M011
ﻧﻔس
ﻧﺎﺧﻮﺩﺁﮔﺎﻩ،ﻭﺫﻫن
ﺨﻮﺩﺁﮔﺎﻩ، ﻳﺎﻋﻘﻞ
ﺟﺰﺋﻰ ﻭ ﺗﺰﮐﻴﻪ
ﺁﻥ
ﻧﻔس ﺍﻣّﺎﺭﻩ ﻳﺎ ﺫﻫﻦ ﻧﺎﺧﻮﺩﺁﮔﺎﻩ ﻭ ﺷﺨﺼﻴّﺖ ﻓﺮﺩﻯ ﻭ ﺷﺄﻥ ﻭﻣﻘﺎﻡ ﺭﻭﺣﻰ ﺍﻧﺴﺎﻥ،ﺑﺎ ﺣﺎﻓﻈﻪ ﻭﻳﺎ ( ﻣﻦ) ﺷﺨﺺ، ﺑﺎﺯ ﻫﻤﺎﻥ ﻫﻮﻳّﺖ ﻓﮑﺮﻯ ﻭ ﺣﺎﻝ ﺭﻭﺍﻧﻰ ﺍﺳﺖ،ﮐﻪ ﺩﺭ ﺧﻮﺩ ﻣﻰ ﺑﻴﻨﻴﻢ . ﻫﻤﻪ ﺍﻳﻦ ﺗﺴﻤﻴﻪ ﻫﺎ ﺑﺎﺯ ﻫﻤﺎﻥ ﮊﻧﺘﻴﻚ ﺭﻭﺣﻰ ﻭ ﺍﺻﻞ ﺍﺻﻴﻞ ﮐﻨﻮﻧﻰ ﻫﺮ ﻓﺮﺩ ﻣﻴﺒﺎﺷﺪ. ﺩﺭ ﻃﻔﻮﻟﻴّﺖ ﺭُﺷﺪ ﻏﺮﻳﺰﻯ ﺩﺍﺭﺩ،ﻭﺩﺭ ﺑﺰﺭﮔﺴﺎﻟﻰ ﺭﺷﺪ ﻗﺮﺍﺭ ﺩﺍﺩﻯ ﻭ ﺍﺭﺍﺩﻯ،ﻫﻤﺮﺍﻩ ﺑﺎ ﺁﻟﻮﺩﮔﻰ ﻫﺎ ﻭﺧﻄﺎﻫﺎ. ﺩﺭ ﺳﺎﻟﮑﺎﻥ رشد در ﺭﺍﻩ ﺧﺪﺍ ﺳﻌﻰ ﺑﺘﺨﻠﻴﻪ ﺍﻳﻦ ﻧﻔس،ﻭﺗﺠﺮﻳﺪ ﻭﺗﺰﮐﻴﻪ ﻫﻤﻪ ﺁثاﺭ ﻭﺁﻟﻮﺩﮔﻰ ﻫﺎ ﺍﺯ ﺁﻥ ﻣﻴﺸﻮﺩ. ﻭ ﺩﺭ ﮐﺎﻣﻠﺎﻥ ﻭﺍﺻﻞ ﺑﺤث ﺩﺭ ﻧﻬﺎﻳﺖ ﺳﻠﻮﻙ ﺍﻟﻬﻰ ﺑﻄﺮﻳﻘﺖ ﻭﻟﺎﻳﺖ ﻣﺤﻤﺪﻯ، رشد آنان ﺑﻤﺮﺗﺒﻪ ﺭﻭﺡ ﻭﻣﺎﻫﻴّﺘﻰ ﺍﻟﻬﻰ ﺭﺳﻴﺪﻩ،ﻭﮐﺎﻣﻠﺎ ﺩﺭ ﺗﺪﺑﻴﺮﺧﺪﺍﻭﻧﺪ،ﻭﺑﺎ ﮐﺮﺍﻣﺎت ﺘﮑﺎﻣﻠﻰ ﺧﻮﺩ ﻣﻴﺒﺎﺷﺪ. ﻭ ﺫﻫﻨﻰ ﺭﻭﺷﻦ ﺍﺳﺖ،ﮐﻪ ﺻﺎﺣﺐ ﺁﻥ ﺑﻌﻘﻞ ﻗﺎﺋﻢ ﺭبّ اﻟﻨﻮﻉ ﺑﺸﺮﻯ ﺭﺳﻴﺪﻩ ﺍﺳﺖ. ﺍﻣﺎ ﺩﺭﻏﻴﺮ ﺳﺎﻟﮑﺎﻥ ﺭﺍﻩ ﺗﮑﺎﻣﻞ ﺭﻭﺡ ﺍﻳﻦ ﻧﻔس ﺁﻟﻮﺩﻩ ﻭ ﻋﻘﻞ ﺟﺰﺋﻰ،ﺑﺎﻳﺪ ﺗﺰﮐﻴﻪ ﻭ ﺗﺨﻠﻴﻪ ﻭﺗﺠﺮﻳﺪ ﻭ ﭘﺎﮐﺴﺎﺯﻯ ﺷﻮﺩ.ﻭﺍلاّ ﻗﻬﻘﺮﺍ است.
ﺭﺍﻫﻬﺎﻯ (ﻣﻦ ﺩﺭﺁﻭﺭﺩﻯ) ﺯﻳﺎﺩﻯ ﺳﺮﺍﻍ ﺩﺍﺭﻳﻢ،ﮐﻪ ﺁﻧﻬﺎ ﺭﺍ ﺳﻠﻮﮐﻬﺎﻯ ﻋﻘﻠﻰ ﻳﺎ ﺳﻠﻮﻙ ﺍﺟﺘﻤﺎﻋﻰ ﻳﺎ ﺳﻠﻮﻙ ﺍﺧﻠﺎﻗﻰ ﻭﻳﺎ ﻓﻠﺴﻔﻰ ﻣﻰ ﺧﻮﺍﻧﻴﻢ.ﮐﻪ ﻫﻴﭻ ﮐﺪﺍﻡ ﺗﺠﺮﻳﺪ عُقده ها ﮐﻨﻨﺪﻩ ﻧﻴﺴﺘﻨﺪ.ﻭ ﺧﻮﺏ ﺁﻧﻬﺎ ﺟﻨﺒﻪ ﻫﺎﻯ ﻣﻨﻔﻰ ﻭﮐﺎﺭﻣﺎﺳﺎﺯ ﺩﺍﺭﺩ. ﺍﻣﺎ ﺭﺍﻫﻬﺎﺋﻰ ﮐﻪ ﺧﺪﺍﻭﻧﺪ ﺗﻮﺻﻴﻪ ﮐﺮﺩﻩ،ﻭ ﺑﻮﺳﻴﻠﻪ ﺃﻧﺒﻴﺎ ﻭ ﺍﻭﻟﻴﺎ، ﻫﻤﻪ (ﺳﻠﻮﻙ ﺍﻟﻬﻰ)ﻫﺴﺘﻨﺪ.ﮐﻪ ﺧﺎﺹ ﺗﺠﺮﻳﺪ ﺍﻳﻦ ﻧﻔس ﺁﻟﻮﺩﻩ،که ﺮﻭﺡ ﺍﻟﻬﻰ ﺟﺎﻧﺸﻴﻦ ﺁﻥ ﺷﻮﺩ. ﺍﻧﺒﻴﺎﻯ ﺑﻌﺪﻯ ﺍﻭﻟﻰ ﺍﻟﻌﺰﻡ، ﺑﺮﺣﺴﺐ ﺗﮑّﺎﻣﻞ ﻃﺒﻴﻌﻰ ﻧﻮﻉ ﺑﺸﺮﻯ،ﻭ ﻇﻬﻮﺭ ﻓﺼﻮﻝ ﻧﻮﻉ ﺑﺸﺮﻯ ﺑﺮﺗﺮ ﻭ ﻧﮋﺍﺩﻫﺎﻯ ﮐﺎﻣﻞ ﺗﺮ ﺷﺪﻩ ﺩﺭ ﺳﻠﺴﻠﻪ ﺗﮑﺎﻣﻠﺎﺕ ﻃﺒﻴﻌﻰ ﺗﺮ،ﺭﻭﺷﻬﺎﻯ ﺗﺠﺮﻳﺪﻯ ﻭ ﺳﻠﻮکی ﺒﻬﺘﺮ ﻭﻣؤثّر ﺗﺮ ﻭﻋﻤﻴﻖ ﺗﺮﺍﺳﺖ.ﮐﻪ ﺩﺭ ﻧﺘﻴﺠﻪ ﻣﺮﺍﺗﺐ ﺷﻬﻮﺩﻯ ﺑﺎﻟﺎﺗﺮ ﺍﺭﺍﺋﻪ مینمایند. ﺭﻭﺵ ﺷﻬﻮﺩﻯ ﻣﺤﻤﺪﻯ و تصوّف ایرانی آریائی ﺁﺧﺮﻳﻦ ﺍﻳﻦ ﺍﻭﻟﻰ ﺍﻟﻌﺰﻣﻬﺎ ﺗﺎ ﺯﻣﺎﻥ ﻣﺎ ﺍﺳﺖ.که اﮔﺮ ﺍﻭﻟی اﻟﻌﺰﻡ ﺑﺮﺗﺮﻯ ﻫﻢ ﻣﺒﻌﻮث ﺷﺪﻩ ﺑﺎﺷند، ﺍﻳﻦ ﺧﺪﺍﻭﻧﺪ ﺍﺳﺖ ﮐﻪ ﺑﻤﺴﺘﻌﺪﺍﻥ ﺁﻥ،ﭘس ﺍﺯ ﺷﻬﻮﺩ ﻗﺎﺋﻢ،ﺷﻬﻮﺩ ﻧﻮﺭ ﺭﺏّ ﺭﺣﻤﺎﻥ ﺭﺍ ﺑﺎﻳﺪ ﺑﺪﻫﺪ. ﻭﺑﺠﺎﻯ ﺷﻬﻮﺩ ﻫﻔﺘﻢ ﻋﺮﺵ ﺭﺣﻤﺎﻥ،ﮐﻪ ﺑﺠﺎﻯ ﺑﺎﺯﮔﺸﺖ ﺑﺨﻠﻖ ، ﺑﻌﺮﺵ ﺭﺏّ ﺑﺮﺗﺮ ﺍﺯ ﺭﺣﻤﺎﻥ ﻧﻴﺰ ﺑﺎﻳﺪ ﺑﺮﺳﺪ.ﮐﻪ ﺍﻳﻦ ﺗﺠﻠّﻴﺎﺕ ﺑﺮﺗﺮ ﺑﺎ ﻣﻬﺪﻯ ﻣﻮﻋﻮﺩ ﻣﺤﻤﺪ ﻧﺨﺴﺘﻴﻦ ﺍﻭﻟﻰ ﺍﻟﻌﺰﻡ ﻧﻮﻉ ﻓﻮﻕ ﺑﺸﺮﻯ ﺍﻧﺠﺎﻡ ﻣﻴﮕﻴﺮﺩ.ﻭ ﺗﺎ ﺁﻧﮕﺎﻩ ﺗﻨﻬﺎ ﮐﺎﻣﻠﺎﻥ ﻣﺤﻤﺪﻯ ﺧﻮﺍﻫﻨﺪ ﺑﻮﺩ،ﻭ ﺑﺎﻫﻤﺎﻥ ﺍﻣﺘﻴﺎﺯﺍﺕ ﺷﻬﻮﺩﻯ ﻭﮐﺮﺍﻣﺎﺕ ﻋﻘﻠﻰ ﻭ ﺍﺧﻠﺎﻗﻰ ﻭﻧﻮﻋﻰ، ﮐﻪ ﻫﻔﺖ ﻫﺰﺍﺭ ﺳﺎﻝ ﭘس ﺍﺯ ﻣﺤﻤﺪ،ﺍﻳﻦ ﻃﺮﻳﻘﺖ ﻭﻟﺎﻳﺖ ﻣﻮﻟﺎ ﻋﻠﻰّ ﺍﻋﺘﺒﺎﺭ ﺍﻟﻬﻰ،ﻭ ﺷﺮﺍﻓﺖ ﻭ ﺑﺮﺗﺮﻯ ﺍﺯ ﮔﺬﺷﺘﮕﺎﻥ ﺍﻭﻟﻰ ﺍﻟﻌﺰﻡ ﺩﻳﮕﺮ ﺭﺍ ﺧﻮﺍﻫﺪ ﺩﺍﺷﺖ. ﮐﻪ ﻫﻢ ﺗﺰﮐیه اﻯ ﻣﻌﻘﻮﻟﺎﻧﻪ ﺗﺮ،ﻭ ﻫﻢ ﻗﺎﺑﻞ ﺍﺳﺘﺪﻟﺎﻝ ﻭﺗﻮﺟﻴﻪ ﺑﻴﺸﺘﺮ ﺍﺳﺖ.ﻭ ﻫﻢ ﺩﺭ ﻃﻮﻝ ﺯﻣﺎﻥ ﺩﻭﺭﻩ ﺳﻠﻮﻙ ﺳﺮﻳﻌﺘﺮ ﺑﭙﺎﻳﺎﻥ ﻣﻴﺮﺳﺪ ﻭ ﻫﻢ ﺁﺳﺎﻥ ﺗﺮ ﺍﺳﺖ.ﮐﻪ ﺭﻳﺎﺿﺘﻬﺎ ﻭﺑﻠﺎﻳﺎﻯ ﺳﻠﻮﮐﻰ ﻃﺮﻳﻘﺘﻬﺎﻯ ﭘﻴﺸﻴﻦ ﺭﺍ ﺑﻬﻤﺮﺍﻩ ﻧﺪﺍﺭﺩ ﻭ ﻧﻴﺰ ﻋﻤﻴﻖ ﺗﺮ ﺑﺸﻬﻮﺩ ﻫﻔﺘﻢ ﺩﺭﺳلوﻙ ﻣﻴﺮﺳﺎﻧﺪ ﮐﻪ ﻫﻤﺎﻥ ﺷﻬﻮﺩ ﻋﺮﺵ ﺭﺣﻤﺎﻥ ﺍﺳﺖ ﺑﻌﺪ ﺍﺯ ﺷﻬﻮﺩ ﻗﺎﺋﻢ ﻧﻮﻉ ﺑﺸﺮﻯ ﺍﺳﺖ.ﺩﻳﮕﺮ ﺍﺩﻳﺎﻥ ﻭﻃﺮﻳﻘﺘﻬﺎ، ﻭﺣﺘﻰ ﻃﺮﻳﻘﺘﻬﺎی اﺳﻠﺎﻣﻰ ﻭﻟﻰ ﻏﻴﺮﺳﻠﻮﻙ ﺷﻬﻮﺩی ﻮﻟﺎﻳت علیّ ﻭ ﺣﺘﻰ ﭘﻴﺮﻭﻯ ﺍﺯ ﺍﻭﻟﻴﺎﻯ ﺩﺭ ﮔﺬﺷﺘﻪ ﺑﺮﺍﻯ ﺗﻮﺳّﻞ ﻋﺒﺎﺩﻯ، ﻏﻴﺮﻣﻤﮑﻦ ﻭﻫﺮﮔﺰ ﺑﺸﻬﻮﺩ ﻗﺎﺋﻢ ﻭ ﻋﺮﺵ ﺭﺣﻤﺎﻥ ﻧﻤﻰ ﺭﺳﺎﻧﻨﺪ.ﻭ ﻋﻘﻞ ﻭﺍﺣﻮﺍﻝ ﻭ ﺭؤﻳﺎﻫﺎ ﻭ ﺍﻟﻬﺎﻣﺎﺕ ﻟﺪﻧّﻰ ﻋﺮﺵ ﺭﺣﻤﺎﻧﻰ ﺭﺍ ﻧﺪﺍﺭﻧﺪ. ﺍﻳﻦ ﻃﺒﻘﻪ ﺑﻨﺪﻯ، ﺍﮔﺮ ﻫﻢ ﺑﻰ ﺳﺎﺑﻘﻪ ﺑﻨﻈﺮ ﺁﻳﺪ،ﻋﺰﻳﺰﻡ ﺑﺪﺍﻥ ﮐﻪ ﺑﺎﺑﺎ ﺷﺨﺼﺎ ﺁﺯﻣﺎﻳﺶ ﮐﺮﺩﻩ ﺍﺳﺖ. ﺑﺮﺍﻯ ﺷﺮﺡ ﻣﻔﺼّﻞ ﺭﻭﺵ ﺷﻬﻮﺩ ﻣﺤﻤﺪﻯ،ﺍﮔﺮ ﻃﺎﻟﺐ ﻋﻤﻞ ﺑﺪﺍﻥ ﺑﺎﺷﻰ،ﺩﺭ ﻓﺮﺻﺖ ﺩﻳﮕﺮﻯ ﺑﺮﺍﻳﺖ ﻣﻴﮕﻮﻳﻢ . ﺍﻣﺎ ﺍﻳﻨﻚ ﺳﻴﺮﻯ ﺩﺭ ﻧﻔس ﺍﻣّﺎﺭﻩ ﻣﻰ ﮐﻨﻴﻢ ﻳﺎ ﻫﻤﺎﻥ ﻧﺎﺧﻮﺩﺁﮔﺎﻩ ﺗﺎ ﻣﻘﺪمه اﻯ ﺑﺮﺍﻯ ﻣﺒﺎﺣث ﺁﻳﻨﺪﻩ ﺑﺎﺷﺪ.
ﺍﺯ ﻟﺤﺎﻅ ﺭﻭﺍﻥ ﺷﻨﺎﺳﻰ ﻭ ﺍﭘﻴﺴﺘﻤﻮﻟﻮﮊﻯ ﻳﺎ ﻋﻠﻢ ﺍﻟﻤﻌﺮﻓﻪ،ﻣﺴﺄﻟﻪ ﺫﻫﻦ ﻭ ﺣﺎﻓﻈﻪ ﻭﺍﺭﺯﺷﻬﺎﻯ ﻣﻮجوﺩ ﺩﺭ ﺣﺎﻓﻈﻪ،ﺑﻴﺸﺘﺮ ﻣﻮﺭﺩ ﺗﮑﻴﻪ ﻣﻴﺒﺎﺷﺪ. ﺑﺎ ﺍﻳﻦ ﻓﺮﺽ ﮐﻪ ﻧﻔس ﺭﺍ ﺫﻫﻦ ﺑﺪﺍﻧﻴﻢ.ﺑﺎ ﺩﻭﻗﺴﻤﺖ ﺧﻮﺩﺁﮔﺎﻩ ﻭ ﻧﺎ ﺧﻮﺩﺁﮔﺎﻩ.ﺩﺭ ﺣﺎﻟﻴﮑﻪ ﻧﻔس ﻧﺎﺷﻨﺎﺧﺘﻪ ﻣﺎ ﺟﻨﺒﻪ ﻫﺎﻯ ﺩﻳﮕﺮ،ﭼﻮﻥ ﻧﺎﺧﻮﺩﺁﮔﺎﻩ ﻭ ﺍﺣﻮﺍﻝ ﻧﻔﺴﺎﻧﻰ ﻭﺍﻣﻮﺭ ﺷﻬﻮﺩﻯ ﻭ ﺍﻟﻬﻰ،ﺩﺭ ﺁﺧﺮﻳﻦ ﻣﺮﺣﻠﻪ ﭘﺎﮐﺴﺎﺯﻯ(ﻧﻔس ﺍﻣّﺎﺭﻩ) ﺑﻨﺎﻡ ﺟﺪﻳﺪ(ﺭﻭﺡ ﻣﻘﺪّس) ﺭﺳﻴﺪﻩ ﺍﺯ ﺧﺪﺍﻭﻧﺪ ﺑﺴﺎﻟﻚ ﻭﺍﺻﻞ ﻣﺤﻤﺪﻯ ﺍﺳﺖ.ﻭﻗﺘﻰ ﮐﻪ ﺑﻨﻮﺭ ﻗﺎﺋﻢ ﻣﻴﺮﺳﺪ، ﻭ ﺍﻳﻦ ﻫﻤﺎﻧﻰ ﺁﻧﺮﺍ ﻣﻴﻴﺎﺑﺪ ﮐﻪ ﺍﮔﺮ ﺑﺨﻠﻖ ﻧﻴﺰ ﺑﺎﺯﮔﺸﺖ،ﺑﺸﻬﻮﺩ ﻫﻔﺘﻢ ﻋﺮﺵ، ﻭﺳﭙس ﻫﻔﺖ ﺷﻬﻮﺩ ﻗﻮس ﻧﺰﻭﻝ ﻣﻴﺮﺳﺪ.ﻭﻫﺮ ﻳﻚ ﺍﺯ ﻣﺮﺍﺣﻞ ﺩﺭﻭﻧﻰ ﻧﺎﺧﻮﺩ ﺁﮔﺎﻩ،ﺷﺮﺡ ﻣﻨﺎﺳﺒﻰ ﺟﺪﺍﮔﺎﻧﻪ ﻣﻴﺨﻮﺍﻫﺪ ﮐﻪ ﺩﺭ ﻫﺮ ﺳﺎﻟﻚ ﺑﻨﺤﻮﻯ ﻣﻴﺒﺎﺷﺪ، ﻭﺁثاﺭﻯ ﺭﺍ ﺑﺴﺎﻟﻚ ﻧﺸﺎﻥ ﻣﻴﺪﻫﺪ ﮐﻪ ﺩﺭ ﺭؤﻳﺎﻫﺎﻯ ﻧﻔﺴﺎﻧﻰ ﻭﺭؤﻳﺎﻫﺎﻯ ﺻﺎﻟحه اﺻﻠﺎﺣﻰ،ﻭ ﺭؤﻳﺎﻫﺎ ﺻﺎﺩﻗﻪ ﺷﻬﻮﺩﻯ،ﺑﭽﺸﻢ ﺩﻝ ﺳﺎﻟﻚ ﻭﺗﺄﻳﻴﺪ ﭘﻴﺮ ﮐﺎﻣﻞ ﻣﻴﺮﺳﺪ . ﺍﺯ ﻟﺤﺎﻅ ﺭﻭﺍﻥ ﺷﻨﺎﺳﻰ ﺳﺎﻳﮑﻮﺃﻧﺎلایز، ﺍﻳﻦ ( ﻣﻦ ) ﻳﺎ ﺣﺎﻓﻈﻪ،ﻫﻤﺎﻥ ﻫﻮﻳّﺖ ﻓﮑﺮﻯ ﻭ ﺍﺳﺘﻌﺪﺍﺩ ﻋﻘﻠﻰ ﺷﺨﺺ ﺍﺳﺖ،ﮐﻪ ﻧﺘﻴﺠﻪ ﺗﮑﺎﻣﻠﺎﺕ ﺃﺯﻟﻰ،ﺑﺨﺼﻮص ﺪﺭ ﺗﻮﻟﺪﺍﺕ ﺑﺸﺮﻯ ﭘﻴﺸین اﺳﺖ. ﺑﻘﻮﻝ ﻋﺮﻓﺎﻯ ﻗﺪﻳﻢ، ﻫﺰﺍﺭ ﻭ ﻳﻚ ﺗﻮﻟﺪ ﺑﺸﺮﻯ ﻳﮑﻰ ﺑﻬﺘﺮ ﺍﺯ ﺩﻳﮕﺮﻯ ﺩﺭ ﮐﺮﺍﻣﺎﺕ ﻟﺎﺯﻡ ﺍﺳﺖ،ﮐﻪ ﻋﺎﻗﺒﺖ ﺑﺎﮐﺮﺍﻣﺎﺕ ﻟﺎﺯﻡ،ﺑﺮﺍﻯ(ﺩﺭﻙ ﺍﻫﻤﻴّﺖ ﺳﻠﻮک اﻟﻬﻰ) ﺩﺭ ﺩﺍﺷﺘﻦ ﻋﻘﻞ ﻭ ﺻﺒﺮ ﻭ ﺍﺭﺍﺩﻩ ﻭ ﻋﺸﻖ ﻭﺩﻳﮕﺮ ﺷﺮﺍﻳﻂ ﻟﺎﺯم ﻤﻴﺮﺳﺪ. ﻫﻤﺎﻥ ﻫﻮﻳّﺘﻰ ﮐﻪ ﻟﺤظه اﻯ ﺍﺯ ﺁﻥ ﺟﺪﺍ ﻧﻴﺴﺘﻴﻢ،ﻭ ﺩﺭ ﺃﻣﺎﻥ ﺍﺯ ﺧﻴﺎﻧﺖ ﻭ ﻣﻴﻞ ﺑﺤﻘﺎﺭﺕ،ﻭﮐﺴﺐ ﺁﻟﻮﺩﮔﻰ ﻭ ﭘﺴﺘﻰ ﻃﻠﺒی ﺁﻥ ﻧﻴﺴﺘﻴﻢ. ﮐﻪ ﺩﺭ ﻏﻴﺮ ﺳﺎﻟﮑﺎﻥ ﻭﺣﺘﻰ ﺳﺎﻟﮑﺎن هست ،ﻣﮕﺮ ﮐﻪ ﭘس ﺍﺯﮐﻤﺎﻝ ﺑﺨﻠﻖ ﺑﺎﺯﮔﺮﺩﺩ ﮐﻪ ﻣﻌﺼﻮﻡ ﺧﻮﺍﻫﺪ ﺑﻮﺩ.ﮔﺮﭼﻪ ﺍﻣﻴﺎﻝ ﻧﻔس ﻫﻤﭽﻨﺎﻥ ﺯﻧﺪﻩ ﺍﺳﺖ، ﺯﻳﺮﺍ ﻣﻄﻠﻘﺎ ﻧﻤﻴﺘﻮﺍﻥ ﺁﻧﺮﺍ ﮐﻨﺘﺮﻝ ﻧﻤﻮﺩ. ﺍﺭﺯﻳﺎﺑﻰ ﻫﺎﻯ ﻫﻤﮕﺎن اﺯ ﻣﺤﺘﻮﻳﺎﺕ ﺍﻳﻦ ﺣﺎﻓظه ﻮ ﻧﻔس ﺍﺳﺖ،که اﻳﻦ ﻣﺤﺘﻮﻳﺎت ﺮﺍ ﺩﻳﮕﺮﺍﻥ ﺑﺮ ﻣﺎ ﺗﺤﻤﻴﻞ ﮐﺮﺩه اﻧﺪ،ﻭﻳﺎ ﺧﻮﺩ ﺫﻫﻦ ﻧﻔس ﻃﺒﻴﻌﺘﺎ ﻣﻴﻞ ﻗﻬﻘﺮﺍ ﺩﺍﺭﺩ.ﮔﻮﺋﻰ ﻗﻄﻌﻪ ﺳﻨﮕﻰ ﺍﺳﺖ،ﮐﻪ ﻫﻤﻴﺸﻪ ﺁﻣﺎﺩﮔﻰ ﺳﻘﻮﻁ ﺩﺍﺭﺩ ﻭﻫﺰﺍﺭﺍﻥ ﺑﺎﺭ، ﻭﻟﻰ ﻧﻤﻴﺘﻮﺍﻧﺪ ﻳﻚ ﺑﺎﺭ ﺩﺭجه ای ﺑﺎﻟﺎ ﺑﺮﻭﺩ. ﻭ ﻧﻔس ﺑﺮﺍﻯ ﺧﻮﺩﺵ ﺍﺑﺪﺍﻋﺎﺕ ﻭ ﻓﺮﻳﺒﮑﺎﺭﻯ ﻫﺎ ﻭﻫﻨﺮﻧﻤﺎﺋﻰ ﻫﺎﻯ ﻋﺠﻴﺒﻰ ﺩﺍﺭﺩ . ﻣثلا ﺷﺨﺼﻰ ﻣﻴﺪﺍﻧﺪ،ﮐﻪ ﺧﻮﺩﺵ ﻋﺎﻟﻢ ﺍﺳﺖ ﻳﺎ ﻓﻴﻠﺴﻮﻑ،ﻭ ﻳﺎ ﻣﻴﺪﺍﻧﺪ ﺍﻧﺴﺎﻧﻰ ﺷﺠﺎﻉ ﺍﺳﺖ.ﻭﺍﻳﻦ ﺁﻏﺎﺯ ﺧﻴﺎﻧﺖ ﻧﻔس ﻭ ﺧﻴﺎﻧﺖ ﺩﻳﮕﺮﺍﻥ، ﺩﺭ ﺍﺭﺯﺷﻴﺎﺑﻰ ﻫﺎﻯ ﻧﺎﺷﺎﻳﺴﺖ،ﻭﻧﻴﺰﺧﻴﺎﻧﺖ ﻋﻘﻞ ﺍﻳﻦ ﻧﻔس ﻤﺎ،ﺩﺭ ﺍﺭﺯﻳﺎﺑﻴﻬﺎﻯ ﺍﻳن اﺭﺯﺷﻬﺎ ﺩﺭﺗﺤﻤﻴل ﻤﻄﺮح هستند. ﻭﻫﻴﭻ ﮐﺪﺍﻡ ﺷﺎﻳﺴﺘﮕی اﺭﺯﻳﺎﺑﻰ ﻧﺪﺍﺭﻧﺪ ﻭﺑﻬﺎنه میباشند، ﺑﻠﮑﻪ ﺳﺮﺍﺳﺮ ﺑﺎﺯ ﻧﻔس ﺑﻮﺩه اﻧﺪ. ﺯﻳﺮﺍ ﺣﺎﻓﻈﻪ ﺩﺭ ﻫﺮ ﻭﻗﺖ ﻣﻨﺎﺳﺐ، ﺗﺬﮐّﺮﻯ ﻣﻔﻴﺪ ﻭﻧﺎﻓﻊ ﺁﻥ ﻟﺤﻈﻪ ﺍﺯ ﺍﻣﻮﺭ ﻧﻮﻉ ﺑﺸﺮﻯ ﺭﺍ ﻣﻴﺪﻫﺪ.ﻭﻟﻰ ﺍﺯ ﺁﻧﭽﻪ ﮐﻪ ﻭﺍﻗﻌﺎ ﻟﺎﺯﻡ ﺍﺳﺖ ﺗﺬﮐّﺮ ﺑﺪﻫﺪ ﻧﻤﻴﺪﻫﺪ،ﮐﻪ ﻧﻤﺒﻴﺘﻮﺍﻧﺪ ﺑﺪﻫﺪ. ﻧﻔس ﻮﻧﺎﺧﻮﺩﺁﮔﺎﻩ ﻓﻄﺮﺗﺎ ﺑﺎ ﺗﺪﺑﻴﺮ ﻣﺮﺍﺗﺐ ﺍﻟﻬﻰ ﺗﺬﮐّﺮﺍﺗﻰ ﻣﻴﺪﻫﺪ،ﻭﻟﻰ ﺣﺎﻓﻈﻪ ﺧﻮﺩ ﺁﮔﺎﻩ ﺣﺎﺿﺮ ﻧﻴﺴﺖ ﻣﺘﻮﺟّﻪ ﺁﻥ ﺷﻮﺩ،ﺗﺎ ﺗﺬﮐّﺮ ﺭﺍﺩﺭ ﺧﻮﺩ ثبت ﻧﻤﺎﻳﺪ،که ﺒﻴﺎﺩ ﻣﮑﺮﺭ ﺍﻧﺴﺎن ﺒﺎﺷﺪ.ﻭﻫمه ﺘﺬﮐّﺮﺍت ﻮﺑﻴﺎﺩ ﺁﻣﺪﻧﻬﺎﻯ ﺣﺎﻓﻈﻪ،ﺩﺭﺍﻣﻮﺭ ﻣﺎﺩﻯ ﻭﺳﻮﺩ ﺟﻮﺋﻰ ﻭ ﺟﺎﻩ ﻃﻠﺒﻰ ﻭ ﺍﻧﺘﻘﺎﻡ ﮔﻴﺮﻯ ﻭ ﺗﻌﺼّﺒﺎﺕ ﮐﻮﺭ ﻭ ﻧﻈﺮﻳﺎﺕ ﺑﻰ ﺍﺭﺯﺵ ﻭﻣﺘﻀﺎﺩ ﺩﻳﮕﺮﺍﻥ ﻣﻴﺒﺎﺷﺪ. ﮐﻪ ﻣﺎ ﺑﻐﻠﻂ ﻧﺎﻡ (ﺍﺭﺯﺵ) ﺑﺮ ﺁﻧﻬﺎ ﮔﺬﺍﺷته ایم ﻮﻳﺎ ﮔﺬﺍﺷته اﻧﺪ.ﮐﻪ ﺍﺭﺯﺵ ﺩﺭﺳﺖ ﺍﺗﻔﺎﻗﻰ ﺁﻧﻬﺎ ﻧﻴﺰ ﻧﺴﺒی اﺳﺖ، ﻭﻟﻰ ﺣﺘﻤﺎ ﮐﺎﺭﺳﺎﺯ ﻧﺠﺎت ﺒﻬﻤﺮﺍه ﻨﺪﺍﺭﺩ.ﺯﻳﺮﺍ ﺣﺠﺎب ﻮﻣﺎنع ﺘﺰﮐیه ﻨﻔس ﻨﺎﺧﻮﺩﺁﮔﺎﻩ، ﺑﺮﺍﻯ ﮐﺴﺐ ﮐﺮﺍﻣﺎﺕ ﻓﺼﻮﻝ ﺑﺎﻟﺎﺗﺮ ﻧﻮﻉ ﺑﺸﺮی اﺳﺖ.چه ﺒﺮﺳﺪ ﮐﻪ ﺷﺎﻳﺴته ﻨﻮﻉ ﻓﻮﻕ ﺑﺸﺮﻯ ﻫﻔﺖ ﻫﺰﺍﺭ ﺳﺎﻝ ﺩﻳﮕﺮ ﮔﺮﺩﻳﺪﻳﻢ. ﻭ ﺍﮔﺮ ﺑﻨﻮﺭ ﻗﺎﺋﻢ ﺭﻭﺡ ﺍﻟﻘﺪس ﻧﻴﺰ ﺭﺳﻴﺪﻩ ﺑﺎﺷﻴﻢ . ﺍﻣﺎ ﺣﺎﻓﻈﻪ ﮐﺎﻣﻠﺎﻥ ﻭﺍﺻﻞ ﺍﻟﻬﻰ ﺍﺳﺖ،ﮐﻪ ﺍﺯ ﻣﺤﻞ ﻋﻘﻞ ﻟﺪﻧّﻰ ﻭﺷﻬﻮﺩ ﺍﻟﻬﻰ،ﻫﺮﭼﻪ ﺩﺍﺭﺩ ﺩﺭﺳﺖ ﻭ ﺩﺭﺳﺮ ﺑﺰﻧﮕﺎﻩ،ﻇﻬﻮﺭ ﺟﺎﺩﻭﮔﺮﺍﻧﻪ ﻭ ﻣﻌﺠﺰه اﻯ ﻣﻴﮑﻨﺪ.ﻭ ﻫﺮﭼﻪ ﮐﻪ ﻭﺍﻗﻌﺎ ﻣﻔﻴﺪ ﺧﻮﺩ ﺷﺨﺺ ﮐﺎﻣﻞ ﻳﺎ ﺷﺎﮔﺮﺩﺍﻥ ﻭ ﺍﻃﺮﺍﻓﻴﺎﻥ ﺍﻭ ﺍﺳﺖ ﺍﺭﺍﺋﻪ ﻭﺑﻴﺎﺩ ﻣﻰ ﺁﻭﺭﺩ. ﮔﻮﻳﻨﺪه اﻯ ﻣﻴﺸﻮﺩ،ﮐﻪ ﻧﻪ ﻟﺤظه اﻯ ﻓﺮﺍﻣﻮﺷﻰ ﺩﺍﺭﺩ،ﻭﻧﻪ ﻟﺤظه اﻯ ﺧﻤﻮﺷﻰ،ﻳﺎ ﻟﺤﻈﻪ ﺍﻯ ﭘﺮﺕ ﻭ ﭘﻠﺎ ﮔﻮﺋﻰ. ﭼﻨﺎﻥ ﺍﺳﺖ. ﮐﻪ ﺑﺮﺍﺣﺘﻰ ﻭ ﺑﺮﻭﺍﻧﻰ ﺟﺮﻳﺎﻥ ﺁﺏ،ﻣﻄﺎﻟﺒﻰ ﻋﻤﻴﻖ ﻭﻣﻔﻴﺪ ﻭ ﻓﻮﺭﻯ ﺍﺭﺍﺋﻪ ﻣﻴﺪﻫﻨﺪ،که ﺤﺘﻰ ﺧﻮﺩ ﻣﻠﻬﻤﺎﻥ ﻣﺘﻌﺠبّ ﺒﻮﺩﻩ،ﻭﺗﺄﮐﻴﺪ ﺩﺍﺭﻧﺪ ﮐﻪ ﺍﺯﺣﺎﻓﻈﻪ ﺧﻮﺩ ﻫﻴﭻ ﻣﻄﻠﺒﻰ ﻧﮕﺮﻓته اﻧﺪ. ﻭﺍﺯ ﺧﺪﺍﻭﻧﺪ ﻳﺎﻓته ﻮ ﺑﺪﻭﻥ ﻗﺼﺪ ﺍﺳﺘﻔﺎﺩﻩ ﺍﺯ ﻣﺤﺘﻮﻳﺎﺕ ﺣﺎﻓظه کرﺩه ﺒﺎﺷﻨﺪ. ﺑﻠﮑﻪ مثل ﺍﻳﻦ ﺍﺳﺖ ﮐﻪ ﻣﻠﺎﺋﻚ ﻳﺎ ﺑﻘﻮﻝ ﭘﻴﺎﻣﺒﺮﺟﺒﺮﺋﻴﻞ ﺭﻭﺡ ﺍﻟﻘﺪس،ﺩﺭ ﮔﻮش ﺪﻝ ﻭﻟﻰّ ﺍﻟﻬی ﻤﻄﺎﻟﺒﻰ ﺭﺍ ﺑﺰﺑﺎﻥ ﺁﻧﻬﺎ ﻣﻴﮕﺬﺍﺭﺩ. ﻳﻌﻨﻰ ﻣﻠﺎﺋﻚ ﺍﺯ ﺯﺑﺎﻥ ﺍﻳﻦ ﮐﺎﻣﻠﺎﻥ ﺻﺤﺒﺖ ﻣﻴﮑﻨﻨﺪ. ﻭ ﻟﺬﺍ ﻋﻠﻢ ﻭ ﺩﺍﻧﺴﺘﻨﻴﻬﺎﻯ ﺍﻭﻟﻴﺎ ﻟﺪﻧّﻰ ﻭ ﻏﻴﺮ ﺍﺭﺍﺩﻯ،ﻭ ﺍﺯ ﻏﻴﺮ ﺣﺎﻓﻈﻪ ﻳﺎ ﺗﻔﮑّﺮ ﺍﺳﺖ. ﻭﻟﻰ ﻫﺮ ﻣﻄﻠﺒﻰ ﺭﺍ ﮐﻪ ﺑﺮﺍﻯ ﺑﺎﺭﺩﻭﻡ ﻣﻴﮕﻮﻳﻨﺪ،ﺍﺯ ﺣﺎﻓﻈﻪ ﺧﻮﺩ ﺍﺳﺘﻔﺎﺩﻩ ﮐﺮﺩه اﻧﺪ ﻭ ﺑﺨﺎﻃﺮ ﺁﻭﺭﺩه اﻧﺪ ﻭﻟﺬﺍ ﺑﺎ ﮐﻢ ﻭﺯﻳﺎﺩﻯ ﺩﺭ ﺑﻴﺎﻥ ﻧﺴﺒﺖ ﺑﭙﻴﺎﻣﺒﺮ ﺍﻭﻝ ﻟﺪﻧّﻰ ﻣﻴﺒﺎﺷﺪ. ﺩﺍﺩﻩ ﺍﻭﻝ ﺁﻥ ﻣﻄﺎﻟﺐ ﮐﻪ ﻟﺪﻧّﻰ ﺍﺳﺖ،ﺩﺍﺩﻫﺎﻯ ﺣﺴّﻰ ﻭﻣﺎﺩﻯ ﺭﺳﻴﺪﻩ ﺍﺯ ﺧﺎﺭﺝ ﻧﻴﺴﺖ،ﺑﻠﮑﻪ ﺩﺍﺩﻫﺎﻯ ﺍﻟﻬﻰ ﻭ ﻓﻴﻀﻰ ﺭﺣﻤﺎﻧﻰ ﺍﺳﺖ. ﺍﻣﺎ ﺁﻧﻬﺎ که اﺯ ﺧﺪﺍ ﺷﻬﻮﺩﻯ ﻭ ﻓﻴﻀﻰ ﻧﺪﺍﺭﻧﺪ،ﻫﺮﭼﻪ ﻣﻴﮕﻮﻳﻨﺪ ﻭ ﻓﮑﺮﻣﻴﮑﻨﻨﺪ،ﺯﺍﺋﻴﺪﻩ ﺣﺎﻓﻈﻪ ﻭ ﻧﺸﺨﻮﺍﺭ ﮔﻔﺘﻪ ﻫﺎﻯ ﺩﻳﮕﺮﺍﻥ ﺍﺳﺖ،ﮐﻪ ﺳﺮﺷﺎﺭ ﺍﺯ ﺁﻟﻮﺩﮔﻰ ﻣﻴﺒﺎﺷﺪ. ﻭ ﺑﺪﻭﻥ ﺗﺰﮐﻴﻪ ﻧﻔس ﺩﺭﺳﻠﻮﻙ ﺍﻟﻬﻰ،ﻭ ﺑﺎﻭﻟﻰّ ﺍﻟﻬﻰ ﺑﻤﻌﺮﻓﻰ ﺧﺪﺍﻭﻧﺪ، ﺍﻳﻦ ﺁﻟﻮﺩﮔﻰ ﻫﺎ ﻭ ﻋُﻘﺪﻩ ﻫﺎ ﻭ ﻋﻘﻴﺪﻩ ﻫﺎ ﻭ ﺗﻌﺼّﺒﺎﺕ ﺟﺎﻫﻠﺎﻧﻪ ﺩﺭ ﺍﺩﻋﺎﻫﺎی عقلی ﻭﻋﻠﻤﻰ ﻭ ﻓﻠﺴﻔﻪ ﻋﻤﻠﺎ ﺍﺩﻋﺎﻯ ﺑﺎﻃﻠﻰ ﺍﺳﺖ.ﮐﻪ ﺩﺭﺳﺖ ﺁﻧﻬﺎ،ﻓﺮﺍﻭﺍﻥ ﺟﻨﺒﻪ ﻫﺎﻯ ﻣﻨﻔﻰ ﻭﻧﺎﺩﺭﺳﺖ ﺑﻬﻤﺮﺍﻩ ﺩﺍﺭﺩ،ﻭ ﺍﻧﺪﻭﺧﺘﻪ ﻫﺎﻯ ﺫﻫﻦ ﺭﺍ ﺑﻴﺸﺘﺮ ﺁﺷﻔﺘﻪ ﺗﺮ ﻣﻴﻨﻤﺎﻳﺪ.
