘﺨﻠﻴﻪ ﺑﺎ ﺗﺤﻠﻴﻪ،ﻭ ﺍﻧﺘﻈﺎﺭ ﻭﺗﻮﮐّﻞ ﺑﺪﺭﮔﺎﻩ ﺧﺪﺍ،ﺑﺮﺍﻯ ﻇﻬﻮﺭ ﻣﺮﺣﻠﻪ ﺗﺠﻠﻴﻪ ﭼﺸﻢ ﺩﻭﺧﺘﻪ، ﺗﺎ ﭼﻪ ﺗﻐﻴﻴﺮﻯ ﺩﺭ ﺣﺎﻝ ﺳﺎﻟﻚ ﺷﺎﮔﺮﺩ ﺑﮑﻨﺪ،ﻭ ﭼﻪ ﺟﺎﻧﺸﻴﻨﻰ ﺑﺮﺍﻯ ﻧﻔس اﻣّﺎﺭﻩ ﻳﺎ ﻣﺤﺘﻮﻳﺎﺕ ﻧﻔس  ﺳﺎﻟﻚ ﺑﺪﻫﺪ .

     ﺍﺻﻮﻟﺎ ﺗﻔﮑّﺮ ﻫﻤﻪ ﺍﻧﺴﺎﻧﻬﺎﻯ ﻏﻴﺮ ﺳﺎﻟﻚ،ﺍﺯ ﻧﻮﻉ ﺗﻔﮑّﺮ ﻓﻌّﺎﻝ ﻭ ﺍﮐﺘﻴﻮ ﻭ ﺍﺭﺍﺩﻯ ﺧﻮﺍﻧﺪﻩ ﻣﻴﺸﻮﺩ ﺷﺨﺺ ﺑﺮﺣﺴﺐ ﺑﺮﺩﺍﺷﺘﻰ ﻭ ﺗﻌﺒﻴﺮﻯ ﻭ ﺗﻔﺴﻴﺮ ﮐﻪ ﻣﻴﮑﻨﺪ،ﺩﺳﺖ ﺑﮑﺎﺭﻫﺎﺋﻰ ﺑﺮﺍﻯ ﺗﻐﻴﻴﺮ ﺍﻭﺿﺎﻉ ﺧﻮﺩ ﻣﻴﺰﻧﺪ. ﻣﺴﺄﻟﻪ ﻭ ﻣﺸﮑﻞ ﻧﻔس ﺧﻮﺩ ﺁﻧﻬﺎ و ﺩﻳﺪ ﻭ ﺑﺮﺩﺍﺷﺖ ﺁﻧﻬﺎ ﺍﺳﺖ. ﻣﻤﮑﻦ ﺍﺳﺖ ﺩﺭ ﻭﺍﻗﻊ ﻣﺸﮑﻠﻰ ﻫﻢ ﻧﺒﺎﺷﺪ.ﻭ ﺍﮔﺮ ﻫﻢ ﺑﻮﺩ، ﭼﻮﻥ ﺑﻠﺎﻳﺎﻯ ﺍﻟﻬﻰ،ﺍﻳﻦ ﻣﺸﮑﻞ ﺑﻤﺼﻠﺤﺖ ﻭ ﺁﻣﻮﺯﻧﺪﮔﻰ،ﻭ ﺑﺎﺻﻄﻠﺎﺡ ﺁﺯﻣﺎﻳﺶ ﺳﺎﻟﻚ ﺑﺮﺍﻯ ﺻﺪﺍﻗﺖ ﻭ ﺗﻤﺮﻳﻦ ﻭﺗﺠﺮبه اﻯ ﺑﺮﺍﻯ ﺍﻭ ﺑﺎﺷﺪ.  ﻋﻴﺐ ﺭﻭﺍﻥ ﮐﺎﻭﻯ ﻫﻨﻮﺯ ﺩﺭﺟﺎ ﺯﺩﻥ،ﻭ ﺩﺭ ﻣﺮﺣﻠﻪ ﻋﻤﻠﻰ ﻣﺎﻧﺪن اﺳﺖ. ﻳﻌﻨﻰ ﺩﺭﮔﺬﺷﺘﻪ ﻣﺎﻧﺪﻥ،ﻭﻟﻮ ﺑﻨﺎﻡ ﺣﺎﻝ ﺣﺎﺿﺮ ﻭ ﻗﺒﻮﻝ ﺗﺪﺍﻭﻡ ﻭﺿﻊ ﻓﻌﻠﻰ ﺍﺳﺖ.ﻭ ﺗﻨﻬﺎ ﺩﺭ ﺻﺪﺩ ﺍﺻﻠﺎﺡ  ﻣﻴﺒﺎﺷﺪ ﻧﻪ ﺗﺒﺪﻳﻞ ﺁﻥ.ﻭﺍﻳﻦ ﺧﻮﺩ ﻳﻚ ﺣﺮﮐﺘﻰ ﻣﺪﺍﺭﻯ ﺍﺳﺖ.ﮐﻪ ﺑﺎﺯ ﺧﻮﺍﺳﺘﻪ ﺫﻫﻦ ﻭﻧﻔس ﺍﺳﺖ،که ﺒﺮﺍﺳﺎس ﺟﺪﻳﺪﻯ ﺩﻭﺑﺎﺭﻩ ﮔﺬﺷﺘﻪ ﺭﺍ ﺑﺎﻣﺮﻭﺯ ﻣﻰ ﮐﺸﺎﻧﺪ.ﻭﻭﺿﻊ ﻓﻌﻠﻰ ﻧﻔس  ﺭﺍ ﺩﺭ ﻟﺒﺎس ﺟﺪﻳﺪ،ﻇﺎﻫﺮﺍ ﻣﻌﺎﻟﺠﻪ ﺷﺪﻩ،ﺑﺎﻣﺮﻭﺯ ﻭ ﻓﺮﺩﺍ ﻣﻴﺒﺮﺩ. ﺍﻳﻦ ﺭﻭﺍﻥ ﮐﺎﻭ ﺩﺭ ﻭﺍﻗﻊ ﻣﻴﺨﻮﺍﻫﺪ،ﺭﻓﻊ ﺗﻀﺎﺩ ﺍﺯ ﺁﻧﭽﻪ ﻫﺴﺖ ﺭﺍ ﺑﮑﻨﺪ،ﻧﻪ ﺍﻳﻨﮑﻪ ﺁﻧﭽﻪ ﻫﺴﺖ ﺭﺍ ﺍﺯ ﺑﻴﺦ ﻭﺑﻦ ﺑﺮﺩﺍﺭﺩ.ﻣﻴﺨﻮﺍﻫﺪ ﻫﺮ ﺑﻴﻤﺎﺭی اﻋﺘﺮﺍﻑ ﮐﻨﺪ،ﮐﻪ ﺑﻠﻪ ﻣﻦ ﺩﻳﻮﺍﻧﻪ ﺑﻮﺩﻡ،ﻭﺣﺮﻑ ﺭﻭﺍﻥ ﮐﺎﻭ ﻭﺩﻳﮕﺮﺍﻥ ﺩﺭﺳﺖ ﺑﻮﺩ. ﺯﻳﺮﺍ ﺍﻳﻦ ﺍﻋﺘﺮﺍﻑ ﺑﺮﺍﻯ ﭘﺰﺷﮑﺎﻥ ﻋﻠﺎﻣﺖ ﺷﻔﺎﻯ ﺑﻴﻤﺎﺭ ﺍﺳﺖ.ﻭ ﺧﻴﻠﻰ ﺑﻴﻤﺎﺭﺍﻥ ﻫﻢ ﺑﺎ ﺣﻔﻆ ﺑﻴﻤﺎﺭﻯ ﺧﻮﺩ،ﭼﻨﻴﻦ ﺍﻋﺘﺮﺍﻓﺎﺗﻰ ﺭﺍ ﻫﻢ ﻣﻴﮑﻨﻨﺪ ﭘس ﺧﻮﺩ ﻣﻠﺎﻣﺖ ﮐﺮﺩﻥ،ﻭ ﺻﺤّﻪ ﺭﻭﻯ ﺣﻘﺎﺭﺕ ﺧﻮﺩ ﮔﺬﺍﺭﺩﻥ، باعث ﻣﺸﮑﻞ ﺭﻭﺍﻧﻰ ﺟﺪﻳﺪﻯ ﻣﻴﮕﺮﺩﺩ.ﮐﻪ ﺭﻭﺍﻥ ﮐﺎﻭ ﺑﺮﺟﺎ ﻣﻰﮔﺬﺍﺭﺩ ﻭﻣﻌﻠﻮﻡ ﻫﻢ ﻧﻴﺴت ﺴﺎﻟﻬﺎﻯ ﺑﻌﺪ ﮐﻪ ﺩﻳﮕﺮ ﺍﻳﻦ ﭘﺰﺷﻚ ﻣﺴﺌﻮﻝ ﺍﻳﻦ ﺑﻴﻤﺎﺭ ﻣﺤﺴﻮﺏ ﻧﻤﻴﺸﻮﺩ،ﺑﻴﻤﺎﺭ ﮔﺮﻓﺘﺎﺭ ﭼﻪ ﺁثاﺭ ﻧﺎﻣﻄﻠﻮﺑﻰ ﺟﺪﻳﺪ ﺑﺸﻮﺩ.ﮐﻪ ﻣﺴﺌﻮﻟﺶ ﻧﻴﺰ ﮐﻮﺩﮐﻰ ﺷﺨﺺ،ﻳﺎ ﺭﻓﺘﺎﺭ ﺗﺤﻤﻴﻠﻰ ﺟﺎﻣﻌﻪ

ﻫﻢ ﻧﻴﺴﺖ. ﺑﻠﮑﻪ ﻣﺴﺌﻮﻟﺶ ﭘﺰﺷﻚ ﺳﺎﺑﻖ ﺍﻭ ﺍﺳﺖ. ﮐﺴﻰ ﮐﻪ ﺧﻮﺍﺳﺖ ﺍﻭﺭﺍ ﺷﻔﺎ ﺩﻫﺪ،ﺑﻴﺸﺘﺮ ﻭ أﺑﺪﺍ ﺑﻴﻤﺎﺭ ﮐﺮﺩ. ﺍﻟﺒﺘﻪ ﺗﮑﺮﺍﺭ ﻣﻴﮑﻨﻢ، ﮐﻪ ﻣﻌﺎﻟﺠﻪ ﻣﺸﮑﻞ ﺷﺪﻳﺪ ﺍﻣﺮﻭﺯ ﺑﻴﻤﺎﺭﺍﻥ ﺭﻭﺍﻧﻰ ﮐﺎﺭ ﺧﻮﺑﻰ ﺍﺳﺖ،ﻭﻟﻰ ﻋﻠﺎﺝ ﮐﺎﻣﻞ ﺍﻭ ﻧﻴﺴﺖ.ﻭ ﺑﺪﺭﺩ ﺗﺰﮐﻴﻪ ﻧﻔس انسان ظاهرا سالم ﻫﻢ ﻧﻤﻰ ﺧﻮﺭﺩ. ﻭ ﺍﻧﺴﺎﻥ ﻋﺎﺩﻯ ﻧﻴﺰ ﻧﺒﺎﻳﺪ ﺩﻝ ﺧﻮﺵ ﮐﻨﺪ،ﮐﻪ ﺁﻥ ﭼﻨﺎﻥ ﺑﻴﻤﺎﺭ ﻧﻴﺴﺖ ﻭ ﻧﻴﺎﺯﻯ ﺑﺮﻭﺍﻧﮑﺎﻭ ﺩﺍﺷته ﺒﺎﺷﺪ. ﺑﻠﮑﻪ ﺑﺎﻳﺪ ﺑﭙﻴﺮ ﻃﺮﻳﻘﺘﻰ ﻣﺮﺍﺟﻌﻪ ﮐﻨﺪ،ﺗﺎ ﺑﺎ ﮐﻤﻚ ﺧﺪﺍ ﻭﻗﺘﻰ ﺑﻤﻘﺎﻡ ﺟﺪﻳﺪﻯ،ﺩﺭ ﻋﻘﻞ ﻭ ﺩﻧﻴﺎﻯ ﺟﺪﻳﺪﻯ ﺑﺮﺳﺪ،ﺁﻧﮕﺎﻩ ﺧﻮﺍﻫﺪ ﻓﻬﻤﻴﺪ، ﮐﻪ چه ﺒﻴﻤﺎﺭ ﺑﺪﺑﺨﺘﻰ ﺑﻮﺩﻩ،ﮐﻪ ﺑﻘﻮﻝ ﺩﺭﻭﻳﺶ،ﻣﻦ ﺁﻥ ﻧﻴﺴﺘﻢ ﮐﻪ ﻣﻴﻨﺎﻣﻰ ﻭ ﻧﺪﺍ ﻣﻴﮑﻨﻰ،ﺍﻭ ﻣُﺮﺩ ﻭﺧﺪﺍ ﺍﻭﺭﺍ ﻧﻴﺎﻣﺮﺯﺩ، ﻣﻦ ﮐس ﺩﻳﮕﺮﻯ ﻭ ﺑﺎ ﻧﺎﻡ ﺩﻳﮕﺮﻯ ﻫﺴﺘﻢ .

