M008
ﺁﻳﺎ ﻣﻦ
ﺧﻮﺩﻡ،ﺧﻮﺩﻡ
ﻫﺴﺘﻢ
؟(ﻫﻮﻳّﺖ ﻭ
ﺷﺨﺼﻴّﺖ
ﻓﺮﺩﻯ)
ﻃﻔﻞ تا ﺩﻭ ﺳﺎﻟﮕﻰ ﻫﻮﻳّﺖ ﺧﺎﺻﻰ ﺑﺮﺍﻯ ﺧﻮﺩ ﻧﻤﻴﺸﻨﺎﺳﺪ ﻭ ﺍﻳﻦ ﻧﻤﻮﻧﻪ ﺟﺎﻟﺒﻰ ﺍﺳﺖ،ﮐﻪ ﺩﺭﻣﺘﻦ ﻭﺣﺪﺕ ﻭﺟﻮﺩ ﺑﻮﺩﻥ ﺭﺍ ﺩﺭ ﻫﺴﺘﻰ ﻧﺸﺎﻥ ﻣﻴﺪﻫﺪ. ﺑﺎ ﺭﺷﺪ ﻃﻔﻞ ﺧﻮﺩﺭﺍ ﺩﺭ ﮐﻞّ ﻣﺎﺩﺭ،ﻭ ﺳﭙس ﺪﺭکلّ ﺧﺎﻧﻮﺍﺩ، ﻭ ﺑﻌﺪﺍ ﺩﺭ ﺟﺎﻣﻌﻪ ﺍﻧﺴﺎﻧﻰ وحدت ﻣﻴﻴﺎﺑﺪ. ﮐﻪ ﺩﺭ ﺻﻮﺭﺕ ﺟﺴﺘﻦ ﺷﻬﻮﺩ ﺑﺎ ﺳﻠﻮﻙ ﺧﻮﺩﺭﺍ ﺩﺭ ﮐﻠّﻰ ﺍﻟﻬﻰ ﺩﺭ ﻭﺣﺪﺕ ﻭﺟﻮﺩ ﺧﻮﺍﻫﺪ ﻳﺎﻓﺖ. ﺍﻳﻦ ﻃﻔﻞ ﮐﻪ ﺑﺰﺭﮔﺘﺮ ﺷﺪ،ﻭ ﺣﺎﻓﻈﻪ ﻭﺫﻫﻦ ﺍﻭ ﺭﺷﺪ ﮐﺮﺩ،ﺧﻮﺩﺭﺍ ﻣﺴﺘﻘﻞ ﺍﺯ ﻫﻤﻪ ﺁﻧﻬﺎ ﺧﻮﺍﻫﺪ ﻳﺎﻓﺖ . ﺩﺭ ﺍﻳﻨﺠﺎ ﺍﺩﺭﺍﻙ ﻣﻐﻠﻄﻪ ﺁﻣﻴﺰﻯ ﻭﺟﻮﺩ ﺩﺍﺭﺩ،ﮐﻪ ﺩﻧﺒﺎﻟﻪ ﻫﻤﺎﻥ ﺟﻨﮓ ﻗﺪﻳﻤﻰ ﺑﻴﻦ ﺍﻳﺪﺁﻟﻴﺴﺘﻬﺎ ﻭ ﺭﺋﺎﻟﻴﺴﺘﻬﺎ ﺍﺳﺖ. ﺁﻳﺎ ﻣﺎ ﻭ ﺍﺷﻴاء ﻭﺍﻗﻌﺎ ﻭﺟﻮﺩ ﺩﺍﺭﻳﻢ؟ﻳﺎ ﺍﻳﻨﮑﻪ ﺩﺭ ﻫﺴﺘﻰ ﺟﺰ ﺧﺪﺍ ﮐﺴﻰ ﻧﻴﺴﺖ؟ﮐﻪ ﻣﺎ ﻭ ﺍﺷﻴاء ﺃﻣﺮ ﻣﻮﻫﻮﻣﻰ ﺑﻴﺸﺘﺮ ﻧﻴﺴﺘیم . ﺍﻳﻦ ﻣﺴﺄﻟﻪ ﺍﺯ ظﺮﻳﻔﺘﺮﻳﻦ ﭘﺪﻳﺪﻩ ﻫﺎﻯ ﻣﺴﺄﻟﻪ ﻭﺍﻗﻌﻴّﺖ ﺍﺳﺖ،ﮐﻪ ﺑﺮﺍﻯ ﻓﺮﺯﻧﺪ ﻋﺰﻳﺰﻡ ﺭﻭﺷﻦ ﻣﻴﻨﻤﺎﻳﻢ . ﺑﻨﻈﺮﻣﻦ، ﻫﺮ ﺩﻭ ﻃﺮﻑ،ﻫﻢ ﺭﺍﺳﺖ ﻣﻴﮕﻮﻳﻨﺪ ﻭﻫﻢ ﻏﻠﻂ . ﺯﻳﺮﺍ (ﺍﻣﺮ ﺑﻴﻦ ﺃﻣﺮﻳﻦ) ﺩﺭ ﺑﻴﻦ ﻫﺴﺖ. ﻣﺎ ﻭﺍﻗﻌﺎ ﻫﺴﺘﻴﻢ ﻭ ﺍﺷﻴتء ﻫﺴﺘﻨﺪ،ﺑﺎﻳﻦ ﺩﻟﻴﻞ ﮐﻪ ﺩﺭ ﺑﺎﺭﻩ ﺁﻥ ﺑﺤث ﻣﻰ ﮐﻨﻴﻢ.ﻭ ﺑﺎﻫﻢ ﮔﺎﻫﻰ ﺑﺎ ﺳﻠﺎﺡ ﺯﺑﺎﻥ ﻭ ﻋﻘﻞ،ﻭﮔﺎﻫﻰ ﺑﺎ ﺳﻠﺎﺡ ﮔﺮﻡ ﻭ ﺳﺮﺩ ﺑﺠﺎﻥ ﻫﻢ ﻣﻰ ﺍﻓﺘﻴﻢ . ﺍﻣﺎ ﺍﻳﻦ ﺣﺮﻑ ﺩﺭﺳﺖ ﻧﻴﺴﺖ،ﭼﻮﻥ ﻫﻢ ﻣﺎ ﻭﻫﻢ ﺍﺷﻴاء،ﺩﺭ ﺣﺎﻝ ﺗﻐﻴﻴﺮ ﻣﺪﺍﻭﻡ،ﻭ ﺗﮑﺎﻣﻞ و ﻳﺎ ﻗﻬﻘﺮﺍ ﻫﺴﺘﻴﻢ .ﻫﺮ ﺭﻭﺡ ﻓﺮﺩﻯ ﻣﻠﻴﺎﺭﺩﻫﺎ ﺳﺎﻝ ﺍﺳﺖ،ﮐﻪ ﺑﻨﺤﻮﻯ ﺍﻳﻦ ﺭﻭﺡ ﻓﺮﺩﻯ ﺍﺯ ﺧﺪﺍﻯ ﺧﺎﻟﻖ ﺁﻥ ﺻﺎﺩﺭ ﻭﺟﺪﺍ ﮔﺮﺩﻳﺪﻩ،ﻭﻣﻨﺸﺄ ﺍﻟﻬﻰ ﺩﺍﺭﺩ. ﻭ ﻫﻤﭽﻨﻴﻦ ﺧﻮﺩ ﻣﺎﺩﻩ ﻳﺎﺭﻭﺡ ﺁﻥ، ﺟﺪﺍﮔﺎﻧﻪ ﺍﺯ( ﺧﺪﺍﺩﺍﺧﻞ) ﺧﺎﻟﻖ ﺟﺪﺍ ﮔﺮﺩﻳﺪﻩ ﺍﺳﺖ. ﺭﻭﺡ ﻓﺮﺩﻯ ﻭ ﻣﺎﺩﻩ ﺗﺎ ﮐﻨﻮﻥ ﻫﻤﻴﺸﻪ ﺑﺎﻫﻢ ﺑﻮﺩه اﻧﺪ،ﻭ ﻣﺪﺍﻡ ﺗﻐﻴﻴﺮ ﺻﻮﺭﺕ ﻧﻮﻋﻰ ﺩﺍﺩه ﻭ ﺍﺯ ﻋﺎﻟﻢ ﻭﺟﻮﺩﻯ ﻭ ﻣﺎﻫﻴّﺘﻰ ﻣﺎﺩﻯ ﺗﺤﺖ ﺃثیرﻯ،ﺑﻪ ﻋﺎﻟﻢ ﺃثیرﻯ،ﻭ ﺳﭙس ﺑﺠﻬﺎﻥ ﺍﺗﻤﻰ ﻭﻣﻮﻟﮑﻮﻟﻰ ﻣﻴﺮﺳﺪ.ﻭﭘس ﺍﺯﺍﻧﻮﺍﻉ ﮔﻴﺎﻫﻰ ﻭﺣﻴﻮﺍﻧﻰ ﻣﺘﻮﺍﻟﻰ،ﻣﺎ ﺍﻣﺮﻭﺯ به ﺭﻭﺡ ﻓﺮﺩﻯ ﺩﺭ ﻧﻮﻉ ﺑﺸﺮﻯ ﻭ ﺍﻧﺴﺎﻧﻰ ﺭﺳﻴﺪﻩ ﺍﻳﻢ،ﻭ ﺑﻘﻴﻪ ﻧﻴﺰ ﻣﺸﻐﻮﻝ ﺻﻌﻮﺩ ﻧﺮﺩﺑﺎﻥ ﺗﮑﺎﻣﻠﺎﺕ ﻧﻮﻋﻰ ﺧﻮﺩ ﻫﺴﺘﻨﺪ،ﻭ ﺑﻮﺿﻊ ﺍﻣﺮﻭﺯ ﻣﺎ ﻧﻴﺰ ﺧﻮﺍﻫﻨﺪ ﺭﺳﻴﺪ. ﻭﻟﻰ ﻣﺎﻫﻢ ﺁﺧﺮﻳﻦ ﻣﻮﺟﻮﺩ ﺍﻟﻬﻰ ﺩﺭ ﺗﮑﺎﻣﻞ ﻧﻴﺴﺘﻴﻢ،ﻭﻧﻮﻉ ﻓﻮﻕ ﺑﺸﺮﻯ ﺩﺭﺁﺧﺮﺍﻟﺰﻣﺎن شرافت ﻨﻮﻉ ﺑﺸﺮﻯ ﻣﻨﺘﻈﺮ ﻣﺎ ﺍﺳﺖ. ﻭ ﺍﮔﺮ ﮐﻪ ﺩﺭ ﺍﻳﻦ ﺯﻧﺪﮔﻰ ﺑﺸﺮﻯ ﺑﺸﻬﻮﺩ ﻗﺎﺋﻢ ﻧﻮﻉ ﺑﺸﺮﻯ،ﻭﺍﻟﮕﻮﻯ ﮐﻤﺎﻝ ﺑﺸﺮﻯ ﺭﺳﻴﺪﻩ ﺑﺎﺷﻴﻢ،ﻭﺍﺭﺩ ﻧﻮﻉ ﻓﻮﻕ ﺑﺸﺮی ﺒﻌﺪﻯ ﺧﻮﺍﻫﻴﻢ ﺷﺪ. ﮐﻪ ۵۵ ﻗﺮﻥ ﺩﻳﮕﺮ ﺩﺭ ﺟﻬﺎﻥ ﭘﻴﺪﺍ ﻣﻴﺸﻮﻧﺪ.