ﺍﮔﺮ ﻣﺎ ﻧﻴﺰ ﺑﺤﺎﻓﻈﻪ ﻣﺮﺍﺟﻌﻪ ﮐﻨﻴﻢ،ﻫﻤﺎﻥ ﮐﺎﺭﻯ ﺭﺍ ﮐﺮﺩه اﻳﻢ،ﮐﻪ ﻫﻤﻪ ﻏﻴﺮ ﺳﺎﻟﮑﺎﻥ،ﭼﻪ ﺑﻰ ﺩﻳﻦ ﻭﻳﺎ ﺑﺪ ﺩﻳﻦ ﻗﺸﺮﻯ ﻣﺬﻫﺒﻰ،ﻭﺑﻬﺮﻧﺎﻣﻰ ﮐﻪ ﺑﺎﺷﺪ ﻣﻴﮑﻨﻨﺪ. ﺣﺘﻰ ﺍﮔﺮ ﻣﻄﺎﻟﺐ ﺁﻥ ﺩﺭﺳﺖ ﻫﻢ ﺑﺎﺷﺪ،ﺑﻘﻮﻝ ﭘﻴﺎﻣﺒﺮ ﻏﻠﻂ ﺍﺳﺖ.ﻭ ﻳﺎ ﺣﺪّ ﺃﻗﻞ ﻧﺴﺒﻰ ﻭ ﺳﻄﺤﻰ ﻭ ﺣﻘﻴﺮ ﻭﮐﻮﺩﮐﺎﻧﻪ ﺍﺳﺖ.ﭘس ﮐﺎﺭﻣﺎ ﺳﺎﺯ ﻫﻢ ﻫﺴﺖ . ﺍﻣﺎ ﺍﮔﺮ ﺑﺘﻮﺍﻧﻴﻢ ﺑﺎﺩﺍﺷﺘﻦ ﺣﺎﻓﻈﻪ،ﺑﺎﺯ ﺑﺪﺍﻥ ﺭﺟﻮﻉ ﻧﮑﻨﻴﻢ،ﻭ ﺍﮐﺘﻔﺎ ﺑﻨﻈﺮ ﭘﻴﺮ ﮐﺎﻣﻞ ﺍﻟﻬﻰ ﺧﻮﺩ ﺑﻨﻤﺎﺋﻴﻢ،ﺑﺎﺯ ﺗﺪﺍﻋﻰ ﻫﺎ ﻭ ﺳﻠﺴﻠﻪ ﺍﺭﺗﺒﺎﻁ ﻣﻔﺎﻫﻴﻢ ﺑﺎﻫﻢ،ﺑﻄﻮﺭ ﺩﺭﺳﺘﻰ ﺍﺯ ﺧﺪﺍﻭﻧﺪ ﺩﺭ ﻧﺎﺧﻮﺩﺁﮔﺎﻩ ﺗﺰﮐﻴﻪ ﺷﺪﻩ،ﻭﻳﺎ ﺗﻀﻌﻴﻒ ﻭﺑﻰ ﺍﻋﺘﻨﺎ ﺑﺪﺍﻥ ﺷﺪﻩ،ﺑﺤﺎﻓظه ﻤﻴﮑﺸﺎﻧﺪ،ﻭﺑﺰﺑﺎﻥ ﻧﻴﺰ ﻣﻴﺮﺳﺪ.ﻭﻟﻰ ﭼﻮﻥ ﺗﺰﮐﻴﻪ ﺳﻠﻮﮐﻰ ﻧﮑﺮﺩه ﺒﺎﺷﻴﻢ ﺣﻔﻆ ﻧﺎﺩﺭﺳﺖ ﻭﺑﺪﺗﺮ ﮐﻪ ﺍﺳﻴﺮ ﺍﻳﻦ ﺣﺎﻓﻈﻪ ﺷﺪﻩ اﻳﻢ ﻭﺧﻮﺩ ﺑﻌﺪﺍ ﻧﻴﺰ ﺳﺨﺖ ﺗﺮ ﻧﻴﺎﺯ ﺑﺘﺰﮐﻴﻪ ﻭ ﭘﺎﮐﺴﺎﺯﻯ ﺩﺍﺭﺩ.ﻭﺩﻭﺭﻩ ﺍﺣﺘﻤﺎﻟﻰ ﺳﻠﻮﻙ ﺭﺍ ﻃﻮﻟﺎﻧﻰ ﺗﺮ ﻭ ﺳﺨﺖ ﺗﺮ ﻣﻴﻨﻤﺎﻳﺪ. ﺍﻣﺎ ﺳﻠﻮﻙ ﺍﻟﻬﻰ ﺭﻭﺷﻰ ﺍﺳﺖ،ﮐﻪ ﺣﺘﻰ ﻣﺎﻧﻊ ﺍﺯ ﺍﻧﺤﺮﺍﻓﺎﺕ ﻧﺪﺍﻧﺴﺘﻪ،ﻭ ﺗﺒﻌﻴّﺖ ﺍﺯ ﻧﻔس ﻭ ﺫﻫﻦ ﺁﻟﻮﺩﻩ ﻣﻴﮕﺮﺩﺩ. ﺁﻧﮕﺎﻩ ﺍﺯ ﻧﻮﻉ ﺗﺪﺍﻋﻰ ﺍﻓﮑﺎﺭ ﻧﺒﻮﺩﻩ ، ﺑﻠﮑﻪ ﺩﺍﺩه ﻫﺎﻯ ﻟﺪﻧّﻰ ﺍﻟﻬﻰ ﺧﻮﺍﻫﺪ ﺑﻮﺩ. ﺍﮔﺮ ﭼﻨﻴﻦ ﺣﺎﻟﻰ ﻭﻓﮑﺮﻯ ﺩﺭﺗﺠﺮﻳﺪ ﺩﺳﺖ ﺩﺍﺩ،ﺧﻮﺍﻫﻴﻢ ﺩﻳﺪ،ﮐﻪ ﺍﺷﺮﺍﻗﺎﺗﻰ ﻭﻟﻮ ﺩﺭﺳﻄﺢ ﭘﺎﺋﻴﻦ ﺁﻏﺎﺯ ﮔﺮﺩﻳﺪﻩ،ﻭ ﻣﻄﺎﻟﺐ ﻭ ﺍﻣﻮﺭﻯ ﺑﻔﮑﺮ ﻭﺯﺑﺎﻥ ﻣﺎ ﻣﻴﺮﺳﺪ،ﮐﻪ ﺍﺯ ﺁﻧﻬﺎ ﻧﻴﺰ ﺳﺎﺑقه اﻯ ﻧﺪﺍﺷته اﻳﻢ، ﭘس ﻟﺪﻧّﻰ ﻭ ﺍﻟﻬﻰ ﻫﺴﺘﻨﺪ.ﺩﺭ ﺁﻏﺎﺯ ﺩﺭ ﮐﻤﻴّﺖ ﻭ ﮐﻴﻔﻴّﺖ ﮐﻤﺘﺮ،ﻭﺳﭙس ﺭﻭ ﺑﻔﺰﻭﻧﻰ ﻣﻴﻴﺎﺑﺪ ﺗﺎ ﮐﺮﺍﻣﺎﺕ ﺑﺎﻟﻘﻮّﻩ ﺳﺎﻟﻚ ﭼﻘﺪﺭ ﻭ ﭼﻄﻮﺭ ﺑﺎﺷﺪ. ﺗﻤﺮﻳﻦ ﺩﺭ ﺍﻳﻦ ﺗﺠﺮﻳﺪ ﻓﮑﺮ ﻭ ﺣﺎﻓﻈﻪ ﻭ ﻳﺎ ﺗﺠﺮﻳﺪ ﻓﮑﺮ ﺍﺯ ﻧﻔس ﻳﺎ ﻧﺎﺧﻮﺩﺁﮔﺎﻩ ﻧﻔس ﺍﻣّﺎﺭﻩ،ﻫﻤﺎﻥ ﻋﻤﻞ ﺗﺰﮐﻴﻪ ﻭ ﺗﺨﻠﻴﻪ ﻭ ﺗﺤﻠﻴﻪ ﺁﻥ ﺍﺳﺖ،ﮐﻪ ﺩﺭ ﺳﻠﻮﻙ ﺍﻟﻬﻰ ﺑﺎﻭﻟﻰّ ﺍﻟﻬﻰ،ﺑﻌﻨﻮﺍن عباﺩﺕ ﻭ ﺗﺴﻠﻴﻢ ﻭﺗﻮﮐّﻞ ﺧﻮﺍﻧﺪﻩ ﻣﻴﺸﻮﺩ، ﺗﺎ ﻣﺮﺍﺗﺐ ﺷﻬﻮﺩﻯ ﻧﻴﺰ ﺩﺳﺖ ﺑﺪﻫﻨﺪ.ﻭ ﺗﻤﺎﻡ ﻋﺒﺎﺩﺍﺕ ﻭﺩﻋﺎﻫﺎ ﺩﺭ ﺭﻭﺵ ﺷﻬﻮﺩﻯ ﻣﺤﻤﺪﻯ،ﺑﻬﺘﺮﻳﻦ ﻭﺳﻴﻠﻪ ﻭ ﺩﺭ ﺣﮑﻢ ﺗﻨﻬﺎ ﺭﺍﻩ ﻋﺮﻭﺡ ﻭ ﺍﺳﺮاء ﻭﺗﻌﺎﻟﻰ ﻭﻭﺻﻮﻝ ﺑﻤﺮﺍﺗﺐ ﺍﻟﻬﻰ،ﻧﺘﻴﺠﻪ ﺗﺠﺮﻳﺪ ﻧﻔس ﻭ ﺫﻫﻦ ﻣﻴﺒﺎﺷﺪ.ﻭ ﺍﺯ ﻟﻮﺍﺯﻡ ﺭﺳﻴﺪﻥ ﺑﺸﻬﻮﺩ ﻧﻬﺎﺋﻰ ﺍﺳﺖ.ﻭﻫﻤﻴﻦ ﮐﺎﺭ ﺻﺒﺮ ﻭﻋﺸﻖ ﻭﺍﺭﺍﺩﻩ ﻭﻋﻘﻞ ﺍﻳﺪﺁﻝ ﻃﻠﺒﻰ ﻣﻴﺨﻮﺍﻫﺪ. ﻭ ﺩﻳﮕﺮ ﻃﺮﻳﻘﺘﻬﺎﻯ ﺣﻘّﻪ ﻗﺒﻞ ﻣﺤﻤﺪ، ﮐﻢ ﻭ ﺑﻴﺶ ﻫﻤﻴﻦ ﺗﺠﺮﻳﺪ ﺭﺍ ﺗﺄﻣﻴﻦ ﻣﻴﮑﻨﻨﺪ،ﻭﻟﻰ ﺣﺘﻤﺎ ﺑﺸﻬﻮﺩ ﻧﻬﺎﺋﻰ ﻗﺎﺋﻢ ﻧﻤﻰ ﺭﺳﺎﻧﻨﺪ. ﺍﻣﺎ ﺭﻭﺷﻬﺎﻯ ﺍﺳﻠﺎﻣﻰ ﻗﺸﺮﻯ بدور ﺍﺯ ﺭﻭﺵ ﺷﻬﻮﺩﻯ ﻣﺤﻤﺪﻯ ﺩﺭ ﻭﻟﺎﻳﺖ ﻋﻠﻰّ، ﻭ ﻣﺘﺠﻠّﻰ ﺩﺭ ﻭﻟﻰّ ﺍﻟﻬﻰ ﺯﻧﺪﻩ ﺑﻤﻌﺮﻓﻰ ﺧﺪﺍﻭﻧﺪ،ﺑﻨﻈﺮ ﻣﻦ ﭼﻴﺰﻯ،ﺟﺰ(ﺣﺮﮐﺖ ﻣﺪﺍﺭﻯ)ﻭ ﺩﻭﺭ ﺧﻮﺩ ﮔﺸﺘﻦ ﻭ ﻗﺪﻣﻰ ﺑﺠﻠﻮ ﻧﮕﺬﺍﺷﺘﻦ است.ﻭﺣﺘﻰ ﻗﻬﻘﺮﺍﻯ ﺷﺮﻙ ﺁﻣﻴﺰﻭﻋﻘب ﺮﻭی ﻨﻴﺴﺖ.ﮐﻪ ﻫﺮ ﻭﻟﺎﻳﺖ ﻓﻘﻴﻪ ﻓﺎﺳﺪﻯ ﺭﺍ ﺑﻨﺎﻡ ﻣﺠﺘﻬﺪ ﻭﺻﺎﺣﺐ ﻣﺬﻫﺒﻰ ﭘﻴﺮﻭﻯ ﻣﻴﮑﻨﻨﺪ.ﺯﻳﺮﺍ ﺁﻧﻬﺎ ﺭﺳﻤﺎ ﻣﺴﻠﻤﺎن هستند،ﻭﻟﻰ ﻋﻤﻠﺎ ﻣؤﻣﻦ ﻧﻴﺴﺘﻨﺪ،ﺯﻳﺮﺍ ﺍﻳﻤﺎﻥ ﻋﻤﻠﻰ ﻭﻣﺮﺍﺗب ﺸﻬﻮﺩی ﺪﺭ(ﻳﻮﻡ ﺍﻟﻠﻪ)ﻫﺎﻯ ﺍﻟﻬﻰ ﻫﻔﺘﮕﺎﻧﻪ،ﺣﺘﻰ ﻳﮑﻰ ﺍﺯ ﺁﻧﻬﺎ ﺭﺍ ﺩﺭ ﺩﻝ ﻧﺪﺍﺭﻧﺪ،ﻭ ﺍﻳﻤﺎﻥ ﻧﻴﺎﻓته اﻧﺪ. ﺍﻳﻦ(ﺍﻳﻤﺎﻥ)ﻫﻤﺎﻥ(ﺍﻭﻡ ﻳﺎ ﻳﻮﻡ)ﮐﻪ ﺩﺭ ﺳﺮﺍﺳﺮ ﺍﺩﻳﺎﻥ ﺳﻠﻮﮐﻰ ﻭﺟﻮﺩ ﺩﺍﺷﺘﻪ ﺍﺳﺖ.ﻣﻨﺘﻬﺎ ﺍﻭﻟﻰ ﺍﻟﻌﺰﻣﻬﺎﻯ ﺑﻌﺪﻯ، ﻣﺮﺍﺗﺐ ﺷﻬﻮﺩﻯ ﺑﺮﺗﺮ ﻭ ﺑﺎﻟﺎﺗﺮﻯ ﺭﺍ ﺩﺍﺭﻧﺪ. ﮐﻪ ﻭﻟﺎﻳﺖ ﻣﺤﻤﺪﺑﻬﻔﺖ ﺷﻬﻮﺩ ﻣﻴﺴّﺮﺑﺮﺍﻯ ﻧﻮﻉ ﺑﺸﺮ ﺭﺍ ﺩﺍﺭﻧﺪ.ﺗﺎﻧﻮﺑت ﺒﻤﻬﺪﻯ ﻣﻮﻋﻮﺩ ﻣﺤﻤﺪ ﺩﺭ ۵۵ ﻗﺮن ﺪﻳﮕﺮ ﺑﺮﺳﺪ،که ﺒﺸﻬﻮﺩ ﻫﻔﺘﻢ ﻧﻮﺭ ﺭﺣﻤﺎﻥ ﻭ ﺷﻬﻮﺩ ﻫﺸﺘﻢ ﻋﺮﺵ ﺭبّ ﺒﺮﺗﺮ ﺍﺯ ﺭﺣﻤﺎﻥ ﻧﻴﺰ ﺑﺮﺳﻨﺪ.ﮐﻪ ﻧﺎﻣﻰ ﻫﻢ ﺍﺯ ﺍﻳﻦ ﺭﺏّ ﺑﺮﺗﺮ ﺍﺰ ﺭﺣﻤﺎﻥ ﻧﺪﺍﺭﻳﻢ،ﮐﻪ ﻣﻬﺪﻯ ﺧﻮﺍﻫﺪ ﮔﻔﺖ. ﻫﻤﺎﻥ ﻃﻮﺭ ﮐﻪ ﮐﺴﻰ ﻧﺎﻡ ﺭﺣﻤﺎﻥ ﺭﺍ ﻧﻤﻰ ﺩﺍﻧﺴﺖ،ﻭﻣﺤﻤﺪ ﺍﻭﻟﻴﻦ ﺑﺎﺭ ﺁﻧﺮﺍﮔﻔﺖ.ﻭﻳﺎ ﺣﺘﻰ ﻧﺎﻡ فارقلیط ﻣﺼﻄﻔﻮﻯ ﺭﺍ ﮐﺴﻰ ﻧﻤﻰ ﺩﺍﻧﺴﺖ،ﮐﻪ ﻣﺴﻴﺢ ﺍﻭﻟﻴﻦ ﺑﺎﺭﮔﻔﺖ.ﻭﻳﺎ ﺯﺭﺩﺷت که ﻧﺎﻡ ﻣﻘﺎﻡ ﻣﺮﺗﻀﻮﻯ،ﻭﺑﻮﺩﺍ ﻧﺎﻡ ﻣﻘﺎﻡ ﻓﺎﻃﻤﻰ ﺷﻴﻮﺍ ﺭﺍ ﻣﻄﺮﺡ ﮐﺮﺩ. ﺍﻳﻦ ﺍﻳﻤﺎﻥ ﺗﻨﻬﺎ ﺩﺭ ﺳﺎﻟﮑﺎﻥ ﻭﻟﺎﻳﺖ ﺑﻤﻌﺮﻓﻰ ﺧﺪﺍﻭﻧﺪ،ﻭﻧﻪ ﺑﺴﻠﻴﻘﻪ ﺧﻮﺩ،ﮐﺴﻰ ﺭﺍ ﺑﻮﻟﺎﻳﺖ ﺍﻟﻬﻰ ﺍﻧﺘﺨﺎﺏ ﮐﻨﻴﻢ.ﻭﭼﻮﻥ ﻣﺮﺍﺗﺐ ﺷﻬﻮﺩﻯ ﺑﺪﻝ ﻭﭼﺸﻢ ﺩﻝ ﺭﺳﻴﺪ،ﻭﺗثبیت ﻟﺎﺯﻡ ﺭﺍ ﻳﺎﻓﺖ،ﺁﻧﮕﺎﻩ(ﻣؤﻣﻦ ﺍﻣّﻰ) ﻣﻴﺒﺎﺷﺪ ﻭ ﻳﺎ ﺍﻡ ﺍﻟﻤؤﻣﻨﻴﻦ.ﻭﺍلاّ ﺳﺎﻟﮑﺎﻥ (ﺍﻣّﺖ ﺍﻭﻡ ﮐﻨﻨﺪﻩ)ﻫﺴﺘﻨﺪ،ﻭﺍﮔﺮ ﺯﻥ ﺑﺎﺷﻨﺪ ( ﺃﻣِﻪ ﺑﺪﻭﻥ ﺗﺸﺪﻳﺪ میم )ﻭنه که معنی کنیز ﺑﺎﺷﺪ. ﻣﺴﺘﻌﺪﺍﻥ(ﻣﻠّﺖ)ﻭﺑﺎ ﺗﻤﺎﻳﻞ ﻣﻴﺒﺎﺷﻨﺪ ﻭﺑﻘﻴﻪ ﻏﻴﺮ ﺳﺎﻟﮑﺎﻥ( ﻗﻮﻡ)ﻣﻴﺒﺎﺷﻨﺪ،ﮐﻪ ﻫﻴﭻ ﻋﻨﺎﻳﺘﻰ ﺍﻟﻬﻰ ﻧﺪﺍﺭﻧﺪ ﮐﻪ (ﻣﻐﻀﻮﺏ ﻋﻠﻴﻬﻢ) ﻫﺴﺘﻨﺪ.ﻭﻳﺎ ﺍﺯ ﺿﺎﻟّﻴﻦ ﮔﻤﺮﺍﻩ،ﻳﺎ ﺟﺎﻣاندﻩ ﻭ ﻋﻘﺐ ﺍﻓﺘﺎﺩﻩ، ﻭﻣﻨﺘﻈﺮ ﻋﻘﺎﺏ ﻭ ﻋﻘﺒﻪ،ﺩﺭ ﻣﺴﺨﻬﺎﻯ ﺣﻴﻮﺍﻧﻰ،ﻭ ﺗﮑﺮﺍﺭ کارمائی ﮔﺬﺷﺘﻪ ﻫﺎ ﺩﺭ ﺁﻳﻨﺪﻩ ﻫﺎ،ﺩﺭ ﺻﻮﺭﺗﻬﺎﻯ ﻧﻮﻋﻰ ﻓﺮﺍﻭﺍﻥ ﻭ ﭼﻨﺪ ﺻﺪ ﻫﺰﺍﺭ ﺳﺎله ﺪﺭ ﭘﻴش ﺪﺍﺭﻧﺪ. ﺗﺎﺩﺭ ﻧﻮﻉ ﺑﺸﺮﻯ ﺩﻭﺑﺎﺭﻩ ﻭﺣﺘﻰ ﺻﺪ ﺑﺎﺭﻩ،ﻫﻤﻴﻦ ﺳﻠﻮﻙ ﺍﻟﻬﻰ ﺗﺎ ﻧﻮﺭ ﻗﺎﺋﻢ ﺭﺍ ﺑﺎﻳﺪ ﺍﻧﺠﺎﻡ ﺑﺪﻫﻨﺪ.ﮐﻪ ﻓﺮﻣﺎﻥ ﺍﻟﻬﻰ ﺍﺯﻟﻰ ﺃﺑﺪﻯ ﮐﻦ ﻓﻴﮑﻮﻥ ﺭﺍ ، ﺩﺭ (ﺷﺪﻥ ﻭ ﺻﻴﺮﻭﺭﺕ)ﻣﻮﺭﺩ ﻧﻈﺮﺍﻟﻬﻰ ﺑﺮﺳﻨﺪ.ﻭ ﺗﺎ ﺍﻳﻦ ﻫﻤﺎﻧﻰ ﮐﻤﺎﻟﺎﺕ ﺭﺏّ ﺍﻟﻨﻮﻉ ﺧﻮﺩ ﺑﺮﺳﻨﺪ، ﮐﻪ ﺑﻨﻮﻉ ﻓﻮﻕ ﺑﺸﺮﻯ ﻧﻴﺰ ﺭﺍﻩ ﻳﺎﺑﻨﺪ. ﻭﺗﺎ ﺃﺑﺪ ﻓﺮﺍﻭﺍﻥ ﺍﻳﻦ ﺍﻧﻮﺍﻉ ﻭ ﺷﻬﻮﺩﻫﺎﻯ ﺑﺮﺗﺮ،ﺗﺎ ﺍﻟﻠﻪ(ﺃﻫﻮ)ﺭبّ اﻟﺎﺭﺑﺎﺏ ﻭﻧﻮﺭ ﺍﻟﺄﻧﻮﺍﺭ ﺩﺭﭘﻴﺶ ﺩﺍﺭﻧﺪ.
ﺑﺰﺑﺎﻥ ﺭﻭﺍﻥ ﺷﻨﺎﺳﻰ،ﺍﮔﺮ ﻣﺎ ﺣﺎﻓﻈﻪ ﺭﺍ ﺭﻫﺎ ﮐﻨﻴﻢ، ﻭ ﮔﺮﭼﻪ ﺗﻨﻬﺎ ﺩﺭ ﺍﻣﻮﺭ ﻣﺎﺩﻯ ﻣﻬﻢ ﺣﻴﺎﺗﻰ ﺑﺮﺍﻯ ﺯﻧﺪﻩ ﺑﻮﺩﻥ،ﺑﺎﻳﺪ ﺑﺪﺍﻥ ﺗﻮﺟّﻪ ﺷﻮﺩ.ﻭﺍﮔﺮ ﺍﻳﻦ ﺣﺎﻓظه ﻮﻧﻔس ﺭﺍ ﭼﻨﺎﻥ ﺗﺨﻠﻴﻪ ﮐﻨﻴﻢ،ﮐﻪ ﺩﻳﮕﺮ ﻣﻔﻬﻮﻣﻰ ﺍز ( ﻣﻦ ) در ﺁﻥ ﺑﺎﻗﻰ ﻧﺒﺎﺷﺪ،ﺁﻧﮕﺎﻩ ﺣﺎﻝ ﻓﻨﺎ ﻭﺻَﻤﺪﻳّﺖ،ﮐﻪ ﺧﻮﺩﺭﺍ ﺩﺭ ﻣﻴﺎﻥ ﻧﺪﻳﺪﻥ،ﻭ ﺭﺳﻴﺪﻥ ﺑﻮﺣﺪﺕ ﻭﺟﻮﺩ،ﺑﺎ ﺁﺧﺮﻳﻦ ﺷﻬﻮﺩ ﺳﺎﻟﻚ ﻣﻴﺒﺎﺷﺪ،ﺁﻧﮕﺎﻩ ﺩﻳﮕﺮ ﺍﺭﺯﺷﻬﺎﻯ ﺗﺤﻤﻴﻠﻰ ﺩﻳﮕﺮﺍﻥ ﻭﺍﺑﻠﻴﺴﺎﻥ ﺁﺧﻮﻧﺪ،ﻭﺣﺘﻰ ﺭﻭﺍﻥ ﻫﻤﭽﻨﺎﻥ ﻫﻮﺳﺒﺎﺯ،ﺩﺭ ﺭﻭﺡ ﻭ ﻓﮑﺮ ﺍﻧﺴﺎﻥ ﮐﺎﻣﻞ ﺍثرﻯ ﻧﻤﻰ ﮐﻨﺪ. ﻭﺑﺮﺍﻯ ﻫﻤﻴﺸﻪ ﺳﻨﮕﺴﺎﺭ ﺍﺑﻠﻴس ﺁﺧﻮﻧﺪ،ﻭﻧﻔس ﻭ ﺍﻫﺮﻳﻤﻦ ﺷﻴﻄﺎﻥ ﺷﺪﻩ ﺍﺳﺖ.ﻭ ﺑﺰﺑﺎﻥ علم ﺍﭘﻴﺴﺘﻤﻮﻟﻮﮊﻳﻚ ﺑﺎﻳﺪ ﺑﺰﻣﺎﻥ ﮔﺬﺷﺘﻪ ﻭ ﻫﻤﻪ ﺍﻣﻮﺭ ﮔﺬﺷﺘﻪ ﺃﻧﺪﻳﺸﻪ ﻧﮑﻨﻴﻢ،ﺗﺎ ﺑﺎﻳﻦ ﺣﺎﻟﺖ ﺭﻭﺍﻧﻰ ﺧﺎﺹﺑﺮﺳﻴﻢ. ﮐﻪ ﻟﺎﺯﻣﻪ ﺍﻭﻟﻴﻪ ﺩﺭ ﺗﺨﻠﻴﻪ ﻧﻔس ﺍﻣّﺎﺭﻩ ﺣﻴﻮﺍﻧﻰ ﻧﻮﻉ ﺑﺸﺮﻯ ﺧﻮﺩ ﻣﻴﺒﺎﺷﺪ . ﺍﮔﺮ ﺍﻳﻦ ﺣﺎﻝ ﺗﺠﺮﻳﺪ ﺍﺩﺍﻣﻪ ﻳﺎﺑﺪ،ﺩﻳﮕﺮﻓﮑﺮ ﻫﻢ ﭘﺮﺳﻪ ﺯﺩﻥ ﻫﺎﻯ ﺣﻴﻮﺍﻧﻰ ﻭ ﺷﻬﻮﺍﻧﻰ ﺧﻮﺩ ﺭﺍ ﺍﺯ ﺩﺳﺖ ﻣﻴﺪﻫﺪ. ﻭﺩﺭ ﻭﺍﻗﻊ ( ﻣﻦ) ﻳﺎ ژنتیک روحی ﺷﺄﻥ ﻭﻣﻘﺎﻡ ﺗﮑﺎﻣﻠﻰ ﻓﻌﻠﻰ ﻓﺮﺩ،ﮐﻪ ﻧﺘﻴﺠﻪ ﺗﮑﺎﻣﻠﺎﺕ ﺃﺯﻟﻰ ﺍﻭ ﺍﺳﺖ،ﻳﻚ ﻣﻘﺎﻡ ﻋﻘﻠﻰ ﺧﺎﺻﻰ ﺍﺳﺖ،ﮐﻪ ﻫﻨﻮﺯ ﺑﻨﻬﺎﻳﺖ ﺗﮑﺎﻣﻞ ﺑﺎﻟﻘﻮّﻩ ﺧﻮﺩ،ﻳﻌﻨﻰ ﻋﻘﻞ ﺳﻄﺢ ﻗﺎﺋﻢ ﺭﺏّ ﺍﻟﻨﻮﻉ ﺑﺸﺮﻯ ﻳﺎ ﺷﻬﻮﺩ ﻧﻬﺎﺋﻰ، ﻧﺮﺳﻴﺪﻩ.ﻭﺑﺎ ﺍﻳن ﺘﺠﺮﻳﺪ ﻧﻔس ﻣﺎنع اﺯﺟﻮﻟﺎن ﺬﻫﻦ ﻭﻓﮑﺮ ﻭ ﻧﺎﺧﻮﺩﺁﮔﺎﻫ ﻤﻴﺸﻮﻳﻢ،ﻭﺧﻮﺩ ﺭﺍ ﺁﻣﺎﺩﻩ ﺩﺭﻳﺎﻓﺖ ﻣﻘﺎﻣﻰ ﺑﺮﺗﺮ ﺍﺯ ﻋﻘﻞ ﻣﻴﻨﻤﺎﺋﻴﻢ ﮐﻪ ﺍﺯ ﺧﺪﺍ ﻣﻴﺮﺳﺪ. ﻭﮐﻤﺎﻝ ﭼﻨﻴﻦ ﻓﻴﺾ ﻭﺭﺣﻤﺖ ﻭ ﻋﻘﻞ ﺩﺭ ﻧﻬﺎﻳﺖ ﺳﻠﻮﻙ ﺍﺳﺖ ﮐﻪ ﺷﻬﻮﺩ ﻗﺎﺋﻢ ﺭﺏّ ﺍﻟﻨﻮﻉ ﺑﺸﺮﻯ ﺩﺳت ﻤﻴﺪﻫﺪ. ﮐﻪ ﺑﺮﺗﺮ ﺍﺯ ﺍﻳﻦ ﻓﻴﺾ ﻫﺎ ﺑﺮﺍﻯ ﺑﺸﺮ ﺩﺭ ﻓﺼﻠﻬﺎﻯ ﻧﻮﻋﻰ ﺟﺎﺭﻯ ﺩﺳﺖ ﻧﻤﻴﺪﻫﺪ. ﻭ ﺑﺮﺗﺮ ﺍﺯ ﺁﻧﺮﺍ ﺑﺎﻳﺪ ﺩﺭ ﻧﻮﻉ ﻓﻮﻕ ﺑﺸﺮﻯ ﺁﻧﻬﻢ ﺑﺎ ﺳﻠﻮﻙ ﺍﻟﻬﻰ ﺧﺎﺹ،ﮐﻪ ﺑﻮﺳﻴﻠﻪ ﻣﻬﺪی ﻤﻮﻋﻮﺩ،ﻭﺻﺎﺣب اﻟﺰﻣﺎﻥ ﺁﺧﺮﺍﻟﺰﻣﺎﻥ ﺑﺸﺮﻯ ﭘﻴﺪﺍ ﺧﻮﺍﻫﺪ ﺷﺪ ﺑﺠﻮﺋﻴﻢ.ﮐﺎﺭﻯ ﮐﻪ ﺑﺮﺟﻌﺖ ﻓﻮﻕ ﺑﺸﺮﻯ ﻣﺎ ﻧﻴﺎﺯﻣﻨﺪ ﺍﺳﺖ.ﺁﻧﻬﻢ ﺑﺸﺮﻁ ﺍﻳﻨکه ﺒﺸﻬﻮﺩ ﺍﻟﮕﻮﻯ ﮐﻤﺎل ﻨﻮﻉ ﺑﺸﺮﻯ ﺭﺳﻴﺪﻩ ﺑﺎﺷﻴﻢ. ﻭﺭﺍﻩ ﺁﻥ ﻧﻴﺰ ﺍﻣﺮﻭﺯ ﺭﻭﺵ ﺳﻠﻮﮐﻰ ﻭ ﺷﻬﻮﺩﻯ ﻭﻟﺎﻳﺖ ﻋﻠﻰّ ﺍﺳﺖ،ﻭﻧﻪ ﻭﻟﺎﻳﺘﻬﺎﻯ ﻫﺮ ﻓﻘﻴﻪ ﺷﻴﻌﻴان ﻏﻴﺮ ﺷﻴﻌﻪ.
ﺍﺭﺍﺩﻩ ﺑﻰ ﺍﺭﺍﺩﻩ ﺑﻮﺩﻥ ﻳﺎ (ﻓﮑﺮ ﻓﮑﺮ ﻧﮑﺮﺩﻥ)،ﮐﻪ ﺍﺯ ﺍﺻﻄﻠﺎﺣﺎﺕ ﻣﺘﻨﺎﻗﺾ ﺑﺮﺍﻯ ﻏﻴﺮ ﺳﺎﻟﮑﺎﻥ ﻣﺤﺴﻮﺏ ﻣﻴﺸﻮﺩ،ﺩﺭ ﺳﻠﻮﻙ ﺍﻟﻬﻰ ﻭﺍﺿﺢ ﻭ ﺭﻭﺷﻦ ﻭ ﺑﺪﻳﻬﻰ ﻭ ﻃﺒﻴﻌﻰ ﺑﻨﻈﺮ ﺧﻮﺍﻫﺪ ﺁﻣﺪ.ﻭﻟﻰ ﻣﺴﺘﻠﺰﻡ ﺭﺳﻴﺪﻥ ﻣﺎ ﺑﻪ ﺁﻥ ﻣﺮﺣﻠﻪ ﺳﻠﻮﻙ ﺍﻟﻬﻰ ﺍﺳﺖ. ﻫﺪف ﻔﮑﺮ ﺩﺭﻏﻴﺮﺳﺎﻟﮑﺎﻥ، ﭘﺮسه ﺰﺩﻧﻬﺎﻯ ﺩﺭﺑﻴﺪﺍﺭﻯ ﻭﺧﻮﺍب ﺤﻔﻆ ﻭﺯﻧﺪه ﻨﺸﺎن ﺪﺍﺩن اﻳﻦ (ﻣﻦ)ﻭﺷﺨﺼﻴّﺖ ﺍﺳﺖ.ﮐﻪ ﭼﻨﺎﻥ ﻧﻔس ﺑﻤﻘﺎﻡ (ﻣﻦ) ﺧﻮﺩ ﭼﺴﺒﻴﺪﻩ،ﮐﻪ ﺗﺮﻙ ﺁﻧﺮﺍ ﻣﺮﮒ ﻣﻴﺪﺍﻧﺪ.ﻭﻭﺍﻗﻌﺎ ﻧﻴﺰ ﻣﺮﮒ ﺍﺳﺖ.ﻭ ﻟﺬﺍ ﺑﻘﻮﻝ ﻋﻴﺴﻰ ﻭﻣﺤﻤﺪ،ﺑﺎﻳﺪ ﻗﺒﻞ ﺍﺯ ﻣﺮﮒ ﻣُﺮﺩ. ﻳﻌﻨﻰ ﭼﻨﻴﻦ ﻣﺮﮒ ﻧﻔس ﺍﻣﺎﺭﻩ ﻭ ﺫﻫﻦ ﺧﻮﺩﺁﮔﺎﻩ ﻭ ﻧﺎﺧﻮﺩﺁﮔﺎﻩ ﺭﺍ ﺑﺎ ﺳﻠﻮﻙ ﺍﻟﻬﻰ،ﺑﺎ ﮐﻤﻚ ﻣﺮﺑّﻰ ﺭﻫﺮﻓﺘﻪ ﻭﻣﺸﻴّت اﻟﻬﻰ،ﻭ ﺩﺍﺷﺘﻦ ﺍﺳﺘﻌﺪﺍﺩ ﺗﮑﺎﻣﻠﻰ ﺃﺯﻟﻰ ﻗﺒﻠﻰ،ﻣﻴﺘﻮﺍﻥ ﺍﻧﺠﺎﻡ ﺩﺍﺩ. ﻭ ﺍﺣﺘﻤﺎﻟﺎ ﺑﺮﺧﻰ ﺳﺎﻟﮑﺎﻥ ﻧﻴﺰ ﺩﺭ ﺍﻳﻦ ﺭﺍﻩ ﺑﮑﻠّﻰ ﻣﻴﻤﻴﺮﻧﺪ،ﻭ ﺷﻬﻴﺪ ﺑﺠﺎﻯ ﺷﺎﻫﺪ ﻣﻴﺸﻮﻧﺪ. ﻭ ﺍﻳﻦ ﻣﺮﮒ ﺟﺎﻯ ﺗﺮس ﺩﺍﻭﻃﻠﺒﺎﻥ ﺳﻠﻮﻙ ﻧﺒﺎﻳﺪ ﺑﺎﺷﺪ.ﺍﮔﺮ ﻣُﺮﺩﻧﺪ ﺳﺮ ﻣﻮﻋﺪ ﺳﺮﻧﻮﺷﺘﻰ ﺧﻮﺩ ﻣﺮﺩه اﻧﺪ.ﺑﺪﺷﺎﻧﺴﻰ ﺁﻧﻬﺎ ﺍﻳﻦ ﺑﻮﺩﻩ،که ﺘﮑﺎﻣﻠﺎت ﺃﺯﻟﻰ ﮐﺎﻓﻰ برای بازگشت بخلق ﻧﺪﺍﺷته اﻧﺪ. ﻭﺑﺎﻳﺪ ﻣﺠﺪﺩﺍ ﮐﺎﺭﻣﺎ ﺩﺭﻓﺼﻞ ﺑﻬﺘﺮﻯ ﺑﻨﺎم ﻨﺴخ ﺒﺸﺮﻯ ﺑﺸﻮﻧﺪ.ﻭﻳﺎ ﺑﺎ ﭘﻴﺮ ﺑﺎ ﺗﺼﺮﻑ ﻣﻨﺎﺳﺐ ﺧﻮﺩﺑﺮﺧﻮﺭﺩ ﮐﻨﺪ، ﺍﮔﺮ ﺧﺪﺍﻭﻧﺪ ﭼﻨﻴﻦ ﭘﻴﺮﻯ ﺭﺍ ﺑﺴﺎﻟﻚ ﻣﻌﺮﻓﻰ ﮐﺮﺩه ﺒﺎﺷﺪ . ﻭ ﺍﮔﺮ ﺧﺪﺍﻭﻧﺪ ﭼﻨﻴﻦ ﭘﻴﺮﻯ ﺭﺍ ﻣﻌﺮﻓﻰ ﮐﻨﺪ،ﺍﻳﻦ ﺭﺍ ﻃﺮﻳﻘﺘﻰ ﺍﻭﻳﺴﻰ ﺩﺭﺍﺳﻠﺎﻡ ﮔﻔته اﻧﺪ. ﮐﻪ ﺍﺯ ﻭﻳﮋﮔﻴﻬﺎﻯ ﺭﻭﺵ ﺷﻬﻮﺩﻯ ﻣﺤﻤﺪﻯ ﺍﺳﺖ. ﻣﻦ ﺩﻧﺒﺎﻝ ﺍﻳﻦ ﺭﻭﺵ ﺑﻮﺩﻡ،ﻭ ﺑﺎ ﺁﻥ ﺑﻪ ﺳﻌﺎﺩﺕ ﺧﻮﺩ ﺭﺳﻴﺪﻡ.ﺍﻳﻨﻚ ﭼﮕﻮﻧﻪ ﺑﺎﻳﺪ ﭘﻴﺮ ﻣﻌﻠﻢ ﺧﻮﺩﺭﺍ ﺍﺯ ﺧﺪﺍ ﺩﺭﻳﺎﻓت ﻮ ﺑﺸﻨﺎﺳﻴﻢ؟
ﺑﻌﺪﺍ ﺍﮔﺮ ﺗﻮﻓﻴﻘﻰ
ﺑﻮﺩ ﺧﻮﺍﻫﻢ ﮔﻔﺖ.
ﺑﻨﻈﺮ ﻣﻦ ﺳﺎﻟﮑﺎﻥ
ﻳﺎ ﺩﺭﺧﻠﺎﻝ ﺳﻠﻮﻙ
ﺧﻮﺩ ﺑﺤﻘﻴﻘﺖ ﺷﻬﻮﺩﻯ
ﻣﻴﺮﺳﻨﺪ،ﻳﺎ ﺑﺎﻳﺪ
ﺗﻤﺎﻡ ﻋﻤﺮ ﺧﻮﺩ
ﺳﻠﻮﻙ ﮐﻨﻨﺪ،ﺗﺎ
ﺩﺭ ﻟﺤﻈﻪ ﻣﺮﮒ ﺑﺸﻬﻮﺩ
ﺧﻮﺩ ﺑﺮﺳﻨﺪ. ﺯﻳﺮﺍ
ﻭﺍﺻﻠﺎﻥ ﺑﺸﻬﻮﺩ
ﻗﺎﺋﻢ،ﺍﮐثرﺍ ﺑﺎﺯﮔﺸﺖ
ﺑﺨﻠﻖ ﻧﺪﺍﺭﻧﺪ.
ﻣﮕﺮ ﻣﻌﺪﻭﺩﻯ
که ﺸﻬﻮﺩ ﺻﻮﺭت
روح ﻤﺼﻄﻔﻮﻯ
را ﺩﺍﺭﻧﺪ،ﺗﺎ ﭘس
اﺯ ﺭﺳﻴﺪﻥ ﺑﻘﺎﺋم
ﻮﻋﺮش ﺮﺣﻤﺎﻥ،ﻫﻔت
ﺒﺎﺭ شهود ﻗﻮس ﻨﺰﻭﻝ
ﺭﺍ ﺩﺍﺷﺘﻪ ﺑﺎﺷﻨﺪ.
ﺗﺎ ﻗﺎﺑﻠﻴّﺖ ﺧﺪﻣﺘﮕﺬﺍﺭﻯ
ﺑﺨﻠﻖ ﺩﺭ ﺃﻣﺮ ﺳﻠﻮﻙ
ﻭ ﺑﺸﺎﮔﺮﺩﺍﻥ ﻭ
ﭘﻴﺮﻭﺍﻥ ﻭ ﺍﻃﺮﺍﻓﻴﺎﻥ
ﺩﺍﺷﺘﻪ ﺑﺎﺷﻨﺪ.
ﻭ ﺍﻳﻨﻬﺎ ﺗﻨﻬﺎ
ﺻﺎﺣﺒﺎﻥ ﻣﻘﺎﻡ
ﺣﺠّﺖ ﺍﻟﺎﺳﻠﺎمی
ﺪﺭﺭﻭﺵ ﺷﻬﻮﺩﻯ
ﻣﺤﻤﺪﻯ ﻫﺴﺘﻨﺪ.
ﻭﭼﻮﻥ ﺑﻴﻦ ﺍﻭﻟﻴﺎﻯ
ﺯﻧﺪﻩ ﺗﻔﺎﻭﺗﻬﺎﺋﻰ
ﻫﺴﺖ،ﺑﺮﺗﺮﻳﻦ
ﺁﻧﻬﺎ ﻳﻚ ﻧﻔﺮ ﻣﻘﺎﻡ
ﺁﻳﺖ ﺍﻟﻠﻬﻰ ﺩﺍﺭﺩ،ﮐﻪ
ﻧﻘﺶ ﺍﻣﺎﻡ ﺍﻳﻦ
ﺯﻣﺎﻥ ﺩﺭ ﺑﻴﻦ ﺍﻭﻟﻴﺎ
ﻭ ﺍﻓﺮﺍﺩ ﺑﺸﺮﻯ
ﺭﺍ ﺍﻳﻔﺎ ﻣﻴﮑﻨﺪ.
ﻭ ﺑﺎ ﻣﺮﮔﺶ ﺟﺎﻧﺸﻴﻦ
ﺧﻮﺩ ﺭﺍ ﺑﺘﻌﻴﻴﻦ
ﺧﺪﺍﻭﻧﺪ ﺑﺪﻳﮕﺮﺍﻥ
ﻣﻌﺮﻓﻰ
ﻣﻴﮑﻨﺪ،
ﻭ ﺻﺤﻨﻪ ﻏﺪﻳﺮ ﺧﻢ
ﻧﻴﺰ ﺗﮑﺮﺍﺭ ﻣﻴﺸﻮﺩ.