   ﺧﻠﺎﺻﻪ ﺩﺭ ﻣﺴﺎﺋﻞ ﺭﻭﺍﻧﻰ ﻭ ﻋﻠﺎﺝ ﻭﺗﻌﺎﻟﻰ ﺩﺍﺩﻥ،ﻫﻴﭻ ﺭﻭﺷﻰ ﺗﺪﺭﻳﺠﻰ ﻭﻣﺮﺣله اﻯ ﻧﺒﺎﻳﺪ ﻭﺟﻮﺩ ﺩﺍﺷﺘﻪ ﺑﺎﺷﺪ، ﺯﻳﺮﺍ ﺑﻰ ﻣﻌﻨﻰ ﺍﺳﺖ.ﻭﺑﺎﺯ ﻓﺮﺻﺖ ﻃﻠﺎﺋﻰ ﺑﺮﺍﻯ ﺧﻮﺩ ﻧﻔس اﺳﺖ،ﮐﻪ ﺭﻧﮓ ﻋﻮﺽ ﮐﻨﺪ ﻭﻣﺎﻫﻴّﺖ ﻗﺒﻠﻰ ﺧﻮﺩﺭﺍ ﺣﻔﻆ ﮐﻨﺪ. ﺑﻠﮑﻪ ﺑﺎﻳﺪ ﺍﻧﻘﻠﺎﺏ ﻭ ﻋﻘﺐ ﮔﺮﺩ ﻭﺗﻮﺑﻪ ﻧﺼﻮﺡ، ﻭ ﻳﻚ ﺑﺎﺭﻩ ﺗﺼﻤﻴﻢ ﺑﮕﻴﺮﺩ.ﮐﻪ ﻣﺮﮒ ﻳﻚ ﺑﺎﺭ ﻭ ﺷﻴﻮﻥ ﻳﻚ ﺑﺎﺭ. ﺑﻘﻮﻝ ﺣﻀﺮﺕ ﻋﻠﻰّ (ﻃﻮﻝ ﺃﻣﻞ)،ﻳﮑﻰ ﺍﺯ ﺩﻭ ﺩﺷﻤﻦ ﺭﺍﻩ ﺧﺪﺍ ﺍﺳﺖ. ﺑﻔﺮﺩﺍ ﻣﻮﮐﻮﻝ ﮐﺮﺩﻥ ﻳﺎ ﺩﺭ ﺳﻠﻮﻙ ﻗﺴﻤﺘﻰ ﺍﺯ ﻋﻠﺎﺝ ﺭﺍ ﺑﻔﺮﺩﺍ ﻣﻮﮐﻮل ﻨﻤﻮﺩﻥ ﻳﺎﻫﻤﺎﻥ ﺗﺪﺭّﺝ ﻭﻣﺮﺣله اﻯ ﺑﻮﺩﻥ. ﺍﻟﺒﺘﻪ ﺩﺭ ﺑﻴﻤﺎﺭﺍﻥ ﺭﻭﺍﻧﻰ ﺻﻠﺎﺡ ﺑﺘﺪﺭﺝ ﻣﻨﺘﻔﻰ ﻧﻴﺴﺖ. ﺍﻣﺎ ﻣﻄﻠﻘﺎ ﺩﺭ ﺍﻧﺴﺎﻧﻬﺎﻯ ﻇﺎﻫﺮﺍ ﺳﺎﻟﻢ، ﺑﺮﺍﻯ ﺍﺻﻠﺎﺡ ﺧﻮﺩ،ﺑﺎﻳﺪ ﺍﻧﻘﻠﺎﺑﻰ ﻭ ﻳﻚ ﺑﺎﺭﻩ ﻋﻤﻞ ﮐﻨﻨﺪ. ﻫﻮﻳّﺖ ﻓﮑﺮﻯ ﻳﺎ ﻧﻔس ﻣﻴﺨﻮﺍﻫﺪ ﻭﺿﻊ ﻭ ﺣﺎﻝ ﺧﻮﺩﺭﺍ ﺣﻔﻆ ﮐﻨﺪ. ﺑﺰﺣﻤﺖ ﻣﻰ ﭘﺬﻳﺮﺩ،ﮐﻪ ﺣﺎﺿﺮ ﺍﺳﺖ ﺗﺎ ﺍﺻﻠﺎﺡ ﺷﻮﺩ.ﻭﻟﻰ ﻗﻄﻌﺎ ﻧﻤﻰ ﺧﻮﺍﻫﺪ،ﮐﻪ ﺫﺍﺗﺎ ﻋﻮﺽ ﺷﻮﺩ. ﺩﺭ ﻋﻤﻞ ﺑﺎ ﻃﻮﻝ ﺯﻣﺎﻥ،ﺭﻭﺍﻥ ﻓﺮﺻﺖ ﺩﺍﺭﺩ ﺑﻨﻴﺮﻧﮕﻬﺎﺋﻰ ﺩﺳﺖ ﺑﺰﻧﺪ. ﮐﻪ ﻫﻤﺎﻥ ﺧﻮﺩﺭﺍ ﺩﺭ ﻟﺒﺎس ﺍﺻﻠﺎﺡ ﺷﺪﻩ ﺟﺪﻳﺪ ﺣﻔﻆ ﮐﺮﺩﻥ ﺍﺳﺖ. ﺣﻔﻆ ﻣﻘﺎﻡ ﺫﺍﺗﻰ،ﻭ ﻫﻤﺎﻥ ﺑﻮﺩﻥ ﺳﺎﺑﻖ ﺩﺭ ﻧﻔس،ﻫﻤﺮﺍﻩ ﺑﺎ ﺍﺻﻠﺎﺡ ﻭ ﺑﻬﺒﻮﺩ ﺟﺴﺘﻦ ﻇﺎﻫﺮﻯ، ﺍﺻﻮﻟﺎ ﻋﻤﻠﻰ ﺑﻰ ﻣﻌﻨﻰ ﻭ ﻋﺒث ﻭ ﺧﻮﺩ ﻓﺮﻳﺒی اﺳﺖ، ﻭ ﺣﺘﻰ ﭘﺰﺷﻚ ﻭ ﺟﺎﻣﻌﻪ ﺭﺍ ﻓﺮﻳﻔﺘﻦ ﺍﺳﺖ. ﺑﺎﻳﺪ ﺍﺯ ﺑﻴﺦ ﻭ ﺑﻦ ﺩﮔﺮﮔﻮﻧﻰ ﺍﻳﺠﺎﺩ ﮐﺮﺩ.

     ﻓﮑﺮ ﺑﻤﻌﻨﻰ ﺑﺮﺗﺮ،ﻏﻴﺮ ﺍﺯ ﻓﮑﺮ ﺑﻤﻌﻨﻰ ﻓﻌﻠﻰ ﺍﺳﺖ.ﻭ ﺟﻤﻊ ﻫﺮ ﺩﻭ ﺑﺎﻫﻢ ﻣﺤﺎﻝ،ﻭ ﺍﮔﺮ ﺟﻤﻊ ﺷﺪﻧﺪ،ﺑﺎﺯ ﻫﺮ ﺩﻭ ﺩﻭﺑﺎﺭﻩ ﻫﻤﺎﻥ ﻓﮑﺮ ﺣﻘﻴﺮ ﺳﺎﺑﻖ ﻫﺴﺘﻨﺪ.ﻭلی ﺪﺭ ﺩﮔﺮﮔﻮﻥ ﮐﺮﺩﻥ ﺷﺎﻧس اﺯﻧﻮﻉ ﺑﺮﺗﺮ ﺷﺪﻥ ﺭﺍ ﻫﻨﻮﺯ ﺧﻮﺍﻫﺪ ﺩﺍﺷﺖ.  ﻓﮑﺮ ﺑﻤﻌﻨﻰ ﺫﻫﻦ ﻓﻌﻠﻰ ﺭﺍ،ﺑﺎ ﻋﻘل ﺠﺰﺋﻰ ﺻﻠﺎﺣﻴّﺖ ﺩﺧﺎﻟت ﺪﺭﺍﻣﻮﺭ ﻣﻌﻨﻮﻯ ﺑﺮﺗﺮ ﺭﺍ ﻧﺪﺍﺭﺩ. ﺫﻫﻦ ﺁﻟﻮﺩﻩ ﻫﻢ ﻧﻤﻴﺘﻮﺍﻧﺪ،ﺩﺭ ﻓﻄﺮﺕ ﺍﻭﻟﻴﻪ ﺍﻧﺴﺎﻥ ﺩﺧﺎﻟﺖ ﮐﻨﺪ. ﻭﺑﻪ ﺁﻥ ﺗﻮجّه ﻨﻤﺎﻳﺪ.چه ﺮﺳﺪ ﺑﺎﻳﻨﮑﻪ ﺑﺨﻮﺍﻫﺪ ﺩﺭ ﻓﮑﺮ ﻣﺮﺍﻗﺒﻪ . ﮐﻪ ﺑﺎﺯ ﻫﻤﺎﻥ ﻣُﺮﺩﻩ ﺍﺳﺖ،ﮐﻪ ﻣﻴﺨﻮﺍﻫﺪ ﺧﻮﺩﺭﺍ ﺯﻧﺪﻩ ﮐﻨﺪ،ﻭ ﺍﻳﻦ ﻣﺤﺎﻝ ﺍﺳﺖ. ﻫﻴﭻ ﮐس ﻧﻤﻰ ﺗﻮﺍﻧﺪ،ﺧﻮﺩﺵ ﺭﺍ ﺑﺮﺍﻯ ﺧﻮﺩﺵ ﺭﺍﻩ ﺣﻞ ﭘﻴﺪﺍ ﮐﻨﺪ،ﭼﻪ ﺭﺳﺪ ﮐﻪ ﻣﻘﺎﻡ ﺑﺮﺗﺮ ﮐﺴﺐ ﮐﻨﺪ. ﻭ ﭘﺰﺷﻚ ﻭ ﺟﺎﻣﻌﻪ ﻭ ﻣﻌﻠﻢ ﻭ ﻣﻠّﺎ،ﻫﺮﮐس ﮐﻪ ﺍﺧﺘﻴﺎﺭﻯ ﻭ ﻧﻤﺎﻳﻨﺪﮔﻰ ﻭ ﺧﻠﺎﻓﺖ ﺍﺯ ﺧﺪﺍ ﻧﺪﺍﺷﺘﻪ ﺑﺎﺷﺪ،ﻭ ﺻﻠﺎﺣﻴّﺖ ﺍﻟﻬﻰ ﻧﺪﺍﺷﺘﻪ ﺑﺎﺷﺪ،ﻧﻤﻰ ﺗﻮﺍﻧﺪ ﭼﻨﻴﻦ ﮐﺎﺭﻯ ﺭﺍ ﻫﻢ ﺑﮑﻨﺪ.