ﻭﺗﺎﺯﻩ ﺑﻌﺪﺍ ﺍﻧﻮﺍﻉ ﺑﺮﺗﺮ ﺑﻘﻮﻝ ﭘﻴﺎﻣﺒﺮ، ﻫﻔﺘﺎﺩ ﻫﺰﺍﺭ ﭘﺮﺩﻩ ﻧﻮﺭ ﻭ ﻇﻠﻤﺖ ﻣﺘﻮﺍﻟﻰ،ﻭ ﺍﺭﺑﺎﺏ ﻧﻮﻉ ﻭ ﻣﺮﺍﺗﺐ ﻧﻮﻋﻰ،ﮐﻪ ﺩﺭﺣﮑﻢ ﺑﻰ ﻧﻬﺎﻳﺖ ﻫﺴﺘﻨﺪ ﺩﺭﭘﻴﺶ ﺩﺍﺭﻳﻢ. ﻭﻟﻰ ﺩﺭﻫﺮﻣﺮﺣﻠﻪ ﺍﻳﻦ ( ﻣﻦ) ﺷﺨﺼﻰ ﺗﻐﻴﻴﺮ ﮐﺮﺩﻩ،ﻭﻏﻴﺮ ﺍﺯﻣﻦ ﻗﺒﻠﻰ ﺧﻮﺍﻫﺪ ﺑﻮﺩ که کامل ﺘﺮ. ﺍﮔﺮ ﺩﺭﻳﻚ ﻣﻴﻠﻴﻮﻥ ﺳﺎﻝ ﻗﺒﻞ ﺭﻭﺡ ﻓﺮﺩﻯ ﺍﻳﻦ ( ﻣﻦ ) ﻳﻚ ﻣﻴﻤﻮﻥ ﻳﺎ ﺍﺳﺐ ﻳﺎ ﻫﺮﭼﻪ ﺑﻮﺩم ،ﻭﻟﻰ ﻣﻦ ﻧﻮﻳﺴﻨﺪﻩ ﺑﺎﻣﺮﻭﺯﺍﻧﺴﺎﻧﻰ ﺭﺳﻴﺪه اﻡ ﺑﺎﺯ ﺧﻮﺩ ﺭﺍ ﺩﻧﺒﺎﻟﻪ ﺁﻥ ﻣﻦ ﻣﻴﺘﻮﺍﻧﻢ ﺑﺎﺷﻢ ﮔﺮﭼﻪ ﺑﺸﺪﺕ ﺍﺯﻫﻤﻴﻦ(ﻣﻦ ﻫﺎﻯ) ﻗﺒﻠﻰ ﻧﻴﺰ ﻣﺘﻨﻔّﺮ ﻫﺴﺘﻢ. ﺣﺘﻰ ﺣﺎﺿﺮ ﻧﻴﺴﺘﻢ،ﮐﻪ ﻓﻴﻠﻢ ﺧﻮﺩﻡ ﺭﺍ،ﻭﻗﺘﻰ ﮐﻪ ﻣﻴﻤﻮﻥ ﻭ ﻳﺎ ﻣﻴﻤﻮﻥ ﺍﻧﺴﺎﻥ ﻧﻤﺎ ﺑﻮﺩه اﻡ ﺑﺒﻴﻨﻢ ﻭﺷﺮﻣﻨﺪﻩ ﮔﺮﺩﻡ . ﻭﺣﺘﻰ ﺁﻧﺮﺍ ﻧﻴﺰﺑﺎﻭﺭ ﻧﻤﻰ ﺗﻮﺍﻧﻢ ﺑﮑﻨﻢ. ﻫﻤﺎﻥ ﻃﻮﺭ ﮐﻪ ﺍﻣﺮﻭﺯ ﮐﺴﻰ ﻓﻴﻠﻢ ﺳﻴﻨﻤﺎﺋﻰ ﮐﻮﺩﮐﻰ ﺧﻮﺩﺭﺍ ﺗﻤﺎﺷﺎ ﮐﻨﺪ ﺑﺎﻭﺭ ﻧﺪﺍﺭﺩ. ﻳﻌﻨﻰ ﻣﺎ ﻣﺪﺍﻡ ﻣﻦ ﺧﻮﺩﺭﺍ ﻋﻮﺽ ﻣﻰ ﮐﻨﻴﻢ. ﭘس (ﻣﻦ) ﻭﺍﻗﻌﻴّﺖ ﻧﺪﺍﺭﺩ،ﻭ ﺁﻧﺮﺍ ﻫﻢ ﺑﻌﻨﻮﺍﻥ (ﻗﻴّﻮﻣﻴّﺖ ﺍﺣﻮﺍﻟﻰ)ﺍﺯ ﺧﺪﺍ ﻣﻴﮕﻴﺮﻳﻢ.ﻭ ﻣﺎ ﭼﻴﺰﻯ ﺟﺰ ﺻﻮﺭﺕ ﻧﻮﻋﻰ ﺟﺪﻳﺪﻯ ﺑﻴﺸﺘﺮ ﻧﻴﺴﺘﻴﻢ . ﺍﻣﺎ ﺍﻳﻦ ( ﻣﻦ) ﻓﻌﻠﻰ ﻭ ﺍﻧﺴﺎﻧﻰ ﺧﻮﺩﻡ،ﻧﻪ ﻓﻘﻂ ﺩﺭ ﺻﻮﺭﺕ ﺍﻧﻮﺍﻉ ﮔﺬﺷﺘﻪ ﻳﮑﺴﺎﻥ ﻧﺒﻮﺩﻩ، ﺣﺘﻰ ﺩﺭ ﻫﻤﻴﻦ ﺗﻮﻟﺪ ﻓﺼﻞ ﻧﻮﻋﻰ ﻓﻌﻠﻰ ﺧﻮﺩ، ﺑﺎﺭﻫﺎ ﻋﻮﺽ ﺷﺪه اﻡ . ﺩﺭ ﻫﻤﻴﻦ ﻳﻚ ﺣﻴﺎﺕ ﻓﻌﻠﻰ،ﭼﻬﺎﺭ ﺷﮑﻞ ﺣﻴﺎﺕ ﺩﺭ ﻫﻤﻪ ﻣﺎ ﻫﺴﺖ.
۱ - ( ﻣﻦ) ﻣﺘﻮﻟﺪ ﺷﺪﻩ ﮐﻪ ﺣﺎﺻﻞ ﺗﮑﺎﻣﻠﺎﺕ ﺃﺯﻟﻰ ﻳﻚ ﺭﻭﺡ ﻓﺮﺩﻯ ﺗﺎ ﮐﻨﻮﻥ ﺍﺳﺖ .
۲- ( ﻣﻦ ) ﻗﺮﺍﺭﺩﺍﺩﻯ ﻭﺫﻫﻨﻰ،ﮐﻪ ﻧﺘﻴﺠﻪ ﺗﺮﺑﻴﺖ ﻭ ﺁﻣﻮﺯﺷﻬﺎ ﻭ ﻋﺎﺩت اﺭﺯﺷﻴﺎﺑﻰ ﺍﺯ ﭘﺪﻳﺪﻩ ﻫﺎ ﺑﻮﺟﻮﺩ ﺁﻣﺪﻩ ،ﮐﻪ ﻋﻤﻠﺎ ﻣﻨﻰ ﮐﺎﺫﺏ ﻭﻭﻫﻤﻰ ﭼﻴﺰ ﺑﻴﺸﺘﺮی ﻨﻴﺴﺖ. ﺩﺭ ﻣﺒﺤث ﺍﺭﺯﺷﻬﺎ ﺍﺯ ﺍﻳﻦ (ﻣﻦ) ﻧﻴﺰ ﻳﺎﺩ ﮐﺮﺩﻡ.
۳ - ﺁﻥ (ﻣﻦ) ﮐﻪ ﻧﺘﻴﺠﻪ ﺗﮑﺎﻣﻞ ﻃﺒﻴﻌﻰ ﻭﻣﺎﺩﻯ ﻭ ﺍﺭﺍﺩﻯ ﺍﺳﺖ،ﮐﻪ ﺑﺎ ﺳﻠﻮﻙ ﻋﻘﻠﻰ ﻳﺎ ﺳﻠﻮﻙ ﻋﻠﻤﻰ ﻭ ﺩﺭﺳﻬﺎﻯ ﺍﺧﻠﺎﻗﻰ ﻭ ﺍﺟﺘﻤﺎﻋﻰ ﻭ ﻏﻴﺮﻩ ﭘﻴﺪﺍ ﺷﺪﻩ ﺍﺳﺖ.ﺍﻳﻦ ﻋﻠﺎﻗﻤﻨﺪﺍﻥ ﺑﺘﮑﺎﻣﻞ ﺑﺎ ﺭﻭﺷﻬﺎﻯ ﻋﻠﻤﻰ ﻭﻣﻨﻄﻘﻰ ﻭ ﺍﺻﻮﻟﻰ،ﻭﻟﻰ ﻏﻴﺮ ﺳﻠﻮﻙ ﺍﻟﻬﻰ، ﮐﻪ ﻇﺎﻫﺮﺍ ﻣﻦ ﻭﻫﻤﻰ ﻭ ﺍﺭﺯﺷﻰ ﺧﻮﺩﺭﺍ ﺗﮑﺎﻣﻞ ﺩﺍﺩﻩ، ﻭﻣﻦ ﮐﻮﺩﮐﻰ ﺧﻮﺩﺭﺍ ﺗﻌﻠﻴﻢ ﻭ ﻓﺮﻫﻨﮓ ﻣﻴﺪﻫﻨﺪ. ﭼﻨﻴﻦ( ﻣﻨﻰ) ﺑﻨﺪﺭﺕ ﺩﺭ ﺭﺍﻩ ﺩﺭﺳﺖ ﻭﻣﺴﺘﻘﻴﻢ ﺑﺎﻗﻰ ﻣﻴﻤﺎﻧﺪ.ﻭﻟﺬﺍ ﻧﺠﺎﺕ ﺍﺯ ﻧﻮﻉ ﺑﺸﺮﻯ ﻓﻌلی ﺮﺍ ﻧﺨﻮﺍﻫﺪ ﺩﺍﺷﺖ. ﺍﻳﻦ ﻣﻦ،ﺍﺯ ﻣﻦ ﻭﻫﻤﻰﺍﺭﺯﺷﻰ ﻭ ﻗﺮﺍﺭ ﺩﺍﺩﻯ ﺑﺰﺭﮔﺴﺎﻟﺎﻥ ﻏﻴﺮ ﺳﺎﻟﻚ ﺍﻟﻬﻰ ﻇﺎﻫﺮﺍ ﺑﻬﺘﺮ ﺍﺳﺖ.ﻭﻟﻰ ﻧﺠﺎﺗﻰ ﺍﺯﻧﻮﻉ ﺑﺸﺮﻯ ﻧﺪﺍﺭﺩ. ﻭﮐﺎﺭﻣﺎ ﺳﺎﺯﻯ ﺑﺮﺍﻯ ﺁﻳﻨﺪﻩ ﺍﺳﺖ.ﻭ ﻟﺬﺍ ﻋﺎﻗﺒﺖ ﺑﺪﺗﺮی ﻨﻴﺰ ﻫﺴﺖ .