ﺍﻣﺎ ﺣﺎﻓظه اﻯ ﮐﻪ ﻣﺸﻐﻮﻝ ﭘﺮﺳﻪ ﺯﺩﻥ ﺧﻮﺩ ﻣﻴﺒﺎﺷﺪ،ﺩﺭ ﻭﺍﻗﻊ ﺣﺮﮐﺖ ﻣﺪﺍﺭﻯ ﻭﻧﺸﺨﻮﺍﺭ ﺣﻴﻮﺍﻧﻰ ﻭ ﺗﮑﺮﺍﺭﻯ ﺑﻰ ثمر ﻭﻟﻰ ﮐﺎﺭﻣﺎ ﺳﺎﺯ ﺩﺍﺭﺩ.ﻭ ﺍﻳﻦ ﻫﻤﺎﻥ ﻋﻘﻞ ﺟﺰﺋﻰ ﻭﻓﮑﺮ ﺗﻤﺎﻣﻰ ﻏﻴﺮ ﺳﺎﻟﮑﺎﻥ ﺍﺳﺖ. ﺍﻳﻦ ﭼﻨﻴﻦ ﺣﺎﻓﻈﻪ ﻭ ﻧﻔس ﺑﺰﺭﮔﺘﺮﻳﻦ ﺩﺷﻤﻦ ﺗﮑﺎﻣﻠﻰ ﻣﺎ ﺍﺳﺖ،ﮐﻪ ﺍﺯ ﺧﻮﺩ ﻣﺎ ﻭ ﺩﺭ ﺩﺭﻭﻥ ﻣﺎ ﺍﺳﺖ. ﻭ ﺑﺠﺰ ﺑﺎ ﮐﺸﺘﻦ ﻧﻔس ﺨﻮﻳﺶ ﻭ ﺗﺠﺮﻳﺪ ﺍﻳﻦ ﺫﻫﻦ،ﺭﺍﻩ ﺧﻠﺎﺹ ﺍﺯ ﺁﻥ ﻧﻴﺴﺖ.ﭼﻪ ﺭﺳﺪ ﮐﻪ ﺍﻳﻦ ﺣﺮﮐﺖ ﺑﺎﻃﻞ ﻣﺪﺍﺭﻯ ﻭﻗﻬﻘﺮﺍﺋﻰ، ﺑﺨﻮﺍﻫﺪ ﻣﻘﺎﻡ ﻭ ﻋﻘﻞ ﺑﺮﺗﺮﻯ ﺩﺭ ﺳﻠﺴﻠﻪ ﺗﮑﺎﻣﻠﺎﺕ ﺑﺸﺮﻯ ﺑﻤﺎ ﺑﺪﻫﺪ. ﻣﺮﺩﻩ ﻫﺮﮔﺰ ﻗﺎﺩﺭ ﺑﺰﻧﺪﻩ ﮐﺮﺩﻥ ﺧﻮﺩ ﻧﻴﺴﺖ،ﭼﻪ ﺭﺳﺪ ﺑﺰﻧﺪﻩ ﮐﺮﺩﻥ ﻣﺮﺩﻩ ﺩﻳﮕﺮ. ﻋﻤﻞ ﻓﮑﺮ ﺩﺭ ﺗﺪﺍﻋﻴﻬﺎ،ﻣﺎﻧﻨﺪ ﻋﺮﻭﺳﻚ ﮐﻮﮐﻰ ﺍﺳﺖ ﮐﻪ ﺧﻮﺩ ﺑﺨﻮﺩ ﻋﻤﻞ ﻣﻴﮑﻨﺪ. ﺍﻣﺎ ﻋﻤﻞ ﮐﻮﻙ ﮐﺮﺩﻥ،ﻧﺘﻴﺠﻪ ﻫﻤﺎن ﺴﺎﻳﺒﺮﻧﻴﺘﻴﮑﻰ ﺷﺪﻥ ﻭﺍﻧﻌﮑﺎس ﺸﺮﻃﻰ ﺷﺪﻥ،ﻭﺧﻮﺩ ﮐﺎﺭ ﮔﺮﺩﻳﺪﻥ ﺫﻫﻦ ﺍﺳﺖ.ﮐﻪ ﺩﻧﺒﺎﻟﻪ ﺗﺤﻤﻴﻞ ﻣﺤﻴﻂ،ﺑﻮﺳﻴﻠﻪ ﺩﺍﺩﻩ ﻫﺎﻯ ﺍﺭﺯﺵ ﺁﻧﻬﺎ ﺍﺳﺖ ﻭ ﻧﻴﺰ ﻧﺘﻴﺠﻪ ﻫﻮﺳﺒﺎﺯﻯ ﻧﻔس ﻭ ﭘﺬﻳﺮﺵ ﺁﻧﻬﺎ ﻭ ﺗثبیت ﺁﻧﻬﺎ ﺩﺭ ﺫﺍﺕ ﺍﺳﺖ. ﻭ ﭼﻮﻥ ﮐﺎﻣﭙﻴﻮﺗﺮﻯ ﺑﺮﻧﺎﻣﻪ ﺭﻳﺰﻯ ﺷﺪﻩ ﺩﺭﺁﻣﺪﻩ،ﻏﻴﺮ ﺍﺯ ﺁﻥ ﮐﺎﺭ ﻋﻘﻠﻰ ﺍﺯ ﺁﻥ ﺳﺎﺧﺘﻪ ﻧﻴﺴﺖ. ﻭ ﺍﻳﻦ ﻫﺮﮔﺰ ﺗﮑﺎﻣﻞ ﻣﻘﺎﻡ ﻭﻧﻮﺁﻭﺭﻯ ﻋﻘﻠﻰ ﺍﺯ ﺣﻘﺎﻳﻖ،ﻧﻤﻰ ﺗﻮﺍﻧﺪ ﻫﻤﺮﺍﻩ ﺩﺍﺷﺘﻪ ﺑﺎﺷﺪ. ﺑﺎﻳﺪ ﺍﻳﻦ ﺑﺮﻧﺎﻣﻪ ﺭﻳﺰﻯ ﺷﺪﻩ ﻫﺎ،ﻭ ﺳﺎﻳﺒﺮﻧﻴﺘﻴﮑﻬﺎ ﺭﺍ ﺣﺬﻑ ﮐﺮﺩ.ﻭ ﺣﺬﻑ ﺁﻧﻬﺎ ﺧﻴﻠﻰ ﺷﺒﻴﻪ ﮐﺸﺘﻦ ﻧﻔس، ﻭ ﻫﻴﭻ ﮐﺮﺩﻥ ﺍﻳﻦ ﺣﺎﻓﻈﻪ ﺍﺳﺖ. ﻭ ﺍﮔﺮ ﺳﻠﻮﻙ ﺳﺨﺘﻰ ﺩﺍﺷﺘﻪ ﺑﺎﺷﻢ، ﺑﻴﺸﺘﺮ ﺑﺨﺎﻃﺮ ﻫﻤﻴﻦ ﺩﻟﺒﺴﺘﮕﻰ ﻣﺎ ﺑﻨﻔس ﺧﻮﻳﺶ ﺍﺳﺖ. ﻳﺎ ﻋﺎﺷﻖ ﺑﻮﺩﻥ ﻧﻔس ﺧﻮﺩﺵ ﺑﺨﻮﺩﺵ ﻣﻴﺒﺎﺷﺪ. ﻭ ﺍﻳﻦ ﻧﻴﺎﺯ ﺑﻤﺮﮒ ﻗﺒﻞ ﺍﺯ ﻣﺮگ ﻮ ﻗﺘﻞ ﻧﻔس ﺧﻮﺩﻣﺎﻥ ﺭﺍ ﺩﺍﺭﺩ . ﺍﮔﺮ ﺍﻳﻦ ﭼﻨﻴﻦ ﺳﺎﻟﮑﻰ،ﭘﻴﺮی ﺒﺤﻖ ﻭ ﺷﻬﻮﺩﻯ ﺍﻟﻬﻰ ﺩﺍﺷﺘﻪ ﺑﺎﺷﺪ ﻭﻟﻰ ﻣﻘﺪﻣﺎﺗﻰ ﺍﺯ ﺍﺻﻞ ﻫﻔﺖ ﻣﻘﺎﻡ ﺩﺭﺷﻬﻮﺩﻯ ﻣﺤﻤﺪﻯ. ﺷﺨﺺ ﻣﻴﺘﻮﺍﻧﺪ ﻣﻦ ﺧﻮﺩﺭﺍ ﺭﻫﺎ ﮐﻨﺪ،ﻭ ﺧﻮﺩﺭﺍ ﺑﺪﺍﻣﺎﻥ ﺣﻖ ﺑﺮﺗﺮ ﺷﻬﻮﺩﻯ ﭘﺮﺗﺎﺏ ﮐﻨﺪ.ﻭ ﺁﻧﮕﺎﻩ ﻣﻦ ﺑﺮﺗﺮ ﺷﻬﻮﺩﻯ، ﻣﻦ ﺟﺪﻳﺪ ﺍﻭ ﺧﻮﺍﻫﺪ ﺑﻮﺩ.ﻭ ﺩﻳﮕﺮ ﺍﺩﺍﻣﻪ ﺳﻠﻮﻙ ﺍﻧﺴﺎﻥ ﺗﻤﺎﻡ ﺧﻮﺍﻫﺪ ﺷﺪ.ﻭ ﺍﻳﻦ ﭼﻨﻴﻦ ﺭﻫﺎ ﮐﺮﺩﻥ ﻧﻔس ﻭ ﺭﺳﻴﺪﻥ ﺑﻨﻔس ﭘﺎﻙ ﻳﺎ ﺭﻭﺡ ﻭ ﻣﻦ ﺑﺮﺗﺮ ﺩﺭﺳﻠﻮﻙ ﻣﺤﻤﺪﻯ،ﻫﻔﺖ ﺑﺎﺭ ﺑﻬﺘﺮ ﻣﻴﺸﻮﺩ، ﺗﺎ ﺑﺎﻟﺄﺧﺮﻩ ﺑﺸﻬﻮﺩ ﻗﺎﺋﻢ ﻭ ﺷﻬﻮﺩ ﻋﺮﺵ ﺭﺣﻤﺎﻧﻰ ﻣﻴﺮﺳﺪ. ﻭ ﺍﺩﻋﺎﻯ ﺍﻧﺎ ﺍﻟﺤﻖ ﺍﻣثاﻝ ﺣﻠّﺎﺝ ﺗﺤﻘﻖ ﭘﻴﺪﺍ ﻣﻴﮑﻨﺪ. ﺯﻳﺮﺍ ﻣﻦ ﻭﺍﺻﻞ ﺭﺑﻄﻰ ﮔﺬﺷﺘﻪ ﺍﻭ ﻧﺪﺍﺭﺩ. ﺑﻠﮑﻪ ﻳﻚ ﻣﻦ ﻳﺎ ﻋﻘﻞ ﻭ ﺣﺎﻝ ﻭ ﻣﻘﺎﻡ ﺍﻟﻬﻰ،ﺩﺭ ﺳﻄﺢ ﻗﺎﺋﻢ ﻧﻮﻉ ﺑﺸﺮﻯ ﺍﺳﺖ،ﻭ ﺍﻳﻦ ﻫﻤﺎﻥ ﻭﻳﺰﺍﻯ ﻭﺭﻭﺩ ﺑﻌﺎﻟﻢ ﻓﻮﻕ ﺑﺸﺮﻯ ﺩﺭﺁﺧﺮ ﺍﻟﺰﻣﺎﻥ ﺍﺳﺖ. ﮐﻪ ﻓﮑﺮ ﻣﻴﮑﻨﻢ،ﺩﺭ ۵۵ ﻗﺮﻥ ﺑﻌﺪ ﺍﺯ ﺍﻳﻦ ﺗﺤﻘّﻖ ﺧﻮﺍﻫﺪ ﻳﺎﻓﺖ.ﮐﻪ ﺩﺭ ﻫﺮ ﺣﺎﻝ ﻫﻤﻪ ﺍﻣﻮﺭ ﺩﺳﺖ ﺧﺪﺍﻭﻧﺪ ﻭﻣﺼﻠﺤﺖ ﺍﻧﺪﻳﺸﻰ ﺍﻭ ﺍﺳﺖ.ﺑﺨﺼﻮﺹ ﻫﺮ ﺁﻧﭽﻪ ﻣﺮﺑﻮﻁ ﺑﺂﻳﻨﺪﻩ ﺳﻠﻮﮐﻰ ﺑﺎﺷﺪ. ﺍﮔﺮ ﻣﺎ ﭘﺮﺳﻪ ﺯﺩﻥ ﻫﺎ ﻭﺗﺪﺍﻋﻰ ﺫﻫﻦ ﺧﻮﺩ ﺗﻮﺟّﻪ ﻧﮑﻨﻴﻢ، ﺍﮐثرا ﻫﻢ ﻧﻤﻰ ﮐﻨﻴﻢ، ﺩﺭﻭﺍﻗﻊ ﺑﻨﻔس ﻫﻮﺳﺮﺍﻥ ﺧﻮﺩ ﺍﺟﺎﺯﻩ ﺩﺍﺩه اﻳﻢ،ﻫﺮ ﮐﺎﺭﻯ ﮐﻪ ﻣﻴﺨﻮﺍﻫﺪ ﺑﮑﻨﺪ ﻭ ﺑﻬﺮﺟﺎئی ﻭﻧﺘﻴجه اﻯ ﮐﻪ ﻣﻴﺨﻮﺍﻫﺪ ﻣﻮﺍﻓﻘﺖ که ما موافقت ﮐﺮﺩه اﻳﻢ . ﺍﻣﺎ ﺍﮔﺮ ﺍﻧﺪﮐﻰ ﻫﻢ ﺑﺎﻳﻦ ﭘﺮﺳﻪ ﺯﺩﻥ ﻫﺎﻯ ﻓﮑﺮ،ﺑﺎ ﻣﺮﺍﻗﺒﻪ ﺣﺮﮐﺎﺕ ﻓﮑﺮ ﺑﭙﺮﺩﺍﺯﻳﻢ،ﺷﺎﻳﺪ ﻧﺘﻴﺠﻪ ﺩﻳﮕﺮ ﺑﮕﻴﺮﻳﻢ ﻭ ﺑﺪﺍﻧﻴﻢ ﮐﻪ ﺍﻳﻦ ﻧﻔس ﻭﺍﻗﻌﺎ ﺧﻮﺩ ﻣﺎ ﻧﻴﺴﺖ . ﺯﻳﺮﺍ ﻣﺎ ﺩﺭ ﺍﮐثر ﺣﺎﻟﺎﺕ،ﺍﺭﺍﺩﻩ ﮐﻨﺘﺮﻝ ﻧﻔس ﻭﻓﮑﺮ ﺭﺍﻧﺪﺍﺭﻳﻢ.ﺍﮔﺮ ﻫﻢ ﮐﻨﺘﺮﻝ ﺑﺘﻮﺍﻧﻴﻢ ﺑﮑﻨﻴﻢ،ﭼﻮﻥ ﻓﮑﺮ ﻣﺴﻴﺮ ﻣﻌﻴّﻨﻰ ﺩﺍﺷﺘﻪ ﺑﺎﺷﺪ، ﺑﺮﺍﻯ ﺁﻥ ﻧﻴﺰ ﻫﺪﻓﻰ ﻧﺪﺍﺭﻳﻢ.ﮐﻪ ﻫمه ﻓﮑﺮ ﺭﺍ ﺑﺴﻮﻯ ﺁﻥ ﺳﻮﻕ ﺑﺪﻫﻴﻢ. ﻣﻄﻠﻖ ﺑﻰ ﻓﮑﺮﻯ ﻧﻴﺰ ﻣﺤﺎﻝ، ﻭ ﺑﺎ ﻣﺮﮒ ﻭ ﺧﻮﺍﺏ ﻭ ﻋﺪﻡ ﻫﻢ ﺑﻰ ﺷﺒﺎﻫﺖ ﻧﻴﺴﺖ. ﻭ ﺍﮔﺮ ﻫﺪﻓﻰ ﻧﻴﺰ ﺩﺍﺷﺘﻪ ﺑﺎﺷﻴﻢ،ﺟﺰ ﻫﺪﻑ ﻭ ﻏﺎﻳﺖ ﺍﻟﻬﻰ ﻣﺪﺑّﺮ ﺃﺯﻝ ﺗﺎ ﺃﺑﺪ ﻣﺎ ﻧﺒﺎﻳﺪ ﺑﺎﺷﺪ. ﻭ ﺍﻟّﺎ ﻫﺮ هدف وﻏﺎﻳﺘﻰ ﮐﻪ ﺩﻧﺒﺎﻝ ﮐﻨﻴﻢ،ﭼﻴﺰﻯ ﺟﺰ ﺩﺭ ﻣﺴﺘﻰ ﻭ ﺳﺮﮔﺮﺩﺍﻧﻰ،ﻭ ﺑﺎﺯﻳﭽﻪ ﻧﻔس ﺍﻫﺮﻳﻤﻦ ﺍﺑﻠﻴس ﺟﻬﻞ ﻭ ﺁﺧﻮﻧﺪ ﺑﻴﺸﺘﺮ ﻧﺨﻮﺍﻫﻴﻢ ﺑﻮﺩ .
ﺩﺭ ﻣﺮﺍﻗﺒﻪ ﺍﻓﮑﺎﺭ ﺧﻮﺩ ﻭﺗﻮﺟّﻪ ﺑﺂﻧﻬﺎ،ﺷﺎﻳﺪ ﺍﻳﻦ ﺭﺍﻩ ﺑﺎﺷﺪ.ﮐﻪ ﻣثلا ﺍﮔﺮ ﺍﻓﮑﺎﺭ ﺧﻮﺩﺭﺍ ﺩﺭ ﻟﺤظه ای ﺑﺪﻳﮕﺮﻯ ﻣﺮﺑﻮﻁ ﮐﻨﻴﻢ. ﻳﺎ ﺑﻌﺪ ﺍﺯ ﻓﮑﺮ ﻭ ﺑﺼﻮﺭﺕ ﺗﺬﮐّﺮ ﮔﺰﺍﺭﺵ ﺩﺍﺩه اﻳﻢ . ﺑﺎﺯ ﺍﻳﻦ ﺑﺎﺯﻯ ﺣﺎﻓﻈﻪ ﻭ ﻧﻔس ﺧﻮﺍﻫﺪ ﺑﻮﺩ، ﻭ ﻣﺮﺍﻗﺒﻪ ﻭﺍﻗﻌﻰ ﻧﻴﺴﺖ. ﻳﻌﻨﻰ ﺗﻮﺟّﻪ ﺑﻌﺪ ﺍﺯ ﺍﺗﻤﺎﻡ ﻓﮑﺮ ﺍﺭﺯﺷﻰ ﻧﺪﺍﺭﺩ. ﺯﻳﺮﺍ ﺍﺭﺯﻳﺎﺑﻰ ﮐﺮﺩﻥ ﻭ ﺗﺬﮐّﺮ ﺣﺎﻓﻈﻪ ﺍﺳﺖ.ﺍﻣﺎ ﺍﮔﺮ ﺩﺭ ﺧﻮﺩﻣﺎن ﺪﺭ ﺟﺮﻳﺎﻥ ﻓﮑﺮ ﺑﻪ ﺁﻥ ﺗﻮﺟّﻪ ﮐﻨﻴﻢ، ﻭ ﻣﺴﻠﺴﻞ ﮔﺰﺍﺭﺵ ﺑﺪﻫﻴﻢ،ﺩﺭ ﻭﺍﻗﻊ ﺩﻳﮕﺮ ﻓﮑﺮ ﻫﻢ ﻗﻄﻊ ﻣﻴﺸﻮﺩ . ﺯﻳﺮﺍ ﻓﮑﺮ ﺗﻮﺟﻪ ﺑﺎﻳﻦ ﻓﮑﺮ، ﺟﺎﻯ ﺁﻧﺮﺍ ﮔﺮﻓﺘﻪ ﺍﺳﺖ.مثل ﺍﻳﻦ ﺍﺳﺖ،ﮐﻪ ﻣﺎﺩﺍﺭﻳﻢ ﺧﻮﺩﻣﺎﻥ ﺭﺍ ﺗﺤﺖ ﻧﻈﺮﻣﻴﮕﻴﺮﻳﻢ،ﻳﺎﺭﻭﺣﻰ ﺑﺮﺗﺮی ﺪﺍﺭﺩ،ﺍﺯ ﻧﻔس ﻭ ﺫﻫﻦ ﻣﺎ ﻣﺮﺍﻗﺒﻬﺎﻯ ﻣﻴﻨﻤﺎﻳﺪ . ﻳﺎ ﻣﻦ ﺑﺮﺗﺮﻯ ﺩﺍﺭﺩ، ﻣﻦ ﺣﻘﻴﺮ ﺗﺮﻯ ﮐﻪ ﺗﺎ ﮐﻨﻮﻥ ﻫﻤﻪ ﮐﺎﺭﻩ ﺑﻮﺩﻩ،ﺗﺤﺖ ﮐﻨﺘﺮﻝ ﻭ ﻫﺪﺍﻳﺖ ﻣﻴﮕﻴﺮﺩ. ﻣثاﻟﻰ ﺩﺭ ﺍﻳﻦ ﺑﺎﺭﻩ ﭼﻨﻴﻦ ﺍﺳﺖ،ﮐﻪ ﺍﮔﺮ ﻣﺎ ﭘﺮﺩﻫﺎﻯ ﺭﺍ ﺗﻤﺎﺷﺎ ﮐﻨﻴﻢ،ﮐﻪ ﻫﺮﭼﻪ ﺭﻭﻯ ﺁﻥ ﭘﻴﺪﺍ ﺷﻮﺩ ﺩﺭ ﻫﻤﺎﻥ ﻟﺤﻈﻪ ﺗﻮﺟﻪ،ﮔﺰﺍﺭﺵ ﺁﻧﺮﺍ ﻣﻴﺪﻫﻢ. ﻭ ﺍﮔﺮ ﺩﺭ ﻣﻮﺭﺩ ﻓﮑﺮ ﻗﺒﻮﻝ ﮐﻨﻴﻢ،ﮐﻪ ﻓﮑﺮ ﺟﺮﻳﺎﻥ ﺗﺪﺍﻭﻣﻰ ﺍﺳﺖ،ﮐﻪ ﺍﺯ ﻗﻄﻌﺎﺕ ﻓﮑﺮﻯ ﻣﺨﺘﻠﻒ ﻭﺟﺪﺍ ﺍﺯ ﻫﻢ ﺗﺸﮑﻴﻞ ﺷﺪﻩ،ﮐﻪ ﺑﺪﻟﻴﻞ ﻳﺎ ﺑﻬﺎنه اﻯ ﺑﺪﻧﺒﺎﻝ ﻫﻢ ﺗﺪﺍﻋﻰ ﻣﻴﺸﻮﻧﺪ. ﻭ ﺩﺭ ﺍﻳﻦ ﺗﺪﺍﻋﻰ ﻫﺎ ﻓﮑﺮﻯ ﺭﺍ ﺍﺯ ﮔﺬﺷﺘﻪ ﻭﺍﺯﺣﺎﻓظه اﺳﺘﺨﺮﺍﺝ ﺷﺪه اﻧﺪ.ﻭلی ﺒﺎ ﮔﺰﺍﺭﺵ ﻟﺤظه ﺒﻠﺤﻈﻪ ﻓﮑﺮ ﻣﺎ،ﻭﺍﺭﺩ ﺣﺎﻝ ﺣﺎﺿﺮ ﺷﺪه اﻳﻢ،ﻭ ﺍﺯ ﮔﺬﺷﺘﻪ ﺟﺪﺍ ﮔﺮﺩﻳﺪه اﻳﻢ. ﺍﻟﺒﺘﻪ ﻣﻦ ﻧﻤﻰ ﺧﻮﺍﻫﻢ ﺍﻳﻦ ﮔﻔﺘﻪ ﻫﺎ ﺭﺍ ﺗﻤﺮﻳﻦ ﺑﮑﻨﻰ،ﺯﻳﺮﺍ ﺍﻳﻨﻬﺎ ﻫﻤﻪ ﭼﻴﺰ ﻧﻴﺴﺘﻨﺪ،ﻭ ﺑﺎﻳﺪ ﺑﺎﺳﺘﺎﺩ ﻭ ﭘﻴﺮ ﻣﺮﺍﺟﻌﻪ ﮐﺮﺩ،ﻭ ﻣﺪﺍﻡ ﻫﻢ ﺑﺎ ﺍﻭ ﺑﻮﺩ. ﻭﻣﻄﻴﻊ ﺩﺳﺘﻮﺭﺍﺕ ﺍﻭ ﮐﻪ ﻣﻨﺎﺳﺐ ﻣﺎ ﻭﺧﺎﺹ ﻧﻴﺎﺯ ﻣﺎ ﺍﺳﺖ. ﻭﻗﺘﻰ ﮐﻪ ﺍﺯ ﮔﺬﺷﺘﻪ ﻭﺍﺭﺩ ﺣﺎﻝ ﺣﺎﺿﺮ ﺷﺪﻳﻢ،ﺣﺎﻓﻈﻬﺎﻯ ﻫﻢ ﻧﺪﺍﺭﻳﻢ . ﻳﻌﻨﻰ(ﻣﻦ ﻓﻌﻠﻰ) ﻭ ﺷﺨﺼﻴّﺖ ﮐﻨﻮﻧﻰ ﻭ ﻫﻮﻳّﺖ ﻭﻣﺎﻫﻴّﺖ ﻓﻌﻠﻰ ﺧﻮﺩﺭﺍ ﺭﻫﺎ ﮐﺮﺩه اﻳﻢ. ﻫﻤﻴﻦ ﻣﺮﺍﻗﺒﻪ ﺫﻫﻦ،ﻳﻌﻨﻰ ﻣﺎﻧﻊ ﮐﺎﺭ ﺫﻫﻦ ﺣﺎﻓظه اﻯ ﺷﺪﻩ ﺍﺳﺖ.ﻭﻣﺎﻧﻊ ﺍﺯ ﺷﺎﺧﻪ ﺑﺸﺎﺧﻪ ﭘﺮﻳﺪﻥ ﻓﮑﺮ ﻣﻴﺒﺎﺷﺪ. ﺍﻓﮑﺎﺭﻯ ﮐﻪ ﺍﺯ ﺣﺎﻓﻈﻪ ﻭﻣﻦ ( ﻣﻦ) ﺑﺮ ﻣﻰ ﺧﻴﺰﺩ،ﺗﺎ ﺣﺪﻭﺩ ﺍﻣﻮﺭﻣﺎﺩﻯ ﻭ ﺣﻔﻆ ﺣﻴﺎﺕ ﺧﻮﺩ ﻧﻴﺰ ﺿﺮﻭﺭﻯ ﻭﻫﻢ ﻏﺮﻳﺰﻯ ﻭﻫﻢ ﺑﻰ ﻋﻴﺐ ﺍﺳﺖ. ﺍﻣﺎ ﻏﻴﺮ ﺍﺯ ﺍﻳﻦ ﺣﺪّ ﺃﻗﻞ ﺍﻓﮑﺎﺭ ﺣﻴﺎﺗﻰ ﺑﺨﻮﺑﻰ ﺩﻳﺪﻩ ﻣﻴﺸﻮﺩ ﮐﻪ ﻧﻔس ﮐﺎﺭﺵ ﺑﺎﺯﻯ ﺍﺳﺖ،ﻭ ﻧﺎ ﻣﺮﺑﻮﻃﻰ ﻭ ﭘﺮﺳﻪ ﺯﺩﻥ ﻭ ﻧﺘﺎﻳﺞ ﻏﻠﻂ ﮐﻪ ﻣﻐﻠطه های ﻓﻠﺴﻔﻰ ﺑﻴﺸﺘﺮ ﻧﻴﺴﺖ. ﺩﺭ ﻭﺍﻗﻊ ﻫﻤﻴﻦ ﻓﮑﺮ ﺑﺎﺯ ﺧﻮﺩ ﺫﻫﻦ ﺍﺳﺖ،ﻭ ﺫﻫﻦ ﻫﻢ ﺧﻮﺩ ( ﻣﻦ) ﻭ ﻧﻔس ﻫﺴﺘﻨﺪ. ﻧﻪ ﺟﺪﺍ ﺍﺯ ﻫﻢ.ﻭ ﺍﮔﺮ ﻣﺮﺍﻗﺒت ﺩﺭﺳﺖ ﺍﺯ ﮐﺎﺭ ﻓﮑﺮ ﺍﻧﺠﺎﻡ ﺩﻫﻴﻢ، ﺧﻮﺍﻫﻴﻢ ﺩﻳﺪ ﮐﻪ ﻓﻘﻂ ﻣﻦ ﺑﺎﻟﻘﻮﻩ ﻭ ﻫﻮﻳّﺖ ﻭﻣﺎﻫﻴّﺘﻰ ﮐﻪ ﺑﻌﺪﺍ ﭘﻴﺪﺍ ﺧﻮﺍﻫﺪ ﺷﺪ ﻭ ﺷﮑﻞ ﺧﻮﺍﻫﺪ ﮔﺮﻓﺖ ﻭ مثل ﺭﻭﺡ ﺟﺪﻳﺪﻯ ﺍﺳﺖ،ﮐﻪ ﺗﺤﮑّﻢ ﺑﺮﻧﻔس ﻭ ﺫﻫﻦ ﭘﻴﺪﺍ ﮐﺮﺩﻩ،ﻭ ﺣﺎﻟﺎ ﻣﻌﻨﻰ ﺍﺭﺍﺩﻩ ﺁﺯﺍﺩ ﻣﻌﻠﻮﻡ ﻣﻴﺸﻮﺩ. ﻭ ﺍﻳﻦ ﺗﺸﮑّﻞ ﻭ ثبات ﺗﺪﺭﻳﺠﻰ ﺭﻭﺡ ﺑﺮﺗﺮ ﻭ ﺟﺪﻳﺪ،ﻧﺎﻇﺮ ﺑﻌﺪ ﺍﺯ ﻣﺪﺗﻰ ﺗﻤﺮﻳﻦ،ﻭ ﺑﺎ ﺩﺍﺷﺘﻦ ﺍﺳﺘﻌﺪﺍﺩ ﻭ ﭘﻴﺮﻭﻯ ﺍﺯ ﺩﺳﺘﻮﺭﺍﺕ ﺍﺳﺘﺎﺩ ﻣﺮﺑﻮﻃﻪ.ﻭ ﺑﺎﻟﺄﺧﺮﻩ ﺑﺎ ﺑﻮﺩﻥ ﻣﺸﻴّﺖ ﺍﻟﻬﻰ ﻭﻫﻤﺎﻥ ﻣﻘﺪﻣﻪ ﺷﻬﻮﺩﻫﺎﻯ ﺍﻭﻟﻴّﻪ ﺳﻠﻮﻙ ﻣﺎ ﺍﺳﺖ.که ﺪﺭ ﻣﺮﺍﺗﺐ ﺑﻌﺪﻯ ﻭ ﺩﻧﺒﺎﻟﻪ ﻫﺎﻯ ﺳﻠﻮﮐﻰ،ﺣﺘﻤﺎ ﻧﻴﺎﺯ ﺑﺎﺳﺘﺎﺩ ﺟﺪﻳﺪ ﻭ ﺑﺮﺗﺮ ﺩﺍﺭﺩ.ﻭ ﺑﺎﻟﺄﺧﺮﻩ ﻣﺎ ﺭﺍ ﺑﺸﻬﻮﺩ ﻗﺎﺋﻢ ﻣﻴﺮﺳﺎﻧﺪ. ﺍﻭﻝ ﺑﺎﻳﺪ ﺍﻳﻦ(ﻧﻔس ﺍﻣّﺎﺭﻩ)ﻫﻮﺳﺮﺍﻥ ﺭﺍ کشت ،ﺑﻌﺪ به( ﻧﻔس ﻠﻮّﺍﻣﻪ) ﻧﺎﻗﺪ ﻭ ﻧﺎﻇﺮ ﻭ ﻧﺴﺒﺖ ﺣﻖ ﺟﻮ ﺭﺳﻴﺪ،ﮐﻪ ﻧﻔس ﻟﻮﺍﻣﻪ ﺍﺳﺘﻌﺪﺍﺩ ﺗﮑﺎﻣﻞ ﺩﺍﺭﺩ ﻭﻣﻨﻄﻘﻰ ﺗﺮ ﺍﺳﺖ.ﺗﺎ ﺑﻌﺪﺍ(ﻧﻔس ﻣﻄﻤﺌﻨّﻪ) ﻳﺎ ﺭﻭﺡ ﺷﻬﻮﺩﻯ،ﺟﺎﻯ ﻫﻤﻪ ﻧﻔﻮس ﺟﻤﺎﺩﻯ ﻭ ﻧﺒﺎﺗﻰ ﻭ ﺣﻴﻮﺍﻧﻰ ﻭﺍﻧﺴﺎﻧﻰ ﻣﺎﺭﺍ ﺑﮕﻴﺮﺩ،ﻭﻣﻦ ﺟﺪﻳﺪ ﺍﻟﻬی ﭙﻴﺪﺍ ﮐﻨﺪ . ﺁﻧﮕﺎﻩ ﺩﺍﺳﺘﺎﻥ ﻭ ﺩﻭﺭﻩ ﻭﺍﺟﺐ ﮐﻨﺘﺮﻝ ﻧﻔس ﻭﺳﻠﻮﻙ ﺗﻤﺎﻡ ﻣﻴﺸﻮﺩ.ﻭ ﺑﺎ ﺳﺮﻭﺭﻯ ﺑﻰ ﺣﺴﺎﺏ ﻭ ﺑﻰ ﻧﻈﻴﺮ ﺗﺎ ﺁﺧﺮﻋﻤﺮ ﺯﻧﺪﮔﻰ،ﺩﺭ ﺑﻬﺸﺖ های ﻗﺒﻞ ﺍﺯ ﺑﻬﺸﺖ های ﺁﺧﺮﺕ را ﺧﻮﺍﻫﻴﻢ ﺩﺍﺷﺖ،ﮐﻪ ﺧﺪﺍﻭﻧﺪ ﺩﺭ ﻗﺮﺁﻥ ﺁﻭﺭﺩﻩ ﮐﻪ (ﻣﻦ ﺗﺤﺘﻬﺎ ﺟﻨّﺘﺎﻥ) ﻭ ﻗﺒﻞ ﺍﺯ ﺁﻥ ﺩﻭﺑﻬﺸﺖ ﺩﻳﮕﺮ ﻭﻫﻢ ﺍﮐﻨﻮﻥ ﺩﺭﺟﻬﺎﻥ.
ﻣﻄﺎﻟﺐ ﺣﺎﻓﻈﻪ ﻭ ﺫﻫﻦ ﺩﺭ ﻭﺍﻗﻊ ﺩﻭﮔﻮﻧﻪ ﻫﺴﺘﻨﺪ. ﻳﮑﻰ ﻋﻠﻮﻡ ﻭ ﺩﺍﻧﺴﺘﻪ ﻫﺎﻯ ﺍﺭﺗﺒﺎﻃﻰ ﻭ ﺗﮑﻤﻴﮑﻰ،ﮐﻪ ﺭﺍﺑﻄﻪ ﺑﻴﻦ ﺍﻣﻮﺭ ﻣﺎﺩﻯ ﺭﺍ ﻣﻴﺮﺳﺎﻧﺪ ﻭ ﺍﻳﻦ ﻫﻤﺎن علوم ﻣﺎﺩﻯ ﻳﺎ ﺭﻳﺎﺿﻰ ﻳﺎ ﺣﻘﺎﻳﻖ ﺭﺋﺎﻟﻴﺴﺘﻰ ﺍﺳﺖ. ﺍﻳﻨﻬﺎ ﺧﺎﺩﻡ ﻣﺎ ﻧﻴﺴﺘﻨﺪ ﻭﻟﻰ ﻣﺰﺍﺣﻢ ﻣﺎﻫﻢ ﺩﺭﺗّﮑﺎﻣﻞ ﻧﻤﻴﺒﺎﺷﻨﺪ.ﻭﻟﻰ ﻣﺠﻤﻮعه های ﺩﻳﮕﺮ ﺍﺯ ﺩﺍﻧﺴﺘﻨﻰ ﻫﺎ ﻭ ﻋﻠﻮﻡ ﺍﺭﺯﺷﻰ ﻭ ﻋﻘﺎﻳﺪ ﻓﻠﺴﻔﻰ،ﻭ ﻳﺎ ﺑﺤق اﻳﺪﺁﻟﻴﺴﺘﻰ ﺫﻫﻨﻰ ﻭ ﺑﻰ ﺣﻘﻴﻘﺖ ﻫﺴﺘﻨﺪ. ﮐﻪ ﻫﻢ ﻧﻔﻌﻰ ﺑﺮﺍﻯ ﺗﮑﺎﻣﻞ ﺭﻭﺡ ﻣﺎ ﻧﺪﺍﺭﺩ،ﻭ ﺣﺘﻰ ﻧﻴﺰ ﻣﺎﻧﻊ ﺑﺰﺭﮔﻰ ﺩﺭ ﺗﮑﺎﻣﻞ ﺭﻭﺡ ﺍﺳﺖ. ﻭ ﺍﻳﻦ ﻋﻠﻢ ﺣﺠﺎﺏ ﺃﻋﻈﻢ ﺍﺳﺖ. ﻭ ﺍﺯ ﺗﻮ ﭼﻪ ﭘﻨﻬﺎﻥ۹۹ ﺩﺭﺻﺪ ﺫﻫﻦ ﺭﺍ ﻫﻤﻴﻦ ﻋﻠﻮﻡ ﺍﺭﺯﺷﻰ ﻓﺮﺍ ﮔﺮﻓﺘﻪ ، ﺣﺘﻰ ﺩﺭ ﺑﻴﻦ ﺩﺍﻧﺸﻤﻨﺪﺍﻥ ﺑﺰﺭﮒ ﻓﻴﺰﻳﻚ ﻭﻣﺎﺩﻯ ﭼﻨﻴﻦ ﺍﺳﺖ. ﻭ ﻟﺬﺍ ﻃﺮﺩ ﻭ ﺗﺨﻠﻴﻪ ﺫﻫﻦﺣﺘﻰ ﺑﺮ ﻋﻠﻤﺎ ﻫﻢ ﻭﺍﺟﺐ ﺍﺳﺖ،ﭼﻪ ﺭﺳﺪ ﺑﻔﻠﺎﺳﻔﻪ ﺫﻫﻨﻰ ﻳﺎ ﺩﻳﮕﺮ ﻏﻴﺮ ﺳﺎﻟﮑﺎﻥ ﺑﺎ ﺫﻫﻨﻰ ﺻﺪﺩﺭﺻﺪ ﺍﺭﺯﺷﻰ. ﻋﻠﺖ ﺑﻬﻢ ﺧﻮﺭﺩﻥ ﻋﻤﻞ ﻓﮑﺮ،ﺩﺭ ﻟﺤﻈﻪ ﺍﻧﺠﺎﻡ ﺁﻥ،ﺑﻮﺳﻴﻠﻪ ﻳﻚ ﺗﻮﺟّﻪ ﻭ ﻣﺮﺍﻗﺒﻪ ﻭ ﺩﺭ ﻫﻤﺎﻥ ﻟﺤﻈﻪ ﺍﻧﺠﺎﻡ ﻓﮑﺮ،ﺑﺨﺎﻃﺮ ﺍﻳﻦ ﺧﺎﺻﻴّﺖ ﺟﺎﻟﺐ ﺫﻫﻦ ﺍﺳﺖ،ﮐﻪ ﺫﻫﻦ ﺩﺭ ﻳﻚ ﺯﻣﺎﻥ ﻧﻤﻰ ﺗﻮﺍﻧﺪ ﺩﻭ ﻓﮑﺮ ﻣﺨﺘﻠﻒ ﺑﮑﻨﺪ ﻳﺎ ﺧﻮﺩ ﻓﮑﺮ،ﻭ ﻳﺎ ﻓﮑﺮ ﺗﻮﺟّﻪ ﺑﻴﻚ ﻓﮑﺮ. ﻳﺎ ﺍﻳﻨکه اﮔﺮ ﺑﺨﻮﺍﻫﻴم ﺪﺭ ﮔﺬﺷﺘﻪ ﻓﮑﺮ ﮐﻨﻴﻢ ﻭﺩﺭ ﺣﺎﻝ ﺣﺎﺿﺮ. ﭘس ﺑﻮﺩﻥ ﺩﺭﺣﺎﻝ،ﻳﻌﻨﻰ ﺑﺎ ﻋﻤﻞ ﻭ ﻓﮑﺮ ﺗﻮﺟّﻪ،باعث ﻗﻄﻊ ﮔﺬﺷﺘﻪ ﻭ ﮐﺎﺭ ﺣﺎﻓﻈﻪ ﻣﻴﺸﻮﻳﻢ . ﻫﺮﮔﺎﻩ ﻧﻴﺰ ﻣﺎﻧﻊ ﻧﺸﺨﻮﺍﺭ ﺫﻫﻦ،ﺍﺯ ﻧﻮﻉ ﺣﺎﻓظه های ﮔﺬﺷﺘﻪ ﻫﺎ ﺑﺎﺷﻴﻢ،ﺩﻳﮕﺮ ﻋﻠﻮﻡ ﻭﻣﻄﺎﻟﺐ ﺍﺭﺯﺷﻰ ﻧﻴﺰ ﺍﺯ ﺫﻫﻦ ﺧﺎﺭﺝ ﻣﻴﮕﺮﺩﻧﺪ.ﻭ ﻫﻤﻴﻦ ﺣﺬﻑ ﺷﺪﻥ ﻋﻠﻮﻡ ﺍﺭﺯﺷﻰ ﺍﺯ ﺫﻫﻦ ﺩﺭﺗﻮﺟّﻪ ﻟﺤﻈﻪ ﺑﻠﺤﻈﻪ ﻓﮑﺮ،ﻧﺎﺷﻰ ﺍﺯ ﺑﻰ ﺣﻘﻴﻘﺘﻰ ﻭ ﺑﻰ ﺩﻟﻴﻠﻰ ﻭﻭﻫﻤﻰ ﺑﻮﺩﻥ ﺁﻥ ﺍﺳﺖ. ﻭ ﺍﻟّﺎ ﻋﻤﻞ ﺗﻮﺟّﻪ ﮐﺮﺩﻥ ﺑﻔﮑﺮ،ﺩﺭ ﺑﺎﺭﻩ ﻳﻚ ﻣﻄﻠﺐ ﻋﻠﻤﻰ ﻭ ﺍﻣﻮﺭ ﻣﺎﺩﻯ ﻭﺯﻧﺪﮔﻰ ﺑﺸﺮﻯ ﺩﺭ ﺗﻦ ﻭ ﺫﻫﻦ،ﻭ ﺍﺯﺍﻳﻦ ﻋﻠﻮﻡ ﺍﺭﺗﺒﺎﻃﻰ ﻭ ﺗﮑﻨﻴﮑﻰ،ﻋﻤﻠﺎ ﻫﻢ باعث ﺣﺬﻑ ﺁﻧﻬﺎ ﻧﻴﺴﺖ. ﺯﻳﺮﺍ ﻭﺍﻗﻌﻴّﺘﻰ ﺧﺎﺭﺟﻰﻭ ﺍﺳﺎﺳﻰ ﻗﺒﻠﻰ ﺑﺮﺍﻯ ﺗﻮﺟّﻬﺎﺕ ﺫﻫﻦ ﺩﺍﺷته اﻧﺪ. ﻭﻟﻰ ﻋﻠﻮﻡ ﺍﺭﺯﺷﻰ ﺳﺮﺍﺳﺮ ﺗﺼﻮﺭﺍﺕ ﺫﻫﻨﻰ ﺑﺪﻭﻥ ﺍﺳﺎس اﺯ ﺧﻮﺩﻣﺎﻥ ﻳﺎﺍﺯﺩﻳﮕﺮﺍﻥ ﻫﺴﺘﻨﺪ.ﺯﻳﺮﺍ ﻗﻀﺎﻭت ﺪﻳﮕﺮﺍن ﺒﻮﺩﻩ ﺍﺯ ﺍﻣﻮﺭ ﺍﺭﺯﺷﻰ ﮐﻪ ﺑﻤﺎﺗﺤﻤﻴﻞ ﺷﺪﻩ ﺍﺳﺖ.ﺑﺎﺯ ﺑﺮ ﺍﺳﺎس ﻋﻤﻞ ﺫﻫﻦ ﺁﻧﻬﺎ ﺑﻮﺩﻩ،ﻧﻪ ﺩﺍﺭﺍﻯ ﺍﺳﺎس ﻣﺎﺩﻯ ﻭ ﺁﺑﮋﮐﺘﻴﻮ . ﻟﺬﺍ ﻣﻴﺘﻮﺍﻥ ﻋﻠﻮﻡ ﺍﺭﺯﺷﻰ ﺭﺍ ﺳﺒﮋﮐﺘﻴﻮ ﺫﻫﻨﻰ ﻭ ﺍﻧﺘﺰﺍﻋﻰ ﺧﻮﺍﻧﺪ.ﻭ ﻳﺎ ﺃﻣﺮﻯ ﺫﻫﻨﻰ ﻣﺘﺎﻓﻴﺰﻳﮑﻰ ﻭ ﺍﻳﺪﺁﻟﻴﺴﺘﻰ ﻭﻫﻤﻰ ﻧﺎﻣﻴﺪ، ﻭﻧﻪ ﺍﻳﺪﺁﻟﻴﺴﻢ ﺷﻬﻮﺩﻳﻮ ﺍﻳﺪﺁﻝ ﻃﻠﺒﻰ ﻭﻧﺠﺎﺕ ﺍﺯ ﻧﻮﻉ ﺑﺸﺮﻯ ﻓﻌﻠﻰ .
ﻫﻮﻳّﺖ ﻓﮑﺮﻯ
ﻳﺎ ﺩﺭﻙ ﺣﺎﻝ ﻭ ﻓﮑﺮ
ﺧﻮﺩﻣﺎﻥ،ﻇﺎﻫﺮﺍ
ﺍﻣﺮﻯ ﻭﺟﻮﺩﻯ ﻭﻭﺍﻗﻌﻰ ﺍﺳﺖ .ﻳﻌﻨﻰ
ﭼﻴﺰﻯ ﻫﺴﺖ، ﻭ ﺁﻧﺮﺍ
ﺧﻮﺩﻣﺎﻥ ﺍﺣﺴﺎس
ﻣﻴﮑﻨﻴﻢ ﮐﻪ ﻫﺴﺖ.ﺩﺭ
ﺣﺎﻟﻴﮑﻪ ﺑﺎﺯ ﺧﻮﺩﺑﺎﺯﻯ
ﺫﻫﻦ ﻭ ﺣﺮﮐﺎﺕ ﺗﺪﺍﻋﻰ
ﻭﺍﺭ ﻣﺪﺍﺭﻯ ﺫﻫﻦ
ﺍﺳﺖ.ﮐﻪ ﮔﺮﭼﻪ ﺩﻧﺒﺎﻟﻪ
ﺩﺍﺭ ﺑﻨﻈﺮﻣﻴﺮﺳﺪ،
ﺩﺭ ﺑﺮﺩﻯ ﺩﻭﺭ ﺗﺮ
ﺑﺎﺰ ﻣﺪﺍﺭﻯ ﻣﻴﺒﺎﺷﺪ،ﻭ
ﺑﻨﻘﻄﻪ ﺷﺮﻭﻉ ﺧﻮﺩ
ﺑﺎﺯ ﻣﻴﮕﺮﺩﺩ. ﻭ
ﻟﺬﺍ ﺗﺪﺍﻋﻰ ﻫﺎ
ﻫﺮﭼﻪ ﻃﻮﻟﺎﻧﻰ
ﺗﺮ ﺷﻮﻧﺪ،ﺑﺎﺯ
ﻣﺎﺭﺍ ﺑﺤﻘﻴﻘﺖ
ﻭ ﺳﺮﭼﺸﻤﻪ ﺁﻥ ﺍﻓﮑﺎﺭ
ﻧﻤﻰ ﺭﺳﺎﻧﻨﺪ. ﻭ
ﺑﺮﺍﻯ ﻫﻤﻴﻦ ﺗﺪﺍﻋﻰ
ﻫﺎﻯ ﻧﺎﺩﺭﺳﺖ ﻫﺴﺘﻨﺪ،ﻟﺬﺍ
ﻧﻮﺁﻭﺭﻯ ﻭ ﺍﮐﺘﺸﺎﻑ
ﻋﻘﻠﻰ ﺍﺯ ﺁﻧﻬﺎ
ﻧﻤﻰ ﺁﻳﺪ. ﺩﺭﺳﺖ
ﺑﻌﮑس ﺍﻟﻬﺎﻣﺎﺕ
ﮐﺎﻣﻠﺎﻥ ﺑﺎﺯﮔﺸﺘﻪ
ﺑﺨﻠﻖ ﺯﻧﺪﻩ . ﻭ ﺑﺨﺎﻃﺮ
ﻫﻤﻴﻦ ﻭﻫﻤﻰ ﺑﻮﺩﻥ
ﺫﻫﻦ،ﻭ ﻣﺤﺘﻮﻳﺎت
اﻣﻮﺭﻏﻴﺮﻋﻠﻤﻰ
ﺫﻫﻦ، ﮐﻪ ﺍﺻﻞ ﻭﺟﻮﺩ
ﺗﻔﮑّﺮ ﻭﺣﺎﻓﻈﻪ،ﺧﻮﺩ
ﻳﻚ ﺍﻣﺮ ﻭﻫﻤﻰ ﺍﺳﺖ.