ﮐﻪ ﻣُﺮﺩﮔﺎﻥ ﺍﮔﺮ ﻫﻤﻪ ﺑﺎﻫﻢ ﻣﺘﺤﺪ ﺷﻮﻧﺪ،ﻧﻤﻰ ﺗﻮﺍﻧﻨﺪ ﮐﺴﻰ ﺭﺍ ﺯﻧﺪﻩ ﮐﻨﻨﺪ. ﺍﻭﻝ ﺑﻬﺘﺮ ﺍﺳﺖ، ﺑﺮﻭﻧﺪ ﭘﻴﺶ ﺧﺪﺍ ﻭﺧﻮﺩﺭﺍ ﺯﻧﺪﻩ ﮐﻨﻨﺪ،ﺷﺎﻳﺪ ﺑﺘﻮﺍﻧﻨﺪ ﮐﻪ ﻣُﺮﺩﻩ ﺩﻳﮕﺮﻯ ﺭﺍ ﭼﻮﻥ ﺳﻌﻰ ﭘﻴﺮﺍﻥ ﻃﺮﻳﻘﺖﻫﺎ ﻭﺍﻭﻟﻴﺎﻯ ﺧﺪﺍ ﺯﻧﺪﻩ ﮐﻨﻨﺪ. ﻫﺮﮐس ﺍﻳﻦ ﺣﻘﻴﻘﺖ ﺭﺍ ﺩﺭﻙ ﻧﮑﻨﻨﺪ،ﻭ ﻧﺘﻮﺍﻧﻨﺪ ﺗﺼﻮﺭ ﻧﻤﺎﻳﺪ،ﺑﺪﺍﻧﻨﺪ ﮐﻪ ﻣُﺮﺩﻫﺎﻯ ﭘﻴﺶ ﻧﻴﺴﺖ. ﻭﺍﮔﺮ ﺗﻮﺍﻧﺴﺖ ﺗﺼﻮﺭ ﮐﻨﺪ ﺑﻴﻤﺎﺭﻯ ﺍﺳﺖ،ﮐﻪ ﺷﺎﻧس ﺷﻔﺎ ﻭ ﻧﺠﺎﺕ ﺩﺍﺭﺩ.ﺍﮔﺮ ﺑﺨﻮﺍﻫﺪ ﻭﻣﺴﺘﻌﺪ ﺁﻥ ﺑﺎﺷﺪ.  ﺑﺎﻳﻦ ﺩﻟﻴﻞ ﮔﻔته اﻧﺪ ﮐﻪ ﺍﺻﻠﺎﺡ ﺍﻣﻮﺭ ﻧﻔس ﻧﺎﮔﻬﺎﻧﻰ ﺑﺎﻳﺪ ﺑﺎﺷﺪ، ﭼﻮﻥ ﻧﻔس ﻣﺤﺘﻮﺍﻯ ﮔﻮﻧﺎﮔﻮﻥ ﺩﺍﺭﺩ. ﺑﺮﺧﻰ ﺍﺻﻮﻝ ﺑﺮﺗﺮ ﻭ ﺣﺎﮐﻢ ﺑﺮ ﺩﻳﮕﺮ ﻣﺤﺘﻮﻳﺎﺕ ﻧﻔس ﻫﺴﺘﻨﺪ، ﻭ ﺑﺮﺧﻰ ﭼﻮﻥ ﻓﺮﻭﻉ ﺟﻨﺒﻰ ﻭ ﺗﺎﺑﻊ ﻫﺴﺘﻨﺪ. ﺣﺎﻝ ﻫﺮ ﺍﺻﻠﺎح ﻮﺗﻐﻴﻴﺮﻯ ﺩﺭ ﻓﺮﻭﻉ،ﻫﻴﭻ ﺍﺭﺯﺵﻧﺨﻮﺍﻫﺪ ﺩﺍﺷﺖ. ﺑﺨﺼﻮﺹ ﺍﻳﻨﮑﻪ ﻣﺤﺘﻮﻳﺎﺗﻰ ﮐﻪ ﻓﺮﻉ ﺩﻳﮕﺮﻯ، ﻓﻮﺭﺍ ﺟﺎﻯ ﻭﺷﮑﻞ ﺁﻧﺮﺍ ﻣﻴﮕﻴﺮﻧﺪ. ﺩﮔﺮﮔﻮﻥ ﺍﺻﻮل ﻨﻴﺰ ﭼﻮﻥ ﺧﻮﺩ ﺁﻧﻬﺎ ﺑﺎﻟﺄﺧﺮﻩ ﻳﻚ ﺍﺻﻞ ﺑﺮﺗﺮ ﺣﺎﮐﻢ ﺑﺮﺁﻥ ﺍﺻﻮﻝ ﺩﺭ ﺫﻫﻦ ﻭﺟﻮﺩ ﺩﺍﺭﺩ،ﮐﻪ ﺍﺻﻠﺎﺡ ﻭﺍﻗﻌﻰ ﺁﻥ ﺧﺪﺍ ﻭﺍﮊﮔﻮﻥ ﮐﺮﺩﻥ ﻫﻤﺎﻥ ﺍﺻﻞ ﮐﻠّﻰ ﻧﻬﺎﺋﻰ ﺫﻫﻦ ﺷﺨﺺ ﺍﺳﺖ. ﮐﻪ ﺑﺎﺯ ﺍﻳﻦ ﻫﻤﺎﻥ ﻧﻔﺶ ﻭ ﺷﺄﻥ ﻣﻘﺎﻡ ﺗﮑﺎﻣﻠﻰ ﻭ ﮊﻧﺘﻴﻚ ﺭﻭﺣﻰ ﺷﺨﺺﺍﺳﺖ. ﮐﺸﺘﻦ ﻧﻔس ﺧﻮﺩ ﺩﺭﺳﻠﻮﻙ،ﻳﻌﻨﻰ ﻭﺍﮊﮔﻮنی اﻳﻦ ﺑﺮﺗﺮﻳﻦ ﺍﺻﻞ ﺣﺎﮐﻢ ﺑﺮﺫﻫﻦ ﺷﺨﺺ ﺍﺳﺖ.ﻭ ﺩﺭﻳﺎﻓﺖ ﺍﺻﻠﻰ ﮐﻠّﻰ ﻭ ﺟﺪﻳﺪ ﺍﺯ ﺧﺪﺍ ﺍﺳﺖ.ﻭ ﺑﻌﺪ ﺍﺯ ﺷﻬﻮﺩ ﻭﺑﺼﻮﺭﺕ ﺍﻟﻬﺎﻡ. ﻳﻌﻨﻰ ﺟﺴﺘﻦ ﻭﺍﻗﻌﻴّﺖ ﻭﺭﻭﺡ ﻭﻣﻘﺎﻡ ﺟﺪﻳﺪﻯ ﺩﺭ ﺳﺎﻟﻚ ﻭﺍﺻﻞ ﺍﺳﺖ. ﭘس ﻧﺒﺎﻳﺪ ﺑﻨﺎﻡ ﺗﺰﮐﻴﻪ،ﻋﻤﺮ ﺧﻮﺩﺭﺍ ﺩﺭ ﻓﺮﻭﻉ ﺑﮕﺬﺭﺍﻧﻴﻢ ﻭ ﻣﻌﺎﻟﺠﻪ ﺗﺪﺭﻳﺠﻰ ﺭﺍ ﭘﻴﺸﻪ ﮔﻴﺮﻳﻢ ﻭﺍلاّ ﺑﺎﺯ ﺑﺎﺯﻳﭽﻪ ﻧﻔس ﺧﻮﺩ ﺷﺪﻩ، ﻭﺣﺘﻰ ﺑﺎﺯﻳچه ﻨﻔس ﺒﻴﻤﺎﺭﺁﺧﻮﻧﺪ ﺷﺪه اﻳﻢ.ﭼﻪ ﺑﺪ تر که ما ﺭﻭﺍﻥ ﮐﺎﻭ ﻭﻳﺎ ﻣﻌﻠﻢ ﺗﺮﺑﻴت ﻄﻔﻞ ﺧﻮﺩ ﺑﺎﺷﻢ. ﻣﺤﺘﻮﻳﺎﺕ ﻧﻔس ﮐﻪ ﺁﻧﻬﺎﺭﺍ ﻓﺮﻭﻉ ﺩﺍﻧﺴته اﻳﻢ. ﭼﻮﻥ ﺣﺴﺎﺩﺕ ﻭ ﺣﻘﺎﺭﺕ،ﺍﻳﻨﻬﺎ ﺧﻮﺩ ﺗﻌﺒﻴﺮﺍﺕ ﻭ ﺗﻔﺴﻴﺮﺍﺕ ﻧﻔﺴﺎﻧﻰ ﺍﺯ ﺍﺻﻮﻝ ﺣﺎﮐﻢ ﻭ ﻧﻔس ﻫﺴﺘﻨﺪ. ﻳﻌﻨﻰ ﺑﺮﺍﻯ ﺣﻖ ﺟﻠﻮﻩ ﺩﺍﺩﻥ ﺍﺻﻮﻝ ﺧﻮﺩ،ﺑﺘﻔﺴﻴﺮﺍﺕ ﻭﺗﻮﺟﻴﻬﺎﺕ ﺯﻳﺎﺩﻯ ﺩﺳﺖ ﻣﻴﺰﻧﻴﻢ.ﮐﻪ ﺿﻤﻦ ﺧﻮﺩﻓﺮﻳﺒﻰ،ﺑﺎﺭ ﻧﻔس ﺭﺍ ﺳﻨﮕﻴﻦ ﺗﺮ ﮐﺮﺩﻥ ﻫﻢ ﻫﺴﺖ. ﻭﺗﺎ ﺯﻣﺎﻧﻰ ﮐﻪ ﺍﺭﺯﺷﻬﺎ ﺩﺭ ﺫﻫﻦ،ﻭ ﻋﺎﺩﺕ ﺍﺭﺯﺵ ﮔﺬﺍﺭﻯ ﺑﺮﺣﺴﺐ ﻋﻘﻞ ﺧﻮﺩ ﺩﺍﺭﻳﻢ،ﻫﺮ ﺭﻭﺯ ﺻﻔﺘﻰ ﻓﺮﻋﻰ ﺟﺪﻳﺪﻯ ﺑﺮ ﻧﻔس ﺧﻮﺩ ﻣﻰ ﺍﻓﺰﺍﺋﻴﻢ.