۴ - ﺍﻣﺎ ﺗﻨﻬﺎ ﺭﺍﻩ ﺭﺍ،ﺧﺪﺍﻭﻧﺪ ﺑﻮﺳﻴﻠﻪ ﺃﻧﺒﻴﺎ ﻭ ﺍﻭﻟﻴﺎ ﭘﻴﺸﻨﻬﺎﺩ ﮐﺮﺩﻩ،ﮐﻪ ﻫﻤﺎﻥ ﻋﺒﺎﺩت ﻴﺎ ﺁﺑﺎﺩ ﮐﺮﺩﻥ ﻧﺎﺧﻮﺩﺁﮔﺎﻩ ﻭﺗﻮﺟّﻪ ﺑﺨﺪﺍ ﺍﺳﺖ.ﮐﻪ ﺁﺧﺮﻳﻦ ﻭ ﺑﺮﺗﺮﻳﻦ ﺭﻭﺵ ﺍﻟﻬﻰ ﻧﻴﺰ ﻫﻤﺎﻥ ﺭﻭﺵ ﺳﻠﻮﮐﻰ ﻭ ﺷﻬﻮﺩ ﻫﺎﻯ ﻣﺤﻤﺪﻯ ﺍﺳﺖ.ﮐﻪ ﺑﺎ ﺷﻬﻮﺩ ﻗﺎﺋﻢ ﺭبّ اﻟﻨﻮﻉ ﺑﺸﺮﻯ ﺑﻨﺠﺎﺕ ﺍﺯ ﻧﻮﻉ ﻓﻌﻠﻰ ﺑﺸﺮﻯ ﻣﻨﺠﺮﻣﻴﺸﻮﺩ. ﻭ ﺍﻳﻦ (ﻣﻦ) ﺑﺸﺮﻯ ﺑﻨﻬﺎﻳﺖ ﮐﻤﺎﻝ ﺧﻮﺩ ﻣﻴﺮﺳﺪ،ﺗﺎ ( ﻣﻦ) ﻫﺎﻯ ﻓﻮﻕ ﺑﺸﺮﻯ ﺭﺍ ﭼﮕﻮﻧﻪ ﺑﺎ ﮐﻤﻚ ﺧﺪﺍﻭﻧﺪ،ﺑﻌﺪﻫﺎﻋﺒﻮﺭ ﮐﻨﻴﻢ.ﻭ ﺩﺭ ﻣﻄﻠﻖ ﺃﺑﺪﻳّﺖ به (ﻣﻦ ﻧﻬﺎﺋﻰ) ﻭﺍﻟﻬﻰ ﺧﻮﺩ ﺑﺮﺳﻴﻢ.ﻭﻗﺘﻰ ﺷﻬﻮﺩ ﻭ ﺍﻳﻦ ﻫﻤﺎﻧﻰ ﺍﺣﺘﻤﺎﻟﻰ ﻧﻮﺭ ﺍﻟﺄﻧﻮﺍﺭ ﻭ ﺭبّ اﻟﺄﺭﺑﺎب الله (ﺃﻫﻮ)ﺭﺍ ﺑﻴﺎﺑﻴﻢ، که ﺒﺎﺯ ﻫﻨﻮﺯ ﺑﺨﺪﺍﻭﻧﺪ (ﻫﻮ) ﺩﺭ ﻋﻤّاء ﻮ ﻫﺎﻫﻮﺕ، ﺩﺭﻋﺎﻟﻢ ﻭﺟﻮﺩﻯ ﻋﺪﻡ ﻣﺎﺳﻮﺍﻩ ﺩﺭ ﺗﻮﺻﻴﻒ (لا ﺑﺸﺮﻁ)،ﻭ ﺻﺎﺣﺐ ﺍﺳﻢ ﺍﻟﺒﺎﻃﻦ ﻭ ﺍﻟﺨﺎﺭﺝ ﺍﺯﻫﺴﺘﻰ ﻫﺎ ﻧﺮﺳﻴﺪه اﻳﻢ،ﮐﻪ ﻧﺨﻮﺍﻫﻴﻢ ﺭﺳﻴﺪ.ﻭ ﺍﮔﺮ ﺑﺘﻮﺍﻧﻴﻢ(ﻓﺮﺿﺎ)ﺑﻨﻬﺎﻳﺖ ﺍﺯ ﺑﻰ ﻧﻬﺎﻳﺖ،ﺑﻤﻘﺎﻡ ﺍﻟﻠﻪ ﺩﺭ ﻟﺎﻫﻮﺕ ﺑﺮﺳﻴﻢ.ﮐﻪ ﺻﺎﺣﺐ ﻧﺎﻡ ﺍﻟﺪﺍﺧﻞ ﺩﺭﻫﺴﺘﻰ،ﻭ ﺍﻟﻈﺎﻫﺮﺩﺭﻣﺤﺴﻮس ﺷﺪﻥ ﺑﻨﺤﻮﻯ ﻣﻴﺒﺎﺷﺪ،ﻭ ﺗﻮﺻﻴف (ﺒﺸﺮﻁ لا ) ﺩﺍﺭﺩ.ﻳﻌﻨﻰ ﺑﺮﺍﻯ ﻣثاﻝ،ﻋﺎﻟﻢ ﺍﺳﺖ ﻭﻟﻰ ﻧﻪ ﻋﺎﻟﻤﻰ ﮐﻪ ﻣﻴﺸﻨﺎﺳﻴﻢ،ﻭ ﻫﺴﺖ ﻭﻟﻰ ﻧﻪ ﺁﻥ ﻫﺴﺘﻰ ﮐﻪ ﻣﻴﺸﻨﺎﺳﻴﻢ . ﻫﻤﻴﻦ ﻣﻄﻠﺐ ﺭﺍ ﺑﺰﺑﺎﻥ ﻋﺮﻓﺎﻧﻰ ﻣﻴﺘﻮﺍﻥ ﭼﻨﻴﻦ ﮔﻔﺖ. ﮐﻪ ( ﻣﻦ) ﻫﻤﺎﻥ ﺷﺨﺼﻴّﺖ ﻭ(ﻭﺣﺪت ﻮﺟﻮﺩ ﻓﺮﺩﻯ)ﻳﺎ ﻫﻮﻳّﺖ ﻣﻌﻨﻮﻯ ﻭ ﺍﺩﺭﺍﮐﻰ ﻣﺎ ﺍﺳﺖ. ﮐﻪ ﺩﺭ ﻃﻮﻝ ﺗﮑﺎﻣﻠﺎﺕ ﺃﺯﻟﻰ ﺗﺎ ﮐﻨﻮﻥ ﺑﺪﺳﺖ ﺁﻭﺭﺩه اﻳﻢ. ﻭﺁﻧﺮﺍ ﺍﺯ ﺧﺪﺍﻭﻧﺪ ﺩﺍﺷﺘﻪ ﻭﺑﺎﻳﺪ ﺍﺯ ﻃﺮﻳﻖ ﺗَﺮﻙ ﻣﺎﺩﻳّﺎﺕ،ﻭ ﻣﻘﺘﻀﻴﺎﺕ ﺍﺩﺭﺍﮐﻰ ﻫﺮ ﻣﺮﺣﻠﻪ ﻧﻮﻋﻰ،ﺑﺒﺎﻟﺎﺗﺮ ﺑﺮﻭﻳﻢ. ﺍﻣﺮﻭﺯ ﮐﻪ ﺑﺎ ﻋﻘﻞ ﺍﻧﺴﺎﻧﻰ ﺩﻧﻴﺎ ﺭﺍ ﻣﻰ ﺑﻴﻨﻴﻢ،ﻭ ﺑﻬﺮﻩ ﺑﺮﺩﺍﺭﻯ ﻣﻔﺖ ﻭ ﻣﺠﺎﻧﻰ ﺍﺯ ﻃﺒﻴﻌﺖ ﻭﺩﺍﺩﻩ ﻫﺎﻯ ﺍﻟﻬﻰ ﻣﻴﻨﻤﺎﺋﻴﻢ، ﺩﺭ ﻭﺍﻗﻊ ﺩﺭ ﺑﻬﺸﺖ چهارم ﻣﻮﻋﻮﺩ ﺍﺩﻭﺍﺭ ﮔﺬﺷﺘﻪ ﺧﻮﺩﻣﺎﻥ ﻫﺴﺘﻴﻢ. ﻭﻟﻰ ﺑﺎ ﺗﺮﻙ ﻫﻤﻴﻦ ﺑﻬﺸﺖ ﻭﮐﺮﺍﻣﺎﺕ ﻧﻮﻉ ﺑﺸﺮﻯ،ﻣﻴﺘﻮﺍﻧﻴﻢ ﺑﺎﻧﻮﺍﻉ ﻭ ﺑﻬﺸﺘﻬﺎﻯ ﺑﺮﺗﺮ ﻧﻮﻋﻰ ﻭﻭﺟﻮﺩﻯ،ﻭﺻﻔﺎﺕ ﻭﮐﻤﺎﻟﺎﺕ ﺍﻟﻬﻰ ﺑﺮﺳﻴﻢ،ﮐﻪ ﺩﺭ ﺍﻧﺘﻈﺎﺭ ﻣﺎ ﻫﺴﺘﻨﺪ. ﻭﻟﻰ ﺻﻌﻮﺩ ﻭ ﺗﻘﺮّﺏ ﻓﮑﺮﻯ ﺑﺨﺪﺍ،ﻭ ﺗﺮﻙ ﻣﺎﺩﻩ ﺭﺍ ﻟﺎﺯﻡ ﻣﻴﮑﻨﺪ. ﻣﺎﺩﻳّﺎﺕ ﺧﻮﺏ ﻭ ﻗﻴﻤﺘﻰ ﻫﺴﺘﻨﺪ، ﻭﻟﻰ ﻧﻪ ﺑﺎﻧﺪﺍﺯﻩ ﺧﻮﺑﻰ ﻭ ﺍﺭﺯﺵ ﻣﻌﻨﻮﻳﺎﺕ.ﻭ ﻫﺮ ﺩﻭ ﻧﻴﺰ ﺑﺮﺍﻯ ﺷﻬﻮﺩ ﺍﻟﻬﻰ ﻣﺰﺍﺣﻢ میباشند. ﻧﺠﺎﺕ ﺟﺰ ﺑﺎ ﺗﺠﺮﻳﺪ ﻓﮑﺮ،ﺍﺯ ﻫﺮ ﻣﺎ ﺳﻮﺍ ﺍﻟﻠﻪ،ﻭﻓﻨﺎﻯ ﻣﻦ ﺧﻮﺩ ﺩﺭ ﺧﺪﺍ،ﻭ ﺗﺒﺪﻳﻞ ﺑﻤﻦ ﺍﻟﻬﻰ،ﺭﺍﻫﻰ ﺩﻳﮕﺮ ﺑﺮﺍﻯ ﻧﺠﺎﺕ ﻧﻴﺴﺖ. ﺍﺯ ﺍﻳﻨﮑﻪ ﺩﺭ ﺑﻰ ﻧﻬﺎﻳﺖ ﺍﻧﻮﺍﻉ ﻭ ﻗﺮﻭﻥ ﻭ ﺗﮑﺎﻣﻠﺎﺕ ﺁﻳﻨﺪﻩ،( ﻣﻦ ﮐﺎﻣﻞ)ﺷﺪﻩ ﺧﻮﺩﻣﺎﻥ،ﺩﺭ ﺟﻮﺍﺭ (ﻣﻦ ﺍﻟﻬﻰ) ﺧﻮﺍﻫﺪ ﺑﻮﺩ،ولی ﺧﺒﺮ ﻧﺪﺍﺭﻳﻢ ﭼﮕﻮﻧﻪ. ﮐﻪ ﺁﻳﺎ ﻓﺎﻧﻰ ﺍﺳﺖ ﻳﺎ ﻣﺴﺘﻘﻞ؟ ﭼﻴﺰﻯ ﺟﺰ ﺑﺤث ﺯﺍﺋﺪ ﻭ ﺑﻰ ﻓﺎﻳﺪه اﻯ ﺑﻴﺸﺘﺮ ﻧﺨﻮﺍﻫﺪ ﺑﻮﺩ. ﺍﻣﺎ ﻗﻄﻊ ﺩﺍﺭﻡ ﺧﻮﺩ ﻣﻦ ﻧﻴﺰ ﺍﮔﺮ ﻓﻴﻠﻢ ﺯﻧﺪﮔﻰ ﺑﺸﺮﻯ ﺧﻮﺩﺭﺍ،ﻭﻗﺘﻰ ﮐﻪ ﺩﺭ ﺟﻮﺍﺭ ﻣن اﻟﻬﻰ ﺗﻤﺎﺷﺎ ﮐﻨﻢ،ﭼﻨﺪﺵ ﺁﻭﺭ ﻭ ﻧﻔﺮت اﻧﮕﻴﺰ ﺧﻮﺍﻫﺪ ﺑﻮﺩ. ﻭﮔﻬﮕﺎﻩ ﻫﺮ ﻣﻨﺼﻔﻰ ﻧﻴﺰ ﺍﺯ ﺍﻣﺮﻭﺯ،ﺧﻮﺩ ﻧﻴﺰ ﺍﺣﺴﺎس اﻳﻦ ﺗﻨﻔّﺮرا از خود ﻣﻴﮑﻨﺪ ﻭلی ﺮﺍﻩ ﻓﺮﺍﺭﻯ ﺍﺯ ﺍﻳﻦ ﻃﻠﺴﻢ ﻧﺪﺍﺭﻳم ﻤﮕﺮ ﺑﺎ ﺷﻬﻮﺩ ﻗﺎﺋﻢ ﻧﻮﻉ ﺑﺸﺮﻯ. ﭘس ﺑﻪ ﺍﻳﻦ ( ﻣﻦ) ﻭﻫﻤﻰ ﻳﺎ ﻣﺮﺣله اﻯ ﻓﻌﻠﻰ ﺑﻰ ﻧﻴﺎﺯﻳﻢ،ﻭ ﺩﻧﺒﺎﻝ (ﻣﻦ ﺍﺑﺪﻯ)ﺧﻮﺩ ﺑﺎﻳﺪ ﺑﺎﺷﻴﻢ . ﻃﻔﻞ ﺩﺭ ﺗﻮﻟﺪ ﺧﻮﺩ،ﻣﺎﻫﻴّﺖ ﻓﻄﺮﻯ ﻭ ﺃﺯﻟﻰ ﺧﻮﻳﺶ ﺭﺍ،ﺍﮐﻨﻮﻥ ﺩﺭ ﮊﻧﺘﻴﻚ ﺭﻭﺣﻰ ﺑﻬﻤﺮﺍﻩ ﺩﺍﺭﺩ. ﻭ ( ﻣﻦ) ﻧﺎﺷﻨﺎﺧﺘﻪ ﻃﻔﻞ،ﻧﺘﻴﺠﻪ ﺗﮑﺎﻣﻠﺎﺕ ﺃﺯﻟﻰ ﺍﻭ ﺍﺳﺖ.ﮐﻪ ﺁثاﺭ ﺁﻥ ﺑﺼﻮﺭﺕ ﻣﺸﺨﺼّﺎﺕ ﻭ ﮐﺮﺍﻣﺎﺕ ﻧﻮﻉ ﻭ ﻓﺼﻞ ﻧﻮﻉ ﺑﺸﺮﻯ، ﺑﺸﮑﻞ ﺍﺳﺘﻌﺪﺍﺩ ﻭ ﻏﺮﺍﻳﺰ ﻇﻬﻮﺭ ﻣﻴﮑﻨﺪ.ﻭﺩﺭ ﻋﻘﻞ ﻭﺍﺩﺭﺍﻙ ﻭﻓﻬﻢ ﻭﺩﻳﮕﺮ ﺻﻔﺎﺕ ﻧﻴﮑﻮﻯ ﺑﺸﺮﻯ ﻣﻴﺒﺎﺷﺪ .
ﺍﻳﻦ (ﻣﻦ) ﻧﺎﺷﻨﺎﺧﺘﻪ،ﺩﻭ ﻣﺸﺨّﺼﻪ ﻋﺎﻡ ﺩﺍﺭﺩ.ﻳﮑﻰ ﺍﻳﻨﮑﻪ ﻫﻨﻮﺯ ﻧﺎﺷﻨﺎﺧﺘﻪ ﺍﺳﺖ ﺑﺮﺍﻯ ﻃﻔﻞ. ﻭ ﻳﮑﻰ ﺍﻳﻨﮑﻪ ﻫﻨﻮﺯ ﻫﻴﭻ ﻣﺎﻧﻊ ﻭ ﭘﻮﺷﺸﻰ،ﺁﻧﺮﺍ ﻧﭙﻮﺷﺎﻧﺪﻩ ﻭ ﺁﻟﻮﺩﻩ ﻧﮑﺮﺩﻩ ﺍﺳﺖ. ﻭ ﺍﻳﻦ (ﻣﻦ) ﺭﺍ ﻣﻴﺘﻮﺍﻥ ﻫﻮﻳﺖ ﻓﻄﺮﻯ ﻓﺮﺩ ﺧﻮﺍﻧﺪ. ﻭﻟﻰ ﺩﺭ ﻃﻮﻝ ﺯﻧﺪﮔﻰ ﻃﻔﻮﻟﻴّﺖ ﺗﺎ ﺳﻦ 15 ﺳﺎﻟﮕﻰ،ﻣﺠﻤﻮعه ﻋﺎﺩﺍﺕ ﺗﺤﺼﻴﻠﻰ ﻭﮐﺴﺒﻰ ﺍﺯ ﻣﺤﻴﻂ،ﺑﺮ ﻫﻮﻳّﺖ ﻃﻔﻞ ﻭﺍﺭﺩ ﺷﺪﻩ،ﮐﻪ ﺍﺭﺯﺷﻬﺎﻯ ﻗﺮﺍﺭ ﺩﺍﺩﻯ ﺟﺎﻣﻌﻪ ﺍﺳﺖ.ﻭﺩﺭ ﺟﺎﻣﻌﻪ ﻫﺎ ﺑﺎﻫﻢ ﻣﺘﻔﺎﻭﺕ ﻫﺴﺘﻨﺪ. ﻭ ﺑﺼﻮﺭﺕ ﻋﺎﺩﺍﺕ ﻭ ﺗﺮﺑﻴﺖ،ﻣﻦ ﻓﻌﻠﻰ ﺍﻭﺭﺍ ﺗﺸﮑﻴﻞ ﻣﻴﺪﻫﺪ، ﮐﻪ ﻃﺒﻴﻌﺘﺎ ﻧﻮﻋﻰ ﺧﻮﺩﺧﻮﺍﻫﻰ ﺩﺍﺭﺩ. ﺗﺎ ﺍﻳﻨﺠﺎ ﺁﻟﻮﺩﮔﻰ ﻫﺎﻯ ﻨﻔس ﺩﺭﺣﮑﻢ ﺟﺒﺮﻯ ﻃﺒﻴﻌﻰ ﺑﻮﺩﻩ،ﻭ ﮔﻨﺎﻫﻰ ﺑﺮ ﻃﻔﻞ ﻭ ﺟﻮﺍﻥ ﻣﺘﺮﺗّﺐ ﻧﻴﺴﺖ. ﻭ ﻣﺮﺣﻠﻪ ﺷﺮوﻉ ﺍﺭﺍﺩﻯ ﺩﺭ ﭘﻴﺶ ﺩﺍﺭﺩ،ﮐﻪ ﻳﺎ ﻣﻦ ﺳﺮﮐﺶ ﺧﻮﺩﺭﺍ ﭼﻮﻥ ﺩﻳﮕﺮ ﻏﻴﺮﺳﺎﻟﮑﺎﻥ ﺩﺭﭘﻴﺶ ﺑﮕﻴﺮﺩ،ﻭﻟﺬﺕ ﺩﻧﻴﺎ ﺑﺒﺮﺩ،ﻭﺯﺣﻤﺖ ﺑﺮﺍی ﺘﮑﺎﻣﻞ ﺍﺑﺪﻯ ﻧﮑﺸﺪ.ﮔﺮﭼﻪ ﺯﺣﻤﺖ ﻭ ﺭﻧﺞ ﺟﻬﻨّﻤﻰ ﺟﻬﺎﻥ،ﺑﺎﺯ ﻟﺤظه اﻯ ﻗﻄﻊ ﻧﻤﻴﺸﻮﺩ. ﻭﻳﺎﺩﺭ ﺭﺍﻩ ﺳﻠﻮﻙ ﺍﻟﻬﻰ، ﻭ ﺟﺴﺘﻦ ﻣﻦ ﺑﺎﻟﻘﻮّﻩ ﻭ ﻧﻬﺎﺋﻰ ﺑﺸﺮﻯ ﺧﻮﺩﺭﺍ ﺑﺎ ﺷﻬﻮﺩ ﻗﺎﺋﻢ ﺑﺪﺳﺖ ﺁﻭﺭﺩ. ﺩﺭ ﻣﻦ ﺳﺮﮐﺶ ﺳﺮﺍﺳﺮ ﻗﻬﻘﺮﺍ ﻭﮐﺎﺭﻣﺎﻫﺎﻯ ﻣﮑﺮﺭ،ﻭ ﺑﺎ ﺗﻮﻟﺪﺍﺕ ﺟﻬﻨّﻤﻰ ﺣﺘﻰ ﺑﻤﺴﺦ ﻭ ﻓﺴﺦ ﻣﻴﺮﻭﺩ.ﻭﻟﻰ ﺩﺭ ﻣﻦ ﺍﻟﻬﻰ، ﻧﺠﺎﺕ ﻭ ﺷﻬﻮﺩ ﻭﺭﺟﻌﺖ ﻧﻮﻉ ﻓﻮﻕ ﺑﺸﺮﻯ ﺭﺍ ﺧﻮﺍﻫﺪ ﺩﺍﺷﺖ.ﺑﺎ ﻫﺰﺍﺭﺍﻥ ﺑﺮﺍﺑﺮ ﻋﻘﻞ ﻭ ﺻﻔﺎﺕ ﻧﻮﻉ ﺑﺸﺮﻯ .