ﻳﻌﻨﻰ ﺍﻓﮑﺎﺭ ﻣﺘﻮﺍﻟﻰ
ﺫﻫﻦ ﺩﺭ ﺍﻣﻮﺭ ﺍﺭﺯﺷﻰ،
ﮐﻪ ﻇﺎﻫﺮﺍ ﺍﺯ ﺣﺎﻓﻈﻪ
ﺳﺮﭼﺸﻤﻪ ﻣﻴﮕﻴﺮﺩ،ﺟﺰ
ﺣﺮﮐﺖ ﻭﺑﺎﺯﻯ ﻧﻔس
ﺑﻴﺸﺘﺮ ﻧﻤﻴﺒﺎﺷﺪ.ﻭ
ﺑﺼﻮﺭﺕ ﻭﻫﻤﻰ،ﺩﺭ
ﺣﺎﻓﻈﻪ ﺍﻧﺒﺎﺷﺘﻪ
ﺑﻮﺩه اﻧﺪ ﻭ ﻧﻪ
ﺣﻘﺎﻳﻖ. ﻭ ﻋﻠﻮﻡ
ﺍﺭﺗﺒﺎﻃﻰ ﻭ ﺗﮑﻨﻮﻟﻮﮊﻯ
ﻭ ﺭﻳﺎﺿﻴّﺎﺕ،ﺩﺍﺭﺍﻯ
ﻃﺒﻘﻪ ﺑﻨﺪﻯ ﻧﺴﺒﺘﺎ
ﺩﺭﺳﺘﻰ ﺍﺯ ﺣﻘﻴﻘﺖ
ﻫﺴﺘﻨﺪ ﻭﻭﻫﻤﻰ
ﻧﻤﻰ ﺑﺎﺷﺪ. ﻟﺬﺍ
ﻃﺮﺩ ﺣﺎﻓﻈﻪ ﺍﺯ
ﺁﻧﻬﺎ ﺩﺭ ﺗﻤﺮﮐﺰ
ﻓﮑﺮﻯ،ﻭ ﺗﻮﺟّﻪ
ﺑﺤﺎﻝ ﺣﺎﺿﺮ ﻓﮑﺮ
باعث ﻃﺮﺩﺁﻧﻬﺎ
ﺍﺯ ﺣﺎﻓﻈﻪ ﻣﻴﺸﻮﺩ.
ﺍﻟﺒﺘﻪ ﺍﮔﺮ ﺗﻨﻬﺎ
ﺳﺎﻋﺎﺗﻰ ﺩﺭ ﺗﻤﺮﮐﺰ
ﻭ ﺗﻮﺟّﻪ ﺑﻔﮑﺮ
ﺻﻮﺭﺕ ﮔﻴﺮﺩ ﺣﺎﻓﻈﻪ
ﺿﻌﻴﻒ ﻣﻴﺸﻮﺩ،
ﻭ ﺍﻣﺎ ﻫﻨﻮﺯ ﺁثاﺭﻯ
ﺩﺭ ﺁﻥ ﺑﺎﻗﻰ ﺍﺳﺖ.
ﻭ
ﺍﮔﺮ
ﺳﺎﻟﻚ ﺍﻳﻦ ﺗﻮجّه
ﺑﻮﺟﻪ ﻭﺻﻮﺭت ﻮﻟﻰّ
ﺍﻟﻬﻰ ﺧﻮﺩ، ﺯﻣﺎﻧﻰ ﺍﺩﺍﻣﻪ
ﺑﺪﻫﺪ، ﺁﻧﮕﺎﻩ
ﺩﺭﺣﺎﻓﻈﻪ،ﻭ ﻳﺎ
ﺑﻬﺘﺮ ﺑﮕﻮﺋﻴﻢ
ﺩﺭ ﺗﺼﻮﺭﺍﺕ ﻭﻫﻤﻰ
ﻭ ﺍﺭﺯﺷی ﺤﺎﻓﻈﻪ،ﭼﻴﺰﻯ
ﺑﺎﻗﻰ ﻧﺨﻮﺍﻫﺪ
ﻣﺎﻧﺪ.ﮔﺮﭼﻪ ﻫﻨﻮﺯ
ﺩﺍﻧﺴﺘﻪ ﻫﺎﻯ ﻣﺎﺩﻯ
ﺑﺎﻗﻰ ﻫﺴﺘﻨﺪ،ﻭ
ﻟﺎﺯﻣﻪ ﭘﻴﺸﺮﻓﺖ
ﺣﻴﺎﺕ ﻭﺯﻧﺪﻩ ﺑﻮﺩﻥ
ﻫﺴﺘﻨﺪ. ﻭ ﺫﻫﻦ ﺑﺎ
ﻋﺎﺩﺕ ﮐﺮﺩﻥ ﺑﺘﻮﺟّﻪ
ﻭ ﺗﻤﺮﮐﺰ ﺩﺭ ﺣﺎﻝ
ﻓﮑﺮ ﮐﺮﺩﻥ،ﺣﺎﻟﺘﻰ
ﻣﻨﻈّﻢ ﻭ ﺳﺎﻟﻢ
ﺑﺨﻮﺩ ﻣﻴﮕﻴﺮﺩ .
ﭘس ﺯﻣﺎﻥ ﻭ ﻣﻔﻬﻮﻡ ﮔﺬﺷﺘﻪ ﻫﺎ ﺩﺭ ﺣﻔﻆ ﻫﻮﻳّﺖ ﻓﮑﺮﻯ ﻭ ﺗﺼﻮﺭﺍﺕ ﺫﻫﻨﻰ ﺳﺨﺖ ﻣﻬﻢ ﺍﺳﺖ. ﻭ ﺷﺎﻳﺪ ﺑﺘﻮﺍﻥ ﺗﻌﺮﻳﻒ ﺯﻣﺎﻥ ﺭﺍ ﭼﻨﻴﻦ ﮔﻔﺖ،ﮐﻪ ﻫﻤﺎﻥ ﺭﺍﺑﻄﻪ ﺩﺍﺩﻥﺟﺮﻳﺎﻥ ﺣﺎﻝ ﺧﻮﺩﻣﺎﻥ ﺑﺎ ﮔﺬﺷﺘﻪ ﺩﺭ ﺣﺎﻓﻈﻪ ﺍﺳﺖ . ﻳﻌﻨﻰ ﺍﺯ ﻧﺘﺎﻳﺞ ﻓﮑﺮ ﻋﺎﺩﻯ ﮐﻪ ﺑﺤﺎﻓﻈﻪ ﺭﺳﻴﺪﻩ ﺯﻣﺎﻥ ﺍﺳﺖ . ﻭ ﻟﺬﺍ ﺗﻤﺮﮐﺰ ﻭﺍﻗﻌﻰ ﺑﺎ ﻃﺮﺩ ﻓﮑﺮ ﺯﻣﺎﻥ ﻧﻴﺰ ﺍﺯ ﺑﻴﻦ ﻣﻴﺮﻭﺩ، ﻭ ﻳﺎ ﮐﻮﺗﺎﻩ ﻣﻴﺸﻮﺩ. ﻭﺩﺭ ﻋﺎﻟﻢ ﻣﻠﮑﻮﺕ ﻓﻮﻕ ﻧﺎﺳﻮﺕ،ﮐﻪ ﺍﺭﻭﺍﺡ ﺳﺮﮔﺮﺩﺍﻥ ﻏﻴﺮ ﻣﻮﻓﻖ ﺑﻨﺠﺎﺕ،ﻣﺸﻐﻮﻝ ﺑﺮﺳﻪ ﺯﺩﻥ ﺩﺭﺩﻧﺎﻙ ﺧﻮﺩ ﻫﺴﺘﻨﺪ،ﺗﺎ ﺩﻭﺑﺎﺭﻩ ﺑﻴﻚ ﻧﻄفه اﻯ ﮐﺎﺭﻣﺎ ﺷﻮﻧﺪ، ﻣﺴﺄﻟﻪ ﺯﻣﺎﻥ ﺭﺍ ﺩﺭﻙ ﻧﻤﻰ ﮐﻨﻨﺪ،ﻳﺎ ﺑﺸﮑﻞ ﺩﻧﻴﻮﻯ ﺩﺭﻙ ﻧﻤﻰ ﮐﻨﻨﺪ. ﻭ ﺩﺭﻋﻮﺍﻟﻢ ﺑﺎﻟﺎﺗﺮ ﺗﺎ ﻟﺎﻫﻮﺕ،ﺑﺎﺯ ﺫﻫﻦ ﻭ ﻣﻔﻬﻮﻡ ﻭﻟﮕﺮﺩﻯ ﻓﮑﺮ، ﺩﺭ ﮐﺎﺭ ﻧﺨﻮﺍﻫﺪ ﺑﻮﺩ.ﻭﺯﻣﺎﻥ ﮐﻮﺗﺎﻩ ﻣﻴﺸﻮﺩ،ﻳﺎﻣثلا ﺑﺎﻟﻌﮑس ﺣﻴﻮﺍﻧﺎﺕ ﭘﺴﺖ،ﮐﻪ ﺑﺮﺍﻯ ﻣﺎ ﻋﻤﺮ ﺁﻧﻬﺎ ﺳﺎﻝ ﻭﺣﺘﻰ ﻣﺎﻫﻬﺎﻯ ﺃﻧﺪﮐﻰ ﺍﺳﺖ،ﻭﻟﻰ ﺑﺮﺍﻯ ﺧﻭﺩﺷﺎﻥ ﺯﻣﺎﻥ ﺯﻧﺪﮔﻰ ﺁﻧﻬﺎ ﺑﺴﻴﺎﺭ ﺩﺭﺍﺯ ﺗﺮ ﺍﺳﺖ.ﮐﻪ ﺩﺭ ﺭﻧﺞ،ﺍﺣﺴﺎس ﺯﻣﺎﻥ ﺑﻴﺸﺘﺮ ﻭ ﺩﺭ ﻟﺬﺕ ﻭ ﺳﺮﻣﺴﺘﻰ،ﺯﻣﺎﻥ ﺯﻭﺩ ﮔﺬﺭ ﻣﻴﺒﺎﺷﺪ. ﺩﺭ ﻫﺮ ﺣﺎﻝ ﺯﻣﺎﻥ ﮐﺎﻣﻠﺎ ﺍﻣﺮﻯ ﺍﺯ ﻧﻮﻉ ﺍﺣﺴﺎس ﻭ ﺍﺩﺭﺍﻙ ﺩﺭ ﺫﻫﻦ ﻭ ﻧﻔس ﺍﺳﺖ. ﻟﺬﺍ ﺍﻧﺘﺰﺍعی اﺳﺖ ﻭﺍﺣﻮﺍﻟﻰ ﻣﻨﺎﺳﺐ ﻣﻘﺎﻡ ﻧﻮﻋﻰ ﻭﺗﮑﺎﻣﻠﻰ ﻳﻚ ﻣﻮﺟﻮﺩ.
ﻭ ﺑﺎ ﺣﺬﻑ ﺯﻣﺎﻥ ﻭﮔﺬﺷﺘﻪ ﺩﺭ ﺳﻠﻮﻙ ﺍﻟﻬﻰ،( ﻣﻦ ) ﻧﻴﺰ ﻧﺎﭘﻴﺪﺍ ﻣﻴﺸﻮﺩ.ﻭ ﻋﺎﻣﻞﺩﻳﮕﺮﻯ ﻏﻴﺮ ﺍﺯ ﺯﻣﺎﻥ ﻭ ﮔﺬﺷﺘﻪ،ﮐﻪ ﺩﺭ ﻫﻮﻳّﺖ ﻓﮑﺮﻯ ﻭ ﺣﺎﻟﺖ ﺗﻔﮑّﺮ ﻣﺎ ﻭﺟﻮﺩ ﺩﺍﺭﺩ. ﮐﻪ ﻋﺎﻣﻞ ﺩﻭ ﺑﻴنی ﺭﻭﺍﻧﻰ ﻭ ﺍﺣﻮﺍﻟﻰ ﻧﻔس ﺍﺳﺖ.ﺯﻳﺮﺍ ﺩﺭ ﺗﺮﺑﻴﺖ ﻧﺎﺩﺭﺳﺖ ﻣﺤﻴﻄﻰ ﻭﺳﻄﺢ ﻋﻘﻞ ﺟﻤﻌﻰ ﺑﻄﻔﻞ ﭼﻨﺎﻥ ﺗﻌﻠﻴﻢ ﺩﺍﺩﻩ ﻣﻴﺸﻮﺩ،ﮐﻪ ﻫﺮ ﺣﺎﺩثه ﺭﺍ ﺩﻭ ﺟﻮﺭ ﺑﺒﻴﻨﺪ. ﺑﻘﻮﻝ ﻣﻮﻟﺎﻧﺎ،ﻏﻠﺎﻣﻰ ﮐﻪ ﺍﺣﻮﻝ ﺑﻮﺩ ﻭ ﺩﻭ ﺑﻴﻨﻰ ﺩﺍﺷﺖ.ﻳﻚ ﺑﻄﺮﻯ ﺭﺍ ﺩﻭﺗﺎ ﺩﻳﺪﻩ.ﻭ ﻧﻤﻰ ﺩﺍﻧﺴﺖ ﮐﺪﺍﻡ ﺭﺍ ﺑﺮﺍﻯ ﺍﺭﺑﺎﺏ ﺑﺒﺮﺩ. ﻭﻭﻗﺘﻰ ﺑﺪﺳﺘﻮﺭ ﺍﺭﺑﺎﺏ ﻳﮑﻰ ﺭﺍ ﺷﮑﺴﺖ ﻫﺮ ﺩﻭ ﺷﮑﺴﺘﻪ ﺷﺪﻩ ﺑﻮﺩﻧﺪ. ﻭ ﺍﻳﻦ ﺍﺷﺎﺭﻩ ﺑﮑﺸﺘﻦ ﺩﻭ ﺑﻴﻨﻰ ﺩﺭ ﻧﻔس ﺍﺳﺖ. ﺯﻳﺮﺍ ﺫﻫﻦ ﺩﻭﻣﺠﻤﻮﻋﻪ ﺍﻃﻠﺎﻋﺎﺕ ﺣﻔﻆ ﻣﻴﮑﻨﺪ. ﻳﮑﻰ ﺣﻘﺎﻳﻖ ﺭﺋﺎﻟﻴﺴﺘﻰ ﺧﺎﺭﺟﻰ،ﻭ ﻳﮑﻰ ﺗﻌﺒﻴﺮﺍت ﻮﺗﻔﺴﻴﺮﺍﺕ ﺍﺭﺯﺷﻰ ﺫﻫﻨﻰ،ﮐﻪ ﻭﺍﻗﻌﻴّﺘﻰ ﺧﺎﺭﺟﻰ ﻧﺪﺍﺭﻧﺪ. ﺩﺭ ﺍﻳﻦ ﻭﺿﻊ ﺍﺯ ﺻﻔﺎﺗﻰ ﺗﺸﮑﻴﻞ ﺷﺪه اﻧﺪ.که هر ﻣﺠﻤﻮعه اﻯ ﺍﺯ ﺗﻌﺒﻴﺮﺍﺕ ﺭﺍ،ﺗﺤﺖ ﻋﻨﻮﺍﻥ ﺻﻔﺘﻰ ﻃﺒﻘﻪ ﺑﻨﺪﻯ ﻭ ﺑﺎﻳﮕﺎﻧﻰ ﺷﺪه اﻧﺪ. ﺑﻌﺪ ﺍﻳﻦ ﻣﺮﮐﺰ ﺻﻔﺎﺗﻰ ﺗﺸﮑﻴﻞ ﺷﺪﻩ، ﻭﺟﻮﺩﻯ ﻭﺍﻗﻌﻰ ﺗﻠﻘﻰ ﻣﻴﮕﺮﺩﻧﺪ.ﻣﺎﻧﻨﺪ ﺣﮑﻢ ﺍﺭﺯﺷﻰ ﮐﻠّﻰ،ﭼﻮﻥ ﺷﺠﺎﻉ ﻭ ﻳﺎ ﺗﺮﺳﻮ ﺑﻮﺩﻥ،ﮐﻪ ﺑﺮﺧﻮﺩﻣﺎﻥ ﻭ ﺑﺮﺣﺴﺐ ﻧﻈﺮ ﺩﻳﮕﺮﺍﻥ،ﺑﺮﺧﻮﺩﻣﺎﻥ ﻧﺴﺒﺖ ﺩﺍﺩه اﻳﻢ .ﻫﻢ ﺍﻳﻦ ﻣﺮﮐﺰ ﺧﻮﺩ ﺻﻔﺖ ﺍﺳﺖ،ﻭﻧﻴﺰ ﺻﻔﺘﻰ ﮐﻪ ﺑﻪ ﺍﻳﻦ ﻣﺮﮐﺰ ﺩﺍﺩه اﻳﻢ . ﺩﻭﺑﺎﺭ ﺻﻔﺖ ﺑﮑﺎﺭ ﺭﻓﺘﻪ ﺍﺳﺖ . ﺩﺭ ﺣﺎﻟﺖ ﻣﺮﮐﺰ،ﺑﺎﺯ ﻫﻤﺎﻥ ﺻﻔﺖ ﺍﺳﺖ.ﻧﻪ ﺍﻳﻨﮑﻪ ﺩﻭ ﭼﻴﺰ ﺩﺭﮐﺎﺭ ﺑﺎﺷﺪ. ﺷﺎﻳﺪ ﺑﺘﻮﺍﻥ ﮔﻔﺖ ﻳﮑﻰ( ﻣﻦ ) ﻭﻫﻤﻰ،ﻭ ﻳﮑﻰ ﻣﻘﺎﻡ ﺗﮑﺎﻣﻠﻰ( ﻣﻦ) ﮐﻪ ﺍﺻﻠﻰ ﻭﻭﺍﻗﻌﻰ ﺍﺳﺖ. ﮔﺮﭼﻪ ﺩﺭ ﺗﻮﻟﺪﺍﺕ ﺑﻌﺪﻯ،ﺑﺎﺯ ﺍﻳﻨﻬﺎ ﺧﻮﺩ ﻭﻫﻤﻰ ﺧﻮﺍﻫﻨﺪ ﺷﺪ،ﻭ ﺑﺎﻳﺪ ﻣﻘﺎﻡ ﺟﺪﻳﺪ ﻳﺎ ( ﻣﻦ) ﺟﺪﻳﺪ ﭘﻴﺪﺍ ﮐﺮﺩ. ﻳﻌﻨﻰ ﺍﻧﺴﺎﻥ ﻭ ﻫﺮ ﻣﻮﺟﻮﺩﻯ ﺩﺭ ﻫﺮ ﻣﻘﺎﻣﻰ ﮐﻪ ﺑﺎﺷﻨﺪ،ﺍﻟﺂﻥ ﻭﺍﻗﻌﻰ ﻫﺴﺘﻨﺪ،ﻭﻟﻰ ﺑﺎﻳﺪ ﺑﻌﺪﺍ ﻭﺍﻗﻌﻰ ﺗﺮ ﺷﻮﻧﺪ. ﻭ ﻭﺍﻗﻊ ﺍﻣﺮﻭﺯ ﺑﺎﻳﺪ ﺗﺒﺪﻳﻞ ﺑﻮﻫﻢ ﻓﺮﺩﺍ ﮔﺮﺩﺩ.ﻭ ﺑﺎﻟﺂﺧﺮﻩ ﺩﺭ ﭘﺎﻳﺎﻥ ﺍﺣﺘﻤﺎﻝ ﺗﮑﺎﻣﻠﺎﺕ ﮊﻧﺘﻴﻚ ﺭﻭﺣﻰ ﺍﻧﺴﺎﻥ ﺑﺨﺪﺍ ﻧﺰﺩﻳﮑﺘﺮ ﺷﻮﺩ. ﺩﺭ ﺣﺎﻟﻴﮑﻪ ﻣﻦ ﻭﺍﻗﻌﻰ ﺍﻣﺮﻭﺯ،ﺟﺰ ﺟﺮﻳﺎﻧﻰ ﻭ ﺳﻴﺎﻟﻬﺎﻯ ﻣﺘﻐﻴّﺮ ﺩﺍﺋﻢ ﺑﻴﺸﺘﺮ ﻧﻴﺴﺖ. ﻭ ﺍﮔﺮ ﺍﻳﻦ ﻣﻦ ﻣﻮﻫﻮﻡ ﺭﺍ ﻧﺪﺍﺷﺖ،ﺣﺘﻰ ﻭﺟﻮﺩ ﺧﻮﺩﺭﺍ ﻧﻤﻰ ﺷﻨﺎﺧﺖ. ﻫﻤﺎﻥ ﻃﻮﺭ ﮐﻪ ﮐﻮﺩﻙ ﻧﻤﻰ ﺷﻨﺎﺳﺪ. ﻭ ﺭﻭﺡ ﻫﻢ ﺑﻌﺪ ﺍﺯ ﻣﺮﮒ ﺧﻮﺩﺭﺍ ﻧﺨﻮﺍﻫﺪ ﺷﻨﺎﺧﺖ.ﺗﺎ ﺍﻳﻨﮑﻪ ﺑﺼﻮﺭﺕ ﻃﻔﻠﻰ ﺩﺭ ﺗﻮﻟﺪﻯ ﺟﺪﻳﺪ ﺩﺭﺁﻳﺪ.ﻭ ﺑﺮﺣﺴﺐ ﻣﻘﺎﻡ ﺟﺪﻳﺪ ﺍﻳﻦ( ﻣﻦ) ﻫﻮﻳّﺘﻰ ﺑﺮﺍﻯ ﺧﻮﺩ ﺩﺭﻳﺎﺑﺪ. ﭘس ﻫﻤﻴﻦ ﺧﻮﺩ ﺑﻴﻨﻰ ﻣﺎ،ﻧﺘﻴﺠﻪ ﺗﺸﺘﺖ ﻣﺎ ﺑﺪﺭﻙ ﻓﮑﺮﻯ ﺣﺎﻓظه اﻯ ﻣﺎ ﺍﺳﺖ.ﮐﻪ ﻣﻦ ﻭ ﺷﺨﺼﻴّﺖ ﮐﺎﺫﺏ ﺭﺍ ﺑﺮﺍﻯ ﻣﺎ ﺣﻔﻆ ﻣﻴﮑﻨﺪ. ﻭﻟﻰ ﺑﺎﺳﻠﻮﻙ ﺍﻟﻬﻰ ﻭ ﺗﺮﻙ ﺍﻳﻦ ﺣﺎﻓﻈﻪ،ﻭ ﺷﺨﺼﻴّﺖ، (ﻣﻦ) ﺑﻤﻦ ﺑﺮﺗﺮﻯ ﺷﻬﻮﺩﻯ،ﮐﻪ ﺑﺎﺯ ﺧﻮﺩ ﺭؤﻳﺘﻰ ﺳﻤﺒﻮﻟﻴﻚ ﺍﺳﺖ ﻣﻴﺮﺳﺪ،ﻭﻣﻦ ﻭ ﺷﺨﺼﻴّﺖ ﻭﺍﻗﻌﻰ ﺩﺭ ﺗﻮﻟﺪ ﺑﻌﺪﻯ ﺑﺮﺍﻯ ﻏﻴﺮﻭﺍﺻﻠﺎﻥ،ﻭ ﺩﺭ ﺭﺟﻌﺖ ﻓﻮﻕ ﺑﺸﺮﻯ ﺑﺮﺍﻯ ﮐﺎﻣﻠﺎﻥ ﭘﻴﺪﺍ ﻣﻴﺸﻮﺩ.
ﻣثاﻝ ﺩﻭ ﺑﻴﻨﻰ ﻣﺎ ﺩﺭ ﺩﻳﺪﻥ ﺟﻨﮕﻞ ﻭ ﺩﺭﺧﺘﺎﻥ ﺍﺳﺖ.ﮐﻪ ﺑﻘﻮﻝ ﺍﺣﻤﻘﻰ ﺩﺭﺧﺘﺎﻥ ﻧﻤﻰ ﮔﺬﺍﺭﻧﺪ ﺟﻨﮕﻞ ﺭﺍ ﺑﺒﻴﻨﻢ. ﺍﻭ ﻫﻢ ﺻﻔﺖ ﻣﻰ ﺑﻴﻨﺪ ﻭ ﻫﻢ ﺻﺎﺣﺐ ﺻﻔﺖ ﺭﺍ . ﻫﻢ ﺟﻨﮕﻞ ﻣﻰ ﺑﻴﻨﺪ ﻭ ﻫﻢ ﺻﻔﺖ ﺟﻨﮕﻞ ﺭﺍ. ﻳﺎ ﻣﻦ ﺭﺍ ﻣﻰ ﺑﻴﻨﺪ،ﻭ ﺻﻔﺎﺕ ﻭﻣﻘﺎﻡ ﻣﻦ ﺭﺍ. ﺍﮔﺮ ﺩﺭﺧﺖ ﻫﺴﺖ ﺩﻳﮕﺮ ﺟﻨﮕﻠﻰﻧﻴﺴﺖ.ﻭﻟﻰ ﻧﻤﻴﺘﻮﺍﻥ ﮔﻔﺖ ﺍﮔﺮ ﺟﻨﮕﻞ ﻫﺴﺖ،ﺩﻳﮕﺮ ﺩﺭﺧﺘﻰ ﻧﻴﺴﺖ. ﭘﺶ ﺟﻨﮕﻞ ﺻﻔﺖ ﻭ ﺍﺳﻤﻰ ﺑﺮﺍﻯ ﺩﺭﺧﺘﺎﻥ ﺍﺳﺖ،ﻭ ﻟﺬﺍ ﻭﻫﻤﻰ ﺍﺳﺖ. ﭘس ﻣﻦ ﺗﺮﺳﻮ ﻳﻌﻨﻰ ﺗﺮﺳﻮﺋﻰ یک ﺗﺮﺳﻮ ﺍﺳﺖ.ﮐﻪ ﺟﻤله اﻯ ﺑﻰ ﻣﻌﻨﻰ ﺑﻴﺸﺘﺮ ﻧﻴﺴﺖ.(ﻣﻦ) ﺷﺨﺺ ﺩﺭ ﺍﻳﻨﺠﺎ ﺻﻔﺎﺕ ﺗﺮس ﺍﺳﺖ ﻭ ﻟﺬﺍ ﺗﺮﺳﻮ ﺍﺳﺖ.ﻭ ﺍﮔﺮ ﺻﻔﺖ ﺧﻮﺩﺭﺍ ﮐﻪ ﻭﻫﻤﻰ ﺍﺳﺖ ﺑﺮﺩﺍﺭﺩ،ﺩﻳﮕﺮ ﺍﻭ ﺗﺮﺳﻮ ﻧﻴﺴﺖ.ﺑﻠﮑﻪ ﻫﻤﺎﻥ ﺍﺳﺖ ﮐﻪ ﻫﺴﺖ. ﻭﻗﺘﻰ ﺻﻔﺎﺕ ﺍﺭﺯﺷﻰ ﺭﺍ ﺍﺯ ﺣﺎﻓﻈﻪ ﻃﺮﺩ ﮐﺮﺩﻳﻢ. ﺩﻭ ﺑﻴﻨﻰ ﺑﻴﻚ ﺑﻴﻨﻰ،ﻳﺎ ﻧﺴﺒﺘﺎ ﻭﺍﻗﻊ ﺑﻴﻨﻰ ﺑﻴﺸﺘﺮﻯ ﺩﺍﺭﻳﻢ . ﻭ ﺑﻘﻮﻝ ﭘﻴﺎﻣﺒﺮﺍﺷﻴاء ﺭﺍ(ﮐﻤﺎ ﻫﻰ ﻓﻰ ﺍﻟﺬﺍﺕ)ﺧﻮﺍﻫﻴﻢ ﺩﻳﺪ،ﻧﻪ ﺁﻧﻄﻮﺭ ﮐﻪ ﺩﻳﮕﺮﺍﻥ ﺑﻄﻮﺭ ﺍﺭﺯﺷﻰ ﺑﻤﺎ ﺗﺤﻤﻴﻞ ﮐﺮﺩه ﻭﻣﺎ ﻧﻴﺰ ﺑﺂﻥ ﺍﺭﺯﺷﻬﺎ ﻭ ﻣﻌﻴﺎﺭﻫﺎ ﺍﺩﺍﻣﻪ ﺩﺍﺩه اﻳﻢ .
ﻫﻮﻳّﺖ ﻓﮑﺮﻯ ﺧﻮﺩ ﮐﻪ ﻣﻌﻤﻮﻟﺎ ﺩﺭ ﺧﻠﻮﺕ ﺑﻬﺘﺮ ﺁﻧﺮﺍ ﻣﻰ ﺑﻴﻨﻴﻢ، ﺣﺎﺻﻞ ﻋﻤﻞ ﺫﻫﻦ ﺍﺳﺖ،ﮐﻪ ﻧﺎﻡ ﺗﻔﮑّﺮ ﺍﮐﺘﻴﻮ ﻭ ﻣثبت ﺑﺮ ﺁﻥ ﻣﻴﮕﺬﺍﺭﻳﻢ،ﺟﺮﻳﺎﻧﻰ ﻣﻌﻴّﻦ ﺍﺳﺖ.ﻭ ﺫﻫﻦ ﻫﻤﻴﺸﻪ ﺑﺎ ﮐﻴﻔﻴّﺘﻰ ﻣﻌﻴﻦ ﺟﺮﻳﺎﻥ ﺩﺍﺭﺩ.ﻭﻟﻰ ﻣﺎ ﺑﺸﮑﻞ ﺧﻮﺩﺳﺮﺍﻧﻪ ﻭ ﻧﺎﺷﻴﺎﻧﻪ ﻭ ﭘﻨﺪﺍﺭﮔﻮﻧﻪ،ﻭ ﺑﺪﻭﻥ ﺍﺳﺎس ﻣﻨﻄﻘﻰ،ﺍﻳﻦ ﺟﺮﻳﺎﻥ ﻓﮑﺮﻯ ﺭﺍ ﺗﻔﮑﻴﻚ ﮐﺮﺩﻩ،ﺑﺮﺧﻰ ﺍﺯ ﺁﻧﺮﺍ ( ﻣﻦ) ﻭ ﺑﺮﺧﻰ ﺩﻳﮕﺮ ﺭﺍ ﺻﻔﺎﺕ ﺍﻳﻦ ( ﻣﻦ ) ﺩﺭﻣﻴﺂﻭﺭﻳﻢ. ﻭ ﺍﻳﻦ ﺩﻭ ﻗﺴﻤﺖ ﺑﺨﺎﻃﺮ ﺗﻘﺴﻴﻢ ﻭﻫﻤﻰ ﻭ ﺑﺎﻃﻞ،ﻣﺪﺍﻡ ﺟﺎﻯ ﻳﮑﺪﻳﮕﺮ ﺭﺍ ﻣﻴﮕﻴﺮﻧﺪ. ﻫﻤﺎﻥ ﻃﻮﺭ ﮐﻪ ﻣﺎﺩه ﻮ ﺍﻧﺮﮊﻯ ﺩﺭﻓﻴﺰﻳﻚ ﺟﺪﻳﺪ،ﺟﺎﻯ ﻳﮑﺪﻳﮕﺮﺭﺍ ﻣﻴﮕﻴﺮﻧﺪ. ﻭﻣﻌﻠﻮﻡ ﻧﻴﺴﺖ ﻭﺍﻗﻌﺎ ﮐﺪﺍﻡ ﻗﺴﻤﺖ ( ﻣﻦ) ﺍﺳﺖ، ﻭکدﺍﻡ ﻗﺴﻤﺖ ﻣﺸﺨّﺼﺎﺕ ﻣﻦ. ﻭ ﺍﺯ ﻫﻤﻴﻦ ﺟﺎ ﺍﺳﺖ ﮐﻪ ﺩﻭ ﺑﻴﻨﻰ ﻭﺍﺣﻮﻟﻰ ﻓﮑﺮ ﺩﺳﺖﻣﻴﺪﻫﺪ. ( ﻣﻦ) ﺷﺠﺎﻉ ﻣﻌﻠﻮﻡ ﻧﻴﺴﺖ ﮐﺪﺍﻡ ﻗﺴﻤﺖ ﺫﻫﻦ ﻣﻦ ﺍﺳﺖ،ﻭ ﮐﺪﺍﻡ ﻗﺴﻤﺖ ﺻﻔﺖ ﺷﺠﺎﻋت ﺪﺍﺭﺩ. ﺑﻌﺪ ﻫﻢ ﺻﻔﺎﺕ ﺩﻳﮕﺮ ﭘﻴﺪﺍ ﻣﻴﺸﻮﻧﺪ.ﮐﻪ ﺑﺮ ﺷﻠﻮﻏﻰ ﺫﻫﻦ ﻣﻰ ﺍﻓﺰﺍﻳﺪ. ﺩﺭ ﺣﺎﻟﻴﮑﻪ ﻋﻤﻠﺎ ﺻﻔﺎﺕ ﺟﺪﻳﺪ، ﻫﻤﺎﻥ ﺻﻔﺎﺕ ﻗﺒﻠﻰ ﻫﺴﺘﻨﺪ. ﻭ ﻫﺮ ﻳﻚ ﺍﺯ ﺁﻧﻬﺎ ﺍﺯ ﺻﻔﺖ ﻗﺒﻠﻰ ﻧﺘﻴﺠﻪ ﮔﺮﻓﺘﻪ ﺷﺪﻩ ﺍﺳﺖ.ﻭ ﻫﻤﻪ ﺁﻧﻬﺎ ﻧﻴﺰ ﺑﺎﺯ ﻫﻤﺎﻥ ﺧﻮﺩ( ﻣﻦ) ﻫﺴﺘﻨﺪ. ﺧﻠﺎﺻﻪ ﺟﺮﻳﺎﻧﻰ ﻓﮑﺮﻯ ﻭ ﺫﻫﻨﻰ ﻭ ﻧﻔﺴﺎﻧﻰ ﺧﺎﺻﻰ ﺍﺳﺖ،ﮐﻪ ﻫﺮﮔﺰ ﻗﺎﺩﺭ ﺑﺪﺭﻙ ﻣﺎﻫﻴّﺖ ﻭ ﻣﮑﺎﻧﻴﺰﻡ ﺁﻧﻬﻢ ﻧﻴﺴﺘﻴﻢ.ﻭﻟﻰ ﻧﺎﺷﻴﺎﻧﻪ ﻭ ﺧﻮﺩ ﺧﻮﺍﻫﺎﻧﻪ ﺁﻧﺮﺍ ﺟﺰﻳﻪ ﻭﻃﺒﻘﻪ ﺑﻨﺪﻯ ﻣﻰ ﮐﻨﻴﻢ . ﻭﻟﻰ ﺍﮔﺮ ﻫﻤﻴﻦ ﻓﮑﺮ ﺩﺭ ﺟﻬﺘﻰ ﺣﻖ ﻭ ﺗﮑﺎﻣﻠﻰ ﻣﺘﻤﺮﮐﺰ ﺑﺎﺷﺪ، ﻭ ﻧﻪ (ﻣﻦ ) ﻭ ﻧﻪ ﺻﻔﺎﺕ ﻣﻦ ﮐﻪ ﺩﺭ ﮐﺎﺭ ﺑﺎﺷﺪ.ﻓﺮﺻﺖ ﺩﺍﺩه اﻳﻢ ﮐﻪ ﻓﮑﺮ ﺩﺭ ﻏﻴﺮ ﻃﺒﻴﻌﺖ ﺧﻮﺩش باﺷﺪ،ﻭﺩﺭ ﺗﮑﺎﻣﻞ ﻃﺒﻴﻌﻰ.ﻭﮔﺮﭼﻪ ﻫﻨﻮﺯ ﺩﺭ ﺗﺪﺑﻴﺮ ﺍﻟﻬﻰ ﺍﺳﺖ،ﻭ ﺑﮑﺎﺭ ﺧﻮﺩ ﺍﺩﺍﻣﻪ ﺭﺷﺪ ﺧﻮﺩ ﻣﻴﺪﻫﺪ،ﺗﺎﺑﻬﻤﺎﻥ ﺭﺳﻴﺪﻥ ﺑﺸﻬﻮﺩ ﻭ ﺍﺭﺗﺒﺎﻁ ﺑﺎ ﻣﺪﺑّﺮﺍﻥ ﺑﺎﻟﺎﺗﺮ ﺍﺳﺖ ﺑﺮﺳﺪ. ﺩﺭﺳﺖ ﻣﺎﻧﻨﺪ ﺫﻫﻦ ﮐﻮﺩﻙ،ﮐﻪ ﻫﻨﻮﺯ ﺩﻭﭼﺎﺭ ﻣﻨﻴّﺖ ﺧﻮﻳﺸﺘﻦ ﺷﻨﺎﺳﻰ ﻧﺸﺪﻩ ﺍﺳﺖ . ﺣﺎﻝ ﺍﻳﻦ ﭘﺪﻳﺪﻩ ﺭﻭﺍﻧﻰ،ﮐﻪ ﻫﻤﺎﻥ ﺗﺠﺰﻳﻪ ﺟﺮﻳﺎﻥ ﻓﮑﺮ،ﻭ ﻋﻤﻞ ﻏﻴﺮ ﻃﺒﻴﻌﻰ ﺭﻭﺡ ﻭ ﻧﻔس،ﻭﺗﻘﺴﻴﻢ ﺁﻥ ﺑﻤﻦ ﻭﻣﺸﺨﺼﺎت ﻤﻦ ﻫﺴﺖ، ﻣﻴﺘﻮﺍﻥ ﺁﻧﺮﺍ ﻣﻨبع ﺨﻴﻠﻰ ﺍﺯ ﺍﻭﻫﺎﻡ ﻭﺧﻄﺎﻫﺎ ﻭ ﻣﻐﻠﻄﻪ ﻫﺎ ﺩﺍﻧﺴﺖ. ﻭ ﺣﺘﻰ ﻧﻤﻴﺪﺍﻧﻢ،ﮐﻪ ﺍﻳﻦ ﭘﺪﻳﺪﻩ ﺗﻘﺴﻴﻢ ﻓﮑﺮ(ﺑﻤﻦ ﻭ ﻣﺘﻌﻠّﻘﺎﺕ ﻣﻦ)ﮐﺎﺭ ﮐﺪﺍﻡ ﻳﻚ ﺍﺯ ﺍﻳﻦ ﺩﻭ ﺍﺳﺖ . ﺁﻳﺎ ﺍﺯ ﺻﻔﺖ ﺍﺳﺖ ﻳﺎ ﺍﺯ ﻣﻮﺻﻮﻑ؟ﻳﺎ ﺻﺎﺣﺒﺎﻥﺁﻥ ﻭ ﻳﺎ ﻣﻦ ﺻﺎﺣب ﺼﻔﺖ . ﻭ ﭼﻮﻥ ﺍﻳﻦ ﺗﻘﺴﻴﻢ ﻧﺎﺷﻴﺎﻧﻪ ﻭﺧﻮﺩﺳﺮﺍﻧﻪ ﺑﻮﺩﻩ،ﻭ ﺍﺳﺎس ﻣﻨﻄﻘﻰ ﻭ ﻭﺍﻗﻌﻴّﺘﻰ ﻧﺪﺍﺭﺩ، ﻣﻴﺘﻮﺍﻧﻴﻢ ﻗﺒﻮﻝ ﮐﻨﻴﻢ،ﺑﺎﻳﺪ ﺑﺤﺎﻟﺘﻰ ﺑﺮﮔﺸﺖ،ﮐﻪ ﻓﮑﺮ ﻗﺒﻞ ﺍﺯ ﺗﺠﺰﻳﻪ ﻧﺎﺷﻴﺎﻧﻪ ﻭﺁﻟﻮﺩﮔﻰ ﺩﺭ ﺫﺍﺕ ﺑﺮﺳﻴﻢ. ﻳﻌﻨﻰ ﻧﻪ ﻣﻦ ﺑﺎﺷﺪ ﻭﻧﻪ ﺻﻔﺖ ﻣﻦ . ﺑﻠﮑﻪ ﻫﻤﺎﻥ ﺟﺮﻳﺎﻥ ﻓﮑﺮ ﺑﺸﮑﻠﻰ ﻃﺒﻴﻌﻰ،ﻭ ﺁﻥ ﭼﻨﺎﻧﮑﻪ ﻃﺒﻴﻌﺘﺎ ﺑﺎﻳﺪ ﺑﺎﺷﺪ. ﺍﮔﺮ ﻣﺎ ﺩﺭﺍﻳﻦ ﺟﺮﻳﺎﻥ ﻓﮑﺮﻯ ﺍﺯ ﻭﺟﻮﺩ ( ﻣﻦ) ﺻﺤﺒﺖ ﮐﻨﻴﻢ،ﺧﻮﺩ ﺑﺨﻮﺩ ﺑﺎﻳﺪ ﺩﻧﺒﺎﻝ ﻣﺸﺨّﺼﺎﺕ ﻭ ﻣﺼﺮﻑ ﺍﻳﻦ ( ﻣﻦ) ﺑﺎﺷﻴﻢ.