ﻭ ﺩﻳﮕﺮ ﺣﺬﻑ ﻭ ﺍﺻﻠﺎﺡ ﻫﺮ ﺍﻣﺮﻯ ﻓﺮﻋﻰ ﺩﺭ ﻧﻔس  ﻓﺎﻳﺪﻫﺎﻯ ﻧﺨﻮﺍﻫﺪ ﺩﺍﺷﺖ. ﺍﻣﺎ ﺗﺮﻙ ﺍﻳﻦ ﻋﺎﺩﺕ،ﺑﺎ ﺗﺮﻙ ﺗﻤﺎﻣﻰ ﺍﺻﻮﻝ ﺫﻫﻦ ﺧﻮﺩ،ﻣﺎﺭﺍ ﺍﺯ ﺍﻳﻦ ﺗﻮﺟﻴﻬﺎﺕ ﺭﻭﺯ ﻣﺮّﻩ ﻫﻢ ﻧﺠﺎﺕ ﻣﻴﺪﻫﺪ. ﺑﺸﺮ ﻫﺮﮔﺰ ﺩﺭ ﻫﺮ ﻣﻘﺎﻣﻴﮑﻪ ﺑﻮﺩﻩ،ﻧﺘﻮﺍﻧﺴﺘﻨﺪ ﺍﺯ ( ﻣﻦ ) ﻓﻌﻠﻰ ﺧﻮﺩ،ﻭ ﺍﺭﺯﺵ ﮔﺬﺍﺭﻯ ﻭ ﺗﻔﺴﻴﺮ ﺑﺮﺃﻯ ﺧﻮﺩ ﺩﺳﺖ ﺑﺮﺩﺍﺭﺩ.ﻣﮕﺮ ﺁﻧﻬﺎ که ﺴﻠﻮک اﻟﻬﻰ ﮐﺮﺩﻩ،ﻭ ﺧﺪﺍﻭﻧﺪ ﻧﻴﺰ ﺑﺂﻧﻬﺎ ﮐﻤﻚ ﮐﺮﺩﻩ ﺑﺎﺷﺪ. ﺯﻳﺮﺍ ﻋﺸﻖ ﺑﺨﻮﺩ ﻭ ﺗﺮس ﺟﺎﻫﻞ ﺍﺯ ﻫﺮ ﺃﻣﺮ ﺟﺪﻳﺪ ﻭﻧﺪﺍﻧﺴته هاﻫﻤﻴﺸﻪ ﻭﺟﻮﺩ ﺩﺍﺷﺘﻪ ﻭ ﻫﺴﺖ ﻭ ﻟﺬﺍ ﺍﺭﺍﺩﻩ ﻣﺮﺩﺍﻧﻪ ﻟﺎﺯﻡ ﺍﺳﺖ ﮐﻪ ﻳﻚ ﺑﺎﺭﻩ ﻭ ﺑﺎ ﺳﻠﻮﻙ ﺍﻟﻬﻰ،ﺩﺳﺖ ﺑﮑﺎﺭ ﺷﺪ. ﻧﻪ ﺗﻐﻴﻴﺮ ﻧﻮﻉ ﻫﻮﻳّﺖ ﻓﮑﺮﻯ،ﻭ ﻳﺎ ﻧﻮﻉ ﻋﺎﺩﺕ ﻧﻔس ﺑﻠﮑﻪ ﺧﻮﺩ ﻓﮑﺮ ﻭﺧﻮﺩ ﻧﻔس ﺭﺍ ﺑﺎﻳﺪ ﻣﺘﻠﺎﺷﻰ ﮐﺮﺩ،ﺗﺎ ﺧﺪﺍ ﺭﻭﺡ ﺟﺪﻳﺪﻯ ﺟﺎﻧﺸﻴﻦ ﮐﻨﺪ . ﻭ ﺁﻧﻬﺎ ﮐﻪ ﻣﻴﮕﻮﻳﻨﺪ ﺑﻌﺪ ﺍﺯ ﻣﺘﻠﺎﺷﻰ ﺷﺪﻥ ﻧﻔس  ﻣﻤﮑﻦ ﺍﺳﺖ ﺧﺪﺍ ﻣﻘﺎﻡ ﻭﻧﻔس ﺟﺪﻳﺪﻯ ﻧﺪﻫﺪ،ﻫﻤﺎﻧﺠﺎﺋﻰ ﻣﺎﻧﺪه اﻧﺪ ﮐﻪ ﻣﻦ ﻓﻌﻠﻰ ﺧﻮﺩﺭﺍ ﻣﻴﭙﺮﺳﺘﻨﺪ ﻭ ﺍﺯ ﺟﺪﻳﺪ ﻧﺎﺷﻨﺎﺧﺘﻪ ﻣﻴﺘﺮﺳﻨﺪ. ﻭ ﺍلاّ ﺍﻧﺴﺎﻥ ﻫﺎ ﺩﺷﻤﻦ ﻣﺠﻬﻮﻟﺎﺕ ﺧﻮﺩ ﻫﺴﺘﻨﺪ. ﻣﺎﺩﺍﻡ ﮐﻪ ﺑﺼﻔﺎﺕ (ﻣﻦ) ﺗﻮﺟﻪ ﺩﺍﺭﻳﻢ، ﻧﻪ ﺑﺨﻮﺩ ﻣﻦ، ﻃﺮﻓﺪﺍﺭ ﺍﺻﻠﺎﺡ ﺗﺪﺭﻳﺠﻰ ﻫﺴﺘﻴﻢ.ﻭ ﺍﮔﺮ ﺑﺨﻮﺩ ﻭﻣﻦ ﺍﺻﻠﻰ،ﻳﺎ ﮊﻧﺘﻴﻚ ﺭﻭﺣﻰ ﺗﻮﺟّﻪ ﮐﻨﻴﻢ ﻗﻄﻌﺎ ﺩﮔﺮﮔﻮﻧﻰ ﻧﺎﮔهاﻧﻰ ﻣﻴﺨﻮﺍﻫﺪ،ﺗﺎ ﻓﺮﻳﺐ ﮐﺎﺭﻯ ﻧﺸﻮﺩ.ﺁﻧﻮﻗﺖ ﺩﺭ ﺣﺎﻝ ﻓﻨﺎ، ﺷﻬﻮﺩ ﻭﺭﻭﺡ ﺑﺎﻧﻔس ﻤﻄﻤﺌنّه ﭙﻴﺪﺍ ﻣﻴﺸﻮﺩ.ﺑﺎﺧﺎﻣﻮشی اﺳﺖ ﮐﻪ ﺭﻭﺡ ﺑﻴﺪﺍﺭ ﻭ ﻓﻌّﺎﻝ ﻭ ﺣﺎﮐﻢ ﺑﺮ ﻭﺟﻮﺩ ﻣﺎﺷﺪﻩ ﺍﺳﺖ.ﺍﻟﺒﺘﻪ ﺍﮔﺮ ﺭﻭﺡ ﻭ ﻧﻔس ﺟﺪﻳﺪﻯ ﺑﭽﻨﻴﻦ ﺳﺎﻟﮑﻰ ﺩﺭﻓﻨﺎ ﺩﺍﺩﻩ ﻧﺸﻮﺩ، ﺧﻮﺍﻫﺪ ﻣُﺮﺩ. ﻭﻟﻰ ﺍﻳﻦ ﻭﻋﺪﻩ ﺧﺪﺍ ﺍﺳﺖ،ﮐﻪ ﻗﻮﻝ ﺩﺍﺩﻩ ﮐﻪ ﺣﻖ ﮐﺴﻰ ﺭﺍ ﻧﺎﺩﻳﺪﻩ ﻧﮕﻴﺮﺩ. ﻣﮕﺮ ﺍﻳﻨﮑﻪ ﻋﻤﻠﺎ ﺩﺭ ﺳﺮﻧﻮﺷﺘﺶ ﻋﻤﺮﺵ ﻫﻢ ﺑﭙﺎﻳﺎﻥ ﺭﺳﻴﺪﻩ ﺑﺎﺷﺪ،ﻭ ﺑﮑﺎﺭﻣﺎﻯ ﺩﺭ ﻧﺴﺦ ﺟﺪﻳﺪﻯ ﺑﻬﺘﺮﻯ ﻧﻴﺎﺯ ﺩﺍﺷﺘﻪ ﺑﺎﺷﺪ،ﺗﺎ ﮐﺎﺭ ﺗﮑﺎﻣﻞ ﺭﺍ ﺩﻧﺒﺎﻝ ﮐﻨﺪ.

     ﻫﺮ ﮔﺎﻩ ﮐﻪ ﮐﺴﻰ ﺻﺎﺩﻗﺎﻧﻪ ﺑﺨﻮﺍﻫﺪ ﺧﻮﺩﺭﺍ ﺍﺻﻠﺎﺡ،ﻭ ﻋﻴﺒﻰ ﺭﺍ ﺑﺮﻃﺮﻑ ﮐﻨﺪ، ﺁﻧﮕﺎﻩ ﻣﺸﮑﻠﻰ ﺑﻨﺎﻡ ﺳﺨﺘﻰ ﻭﺟﻮﺩ ﻧﺪﺍﺭﺩ، ﻭ ﻣﻴﺘﻮﺍﻥ ﺍﻭﺭﺍ ﺷﻔﺎ ﻳﺎﻓﺘﻪ ﺑﺪﺍﻧﻴﻢ. ﻟﺬﺍ ﺳﻠﻮﻙ ﺍﻟﻬﻰ ﺑﺮﺍﻯ ﻏﻴﺮ ﻃﺎﻟﺒﺎﻥ ﺩﺭ ﺣﮑﻢ ﻣﺤﺎﻝ ﻭﻣُﺮﺩﻥ ﺍﺳﺖ،ﻭ ﺩﺭﺳﺖ ﻫﻢ ﻫﺴﺖ . ﻭﻟﻰ ﺑﺮﺍﻯ ﻃﺎﻟﺐ ﺁﻥ،ﻋﺸﻖ ﺍﺳﺖ ﻭ ﮐﺸﺶ ﻭ ﺷﻮﻕ،ﻭ ﺟﺎﺫﺑﻴّﺘﻰ ﺍﺯ ﻧﻮﻉ ﺣﺎﻝ، که ﻮﻗﺘﻰ ﺑﺸﻬﻮﺩ ﺭﺳﻴﺪ، ﺧﻮﺍﻫﺪ ﮔﻔﺖ،ﻣﻦ ﮐﻪ ﻫﻨﻮﺯ ﺳﺨﺘﻰ ﺩﺭ ﮐﺎﺭ ﺧﻮﺩ ﻧﺪﻳﺪه اﻡ.