(ﻣﻦ ﻓﻌﻠﻰ) ﻣﺎ ﻣﺪﺍﻡ ﻧﮕﺮﺍﻥ ﺍﺯ ﻣﺴﺄﻟﻪ ﺗﻨﺎﺯﻉ ﺑﻘﺎ ﺍﺳﺖ،ﮐﻪ ﻣﻴﺨﻮﺍﻫﺪ ﺯﻧﺪﻩ ﺑﻤﺎﻧﺪ، ﻭﻟﻮ ﺑﻘﻴﻤﺖ ﺟﺎﻥ ﺩﻳﮕﺮﺍﻥ. ﺩﻳﮕﺮﺍﻥ ﻧﻴﺰ مثل ﺍﻳﻨﮑﻪ ﺣﻴﺎﺕ ﺧﻮﺩ ﺭﺍ ﺩﺭ ﻣﺮﮒ ﻣﺎ ﻣﻰ ﺑﻴﻨﻨﺪ،ﻭﻣﻰ ﺧﻮﺍﻫﻨﺪ ﻣﺎ ﺭﺍ ﺍﺯ ﺳﺮ ﺭﺍﻩ ﺧﻮﺩ ﺑﺮﺩﺍﺭﻧﺪ.ﺁﻧﮕﺎﻩ ﺗﻮﺣّﺶ ﺍﺳﺘثماﺭ ﻭ ﺯﻭﺭﮔﻮﺋﻰ ﻭ ﺳﺘﻤﮕﺮﻯ ﺧﻮﺍﻫﺪ ﺑﻮﺩ. ﺍﺣﺘﻴﺎﺟﺎﺕ ﺟﺴﻤﺎﻧﻰ ﺑﺮﺍﻯ ﺍﻧﺴﺎﻥ ﺯﻧﺪﻩ، ﻫﻤﺮﺍﻩ ﺍﺣﺘﻴﺎﺟﺎﺕ ﻧﻔﺴﺎﻧﻰ ﺑﺮﺍﻯ ﻏﺮﺍﻳﺰ ﻭ ﺍﺣﻮﺍﻟﺎﺕ ﺍﺳﺖ. ﺳﭙس ﺑﻌﺪ ﺍﺯ ﺍﺷﺒﺎﻉ ﺟﺴﻢ ﻭ ﻧﻔس ،ﻧﻴﺎﺯ ﻣﻌﻨﻮﻯ ﻭﻋﻘﻠﻰ ﭘﻴﺪﺍ ﻣﻰ ﮐﻨﻴﻢ ﻭ ﻫﻤﻴﺸﻪ ﮐﻤﺒﻮﺩﻫﺎ ﻣﺎ ﺭﺍ ﮔﺮﻓﺘﺎﺭ ﮐﺮﺩﻩ ﺍﺳﺖ. ﺣﺴّﺎﺳﻴّﺖ ﻭ ﻋﻘﺪﻩ ﻫﺎ ﻭ ﺣﺴﺎﺩﺗﻬﺎ ﺩﺍﺭﻳﻢ،ﻭ ﺭﻗﺎﺑﺖ ﻭ ﺳﺘﻴﺰ ﺑﺎ ﺩﻳﮕﺮﺍﻥ،ﻟﺤﻈﻪ ﺍﻯ ﻣﺎ ﺭﺍ ﺭﻫﺎ ﻧﻤﻰ ﮐﻨﺪ. ﺍﻳﻦ ﺳﺮﮔﺮﻣﻰ ﻫﺎ ﻭ ﻣﺸﮑﻠﺎﺕ،ﺧﻮﺩ ﻧﻴﺰ ﺑﻰ ﻟﺬﺕ ﻧﻴﺴﺖ.ﻭﻟﻰ ﺗﻨﻬﺎ ﻳﻚ ﭼﻴﺰﺭﺍ ﺍﺯ ﻣﺎ ﻣﻴﮕﻴﺮﺩ،ﻭ ﺁﻥ ﺍﺩﺍﻣﻪ ﺗﮑﺎﻣﻠﺎت ﺒﻌﺪﻯ ﺍﺳﺖ. ﻳﻌﻨﻰ ﻣﺎ ﺭﺍ ﺍﺯ ﺳﻠﻮﻙ ﺍﻟﻬﻰ ﻭ ﺷﻬﻮﺩ ﺑﻌﺪﻯ ﻣﺤﺮﻭﻡ ﻣﻴﮑﻨﺪ . ﻭ ﻫﺮﭼﻪ ﺍﺯ ﺃﺯﻝ ﺟﺴته اﻳﻢ ﺩﺭ ﺍﻳﻦ ﻟﺬﺕ ﺩﻧﻴﺎ ﺍﺯ ﺩﺳﺖ ﻣﻴﺪﻫﻴﻢ . ﺍﻟﺒﺘﻪ ( ﻣﻦ ﻓﻌﻠﻰ) ﻧﺘﻴﺠﻪ ( ﻣﻦ ﻓﻄﺮﻯ) ﺑﻮﺩﻩ،ﻭﻟﻰ ﺑﺎﺯ ثاﺑﺖ ﻧﻤﻰ ﻣﺎﻧﺪ. ﻳﺎ ﺗﮑﺎﻣﻞ ﺑﻴﺸﺘﺮ،ﻭ ﻳﺎ ﻗﻬﻘﺮﺍ ﺍﺯ ﻣﻘﺎﻡ ﻓﻌﻠﻰ.ﻭﺑﺮﺍﻯ ﺗﮑﺮﺍﺭ ﮔﺬﺷته ها ﺩﺭ ﺁﻳﻨﺪﻩ ﻫﺎ. ﺑﺮﺧﻰ ﺍﺯ ﺗﮑﺎﻣﻞ ﻫﺎ،ﭼﻮﻥ ﺗﮑﺎﻣﻞ ﻭ ﺳﻠﻮﻙ ﻋﻘﻠﻰ ﻭﻓﻠﺴﻔﻰ ﻭﻋﻠﻤﻰ ﻭ ﺑﺎﺭﺍﺩﻩ ﺧﻮﻳﺶ ﺩﺭ ﻏﻴﺮ ﺳﺎﻟﮑﺎﻥ ﺍﻟﻬﻰ،ﺩﺭ ﻭﺍﻗﻊ ﻧﺪﺍﻧﺴﺘﻪ ﺑﺎ ﺑﻬﺒﻮﺩ ﺍﻣﮑﺎﻧﺎﺕ ﻧﻮﻉ ﺑﺸﺮﻯ،ﺩﺭ ﺣﺎﻝ ﻗﻬﻘﺮﺍﻯ ﻧﻮﻋﻰ،ﺑﺮﺍﻯ ﭘس ﺍﺯ ﻣﺮﮒ ﻣﻴﺒﺎﺷﻨﺪ. ﻭ ﺑﺎﺧﻮﺩ ﻓﺮﻳﺒﻰ ﺗﻐﻴﻴﺮﻗﻬﻘﺮﺍﺋﻰ ﺭﺍ ﺗﮑﺎﻣﻠﻰ ﻣﻴﺪﺍﻧﻨﺪ. ﻭ ﺗﻨﻬﺎ ﺭﺍﻩ ﺗﮑﺎﻣﻞ ﻭﺍﻗﻌﻰ ﺳﻠﻮﻙ ﺍﻟﻬﻰ ﺍﺳﺖ.ﮐﻪ ﺩﺭﻧﻬﺎﻳﺖ ﺁﻥ ﺑﺮﺍﻯ ﻧﻮﻉ ﺑﺸﺮﻳّﺖ ﻣﺎ،ﺷﻬﻮﺩ ﻗﺎﺋﻢ ﺍﻟﮕﻮﻯ،ﺍﻳﺪﺁﻝ ﮐﻤﺎﻝ ﻣﻴﺴّﺮ ﻧﻮع ﺒﺸﺮﻯ ﺍﺳﺖ . ﻭ ﺍﻳﻦ ﺁﺧﺮﻳﻦ ﻭ ﺑﺰﺭﮔﺘﺮﻳﻦ ﺭﺍﺯ ﺯﻧﺪﮔﻰ ﻣﺎ ﺍﺳﺖ. ﮐﻪ ﻫﺪﻑ ﻭﻣﺮﺍﺩ ﻣﻦ ﺩﺭﻧﻮﺷﺘﻦ ﺍﻳﻦ ﻧﺎﻣﻪ ﻫﺎ ﺑﺮﺍﻯ ﺗﻮ ﺭﺍ ﺗﺸﮑﻴﻞ ﻣﻴﺪﻫﺪ. ﻭ ﺍﻳﻦ ﺍﺳﺖ ﻋﺼﺎﺭﻩ ﺗﺠﺎﺭﺏ ﺯﻧﺪﮔﻰ ﻣﻦ،ﺍﮔﺮ ﺁﻧﺮﺍ ﺑﭙﺬﻳﺮﻯ ﺧﻮﺩﺕ ﻧﺠﺎﺕ ﻳﺎﻓته اﻯ ﻭ ﻣﻦ ﺗﻨﻬﺎ ﺍﺣﺴﺎس ﺭﺿﺎﻳﺖ ﺭﺍ ﺧﻮﺍﻫﻢ ﺩﺍﺷﺖ.