ﻭ ﻧﺎﭼﺎﺭ ﻗﺴﻤﺖ ﺩﻳﮕﺮ ﻓﮑﺮ ﻭ ﺫﻫﻦ ﺭﺍ ﺻﻔﺎﺕ ﺁﻥ ﻣﻴﺨﻮﺍﻧﻴﻢ. ﻭ ﺍﮔﺮ ( ﻣﻦ ) ﺭﺍ ﻧﺎﺩﻳﺪﻩ ﺑﮕﻴﺮﻳﻢ،ﻣﻴﺘﻮﺍﻥ ﻗﺒﻮﻝ ﮐﺮﺩ ﮐﻪ ﺩﻳﮕﺮ ﻧﻴﺎﺯﻯ ﺑﺼﻔﺎﺕ ﺍﻳﻦ(ﻣﻦ) ﻫﻢ ﻧﻴﺴﺖ . ﺍﻣﺎ ﺍﮔﺮ (ﻣﻦ) ﺭﺍ ﻣﺤﻘﻖ ﻓﺮﺽ ﮐﻨﻴﻢ،ﺑﺎﻳﺪ ﺩﻧﺒﺎﻝ ﺻﻔﺎﺗﻰ ﻫﻢ ﺑﺎﺷﻴﻢ. ﭼﻮﻥ ﺍﻳﻦ (ﻣﻦ) ﻭﻫﻤﻰ ﻭ ﺑﺎﺯﮔﺴﺖ ﺑﻄﺒﻴﻌﺖ ﺍﺻﻠﻰ ﻭﻭﺣﺪﺕ ﻭﺟﻮﺩ ﻭﻫﻢ ﺳﻮﺋﻰ ﺑﺎ ﺁﻧﭽﻪ ﮐﻪ ﺩﺭ ﮐﻞّ ﻃﺒﻴﻌﺖ ﻫﺴﺖ، ﺩﻳﮕﺮ ﻧﻪ ﻣﻦ ﻫﺴﺖ،ﻭ ﻧﻪ ﺻﻔﺎﺕ ﻣﻦ ﻣﻮﺭﺩ ﻧﻴﺎﺯ ﺍﺳﺖ. ﻭ ﻓﮑﺮ ﺑﻄﺒﻴﻌﺖ ﺧﻮﺩ ﺑﺎﺯﮔﺸﺘﻪ ﺍﺳﺖ . ﻭ ﺍﻳﻦ ﺣﺎﻟﺖ ﻓﻨﺎﻯ ﺳﺎﻟﻚ ﺍﺳﺖ،ﮐﻪ ﺳﻌﻰ ﺩﺭ ﺣﺬﻑ ﻣﻦ ﻭﻫﻤﻰ،ﺩﺭ ﻳﻚ ﺟﺮﻳﺎﻥ ﻃﺒﻴﻌﻰ ﺩﺭ ﺫﻫﻦ ﻣﻴﻨﻤﺎﻳﺪ. ﺣﺎﻝ ﺑﺎ ﺍﺩﺍﻣﻪ ( ﺗﻮﺟّﻪ) ﺩﺭ ﺣﺎﻝ ﺣﺎﺿﺮ ﻓﮑﺮ،ﮐﻪ ﻣﻦ ﻧﺒﺎﺷﺪ ﻭ ﺻﻔﺖ ﻧﺪﺍﺷﺘﻪ ﺑﺎﺷﺪ، ﺧﻮﺍﻫﻴﻢ ﺩﻳﺪ ﮐﻪ ﺩﻳﮕﺮ ﻫﻮﻳّﺘﻰ ﺩﺭ ﮐﺎﺭ ﻧﺨﻮﺍﻫﺪ ﺑﻮﺩ. ﺯﻳﺮﺍ ﺑﺎ ﺣﻔﻆ ﺍﻳﻦ ﺩﻭ ﺑﻴﻨﻰ ﻣﻦ ﻭ ﺻﻔﺎﺕ ﻣﻦ، ﻋﻠّﺖ ﭘﻴﺪﺍﻳﺶ ﻫﻮﻳّﺖ ﻓﮑﺮﻯ ﻭ ﺷﺨﺼﻰ ﻣﻴﮕﺮﺩﺩ. ﻳﻌﻨﻰ ﺗﺎ ﻭﻗﺘﻰ ﮐﻪ ﺩﺭ ﻣﻦ ﻭ ﺻﻔﺎﺕ ﻣﻦ، ﺗﻔﮑﻴﻚ ﺍﺩﺍﻣﻪ ﺩﺍﺭﺩ،ﺍﻳﻦ ﺟﺮﻳﺎﻥ ﺧﻴﺎﻟﻰ ﻭﻭﻫﻤﻰ ﻫﻮﻳّﺖ،ﺑﻴﺸﺘﺮ ﻣﺤﺴﻮس ﻣﻴﮕﺮﺩﺩ. ﺟﺎﻟﺐ ﺍﻳﻨﮑﻪ ﺗﻘﺴﻴﻢ ﮐﻨﻨﺪﻩ ﺩﺭ ﺍﻳﻦ ﺩﻭ ﺑﻴﻨﻰ،ﺣﻴﻠﻪ ﻧﻔس ﻭﺧﻮﺩ ﺫﻫﻦ ﺍﺳﺖ . ﺗﺎ ﻫﻮﻳّﺖ ﻣﺴﺘﻘﻢ ﺧﻮﺩﺭﺍ ﺑﺮﺻﺎﺣﺒﺶ،ﻭﺳﭙس ﺑﺮ ﺩﻳﮕﺮﺍﻥ ﺗﺤﻤﻴﻞ ﻧﻤﺎﻳﺪ. ﭼﻮﻥ ﺍﻳﻦ ﺫﻫﻦ ﻧﻤﻰ ﺧﻮﺍﻫﺪ ﻗﻄﺮه اﻯ ﺩﺭ ﺩﺭﻳﺎ،ﻭ ﺟﺰﺋﻰ ﺍﺯ ﻳﻚ ﺟﺮﻳﺎﻥ ﮐﻠّﻰ ﻧﻮﻋﻰ ﺩﺭ ﻃﺒﻴﻌﺖ ﺑﺎﺷﺪ. ﺍﺯ ﻫﻮﺍ ﻭﻫﻮس ﻫﻮﻳّﺘﻰ ﺑﺮﺍﻯ ﺧﻮﺩ ﻣﻴﺴﺎﺯﺩ ﻭ ﺍﺯ ﻫﻴﭻ ﻫﻤﻪ ﭼﻴﺰ ﺑﻮﺟﻮﺩ ﻣﻴﺂﻭﺭﺩ. ﻭ ﺗﻨﻬﺎ ﻣﻴﺨﻮﺍﻫﺪ ﮐﻪ ﺧﻮﺩﺵ،ﻭ ﺟﺪﺍ ﺍﺯ ﻫﺮ ﭼﻴﺰﻯ ﺑﺎﺷﺪ. ﺧﻮﺩﺧﻮﺍﻫﻰ ﻏﺮﻭﺭ ﺁﻣﻴﺰ ﺍﺣﻤﻘﺎﻧﻪ ﻧﻔس ﺣﻴﻮﺍﻧﻰ ﺍﻧﺴﺎﻥ ﺩﺭ ﺍﻳﻦ ﻋﺎﺩﺕ ﺑﺨﻮﺑﻰ ﭘﻴﺪﺍ ﺍﺳﺖ.ﻭ باعث ﻣﻴﺸﻮﺩ ﮐﻪ ﻫﻢ ﺧﻮﺩ ﻭ ﻫﻢﻫﻤﻪ ﻭﺟﻮﺩ ﻏﻴﺮ ﻓﮑﺮﻯ ﺍﻧﺴﺎﻥ،ﺍﺯ ﻃﺒﻴﻌﺖ ﻭ ﺟﺮﻳﺎﺕ ﻭﺣﺪﺕ ﻭﺟﻮﺩ ﻫﺴﺘﻰ ﺟﺪﺍ ﮔﺮﺩﺩ.ﻭ ﻋﻘﺐ ﺑﻤﺎﻧﺪ. ﺩﻟﺶ ﺧﻮﺵ ﺍﺳﺖ ﮐﻪ ﺧﻮﺩﺵ ﻫﺴﺖ.ﻭ ﺍﻳﻦ ﺳﺮﭼﺸﻤﻪ ﺗﻤﺎﻡ ﺍﻋﻤﺎﻝ ﻭﺍﻓﮑﺎﺭ ﻣؤﻣﻦ ﻧﻴﺴﺘﻨﺪ ﺯﻳﺮﺍ ﺍﻳﻤﺎﻥ ﻋﻤﻠﻰ ﻭﻣﺮﺍﺗﺐ ﺷﻬﻮﺩﻯ ﻳﻮﻡ ﺍﻟﻠﻪ ﻫﺎﻯ ﺍﻟﻬﻰ ﻫﻔﺘﮕﺎﻧﻪ ﺣﺘﻰ ﻭ ﺍﻗﻮﺍﻝ ﻓﺮﺩ ﺍﺳﺖ . ﻭﻟﺬﺍ ﮐﺎﺭﻣﺎﺳﺎﺯ ﻭ ﺗﻠﻒ ﮐﻨﻨﺪﻩ ﺍﻣﮑﺎﻧﺎﺕ ﻭ ﺍﺳﺘﻌﺪﺍﺩ ﺍﻧﺴﺎﻥ ﺍﺳﺖ. ﺑﺨﺎﻃﺮ ﻟﺬت ﺒﺮﺩﻥ ﻭﻣﺤﺮﻭﻡ ﺷﺪن اﺯ ﺗﮑﺎﻣﻞ،ﻭﺑﺎﻟﺄﺧﺮﻩ ﭘﻮﭺ ﻭ ﻫﻴﭻ ﻭﻭﻫﻤﻰ ﺷﺪﻥ.ﺩﺭﺩﺭﺣﺎﻟﻴﮑﻪ ﺧﻮﺩ ﺭﺍ ﻧﻴﺰ ﺳﺮﺷﺎﺭ ﻭﻫﻤﻪ ﭼﻴﺰ ﻭ ﺍﺻﻞ ﺣﻘﻴﻘﺖ ﻣﻴﻨﺎﻣﺪ. ﺍﻳﻦ ﺧﻄﺎ ﺩﺭ ﺗﺠﺰﻳﻪ ﻓﮑﺮ،ﺁﻧﻬﻢ ﺑﻮﺳﻴﻠﻪ ﺧﻮﺩ ﻓﮑﺮ ﻣﺎﺭﺍ ﺍﮔﺮ ﮐﻪ ﻭﺍﻗﻌﺎ ﻭﻣﺴﺘﻘﻠّﺎ ﻭﺟﻮﺩ ﺩﺍﺷﺘﻪ ﺑﺎﺷﻴﻢ،ﻭ ﻳﺎ ﺍﺻﻞ ﻭﻭﺍﻗﻊ ﻣﺎ ﺭﺍ ﮐﻪ ﻫﻤﺎﻥ ﮊﻧﺘﻴﻚ ﺭﻭﺣﻰ ﻣﺎ ﺑﺎﺷﺪ.ﻗﺒﻮﻝ ﮐﻨﻴﻢ، ﺧﻮﺩ ﺳﺮﺍﻧﻪ ﺧﻮﺩﺭﺍ ﺗﺠﺰﻳﻪ،ﻭ ﺩﺭ ﻣﻘﺎﺑﻞ ﺃﻧﺪﮐﻰ ﻟﺬﺕ ﻭﺳﺮ ﻣﺴتی ﻮبی ﺨﺒﺮی ﺑﻌﺪﻡ ﻭ ﻧﻴﺴﺘﻰ ﻭ ﺣﻘﺎﺭﺕ ﺩﺭﻣﻘﺎﻡ ﺗﮑﺎﻣﻠﻰ ﻣﻴﺒﺮﺩ،ﻳﺎ ﻧﺴﺦ ﻭﻣﺴﺦ ﻭ ﻓﺴﺦ ﻳﺎ ﺣﺘﻰ ﺭﺳﺦ ﻭﻭﺳﺦ ﻣﻴﺒﺮﺩ . ﻫﻤﺎﻥ ﻃﻮﺭ ﮐﻪ ﺍﮔﺮ ﺩﺭﻭﻏی ﺒﮕﻮﺋﻴﻢ ﺑﺮﺍﻯ ﺣﻔﻆ ﺁﺑﺮﻭﻯ ﺧﻮﺩ ﺍﺯ ﺭﺳﻮﺍ ﺷﺪﻥ،ﻧﺎﭼﺎﺭﻳﻢ ﭼﻨﺪ ﺩﺭﻭﻍ ﺩﻳﮕﺮ ﻫﻢ ﺑﮕﻮﺋﻴﻢ. ﻫﻤﺎﻥ ﻃﻮﺭ ﻧﻴﺰ ﺫﻫﻦ ﺗﺠﺰﻳﻪ ﺷﺪﻩ،ﺑﺮﺍﻯ ﺣﻔﻆ ﺍﺳﺘﻘﻠﺎﻝ ﻭﻫﻤﻰ ﻭ ﻣﻨﻴّﺖ ﺑﻰ ﺍﺳﺎس ﺧﻮﺩ،ﻧﺎﭼﺎﺭ ﺍﺳﺖ ﻣﺪﺍﻡ ﺍﻓﮑﺎﺭ ﺗﺠﺰﻳﻪ ﺷﺪﻩ ﺑﻴﺸﺘﺮﻯ ﺩﺍﺷﺘﻪ ﺑﺎﺷﺪ.ﻭ ﺻﻔﺎﺕ ﺍﻳﻦ(ﻣﻦ)ﺭﺍ ﺩﻧﺒﺎﻝ ﻧﻤﺎﻳﺪ،ﻭ ﺑﺎ ﻫﻮﻳّﺖ ﻭﻣﻨﻴّﺖ ﻭ ﺟﺪﺍ ﺑﻮﺩﻥ، ﺧﻮﺩ ﺭﺍ ﺍﺯ ﻫﺴﺘﻰ ﻭﺍﺯ ﻭﺣﺪﺕ ﻭﺟﻮﺩ،ﻫﺮ ﻃﻮﺭ ﮐﻪ ﻫﺴﺖ ﺣﻔﻆ ﮐﻨﺪ. ﻭ ﺍﻳﻦ ﺩﺭﺳﺖ ﺷﺒﻴﻪ ﺷﺘﺎﺏ ﮔﺮﻓﺘﻦ ﺳﻘﻮﻁ ﺳﻨﮕﻰ ﺍﺯ ﻣﺤﻞ ﺩﺍﻣﻨﻪ ﮐﻮﻩ ﺍﺳﺖ. ﺑﺮﺍﻯ ﺣﻔﻆ ﺟﺮﻳﺎﻥ ﻣﺴﺘﻘﻞ ﻭﺟﻮﺩﻯ، ﺍﻳﻦ ﺳﻨﮓ ﮐﻪ ﺗﻨﻬﺎﺩﺭ ﺟﺮﻳﺎﻥ ﺣﺮﮐﺖ ﻭ ﺳﻘﻮﻁ ﺁﻥ،ﺍﺯ ﺩﻳﮕﺮ ﺳﻨﮕﻬﺎ ﻗﺎﺑﻞ ﺗﺸﺨﻴﺺ ﺧﻮﺍﻫﺪ ﺑﻮﺩ، ﻧﺎﭼﺎﺭ ﺍﺳﺖ ﺑﺤﺮﮐﺖ ﻇﺎﻫﺮﺍ ﺍﺭﺍﺩﻯ ﺧﻮﺩ ﺑﻴﺸﺘﺮ،ﻭﺳﺮﻋﺖ ﺑﺎ ﺷﺘﺎﺏ ﺑﻴﺸﺘﺮ،ﻭ ﺣﺘﻰ ﺑﺮﺍﻯ ﺑﺪﺗﺮﻳﻦ ﺳﺮﻧﻮﺷﺘﻬﺎﻯ ﺑﻌﺪﻯ ﺧﻮﺩ ﺍﺩﺍﻣﻪ ﺑﺪﻫﺪ. ﻫﺮﭼﻪ ﺍﻳﻦ ﺧﻮﺩ ﺧﻮﺍﻫﻰ ﺳﻨﮓ ﺳﺎﻗﻂ ﺷﺪﻩ ﺑﻴﺸﺘﺮ،ﻧﻬﺎﻳﺘﺎ ﺑﻘﻄﻌﺎﺕ ﺭﻳﺰﺗﺮ ﻭ ﻋﺪﻣﻰ ﺷﺪﻥ ﺑﻴﺸﺘﺮ ﻧﺰﺩﻳﻚ ﻣﻴﮕﺮﺩﺩ. ﺍﻟﺒﺘﻪ ﺳﺎﻟﻚ ﻣﻨﺼﻒ، ﺑﻌﺪ ﺍﺯ ﺗﻮﺟّﻪ ﺑﻮﺍﻗﻊ ﻓﮑﺮ ﺧﻮﺩ ﺩﺭ ﺧﻮﺍﻫﺪ ﻳﺎﻓﺖ.ﮐﻪ ﭼﮕﻮﻧﻪ ﻫﻴﭽﻰ،ﺭﺍ ﺑﺪﻭ ﻗﺴﻤﺖ ﻫﻤﻪ ﭼﻴﺰ ﻣﻴﮑﺮﺩﻩ ﺍﺳﺖ. ﻭ ﭼﮕﻮﻧﻪ (ﻭﻫﻤﻰ ﺭﺍ ﺑﺤﻘﺎﻳﻖ ﺑﺎﻃﻞ ﻣﺘﻌﺪﺩ) ﺩﺭ ﻣﻰ ﺁﻭﺭﺩ. ﻭﺍﻗﻌﺎ ﺩﻭﺑﻴﻨﻰ ﺩﺍﺷﺘﻪ،ﻭﻗﺒﻠﺎ ﺧﻮﺩﺭﺍ ﺩﺭ ﻣﻴﺎﻥ ﻓﻀﺎ، ﺑﻬﻴﭻ ﻭ ﭘﻮﭼﻰ ﺁﻭﻳﺰﺍﻥ ﻣﻴﮑﺮﺩﻩ،ﻭ ﻫﻴﭻ ﺩﺭﻙ ﺧﺎﺭﻯ ﺧﻮﺩ ﻧﻤﻰ ﮐﺮﺩﻩ،ﻭ ﻋﻤﻠﺎ ﻧﻴﺰ ﺳﻘﻮﻁ ﺑﺎ ﺷﺘﺎﺏ ﺭﻭﺯ ﺍﻓﺰﻭﻥ ﺧﻮﺩﺭﺍ ﻫﻢ ﺍﺣﺴﺎس ﻧﻤﻰ ﮐﺮﺩﻩ ﺍﺳﺖ . ﺍﮔﺮ ﻗﺒﻮﻝ ﮐﻨﻴﻢ ﮐﻪ ﺳﺎﻟﻚ ﻣﻨﺼﻒ ﺑﺪﺭﻙ ﺍﻳﻦﺣﻘﻴﻘﺖ ﺭﺳﻴﺪ، ﺧﻴﻠﻰ ﺁﺭﺍﻡ ﺧﻮﺍﻫﺪ ﮔﺮﻓﺖ، ﻭ ﺩﻳﮕﺮ ﺑﻮﻫﻢ ﻭ ﺧﻄﺎﻯ ﺳﺎﺑﻖ ﺑﺎﺯ ﻧﺨﻮﺍﻫﺪ ﮔﺸﺖ. ﻭ ﺍﻟﺂﻥ ﻣﺎﻫﻴّﺖ ﻭﻫﻮﻳّﺖ ﺟﺪﻳﺪﻯ ﮐﺴﺐ ﮐﺮﺩﻩ ﺍﺳﺖ ﻭ ﺣﺪ ﺃﻗﻞ ﺁﻟﻮﺩﮔﻰ ﻫﺎﻯ ﻗﺒﻠﻰ ﺍﺯ ﻧﻔس ﻭ ﺫﻫﻦ ﺍﻭ ﺑﻤﺮﻭﺭ ﺑﺮﻃﺮﻑ ﻣﻴﮕﺮﺩﺩ،ﻭﻣﺨﺎﻟﻔﺘﻰ ﺟﺪﻳﺪ ﺑﺪﺳﺖ ﻣﻴﺂﻭﺭﺩ. ﮐﻪ ﻫﺮﮔﻮﻧﻪ ﺗﺤﻠﻴﻪ ﭘﻴﺮ ﻭ ﺍﺳﻨﺎﺩ ﻣؤثّر ﻭﻣﻔﻴﺪ ﻭﻭﺍﻗﻌﻴّﺖ ﺳﺎﺯ ﺧﻮﺍﻫﺪ ﺑﻮﺩ. ﻭ ﺁﻧﮕﺎﻩ ﻧﻴﺰ ﺑﺮﺣﺴﺐ ﻣﻨﻴّﺖ ﻭ ﻃﺮﺡ ﻭ ﻏﺎﻳﺖ ﺍﻟﻬﻰ ﺩﺭ ﺑﺎﺭﻩ ﺍﻳﻦ ﻣﻮﺟﻮﺩ ﮐﻪ ﻣﺴﻴﺮ ﮐﻞّ ﺍﺑﺪﻳّﺖ ﻭﻭﺣﺪﺕ ﻭﺟﻮﺩ ﻗﺮﺍﺭ ﺩﺍﺭﺩ،ﺑﺸﻬﻮﺩ ﻭ ﺍﺷﺮﺍﻕ ﻭ ﮐﺸﻒ ﻭ ﺍﺩﺭﺍﻙ ﺑﺮﺗﺮ ﺧﻮﺍﻫﺪ ﺭﺳﻴﺪ.ﻭ ﺍﻳﻦ ﺗﻤﺎﻡ ﻏﺎﻳﺖ ﺍﻟﻬﻰ ﺑﺮﺍﻯ ﻓﺼﻞ ﻭﻧﻮﻉ ﻫﺮ ﻣﻮﺟﻮﺩ ﺍﺳﺖ ﮐﻪ ﺯﻣﻴﻨﻪ ﺍﺗﺼﺎﻝ ﻭﺷﻬﻮﺩ ﻭ ﺷﻨﺎﺧﺖ،ﻭ ﺟﺴﺘﻦ ﺷﺎﻳﺴﺘﮕﻰ ﻣﻘﺎﻡ ﻭ ﻣﺮﺣﻠﻪ ﺑﻌﺪﻯ ﺭﺍ ﭘﻴﺪﺍ ﮐﻨﺪ. ﺑﺮﺍﻯ ﻓﺮﺩ ﻧﻮﻉ ﺑﺸﺮﻯ ﻫﻴﭻ ﻏﺎﻳﺖ ﻭ ﻧﻬﺎﻳﺖ ﻭ ﻫﺪﻓﻰ ﺑﺮﺗﺮ ﺍﺯ ﺍﻳﻦ ﻧﻴﺴﺖ،ﮐﻪ ﮊﻧﺘﻴﻚ ﺭﻭﺣﻰ ﻓﻌﻠﻰ ﺑﺸﺮﻯ ﺧﻮﺩﺭﺍ ﺑﺸﻨﺎﺧﺖ ﺭﺏّ ﺍﻟﻨﻮﻉ ﺑﺸﺮﻯ ﻭ ﺷﻬﻮﺩ ﻗﺎﺋﻢ ﻧﻮﻉ ﺑﺸﺮﻯ ﺑﺮﺳﺎﻧﺪ. ﮐﻪ ﺍﻳﻦ ﺧﻮﺩ ﺩﺭ ﻣﺮﺣﻠﻪ ﺑﻌﺪﻯ ﻭ ﺭﺟﻌﺖ ﺑﻌﺪ ﺍﺯ ﻫﻔﺖ ﻫﺰﺍﺭ ﺳﺎل ﺮﻭﺣﻰ ﺑﺎﺯ ﺧﻮﺩ ﻣﻘﺪﻣﻪ،ﻭ ﻗﺪﻡ ﺍﻭﻝ ﻣﺮﺍﺣﻞ ﺑﻌﺪﻯ ﻓﻮق بشری ﺍﺳﺖ.ﺗﺎ ﺑﺨﺪﺍﻯ ﻣﻄﻠﻖ ﺭﺳﻴﺪﻥ ﺑﻌﺪﺍﺯ ﺑﻰ ﻧﻬﺎﻳﺖ ﺗﮑﺎﻣﻠﺎﺕ ﻧﻮﻋﻰ ﺑﻌﺪﻯ ﻭﺷﻬﻮﺩ ﺭﺏّ ﺍﻟﻨﻮﻋﻬﺎﻯ ﺑﻌﺪﻯ ﭼﮕﻮﻧﻪ ﺑﺎﺷﺪ. ﻭ ﭼﮕﻮﻧﻪ ﺑﺨﺪﺍ ﻣﻄﻠﻖ ﻭﮐﻤﺎﻝ ﻭﺍﻗﻌﻰ ﻧﻬﺎﺋﻰ ﺑﺘﻮﺍﻥ ﺭﺳﻴﺪ،ﻭﺍﮔﺮ ﭼﻨﻴﻦ ﻧﻬﺎﻳﺘﻰ ﺩﺭ ﮐﻤﺎﻝ ﻭ ﻣﺮﺯﻯ ﺑﺮﺍﻯ ﺍﺑﺪﻳّﺖ ﻭ ﺗﮑﺎﻣﻠﺎﺕ ﻓﺮﺽ ﺷﻮﺩ.
ﺩﺭ ﺍﻳﻦ ﺗﻠﺎﺵ ﺑﺮﺍﻯ ﺑﺨﻮﺩ ﺁﻣﺪﻥ،ﻳﺎ ﺑﺄﺻﻞ ﺧﻮﺩ ﺭﺳﻴﺪﻥ،ﻭﺩﻭﺭ ﺷﺪﻥ ﺍﺯ ﺁﻟﻮﺩﮔﻴﻬﺎ ﻭ ﻓﻀﻮﻟﺎﺕ ﻣﺘﺮﺍﮐﻢ ﺑﺮ ﮊﻧﺘﻴﻚ ﺭﻭﺣﻰ ﺧﻮﺩﻣﺎﻥ،ﻳﺎ ﺍﺻﻞ ﺍﺻﻴﻞ ﺭﻭﺡ ﺧﻮﺩﻣﺎﻥ،ﻧﻴﺎﺯ ﺑﻌﺰﻟﺖ ﺟﻮﺋﻰ ﺩﻭﺭﻩ ﺳﻠﻮﻙ،ﻭ ﺩﺭﻭﻥ ﺑﻴﻨﻰ ﻭ(ﺍﻳﻨﺘﻮﻳﺸﻦ) ﻳﺎ(ﺍﻧﻄﻮاء ﻭﺗﻮﻯ ﺧﻮﺩ ﻓﺮﺭﻓﺘﻦ) ﻭ ﺗﺴﻠﻴﻢ ﺑﺨﺪﺍ ﺩﺭ ﺗﻤﺮﮐﺰ، ﻭﺗﻮﺳّﻞ ﺩﺭ ﻭﺳﻴﻠﻪ ﺍﻟﻬﻰ ﺧﻮﺩ،ﻭﺩﺳﺘﻮﺭﺍﺕ ﺍﻭﺭﺍ ﺍﺟﺮﺍ ﻧﻤﺎﻳﺪ، ﻭﮐﻨﺘﺮﻝ ﻧﻔس،ﻭ ﺩﻝ ﮐﻨﺪﻥ ﺍﺯ ﻋﺎﺩﺍﺕ ﻭ ﻟﺬﺗﻬﺎﻯ ﮐﺎﺭﻣﺎﺳﺎﺯ ﻗﺒﻠﻰ ﻭ ﺑﺎﻟﺄﺧﺮﻩ ﺗﺮﻙ ﻣﺎﻫﻴّﺖ ﻭﻫﻮﻳّﺖ ﻓﻌﻠﻰ،ﻭﻫﺮ(ﻣﺎﺳﻮﺍ ﺍﻟﻠﻪ)ﺭﺍﻧﻤﺎﻳﺪﻭﺑﺮﺍﻯ ﺭﺳﻴﺪﻥ ﺑﺸﻬﻮﺩ ﺑﻌﺪﻯ،ﮐﻪ ﺧﻮﺩ ﻣﺎﻫﻴّﺘﻨﻰ ﻭﻫﻮﻳّﺘﻰ ﺟﺪﻳﺪ ﺍﺳﺖ. ﻭ ﺍﻳﻦ ﻣﺮﺣﻠﻪ ﺑﺎﺯﮔﺸﺖ ﻭﺍﺻﻞ ﺑﺨﻠﻖ ﺍﺳﺖ،ﮐﻪ ﺣﺪّ ﺃﻗﻞ ﺗﺎ ﻭﻗﺖ ﻣﺮﮒ ﭼﻨﻴﻦ ﻫﻮﻳّﺖ ﺟﺪﻳﺪ ﺭﺍ ﻣﻴﺘﻮﺍﻥ ﺣﻔﻆ ﮐﺮﺩ،ﻭﮐﺎﺭﻣﺎﺳﺎﺯ ﻭ ﮔﻨﺎﻩ ﺁﻣﻴﺰ ﻧﺨﻮﺍﻫﺪ ﺑﻮﺩ. ﺩﺭ ﺍﻳﻨﺠﺎ ﺷﺮﻁ ﻣﻬﻢ ﺍﻳﻦ ﺍﺳﺖ،ﮐﻪ ﺑﺸﻨﻴﺪﻥ ﺍﻳﻦ ﺣﻘﺎﻳﻖ ﻧﺒﺎﻳﺪ ﺍﮐﺘﻔﺎ ﮐﺮﺩ. ﺑﻠﮑﻪ ﺑﺎﻳﺪ ﻭﺍﻗﻌﻴّﺖ ﭼﻨﻴﻦ ﻣﻄﺎﻟﺒﻰ ﺭﺍ ﺩﻳﺪ ﻭ ﺗﺠﺮﺑﻪ ﮐﺮﺩ. ﮐﺎﻓﻰ ﻧﻴﺴﺖ ﺑﺪﺍﻧﻴﻢ،ﮐﻪ ﺩﻭ ﺑﻴﻨﻰ ﻋﻤﻠﺎ ﻫﺴﺖ،ﻭﻳﺎ ﺍﻳﻨﮑﻪ ﺩﻭ ﺑﻴﻨﻰ ﮐﺎﺭ ﺩﺭﺳﺘﻰ ﻧﻴﺴﺖ ﺑﻠﮑﻪ ﺑﺎﻳﺪ ﺩﺭﻋﻤﻞ،ﺍﻳﻦ ﺩﻭ ﺑﻴﺘﻰ ﺭﺍ ﺩﻳﺪ ﻭ ﺁﻧﺮﺍ ﻫﻢ ﺷﮑﺴﺖ . ﺑﺮﺍﻯ ﻣثاﻝ ﻣﻴﺘﻮﺍﻧﻴﻢ ﺑﮕﻮﺋﻴﻢ،ﮐﻪ ﻣﺎ ﺩﺭ ﻳﻚ ﻋﻤﻞ ﻭﻫﻤﻰ ﻭ ﺫﻫﻨﻰ،ﻣﻴﺘﻮﺍﻧﻴﻢ ﻋﺪﺩ ﺻﻔﺮ ﺭﺍ ﮐﻪ ﺩﺭ ﺣﮑﻢ ﻫﻴﭻ ﺍﺳﺖ،ﺑﺪﻭ ﻗﺴﻤﺖ ﺑﺎﺿﺎﻓﻪ ﺻﻔﺮ ﻭﻣﻨﻬﺎﻯ ﺻﻔﺮ ﺗﺠﺰﻳﻪ ﮐﻨﻴﻢ.ﮐﻪ ﺟﻤﻊ ﺁﻧﻬﺎ ﺩوﺑﺎﺭﻩ ﺻﻔﺮ ﻭﺍﻗﻌﻰ ﻭ ﻫﻴﭽﻰ ﺍﺳﺖ. ﻭﻟﻰ ﺍﺣﻤﻘﺎﻧﻪ ﺗﺮ ﺍﻳﻨﮑﻪ ﻣﺎ ﺩﺭ ﺍﻳﻦ ﺗﻘﺴﻴﻢ ﺻﻔﺮ ﺑﺪﻭ ﻣﻮﺟﻮﺩ ﻳﮑﻰ ﻣثبت ﻭ ﻳﮑﻰ ﻣﻨﻔﻰ،و ﺗﻨﻬﺎ ﻣﺎ ﻗﺴﻤﺖ ﻣثبت ﺁﻧﺮﺍ ﺑﺒﻴنیم که ﻭﺟﻮﺩﻯ ﻣثبت اﺳﺖ ﻭﺍﻗﻌﻰ ﻭﺣﻘﻴﻘﻰ،ﻭ ﺍﺯ ﻗﺴﻤﺖ ﺩﻭﻡ ﻭﻣﮑﻤّﻞ ﻟﺎﺯﻡ ﺁﻥ،ﻳﻌﻨﻰ ﻣﻨﻬﺎﻯ ﺻﻔﺮ ﻏﺎﻓﻞ ﮔﺮﺩﻳﻢ . ﻭ ﺍﻳﻦ ﻧﻤﻮﻧﻪ ﺩﻭ ﺑﻴﻨﻰ ﺫﻫﻦ ﺑﺸﺮ ﺍﺳﺖ. ﺍﻟﺒﺘﻪ ﻣﺎ ﺍﻃﻠﺎﻉ ﺍﺯ ﺟﺮﻳﺎﻥ ﻭ ﺣﻘﺎﻳﻖ ﻣﺮﺍﺗﺐ ﺑﺮﺗﺮ ﺍﻟﻬﻰ،ﻭ ﻧﻴﺎﻣﺪﻩ ﻫﺎﻯ ﻓﻮﻕ ﺑﺸﺮﻯ ﻧﻤﻰ ﺩﺍﻧﻴﻢ. ﭼﻪ ﺭﺳﺪ ﮐﻪ ﺍﺯ ﻭﺿﻊ ﮐﺎﺭ ﺧﺪﺍﻯ ﻣﻄﻠﻖ،ﺩﺭ ﺑﻰ ﻧﻬﺎﻳﺖ ﺗﮑﺎﻣﻠﺎﺕ ﻧﻮﻋﻰ،ﺑﺨﻮﺍﻫﻴﻢ ﭼﻴﺰﻯﺑﺪﺍﻧﻴﻢ.ﻣﺎﻧﻨﺪ ﻧﻄﻔﻬﺎﻯ ﺩﺭ ﺭﺣﻢ ﻣﺎﺩﺭ، ﺑﺨﻮﺍﻫﺪ ﺁﻳﻨﺪﻩ ﭘس اﺯ ﺗﻮﻟﺪ ﺧﻮﺩﺭﺍ ﺑﺪﺍﻧﺪ. ﻭﻟﻰ ﺑﻨﻈﺮ ﻣﻴﺮﺳﺪ ﮐﻪ ﺑﺼﻮﺭﺕ ﺗﻤثیل ﻭ ﻣثاﻝ،ﻋﻤﻞ ﺧﻠﻘﺖ ﻣﺮﺍﺗﺐ ﻣﺨﻠﻮﻗﺎﺕ ﺍﻟﻬﻰ، ﺷﺒﻴﻪ ﻋﻤﻞ ﺫﻫﻦ ﺍﻧﺴﺎﻥ ﺍﺳﺖ. ﮐﻪ ﺍﺯ ﺻﻔﺮ ﺩﻭ ﻗﺴﻤﺖ ﺑﺎﺿﺎﻓﻪ ﺻﻔﺮ،ﻳﺎ ﻫﺮ ﺭﻗﻢ ﺩﻳﮕﺮﻯ ﻭﻣﻨﻬﺎﻯ ﺁﻥ ﺻﻔﺮ ﻳﺎ ﺭﻗﻢ ﻣﻴﺴﺎﺯﺩ. ﻳﺎ ﺑﻘﻮل ﻔﻴﺰﻳﻚ ﻧﻮﻳﻦ،ﻣﺎﺩﻩ ﻭ ﺿﺪ ﻣﺎﺩﻩ،ﻳﺎ ﺩﻭ ﻗﺴﻤﺖ ﻣثبت ﻭﻣﻨﻔﻰ ﺩﺭ ﻭﺟﻮﺩ ﻫﺴﺘﻨﺪ، که ﺨﺪﺍﻭﻧﺪ ﺍﺯ ﻫﻴﭻ ﻭﺻﻔﺮ ﻭﻋﺪﻡ،ﺁﻧﺮﺍ ﺑﺪﻭ ﻗﺴﻤﺖ ﺍﺯ ﻫﻢ ﺟﺪﺍ ﻣﻴﮑﻨﺪ.ﻭ ﻣﺎ ﺗﻨﻬﺎ ﻗﺴﻤﺖ ﻣثبت ﻭﺟﻮﺩﻯ ﻣﺎﺩﻩ ﺭﺍ ﻣﻰ ﺑﻴﻨﻴﻢ،ﻭ ﻗﺴﻤﺖ ﺿﺪ ﻣﺎﺩﻩ ﺁﻧﺮﺍ ﺗﻮﺟّﻪ ﻧﺪﺍﺭﻳﻢ.ﻣﺎﻧﻨﺪ ﮐﺴﻰ ﺑﺎ ﺟﻴﺒﻰ ﭘﺮ ﺍﺯ ﭘﻮﻝ ﺍﺯ ﺑﺎﻧﻚ ﺩﺭﺁﻣﺪﻩ ﻭﺍﻭﺭﺍ ثرﻭﺗﻤﻨﺪ ﻣﻴﺪﺍﻧﻴﻢ، ﻏﺎﻓﻞ ﺍﺯ ﺍﻳﻨﮑﻪ ﻫﻤﺎﻥ ﻣﻘﺪﺍﺭ ﺳﻨﺪ ﺑﺪﻫﻰ ﺑﺒﺎﻧﻚ ﺩﺍﺭﺩ. ﮐﻪ ﺣﺘﻰ ﺑﺎﻳﺪ ﺑﻴﺸﺘﺮ ﺍﺯ ﺍﻳﻦ ﭘﻮﻝ ﺑﺒﺎﻧﻚ ﺑﺎﺯﮔﺮﺩﺍﻧﺪ.ﻭﻟﻰ ﻣﺎ ﺑﺪﻫﻰ ﺍﻭﺭﺍ ﺗﻨﻬﺎ ﺩﺭ ﺗﺼﻮﺭ ﻋﻘﻠﻰ ﺧﻮﺩ ﻣﻰ ﺑﻴﻨﻴﻢ.ﻭﺍلاّ ﺃﮐثرﺍ ﺍﻳﻦ ﺟﻨﺒﻪ ﻣﻨﻔﻰ ﻭﺑﺪﻫﻰ ﺍﻳﻦ ﺷﺨﺺ ﺭﺍ ﻧﻤﻰ ﺑﻴﻨﻨﺪ . ﺩﺭ ﺫﻫﻦ ﻧﻴﺰ ﻫﺮﭼﻪ ﺍﺯ ﻫﻴﭻ ﺳﺎﺧﺘﻴﻢ،ﻣثبت ﺁﻧﺮﺍ ﻭﺍﻗﻌﻰ ﻣﻴﺪﺍﻧﻴﻢ،ﻭ ﺍﺯ ﺟﻨﺒﻪ ﺿﺪ ﻓﮑﺮ ﻭ ﺿﺪ ﻭﺟﻮﺩﻯ ﺍﻳﻦ ﮐﺎﺭ ﻏﺎﻓﻞ ﻣﻴﮕﺮﺩﻳﻢ. ﺳﺎﻟﮑﺎﻥ ﺍﻟﻬﻰ ﺩﺭ ﺳﻠﻮﻙ ﺑﺎﻳﻦ ﻗﺴﻤﺖ ﻋﺪﻣﻰ ﻭﻣﻨﻔﻰ ﺗﻮﺟّﻪ ﺩﺍﺭﻧﺪ.ﻭ ﻣﻴﺘﻮﺍﻧﻴﻢ ﺑﺸﮑﻞ ﮐﻨﺘﺮﻝ ﻧﻔس،ﻭ ﺍﻣﺘﻨﺎﻉ ﻭ ﻓﻨﺎ ﺟﻮﺋﻰ، ﺑﺎﻳﻦ ﻗﺴﻤﺖ ﻣﻨﻔﻰ ﺧﻮﺩ ﺗﻮجّه کرﺩه ﺒﺎﺷﻴﻢ.ﻗﺴﻤﺖ ﻣثبت (ﻣﻦ ﻭﻣﺎ) متلاﺷﻰ ﺷﺪﻩ،ﺑﺸﻬﻮﺩ ﻭﺍﺣﻮﺍﻝ ﻭ ﻣﺮﺍﺗﺐ ﺗﮑﺎﻣﻠﻰ ﺑﺮﺗﺮ ﻣﻴﺮﺳﻴﻢ. ﮔﺮﭼﻪ ﺑﺎﺯ ﺑﻌﺪﺍ ﺑﻬﻤﻴﻦ ﺑﺎﺯﻯ ﺗﻔﮑﻴﻚ ﺑﺪﻭ ﻗﺴﻤﺖ ﻣثبت ﻭﻣﻨﻔﻰ ﻭﺟﻮﺩ ﺫﻫﻨﻰ ﺧﻮﺍﻫﻴﻢ ﭘﺮﺩﺍﺧﺖ . ﻭ ﻟﺬﺍ ﺑﺎﻳﺪ ﻣﺮﺣﻠﻪ ﺑﻤﺮﺣﻠﻪ ﻣﺪﺍﻡ ﺗﺠﺮﻳﺪ ﻭ ﺗﺰﮐﻴﻪ ﺳﻠﻮﮐﻰ ﻭ ﺗﮑﺎﻣﻠﻰ ﻧﻤﻮﺩ.ﮐﻪ ﺷﺎﻳﺪ ﻣﺮﺣﻠﻪ ﺑﻌﺪﻯ ﺑﺮﺍﻯ ﻋﺎﺷﻖ ﺳﺒﻚ ﺗﺮ،ﻭﻟﻰ ﺑﺮﺍﻯ ﺳﺎﻟﻚ ﺗﻨﺒﻞ ﻭ ﮐﻢ ﺍﻳﻤﺎﻥ، ﺑﺴﺨﺘﻰ ﻭ ﺩﺭﺍﺯﻯ ﺍﻣﮑﺎﻥ ﺗﻮﻓﻴﻖ ﺩﺍﺭﺩ، ﻭﺍﮐثرﺍ ﻧﻴﺰ ﻣﻮﻓﻖ ﻧﺨﻮﺍﻫﻨﺪ ﺑﻮﺩ. ﺍﻳﻨﻚ ﮐﻪ ﻣﺎ ﮔﺮﻓﺘﺎﺭﺗﻔﮑﻴﻚ ﻭ ﺩﻭ ﺑﻴﻨﻰ ﻫﺴﺘﻴﻢ،ﺩﺭ ﻭﺍﻗﻊ ﺭﻭﺡ ﻳﺎ ﮊﻧﺘﻴﻚ ﺭﻭﺣﻰ،ﻭ ﺍﺻﻞ ﺭﻭﺡ ﺧﻮﺩﺭﺍ ﺩﻭ ﻗﺴﻤﺖﺑﺂﺯﺍﺩﻯ ﺑﺎ ﻟﺬﺕ،ﺩﺭ ﻣﻘﺎﺑﻞ ﮐﺎﺭﻣﺎ ﻭ ﻋﺪﻣﻰ ﺷﺪﻥ ﺩﺭ ﺁﻭﺭﺩه اﻳﻢ . ﺍﮔﺮ ﺑﺨﻮﺍﻫﻴﻢ ﺁﺯﺍﺩ ﻭﺧﻮﺩﺳﺮ ﺑﺎﺷﻴﻢ،ﺑﺎﻳﺪ ﺑﻌﺪﻡ ﺭﻓﺘﻦ ﺭﺍ ﻧﻴﺰ ﺑﭙﺬﻳﺮﻳﻢ . ﺩﺭ ﻣثاﻝ ﺩﻳﮕﺮ ﻣﺎ ﺻﻔﺮ ﻭ ﻫﻴﭻ ﺭﺍ ﺑﺪﻭ ﻗﺴﻤﺖ،ﻣثلا ﺑﻰﭘﻮﻟﻰ ﺧﻮﺩﺭﺍ ﺑﺪﻭ ﻗﺴﻤﺖ،ﺑﺎﺿﺎﻓﻪ ﻭﺍﻡ ﻳﻚ ﻣﻴﻠﻴﻮﻧﻰ،ﻭ ﻳﻚ ﻗﺴﻤﺖ ﺑﺪﻫﻰ ﻳﻚ ﻣﻴﻠﻴﻮﻧﻰ ﺑﺒﺎﻧﻚ ﺑﺪﺍﻧﻴﻢ.ﻭﻣﺎ ﺗﻨﻬﺎ ﻣﻴﺘﻮﺍﻧﻴﻢ ﻗﺴﻤﺖ ﻣﻮﺟﻮﺩ ﻣثبت ﺭﺍ ﺁﺯﺍﺩﺍﻧﻪ ﺧﺮﺝ ﮐﻨﻴﻢ، ﻭ ﺗﻮﺟّﻬﻰ ﺑﻌﺎﻗﺒﺖ ﭘﺮﺩﺍﺧﺖ ﺑﺪﻫﻰ ﻧﺪﺍﺭﻳﻢ . ﺍﻳﻦ ﭼﻨﻴﻦ ﻧﻴﺴﺖ ﮐﻪ ﺍﮔﺮ ﺗﮑﺎﻣﻞ ﺟﺴﺘﻴﻢ ﺑﺒﺎﻟﺎﺗﺮ ﻣﻴﺮﻭﻳﻢ،ﻭ ﺍﮔﺮ ﺗﮑﺎﻣﻞ ﻧﺠﺴﺘﻴﻢ ﺟﺎﻯ ﺧﻮﺩﻣﺎﻥ ﻣﺎﻧﺪه اﻳﻢ. ﭼﻮﻥ ﺩﺭﻃﺒﻴﻌﺖ،ﺧﺪﺍ ﻫﻨﻮﺯ ثباﺕ ﻭ ﺗﮑﺮﺍﺭﻯ ﺧﻠﻖ ﻧﮑﺮﺩﻩ،ﺍﮔﺮ ﺑﺎﻟﺎ ﻧﺮﻭﻳﻢ،ﻗﻄﻌﺎ ﺩﺍﺭﻳﻢ ﭘﺎﺋﻴﻦ ﻣﻴﺮﻭﻳﻢ . ﺍﻳﻦ ﻗﺎﻧﻮﻧی ﺪﺭ ﺗﮑﺎﻣﻞ ﻭ ﺻﻴﺮﻭﺭﺕ ﺍﺳﺖ .