ﺩﺭ ﺣﺎﻟﻴﮑﻪ ﺳﺮﺍﺳﺮ ﮐﺎﺭ ﺍﻭﺭﺍ ﺩﻳﮕﺮﺍﻥ ﺳﺨﺖ ﻣﻴﺪﻳﺪه اﻧﺪ. ﻭ ﻟﺬﺍ ﻣﻮﻟﺎﻧﺎ ﺩﻋﺎ ﻣﻴﮑﻨﺪ،ﮐﻪ ﺧﺪﺍﻳﺎ ﺁﺷﻔته اﻡ ﺁﺷﻔﺘﻪ ﺗﺮ ﮐﻦ. ﮐﻪ ﺩﺭ ﺁﺷﻔﺘﮕﻰ ﺷﻮﻕ ﺁﻣﻴﺰ،ﺳﺮﺍﺳﺮ ﻋﺸﻖ ﺍﺳت ﻮﻧﻪ ﺳﺨﺘﻰ ﻭ ﺭﻧﺞ.ﺍﻣﺎ ﺍﮔﺮ ﺁﺩﻣﻰ ﻋﺰﻳﺰ ﺩﺭﺩﺍﻧﻪ ﻭ ﻟﻮس ﺑﺎﺷﻴﻢ،ﺍﻟﺒﺘﻪ ﻇلمی  ﺩﺭ ﮐﺎﺭ ﻧﻴﺴﺖ.ﺍﮔﺮﮐﻪ ﺧﻮﺩﺧﻮﺍﻫﻰ ﻭ ﻋﺸﻖ ﺑﻨﻔس ﻧﺒﺎﺷﺪ، ﻭ ﭼﻨﻴﻦ ﮐﺎﺭﻫﺎ ﺳﺨﺖ ﺍﺳﺖ،ﻭ ﺣﺘﻰ ﺩﻭ ﻗﺪﻡ ﺑﺮﺍﻯ ﺭﻓﺘن ﺒﺴﺎﻳﻪ ﻫﻢ ﺑﺮﺍﻯ ﺩﺭﺩﺍﻧﻪ ﺳﺨﺖ ﻭ ﺭﻧﺞ ﺁﻭﺭ ﺍﺳﺖ.  ﭼﻄﻮﺭ ﻣﻴﺸﻮﺩ ﻗﺒﻮﻝ ﮐﺮﺩ،ﮐﻪ ﺫﻫﻦ ﺧﻮﺩﺵ،ﻫﺮﭼﻪ ﺳﺎﺧﺘﻪ ﺧﻮﺩﺵ ﻫﻢ ﺑﺨﻮﺍﻫﺪ ﺁﻧﺮﺍ ﺩﮔﺮﮔﻮﻥ ﮐﻨﺪ. ﻧﻴﺎﺯ ﺑﮑﻤﻚ ﺍﻟﻬﻰ ﻭ ﺍﺭﺍﺩﻩ ﻓﻮﻕ ﺍﺭﺍﺩه اﻯ ﻣﻌﻤﻮﻟﻰ ﻧﻔس ﻭ ﻫﻤّﺘﻰ ﻋﻈﻴﻢ ﻣﻴﺨﻮﺍﻫﺪ ﺗﺎ ﺑﺎ ﮐﻤﻚ ﭘﻴﺮ ﻭ ﮐﻤﻚ ﺍﻟﻬﻰ ﺑﺠﺎﺋﻰ ﺑﺮﺳﺪ. ﺍﻳﻦ ﭼﻨﻴﻦ ﺍﻓﺮﺍﺩ ﺑﺎ ﻫﻤّﺖ ﻫﻴﭻ ﮔﺎﻫﺎﺯ ﺳﺨﺘﻰ ﺭﺍﻩ ﻭﮐﺎﺭ ﻧﻨﺎﻟﻴﺪه اﻧﺪ.ﺣﺘﻰ ﺁﻧﺮﺍ ﻧﻴﺰ ﺭﻧج ﻨﻴﺎﻓته اﺎﻧﺪ.ﻭﺑﺮﺍﻯ ﺍﻳﻦ ﭼﻨﻴﻦ ﺍﻓﺮﺍﺩﻯ ﺍﺻﻠﺎﺡ ﺗﺪﺭﻳﺠﻰ ﻣﻌﻨﻰ ﻧﺪﺍﺭﺩ،ﻭ ﮐﺎﻣﻠﺎ ﺍﻧﻘﻠﺎﺑﻰ ﻭ ﻳﻚ ﺳﺮﻩ،ﮐﺎﺭ ﺭﺍ ﺩﻧﺒﺎﻝ ﻣﻴﮑﻨﻨﺪ،ﻭ ﻳﻚ ﺷﺒﻪ ﺭﻩ ﺻﺪ ﺳﺎﻟﻪ ﻣﻴﺮﻭﻧﺪ. ﻣﻬﻢ ﺍﻳﻦ ﺍﺳﺖ ﮐﻪ ﻓﺮﺩ ﺑﻔﻬﻤﺪ ﻭ ﺑﺨﻮﺍﻫﺪ، ﮐﻪ ﺧﻮﺩ ﺭﺍ ﭘﺮ ﻋﻴﺐ ﻭ ﻟﺎﺯﻡ ﺑﺎﺻﻠﺎﺡ ﻭﺣﺘﻰ ﺩﮔﺮﮔﻮﻧﻰ ﺑﺪﺍﻧﺪ. ﻫﻢ ﺑﺎﻳﺪ ﺑﻨﻔﺮﺕ ﺍﺯ ﻣﻘﺎﻡ ﺧﻮﺩ،ﻭ ﻫﻢ ﺑﺎﻳﺪ ﻋﺸﻖ ﺑﻤﻘﺎﻡ ﺑﺮﺗﺮ ﺍﺯ ﺧﻮﺩﻣﺎﻥ ﺩﺍﺷﺘﻪ ﺑﺎﺷﻴﻢ.ﮐﻪ ﺑﺎﺯ ﻫﺮ ﺩﻭ ﻳﻚ ﭼﻴﺰ ﻫﺴﺘﻨﺪ ﻧﻪ ﻣﺘﻀﺎﺩ.ﻭﻧﻤﻮﻧﻪ ﺁﻧﺮﺍ ﺩﺭ ﺭﻓﺘﺎﺭ ﻋﺸﻖ ﻭﺭﺯﻯ ﻣﺮﻳﺪ ﻭﻣﺮﺍﺩ ﺩﺭ ﭘﻴﺮ ﻭ ﻣﻌﻠﻢ ﺧﻮﺩ ﺗﻤﺮﻳﻦ ﻣﻴﮑﻨﻴﻢ . ﻫﻤﻪ ﺍﻳﻦ ﭘﻴﺮﺍﻥ ﻭ ﺍﻭﻟﻴﺎ ﺑﺎﺯ ﻳﮑﻰ ﻫﺴﺘﻨﺪ،ﻭ ﻧﻤﺎﻳﻨﺪﮔﺎﻥﺧﺪﺍ. که هرﭼﻪ ﺍﻳﻦ ﻋﺸﻖ ﺑﺒﺎﻟﺎ،ﻭ ﻧﻔﺮﺕ ﺍﺯ ﻣﻘﺎﻡ ﺧﻮﺩ،ﺑﻴﺸﺘﺮ ﻭﻗﻮﻳﺘﺮﺑﺎﺷﺪ،ﮐﺎﺭ ﺗﺰﮐﻴﻪ ﻋﻤﻴﻖ ﺗﺮ ﻭ ﺳﺮﻳﻌﺘﺮ ﻭﺭﺍﺣﺖ ﺗﺮ ﻭﺑﺸﻬﻮﺩ ﻧﻬﺎﺋﻴﻤﻴﺮﺳﺪ.ﻭﻧﻬﺎﻳﺖ ﻋﺸﻖ ﺩﺭ ﺍﻳﻦ ﺗﺰﮐﻴﻪ ﻫﺎ ﺭﺳﻴﺪﻥ ﺑﺸﻬﻮﺩ ﻗﺎﺋﻢ ﻭ ﺭﺏّ ﺍﻟﻨﻮﻉ ﺑﺸﺮﻯ ﺍﺳﺖ،ﮐﻪ ﺩﺭﻃﺮﻳﻘﺖ ﻭﻟﻰ ﺍﻟﻬی ﻤﻴﺴّﺮﺍﺳﺖ.  ﻫﻤﻪ ﺍﻧﺴﺎﻧﻬﺎ ﺩﺭ ﺍﻳﻨﮑﻪ ﺁﻟﻮﺩﻩ ﻧﻔس  ﻫﺴﺘﻨﺪ ﻳﮑﺴﺎﻥ ﻣﻴﺒﺎﺷﺪ،ﻭﻟﻰ ﻣﺤﺘﻮﺍﻯ ﺁﻟﻮﺩﮔﻰ ﺍﻓﺮﺍﺩ ﺑﺎﻫﻢ ﻓﺮﻕ ﺩﺍﺭﺩ.ﻭ ﻟﺬﺍ ﻧﻮﻉ ﺁﻟﻮﺩﮔﻰ ﻭ ﺩﺭﺟﻪ ﺁﻟﻮﺩﮔﻰ ﻫﺎﻯ ﻧﻔس ﻮﺑﺴﺘﻪ ﺑﻨﻮﻉ ﻭ ﻣﻘﺪﺍﺭ ﺁﻟﻮﺩﮔﻰ ﻣﺤﺘﻮﻳﺎﺕ ﻧﻔس ﺍﺳﺖ . ﻫﺮﭼﻪ ﺳﺎﻟﻚ ﺟﻮﺍﻧﺘﺮ ﻧﺠﺎﺕ ﺳﻠﻮکی ﻮ ﺗﺰﮐﻴﻪ ﺍﻭ ﺁﺳﺎﻥ ﺗﺮ ﻭ ﺳﺮﻳﻌﺘﺮ ﻭ ﻋﻤﻴﻖ ﺗﺮ ﺍﺳﺖ. ﻭ ﻫﺮﭼﻪ ﺍﻧﺴﺎﻥ ﺩﻳﺮﺗﺮ ﺑﺎﻳﻦ ﻓﮑﺮ ﺑﻴﻔﺘﺪ، ﺑﻘﻮﻝ ﭘﻴﺎﻣﺒﺮ،ﺩﻳﮕﺮ ﻧﺒﺎﻳﺪ ﺑﭽﻬﻞ ﺳﺎﻟﻪ ﻫﺎ ﺍﻣﻴﺪﻭﺍﺭ ﺑﻮﺩ.