ﻭ ﺍلاّ ﺧﻮﺩﺭﺍ ﺑﺎﺧته اﻯ، ﻭ ﺍﺻﻠﻴّﺖ ﮊﻧﺘﻴﻚ ﺭﻭﺣﻰ ﻭﺗﮑّﺎﻣﻠﺎﺕ ﺍﺯﻟﻰ ﺧﻮﺩﺭﺍ ﺑﺎﺧته اﻯ،ﻭﻫﻴﭻ ﻟﻄمه اﻯ ﺑﻤﻦ ﻧﻤﻴﺮﺳﺪ. ﻓﺮﺍﻣﻮﺵ ﻧﮑﻦ،ﺩﺭ ﺍﻳﻦ ﻣﻄﺎﻟﻌﺎﺕ ﻓﻠﺴﻔﻰ ﻣﺎ، ﺗﺎ ﺁﻧﺠﺎ ﺍﺩﺍﻣﻪ ﺩﺍﺭﺩ،ﮐﻪ ﺑﺎﻫﻤﻴّﺖ ﺳﻠﻮﻙ ﺍﻟﻬﻰ ﺑﺮﺳﻴﻢ. ﺁﻥ ﻭﻗﺖ ﺗﻤﺎﻡ ﮐﺘﺎﺑﻬﺎ ﻭﻓﻠﺴﻔﻪ ﻫﺎ ﺑﺴﺘﻪ ﻣﻴﺸﻮﻧﺪ،ﻭﺗﻨﻬﺎ ﺩﻓﺘﺮ ﺳﻔﻴﺪ ﺩﻝ ﺩﺭ ﺗﺰﮐیه ها ﺑﺎﺯ ﻣﻴﺸﻮﺩ ﺗﺎ ﺧﺪﺍﻭﻧﺪ ﺩﺭﺁﻥ ﭼﻪ ﺑﻨﻮﻳﺴﺪ ﻭﺍﻟﻬﺎﻡ ﺑﺪﻫﺪ، ﻭﻳﺎ ﺁﻳﻨﺪﻩ ﺑﻬﺘﺮ ﻓﻮﻕ ﺑﺸﺮﻯ ﺭﺍ ﺑﻤﺎ، ﺍﻣﺮﻭﺯ ﺳﻤﺒﻠﻴﻚ ﺩﺭ ﻣﺮﺍﺗﺐ ﺷﻬﻮﺩ ﺗﺠﻠّﻴﺎﺕ ﺍﻟﻬﻰ ﻭﻋﻮﺍﻟﻢ ﻣﻠﮑﻮﺗﻰ ﻭﺟﺒﺮﻭﺗﻰ نشان ﺑﺪﻫﺪ. ﺍﻟﺒﺘﻪ ﮐﺎﺭ ﺍﻣﻮﺭ ﺭﻭﺣی ﻮ ﺭﻭﺍﻧﻰ ﻭ ﺫﺍﺕ ﺍﻧﺴﺎﻥ ﻭ ﺍﺣﻮﺍﻟﺎﺕ ﻣﺮﺑﻮﻃﻪ ﺑﺮ ﻣﺎ ﻣﺨﻔﻰ ﻣﻴﺒﺎﺷﺪ که اﺯ ﺍﻣﻮﺭﻏﻴﺒﻰ ﻫﺴﺘﻨﺪ ﻭﻫﻤﭽﻨﻴﻦ ﻫﻤﻪ ﺫﺍﺗﻴّﺎﺕ ﻭ ﻣﺎﻫﻴّﺎﺕ ﻭﻣﮑﺎﻧﻴﺴﻢ ﻫﺎ،ﻭ ﻣﺮﺍﺗﺐ ﺗﮑﺎﻣﻠﻰ ﺁﻳﻨﺪﻩ ﺑﺮ ﻣﺎ ﭘﻮﺷﻴﺪﻩ ﺍﺳﺖ. ﻭ ﺗﺤﺖ ﺗﺪﺑﻴﺮ ﻣﺮﺍﺗﺐ ﺍﻟﻬﻰ ﻣﻴﺒﺎﺷﻨﺪ. ﻭﻟﻰ ﺑﺎﺯ ﺍﺯ ﺁثاﺭ ﺧﺎﺭﺟﻰ ﺁﻧﻬﺎ،ﻣﻴﺘﻮﺍﻥ ﺑﺮ ﻭﺟﻮﺩﺷﺎﻥ ﭘﻰ ﺑﺮﺩ.ﻭ ﺗﻔﺎﻭﺗﻬﺎﺋﻰ ﺁﻥ ﺭﺍ ﺩﺭﻣﺮﺍﺗﺐ ﭘﻴﺸﺮﻓﺖ ﺭﻭﺍﻧﻰ،ﻭﻳﺎ ﻗﻬﻘﺮﺍﺋﻰ ﻣﻴﺘﻮﺍﻥ ﺩﻳﺪ. ﻣثلا ﻋﻘﻞ ﻭ ﺻﺒﺮ ﻭ ﺑﻴﺎﻥ ﺑﺰﺑﺎﻥ ﻭ ﻫﻨﺮﻫﺎ ﻭ ﻏﻴﺮﻩ،ﺍﺯ ﻣﻈﺎﻫﺮ ﻧﺎﺳﻮﺗﻰ ﻫﺮ ﻣﻘﺎﻡ ﺭﻭﺣﻰﺍﻧﺴﺎﻥ ﺍﺳﺖ. ﺑﺮﺧﻰ ﺍﺯ ﺍﻳﻦ ﺍﺣﻮﺍﻝ ﻣﺎﻧﻨﺪ ﺧﻮﺍﺏ،ﻭ ﻧﻘﺶ ﻧﻔس ﺍﻣّﺎﺭﻩ ﺁﻟﻮﺩﻩ،ﻫﺮﮔﺰﺩﺭ ﺍﺧﺘﻴﺎﺭ ﻭ ﺍﻧﺘﺨﺎﺏ ﻣﺎ ﻧﻴﺴﺖ،ﻭ ﺣﺘﻰ ﻗﺎﺑﻞ ﺗﺄﻣّﻞ ﻭ ﻣﺮﺍﻗﺒﻪ ﻣﺎ ﻧﻴﺰ ﻧﻤﻰ ﺑﺎﺷﺪ . ﺑﺮﺧﻰ ﻧﻴﺰ ﻧﺘﻴﺠﻪ ﺁﻣﻮﺯﺷﻬﺎ ﻭ ﺍﺭﺯﺷﻬﺎ ﻭ ﻋﺎﺩﺍﺕ ﻭ ﺳﺎﻳﺒﺮﻧﻴﺘﻴﻚ ﻫﺎﻯ ﻧﻔﺴﺎﻧﻰ ﻫﺴﺘﻨﺪ. ﮐﻪ ﺑﺘﺪﺭﻳﺞ ﻭ ﺑﺴﻴﺎﺭ ﺿﻌﻴﻒ ﻭ ﺍﺣﺘﻤﺎﻟﻰ،ﻗﺎﺑﻞ ﻣﺮﺍﻗﺒﻪ ﻭ ﺗﺄﻣّﻞ ﻣﺎ ﻫﺴﺘﻨﺪ. ﺍﻣﺎ ﺍﺣﻮﺍﻝ ﻋﻘﻠﻰ ﮐﺎﻣﻠﺎﻥ ﺍﻟﻬﻰ،ﺗﺎ ﺣﺪﻭﺩ ﺑﻴﺸﺘﺮﻯ ﻗﺎﺑﻞ ﺗﺄﻣّﻞ ﻭ ﻣﺮﺍﻗﺒﻪ ﺻﺎﺣﺒﺶ ﻫﺴﺖ . ﺩﺭ ﻏﻴﺮ ﺳﺎﻟﮑﺎﻥ ﻋﻤﻠﻴﺎﺕ ﻋﻘﻠﻰ ﺁﻧﻬﺎ،ﻓﺮﻕ ﭼﻨﺪﺍﻧﻰ ﺑﺎ ﮐﺎﺭ ﻧﻔس ﺁﻟﻮﺩﻩ ﻭﭘُﺮ ﻋُﻘﺪه ﺁﻧﻬﺎ ﻧﺪﺍﺭﺩ.ﮐﻪ ﺩﺭﻭﺍﻗﻊ ﻋﻘﺎﻳﺪ ﺁﻧﻬﺎ ﻣﻴﺒﺎﺷﺪ. ﻣﻨﺘﻬﺎ ﺑﺼﻮﺭﺕ ﺍﻟﻔﺎﻅ ﻭ ﻣﻔﺎﻫﻴﻢ ﻋﻘﻠﻰ،ﺍﺯ ﻣﺎﻫﻴّﺖ ﺭﻭﺍﻧﻰ ﺧﻮﺩ ﻣﻴﺒﺎﺷﺪ. ﺩﺭ ﺍﻳﻦ ﺍﺣﻮﺍﻝ ﻧﻔﺴﺎﻧﻰ،ﻣثلا ﻃﻔﻞ ﭘﺪﻳﺪهﻫﺎﻯ ﺟﺴﻢ ﺧﻮﺩ ﺭﺍ ﭼﻮﻥ ﮔﺮﺳﻨﮕﻰ،ﻳﺎ ﭘﺪﻳﺪﻩ ﻫﺎﻯ ﺧﺎﺭﺟﻰ ﻣﺎﻧﻨﺪ ﺷﮑﺴﺘﻦ ﭼﻴﺰﻯ ﺭﺍ، ﺗﻮﺟّﻬﻰ ﺑﻤﻌﻨﻰ ﻭ ﺍﺭﺯﺷﻬﺎ ﻭ ﻋﻠﻞ ﻭ ﻋﻮﺍﻣﻞ ﺁﻧﻬﺎ ﻧﺪﺍﺭﺩ. ﺍﻣﺎ ﺩﺭ ﺑﺰﺭﮔﺴﺎﻟﺎﻥ ﺑﻴﺸﺘﺮﺑﻤﻌﻨﻰ ﻭ ﺍﺭﺯﺵ ﭘﺪﻳﺪﻩ،ﺁﻧﻬﻢ ﺑﺮﺣﺴﺐ ﺗﺮﺑﻴّﺘﻰ که ﺠﺎﻣﻌﻪ ﺑﻪ ﺍﻭ ﺩﺍﺩﻩ ﺗﻮﺟّﻪ ﻣﻴﮑﻨﺪ ﻭ ﮐﻤﺘﺮ ﺑﺨﻮﺩ ﭘﺪﻳﺪﻩ. ﺩﺭﺻﻮﺭﺗﻴﮑﻪ ﺍﻳﻦ ﺍﻧﺴﺎﻥ ﻏﻴﺮﺳﺎﻟﻚ،ﺍﮔﺮ ﻣﺴﺘﻌﺪ ﻭﻭﺟﺪﺍﻧﻰ ﺑﻴﺪﺍﺭ ﺩﺍﺷﺘﻪ ﺑﺎﺷﺪ،ﻭ ﺁﻣﺎﺩﮔﻰ ﺑﺮﺍﻯ ﺗﻮﺟّﻪ ﺑﺄﻫﻤﻴّﺖ ﺳﻠﻮﻙ ﺍﻟﻬﻰ،ﻭ ﻟﺰﻭﻡ ﺗﻮﺑﻪ ﻫﺮﭼﻪ ﺯﻭﺩ ﺗﺮ ﺩﺍﺷﺘﻪ ﺑﺎﺷﺪ، ﻣﻴﺘﻮﺍﻧﺪ ﺍﻳﻦ ﻋﺎﺩﺕ ﺍﺭﺯﻳﺎﺑﻰ ﻫﺎ ﻭ ﺗﻔﺴﻴﺮ ﻣﻌﻨﻮﻯ ﻭ ﺑﺎﻃﻨﻰ ﭘﺪﻳﺪهﻫﺎ ﺭﺍ،ﺑﻨﻔﻊ ﺗﮑﺎﻣﻞ ﺧﻮﺩ ﺍﺳﺘﻔﺎﺩﻩ ﮐﻨﺪ،ﻭﭼﻮﻥ ﺑﺰﺭﮔﺴﺎﻟﺎﻥ ﺩﻧﺒﺎﻝ ﻣﻌﻨﻰ ﺑﺎﺷﺪ، ﻭﻧﻪ ﻧﻔﻊ ﻣﺎﻟﻰ ﻭﺩﻧﻴﻮﻯ ﺁﻥ . ﺩﺭ ﺣﺎﻟﻴﮑﻪ ﺍﻧﺴﺎﻥ ﻋﺎﻗﻞ ﺑﺎ ﻋﻘﻞ ﻣﺎﺩﻯ،ﺗﻨﻬﺎ ﺑﺨﻮﺩ ﭘﺪﻳﺪﻩ ﺗﻮﺟّﻪ ﺩﺍﺭﺩ. ﻭ ﻃﻔﻞ ﺣﺘﻰ ﺁﻣﺎﺩﮔﻰ ﺗﻔﮑّﺮ ﺩﺭ ﺍﻣﻮﺭ ﺍﻟﻬﻰ ﺭﺍ ﻧﺪﺍﺭﺩ،ﻭ ﺗﻨﻬﺎ ﺑﺂﻧﭽﻪ ﻫﺴﺖ ﻣﻰ ﺍﻧﺪﻳﺸﺪ،ﻧﻪ ﺁﻧﭽﻪ ﺑﺎﻳﺪ ﺑﺎﺷﺪ ﻭ ﺷﺎﻳﺴﺘﻪ .
ﻣﻨﺘﻬﺎ (ﻣﻌﻨﻰ ﺍﻧﺪﻳﺸﻰ) ﺑﺸﺮﻯ ﻳﻚ ﻧﻮﻉ ﻋﺸﻖ ﺍﺳﺖ . ﭼﻪ ﺩﺭﻏﻴﺮ ﺳﺎﻟﻚ،ﮐﻪ ﺑﺎﻟﻐﺎﻥ ﺁﻧﻬﺎ ﺑﺎ ﺍﺷﻴاء ﻭﻫﺮ ﭘﺪﻳﺪه اﻯ،ﻋﺸﻖ ﻣﻌﻨﻮﻯ ﻭ ﭘﺮ ﻣﻌﻨﻰ،ﻭﻟﻰ ﺑﺎﻣﻮﺭ ﻣﺎﺩﻯ ﺁﻥ ﻋﺸﻖ ﻣﻴﻮﺭﺯﻧﺪ.ﻭ ﭼﻪ ﺩﺭﺳﺎﻟﻚ،ﮐﻪ ﻋﺸﻖ ﺑﻮﺳﺎﺋﻂ ﺷﻬﻮﺩﻯ ﻣﻴﻮﺭﺯﺩ.ﻭ ﻳﺎ ﮐﺎﻣﻠﺎﻥ ﮐﻪ ﺑﺸﻬﻮﺩ ﻫﺎﻯ ﻧﻬﺎﺋﻰ ﺧﻮﺩ ﻣﺘﻮﺟّﻪ ﻫﺴﺘﻨﺪ. ﻋﺸﻖ ﻫﺮﭼﻪ ﺟﺴﻤﺎﻧﻰ ﺗﺮ،ﮐﻤﺘﺮ نیاﺯﻣﻨﺪ ﺑﻔﮑﺮ ﺍﺳﺖ. ﻭﻫﺮﭼﻪ ﻣﻌﻨﻮﻯ ﺗﺮ ﺑﺎﺷﺪ،ﺑﻴﺸﺘﺮ ﻧﻴﺎﺯ ﺑﺘﻔﮑّﺮ ﻭ ﺍﻧﺪﻳﺸﻴﺪﻥ ﺩﺍﺭﺩ.ﻭ ﺍﻳﻦ ﻫﻤﺎﻥ ﺳﻠﻮﻙ ﻋﻘلی اﺳﺖ، ﻭﻟﻰ ﻫﻨﻮﺯ ﺳﻠﻮﻙ ﺍﻟﻬﻰ ﻧﻴﺴﺖ.ﺍﻣﺎ ﺳﻠﻮﻙ ﺍﻟﻬﻰ ﻧﻪ ﻧﻴﺎﺯ ﺟﺴﻤﺎﻧﻰ ﺩﺍﺭﺩ، ﮐﻪ ﺑﻰ ﻓﮑﺮﻯ ﺭﺍ ﺩﺍﺷﺘﻪ ﺑﺎﺷﺪ،ﻭﻧﻪ ﺫﻫﻨﻰ ﻭﻣﻌﻨﻮﻯ ﺍﺳﺖ،ﮐﻪ ﺳﺮﺷﺎﺭ ﺍﺯ ﺗﻔﮑّﺮﺍﺕ ﺑﺎﺷﺪ.ﺑﻠﮑﻪ ﺑﺎﻟﻌﮑس ﺳﻠﻮﻙ ﺍﻟﻬﻰ ﺗﺠﺮﻳﺪ ﻓﮑﺮ ﻭ ﺗﺠﺮﻳﺪ ﺧﻮﺩ ﺍﻭ ﺗﻮﺟّﻪ ﺑﻤﺎﺩﻳﺎﺕ ﻭﺍﺟﺴﺎﻡ ﻭ ﺍﺷﻴاء ﺍﺳﺖ. ﻭﺟﺰ ﻋﺸﻖ ﺑﺼﻮﺭﺕ ﺷﻬﻮﺩﻯ،ﻳﺎ ﻭﺳﻴﻠﻪ ﺍﻟﻬﻰ ﮐﻪ ﺧﺪﺍﻭﻧﺪ ﭘﻴﺮﻣﺮﺑّﻰ ﺭﺍ ﻣﻌﺮﻓﻰ ﮐﺮﺩﻩ ﺑﺎﺷﺪ،ﺁﻏﺎﺯ ﺳﻠﻮﻙ ﺍﻟﻬﻰ ﺍﺳﺖ.ﻭ ﺗﺎ ﺭبّ اﻟﻨﻮﻉ ﺑﺸﺮﻯ ﻗﺎﺋﻢ، ﺁﺧﺮﻳﻦ ﻭﻇﻴﻔﻪ ﺍﻟﻬﻰ ﻧﻮﻉ ﺑﺸﺮﻯ،ﺑﭽﻴﺰ ﺩﻳﮕﺮﻯ ﺗﻮﺟّﻪ ﻧﺪﺍﺭﺩ. ﻭ ﺗﻔﮑّﺮ ﻣﻨﺤﺼﺮ ﺑﻌﺸﻖ ﻭﺭﺯﻯ ﺑﺎ ﺗﺠﻠّﻴﺎت اﻟﻬﻰ ﺍﺳﺖ.ﺑﻌﺪ ﺍﺯ ﺷﻬﻮﺩ ﻧﻬﺎﺋﻰ ﺗﻤﺎﻡ ﻣﺮﺍﺣﻞ ﻓﮑﺮ ﻭﺫﻫﻦ ﺩﺭ ﺗﻨﺰﻳﻞ ﺍﻟﻬﺎﻣﺎﺕ ﺑﮑﺎﺭ ﮔﺮﻓﺘﻪ ﻣﻴﺸﻮﺩ. ﻋﺸﻖ ﻧﻴﺰ ﺑﺮﺗﺮﻳﻦ ﺣﺎﻟﺖ ﻣﻌﻨﻮﻯ ﺍﺳﺖ ﺑﺮﺍﻯ ﻏﻴﺮ ﺳﺎﻟﮑﺎن، ﻭﻟﻰ ﺟﺰ ﻋﺸﻖ ﻭﻃﻠﺐ،ﺗﻨﻬﺎ ﻧﻴﺮﻭﻯ ﭘﻴﺸﺮﻭ ﺩﺭ ﺳﻠﻮﻙ ﮐﻪ ﺑﻘﺎﺋﻢ ﻣﻴﺮﺳﺎﻧﺪ. ﺩﺭ ﺳﻠﻮﻙ ﻋﻘﻠﻰ ﺍﻳﻦ ﻋﺸﻖ ﮐﺸﺶ ﺑﺒﺎﻟﺎﺗﺮ ﺩﺭ ﺍﻣﻮﺭ ﺫﻫﻨﻰ ﺭﺍ ﺁﻣﺎﺩﻩ ﻣﻴﮑﻨﺪ.ﻭﻟﻰ ﻣﺨﻠﻮﻁ ﺑﺎ ﻧﻘﺶ ﻧﻔس ﺍﻣّﺎﺭﻩ ﺍﺳﺖ . ﻭﻟﻰ ﺩﺭ ﺳﻠﻮﻙ ﺍﻟﻬﻰ،ﻋﺸﻖ ﮐﺸﺶ ﺑﺸﻬﻮﺩﺭﺍ باعث ﻣﻴﺸﻮﺩ.ﻭﺷﻨﺎﺧﺖ ﻣﻌﻨﻮﻯ ﺷﻬﻮﺩﻫﺎ،ﺑﺎﺯ ﮐﺎﺭ ﻓﮑﺮ ﺩﻝ،ﻣﻨﺤﺼﺮ ﺩﺭﺳﺎﻟﻚ ﺍﺳﺖ.