ﺩﺭﺩﻭﺗﺎ ﺑﻴﻨﻰ ﻳﺎ ﺍﺣﻮﻟﻰ ﻓﮑﺮ ﻭﺫﻫﻦ،ﭼﺴﺒﻴﺪﻥ ﺑﻘﺴﻤﺖ ﻭﺟﻮﺩﻯ،ﻭ ﻧﺎﺩﻳﺪﻩ ﮔﺮﻓﺘﻦ ﺟﻨﺒﻪ ﻣﻨﻔﻰ ﻭ ﺑﺪﮐﺎﺭﻯ ﺍﺳﺖ . ﺣﺎﻝ ﺍﻳﻨﺠﺎ ﻣﺎ ﺑﭽﻨﺪ ﺷﮑﻞ ﺩﻭ ﺑﻴﻨﻰ ﻣﻴﺮﺳﻴﻢ. ﻳﮑﻰ ﺁﻥ ﺩﻭ ﺑﻴﻨﻰ،ﮐﻪ ﺍﺳﺎس ﻫﻢ ﺩﺍﺷﺘﻪ ﺑﺎﺷﺪ.ﮐﻪ ﻳﮑﻰ ﻣثبت ﻭﻳﮑﻰ ﻣﻨﻔﻰ ﺍﺳﺖ ﻣﺎﻧﻨﺪ ﻣثاﻝ ﺍﻋﺪﺍﺩ ﻭ ﻗﺮﺽ ﮐﺮﺩﻥ . ﺍﻣﺎ ﺍﮔﺮ ﺩﻭ ﺑﻴﻨﻰ ﮐﻪ ﻫﺮ ﺩﻭ ﻗﺴﻤﺖ ﺁﻥ ﻋﺪﻣﻰ ﺑﺎﺷﺪ،ﻣﺎﻧﻨﺪ ﻫﻤﻴﻦ ﺑﺎﺯﻯ ﺫﻫﻦ،ﮐﻪ ﺍﺯ ﻫﻴﭻ ﺩﻭ ﻫﻴﭻ ﻣﻴﺴﺎﺯﺩ،ﭘس ﮐﺎﺭ ﺫﻫﻦ ﻏﻴﺮ ﺳﺎﻟﻚ ﮐﺎﺭﻣﺎﺳﺎﺯ ﻭ ﺑﻌﺪﻡ ﺭﻓﺘﻦ ﺩﺭ ﻋﺎﻗﺒﺖ ﺁﻥ ﺍﺳﺖ. ﺗﻘﺴﻴﻢ ﺯﻣﺎﻥ ﺑﺤﺎﻝ ﻭ ﺁﻳﻨﺪهﻫﺎ،ﺑﺎﺯ ﺍﺯ ﻣﺤﻞ ﺗﻔﮑﻴﻚ ﮔﺬﺷﺘﻪ ﺑﺪﻭ ﻗﺴﻤﺖ، ﻫﻤﻴﻦ ﺧﻄﺎ ﺭﺍ ﺑﻬﻤﺮﺍﻩ ﺩﺍﺭﺩ. ﻣﺎ ﺑﺮﺣﺴﺐ ﮔﺬﺷﺘﻪ ﺗﻔﮑّﺮﻣﻰﮐﻨﻴﻢ ، ﻭ ﻋﺎﺩﺕ ﺩﺍﺭﻳﻢ ﮐﻪ ﺁﻧﺮﺍ ﺑﺤﺎﻝ ﻭ ﺁﻳﻨﺪﻩ،ﻳﺎ ﺣﺎﻝ ﺭﺍ ﺑﮕﺬﺷﺘﻪ ﻭ ﺁﻳﻨﺪﻩ ﺗﻘﺴﻴﻢ ﮐﻨﻴﻢ،ﻭﺯﻣﺎﻥ ﺳﺎﺯﻯ ﻣﻰ ﮐﻨﻴﻢ . ﺩﺭ ﺣﺎﻟﻴﮑﻪ ﺩﺭ ﻭﺣﺪﺕ ﻭﺟﻮﺩ ﻭﻭﺍﻗﻌﻴّت ﻮ ﻃﺒﻴﻌﺖ، ﻫﺮﻃﻮﺭ ﮐﻪ ﻫﺴﺖ،ﻧﻴﺎﺯ ﺑﺰﻣﺎﻥ ﻫﻢ ﻧﺪﺍﺭﻳﻢ.ﻭ ﻫﺮﭼﻪ ﺑﺎﺯﻯ ﺯﻣﺎﻥ ﺳﺎﺯﻯ ﺑﻴﺸﺘﺮ ﮐﻨﻴﻢ، ﺧﻮﺩﺭﺍ ﺳﺮﮔﺮﻡ ﻗﺴﻤﺖ ﻣثبت ﺍﻳﻦ ﺗﻔﮑﻴﻚ ﻭﻫﻤﻰ ﺫﻫﻨﻰ ﮐﺮﺩه اﻳﻢ ﻭ ﻏﺎﻓﻞ ﺍﺯ ﺟﻨبه ﺒﺪﻫﮑﺎﺭﻯ ﺁﻥ.
ﻭ ﻧﻴﺰ ﺩﻭ ﺑﻴﻨﻰ
ﺟزء ﻭ ﮐﻞّ ﻧﻴﺰ
ﺧﻮﺩ ﻣثاﻝ ﺩﻳﮕﺮﻯ
ﺍﺳﺖ . ﻭﺟزء ﮐﻪ ﺑﺨﻮﺍﻫﺪ
ﺧﻮﺩﺭﺍ ﻣﺴﺘﻘﻞ
ﺍﺯ ﮐﻞّ ﻭ ﺩﻳﮕﺮ
ﺍﺟﺰاء ﺑﺪﺍﻧﺪ،ﺗﻨﻬﺎ
ﻭ ﻏﺮﻳﺐ ﻭ ﻋﺪﻣﻰ
ﻣﻴﺸﻮﺩ. ﺍﺻﻮﻟﺎ
ﻣﻨﻄﻘﻰ ﻭ ﻋﺎﻗﻠﺎﻧﻪ
ﻫﻢ ﻧﻴﺴﺖ ﮐﻪ ﺟزء
ﺧﻮﺩﺭﺍ ﺑﻰ ﻧﻴﺎﺯ
ﻭ ﻣﺴﺘﻘﻞ ﺍﺯ ﮐﻞّ
ﺑﺪﺍﻧﺪ. ﻫﺮﻏﺮﻭﺭ
ﻭ
ﺗﮑﺒّﺮﻯ
ﺷﺎﻳﺴﺘﻪ ﮐﻞّ ﻭ
ﺑﺎﻟﺎﺗﺮﻫﺎ ﺍﺳﺖ.
ﻣثاﻝ ﺟﺎﻟﺐ ﺩﻳﮕﺮﻯ
ﮐﻪ ﻋﺎﺭﻓﻰ ﺑﮑﺎﺭ
ﺑﺮﺩﻩ،ﻣﻮﺿﻮﻉ
ﺭﺍ ﺑﻬﺘﺮ ﺭﻭﺷﻦ
ﻣﻴﮑﻨﺪ. ﺍﮔﺮﺻﺪ
ﻧﻔﺮ ﺩﺭ ﺟﺰﻳﺮﻫﺎﻯ،ﺑﺮﺍﻯ
ﺧﻮﺩ ﺍﺳﺘﻘﻠﺎﻝ
ﻓﺮﺍﻫﻢ ﮐﻨﻨﺪ،ﻭ
ﻳﮑﻰ ﺍﺯ ﺁﻧﻬﺎ ﺭﺍ
ﺑﺮ ﺧﻮﺩ ﺣﺎﮐم
کنند،ﺍﻳﻨک ﮔﻮئی
ﺒﺎ ﻳﮑﺼﺪ ﻭ ﻳﻚ ﻧﻔﺮ
ﺭﻭﺑﺮﻭ ﻫﺴﺘﻴﻢ.ﺩﺭ
ﺍﻳﻨﺠﺎ ﻳﻚ ﻧﻔﺮ
ﻫﻢ ﺣﺎﮐﻢ ﺍﺳﺖ ﻭ ﻫﻢ ﻋﻀﻮ
ﺟﺎﻣﻌﻪ،ﻭ ﺩﻭﺑﺎﺭ
ﺑﺤﺴﺎﺏ ﺁﻣﺪﻩ ﺍﺳﺖ
. ﺩﺭ ﺣﺎﻟﻴﮑﻪ ﻋﻀﻮﻳﺖ
ﺍﻭ ﺩﺭﺳﺖ ﺍﺳﺖ،ﻭﻟﻰ
ﺣﺎﮐﻤﻴّﺖ ﺍﻭ ﺻﻔﺘﻰ
ﻣﺠﺎﺯﻯ ﺑﻴﺸﺘﺮ
ﻧﻴﺴﺖ . ﻭ ﺍﻳﻦ ﺗﺴﻤﻴﻪ
ﻫﺎ ﻭ ﺻﻔﺖ ﮔﺬﺍﺭﻯ
ﻫﺎ ﺑﺎﺯﻯ ﺫﻫﻦ ﺍﻧﺴﺎﻥ
ﺍﺳﺖ. ﻭ ﻗﺮﻧﻬﺎ ﺍﻧﺴﺎﻧﻬﺎ
ﺭﺍ ﺑﺎﺧﻮﺩ ﺳﺮﮔﺮﻡ
ﮐﺮﺩﻩ، ﻭ ﺍﺳﻴﺮ
ﺧﻮﺍﻫﺪ ﺩﺍﺷﺖ،ﻭﻣﺎﻧﻊ
ﺗﮑﺎﻣﻞ ﺑﻴﺸﺘﺮ
ﺍﻭﻣﻴﮕﺮﺩﺩ.ﻭ ﺍﮔﺮ
ﮐﺴﻰ ﺩﺭ ﺍﻳﻦ ﺗﻮﺟّﻪ
ﺩﺭ ﺳﻠﻮﻙ ﺩﺭﻳﺎﻓت
که ﺻﻔﺖ ﺣﻘﺎﺭﺕ
ﺧﻮﺩﺵ،ﮐﻪ ﻗﺒﻠﺎ
ﺍﺣﺴﺎس ﻭ ﻋﻘﻴﺪﻩ
ﺁﻧﺮﺍﻧﺪﺍﺷﺖ،ﻳﻚ
ﺍﺳﻢ ﮔﺬﺍﺭﻯﻭﺻﻔﺖ
ﻣﻬﻤﻰ ﺑﻴﺸﺘﺮ ﻧﺒﻮﺩﻩ،ﻭ
ﺍﮔﺮ ﺑﺤﺎﺿﺮ ﺧﻮﺩ
ﺭﺳﻴﺪ،ﻫﺮﮔﺰ ﻧﮕﺮﺍﻥ
ﺍﺣﺘﻤﺎﻝ ﺣﻘﺎﺭﺕ
ﺧﻮﺩﻫﻢ ﻧﺨﻮﺍﻫﺪ
ﮐﺮﺩ،ﭼﻪ ﺭﺳﺪ ﮐﻪ
ﺣﻘﺎﺭﺕ ﺭﺍ ﻭﺍﻗﻊ
ﺑﺪﺍﻧﺪ. ﻭ ﺧﻮﺍﻫﺪ
ﻳﺎﻓﺖ ﮐﻪ ﻫﺮ ﺩﻭ
ﻳﮑﻰ ﻫﺴﺘﻨﺪ. (ﻣﻦ
) ﻫﻤﺎﻥ ﺫﻫﻦ ﺍﺳﺖ،ﻭ
ﺣﻘﺎﺭﺕ ﻫﻤﺎﻥ (ﻣﻦ
)ﻣﻴﺒﺎﺷﺪ. ﻭﺯﻣﺎﻥ
ﺣﺎﻝ ﻣﺎ،ﻫﻤﺎﻥ
ﮔﺬﺷﺘﻪ ﺗﮑﺮﺍﺭ
ﺷﺪﻩ.ﻭ ﺭﻭﺡ، ﻭ ﻫﻤﺎﻥ
ﻧﺎﻇﺮ ﻧﻔس ﻭ ﺟﺎﻧﺸﻴﻦ
ﺁﻥ ﺷﺪﻩ،ﮐﻪ ﺑﺨﺪﺍ
ﺭﺳﻴﺪﻩ،ﻭ ﺑﺎﻟﺄﺧﺮﻩ
ﻫﺴﺘﻰ ﻫﻤﺎﻥ ﺍﺻﻞ
ﺍﻟﻬی ﻤﻴﺒﺎﺷﺪ.ﻭﺍﺭﻭﺍﺡ
ﻓﺮﺩﻯ ﻧﻴﺰ ﻫﻤﺎﻥ
ﺍﺻﻞ ﻭﺣﺪﺕ ﻭﺟﻮﺩ
ﺍﻟﻬﻰ ﺍﺳﺖ،ﮐﻪ
ﺭبّ اﻟﻨﻮﻉ ﺑﺸﺮﻯ
ﺭﺳﻴﺪﻩ.ﻭ ﺍﺭﺑﺎﺏ
ﺍﻧﻮﺍﻉ ﻧﻴﺰ ﺗﺎ
ﺑﻰ ﻧﻬﺎﻳﺖ،ﺟﺰ
ﺧﺪﺍﻯ ﺍﻟﻠﻪ ﻧﻴﺴﺘﻨﺪ.
ﺧﺪﺍ(ﻫﻮ) ﻫﻤﭽﻨﺎﻥ
ﺩﺭ ﻋﻤاءٴ ﻗﺮﺍﺭ
ﺩﺍﺭﺩ . ﻫﻨﮕﺎﻣﻰ
ﮐﻪ ﺳﺎﻟﻚ ﺩﺭﻳﺎﻓﺖ،
ﭼﮕﻮﻧﻪ ﺫﻫﻨﻰ ﺑﭽﻨﻴﻦ
ﺗﮑﻨﻴﮑﻰ ﺩﺳﺖ ﻣﻴﺰﻧﺪ،ﺁﺭﺍﻡ
ﺧﻮﺍﻫﺪ ﮔﺮﻓﺖ ﻭ
ﺧﻮﺍﻫﺪ ﺩﺍﻧﺴﺖ،ﮐﻪ
ﻧﻪ ﻣﻦ ﻫﺴﺖ ﻭﻧﻪ
ﺻﻔﺎﺕ ﻣﻦ . ﻫﺮﭼﻪ
ﻫﺴﺖ ﻫﻤﺎﻥ ﻭﺍﻗﻊ
ﮊﻧﺘﻴﻚ ﺭﻭﺣﻰ،ﮐﻪ
ﺍﺯ ﺍﺻﻞ ﻭ ﻧﻔخه
اﻟﻬﻰ ﺑﻮﺩه ﻮ ﺑﻘﻴﻪ
ﺍﻭﻫﺎﻡ ﻭ ﺍﻣﻮﺭ
ﺍﻧﺘﺰﺍﻋﻰ ﺑﻨﺎﻡ ﻧﻔس
ﻭ ﻭﺟﻮﺩ ﻣﻮﺟﻮﺩﺍﺕ
. ﻫﻤﻴﻦ ﺣﺎﻝ ﺭﺍ ﺩﺭ
ﺧﻮﺍﺏ ﻣﻠﺎﺣﻈﻪ
ﻣﻰ ﮐﻨﻴﻢ. ﻳﺎ ﻣﻦ
ﺑﺪﻭﻥ ﺻﻔﺎت اﺳﺖ،ﻳﺎ
ﻫﻤﺎﻥ ﻓﺮﺩ ﺩﺭﺧﻮﺍﺏ
ﺑﺪﻭﻥ ﺭؤﻳﺎ. ﻭ ﻳﺎ
ﻣﻦ ﻫﻤﺮﺍﻩ ﺑﺎ ﺻﻔﺎﺕ
ﺍﺳﺖ،ﮐﻪ ﻫﻤﺎﻥ
ﺩﺍﺳﺘﺎﻧﻬﺎﻯ ﻭﻫﻤﻰ
ﻭ ﮐﺎﺑﻮﺳﻬﺎﻯ ﺩﺭ
ﺧﻮﺍﺏ ﺑﺮﺍﻯ ( ﻣﻦ)
. ﻭ ﺍﮔﺮ ﻫﺮ ﺩﻭ(ﻣﻦ)ﻭ
ﺻﻔﺎﺕ (ﻣﻦ)ﻭﺟﻮﺩ
ﻧﺪﺍﺷﺘﻪ ﺑﺎﺷﻨﺪ،ﻫﻤﺎﻥ
ﻣﺮﺣﻠﻪ ﻭ ﺣﺎﻝ ﺷﻬﻮﺩ
ﺩﻳﺪﻥ ﺍﺳﺖ،ﻭ ﺧﻮﺩﺭﺍ
ﺑﺮﺗﺮ ﺍﺯ ﺩﻳﺮﻭﺯ
ﻳﺎﻓﺘﻦ،ﻭﺟﺰﺋﻰ
ﺍﺯ ﮐلّ ﻮ ﺧﺪﺍ ﺩﺍﻧﺴﺘﻦ
ﻭ ﺻﻤﺪﻳّت که ﺧﻮﺩﺭﺍ
ﺩﺭﻣﻴﺎﻥ ﻧﻤﻴﺒﻴﻨﺪ.
ﺣﻴﻮﺍﻧﻰ ﮐﻪ ﺩﻧﺒﺎﻝ
ﺩﻡ ﺧﻮﺩ ﻣﻴﮕﺮﺩﺩ،ﺩﺭ
ﻭﺍﻗﻊ ﺩﻧﺒﺎﻝ ﺧﻮﻳﺸﺘﻦ
ﺍﺳﺖ. (ﻣﻦ) ﻧﻴﺰ ﺩﻧﺒﺎﻝ
ﻣﺰﺍﺣﻤﻬﺎﺋﻰ ﺑﻌﻨﻮﺍﻥ
ﺻﻔﺎﺕ ﺧﻮﺩ ﻣﻴﮕﺮﺩﺩ
ﻭ ﻧﻤﻴﺪﺍﻧﺪ ﮐﻪ
ﺩﻣﺶ ﺑﺎﺯ ﺧﻮﺩﺵ
ﻣﻴﺒﺎﺷﺪ. ﻓﮑﺮ ﻧﻴﺰ
ﺩﻧﺒﺎﻝ ﺧﻮﺩﺵ ﻣﻴﺒﺎﺷﺪ،ﻭ
ﺣﺮﮐﺖ ﻣﺪﺍﺭﻯ ﻣﻴﮑﻨﺪ.
ﻭ ﺍﮔﺮ ﺍﻧﺴﺎﻥ ﺗﻤﺎﻣﻰ
ﺧﻮﺩﺵ ﺭﺍ ﺟﺰﺋﻰ
ﺍﺯ ﻭﺣﺪﺕ ﻭﺟﻮﺩ
ﺑﺪﺍﻧﺪ،ﺩﻳﮕﺮ
ﺍﺯ ﻏﻴﺮ ﺧﻮﺩ ﻧﻴﺰ
ﻓﺮﺍﺭﻯ ﻧﻴﺴﺖ،
ﻭ ﺟﺮﻳﺎﻧﻰ ﻃﺒﻴﻌﻰ
ﺧﻮﺍﻫﺪ ﺩﺍﺷﺖ. ﻓﮑﺮ
ﻭ ( ﻣﻦ) ﻧﺒﺎﻳﺪ ﺩﻧﺒﺎﻝ
ﻫﻮﻳّﺖ ﺧﻮﺩ ﺑﮕﺮﺩﺩ،ﮐﻪ
ﻫﺮ ﺩﻭ ﻳﮑﻰ ﺍﺳﺖ.
ﻭ ﻫﻤﻪ ﭼﻴﺰ ﻫﺴﺘﻰ،
ﻫﻤﻪ ﻳﮑﻰ ﺍﺳﺖ.ﻭﻏﻴﺮ
ﺍﺯ ﺧﺪﺍ ﭼﻴﺰﻯ ﻧﻴﺴﺖ.ﺁنچه
ﺪﺭﻫﺴﺘﻰ ﻫﺴت ﺘﺠﻠّﻴﺎﺕ
ﺻﻔﺎﺗﻰ ﺧﺪﺍﻭﻧﺪ
ﺍﺳﺖ ﻭ ﺍﺻﻞ ﻫﺮ ﭼﻴﺰﻯ
ﮐﻪ ﺧﺪﺍﻭﻧﺪ ﺍﺳﺖ،ﻭ
ﺍﺯ ﺧﺪﺍ(ﺩﺍﺧﻞ ﺍﻟﻠﻪ
ﺃﻫﻮ)ﻣﻴﺒﺎﺷﺪ.ﻭ
ﺧﺪﺍﻭﻧﺪ(ﻫﻮ)ﺩﺭ
ﻋﻤّاء ﻧﻴﺰ،ﺧﺪﺍﻭﻧﺪ
(ﺧﺎﺭﺝ ﺍﺯ ﻫﺴﺘﻰ)ﻫﺎ
ﺍﺳﺖ. ﺁﻳﻨﺪﻩ ﺟﻮﺋﻰ
ﻭ ﺷﺪﻥ،ﺁﻧﻄﻮﺭ
ﮐﻪ ( ﻣﻦ) ﻭﻧﻔسﻣﺎ
ﺑﺨﻮﺍﻫﺪ ﺑﺎﺯ ﻫﻤﺎﻥ
ﺑﺎﺯﻯ ﻧﻔس ﺍﺳﺖ،ﻭ
ﺗﮑﺮﺍﺭ ﮔﺬﺷﺘﻪ
ﺩﺭ ﺣﺎﻝ ﺣﺎﺿﺮ ﺍﻭ
. ﺍﮔﺮ ﺑﺎﻳﺪ ﭼﻴﺰﻯ
ﺭﺍ ﺟﺴﺖ، ﺗﻨﻬﺎ
ﺑﺎﻟﺎﺗﺮ ﺭﻓﺘﻦ
ﺩﺭ ﺗﮑﺎﻣﻞ،ﻭ ﺑﺄﺻﻞ
ﺍﺻﻴﻞ ﻧﺰﺩﻳﮑﺘﺮ
ﺷﺪﻥ،ﻭ ﺩﺭ ﺗﺴﻠﻴﻢ
ﻭﺗﻮﮐّﻞ ﺧﺪﺍ ﻭﻭﺣﺪﺕ
ﻭﺟﻮﺩ ﺑﻮﺩﻥ ﺍﺳﺖ.ﺑﺨﺼﻮﺹ
ﻭﻗﺘﻰ ﺳﺎﻟﻚ ﺑﺤﺎﻟﺖ
ﺻﻤﺪﻳّﺖ ﻭﺑﻰ ﺧﻮﺩﻯ
ﺩﺭﻣﻰ ﺁﻳﺪ . ﻭ ﺑﺮﺍﻯ
ﺑﺸﺮ ﺣﺪّ ﺃﮐثر
ﺷﻬﻮﺩ ﻗﺎﺋﻢ ﻧﻮﻉ
ﺑﺸﺮﻣﻴﺴّﺮ ﺍﺳﺖ.
ﻫﺮﭼﻪ ﻏﻴﺮ ﺍﺯﺍﻳﻦ
ﺑﺠﻮﺋﻴﻢ ﺑﺎﺯ ﺩﻧﺒﺎﻝ
ﺧﻮﺩ ﮔﺸاه اﻳﻢ،ﻭ
ﺍﻳﻦ ﮐﺎﺭ
ﻧﻴﺰ ﻳﻌﻨﻰ ﺩﻧﺒﺎﻝ
ﺍﻭﻫﺎﻡ ﻭ ﺧﻴﺎﻟﺎﺕ
ﺑﺎﻃﻞ ﺑﻮﺩﻥ ﺍﺳﺖ.
ﮐﻪ ﺑﻘﻮﻝ ﺧﺪﺍﻭﻧﺪ
ﺩﺭ ﻗﺮﺁﻥ، ﺩﺭ ﻧﻬﺎﻳﺖ
(لاﺎ ﻳﺒﻘﻰ ﺍلاّ
ﻭﺟﻪ ﺭﺑّﻚ ﺍﻟﮑﺮﻳﻢ).ﻳﺎ
ﺑﺮﺍﻯ ﺍﻧﺴﺎﻥ ﭼﻴﺰﻯ
ﻧﻤﻰ ﻣﺎﻧﺪ.ﻭﺑﻌﺪ
ﺍﺯ ﻣﺮﮒ ﺍﺭﺍﺩﻯ
ﻗﺒﻞ ﺍﺯﻣﺮﮒ،ﮐﻪ
ﺑﺸﻬﻮﺩ ﻧﻮﺭ ﻗﺎﺋﻢ
ﺭﻭﺡ ﺍﻟﻘﺪس ﻣﻴﺮﺳﻨﺪ.ﻭﺗﺠﻠّﻰ
ﺧﺪﺍﻭﻧﺪ ﺷﺎﻳﺴﺘﻪ
ﻧﻮﻉ ﺑﺸﺮﻣﻴﮕﺮﺩﺩ.ﻭﻫﻨﻮﺯ ﺗﺠﻠّﻴﺎﺕ
ﺑﺮﺗﺮ ﺑﺴﻴﺎﺭ ﺩﺭ
ﭘﻴﺶ ﻫﺴﺖ.ﻭﺩﺭ ﺍﻧﻮﺍﻉ
ﻓﺮﺍﻭﺍن ﺁﻳﻨﺪﻩ
ﻓﻮﻕ ﺑﺸﺮﻯ، ﮐﻪ
ﻓﺮﺿﺎ ﺗﮑﺎﻣﻠﺎﺕ
ﻧﻮﻋﻰ ﺭﻭﺡ ﻓﺮﺩﻯ
ﺑﻨﻬﺎﻳﺖ ﺑﺮﺳﺪ،ﻭ
ﺑﺨﺪﺍﻯ ﺍﻟﻠﻪ ﻧﻮﺭ
ﺍﻟﺄﻧﻮﺍﺭ،ﻭﺭﺏّ
ﺍﻟﺄﺭﺑﺎﺏ ﺭﺳﻴﺪ،ﺁﻧﮕﺎﻩ
ﻏﻴﺮ ﺍﺯ ﺍﻟﻠﻪ ﭼﻴﺰﻯ
ﻧﻴﺴﺖ،ﻭﭼﻴﺰﻯ
ﺩﺭ ﮐﻨﺎﺭﺧﺪﺍ ﻣﻌﻨﻰ
ﻧﺪﺍﺭﺩ.ﻣﮕﺮ ﺍﻳﻦ
ﻫﻤﺎﻧﻰ (ﺭﻭﺡ ﻧﻬﺎﺋﻰ)ﺩﺭ
ﺻﻔﺎﺕ ﺍﻟﻬﻰ ﺍﻟﻠﻪ.ﺁﻧﮕﺎﻩ
ﻣﻴﺘﻮﺍﻥ ﮔﻔﺖ ﺗﺎﺯﻩ
ﺁﻏﺎﺯ ﻣﺄﻣﻮﺭﻳّت
ﺠﺪﻳﺪ ﺧﺪﺍﻭﻧﺪ(ﻫﻮ)ﺑﺮﺍﻯ
ﺍﻳﻦ ﺭﻭﺡ ﺍﻟﻠﻪ
ﺷﺪﻩ، ﺩﺭﮐﻤﺎﻝ
ﻣﻄﻠﻖ،ﻭ ﺩﺭ ﻓﺮﺽ
ﻣﺤﺎﻝ،ﺧﻠﺎﺻﻪ
ﺧﺪﺍﻭﻧﺪ ﺑﺮﺍﻯ
ﻳﻚ ﺭﻭﺡ ﻣﻮﻓﻖ ﺷﺎﻫﺪ
ﺭﻭﺡ ﺍﻟﻘﺪس، ﺑﻰ
ﻧﻬﺎﻳﺖ ﮐﺮﺍﻣﺎﺕ
ﻭ ﺍﻣﺘﻴﺎﺯﺍﺕ ﻭ
ﺻﻔﺎﺕ ﻭ ﺗﺠﻠّﻴﺎﺕ
ﺍﻟﻬﻰ ﻋﻈﻴﻢ ﻭ ﻋﻈﻴﻤﺘﺮ
ﺁﻣﺎﺩﻩ ﻧﻤﻮﺩﻩ
ﺍﺳﺖ.ﻭ ﺑﺮﺍﻯ ﺳﺎﻟﻚ
ﻧﻴﺰ ﺗﻨﻬﺎ ﻭﺟﻪ
ﻭ ﺻﻮﺭﺕ ﺭﺏّ ﻭﻣﺮﺑّﻰ
ﺍﻟﻬﻰ ﻳﺎﻭﻟﻰّ
ﺍﻟﻬﻰ ﺑﻤﻌﺮﻓﻰ
ﺧﺪﺍﻭﻧﺪ ﺑﺎﻗﻰ
ﻣﻴﻤﺎﻧﺪ. ﻭﺳﺎﻟﻚ
ﻫﻤﻪ ﭼﻴﺰﺭﺍ ﻓﺮﺍﻣﻮﺵ
ﻣﻴﮑﻨﺪ ﻭ ﻫﻤﺮﺍﻩ
ﺍﺫﮐﺎﺭ ﺗﻮﺣﻴﺪﻯ
ﺩﻓﻊ ﺷﺮﻙ،ﺁﻧﮕﺎﻩ
ﻭﺣﺪﺕ ﻭﺟﻮﺩ ﻭﺍﻳﻦ
ﻫﻤﺎﻧﻰ ﻣﻘﺎﻡ ﺷﻬﻮﺩﻯ
ﺑﺮﺗﺮ ﻭﺗﺎﺯﻩ ﺭﺍ
ﻣﻴﻴﺎﺑﺪ. ﻭﻟﻰ ﺑﺪ
ﻧﻴﺴﺖ ﺑﺪﺍﻧﻴﻢ
ﺑﻘﻮﻝ ﻋﺎﺭﻓﻰ،
ﻫﺮ ﻗﺪﻣﻰ ﺭﺍ ﮐﻪ
ﺑﺨﺪﺍ ﻧﺰﺩیک ﺘﺮ
ﻣﻴﺸﻮﻳﻢ ﺍﻭ ﺍﺯ ﻣﺎ ﺩﻩ
ﻗﺪﻡ ﺩﻭﺭﺗﺮ ﻣﻴﮕﺮﺩﺩ.ﺗﺎ
ﺗﺼﻮﺭ ﺭﺳﻴﺪن ﺒﺎﻟﻠﻪ،
ﺑﺨﺼﻮﺹ ﺩﺭ ﻧﻮﻉ
ﺑﺸﺮﻯ ﺗﺼﻮﺭ ﻧﺪﺍﺷﺘﻪ
ﺑﺎﺷﻢ.ﮔﺮﭼﻪ ﺑﺮﺍﻯ
ﺳﺎﻟﻚ ﺗﺎ ﺷﻬﻮﺩ
ﻧﻬﺎﺋﻰ، ﺑﺎ ﻫﺮﻗﺪﻡ
ﭘﻴﺸﺮﻓﺖ ﺳﺎﻟﻚ،ﺧﺪﺍﻭﻧﺪ
ﻧﻴﺰ ﺩﻩ ﻗﺪﻡ ﺟﻠﻮ
ﻣﻴﺂﻳﺪ، ﺗﺎ ﺳﺎﻟﻚ
ﺯﻭﺩﺗﺮ ﺑﻨﺠﺎﺕ
ﺧﻮﺩ ﺑﺎ ﻧﻮﺭ ﻗﺎﺋﻢ
ﺑﺮﺳﺪ ﻭﻧﻪ ﺑﻪ ﺍﻟﻠﻪ.
ﭘس ﭼﻨﻴﻦ ﺧﺪﺍﺋﻰ
ﺷﺎﻳﺴﺘﻪ ﻋﺒﺎﺩﺕ،ﻭﺧﻮﺩﺭﺍ
ﺑﻮﻯ ﺭﺳﺎﻧﺪﻥ،ﺩﺭ
ﺗﺸﺒّﻪ ﺑﺎﺧﻠﺎﻕ
ﻭ ﺻﻔﺎﺕ ﻭ ﻋﻘﺎﻳﺪ
ﺩﺭﺳت اﻟﻬﻰ ﺍﺳﺖ.
ﮐﻪ ﭘﻴﺮ ﮐﺎﻣﻞ ﺑﺴﺎﻟﻚ
ﻣﻰ ﺁﻣﻮﺯﺩ،ﻭ ﺁﻳﻨﺪﻫﺎﻯ
ﺭﺍ ﮐﻪ ﺧﺪﺍﻭﻧﺪ
ﺑﺮﺍﻳﻤﺎﻥ ﭘﻴﺶ
ﺑﻴﻨﻰ ﻭ ﺁﻣﺎﺩﻩ
ﮐﺮﺩﻩ ﺍﺳﺖ ﻭﺟﻮﺩﻯ
ﻭﺍﻗﻌﻰ،ﻭﻧﺴﺒﺖ
ﺑﺘﺼﻮﺭ ﺣﻘﻴﻘﺖ
ﺩﺭ ﻧﻮﻉ ﺑﺸﺮﻯ ﻗﻄﻌﻴّﺖ
ﺩﺍﺭﺩ.ﮔﺮﭼﻪ ﻫﻤﭽﻨﺎﻥ
ﺗﺎ ﺍﻟﻠﻪ، ﻧﻤﻴﺘﻮﺍﻥ
ﺑﺤﻘﻴﻘﺖ ﻣﻄﻠﻖ
ﺭﺳﻴﺪ.ﻭﺧﺪﺍﻭﻧﺪ
ﻫﻮ ﻣﻄﻠﻖ ﻋﻠﻰ ﺍﻟﺄﻃﻠﺎﻕﺍﺳﺖ.ﻭ
ﻟﺎﺟﺮﻡ ﮐﻪ ﻫﻤﺎﻥ
ﺷﻌﺎﺭ ﺑﺮﺍﻯ ﺳﺎﻟﻚ
ﺍﺳﺖ،ﮐﻪ ﺍﻧّﺎ
ﻟﻠﻪ ﻭ ﺍﻧّﺎ ﺍﻟﻴﻪ
ﺭﺍﺟﻌﻮﻥ ﻣﻴﮕﻮﻳﺪ.ﺍﻟﺒﺘﻪ
ﺍﻳﻦ ﺑﺎﺯﮔﺸﺖ ﺍﻓﺘﺨﺎﺭ
ﺁﻣﻴﺰ ﻳﺎﺗﮑﺎﻣﻠﺎت
کار ﺳﺎﻟﮑﺎﻥ ﻣﻮﻓﻖ
ﺍﺳﺖ، ﻭﻧﻪ ﺑﺎﺯﮔﺸﺖ
ﺩﻳﻮﺍﻧﮕﺎﻥ ﻭ ﺟﺎﻫﻠﺎﻥ
ﻭﻣﺸﺮﮐﺎﻥ ﻗﺸﺮﻯ
ﻭ ﺑﻴﻤﺎﺭﮔﻮﻧﻪ
ﺁﺧﻮﻧﺪ ﭘﺮﺳﺖ.ﺑﻠﮑﻪ
ﺑﺪﻳﺪﺍﺭ ﺭبّ اﻟﻨﻮﻉ
ﺣﻴﻮﺍﻧﻰ ﺗﻮﻟﺪﺍﺕ
ﻣﺠﺪﺩ ﮐﺎﺭﻣﺎﺋﻰ
ﻣﻴﺮﺳﻨﺪ ﻭﻣﻴﺘﺮﺳﻨﺪ.که
ﺪﺭ ﺗﺎﺭﻳﮑﻰ ﺍﺳﺖ،ﻭﻧﻪ
ﻧﻮﺭ ﺑﺪﺭ ﻣﻨﻴﺮ
ﺯﻳﺒﺎﻯ ﻣﺮﺍﺗﺐ
ﺷﻬﻮﺩﻯ،ﮐﻪ ﻫﻢ
ﺍﮐﻨﻮﻥ ﻧﻴﺰ ﺑﺪﺍﻥ
ﻣﻴﺮﺳﻨﺪ.ﺍﮔﺮﺑﺂﻳﻨﺪﻩ
ﻣﻮﺭﺩ ﭘﺴﻨﺪ ﻭ ﺳﻠﻴﻘﻪ
ﻧﻔس ﺧﻮﺩ ﻭ( ﻣﻦ ) ﺑﻴﻨﺪﻳﺸﻴﻢ،ﺑﺎﺯﻫﻢ
ﺍﻳﻦ ﮔﺬﺷﺘﻪ ﺧﻮﺍﻫﺪ
ﺑﻮﺩ ﻭ ﻧﻪ ﺁﻳﻨﺪﻩ.ﮐﻪ
ﺁﻳﻨﺪﻩ ﺭﺍ ﺗﻨﻬﺎ
ﮐﺎﻣﻠﺎﻥ ﺩﺭ ﺷﻬﻮﺩﻫﺎﻯ
ﺳﻤﺒﻮﻟﻴﻚ ﻣﻰ ﺑﻴﻨﻨﺪ.
ﻭ ﻗﻬﻘﺮﺍﺋﻴﺎﻥ
ﺁﻳﻨﺪﻩ ﺁﻧﻬﺎ،ﻫﻤﺎﻥ
ﮔﺬﺷته هاﻯ ﻧﺴﺦ
ﻭﻣﺴﺦ ﻭ ﺑﺪﺗﺮ ﻣﻴﺘﻮﺍﻧﺪ
ﺑﺎﺷﺪ. ﮐﻪ ﺻﺪﻫﺎ
ﻫﺰﺍﺭ ﻭ ﻣﻴﻠﻴﻮﻧﻬﺎ
ﺳﺎﻝ ﻟﺎﺯﻡ ﺍﺳﺖ،
ﮐﻪ ﺩﻭﺑﺎﺭﻩ ﻭ ﺣﺘﻰ
ﺻﺪ ﺑﺎﺭﻩ،ﺑﻨﻮﻉ
ﺑﺸﺮﻯ ﻣﺠﺪﺩ ﺑﺮﺳﻨﺪ
ﻭﻫﻤﻴﻦ ﻭﻇﻴﻔﻪ
ﺳﻠﻮﻙ ﺗﺎ ﻧﻮﺭ ﻗﺎﺋﻢ
ﺭﻭﺡ ﺍﻟﻘﺪس ﺭﺍ
ﺑﻨﻤﺎﻳﺪ. ﺗﺎ ﺷﺎﻳﺴﺘﻪ
ﺭﺟﻌﺖ ﻧﻮﻉ ﻓﻮﻕ
ﺑﺸﺮﻯ ﻫﻔﺖ ﻫﺰﺍﺭﺳﺎﻝ
ﺩﻳﮕﺮ ﮔﺮﺩﻧﺪ.ﭼﻨﻴﻦ
ﺁﻳﻨﺪﻫﺎﻯ ﺩﺭ ﮐﺎﺭﻣﺎﺋﻴﺎﻥ
ﻭ ﺁﻟﻮﺩﮔﺎﻥ ﻧﻔس
،ﺍﺭﺯﺵ ﺁﻳﻨﺪﻩ
ﺭﺍ ﻧﺪﺍﺭﺩ.ﻭ ﻟﺬﺍ
ﺁﻳﻨﺪﻩ ﻫﺎ ﺑﺨﺼﻮﺹ
ﺩﺭ ﻗﻬﻘﺮﺍﺋﻴﺎﻥ
ﭼﻨﺎﻥ ﺧﻮﺍﻫﺪ ﺷﺪ.ﻭﻧﻤﻴﺘﻮﺍﻥ
ﭼﻮﺏ ﻟﺎﻯ ﭼﺮﺥ ﺁﻥ
ﮔﺬﺍﺷﺖ.ﻭﮐﺎﺭﻣﺎ
ﺳﺎﺯﻯ ﻏﻴﺮﺳﺎﻟﮑﺎﻥ،ﻋﻤﻠﺎ
ﻟﻐﺰﻳﺪﻥ ﻭﺳﻘﻮﻁ
ﻣﻘﺎﻣﻰ ﺭﻭﺡ ﺑﭙﺎﺋﻴﻦ
ﺍﺳﺖ.ﻭﻟﻰ ﺑﺎﻳﺪ
ﺑﺒﺎﻟﺎ ﺭﻓﺖ. ﻭ ﺑﺪﻭﻥ
ﺗﻮﺟّﻪ ﺑﺨﻮﺍﺳﺘﻪ
ﺧﺪﺍ،ﺍﻳﻦ ﭼﺮﺧﻬﺎﻯ
ﻭﺟﻮﺩ ﻭ ﻋﺪﻡ،ﻳﺎ
ﭼﺮﺥ ﺳﺎﻣﺴﺎﺭﺍ
ﺑﻘﻮﻝ ﻫﻨﺪﻭﺍﻥ،
ﻫﻤﻴﻦ ﺗﮑﺮﺍﺭ ﻣﮑﺮﺭ
ﮐﺎﺭﻣﺎﻫﺎ ﺩﺭ ﻧﺴﺦ
ﻭﻣﺴﺦ ﻣﺠﺪﺩ ﺍﺳﺖ
. ﺍﮔﺮ ﺑﺠﺎﻯ ﺗﻔﮑّﺮ
ﺩﺭ ﮔﺬﺷﺘﻪ ﻭ ﺍﺯﻧﻮﻉ
ﻭ ﺳﻠﻴﻘﻪ ﮔﺬﺷﺘﻪ
ﺧﻮﺩ ﺑﭙﺮﺩﺍﺯﻳﻢ،
ﺟﺰ ﻣﺤﺮﻭﻣﻴّﺖ
ﺍﺯ ﻭﺍﻗﻊ ﺣﺎﻝ ﻭ
ﺁﻳﻨﺪﻩ ﺧﻮﺩ ﭼﻴﺰﻯ
ﻧﺼﻴﺐ ﻣﺎ ﻧﺨﻮﺍﻫﺪ
ﺷﺪ. ﺗﺮﻙ ﮔﺬﺷﺘﻪ
ﻭ ﺗﺮﻙ ﺣﺎﻝ ﺑﺎ ﻣﻘﺎﻡ
ﺣﻘﻴﺮﺵ،ﻭ ﺗﺮﻙ
ﺁﻳﻨﺪﻩ ﮐﻪ ﻫﻮس
ﻧﻔس ﻣﺎ ﺑﺎﺷﺪ،ﻳﺎ
ﺧﻠﺎﺻﻪ،ﺗﺠﺮﻳﺪ
ﺍﺯ ﻣﺎ ﺳﻮﺍ ﺍﻟﻠﻪ،ﻭ
ﻏﻨﻴﻤﺖ ﺑﺤﺎل ﺤﺎﺿﺮ،
ﺑﺨﺎﻃﺮ ﭼﺴﺒﻴﺪﻥ
ﺑﺂﻳﻨﺪﻫﺎﻯ ﺑﺎ
ﺳﻌﺎﺩﺕ ﺷﻬﻮﺩﻯ،ﻭ
ﺁﻳﻨﺪﻫﺎﻯ ﺑﺎ ﻣﺮﺍﺗﺐ
ﻭ ﺍﺳﺘﻌﺪﺍﺩﺍﺕ
ﺑﻌﺪﻯ ﺁﻥ، ﺑﺮﺍﻳﻤﺎﻥ
ﻣﺴﻠّﻢ ﺧﻮﺍﻫﺪ
ﺑﻮﺩ، ﮐﻪ ﻭﻋﺪﻩ
ﺍﻟﻬﻰ ﺣﻖ ﺍﺳﺖ.ﻭ
ﺧﺪﺍﻭﻧﺪ ﻫﻴﭻ ﺫﺭّه
اﻯ ﺭﺍ ﺍﺯ ﺣﻘﻮﻗﻰ
ﮐﻪ ﻭﻋﺪﻩ ﺩﺍﺩﻩ
ﺷﺪﻩ،ﻣﺎ ﻭﻫﺮ ﻣﻮﺟﻮﺩﻯ
ﺑﺎﺷﺪ ﺑﻰ ﻭﻓﺎﺋﻰ
ﻧﺪﺍﺭﺩ. ﺑﺠﺎﻯ (ﺷﺪﻥ)
ﺑﻤﻴﻞ ﺧﻮﺩﻣﺎﻥ
ﺑﺎﻳﺪ ﺷﺪﻥ ﺑﺮﺣﺴﺐ
ﻏﺎﻳﺖ ﺍﻟﻬﻰ ﺭﺍ
ﺑﺨﻮﺍﻫﻴﻢ . ( ﺑﻮﺩﻥ)
ﺣﺎﻝ ﺭﺍ ﺩﺭ ﺧﻂ ﺍﻟﻬﻰ،ﻭ
ﺩﺭ ﺗﺴﻠﻴﻢ ﻭﺗﻮﮐّﻞ
ﺧﺪﺍ ﺑﻮﺩﻥ،ﺑﻬﺘﺮﻳﻦ
( ﺑﻮﺩﻥ) ﻭ ﻫﻤﺎﻥ ﻣﻘﺪﻣﻪ(ﺷﺪﻥ
ﺗﮑﺎﻣﻠﻰ)،ﺑﺮ ﺣﺴﺐ
ﻏﺎﻳﺖ ﻭ ﻣﺸﻴّﺖ
ﺍﻟﻬﻰ ﺍﺳﺖ . ( ﺑﻮﺩﻥ)،ﺩﺭ
ﺭﺍﻩ ﺣﻖ،ﻫﻤﺎﻥ
ﺗﺮﻙ ﮔﺬﺷﺘﻪ ﻫﺎ،ﻭﺗﺰﮐﻴﻪ
ﻧﻔس ﺍﻣّﺎﺭﻩ ﮐﻨﻮﻧﻰ
ﺩﺭ ﻧﺎﺧﻮﺩﺁﮔﺎﻫﻤﺎﻥ
ﺍﺯ ﮔﻨﺎﻫﺎﻥ ﻭ ﺁﻟﻮﺩﮔﻰ
ﻫﺎ،ﻭ ﻋُﻘﺪﻩ ﻭ
ﻋﻘﻴﺪﻩ ﻫﺎﻯ ﺑﺎﻃﻞ
ﺩﺭ ﻧﻔس ﺍﻣّﺎﺭﻩ،ﻭ
ﺷﺨﺼﻴّﺖ ﮐﺎﺫﺏ
ﺧﻮﺩﻣﺎﻥ ﺍﺳﺖ . ﻧﻪ
ﺍﻳﻨﮑﻪ ﮔﺬﺷﺘﻪ
ﺑﺎﻃﻞ ﻭ ﺣﻘﻴﺮ ﺧﻮﺩﺭﺍ
ﺑﺎﻣﺮﻭﺯ ﻭﺯﻣﺎﻥ
ﺣﺎﺿﺮ ﻧﺴﺒﺘﻨﺎ
ﻣﺘﻤﺪﻥ ﺑﺸﺮﻳّﺖ
ﺧﻮﺩ ﺑﺎ ﺧﻮﺩ ﺑﮑﺸﻴﻢ
ﻭ ﺑﻌﺪ ﻧﻴﺰ ﺑﺎﺭ
ﺳﻨﮕﻴﻦ ﮔﺬﺷﺘﻪ
ﻧﻨﮕﻴﻦ ﺭﺍ ﺑﺂﻳﻨﺪﻩ
ﻫﺎ ﺑﺒﺮﻳﻢ، ﮐﻪ
ﺗﻮﺍﻥ ﺑﺮﺩﻥ ﻧﺪﺍﺭﻳﻢ
ﻣﮕﺮ ﺁﻧﻬﺎ ﺭﺍ ﺯﻣﻴﻦ
ﺑﮕﺬﺍﺭﻳﻢ ﻭﺗﺰﮐﻴﻪ
ﮐﻨﻴﻢ. ﻭﺍلاّ ﺁﻳﻨﺪﻩ
ﻫﻤﺎﻥ ﮔﺬﺷﺘﻪ ﺧﻮﺍﻫﺪ
ﺑﻮﺩ ﻗﺒﻠﺎ ﻣﻴﻤﻮﻥ
ﺑﻮﺩﻩ ﮐﻪ ﺑﺸﺮ ﺷﺪﻡ،
ﺩﻭﺑﺎﺭﻩ ﻣﻴﻤﻮﻥ
ﻣﻴﮕﺮﺩﻢ.ﻭﺣﺮﮐﺖ
ﻣﺪﺍﺭﻯ ﺩﺭ ﺍﻳﻦ
ﺗﻐﻴﻴﺮﺍﺕ ﺻﻮﺭﺕ
ﮔﺮﻓﺘﻪ،ﻭﻧﻪ ﺗﮑﺎﻣﻞ
ﻣﺴﺘﻘﻴﻢ ﻭ ﺗﻌﺎﻟﻰ.