    ﻣﻬﻤﺘﺮﻳﻦ ﺍﻳﻦ ﺁﻟﻮﺩﮔﻴﻬﺎ ﺩﻭ ﻗﺴﻤﺖ ﻫﺴﺘﻨﺪ.ﻳﮑﻰ ﺩﺍﻧﺴﺘﻪ ﻫﺎﻯ ﻏﻠﻂ ﻭﻣﺰﺍﺣﻢ ﺷﻬﻮﺩ،ﮐﻪ ﻇﺎﻫﺮﺍ ﺍﻣﺮﻯ ﻭﺟﻮﺩﻯ ﻫﺴﺘﻨﺪ.ﻭ ﺩﻭﻡ ﺟﻬل ها ﻭﻧﺪﺍﻧﺴته ها ﮐﻪ ﺷﮑﻞ ﻋﺪﻣﻰ ﺩﺍﺭﻧﺪ. ﻓﻘﻂ ﺑﺮﺧﻰ ﺍﺯ ﺩﺍﻧﺴﺘﻪ ﻫﺎ ﻣﻔﻴﺪ ﺳﻠﻮﻙ ﺍﻧﺴﺎﻥ،ﻭ ﺣﺘﻰ ﺑﺮﺧﻰ ﺟﻬﻞ ﻫﺎ ﻣﻔﻴﺪ ﺳﻠﻮﻙ ﻫﺴﺘﻨﺪ. ﺍﻣﺎ ﺁﻥ ﻗﺴﻤﺖ ﺟﻬﻞ،ﮐﻪ ﺟﻬﻠﺸﺎﻥ ﺧﻴﻠﻰ ﺿﺮﺭ ﺩﺍﺭﺩ،ﻫﻤﺎﻥ ﺍﻣﻮﺭی هستند ، ﮐﻪ ﻣﺮﺑﻮﻁ ﺑﻌﺎﻟﻢ ﺭﻭﺍﻥ ﻭﻣﻘﺎﻡ ﻧﻔس ﺧﻮﺩﻣﺎﻥ،ﻭ ﺍﺫﻋﺎﻥ ﺑﺂﻟﻮﺩﮔﻰ ﻧﺎ ﺧﻮﺩﺁﮔﺎه ﺨﻮﺩ ﻣﺎ ﺍﺳﺖ. ﺟﻬﻞ ﺍﺯ ﻫﺮﭼﻴﺰ ﺩﻳﮕﺮ ﺑﻨﻔﻊ ﺳﻠﻮﻙ ﺍﺳﺖ. ﺍﻣﺎ ﺟﻬﻞ ﺍﺯ ﻭﺿﻊ ﻓﻌﻠﻰ ﺭﻭﺍﻥ ﻭﻣﻘﺎﻡ ﺗﮑﺎﻣﻠﻰ ﺧﻮﺩ،ﻭ(ﺗﻔﺎﻭﺕ ﺩﺭ ﻋﻘﻞ)ﻭ ﻣﺸﺨّﺼﺎﺕ ﺭﻭﺍﻧﻰ ﻣﺮﺍﺗﺐ ﺑﻌﺪﻯ ﺑﺎﻟﺎﺗﺮ،ﻗﺎﺗﻞ ﻭﺍﻗﻌﻰ ﺍﻧﺴﺎﻥ ﺍﺳﺖ. ﻭﻗﺘﻰ ﺍﻳﻦ ﻣﺴﺄﻟﻪ ﺑﺪﺭﻙ ﮐﺴﻰ ﺭﺳﻴﺪ،ﻭﺍﺯ ﻋﻴﺐ ﺧﻮﺩﺵ ﺩﺭﺩﻣﻨﺪ ﺷﺪ،ﺩﻳﮕﺮ ﻫﻤﻪ ﭼﻴﺰ ﺑﺮﺍﻯ ﺳﻠﻮﻙ ﺍﻟﻬﻰ ﺍﻣﺎﺩﻩ ﺍﺳﺖ،ﻭ ﺍﻣﻴﺪ ﺑﺨﺶ ﺑﺎﺷﺪ. ﮐﺸﺘﻦ ﻧﻔﺶ ﺑﻴﻚ ﺑﺎﺭﻩ،ﺍﻳﻦ ﺧﺪﻣﺖ ﻭﻣﻘﺼﺪ ﻭ ﺍﻧﮕﻴﺰﻩ ﺭﺍ ﻧﻴﺰ ﺗﺄﻣﻴﻦ ﻣﻴﮑﻨﺪ. ﺍﻣﺎ ﺍﮔﺮ ﺍﻳﻦ ﺩﺭﻙ ﻧﺒﺎﺷﺪ،ﻭﻟﻰ ﺑﺎﺯ ﺑﺮﺣﺴﺐ ﺗﻌﺎﺭﻑ ﻭ ﺗﻈﺎﻫﺮ،ﻳﺎ ﺑﺎ ﺍﺭﺍﺩه اﻯ ﺿﻌﻴﻒ ﺑﺴﻠﻮﻙ ﺑﭙﺮﺩﺍﺯﻧﺪ،ﻫﻔﺘﺎﺩ ﺳﺎﻝ ﺳﻠﻮﻙ ﻫﻢ ﻧﺘﻴجه اﻯ ﻧﺨﻮﺍﻫﺪ ﺩﺍﺷﺖ. ﺍﻣﺎ ﺩﺭﺩﻣﻨﺪ ﺍﺯ ﻣﻘﺎﻡ ﺭﻭﺣﻰ ﺧﻮﺩ ﺷﺎﻳﺪ ﻣﺪت کوﺗﺎﻫﻰ ﻣﺸﻐﻮﻝ ﺳﻠﻮﻙ ﺑﺎﺷﺪ. ﮐﻪ ﻳﻮﺳﻒ ﺑﻌﻨﻮﺍﻥ ﺳﻤﺒﻮﻝ ﮐﻠّﻰ ﺳﺎﻟﻚ ﺑﺎ ﺷﺮﺍﻳﻂ ﺍﺳﺖ، ﻫﻔﺖ ﺳﺎﻝ ﺳﻠﻮﻙ ﻭ ﺻﺒﺮ ﺩﺍﺷﺖ ﻭ ﭼﻪ ﺑﺴﺎ ﮐﺴﺎﻧﻰ ﮐﻪ ﺑﺎ ﻧﮕﺎﻫﻰ ﮐﺎﺭﺭﺍ ﺗﻤﺎﻡ ﮐﻨﻨﺪ،ﺍﮔﺮ ﺳﺨﺖ ﺗﺮ ﻋﺎﺷﻖ ﺧﺪﺍ،ﻭ ﺳﺨﺖ ﺗﺮ ﻣﺘﻨﻔّﺮ ﺍﺯ ﻣﻘﺎﻡ ﺧﻮﻳﺶ ﺑﻮﺩﻧﺪ. ﻭﻟﻰ ﻧﻪ ﻧﻔﺮﺕ ﺑﻴﻤﺎﺭﮔﻮﻧﻪ ﺍﺯ ﺧﻮﺩ،ﺑﻠﮑﻪ ﻃﺎﻟﺐ ﺧﻮﻳﺸﺘﻦ ﺑﺮﺗﺮ ﺑﺎﺷﺪ .

    ﺍﻳﻦ ﮔﻮﻧﻪ ﻋﺎﺷﻘﺎﻥ ﺍﺯ ﻧﻔس ﺧﻮﺩ ﺑﻨﺎﻡ ﺷﻴﻄﺎﻥ ﻭ ﺍﻫﺮﻳﻤﻦ ﻭ ﭘﻠﻴﺪﻯ ﻧﺎﻡ ﻣﻴﺒﺮﻧﺪ،ﻭﺁﺭﺯﻭﻯ ﻣﺮﮒ ﻧﻔس ﺧﻮﺩ ﻭ (لا) ﺷﺪﻥ ﻭﺑﻰ ﺧﻮﻳﺸﻰ ﻭ ﻓﻨﺎ ﻫﺴﺘﻨﺪ.  ﻣﺒﺎﺭﺯﻩ ﺳﻠﻮﻙ ﺑﺎﻧﻔس ﻫﻤﻴﺸﻪ ﮐﺎﺭﻯ ﻓﺮﺩﻯ ﺍﺳﺖ،ﻧﻪ ﺍﺻﻠﺎﺣﻰ ﺩﺳﺘﻪ ﺟﻤﻌﻰ . ﺍﺻﻠﺎﺡ ﺟﺎﻣﻌﻪ،ﺑﻌﺪ ﺍﺯ ﺍﺻﻠﺎﺡ ﻳﮑﺎﻳﻚ ﺍﻓﺮﺍﺩ ﺩﺳﺖ ﻣﻴﺪﻫﺪ. ﺗﺎ ﻳﮑﺎﻳﻚ ﺍﻓﺮﺍﺩ ﺟﺎﻣﻌﻪ ﻣثلا  ﺑﺎ ﺳﻮﺍﺩ ﻧﺸﻮﻧﺪ،ﺍﻧﺘﻈﺎﺭ ﮐﻤﺎﻝ ﻭ ﻓﺮﻫﻨﮕﻰ ﻋﺎﻟﻰ ﻭ ﺗﻤﺪﻧّﻰ ﻭﺍﻗﻌﻰ ﺩﺭ ﺟﺎﻣﻌﻪ ﻧﻴﺴﺖ. ﺍﻓﺮﺍﺩ ﺑﺸﺮ ﺑﺎ ﺍﻳﻨﮑﻪ ﺩﺭ ﻭﺣﺪﺕ ﻭﺟﻮﺩ ﻫﺴﺘﻨﺪ،ﻭ ﺑﻬﻢ ﻧﻴﺎﺯﻣﻨﺪ ﻭ ﻣﺮﺑﻮﻁ،ﺑﺎﺯ ﺑﺎﻳﺪ
ﻳﮑﺎﻳﻚ ﺑﺘﺰﮐﻴﻪ ﻧﻔس ﺑﭙﺮﺩﺍﺯﻧﺪ . ﻭ ﺩﺭ ﺻﻮﺭﺕ ﺗﻮﻓﻴﻖ ﻭ ﺑﺎﺯﮔﺸﺖ ﺑﺨﻠﻖ،ﺍﻟﺒﺘﻪ ﺑﺪﻳﮕﺮﺍﻥ ﮐﻤﻚ ﺧﻮﺍﻫﻨﺪ ﮐﺮﺩ.ﻭﻟﻰ ﺑﺎﺯ ﻳﮑﻰ ﻳﮑﻰ ﻧﻪ ﮔﺮﻭﻫﻰ. ﻣﺠﺎﻟس ﺧﻄﺎﺑﻪ ﻭ ﺳﺨﻨﺮﺍﻧﻰ ﻫﺎﻯ ﻋﺮﻓﺎﻧﻰ ﻭﺩﻳﻨﻰ ﻧﻴﺰ ﺩﺭﮐﻠّﻴﺎﺕ، ﻫﻤﻪ ﺍﻓﺮﺍﺩ ﺑﺂﻥ ﻧﻴﺎﺯ ﺩﺍﺭﻧﺪ،ﻭﺍﮔﺮ ﺑﺮﺍﻯ ﺳﻠﻮﻙ ﺍﻟﻬﻰ ﺑﺎﺷﺪ ﻣﻔﻴﺪ ﻫﺴﺘﻨﺪ. ﻭ ﺍلاّ  ﻫﺮ ﻓﺮﺩ ﺑﺎﻳﺪ ﻧﺰﺩ ﭘﻴﺮ ﺧﻮﺩ،ﺷﺮﺍﻳﻂ ﺧﺎﺹ ﺧﻮﺩﺭﺍ ﻣﻄﺮﺡ ﮐﻨﺪ. ﻭﻧﺴﺨﻪ ﺧﺎﺹ ﻭ ﺷﻔﺎ ﺑﺨﺶ ﺩﺭﻳﺎﻓﺖ ﻧﻤﺎﻳﺪ. ﻭ ﺣﺘﻰ ﺍﻋﻤﺎﻝ ﻭ ﻋﺒﺎﺩﺍﺕ ﺧﺎﺹ،ﻭﻣﻨﺎﺳﺐ ﺣﺎﻝ ﺧﻮﺩ ﺍﺯ ﺍﺳﺘﺎﺩ ﺑﻴﺎﻣﻮﺯﺩ.ﮐﻪ ﭘﻴﺎﻣﺒﺮ ﮔﻔﺖ، ﻧﻤﺎﺯ ﺭﺍ ﺁﻧﻄﻮﺭ ﮐﻪ ﺑﺸﻤﺎ ﻣﻰ ﺁﻣﻮﺯﻧﺪ ﺍﻧﺠﺎﻡ ﺑﺪﻫﻴﺪ. ﺧﻮﺩﺁﻣﻮﺯﻯ ﻭ ﺁﻣﻮﺯﺵ ﺩﺳﺘﻪ ﺟﻤﻌﻰ ﻭ ﺁﻣﻮﺯﺷﻬﺎی ﺘﺎﺭﻳﺨﻰ ﻃﺒﻖ ﺍﺣﮑﺎﻡ ﻭ ﻗﻮﺍﺭﻩ ﻫﺎﻯ ﮐﻠّﻰ ﻋﻠﻤﻰ ﻭ ﻓﻠﺴﻔﻰ ﺩﺭ ﮐﺎﺭ ﻧﻔس ﻭ ﻋﻠﺎﺝ ﺁﻥ ﻣﻌﻨﻰ ﻧﺪﺍﺭﺩ. ﺍﺻﻮﻟﺎ ﺑﻘﻮﻝ ﺍﺑﻦ ﺳﻴﻨﺎ ﺩﺭﮔﺎﻩ ﺧﺪﺍ ﺟﺎﻳﮕﺎﻫﻰ ﺍﺳﺖ،ﮐﻪ ﻳﮑﻰ ﻳﮑﻰ ﺑﺎﻳﺪ ﺭﻓﺖ ﻭ ﻭﺍﺭﺩ ﺷﺪ. ﺁﻧﻬﻢ ﺑﻌﺪ ﺍﺯ ﮐﻤﺎﻝ ﻟﺎﺯﻡ،ﻭ ﺗﺮﺗﻴﺐ ﻭ ﻣﺮﺍﺣﻞ ﺁﻥ ﺷﻔﺎﻋﺖ ﮔﺮﻭﻫﻰ ﻣﻌﻨﻰ ﻧﺪﺍﺭﺩ.ﻣﮕﺮ ﻳﮑﺎﻳﻚ ﺍﻓﺮﺍﺩ،که ﺸﺨﺼﺎ ﺍﺯ ﺷﻔﻴﻊ ﺑﻤﻌﺮﻓﻰ ﺧﺪﺍ ﺷﻔﺎﻋﺖ ﺟﻮﺋﻰ ﻭﻭﺍﺳﻄﮕﻰ ﻧﺠﺎﺕ ﺑﻴﺎﺑﺪ. ﻫﺮ ﺍﻧﺴﺎﻥ ﮐﺎﻣﻠﻰ ﮐﻪ ﺑﻴﺸﺘﺮ ﭼﻨﻴﻦ ﮐﻨﺪ،ﻭﻭﺍﺳﻄﮕﻰ ﺷﻬﻮﺩﻯ ﺑﻮﺩﻩ ﺑﺎﺷﺪ،ﺷﻔﻴﻊ ﺗﺮ ﺍﺳﺖ.

     ﺧﻮﺍﻧﺪﻥ ﺍﻳﻦ ﻧﻮﺷﺘﻪ ﺑﺮﺍﻯ ﺗﻮ،ﻫﺮﮔﺰ ﻧﺠﺎﺗﻰ ﻫﻤﺮﺍﻩ ﻧﺪﺍﺭﺩ.ﻭ ﻫﺪﻓﻬﻢ ﺗﻨﻬﺎ ﺩﺍﺩﻥ ﺩﺭﻙ ﺍﻫﻤﻴّﺖ ﻭ ﻟﺰﻭﻡ ﺳﻠﻮﻙ ﺷﺨﺼﻰ،ﻭ ﺑﺎ ﺭﻭﺵ ﺷﻬﻮﺩﻯ ﻣﺤﻤﺪﻯ ﺍﺳﺖ.ﮐﻪ ﺑﺎﻳﺪ ﺑﺮﺍﻯ ﺁﻥ ﻧﺰﺩ ﺍﺳﺘﺎﺩ ﻣﺮﺑﻮﻃﻪ،ﻭ ﭘﻴﺮ ﻣﻌﺮﻓﻰ ﺷﺪﻩ ﺧﺪﺍ ﺭﻓﺖ.ﻭ ﺍﺳﺘﺎﺩ ﻧﻴﺰ ﺧﻮﺩ ﺩﺳﺘﻮﺭ ﺗﻌﻠﻴﻢ ﺳﺎﻟک ﺮﺍ ﺍﺯ ﺧﺪﺍ ﻣﻴﮕﻴﺮﺩ. ﺑﺎﻳﺪ ﺍﺳﺘﺎﺩ ﻭ ﭘﻴﺮ ﺧﻮﺩﺭﺍ ﻧﻴﺰ،ﺗﻮ ﺍﺯ ﺧﺪﺍ ﺑﻄﻠﺒﻰ،ﻧﻪ ﺧﻮﺩ ﻫﺮﮐسی ﺮﺍ ﮐﻪ ﺑﺨﻮﺍﻫﻰ ﺍﻧﺘﺨﺎﺏ ﮐﻨﻰ،ﮐﻪ ﺑﺎﺯ ﺑﺎﺯﻯ ﻧﻔس ﺧﻮﺍﻫﺪ ﺑﻮﺩ.  ﺗﺒﻠﻴﻐﺎﺕ ﺁﻧﭽﻪ ﺩﻧﻴﻮﻯ ﺑﺎﺷﺪ،ﭼﻮﻥ ﺗﺒﻠﻴﻐﺎﺕ ﺳﻴﺎﺳﻰ ﻭ ﺣﺰﺑﻰ،ﺳﺮﺍﺳﺮ ﮐﺎﺭﻣﺎﺳﺎﺯﺍﺳﺖ،ﻭ ﺍﻧﺤﺮﺍﻑ ﺑﻴﺸﺘﺮ ﻧﻔس  ﺍﻣﺎ ﺍﮔﺮ ﺗﺒﻠﻴﻐﺎﺕ ﻋﺮﻓﺎﻧﻰ ﻭ ﺍﻟﻬﻰ ﻭ ﺩﻳن سلوکی ﺑﺎﺷﺪ ﺗﺎ ﺣﺪﻭﺩ ﺩﺭﻙ ﺩﺍﺩﻥ ﺍﻫﻤﻴّﺖ ﺳﻠﻮﻙ ﺍﻟﻬﻰ ﺩﺭﺳﺖ ﺍﺳﺖ. ﺑﻴﺶ ﺍﺯ ﺁﻥ ﺑﺎﺯ ﺣﺠﺎﺏ ﺍﻋﻈﻢ ﺧﻮﺍﻫﺪ ﺑﻮﺩ. ﻧﺒﺎﻳﺪ ﻓﻴﻠﺴﻮﻓﻰ ﻋﺎﺭﻑ ﺷﺪ،ﻭﻟﻰ ﻣﻴﺘﻮﺍﻥ ﺑﻌﺪﺍ ﻋﺎﺭﻓﻰ ﻓﻴﻠﺴﻮﻑ ﮔﺮﺩﻳﺪ. ﺍﻭﻝ ﻋﺎﺭﻑ ﺷﻮ ﻭ ﺷﺎﻫﺪ،ﺑﻌﺪ ﻓﻴﻠﺴﻮﻑ ﻫﻢ ﻫﺴﺘﻰ . ﺍﺻﻞ ﺗﺒﻠﻴﻐﺎﺕ ﺭﺍ ﻧﻤﻴﺘﻮﺍﻥ ﺩﺭﺳﺖ ﻭ ﻏﻠﻂ ﺧﻮﺍﻧﺪ . ﺍﻳﻦ ﻧﻔس ﻣﺎ ﺍﺳﺖ،ﮐﻪ ﭼﻪ ﺗﺒﻠﻴﻐﺎﺗﻰ ﺭﺍ ﺧﻮﺵ ﺩﺍﺭﺩ. ﺑﺎﻳﺪ ﺁﻧﺮﺍ کشت ،ﺗﺎ ﺍﺯ ﻫﺮﺯﻩ ﮔﻮﺋﻴﻬﺎ ﺷﻨﮕﻮﻝ ﻭﻣﺴﺖ ﻭ ﻫﻴﺴﺘﺮﻳﻚ ﻧﺸﺪ. ﻧﺒﺎﻳﺪ ﺑﻬﺮ ﮐس ﻭﻧﺎﮐﺴﻰ ﺩﻟﺒﺎﺧﺖ ﻭﺗﺴﻠﻴﻢ ﺁﻧﻬﺎ ﺷﺪ. ﺑﺎﻳﺪ ﺍﺯ ﺯﻣﻴﻨﻪ ﺗﮑﺎﻣﻞ ﺟﻮﺋﻰ ﻓﮑﺮ ﮐﺮﺩ.ﻭﺣﺘﻤﺎ ﺑﺎ ﭘﻴﺮ ﺭﻩ ﺭﻓﺘﻪ ﻣﺸﻮﺭﺕ ﮐﺮﺩ. ﻧﻈﻢ ﺟﺎﻣﻌﻪ ﻭ ﻣﻘﺮﺭﺍﺕ ﺁﻥ،ﺍﻟﺒﺘﻪ ﺩﺭ ﺳﻄﺢ ﺯﻧﺪﮔﻰ ﺑﺎ ﺩﻳﮕﺮﺍﻥ ﻣﻔﻴﺪ ﻭﻟﺎﺯﻡ ﺍﺳﺖ،ﻭﻟﻰ ﺁﻧﻬﺎ ﻫﻤﻪ ﭼﻴﺰ ﻧﻴﺴﺘﻨﺪ،ﮐﻪ ﺑﺂﻥ ﺩﻝ ﺧﻮﺵ ﮐﻨﻴﻢ،ﻭ ﺩﺭ ﻃﻠﺴﻢ ﺳﻄﺢ ﻋﻘﻞ ﻭ ﻓﺮﻫﻨﮓ ﺟﻤﻌﻰ ﺍﺳﻴﺮ ﺑﻤﺎﻧﻴﻢ. ﻭﺑﺎﺯﻳﭽﻪ ﺁﺧﻮﻧﺪﻫﺎﻳﺎ ﺳﻴﺎﺳﺘﻤﺪﺍﺭﺍﻥ ﺷﻮﻳﻢ.  ﺑﺎﻳﺪ ﺍﺣﺴﺎس ﻣﺴﺌﻮﻟﻴّﺖ ﺍﺯ ﻟﺤﺎﻅ ﺁﻳﻨﺪﻩ ﺧﻮﺩ ﺩﺭ ﺑﺮﺍﺑﺮ ﺑﺮﺗﺮﻫﺎ را ﺑﮑﻨﻴﻢ.ﻧﻪ ﮔﺮﻓﺘﺎﺭ ﺗﻌﻬّﺪﺍﺕ ﻣﺮﺑﻮﻃﻪ ﺑﮕﺬﺷﺘﻪ،ﻭﻳﺎ ﺩﺭ ﺑﺮﺍﺑﺮ ﻫﻢ ﻃﺮﺍﺯﺍﻥ ﺧﻮﺩ ﺩﺭ ﺟﺎﻣﻌﻪ ﺑﺎﺷﻴﻢ.