ﺑﺎﻳﺪ ﺑﺎ ﺳﻠﻮﻙ
ﺍﻟﻬﻰ،ﺁﻳﻨﺪﻩ
ﺭﺍ ﺍﺯ ﺍﻟﻠﻪ ﮔﺮﻓﺖ،ﻭ
ﺟﺎﻯ ﺣﺎﻝ ﻭ ﮔﺬﺷﺘﻪ
ﮔﺬﺍﺷﺖ.ﺍﮔﺮ ﺳﺎﻟﻚ
ﻧﻴﺰ ﺩﺭﺳﻠﻮﻙ(ﺣﺎﻝ
ﺑﺮﺗﺮﻯ)ﺭﺍ ﺟﺎﻯ
ﮔﺬﺷﺘﻪ ﻧﻨﮕﻴﻦ
ﺑﮕﺬﺍﺭﺩ. ﻭﭼﻮﻥ
ﺳﺎﻟﻚ ﺑﻨﻮﺭ ﻗﺎﺋﻢ،ﻧﻬﺎﻳﺖ
ﺍﻣﮑﺎﻥ ﺗﮑﺎﻣﻞ
ﺷﻬﻮﺩﻯ ﻧﻮﻉ ﺑﺸﺮﻯ
ﻭ ﺍﮔﺮ ﺁﻳﻨﺪﻩ ﻃﻠﺐ
ﻭ ﺍﺳﺮاء ﻭﻣﻌﺮﺍﺝ
ﻃﻠﺐ ﺑﺎﺷﻨﺪ،ﺗﺎ
ﺍﺯ ﺧﺪﺍﻭﻧﺪ ﺑﺎﺯ
ﺁﻳﻨﺪهﻫﺎﻯ ﻋﻈﻴﻢ
ﺗﺮ ﺭﺍ ﮔﺮﻓﺖ.ﺍﮔﺮ
ﺳﺎﻟﻚ ﺗﺮﻙ ﻣﻴﻞ
ﻭﻫﻮس ﺧﻮﺩ،ﺩﺭ
ﻫﺮ ﮐﺎﺭﻯ ﻭﺣﺘﻰ
ﻋﺒﺎﺩت ﺒﻨﻤﺎﻳﺪ،ﻭ
ﺁﻧﭽﻪ ﭘﻴﺮ ﻣﻴﮕﻮﻳﺪ
ﺑﺪﺍﻥ ﻋﻤﻞ ﻧﻤﺎﻳﺪ.
ﻭﺩو ﺑﺎﺭﻩ ﮔﺬﺷﺘﻪ
ﻳﺎﺩﺁﻭﺭﻯ ﻭﺯﻧﺪﮔﻰ
ﻧﻨﻤﺎﻳﺪ. ﺗﻔﮑّﺮ
ﺩﺭﺣﺎﻝ ﻧﻴﺰ ﺩﺳﺖ
ﮐﻤﻰ ﺍﺯ ﺗﻔﮑّﺮ
ﺩﺭ ﮔﺬﺷﺘﻪ ﻧﺪﺍﺭﺩ.ﺯﻳﺮﺍ
ﺣﺎﻝ ﻣﺎ ﻧﻴﺰ ﺑﺎﺯ
ﺩﺭﻫﻤﺎن گذﺷﺘﻪ
ﺗﮑﺮﺍﺭ ﺷﺪﻩ ﺍﺳﺖ.
ﻭ ﻟﺬﺍ ﺩﻧﻴﺎ ﭘﺮﺳﺘﻰ
ﻭ ﻗﻬﻘﺮﺍ ﺷﺪﻥ،ﻭ
ﺍﺗﻠﺎﻑ ﺍﺳﺘﻌﺪﺍﺩﺍﺕ ﺭﻭﺣﻰ
ﺑﻴﺸﺘﺮ ﻧﻴﺴﺖ . ﻫﺮﭼﻪ
ﺍﻣﺮﻭﺯ ﺩﺭ ﺫﻫﻦ
ﻭ ﺣﺎﻓﻈﻪ ﺧﻮﺩ ﺳﺮﺍﻍ
ﺩﺍﺭﻳﻢ،ﻫﻤﺎﻥ
ﮔﺬﺷﺘﻪ ﺃﻧﺪﻳﺸﻰﺫﻫﻦ
ﺍﺳﺖ. ﺍﮔﺮ ﺫﻫﻦ ﺑﺘﺸﺨﻴﺺ
ﻭﺣﻔﻆ ﺍﺳﺘﻘﻠﺎﻝ
ﻣﺎﻫﻮﻯ ﺧﻮﺩ ﻧﻴﻨﺪﻳﺸﺪ،ﺩﻳﮕﺮ
ﺗﻤﺎﻣﻰ ﺍﺭﺯﺷﻬﺎﺋﻰ
ﮐﻪ ﺩﻳﮕﺮﺍﻥ ﺑﺮ
ﻣﺎ ﺩﺍﺩه اﻧﺪ ﻣﺘﻠﺎﺷﻰ
ﻣﻴﮕﺮﺩﺩ. ﺑﺮﺍﻯ
ﺗﺮﻙ ﺻﻔﺎﺕ ﻭ ﻋﻨﺎﻭﻳﻨﻰ
ﮐﻪ ﺑﺮﻣﺎ ﻧﻬﺎﺩﻩ
ﺷﺪﻩ ﺍﺳﺖ،ﻳﺎ ﺑﺎﻳﺪ
ﺁﻧﺮﺍ ﻣﺘﻠﺎﺷﻰ
ﮐﻨﻴﻢ،ﻭ ﻳﺎ ﺣﺪ
ﺃﻗﻞ ﺻﻔﺖ ﺿﺪ ﺁﻧﺮﺍ
ﺩﺭ ﺧﻮﺩ ﺑﺴﺎﺯﻳﻢ،ﻭ
ﺗﺸﺒّﻪ ﺑﺎﺧﻠﺎﻕ
ﺍﻟﻠﻪ ﮐﻨﻴﻢ. ﻭﻟﻰ
ﺍﻳﻦ ﺻﻔﺖ ﺟﺪﻳﺪ
ﺿﺪ ﺭﺍ،ﭘﻴﺮ ﻭ ﺍﻭﻟﻴﺎﻯ
ﺭﻩ ﺭﻓﺘﻪ ﺑﺎﻳﺪ
ﺑﻤﺎ ﻣﻌﺮﻓﻰ ﮐﻨﻨﺪ
ﻭ ﺗﻌﻠﻴﻢ ﺑﺪﻫﻨﺪ،ﻧﻪ
ﺍﻳﻨﮑﻪ ﺑﻨﺎﻡ ﻭ
ﺷﮑﻞ ﺩﻳﮕﺮﻯ ﺑﺎﺯ
ﮔﺮﻓﺘﺎﺭ ﺑﺎﺯﻯ
ﻧﻔس ﺷﻮﻳﻢ.ﺣﺘﻰ
ﺍﮔﺮ ﺑﻤﻴﻞ ﺧﻮﺩ
ﻭﻟﻰ ﻭﺍقعی ﺮﺍ
ﺑﺮﮔﺰﻳﻨﻴﻢ.
ﺍﻳﻦ ﻣﻦ ﻭ ﺫﻫﻦ ﻭ ﻧﻔس
ﻭﻋﻘﻞ ﺟﺰﺋﻰ ﻣﺎﺩﺍﻡ
ﮐﻪ ﻫﺮﮔﻮﻧﻪ ﺗﺰﮐﻴﻪ
ﻭ ﺗﺼﻔیه اﻯ ﺭﺍ
ﺩﺷﻤﻦ ﺧﻮﺩ ﻭﺧﻮﺩﺧﻮﺍﻫﻰ
ﺧﻮﻳﺶ ﺑﺪﺍﻧﺪ،ﻣﻘﺎﻭﻣﺖ
ﻣﻴﮑﻨﺪ ﻭ ﻫﺰﺍﺭ
ﻧﻴﺮﻧﮓ ﻭ ﻓﺮﻳﺐ
ﺑﮑﺎﺭﻣﻴﺒﺮﺩ. ﮐﻪ
ﺗﺎ ﻫﻢ ﻫﺸﺪﺍﺭﻫﺎﻯ
ﻣﺮﺍﺗﺐ ﺑﺮﺗﺮ ﺍﻟﻬﻰ،ﻭ
ﻓﻄﺮﺕ ﮊﻧﺘﻴﻚ ﺭﻭﺣﻰ
ﺭﺍ ﻧﺸﻨﻮﻳﻢ،ﻭ
ﻧﻪ ﻫﻴﭻ ﻧﺼﻴﺤﺘﻰ
ﺍﺯ ﺍﻭﻟﻴﺎﻯ ﺧﺪﺍ
ﺑﮕﻮﺵﺣﻖ ﺑﻴﻦ ﻭﺣﻖ
ﺟﻮﻯ،ﺭﻭﺡ ﺑﺒﺎﻟﺎ
ﻧﺮﺳﺪ. ﻣﺪﺍﻡ ﺍﻳﻦ
ﻧﻔس ﺗﻮﺟﻴﻪ ﻭ ﺍﺳﺘﺪﻟﺎﻝ
ﺑﺒﺎﻃﻞ ﻣﻴﮑﻨﺪ
ﻭﻣﺎﻧﻊ ﺍﺯ ﻫﺮ ﺗﻐﻴﻴﺮ
ﺗﮑﺎﻣﻠﻰ ﺍﺳﺖ.ﻭ
ﻧﻤﻰ ﮔﺬﺍﺭﺩ ﺍﻳﻦ
ﻣﺮﮐﺰﻳّﺖ ﻭﻫﻤﻰ
ﺩﺭ(ﻣﻦ)ﻣﺘﻠﺎﺷﻰ
ﮔﺮﺩﺩ. ﺍﮔﺮ ﻟﺎﺯﻡ
ﺷﺪ ﭘﻨﻬﺎﻥ ﮐﺎﺭﻯ
ﻣﻴﮑﻨﺪ. ﺷﺎﻧﻪ ﺧﺎﻟﻰ
ﻣﻴﮑﻨﺪ،ﻭﻓﺮﺍﺭ
ﻣﻴﻨﻤﺎﻳﻨﺪ. ﻫﺮﮔﺎﻩ
ﻧﻴﺰ ﺍﺳﻴﺮ ﺣﻘﻴﻘﺘﻰ
ﺷﺪ، ﺣﻘﻴﻘﺖ ﺭﺍ
ﻇﺎﻟﻤﺎﻧﻪ ﻣﺎﺳﺖ
ﻣﺎﻟﻰ ﻣﻴﮑﻨﺪ. ﻳﺎ
ﺍﺑﻬﺎﻡ ﻭﻋﺪﻡ ﺻﺮﺍﺣﺖ
ﭘﻴﺸگوئی ﻣﻴﻨﻤﺎﻳﺪ،ﺗﺎ
ﻭﺣﺪﺕ ﺧﻮﺩ ﺭﺍ ﮐﻪ
ﺟﺰ ﺍﺟﺰﺍئی ﻤﺘﻠﺎﺷﻰ
ﺑﻴﺸﺘﺮ ﻧﻴﺴﺖ ﺣﻔﻆ
ﮐﻨﺪ.ﻭ ﺷﮑﻞ ﭘﺎﺳﻴﻮ
ﻭ ﮔﺬﺭﺍﻥ ﺍﻣﻮﺭ،ﻫﺮ
ﻃﻮﺭ ﮐﻪ ﺷﺪ ﺑﺨﻮﺩ
ﺑﮕﻴﺮﺩ.ﻭﻫﺮﮔﺰ
ﺍﮐﺘﻴﻮ ﻭ ﻓﻌﺎﻝ
ﺩﺭ ﺳﻤﺖ ﺗﻌﺎﻟﻰ
ﻧﻴﺴﺖ.ﻭ ﺣﺮﮐﺖ ﺍﻭ
ﮔﺮﭼﻪ ﻇﺎﻫﺮﺍ ﺣﺮﮐﺘﻰ
ﺍﺭﺍﺩﻯ،ﻭ ﺑﻘﻮﻝ
ﺧﻮﺩﺵ ﺍﮐﺘﻴﻮ ﻭ
ﻣثبت اﺳﺖ ﻭﻓﻌّﺎﻝ،ﺩﺭ
ﻭﺍﻗﻊ ﺩﺭﺣﺎﻝ ﺳﻘﻮﻁ
ﻭ
ﺳﺮﺍﺯﻳﺮ
ﺷﺪﻥ ﺍﺳﺖ.ﮐﻪ ﺑﺮﺍﻯ
ﺑﺮﺧﻮﺭﺩﻥ ﺩﺭ ﺳﺮﺍﺷﻴﺒﻰ
ﻧﻪ ﺗﻠﺎﺷﻰ ﻭﻧﻪ
ﺻﻔﺖ ﺍﮐﺘﻴﻮ ﻭﻣثبت
ﺑﻮﺩﻥ ﻭﺟﻮﺩ ﺩﺍﺭﺩ،ﻣﮕﺮ
ﺃﻧﺪﮐﻰ ﻟﺬﺕ ﻭ ﺧﻨﺪﻩ
ﻭ ﺷﺎﺩﻯ ﮐﻮﺩﮐﺎﻧﻪ
ﻭ ﺍﺣﻤﻘﺎﻧﻪ .
ﺍﺯ ﻋﻮﺍﻣﻞ ﺣﻔﻆ ﺍﻳﻦ ﻫﻮﻳّﺖ ﻓﮑﺮﻯ ﮐﺎﺫﺏ ﻧﻔس ﻭﺫﻫﻦ، ﺳﺮﮔﺮﻣﻰ ﺑﺎﺍﻟﻔﺎﻅ ﻭﮐﻠﻤﺎﺕ ﺍﺳﺖ. ﻫﻤﺎﻥ ﺩﺭﺩﻯ ﮐﻪ ﺗﻤﺎﻣﻰ ﻓﻠﺎﺳﻔﻪ ﻭ ﺍﻫﻞ ﮐﻠﺎﻡ ﻭ ﻣﻨﻄﻘﻴّﻮﻥ ﻣﺬﻫﺒﻰ ﻭﺭﻭضه ﺨﻮﺍﻧﻬﺎ ﺭﺍ ﺩﺭ ﺧﻮﺩ ﮔﺮﻓﺘﺎﺭ ﮐﺮﺩﻩ ﺍﺳﺖ. ﺩﺭ ﺣﺎﻓﻈﻪ ( ﻣﻦ) ﻭﻧﻔس ﭼﻴﺰﻯ ﺟﺰﺍﻟﻔﺎﻅ ﻭﻣﻔﺎﻫﻴﻢ ﺍﻳﻦ ﺍﻟﻔﺎﻅ ﻭ ﮐﻠﻤﺎﺕ ﻧﻴﺴﺖ. ﺩﻭﺳﺖ ﺩﺍﺭﺩ،ﺷﮑﻞ ثاﺑﺖ ﻭ ﻓﻴﮑس ﺷﺪﻩ ﺍﻳﻦ ﺍﻟﻔﺎﻅ ﺭﺍ ﻧﮕﻬﺪﺍﺭﺩ. ﻭ ﻗﻮّه ﻮ ﻗﺪﺭﺕ ﺣﺎﻓﻈﻪ ﮐﻨﺪ.ﻭ ﺑﺮﺧﻰ ﺳﺘﺎﻳﺶ ﻣﻴﺸﻮﺩ ﺗﻨﻬﺎ ﻫﻤﻴﻦ ﻋﻠﺎﻗﻪ ﻭ ﺩﻟﺒﺴﺘﮕﻰ ﺑﻴﺸﺘﺮ ﻓﺮﺩ، ﺑﺎﻟﻔﺎﻅ ﻭ ﺑﮑﻠﻤﺎﺕ ﻭ ﺗﻌﺮﻳﻔﺎﺕ ﻭ ﻗﻮﺍﺭﻩ ﻫﺎﻯ ﺫﻫﻨﻰ ثاﺑﺖ ﺍﺳﺖ. ﺩﺭ ﻳﻚ ﺗﻮﺟّﻪ ﺩﻗﻴﻖ ﺩﺭ ﺍﻟﻔﺎﻅ ﻭ ﮐﻠﻤﺎﺕ ﺩﺭ ﻣﻴﻴﺎﺑﻴﻢ،ﮐﻪ ﺁﻧﻬﺎ ﻣﺎﻧﻨﺪ ﺧﻮﺩ ﺫﻫﻦ ﻣﺤﺘﻮﺍﺋﻰ ﻧﺪﺍﺭﺩ. ﺩﺭ ﺣﻘﻴﻘﺖ ﺫﻫﻦ ﻫﻢ ﺧﻮﺩ ﻫﻤﺎﻥ ﮐﻠﻤﺎﺕ ﻫﺴﺘﻨﺪ،ﻭ ﺁﻧﭽﻪ ﮐﻪ ﻣﺎ ﻟﻔﻆ ﻭﺗﺼﻮﺭ ﺁﻧﺮﺍ ﺩﺭ ﺫﻫﻦ ﺩﺍﺭﻳﻢ،ﺑﺎﺯ ﭼﻴﺰﻯ ﻣﺴﺘﻘﻞ ﺧﺎﺭﺟﻰ ﻧﻴﺴﺖ .ﻫﻤﺎﻥ ﻧﻔs ﺍﺳﺖ،ﻭ ﺑﺎﺯﻯ ﻭ ﻧﺸﺨﻮﺍﺭﻯ ﻧﻔس ﻭﻣﻦ ﻭ ﻓﮑﺮ ﻭ ﺫﻫﻦ ﺍﺳﺖ . ﻣﻴﺘﻮﺍﻧﻴﻢ ﻫﻤﺎﻥ ﺁﺯﻣﺎﻳﺶ ﻃﺮﺩ ﺻﻔﺎﺕ ﻣﻦ ﺭﺍ،ﺩﺭ ﺍﻟﻔﺎﻅ ﺑﮑﺎﺭ ﺑﺒﺮﻳﻢ. ﺍﮔﺮ ﺳﻌﻰ ﮐﻨﻴﻢ ﻣﻌﺎﻧﻰ ﻳﻚ ﺣﮑﻢ ﻭ ﻟﻔﻆ ﺭﺍ ﺍﺯ ﺁﻧﻬﺎ ﺣﺬﻑ ﮐﻨﻴﻢ،ﺩﻳﮕﺮ ﻟﻔﻆ ﺟﺰ ﺷﮑﻞ ﻭ ﺻﺪﺍﺋﻰ ﺑﻴﺸﺘﺮ ﻧﺨﻮﺍﻫﺪ ﺑﻮﺩ.ﻭﮔﺮﭼﻪ ﺑﺮ ﺳﺮ ﺍﻳﻦ ﺍﻟﻔﺎﻅ ﻭﮐﻠﻤﺎﺕ ﺑﺎﻫﻢ ﺟﻨﮕﻴﺪه اﻳﻢ،ﻭﺟﺰ ﻧﺪﺍﻣﺖ ﻭ ﭘﺸﻴﻤﺎﻧﻰ ﺑﺮﺍﻳﻤﺎﻥ ﺑﺎﻗﻰ ﻧﺨﻮﺍﻫﺪ ﻣﺎﻧﺪ. ﻣﺎ ﺍﻏﻠﺐ ﺣﻘﻴﻘﺖ ﺭﺍ ﺭﻫﺎ ﮐﺮﺩه اﻳﻢ،ﻭﺑﺨﺎﻃﺮ ﻣﻌﺎﻧﻰ ﻣﺨﺘﻠف اﻟﻔﺎﻅ ﮐﻪ ﻧﺰﺩ ﻫﺮﮐس ﻳﻚ ﺟﻮﺭ ﺍﺳﺖ،ﺑﺠﻨﮓ ﺑﺎﻫﻢ ﭘﺮﺩﺍﺧﺘﻪ ﺍﻳﻢ. ﻣثلا ﺍﮔﺮ ﺍﺯﻟﻔﻆ ﺗﺮس ﻭﺑُﺰﺩﻟﻰ،ﮐﻪ ﺑﺮ ﺧﻮﺩ ﻣﻬﺮ ﺯﺩه اﻳﻢ،ﻣﻌﺎﻧﻰ ﻣﺨﺘﻠﻒ ﻭ ﺣﻘﻴﺮ ﺁﻧﺮﺍ ﺣﺬﻑ ﮐﻨﻴﻢ،ﺩﻳﮕﺮ ﭼﻴﺰﻯ باعث ﺧﺠﺎﻟﺖ ﺍﺯ ﺑُﺰﺩﻟﻰ ﺑﺮﺍﻳﻤﺎﻥ ﺑﺎﻗﻰ ﻧﻤﻰ ﻣﺎﻧﺪ. ﻭ ﺧﻮﺍﻫﻴﻢ ﺩﺍﻧﺴﺖ،ﮐﻪ ﻣﺪﺗﻬﺎ ﺧﻮﺩﺭﺍ ﻏﻢ ﺯﺩﻩ ﻓﺮﻳﺐ ﮐﺎﺭﻯ ﻧﻔس ﺧﻮﺩﻣﺎﻥ ﮐﺮﺩﻩ ﺑﻮﺩﻳﻢ. ﺍﮔﺮ ﻫﻢ ﺩﻧﺒﺎﻝ ﻣﻌﺎﻧﻰ ﻭ ﺣﻘﻴﻘﺖ ﺑﺎﺷﻴﻢ،ﺑﻬﺘﺮ ﺍﺳﺖ ﺑﺪﻭﻥ ﻭﺍﺳﻄﮕﻰ ﺍﻟﻔﺎﻅ ﻭﻣﻔﺎﻫﻴﻢ ﺑﮑﻨﻴﻢ ﻭ ﺭﺍﻩ ﺗﻤﺎس ﻣﺴﺘﻘﻴﻢ ﺑﺎ ﺣﻘﺎﻳﻖ،ﺍﺯ ﺭﺍﻩ ﻫﻤﺎﻥ ﺗﻤﺮﮐﺰ ﺳﻠﻮﮐﻰ ﻭ ﮐﺴﺐ ﺷﻬﻮﺩ ﻭ ﺍﻟﻬﺎﻡ ﺑﻌﺪ ﺍﺯ ﺳﻠﻮﻙ ﺑﺮﻭﻳﻢ . ﻭﺍلاّ ﻫﺮﮔﻮﻧﻪ ( ﮐﺴﺐ) ﺣﻘﺎﻳﻖ ﺟﺰ ﺣﺠﺎﺏ ﺟﺪﻳﺪﻯ ﺑﺮ ﺻﻔﺤﻪ ﺩﻝ ﺍﻓﺰﻭﺩﻥ،ﭼﻴﺰ ﺑﻴﺸﺘﺮﻯ ﻧﺨﻮﺍﻫﺪ ﺑﻮﺩ. ﻣﺤﺘﻮﺍ ﻭ ﻣﺴﻤّﺎﻯ ﺍﻟﻔﺎﻅ ﻭﺍﺳﺎﻣﻰ ﻣﻬﻢ ﻫﺴﺘﻨﺪ ﻧﻪ ﺧﻮﺩ ﺍﺳﻤاء ﻭﺍﻟﻔﺎﻅ،ﻭﺣﺘﻰ ﻣﻌﺎﻧﻰ ﮔﻮﻧﺎﮔﻮﻥ ﻇﺎﻫﺮﻯ ﻭ ﻣﺨﺘﻠﻒ ﺁﻧﻬﺎ. ﺑﺠﺎﻯ ﺩﻳﺪﻥ ﺭﻭﻯ ﭼﻴﺰﻯ،ﺑﻪ ﺁﻳﻨﻪ ﻭﻭﺍﺳﻄﻪ ﻣﺮﺍﺟﻌﻪ ﻧﮑﻨﻴﻢ. ﺩﻝ ﻣﺎ ﺧﺎﻧﻪ ﺧﺪﺍ ﺍﺳﺖ ﺍﮔﺮ ﭘﺎﻙ ﺑﺎﺷﺪ. ﻭ ﺩﻝ ﻣﺎ ﻫﻤﺎﻥ ﺧﺎﻧﻪ ﺧﺪﺍ ﺍﺳﺖ،ﺍﮔﺮ ﺭﻭﺯﻯ ﺳﻌﺎﺩﺕ ﺷﻬﻮﺩ ﭘس ﺍﺯ ﺳﻠﻮﻙ ﻭ ﺗﺨﻠﻴﻪ ﺩﺳﺖ ﺑﺪﻫﺪ. ﭼﺮﺍ ﺑﻴﺮﻭﻥ ﺍﺯ ﺩﻝ ﻭ ﺑﻴﺮﻭﻥ ﺍﺯ ﻣﺤﺪﻭﺩﻩ ﻫﺎﻯ ﺍﻟﻬﻰ ﺧﻮﺩ،ﺩﻧﺒﺎﻝ ﺧﺪﺍ ﺑﺎﺷﻴﻢ؟ ﮔﺮﭼﻪ ﺧﺪﺍ ﻫﻢ ﺩﺭ ﻫﻤﻪ ﺍﺷﻴاء ﻭ ﻋﻠﻮﻡ ﮐﺴﺐ ﻧﻴﺰ ﻫﺴﺖ.ﻭﻟﻰ ﺑﺎﻟﺄﺧﺮﻩ ﺩﻝ ﺑﺮﺍﻯ ﺩﻳﺪﻥ ﭼﺸﻤﻰ ﻣﻴﺨﻮﺍﻫﺪ.ﻭ ﺷﺎﻳﺪ ﺍﻳﻦ ﺗﻨﻬﺎ ﻭﺍﺳطه اﻯ ﺣﻖﻭﺿﺮﻭﺭﻯ ﺑﺎﺷﺪ.ﻭ ﺍﻳﻦ(ﭼﺸﻢ ﺩﻝ) ﻧﻴﺎﺯ ﺑﺼﻔﺖ ﺣﻖ ﺑﻴﻨﻰ ﻭ ﺗﺰﮐﻴﻪ ﻭ ﭘﺎﮐﻰ ﻭ ﻓﻴﻠﺘﺮﻫﺎﻯ ﻣﻨﺎﺳﺐ ﺩﺍﺭﺩ.
ﺧﻄﺎﻯ ﻣﻌﻤﻮﻟﻰ ﻫﻤﮕﻰ ﻣﺎ،ﺧﻠﻂ ﻭ ﺍﺷﺘﺒﺎﻩ ﺑﻴﻦ ( ﻣﻦ) ﻭ ﺻﻔﺎﺕ ﻣﻦ ﺍﺳﺖ.ﻭ ﺍﻳﻨﮑﻪ ﻣﺎ ﻣﻌﻤﻮﻟﺎ ﺗﻨﻬﺎ ﺻﻔﺎﺕ ﺭﺍ ﻣﻰ ﺑﻴﻨﻴﻢ ﻧﻪ ﺃﺻﻞ ﺁﻧﺮﺍ. ﺑﻴﻦ ﺍﻟﻔﺎﻅ ﻭ ﻣﻌﺎﻧﻰ ﺁﻥ ﺍﺷﺘﺒﺎﻩ ﻣﻴﮑﻨﻴﻢ.ﻭﻣﻌﺎﻧﻰ ﺑﺎﻃﻨﻰ ﻭﻭﺍﻗﻌﻰ ﮔﻮﻳﻨﺪﻩ ﺭﺍ،ﺑﺎ ﻣﻬﻤﺎﻧﻰ ﻇﺎﻫﺮﻯ ﻭ ﺁﻧﭽﻪ ﺧﻮﺩﻣﺎﻥ ﺳﺮﺍﻍ ﺩﺍﺭﻳﻢ ﻣﺨﻠﻮﻁ ﻧﮑﻨﻴﻢ. ﺑﺠﺎﻯ ﺩﻳﺪﻥ ﺣﻘﻴﻘﺖ،ﺑﺎﻭﺻﺎﻑ ﺣﻘﻴﻘﺖ ﻣﻰ ﭘﺮﺩﺍﺯﻡ.ﻭ ﻳﺎ ﺑﺠﺎﻯ ﺩﻳﺪﻥ ﺑﺸﻨﻴﺪﻥ ﺍﮐﺘﻔﺎ ﻧﻤﺎﺋﻴﻢ. ﻣﺤﺘﻮﺍﻯ ﺍﻋﻤﺎﻝ ﻭ ﺍﻗﻮﺍﻝ ﻣﺎ ﻭ ﺩﻳﮕﺮﺍﻥ،ﻗﺎﺑﻞ ﺗﻮﺟّﻪ ﻳﺎ ﺗﻌﻘﻴﺐ ﻭ ﭘﻴﮕﻴﺮﻯ ﺍﺳﺖ،ﻧﻪ ﺍﻟﻔﺎﻅ ﻭﻭﺳﺎﺋﻂ ﺑﮑﺎﺭ ﺑﺮﺩﻩ ﺷﺪﻩ ﺑﺮﺍﻯ ﺁﻧﻬﺎ. ﺣﺘﻰ ﺍﮔﺮ ﺭﻔﺘﺎﺭﻯ ﺍﺯ ﻣﺎ ﺷﺒﻴﻪ ﺭﻓﺘﺎﺭ ﺁﺩﻡ ﺣﻘﻴﺮﻯ ﺑﺎﺷﺪ،ﻧﺒﺎﻳﺪ ﺧﻮﺩﺭﺍ ﻧﻴﺰ ﺣﻘﻴﺮ ﺑﺪﺍﻧﻴﻢ. ﻳﺎ ﺣﺘﻰ ﺍﮔﺮ ﺩﻳﺮﻭﺯ ﺣﻘﻴﺮ ﺑﻮﺩﻳﻢ،ﻧﺒﺎﻳﺪ ﺍﻣﺮﻭﺯ ﻫﻢ ﺣﻘﻴﺮ ﺑﺎﺷﻴﻢ . ﺍﮔﺮ ﺣﻘﺎﺭﺕ ﺧﻮﺩﺭﺍ ﮐﻪ ﺣﻘﻴﻘﺖ ﻫﻢ ﺩﺍﺭﺩ، ﺑﺎﻳﺪ ﺑﺠﻮﺋﻴﻢ ﻭﻳﺎ ﺭؤﻳﺖ ﺑﺎﻃﻨﻰ ﻭﺟﻮﺩ ﺍﻳﻦ ﺣﻘﺎﺭﺕ،ﺑﺎﻳﺪ ﺩﻳﺪﻩ ﺷﻮﺩ ﻧﻪ ﺑﺨﺎﻃﺮ ﻭ ﺑﻮﺍﺳﻄﻪ ﺗﻮﺻﻴﻒ ﺩﻳﮕﺮﺍﻥ ﺍﺯ ﻣﺎ. ﺑﺎﻳﺪ ﺩﺭ ﺳﻠﻮﻙ ﺍﻟﻬﻰ ﺧﻮﺩ ﺷﺨﺼﺎ ﺑﺒﻴﻨﻢ،ﮐﻪ ﭼﻘﺪﺭ ﺍﺯ ﺑﺎﻟﺎﺗﺮﻫﺎ ﺣﻘﻴﺮ ﺗﺮ ﻫﺴﺘﻴﻢ . ﻭ ﺟﺒﺮﺍﻥ ﺁﻥ ﻫﻢ ﻭﺻﻮﻝ ﺑﻪ ﺁﻥ ﻣﻘﺎﻣﺎﺕ ﺍﺳﺖ.ﮔﺮﭼﻪ ﻧﺴﺒﺖ ﺑﺰﻳﺮ ﺩﺳﺘﺎﻥ ﺩﺭ ﻣﺮﺍﺗﺐ ﺗﮑﺎﻣﻠﻰ، ﻫﻨﻮﺯ ﻣﻘﺎﻡ ﻣﻘﺪّس ﺩﺍﺷﺘﻪ ﺑﺎﺷﻴﻢ،ﮐﻪ ﺍﻳﻨﻬﻢ ﺑﺎﺯ ﺩﺭﺳﺖ ﺍﺳﺖ. ﺍﮔﺮ ﺑﺨﻮﺍﻫﻴﻢ ﺩﺭﺩ ﺭﺍ ﺑﺸﻨﺎﺳﻴﻢ ،ﺑﺎﻳﺪ ﺩﺭﺩ ﺭﺍ ﺑﭽﺸﻴﻢ ﻭ ﺣسّ ﮐﻨﻴﻢ،ﻧﻪ ﺗﻮﺻﻴﻒ ﺩﺭﻣﻨﺪﺍﻥ ﺭﺍ ﮔﻮﺵ ﮐﻨﻴﻢ . ﺑﺨﺼﻮﺹ ﻟﺬﺕ ﺑﺮﺩﻥ ﺍﺯ ﺍﻣﻮﺭﻯ ﺣﻘﻴﺮ،ﺑﺎﻳﺪ ﺑﻠﺬﺕ ﺑﺮﺗﺮ ﻳﺎ ﻟﺬﺕ ﭼﺸﻴﺪﻥ ﺑﺪﻳﮕﺮﺍﻥ ﺑﺮﺳﻴﻢ.ﮐﻪ ﻟﺬﺕ ﺑﺮﺩﻥ ﺍﺯ ﻟﺬﺕ ﺩﻳﮕﺮﺍن ﺪﺭﺳت اﺳﺖ ﻭﮔﺮچه ﺪﺭک ﻮﺣﺪﺕ ﻭﺟﻮﺩﻯ وﻟﺬﺕ ﻋﺎﺩﻯ ﺧﻮﺩﺧﻮﺍﻫﻰ،ﻭﺷﺎﻳﺪ ﺩﺭﺩ ﺩﺍﺩﻥ ﺑﺪﻳﮕﺮﺍﻥ ﺑﺎﺷﺪ . ﺑﺎﻳﺪ ﺍﺣﺴﺎس ﻣﺎ ﺍﺯ ﺭﻭﺡ ﻣﻌﺎﻧﻰ ﺑﺎﺷﺪ ﻧﻪ ﺍﺯ ﮐﻠﻤﺎﺕ ﺁﻥ ﻣﻌﺎﻧﻰ ﻳﺎ ﻣﻌﻨﻰ ﺭﺍﻳﺞ ﺑﻐﻠﻂ ﻇﺎﻫﺮﻯ. ﻫﺮﭼﻪ ﮐﻠﻤﺎﺕ ﺑﻴﺸﺘﺮ ﻣﺤﺮﻙ ﺍﺣﺴﺎس ﻣﺎ ﺑﺎﺷﻨﺪ،ﻣﺎ ﺑﻴﺸﺘﺮ ﺁﻟﺖ ﺩﺳﺖ ﻧﻔس ﺧﻮﺩ ﻭﻧﻔس ﺩﻳﮕﺮﺍﻥ ﺷﺪه اﻳﻢ. ﺗﻌﺮﻳﻒ ﻓﮑﺮ،ﺷﺎﻳﺪ ﻫﻤﺎﻥ ﺍﺣﺴﺎس ﻭ ﻋﮑس ﺍﻟﻌﻤﻞ،ﻣﺎ ﺍﺯ ﺗﺤﺮﻳﻚ ﻟﻔﻆ ﺑﺎﺷﺪ. ﻭﻟﻰ ﺍﺩﺭﺍﻙ ﺍﺣﺴﺎس،ﻋﮑس ﺍﻟﻌﻤﻞ ﻣﺎ ﺍﺯ ﺧﻮﺩ ﺣسّ ﺍﺳﺖ.ﻭﻧﻮﻉ ﺍﻳﻦ ﺍﺣﺴﺎس ﺠﺪﻳﺪ ﻫﻤﺎﻥ ﺷﺄﻥ ﻣﻘﺎﻡ ﻣﺎ ﺍﺳﺖ.ﻃﻔﻞ ﻭ ﺣﻴﻮﺍﻥ ﺑﻴﺸﺘﺮ ﺑﺎ ﮐﻠمه اﻯ ﺗﺤﺮﻳﻚ ﻣﻴﺸﻮﻧﺪ. ﻭﻟﻰ ﺍﻧﺴﺎﻥ ﺻﺎﺣﺐ ﻣﻘﺎﻡ ﺗﮑﺎﻣﻠﻰ ﺑﺎ ﻣﻌﺎﻧﻰ ﺍﻟﻔﺎﻅ ﻣﻤﮑﻦ ﺍﺳﺖ ﺗﺤﺮﻳﻚ ﻋﺎﻃﻔﻰ ﺷﻮﻧﺪ. ﭼﻪ ﺑﺴﺎ ﻧﺎﺳﺰﺍﺋﻰ ﻧﻴﺰ ﺁﻧﻬﺎ ﺭﺍ ﺑﻐﻀﺐ ﻭﺍﺩﺍﺭ ﻧﮑﻨﺪ. ﺍﻣﺎ ﻳﻚ ﻣﻌﻨﻰ ﻋﻤﻴﻖ،ﺣﺘﻰ ﺍﮔﺮ ﮐﻮﺩﻙ ﺑﻮﺩه ﺒﺎﺷﺪ ﺳﺨت اﻧﺴﺎﻥ ﮐﺎﻣل ﺮﺍ ﺑﻌﮑس اﻟﻌﻤل ﻮﺍﻣﻴﺪﺍﺭﺩ ﻭ ﺣﺘی ﺸﻬﻘﻪ ﺑﮑﺸﺪ.ﭘس ﺣﻘﺎﻳﻖ ﻭﻣﻌﺎﻧﻰ ﻭﺟﻮﻫﺮ ﺍﻟﻔﺎﻅ ﺭﺍ ﺑﺎﻳﺪ ﺟﺴﺖ،ﻧﻪ ﺧﻮﺩ ﺍﻟﻔﺎﻅ ﺭﺍ.
ﻣﻘﺎﻡ ﺗﮑﺎﻣﻠﻰ ﺍﺷﺨﺎﺹ ﺑﺎ ﺍﻳﻤﺎﻥ ﻣﻬﻢ ﺑﺎﺷﺪ،ﻧﻪ ﺻﻔﺎﺕ ﻭ (ﻣﻦ) ﻫﺎ،ﻭﺍﺳﺎﻣﻰﭘﺮ ﻃﻤﻄﺮﺍﻕ ﺁﻧﻬﺎ . ﺧﻮﺩ ﻋﻠﻰّ ﺷﺪ،ﻧﻪ ﺗﻨﻬﺎ ﻧﺎﻡ ﻋلی ﺮﺍ ﺩﺍﺷﺖ . ﺑﻘﻮﻝ ﭘﻴﺎﻣﺒﺮ،ﻫﻤﻪ ﺷﻤﺎ ﻣﺤﻤﺪ ﺷﻮﻳﺪ،ﻭﻟﻰ ﻧﻪ ﺩﺭ ﺍﺳﻢ ﻭ ﺍﺩﻋﺎ، ﺑﻠﮑﻪ ﺩﺭ ﺷﻬﻮﺩ ﻣﺼﻄﻔﻮﻯ ﻣﺤﻤﺪ،ﻭﺧﻮﺩ ﻳﺎﻓﺘﻦ(ﺍﻳﻦ ﻫﻤﺎﻧﻰ) ﻣﻘﺎﻡ ﺗﮑﺎﻣﻠﻰ ﻭ ﺷﻬﻮﺩﻯ ﭘﻴﺎﻣﺒﺮ.ﺗﺎ ﺧﻮﺩ ﻣﺎ ﺻﻮﺭﺗﻰ ﭘﻴﺎﻣﺒﺮﮔﻮﻧﻪ ﻗﺎﺑﻞ ﺗﻮﺳّﻞ ﻋﺒﺎﺩﻯ ﺩﻳﮕﺮﺍﻥ،ﭼﻮﻥ ﺧﻮﺩ ﻣﺤﻤﺪ ﺩﺭ ﺣﻴﺎﺗﺶ ﮔﺮﺩﻳﻢ. ﻭﺍﮔﺮ ﺧﺪﺍﻭﻧﺪ ﭼﻨﺎﻥ ﺻﻮﺭﺗﻰ ﺭﺍ ﺑﻄﺎﻟﺐ ﻟﻘﺎﻯ ﺍﻟﻬﻰ ﻣﻌﺮﻓﻰ ﮐﺮﺩﻩ ﺑﺎﺷﺪ. ﻣثلا ﺍﮔﺮ ﺑﻔﺎﺭﺳﻰ ﺑﻤﺎ ﺍﺣﻤﻖ ﺑﮕﻮﻳﻨﺪ ﻣﻨﻔﺠﺮ ﻣﻰ ﺷﻮﻳﻢ،ﻭﻟﻰ ﻫﻤﻴﻦ ﺻﻔﺖ ﺭﺍ ﺑﺰﺑﺎﻥ ﭼﻴﻨﻰ ﺑﻤﺎ ﺑﮕﻮﻳﻨﺪ،ﭼﻮﻥ ﻣﻌﻨﻰ ﺁﻧﺮﺍ ﻧﻤﻴﺪﺍﻧﻴﻢ ﺍﺯ ﻟﻔﻆ ﭼﻴﻨﻰ ﺍﺣﻤﻖ ﺗﺤﺮﻳﮑﻰ ﺑﻤﺎ ﺩﺳﺖ ﻧﻤﻴﺪﻫﺪ. ﺑﺎﻳﺪ ﺳﻌﻰ ﮐﻨﻴﻢ،ﺧﻮﺩﺭﺍ ﺁﻟﺖ ﺩﺳﺖ ﻧﻔس ﺧﻮﻳش ﻮﺍﻟﻔﺎﻇﻰ ﭼﻮﻥ ﺍﺣﻤﻖ ﻧﮑﻨﻴﻢ. ﺣﺘﻰ ﻟﻔﻆ ﻓﺎﺭﺳﻰ ﺍﺣﻤﻖ ﻧﻴﺰ ﺩﺭ ﻣﺎ ﺗﺤﺮﻳﻚ ﻣﻨﻔﻰ ﻧﺒﺎﻳﺪ ﺍﻳﺠﺎﺩ ﮐﻨﺪ.ﻭ ﺑﺎﻟﻌﮑس ﺍﮔﺮ ﺧﻮﺩﺭﺍ ﻣﻨﺼﻔﺎﻧﻪ ﻧﺴﺒﺘﺎ ﻫﻢ ﺍﺣﻤﻖ ﺩﻳﺪﻳﻢ،ﻋﮑس ﺍﻟﻌﻤﻞ ﻣثبتی ﺍﺯ ﻣﺎ ﺑﺮﻭﺯ ﮐﻨﺪ.ﮐﻪ ﻫﻤﺎﻥ ﻟﺰﻭﻡ ﺍﺻﻠﺎﺡ ﻭﺭفع ﻨﻘﺺﺣﺎل ﻤﺎ ﺧﻮﺍﻫﺪ ﺑﻮﺩ.ﻭﭼﻘﺪﺭ ﻓﺮﻕ ﺍﺳﺖ،ﺑﻴﻦ ﻋﮑسﺍﻟﻌﻤﻞ ﻏﻀﺒﻨﺎﻙ ﺍﺯ ﺷﻨﻴﺪﻥ ﻟﻔﻆ ﺍﺣﻤﻖ،ﻭ ﻋﺒﺮﺕ ﮔﻴﺮﻯ ﻭ ﺍﺻﻠﺎﺡ ﺧﻮﺩ،ﻭﻗﺘﻰ ﺍﺣﺘﻤﺎﻝ ﺣﻤﺎﻗﺖ ﺭﺍ ﺑﺮ ﺧﻮﺩﻣﺎﻥ ﻭﺍﺭﺩ ﺩﺍﻧﺴﺘﻴﻢ. ﻳﮑﻰ ﻣﺎ ﺭﺍ ﺑﺠﻬﻨﻢ ﻭﻋﺪﻡ ﻣﻴﺒﺮﺩ،ﻭ ﻳﮑﻰ ﻣﺎﺭﺍ ﺑﮑﻤﺎﻝ ﻭ ﺣﻘﻴﻘﺖ ﻣﻴﺮﺳﺎﻧﺪ.