     ﻣﺴﺌﻮﻟﻴّﺖ ﻫﺎﻯ ﺍﺟﺘﻤﺎﻋﻰ ﻭ ﺣﺮﻓﻬﺎﻯ ﻭﮔﺮﻭﻫﻰ،ﺩﺭ ﺣﺪﻭﺩ ﺍﺧﻠﺎﻕ ﺟﻤﻌﻰ ﻭ ﺁﺭﺍﻣﺶ ﺯﻧﺪﮔﻰﺑﺎ ﺁﻧﻬﺎ ﺷﺎﻳﺪ ﻣﻌﻘﻮﻝ ﺑﺎﺷﺪ،ﺑﺸﺮﻁ ﺍﻳﻨﮑﻪ ﻧﻮﻉ ﺗﻌﻬّﺪ،ﻭ ﮔﺮﻭﻩ ﻣﻮﺭﺩ ﺗﻌﻬّﺪ ﺧﻮﺩ، ﻳﺎﺭﻯ ﺩﻫﻨﺪﻩ ﺩﺭ ﺗﮑﺎﻣﻞ ﺭﻭﺡ ﻣﺎ ﺑﺎﺷﺪ.ﻧﻪ ﺗﻌﻬﺪ ﺑﺨﻮﺩﺧﻮﺍﻫﺎﻧﻰ ﮐﻪ ﻣﻴﺨﻮﺍﻫﻨﺪ ﻣﺎﺭﺍ ﺑﮕﺎﺭﻯ ﺣﻤﻞ ﻭﻧﻘﻞ ﺧﻮﺩﺷﺎﻥ ﺑﺒﻨﺪﻧﺪ. ﻣﺴﺌﻮﻟﻴّﺖ ﺩﺭ ﺑﺮﺍﺑﺮ ﺑﺎﻟﺎﺗﺮﻫﺎ ﺗﺎ ﺧﺪﺍ،ﺍﺯ ﻟﺤﺎﻅ ﻣﻘﺎﻣﺎﺕ ﺗﮑﺎﻣﻠﻰ ﺍﺳﺖ . ﭼﻪ ﺍﻳﻦ ﻣﺮﺍﺗﺐ ﺑﺎ ﻧﺎﻡ ﺍﻧﺴﺎﻧﻰ ﻭﺳﻠﻮﻙ ﻭﺗﮑﺎﻣﻠﻰ، ﻫﻤﻪ ﻳﻚ ﺣﻘﻴﻘﺖ ﻫﺴﺘﻨﺪ،ﻳﺎ ﺍﺳﺎﻣﻰ ﻣﺨﺘﻠﻒ.ﻣﺴﺌﻮﻟﻴّﺖ ﻓﻄﺮﻯ ﺩﺭ ﺑﺮﺍﺑﺮ ﺧﺪﺍ،ﻭ ﻋﺪﺍﻟت ﺪﺍﺭﻳﻢ، ﻭﻣﺴﺌﻮﻟﻴّﺖ ﺟﺰﺋﻰ ﻃﺒﻖ ﻧﻴﺎﺯ ﺟﺎﻣﻌﻪ ﻭ ﻣﺤﻴﻂ،ﻭ ﺑﺎﻟﺄﺧﺮﻩ ﻣﺴﺌﻮﻟﻴّﺘﻰ ﺳﻠﻮﮐﻰ ﺩﺍﺭﻳﻢ ﮐﻪ ﺗﺎ ﻭﻗﺘﻰ ﮐﻪ ﺑﺸﻬﻮﺩ ﻧﻬﺎﺋﻰ ﻧﺮﺳﻴﺪه ایم ﺩﺳﺖ ﺍﺯ ﺭﺍﻩ ﺳﻠﻮﻙ ﻭ ﺍﻃﺎﻋﺖ ﺍﺯﻣﻌﻠّﻤﻴﻦ ﺧﻮﺩ ﺑﺮ ﻧﺪﺍﺭﻳﻢ. ﻣﺴﺌﻮﻟﻴّﺖ ﺑﺎﻳﺪ ﺩﺍﻭﻃﻠﺒﺎﻧﻪ ﻭ ﻗﻠﺒﻰ،ﻭ ﺑﻌﺪ ﺍﺯ ﺍﺩﺭﺍﻙ ﻟﺎﺯﻡ ﺑﺎﺷﺪ. ﻧﻪ ﻧﺘﻴﺠﻪ ﻓﺸﺎﺭ ﻭﺗﺮس ﻭ ﻃﻤﻊ ﻭ ﺧﻄﺮ،ﮐﻪ ﺑﻘﻮﻝ ﻋﻠﻰّ،ﺧﺪﺍﺭﺍ ﻧﻪ ﺍﺯ ﺗﺮس ﺟﻬﻨم ﻭ ﻧﻪ ﺑﻄﻤﻊ ﺑﻬﺶت ﻣﻰ ﭘﺮﺳﺘﻢ. ﺑﻠﮑﻪ نوﺭﺍ ﺷﺎﻳﺴﺘﻪ ﺩﻳﺪﻡ،ﻭ ﻃﺎﻟﺐ ﺍﻭ. ﻋﻠﻰّ ﺧﺪﺍ ﺭﺍ ﺑﺸﻬﻮﺩ ﻃﻠﺒﻴﺪ ﻭ ﻋﺒﺎﺩﺕ ﮐﺮﺩ.ﮐﻪ ﺑﻘﻮﻝ ﺍﻭ،ﺍﮔﺮ ﺧﺪﺍ ﺭﺍ ﻧﻤﻴﺪﻳﻢ ﺍﻭﺭﺍ ﭘﺮﺳﺘﺶ ﻧﻤﻰ ﮐﺮﺩﻡ.ﻭﻟﻰ ﻧﻪ ﺑﺎ ﭼﺸﻢ ﺟﺴﻢ،ﺑﻠﮑﻪ ﺑﺎ ﭼﺸﻢ ﺩﻝ.ﻭﻟﻰ ﺑﺎﺯ ﻧﻪ ﺑﺎ ﭼﺸﻢ ﺫﻫﻦ ﻭ ﻋﻘﻞ ﻭﻣﻨﻄﻖ. ﻫﻤﻪ ﺑﺮ ﺍﻳﻦ ﺍﺳﺎس ﺍﺳﺖ،ﮐﻪ ﺑﺎﻳﺪ ﺑﺎ ﺗﺰﮐﻴﻪ ﻭ ﻋﺒﺎﺩﺕ ﺑﺸﻬﻮﺩ ﻗﺎﺋم الگوی کمال نوع بشر ﺭﺳﻴﺪ، ﻭﻣﺮﺍﺣﻞ ﻗﺒﻠﻰ ﺭﺍ،ﺑﺎ ﺷﻬﻮﺩ ﻣﺮﺍﺗﺐ ﻭﺍﺳﻄﻪ،ﮐﻪ ﺍﺯ ﭘﻴﺮ ﺩﺭ ﻣﻘﺎﻡ ﺣﺴﻴﻨﻰ ﺩﺭ ﺭﻭﺵ ﺷﻬﻮﺩﻣﺤﻤﺪﻯ ﺷﺮﻭع ﻤﻴﺸﻮﺩ،ﺑﻤﺮﺍﺗب ﺒﻌﺪﻯ ﭘﻨﺞ ﺗﻦ ﺁﻝ ﻋﺒﺎ ﺩﺭ ﺣﺪﻳث ﮐﺴﺎ ﺑﺸﻬﻮﺩ ﺭﺏّ ﻣﺤﻤﺪ ﻭ ﺭﺏّ ﺍﻟﻨﻮﻉ ﺑﺸﺮی ﻤﻴﺮﺳﻴﻢ. ﻭ ﺳﻠﻮﻙ ﺍﻟﻬﻰ ﻧﻮﻉ ﺑﺸﺮﻯ ﺗﻤﺎﻡ ﺧﻮﺍﻫﺪ ﺷﺪ، ﺗﺎ ﺩﺭ ﻣﺮﺍﺣﻞ ﺑﻌﺪﻯ ﻓﻮﻕ ﺑﺸﺮﻯ،ﭼﻪ ﭼﻴﺰﻫﺎﺋﻰ ﻭﭼﻪ ﻭﻇﺎﻳﻔﻰ ﻭﭼﻪ ﻣﺮﺍﺗﺐ ﻭﭼﻪ ﭘﺎﺩﺍﺷﻬﺎﺋﻰ ﺑﺎﺷﺪ.ﮐﻪ ﻋﻘﻞ ﻧﻮﻉ ﻓﻮﻕ ﺑﺸﺮﻯ ﻫﺰﺍﺭﺍﻥ ﺑﺮﺍﺑﺮ ﻋﻘﻞ ﻧﻮﻉ ﺑﺸﺮﻯ ﺍﺳﺖ.

    ﻋﺰﻳﺰﻡ ﺍﻳﻦ ﺗﻌﺎﺭﻑ ﻧﻴﺴﺖ ﮐﻪ ﻣﻴﮑﻨﻢ،ﻭ ﻓﺮﻳﺒﺖ ﻫﻢ ﻧﻤﻴﺪﻫﻢ. ﺍﻟﺒﺘﻪ ﺗﻮﺭﺍ ﻧﻴﺰ ﺻﺪ ﺩﺭ ﺻﺪ ﺁﺯﺍﺩ ﻣﻰ ﮔﺬﺍﺭﻡ. ﻭﻟﻰ ﺑﺪﺍﻥ،ﮐﻪ ﺟﺰ ﺭﺍﻩ ﺷﻬﻮﺩﻯ ﻃﺮﻳﻘﺖ ﺍﻟﻬﻰ ﺗﺎﺯﻩ ﺗﺮ ﻭ ﺑﺮﺗﺮ ﻭﻟﺎﻳﺖ ﻣﺤﻤﺪﻯ، ﻫﻨﻮﺯ ﺭﺍﻩ ﻫﺎﻯ ﺑﺮﺗﺮﻯ ﻭ ﻋﻤﻴﻖ ﺗﺮ ﻭ ﺁﺳﺎﻥ ﺗﺮ ﻭ ﻋﺎﻗﻠﺎﻧﻪ ﺗﺮﻯ ﻣﻨﻄﻘﻰ ﺗﺮ ﺧﻠﻖ ﻧﮑﺮﺩﻩ ﺍﺳﺖ. ﻳﻮﮔﺎ ﻭ ﻫﺮ ﻃﺮﻳﻘﺘﻰ ﺩﻳﮕﺮ ﺩﺭ ﺣﻘﺎﻧﻴّﺖ ﺧﻮﺩ ﺣﺪﻭﺩﻯ ﺩﺍﺭﻧﺪ.ﮐﻪ ﻓﺎﺻﻠﻪ ﺁﻥ ﺑﺎ ﻣﺮﺯﻫﺎﻯ ﺷﻬﻮﺩ ﻣﺤﻤﺪﻯ،ﺍﺯ ﺯﻣﻴﻦ ﺗﺎ ﺁﺳﻤﺎﻥ ﺍﺳﺖ. ﻣﻦ ﺗﺒﻠﻴﻎ ﻧﻤﻰ ﮐﻨﻢ،ﻭﺍﮔﺮ ﻫﻢ ﻣﺴﻠﻤﺎن ﺴﻠﻮﮐﻰ ﻭﺣﺘﻰ ﺧﺪﺍ ﺷﻨﺎﺵ ﻫﻢ ﻧﺒﺎﺷﻰ ﮐﺎﺭﻯ ﻧﺪﺍﺭﻡ،ﺧﻮﺩ ﻣﺴﺌﻮﻝ ﺧﻮﺩ ﻫﺴﺘﻰ. ﺍﻣﺎ ﻣﻦ ﺗﺒﻠﻴﻎ ﻭ ﺍﺑﻠﺎﻍ ﺣﻘﻴﻘﺖ ﻣﻰ ﮐﻨﻢ . ﺁﻧﻘﺪﺭ ﺧﻮﺍﺳﺘﻢ ﺗﺎ ﺧﺪﺍ ﺳﺮ ﻧﺦ ﺭﺍ ﺑﻤﻦ ﺩﺍﺩ، ﻭﺁﻧﻘﺪﺭ ﺻﻴﺮ ﮐﺮﺩﻡ ﻭ ﮐﺸﻴﺪﻡ،ﻭ ﻫﺮﭼﻪ ﮐﻪ ﮐﺸﻴﺪﻡ،ﺗﺎ ﺑﻨﻬﺎﻳﺖ ﺍﻳﻦ ﻧﺦ ﺭﺳﻴﺪﻡ. ﺷﻬﻮﺩ ﻗﺎﺋﻢ ﻭ ﺭﺏّ ﺍﻟﻨﻮﻉ ﺑﺸﺮﻯ،ﺑﺎ ﭼﻪ ﺍﺣﻮﺍﻟﻰ ﻭﭼﻪ ﺑﺸﺎﺭﺍﺗﻰ ﻭ ﭼﻪ ﺷﻬﻮﺩﻫﺎﺋﻰ،ﻭﭼﻪ ﻣﺠﺎﻟﺴﻰ ﮐﻪ ﻭﺍﻗﻌﺎ ﺍﻓﺴﺎنه اﻯ ﺍﺳﺖ.ﻭ ﺑﺮﺍﻯ ﻏﻴﺮ ﺷﺎﻫﺪﺍﻥ ﺁﻥ ﺍﻟﺒﺘﻪ ﺑﺎﻭﺭ ﻧﺸﺪﻧﻰ ﺍﺳﺖ.ﺑﺎﻳﺪ ﺩﻳﺪ ﻧﻪ ﮐﻪ ﻓﻘﻂ ﺷﻨﻴﺪ، ﮐﻪ ﺷﻨﻴﺪﻥ ﮐﻰ ﺑﻮﺩ ﻣﺎﻧﻨﺪ ﺩﻳﺪﻥ ؟