ﺭﺍﻫﻬﺎﻯ ﺍﻳﻦ ﻭﺍﺭﻫﻴﺪﻥ ﻭ ﺗﺮﻙ ﺣﮑﻮﻣﺖ ﻣﻦ ﺑﺮ ﻭﺟﻮﺩ ﻣﺎ ﺯﻳﺎﺩ ﻫﺴﺘﻨﺪ.ﮐﻪ ﺧﺪﺍ ﺑﺘﻌﺪﺍﺩ ﺃﻧﻔس ﺭﺍﻩ ﺑﺨﻮﺩ ﺁﻣﺎﺩﻩ ﮐﺮﺩﻩ ﺍﺳﺖ. ﻫﺮ ﭘﻴﺮﻯ ﺭﻭﺷﻰ ﺑﺮﺍﻯ ﺗﺨﻠﻴﻪ ﻭ ﻫﺮﺳﺎﻟﮑﻰ ﻫﻢ ﺍﺳﺘﻌﺪﺍﺩﻯ ﺑﺮﺍﻯ ﻧﻮﻋﻰ ﺗﺨﻠﻴﻪ ﺩﺍﺭﺩ. ﮐﻠّﺎ ﺗﺨﻠﻴﻪ ﻫﺪﻑ ﺍﺳﺖ،ﻭ ﺑﺴﺘﻪ ﺑﻨﻮﻉ ﺑﺎﻭﺭﻯ ﻭ ﺍﻳﻤﺎﻥ ﻣﺎ،ﺑﺮﺍﻫﻰ ﻭ ﭘﻴﺮﻯ ﻭ ﻭﺳﺎﺋﻄﻰ ﮐﻪ ﺩﺭ ﺍﺧﺘﻴﺎﺭ ﺩﺍﺭﻳﻢ. ﺍﮔﺮ ﺗﻔﺎﻭﺗﻰ ﺩﺭﺍﻳﻦ ﻭﺳﺎﺋﻂ ﺑﺎﺷﻨﺪ،ﺩﺭ ﻋﻤﻖ ﻭﻣﺮﺍﺗﺐ ﺑﻴﺸﺘﺮﺷﻬﻮﺩﻯ ﺍﺳﺖ. ﺍﮔﺮ ﻣﻦ ﻣﻴﮕﻮﻳﻢ،ﺗﻨﻬﺎ ﻭﺗﻨﻬﺎ ﺭﻭﺵ ﺷﻬﻮﺩﻯ ﻣﺤﻤﺪﻯ،ﺯﻳﺮﺍ ﺷﺨﺼﺎ ﺑﺴﻬﻮﻟﺖ ﻭ ﺳﺮﻋت ﻮ ﻋﻤﻴﻖ ﺗﮑﺎﻣﻠﻰ ﺁﻧﺮﺍ ﺩﻳﺪه اﻡ، ﻭ ﺑﺪﺍﻥ ﻋﻘﻴﺪﻩ ﻫﻢ ﺩﺍﺷﺘﻢ. ﺗﻮ ﺑﻬﺮ ﺭﺍﻩ ﻭﺭﻭﺵ ﮐﻪ ﺑﺨﻮﺍﻫﻰ ﺩﻧﺒﺎﻝ ﮐﻦ. ﻭﻟﻰ ﺗﺎ ﺍﻳﻨﺠﺎ ﻣﺎ ﺑﺤثماﻥ ﺩﺭ ﺗﺰﮐﻴﻪ ﻭﺗﺨﻠﻴﻪ ﺑﻮﺩﻩ،ﻫﻨﻮﺯ ﻣﺴﺎﺋﻞ ﺯﻳﺎﺩﻯ ﺩﺭ ﺗﺤﻠﻴﻪ ﻭﺗﺠﻠﻴﻪ ﺟﺪﺍﮔﺎﻧﻪ ﺑﺎﻳﺪ ﮔﻔﺘﻪ ﺷﻮﺩ. ﺩﺭﺟﻪ ﺗﺨﻠﻴﻪ ﻫﺎ ﻧﻴﺰ ﻫﻨﻮﺯ ﺩﺭ ﺍﻓﺮﺍﺩ ﻣﺨﺘﻠﻒ ﺍﺳﺖ.ﻭ ﺩﺭﺟﻪ ﻫﻤّﺖ ﻣﺎﻫﻢ ﻣﻄﺮﺡ ﺍﺳﺖ. ﻣﺮﺍﺗﺐ ﺗﺤﻠﻴﻪ ﺑﻌﺪ ﺍﺯ ﺗﺨﻠﻴﻪ،ﻣﻘﺎﻡ ﻭ ﺍﺭﺯﺵ ﺑﻴﺸﺘﺮ ﺍﺯ ﺍﻫﻤﻴّﺖ ﺗﺨﻠﻴﻪ ﺩﺍﺭﺩ ﻫﻤﺎﻥ ﻃﻮﺭ ﮐﻪ ﻣﺮﺍﺗﺐ ﺗﺠﻠﻴﻪ ﺧﻮﺩ ﺧﻴﻠﻰ ﻣﻬﻢ ﺗﺮ ﺍﺯ ﻣﺮﺍﺣﻞ ﺗﺨﻠﻴﻪ ﻭ ﺗﺤﻠیه هستند. ﻭﻫﺮﻳﻚ ﺑﻬﺸﺘﻰ ﺑﺎ ﭘﺎﻧﺼﺪ ﺳﺎﻝ ﺭﺍﻩ ﺑﻘﻮﻝ ﭘﻴﺎﻣﺒﺮ. ﻫﺮ ﻓﺮﺩﻯ ﻧﻴﺰ ﻣﻴﺘﻮﺍﻧﺪ ﻃﺮﻕ ﻣﺨﺘﻠﻔﻰ ﺑﺮﺍﻯ ﺗﺨﻠﻴﻪ ﺫﻫﻦ ﻭ ﻧﻔس ﺭﺍ ﺁﺯﻣﺎﻳﺶ ﮐﻨﺪ. ﻭ ﭘﻴﺮﺍﻥ ﻃﺮﻳﻘﺖ ﻣﺨﺘﻠﻒ ﺭﺍ ﺁﺯﻣﺎﻳﺶ می ﮐﻨند ﻭﻟﻰ ﺑﺪﻭﻥ ﺍﻋﺘﻘﺎﺩ ﺑﺂﻧﻬﺎ ﻭ ﻗﺪﺭﺕ ﺗﺼﺮّف ﺁﻧﻬﺎ ﻧﺘﻴجه اﻯ ﺩﺳﺖ ﻧﻤﻴﺪﻫﻨﺪ. ﺗﻨﻬﺎ ﻣﻴﻞ ﺑﺘﻠﻘﻴﻦ ﭘﺬﻳﺮﻯ ﺍﺯ ﭘﻴﺮ،ﭼﻮﻥ ﻋﻤﻞ ﻳﻚ(ﻣﻌﻤﻮﻝ) ﺩﺭ ﺧﻮﺍﺏ ﻫﻴﭙﻨﻮﺗﻴﺰﻡ ﻣﻬﻢ ﺍﺳﺖ. ﺗﻘﻠﻴﺪ ﺍﺯ ﭘﻴﺮ ﺑﺮﺣﺴﺐ ﻗﺪﺭﺕ ﺗﺼﺮﻑ ﻭ ﻣﻘﺎﻡ ﺗﮑﺎﻣﻠﻰ ﻭ ﻋﻘﻠﻰ ﭘﻴﺮ ﺩﺭ ﺍﻓﺮﺍﺩ ﻣﺘﻔﺎﻭت اﺳﺖ.ﺍﮔﺮ ﻫﺪﻑ ﺧﺪﺍ ﺟﻮﺋﻰ ﺑﺎﺷﺪ، ﺑﺤث ﺩﺭ ﺗﻔﺎﻭﺗﻬﺎﻯ ﭘﻴﺮﺍﻥ ﻃﺮﻳﻘﺖ ﺑﺤث ﺯﺍﺋﺪﻯ ﺍﺳﺖ ﻫﻤﻪ ﺁﻧﻬﺎ ﻭﺳﺎﺋﻂ ﺍﻟﻬﻰ ﻫﺴﺘﻨﺪ ﻭﺭﻩ ﺭﻓﺘﻪ،ﻭ ﻫﺮ ﮐﺪﺍﻡ ﺑﺮﺍﻯ ﻃﺒقه اﻯ ﺍﺯ ﻧﻔﻮس ﺳﺎﻟﮑﺎﻥ ﺍثر ﺧﺎﺹ ﺧﻮﺩ ﺭﺍ ﺩﺍﺭﻧﺪ.
ﺑﺮﺧﻰ ﻣﻔﻬﻮﻡ (ﻣﻦ) ﺭﺍ ﺩﺭ ﺟﻨﺒﻪ ﻣﻨﻔﻰ ﺁﻥ ﺗﻮﺟﻪ ﺩﺍﺭﻧﺪ. ﻣثلا ﺁﻧﺮﺍ ﺷﻴﻄﺎﻥ ﻭ ﻏﺮﻳﺰﻩ ﻭﻫﻮﺵ ﻭ ﻏﻴﺮﻩ ﻣﻰ ﺧﻮﺍﻧﻨﺪ.ﮐﻪ ﺍﻳﻦ ﺻﻔﺎﺕ ﻧﺴﺒﺖ ﺑﺒﺎﻟﺎﺗﺮﻫﺎﻯ ﻣﺎ ﺩﺭﺳﺖ ﻫﺴﺘﻨﺪ.ﻭﭼﻨﻴﻦ ﺗﺴﻤﻴﻪ ﻫﺎﺋﻰ ﻧﻴﺰ ﻣﺤﺮﻙ ﺧﻮﺑﻰ،ﺑﺮﺍﻯ ﺗﺮﻙ ﻣﻘﺎﻡ ﺗﮑﺎﻣﻠﻰ ﻗﺒﻠﻰ ﻣﺎ ﻭﻣﺸﻮّﻕ ﺑﺮﺍﻯ ﻃﻠﺐ ﺷﻬﻮﺩ ﺍﺳﺖ. ﺍﻟﺒﺘﻪ ﺍﻳﻦ (ﻣﻦ) ﺩﺭ ﻫﺮﮐس،ﻧﺴﺒﺖ ﺑﺎﻓﺮﺍﺩ ﺯﻳﺮﺩﺳﺖ ﺩﺭﻣﻘﺎﻡ ﺗﮑﺎﻣﻠﻰ ﻫﻨﻮﺯ ﻣﻘﺪّس ﻫﺴﺘﻨﺪ.(ﻣﻦ) ﭘﻴﺮ ﻭﺍﻣﺎﻡ ﺳﺎﻟﻚ ﺍﺯ ﺍﻳﻦ ﺟﻬت ﻤﻘﺪّس است ﮐﻪ ﺍﺯ ﻣﺎ ﺑﺮﺗﺮ ﻫﺴﺘﻨﺪ ﻭ ﺍلاّ ﺧﻮﺩﺷﺎﻥ ﻫﻢ ﺍﺯ ﻧﻔس ﺧﻮﻳﺶ ﺑﻴﺰﺍﺭ ﻫﺴﺘﻨﺪ ﻭ ﻃﺎﻟﺐ( ﻣﻦ) ﻫﺎﻯ ﺑﺮﺗﺮ ﺍﻟﻬﻰ میباشند. ﮐﻪ ﺑﻌﺪ ﺍﺯ ﺭﺟﻌﺖ ﻓﻮﻕ ﺑﺸﺮﻯ، ﺑﺎﺯ ﺑﺘﻠﺎﺷﻬﺎﻯ ﺳﻠﻮﮐﻰ ﻭ ﺗﮑﺎﻣﻠﻰ ﺧﻮﺩ ﺍﺩﺍﻣﻪ ﻣﻴﺪﻫﻨﺪ. ﻭﻧﮕﺮﺍﻥ ﻫﺴﺘﻨﺪ، ﮐﻪ ﺩﺭ ﻣﺮﺍﺗﺐ ﺑﻌﺪی ﻨﺘﻮﺍﻧﻨﺪ، ﻳﺎ ﺳﻌﺎﺩﺕ ﻧﺪﺍﺷﺘﻪ ﺑﺎﺷﻨﺪ،ﺑﺪﺍﻥ ﺗﮑﺎﻣﻠﺎﺕ ﺑﻌﺪﻯ ﺑﺮﺳﻨﺪ . ﺍﻧﻬﺎ ﺣﻴﺎﺕ ﺍﻣﺮﻭﺯ ﺧﻮﺩﺭﺍ ﺩﺭ ﺩﻧﻴﺎ،ﭼﻮﻥ(ﻋﻬﺪ اﻟﺴﺘﻰ) ﺩﺭ ﺁﻭﺭﺩﻩ ﺑﺎﺧﺪﺍ ﭘﻴﻤﺎﻥ ﻣﻴﺒﻨﺪﻧﺪ،ﮐﻪ ﺩﺭ ﺻﻮﺭﺕ ﻧﻮﻋﻰ ﺑﻌﺪﻯ، ﭼﻨﻴﻦ ﻭﭼﻨﺎﻥ ﮐﻨﻨﺪ ﻭ ﺩﺭ ﺗﺴﻠﻴﻢ ﻭﺗﻮﮐّﻞ ﻣﺮﺍﺗﺐ ﺍﻟﻬﻰ ﺑﺮﺗﺮ ﺑﺎﺷﻨﺪ. ﻣﺎ ﺩﺍﻡ ﮐﻪ ﻧﻔس ﻣﺘﻮﺟّﻪ ﺳﻠﻮﻙ ﻭ ﺷﻬﻮﺩ ﻧﺸﺪﻩ،ﻭﺻﻒ ﻧﻔس اﻣّﺎﺭه ﺮﺳﻴﺪﻩ ﺍﺯ ﻗﺮﺁﻥ ﻣﻨﺎﺳب ﺁن اﺳﺖ.ﻭلی ﺴﺎﻟﻚ ﻧﻔس ﻟﻮّﺍﻣﻪ ﺭﺍ ﺩﺍﺭﺩ،ﻭ ﮐﺎﻣﻞ ﻭﺍﺻﻞ ﻧﻔس ﻣﻄﻤﺌﻨّﻪ ﺭﺍ ﺩﺭ ﺁﻏﻮﺵ ﺩﺍﺭﺩ .
ﮐﺎﺭ ﺗﺠﺮﻳﺪ ﺫﻫﻦ ﺑﺎﻳﺪ ﺑﺮﺍﻯ ﻣﺪﺕ ﺩﺭﺍﺯﻯ ﻭ ﺷﺒﻪ ﺩﺍﺋﻢ،ﻭﺗﺎ ﺣﺼﻮﻝ ﺷﻬﻮﺩ ﻧﻬﺎﺋﻰ ﺑﻮﺩﻩ ﺑﺎﺷﺪ. ﻭ نیز ﺑﺎﻳﺪ ﻋﻤﻴﻖ ﻭ ﺑﺎ ﺗﻤﺎﻡ ﺍﻣﮑﺎﻧﺎت ﻤﻴﺴّﺮ ﺑﺮﺍﻯ ﺗﻮﺟﻪ ﻭﻣﺮﺍﻗﺒﻪ ﺑﺎﺷﺪ.ﻭ ﺑﺨﺼﻮﺹ ﺑﺎﻳﺪ ﺍﺣﺴﺎس ﺧﻄﺮ ﻭ ﺍﻫﻤﻴّﺖ ﮐﻮﺗﺎﻫﻰﻋﻤﺮﺑﺮﺍﻯ ﺳﻠﻮﻙ ﺩﺍﺷﺘﻪ،ﻭ ﺑﺤﺎﻟﻰ ﺭﺳﻴﺪﻩ ﺑﺎﺷﻨﺪ،ﮐﻪ ﭼﻮﻥ ﮐﺎﺭﺩ ﺑﺎﺳﺘﺨﻮﺍﻥ ﺭﺳﻴﺪﻩ، ﻧﺠﺎﺕ ﺑﺠﻮﻳﻨﺪ. ﻣﻮﺿﻮﻋﺎﺕ ﻓﮑﺮ ﺑﺎﻳﺪ ﺿﺮﻭﺭﻯ ﻭ ﻏﻴﺮ ﻣﺰﺍﺣﻢ ﺑﺎﺷﻨﺪ. ﻓﮑﺮ ﻏﻴﺮ ﻣﺰﺍﺣﻢ، ﻣﺎﻧﻨﺪ ﺣﻘﺎﻳﻖ ﻋﻠﻤﻰ ﻭ ﺧﺎﺻﻴّﺖ ﺍﻋﺪﺍﺩ، ﺗﺄثیرﻣﻨﻔﻰ ﺩﺭ ﮐﺎﺭ ﺗﮑﺎﻣﻞ ﺭﻭﺡ ﻭ ﻧﻘس ﻧﺪﺍﺭﻧﺪ،ﮔﺮﭼﻪ ﺑﺂﻧﻬﺎ ﻧﻴﺰ ﺗﻮﺟّﻪ ﻧﻤﻴﺸﻮﺩ. ﺩﻳﮕﺮ ﻣﻮﺿﻮﻋﺎﺕ ﺗﻔﮑّﺮ ﺳﺮﺍﺳﺮ ﻣﺰﺍﺣﻢ ﻫﺴﺘﻨﺪ. ﺍﻟﺒﺘﻪ ﻓﮑﺮ ﺩﺭ ﻧﻈﺮ ﻣﺎﺩﻳّﻮﻥ، ﺑﺎﻟﺎﺗﺮﻳﻦ ﭘﺪﻳﺪﻩ ﻣﻮﺟﻮﺩﺍﺕ ﺑﺨﺼﻮﺹ ﺍﻧﺴﺎﻥ ﺍﺳﺖ.ﻭﻫﻤﺎﻥ ﺭﺍ ﻣﻰ ﺧﻮﺍﻫﻨﺪ ﺭﻭﺡ ﺑﺪﺍﻧﻨﺪ. ﺩﺭ ﺣﺎﻟﻴﮑﻪ ﻣﺎ ﺑﺎ ﻣﺮﺍﻗﺒﻪ ﻭﮐﻨﺘﺮﻝ ﺁﻥ،ﻭ ﺣﺘﻰ ﺣﺬﻑ ﻓﮑﺮ ﻧﺸﺎﻥ ﻣﻴﺪﻫﻴﻢ،ﮐﻪ ﭼﻴﺰﻯ ﺑﺎﻟﺎﺗﺮ ﺍﺯ ﻓﮑﺮ ﺩﺭ ﺍﻧﺴﺎﻥ ﻫﺴﺖ.ﮐﻪ ﻣﻦ ﺁﻧﺮﺍ( ﮊﻧﺘﻴﻚ ﺭﻭﺣﻰ)ﻣﻴﻨﺎﻣﻢ . ﺭﻭﺍﻧﻰ ﮐﻪ ﺑﺎ ﺗﮑﺎﻣﻞ ﻭ ﺳﻠﻮﻙ ﺑﻬﺘﺮ ﻭﮐﺎﻣﻠﺘﺮ ﻣﻴﺸﻮﺩ. ﻭ ﺑﺎ ﻋﺪﻡ ﺳﻠﻮﻙ ﺑﻘﻬﻘﺮﺍ ﻭ ﺗﺤﻠﻴﻞ ﻣﻴﺮﻭﺩ. ﺍﻳﻦ ﻣﻦ ﻧﺎﻇﺮ ﺑﺮﺧﻮﺩ،ﻓﮑﺮ ﻭﺟﻮﺩﻯ ﺑﺮﺗﺮ ﺍﺯ(ﺧﻮﺩ ﻓﮑﺮ ﺍﺳﺖ . ﻭﻟﻰ ﺩﺭ ﺣﺎﻟﺖ ﻋﺪﻡ ﺗﮑﺎﻣﻞ ﺭﻭﺡ،ﻣﺮﺍﺗﺐ ﺯﻳﺮ ﺩﺳﺖ ﻧﻔس ﺣﻴﻮﺍﻧﻰ وﺍﺭﺍﺩﻯ ﺍﻇﻬﺎﺭ ﻭﺟﻮﺩ ﺑﻴﺸﺘﺮ ﻣﻴﮑﻨﺪ . ﻟﺬﺍ ﺩﺭ ﻏﻴﺮ ﺳﺎﻟﮑﺎﻥ،ﺑﮑﺎﺭ ﺑﺮﺩﻥ ﻟﻔﻆ ﺭﻭﺡ ﺑﺮﺍﻯ ﻧﻔس ﺩﺭﺳﺖ ﻧﻴﺴﺖ ﻭﻟﻰ ﺑﻌﺪ ﺍﺯ ﺷﻬﻮﺩ،ﻳﺎ ﻧﻔس ﺧﻮﺩ ﺭﻭﺡ ﻣﻴﺸﻮﺩ،ﻭ ﻳﺎ ﺟﺎﻯ ﻧﻔس ﺭﻭﺡ الهی ﻣﻰ ﻧﺸﻴﻨﺪ،ﻭ ﻳﺎ ﺍﻳﻨﮑﻪ ﺭﻭﺡ ﮐﻪ ﻗﺒﻠﺎ ﺍﺯ ﻗﻠﻢ ﺍﻓﺘﺎﺩﻩ ﺑﻮﺩﻩ،ﻫﻤﻪ ﮐﺎﺭه ﻣﻴﺸﻮﺩ.
ﺷﺨﺺ ﺳﺎﻟﻚ ﻫﻤﻴﺸﻪ ﺩﺭ ﺗﻀﺎﺩ ﺑﺎ ﺧﻮﺩ ﻭﺩﻳﮕﺮﺍﻥ ﺍﺳﺖ ﻭ ﺣﺘﻰ ﺩﺭ ﺧﻮﺍﺏ ﻫﻢ ﺗﻠﺎﺵ ﺩﺍﺭﺩ. ﻭ ﻟﺬﺍ ﺣﺎﻟﺖ ﭘُﺮ ﺑﻮﺩﻥ (ﻣﻦ) ﻏﻴﺮ ﺳﺎﻟﻚ،ﻋﻴﻦ ﺧﺴﺘﮕﻰ ﻭ ﺗﺮس ﺍﺳﺖ. ﺍﻣﺎ ﺳﺎﻟﻚ ﮐﻪ ﺑﺎ ﺣﺬﻑ ﻣﻦ ﺧﻮﺩ، ﻧﻪ ﺗﻨﻬﺎ ﺧﺴﺘﻪ ﻧﻴﺴﺖ، ﺑﻠﮑﻪ ﺗﻤﺎﻡ ﺳﻠﻮﻟﻬﺎﻯ ﺑﺪﻧﺶ ﺑﮑﺎﺭ ﻃﺒﻴﻌﻰ،ﻭ ﺷﻔﺎ ﺑﺨﺸﻰ ﺧﻮﻳﺸﺘﻦ ﺑﺮ ﻣﻴﮕﺮﺩﺩ. ﻭﭼﻮﻥ ﺣﺎﻟﺖ ﺧﻮﺍﺏ ﻭ ﺑﻰ ﺧﺒﺮﻯ ﻧﻴﺴﺖ.ﺑﻠﮑﻪ ﺣﺎﻟﺘﻰ ﺩﺭ ﻃﺒﻴﻌﺖ ﻭﺩﺭ ﻭﺣﺪﺕ ﻭﺟﻮﺩ ﺑﻮﺩﻥ ﺍﺳﺖ. ﻋﻠﻮﻡ ﻣﺎﺩﻯ ﻧﻴﺰ ﺣﺠﺎﺏ ﻧﻔس ﻧﻴﺴﺘﻨﺪ،ﺑﻠﮑﻪ ﺍﻳﻦ ﻣﻮﺿﻮﻋﺎﺕ ﻭﻋﻠﻮﻡ ﻣﻌﻨﻮﻯﻭﺍﺧﻠﺎﻗﻰ ﻭ ﺧﺮﺍﻓﺎﺕ ﺩﻳﻨﻰ ﻭ ﺫﻫﻨﻰ ﻫﺴﺘﻨﺪ،ﮐﻪ ﻣﺎﻧﻊ ﮐﺎﺭ ﺩﺭﺳﺖ ﺫﻫﻦ ﻭﻧﻔس ﻣﻴﺒﺎﺷﻨﺪ،ﻭﺣﺠﺎﺏ ﺍﻋﻈﻢ ﻣﻴﺸﻮﺩ ﻫﺮﻳﻚ ﺍﺯ ﺭﻭﺷﻬﺎﻯ ﺳﻠﻮﻙ ﻏﻴﺮ ﺍﻟﻬﻰ،ﭼﻮﻥ ﺳﻠﻮﻙ ﻋﻘﻠﻰ ﻓﻠﺎﺳﻔﻪ ﻳﺎ ﺳﻠﻮﻙ ﺍﺟﺘﻤﺎﻋﻰ ﻭ ﺗﺸﺮﻳﻔﺎﺗﻰ،ﻭ ﺳﻠﻮﻙ ﺍﺧﻠﺎﻗﻰ ﻣﺘّﮑﻴﺎﻥ ﺑﺨﻮﺩ ﺩﺭ ﺍﺻﻠﺎﺡ،ﻫﻤﮕﻰ ﻣﻀﺮ ﻫﺴﺘﻨﺪ.ﻣﮕﺮ ﺳﻠﻮﻙ ﺍﻟﻬﻰ ﻭ ﻋﻤﻞ ﺗﺠﺮﻳﺪ، ﺁﻧﻬﻢ ﺍﺯ ﺗﻤﺎﻣﻰ ﺍﻣﻮﺭ ﺫﻫﻨﻰ ﻭﺗﺮﺑﻴﺘﻰ ﻭﺗﺤﺼﻴﻠﻰ ﻭ ﻋﺎﺩﺗﻰ ﻭ ﺳﺎﻳﺒﺮﻧﻴﺘﻴﮑﻬﺎ ﻭ ﺍﻧﻌﮑﺎس ﺷﺮﻃﻰ ﻫﺎ ﻭ ﻏﻴﺮﻩ ﺍﺳﺖ . ﺍﺻﻮﻟﺎ ﻣﻄﺎﻟﻌﻪ ﮐﺮﺩﻥ ﻫﺎ ﺩﺭ ﮐﺴﺐ ﻋﻠﻮﻡ،ﻣﺎﻧﻨﺪ ﺷﻨﻴﺪﻥ ﻫﺎ ﺍﺳﺖ ﻧﻪ ﺩﻳﺪﻥ، ﮐﻪ ﺩﺭ ﻋﻤﻞ ﺩﺳﺖ ﻣﻴﺪﻫﺪ.ﻫﻴﭽﮕﺎﻩ ﺍﺯ ﻣﻄﺎﻟﻌﻪ،ﻣﺎ ﺍﺻﻠﺎﺡ ﻧﻤﻰ ﺷﻮﻳﻢ،ﮔﺮﭼﻪ ﻫﻢ ﺑﺎﻭﺭ ﺩﺍﺭﻳم که ﺁﻧﭽﻪ ﺧﻮﺍﻧﺪه اﻳﻢ ﺩﺭﺳﺖ ﺍﺳﺖ. ﺑﻠﮑﻪ ﺍﻳﻦ ﻫﻮس ﻭ ﻃﻤﻊ ﻧﻔس ﺑﻮﺩﻩ ﺍﺳﺖ،ﮐﻪ ﻧﻤﻰ ﺧﻮﺍﻫﺪ ﺑﻬﺮﻫﺎﻯ ﺍﺯ ﻣﻄﺎﻟﻌﻪ ﺑﺼﺎﺣﺒﺶ ﺑﺮﺳﺪ. ﻳﻌﻨﻰ ﻣﻄﺎﻟﻌﻪ باعث ﺁﻟﻮﺩﮔﻰ ﺑﻴﺸﺘﺮ ﻣﻴﺸﻮﺩ ﺗﺎ ﺗﺰﮐﻴﻪ ﺁﻥ . ﻣﻄﺎﻟﻌﻪ باعث ﺧﻠﻂ ﺑﻴﺸﺘﺮ ﺍﺳﺖ. ﺩﺭ ﻣﻄﺎﻟﻌﻪ ﻫﺮ ﺍﻣﺮﻯ ﺑﺎﻴﺪ ﺷﺎﻳﺴﺘﮕﻰ ﻭ ﻳﺎ ﻣﻘﺪﻣﺎت ﻮ ﮐﻴﻔﻴّﺘﻬﺎﻯ ﻟﺎﺯم ﺪﺍﺷته ﺒﺎﺷﻢ . ﮐﻪ ﻣثلا ﻗﺮﺍٴﺖ ﻧﺼﻴﺤﺘﻰ ﺁﻧﺮﺍ ﺑﺮﺧﻮﺩ ﻟﺎﺯﻡ ﺍﻟﺄﺟﺮﺍ ﺑﺪﺍﻧﻴﻢ.ﻭ ﺍلاّ ﺍﺯ ﭼﺸﻤﻰ ﻭﺍﺭﺩ ﻭ ﺍﺯ ﭼﺸﻢ ﺩﻳﮕﺮ ﺧﺎﺭﺝ ﻣﻴﺸﻮﺩ.ﻣﺎﻧﻨﺪ ﺣﺮﻑ ﺑﻰ ﺃثر ﮐﺴﺒﻰ،ﮐﻪ ﺍﺯ ﮔﻮﺷﻰ ﺑﮕﻮﺵ ﺩﻳﮕﺮ ﻣﻴﺮﻭﺩ. ﺍﻣﺎ ﺍﻧﺴﺎﻥ ﺍﮔﺮ ﭼﻨﺎﻥ ﺍﺣﺴﺎس ﻣﺴﺌﻮﻟﻴّﺖ ﺩﺍﺷﺘﻪ ﺑﺎﺷﺪ،ﮐﻪ ﻫﻤﻴﺸﻪ ﺑﺎ ﺍﻭﻟﻴﻦ ﺍﺷﺎﺭﻩ ﻭ ﻋﻠﺎﻣﺖ ﺣﻘّﺎﻧﻴّﺖ ﺁﻧﺮﺍ ﺑﭙﺬﻳﺮﺩ ﻭ ﻋﻤﻞ ﮐﻨﺪ،ﺷﺎﻳﺪ ﻣﺪﺍﻡ ﻣﻄﺎﻟﻌﻪ ﺍﻣﻮﺭ ﺍﺧﻠﺎﻗﻰ ﻳﺎ ﺍﺟﺘﻤﺎﻋﻰ ﻳﺎ ﻓﻠﺴﻔﻰ ﻣﻔﻴﺪ ﺑﺎﺷﺪ. ﻭﺍﻟّﺎ ﺍﮔﺮ ﮐﺴﻰ ﮐﻪ ﺗﻨﻬﺎ ﺩﻧﺒﺎﻝ ﻧﻔﻊ ﻭ ﻃﻤﻌﻰ ﺍﺳﺖ،ﻫﺮﭼﻪ ﻣﻔﻴﺪ ﻧﻔس ﺍﻭ ﺍﺳﺖ،ﻧﻈﺮﺵ ﺭﺍ ﻋﻤﻴﻘﺎ ﺟﻠﺐ ﻣﻴﮑﻨﺪ ﻭ ﻋﻤﻞ ﻫﻢ ﻣﻴﮑﻨﺪ.ﻭﻫﺮﭼﻪ ﭼﻨﻴﻦ ﻧﺒﻮﺩ،ﺑﻰ ﺃثرﺍﺯﺑﺮﺍﺑﺮ ﭼﺸﻢ ﻭ ﺫﻫﻨﺶ ﻣﻴﮕﺬﺭﺩ.ﺣﺘﻰ ﺍﮔﺮ (ﺍُمّ اﻟﺤﻘﺎﻳﻖ) ﺑﺎﺷﺪ. ﺗﻨﻬﺎ ﺑﻌﺪ ﺍﺯ ﺍﻧﺠﺎﻡ ﻋﻤﻞ ﺳﻠﻮﻙ ﺍﺳﺖ،ﮐﻪ ﻣﻴﺘﻮﺍﻥ ﺷﺎﻳﺴﺘﻪ ﻧﻈﺮﻳﻪ ﺩﺍﺩﻥ ﺑﻮﺩ. ﮐﺴﺐ ﺗﮑﺎﻣﻞ ﺑﺎ ﻣﻄﺎﻟﻌﻪ ﻭ ﺳﻠﻮﻙ ﻋﻘﻠﻰ،ﻫﻤﺎﻥ ﮐﺴﺐ ﻣﻮﺍﺩ ﻣُﺮﺩﻩ ﻭ ﮐﻬنه اﻯ ﺍﺳﺖ،ﮐﻪ ﻣُﺮﺩﮔﺎﻥ ﮔﺬﺷﺘﻪ ﺑﺠﺎﻯ ﮔﺬﺍﺷته اﻧﺪ. ﻭ ﺳﺎﻟﻚ ﺑﺎﻳﺪ ﺁﺩﻡ ﺯﻧﺪه اﻯ ﺑﺎﺷﺪ،ﮐﻪ ﺍﺯ ﺧﺪﺍی ﺰﻧﺪﻩ،ﺣﻘﺎﻳﻖ ﺯﻧﺪﻩ ﻭ ﺑﮑﺮ ﻭ ﺟﺪﻳﺪﺩﺭﻳﺎﻓﺖ ﮐﻨﺪ . ﺍﺻﻮﻟﺎ ﻧﺪﺍﻧﺴﺘﻦ ﻫﺎ،ﻧﻪ ﺗﻨﻬﺎ ﺿﺮﻭﺭﺗﻰ ﻧﺪﺍﺭﻧﺪ،ﺑﻠﮑﻪ ﺑﻬﺘﺮ ﻫﻢ ﻫﺴﺖ،ﮐﻪ ﺁﻧﻬﺎ ﺭﺍ ﻫﻢ ﻧﺪﺍﻧﻴﻢ. ﺍﻣﺎ ﺩﺍﻧﺴﺘﻨﻰ ﻫﺎ ﻫﻢ ﺑﺎﻳﺪ ﺣﻖ ﻭ ﺩﺭﺳﺖ ﻭ ﺩﺭ ﺧﻂ ﻣﺴﺘﻘﻴﻢ ﺗﮑﺎﻣﻞ ﻭﺳﻮﻯ ﺧﺪﺍﻯ ﻣﻄﻠﻖ ﺑﺎﺷﻨﺪ، ﺗﺎ ﻣﺰﺍﺣﻢ ﺑﺤﻘﻴﻘﺖ ﺭﺳﻴﺪﻥ ﻧﺒﺎﺷﻨﺪ. ﻭﻟﻰ ﻣﻬﻤﺘﺮﻳﻦ ﻣﺴﺄﻟﻪ ﺧﻄﺮﻧﺎﻙ ﺩﺭﮐﺎﺭ ﻓﮑﺮ ﻭﮐﺴﺐ ﻋﻠﻮﻡ،ﻭ ﺍﻧﺠﺎﻡ ﺳﻠﻮﻙ ﻋﻘﻠﻰ ﻭ ﺗﺤﻘﻴﻘﺎﺕ ﻋﻠﻤﻰ،ﭘﻴﺪﺍ ﺷدﻥ ﻣﻄﺎﻟﺐ ﻧﺎﺩﺭﺳﺖ ﻭﻣﻨﺤﺮﻑ ﻭ ﻣﻐﻠﻄﻪ ﺑﺮﺍﻯ ﺫﻫﻦ ﺍﺳﺖ. ﮐﻪ ﺷﮑﻞ ﺣﻘﺎﻳق ﺮﺍ ﺑﺮﺍﻯ ﻣﺎ ﺑﺨﻮﺩ ﻣﻴﮕﻴﺮﻧﺪ.
ﻣﻰ ﺑﻴﻨﻰ ﻋﺰﻳﺰﻡ،ﮐﻪ ﺗﺤﻘﻴﻘﺎﺕ ﻓﻠﺴﻔﻰ ﻫﻤﺎﻥ ﺳﻠﻮﻙ ﻋﻘﻠﻰ،ﻳﺎ ﺍﺯ ﻣُﺮﺩﻫﺎﻯ،ﮐﻪ ﺑﺨﻮﺍﻫﻴﻢ ﻣﺎ ﺭﺍ ﺯﻧﺪﻩ ﮐﻨﺪ. ﻭ ﺟﺰ ﺩﺭﻳﺎﻓﺖ ﺧﻄﺎ ﻭﻣﻐﻠﻄﻪ ﻫﺎ ﻧﻴﺴﺖ. ﻭ ﺣﺠﺎﺏ ﺃﻋﻈﻢ ﺫﻫﻦ ﻭ ﺳﻠﻮﻙ ﻭ ﺷﻬﻮﺩ ﻣﺎ ﺧﻮﺍﻫﺪ ﺷﺪ. ﺍﻟﺒﺘﻪ ﺑﻌﺪ ﺍﺯ ﺳﻠﻮﻙ ﻭﮐﻤﺎﻝ ﻭ ﺷﻬﻮﺩ، ﻫﺮﭼﻪ ﺑﺨﻮﺍﻧﻰ ﺧﻄﺮﻯ ﻧﺪﺍﺭﺩ،ﺑﻠﮑﻪ ﮐﻤﻚ ﺑﺎ ﺻﻠﺎﺡ ﺁﻧﻬﺎ ﻫﻢ ﺧﻮﺍﻫﺪ ﺷﺪ. ﻧﻔس ﺍﻣﺮﻭﺯ ﻣﺎ ﺁﻟﻮﺩه اﺳﺖ، ﺯﻳﺮﺍ ﺟﺎﻣﻌﻪ ﻭﻣﺤﻴﻂ ﺣﺪّ ﺍﮐثر ﻓﺎﻳﺪه اﺵ ﺍﻳﻦ ﺍﺳﺖ،ﮐﻪ ﻣﺎ ﺭﺍ ﺑﺴﻄﺢ ﻋﻘﻞ ﺟﻤﻌﻰ ﺑﺮﺳﺎﻧﺪ.ﻭﻟﻰ ﺗﻮﻗﻒ ﺩﺭ ﺁﻥ ﺧﻄﺎ ﺍﺳﺖ.ﻭﻫﺮﮔﺰ ﺍﺟﺎﺯﻩ ﻧﻤﻴﺪﻫﺪ،ﮐﻪ ﺍﺯ ﻣﺮﺯ ﻭ ﻋﺎﺩﺍﺕ ﻓﺮﻫﻨﮕﻰ ﺁﻥ ﺟﺪﺍ ﺷﻮﻳﻢ. ﺍﻧﺰﻭﺍﻯ ﺳﻠﻮﮐﻰ،ﺗﻨﻬﺎ ﺭﺍﻩ ﺁﻥ ﻭ ﺭﺳﻴﺪﻥ ﺑﻤﻨﺒﻊ ﻗﺎﺑﻞ ﻓﻬﻢ ﺑﺸﺮﻯ،ﺍﺯ ﺣﻘﺎﻳﻖ ﺍﻟﻬﻰ ﺍﺳﺖ.ﮐﻪ ﺁﻧﻬﻢ ﭘس ﺍﺯ ﺷﻬﻮﺩ ﻗﺎﺋﻢ ﺩﺳﺖ ﻣﻴﺪﻫﺪ.ﻭﭼﻮﻥ ﺻﺪﺑﺪﺳﺘﻤﺎﻥ ﺭﺳﻴﺪ،ﺍﻟﺒﺘﻪ ﻧﻮﺩ ﻫﻢ ﺩﺭ ﭘﻴﺶ ﻣﺎ ﺍﺳﺖ. ﻣﻦ ﻧﻤﻴﺪﺍﻧﻢ ﺗﺎ ﭼﻪ ﺍﻧﺪﺍﺯﻩ ﻣﻄﺎﻟﺒﻰ ﺭﺍ ﮐﻪ ﺗﻨﻈﻴﻢ ﻏﻴﺮ ﺩﻗﻴﻖ ﻣﻴﮑﻨﻢ،ﺑﺮﺍﻳﺖ ﻣﻔﻴﺪ ﺑﺎﺷﺪ. ﻣﻦ ﻧﻤﻰ ﺧﻮﺍﻫﻢ ﻓﻴﻠﺴﻮﻟﻒ ﻋﺮﻓﺎﻧﻰ ﺑﺸﻮﻯ،ﻫﻤﺎﻥ ﻃﻮﺭ ﮐﻪ ﻧﻤﻰ ﺧﻮﺍﻫﻢ ﻓﻴﻠﺴﻮﻑ ﻣﺎﺩﻯ ﺑﺸﻮﻯ.ﻭﻟﻰ ﺁﻧﻘﺪﺭ ﺑﺎﻳﺪ ﻋﺮﻓﺎﻥ ﻭ ﺣﺘﻰ ﻏﻴﺮ ﻋﺮﻓﺎﻥ ﺑﺨﻮﺍﻧﻰ،ﺗﺎ ﺑﺎﻫﻤﻴّﺖ ﻭ ﺩﺭﻙ ﻟﺰﻭﻡ ﺳﻠﻮﻙ ﺍﻟﻬﻰ ﺑﺮﺳﻰ. ﺑﻌﺪ ﺍﺯ ﺍﻳﻦ ﺍﺣﺴﺎس ﺍﻫﻤﻴّﺖ ﺳﻠﻮﻙ الهی ،ﮐﻪ ﺩﺭ ﻋﺎﻗﻠﺎﻥ ﺑﺎ ﺍﻭﻟﻴﻦ ﻧﺸﺎﻧﻪ ﻭ ﺍﺷﺎﺭﻩ ﺷﺮﻭﻉ ﻣﻴﺸﻮﺩ،ﻭ ﺩﺭ ﻏﺎﻓﻠﺎﻥ ﺩﻳﺮﺗﺮ.ﺯﻳﺮﺍ ﻫﻤّﺘﻰ ﻫﻢ ﺑﺮﺍﻯ ﺳﻠﻮﻙ ﻧﺪﺍﺭﻧﺪ،ﺩﻳﺮﺗﺮ ﺑﺨﻮﺩ ﻣﻴﺂﻳﻨﺪ ﻭﺗﮑﺎﻧﻰ ﻧﻤﻰ ﺧﻮﺭﻧﺪ. ﻭ ﺍﮔﺮ ﭼﻨﻴﻦ ﻫﻤّﺘﻰ ﻭ ﺣﺮﮐﺘﻰ ﺩﺭ ﺷﺨﺺ ﭘﻴﺪﺍ ﺷﻮﺩ، ﺗﻤﺎﻡ ﮐﺘﺎﺑﻬﺎ ﻭﻗﺮﺁﻥ ﺭﺍﺑﺴت ﻮﺑﺎﻳﺪ ﮔﻮﺵ ﺑﺪﺳﺘﻮﺭﺍﺕ ﭘﻴﺮ ﻭ ﻗﺮﺁﻥ ﺯﻧﺪه اﻯ ﺩﺍﺩ،ﺗﺎ ﺑﺸﻬﻮﺩﺭﺳﻴﺪ. ﺁﻧﮕﺎﻩ ﺩﻭﺑﺎﺭﻩ ﻣﻴﺘﻮﺍﻧﻰ ﻫﻤﻪ ﮐﺘﺎﺑﻬﺎ ﺭﺍ ﺧﻮﺍﻧﺪﻩ ﻭ ﺣﺘﻰ ﺗﺼﺤﻴﺢ ﻧﻤﺎﺋﻰ. ﻭ ﺍﻣﺮﻭﺯ ﺑﺎﻳﺪ ﺗﻨﻬﺎ ﺩﻓﺘﺮﭼﻪ ﺳﻔﻴﺪ ﺩﻝ ﺭﺍ ﺑﺎﺯ ﮐﻨﻰ،ﮐﻪ ﺩﺳﺘﻮﺭﺍﺕ ﭘﻴﺮ ﻭ ﻣﻌﻠﻢ ﺭﺍ ﺩﻗﻴﻘﺎ ﺩﺭ ﺁﻥ ﻳﺎﺩ ﺩﺍﺷﺖ ﮐﻨﻰ. ﻭﻟﻰ ﻋﺰﻳﺰﻡ،ﺷﺎﻧس ﻫﻤﻴﺸﻪ ﺩﺭﺏ ﺧﺎﻧﻪ ﺭﺍ ﻧﻤﻴﮑﻮﺑﺪ. ﺍﮔﺮ ﺑﺎ ﻳﻚ ﺍﺷﺎﺭﻩ ﺑﺎﺑﺎ ﺗﻮﺟّﻪ ﻧﮑﻨﻰ ﻭ ﺗﮑﺎﻥ ﻧﺨﻮﺭﻯ،ﺷﺎﻳﺪ ﻫﺮﮔﺰ ﺩﺭ ﻃﻮﻝ ﺯﻧﺪﮔﻰ ﺩﻳﮕﺮ ﺑﺎﻳﻦ ﮔﻮﻧﻪ ﻣﻄﺎﻟﺐ ﺑﺮﺧﻮﺭﺩ ﻧﺨﻮﺍﻫﻰ ﮐﺮﺩ. ﺁﻥ ﻭﻗﺖ ﭼﻴﺰﻯ ﮐﻪ ﺑﺎﻗﻰ ﻣﻴﻤﺎﻧﺪ،ﺣﺴﺮﺕ ﺃﺑﺪﻯ ﺗﻮ ﻭ ﻏﻢ ﺃﺑﺪﻯ ﻣﻦ ﺑﺮﺍﻯ ﺗﻮ ﺍﺳﺖ .