ﺍﻣﺎﻋﮑس ﻨﻔﺮﺕ ﻭﺩﺷﻤﻨﻰ ﻳﺎ ﻋﺸﻖ ﻭﺭﺯﻯ ﺩﺭ ﺍﻧﺴﺎﻧﻬﺎ ﺑﺼﻮﺭﺕ ﻣﺤﺒّﺖ ﻭﮔﺬﺷﺖ ﻭ ﮐﻤﻚ ﻭﺧﻴﺮ ﺧﻮﺍﻫﻰ ﺍﮔﺮ ﻏﻴﺮ ﺳﺎﻟﻚ ﺑﺎﺷﻨﺪ،ﺣﺘﻰ ﺭﺍﻩ ﻣﻌﻨﻮﻯ ﻭ ﺷﻨﺎﺧﺖ ﻣﻌﺮﻓﻰ ﺳﺎﺩﻩ ﻏﻴﺮ ﺳﺎﻟﮑﺎﻥ ﺭﺍ ﻧﻴﺰ ﻣﻰ ﺑﻨﺪﺩ. ﺟﺎﻟﺐ ﺍﻳﻨﮑﻪ ﻫﺮﭼﻪ ﻋﺸﻖ ﺷﺪﻳﺪﺗﺮ ﺑﺎﺷﺪ، ﺳﺎﻟﻚ ﺍﻟﻬﻰ ﮐﻤﺘﺮ ﻣﻴﺘﻮﺍﻧﺪ ﺗﻌﺒﻴﺮ ﺍﺯ ﺍﺣﻮﺍﻝ ﻭ ﺩﻟﺎﺋﻞ ﮐﺎﺭ ﺧﻮﺩ ﺭﺍ ﺑﻨﻤﺎﻳﻨﺪ. ﺍﻣﺎ ﺩﺭ ﻋﺸﻖ ﺟﺴﻤﺎﻧﻰ ﻭ ﻣﺎﺩﻯ ﻏﻴﺮﺳﺎﻟﮑﺎﻥ،ﻭﻋﺸﻖ ﺑﻤﻔﺎﻫﻴﻢ ﻣﻌﻨﻮﻯ ﺳﺎﻟﮑﺎﻥ ﻋﻘﻠﻰ ﭼﻮﻥ ﻓﻠﺎﺳﻔﻪ،ﺑﻴﺸﺘﺮ ﻗﺪﺭﺕ ﺑﻴﺎﻥ ﺍﺣﻮﺍﻝ ﻭ ﺩﻟﺎﺋﻞ ﮐﺎﺭ ﺧﻮﺩﺭﺍ ﺩﺍﺭﻧﺪ.ﻭﻟﻰ ﺍﻳﻨﻬﺎ ﻫﺮﮔﺰﺑﮑﺎﻣﻠﺎﻥ ﺍﻟﻬی ﺪﺭ ﺗﻨﺰﻳﻞ ﺍﻟﻬﺎﻡ ﺧﻮﺩ ﻧﻤﻴﺮﺳﻨﺪ. ﮐﻪ ﮐﺎﻣﻠﺎﻥ ﺩﺭ ﺑﻴﺎﻥ ﻭ ﺗﻌﺒﻴﺮ ﺗﻨﺰﻳﻠﻰ ﺍﻟﻬﺎﻣﺎﺕ ﻭﻧﻮﺁﻭﺭﻯ ﻫﺎﻯ ﺧﻮﺩ، ﺑﻰ ﻧﻈﻴﺮ ﻭ ﻗﺎﺑﻞ ﺗﻌﺠّﺐ ﻫﻤﻪ ﻣﻴﺸﻮﻧﺪ. ﺩﺭ ﻫﻨگاﻡ ﻋﺸﻖ ﻭﺭﺯﻯﺩﺭ ﻫﻤﻪ ﺍﻧﺴﺎﻧﻬﺎ،ﺣﺘﻰ ﺍﺯ ﺣﺎﻝ ﻭ ﻭﺿﻊ ﺧﻮﺩ ﻧﻴﺰ ﺧﺒﺮ ﻧﺪﺍﺭﻧﺪ. ﭼﻮﻥ ﻋﺸﻖ ﺗﻤﺎﻡ ﺷﺪ،ﺑﺘﺬﮐﺮ ﺍﺣﻮﺍﻝ ﺧﻮﺩ ﻣﻴﭙﺮﺩﺍﺯﻧﺪ.ﻭ ﺑﻘﻮﻝ ﻣﻮﻟﺎﻧﺎ ﮔﺮﭼﻪ ﺗﻔﺴﻴﺮ ﺯﺑﺎﻥ ﺭﻭﺷﻦ ﮔﺮ ﺍﺳﺖ، ﻟﻴﻚ ﻋﺸﻖ ﺑﻰ ﺯﺑﺎﻥ ﺭﻭﺷﻦ ﺗﺮ ﺍﺳﺖ . ﺩﺭ ﺳﺎﻟﮑﺎﻥ ﻭﮐﺎﻣﻠﺎﻥ،ﭼﻮﻥ ﻋﺸﻖ ﺁﻧﻬﺎ ﻣﻨﺤﺼﺮ ﺑﺼﻮﺭﺕ ﺷﻬﻮﺩﻯ ﻭ ﺷﻬﻮﺩ ﻧﻬﺎﺋﻰ ﺍﺳﺖ، ﺣﺘﻰ ﺩﺭ ﺧﻠﺎﻝ ﻋﺸﻖ ﻭﺭﺯﻯ،ﺩﺍﺭﺍﻯ ﻗﺪﺭﺕ ﺗﻔﮑّﺮ ﻭ ﺗﻔﺴﻴﺮ ﺍﺣﻮﺍﻝ ﻭ ﺩﻳﺪﻧﻰ ﻫﺎﻯ ﺧﻮﺩﺭﺍ ﻣﻴﺒﺎﺷﻨﺪ.ﻭ ﺍﻳﻦ ﻣﮑﺎﻧﻴﺴﻢ ﻓﻮﻕ ﺍﻟﻌﺎﺩﻫﺎﻯ ﺍﺳﺖ،ﮐﻪ ﺫﻫﻦ ﺑﺎ ﺗﻤﺎﻡ ﻗﺪﺭﺕ ﺑﺎﻟﻘﻮّﻩ ﺧﻮﺩ ﺑﮑﺎﺭ ﮔﺮﻓﺘﻪ ﻣﻴﺸﻮﺩ،ﻭ ﻣﻴﺘﻮﺍﻧﻨﺪ ﻧﻮﺁﻭﺭﻯ ﺩﺭ ﺗﻨﺰﻳﻞ ﺍﻟﻬﺎﻣﺎﺕ ﻟﺪﻧّﻰ ﺧﻮﺩ ﺑﮑﻨﻨﺪ. ﺍﺣﻮﺍﻝ ﺍﻧﺴﺎﻧﻰ ﺑﺨﺼﻮﺹ ﺩﺭ ﺳﺎﻟﮑﺎﻥ ﻭ ﮐﺎﻣﻠﺎﻥ،ﻣﻈﻬﺮﻯ ﺍﺯ ﻋﺸﻖ ﻫﺴﺘﻨﺪ ﻧﻪ ﻓﮑﺮ.ﻳﻌﻨﻰ ﻭﻗﺘﻰ ﻋﺸﻖ ﻣﻴﻮﺭﺯﻧﺪ ﻓﮑﺮ ﻧﻤﻰ ﮐﻨﻨﺪ.ﮔﺮﭼﻪ ﺣﻮﺍس ﻧﻴﺰ ﺟﻤﻊ ﻭ ﻧﺎﻇﺮﻫﺴﺖ. ﻭﻗﺘﻰ ﻋﺸﻖ ﺗﻤﺎﻡ ﺷﺪ،ﻓﮑﺮ ﺍﺯ ﺣﺎﻓﻈﻪ،ﺑﺼﻮﺭﺕ ﮐﻮﭘﻰ ﺑﺼﻮﺭﺕ ﺗﺬﮐّﺮ ﻭ ﻳﺎﺩﺁﻭﺭﻯ،ﻣﻤﮑﻦ ﺍﺳﺖ ﺍﺳﺘﻔﺎﺩﻩ ﺑﮑﻨﺪ . ﻟﺬﺍ ﻭﻗﺘﻰ ﻓﮑﺮ ﻭ ﺑﻴﺎﻥ ﻋﺸﻖ ﺩﺭ ﻣﻴﺎﻥ ﺍﺳﺖ،ﺷﺨﺺ ﺩﺭ ﻋﺸﻖ ﻧﻴﺴﺖ. ﺑﻠﮑﻪ ﺍﻳﻦ ﻓﮑﺮ ﮐﺎﺭ ﺫﻫﻦ ﻭ ﺣﺎﻓﻈﻪ ﺍﺳﺖ،ﻭﻧﻪ ﺗﻨﺰﻳﻞ ﺍﻟﻬﺎﻣﻰ.ﻭ ﺍﻳﻦ ﺟﻬﺘﻰ ﻣﺨﺎﻟﻒ ﺗﮑﺎﻣﻞ ﺭﻭﺣﻰ ﺍﺳﺖ. ﻟﺬﺍ ﺳﺎﻟﮑﺎﻥ ﺑﺎ ﺣﻔﻆ ﺍﺣﻮﺍﻝ ﺧﻮﺩ، ﻭ ﺍﻣﺘﻨﺎﻉ ﺍﺯ ﺑﻴﺎﻥ ﻭﺷﺮﺡ ﺁﻥ، ﻧﻤﻰ ﺧﻮﺍﻫﻨﺪ ﻋﻤﻠﺎ ﻣﺰﺍﺣﻢ ﺷﮑﻮﻙ ﺧﻮﺩ ﺷﻮﻧﺪ. ﻣﮕﺮ ﺩﺭ ﺑﺎﺯﮔﺸﺖ ﮐﺎﻣﻠﺎﻧﻪ ﺑﺨﻠﻖ،ﮐﻪ ﺁﻧﮕﺎﻩ ﻣﻌﺸﻮﻕ ﺭﺍ ﺩﺍﺋﻢ ﺩﺭ ﺁﻏﻮﺵ ﺩﺍﺭﻧﺪ،ﻭﻋﺸﻖ ﻭﻋﺎﺷﻖ ﻭﻣﻌﺸﻮﻕ ﻳﮑﻰ ﺍﺳﺖ. ﻭﺗﻔﮑّﺮﺍﺕ ﺁﻧﻬﺎ ﺑﺼﻮﺭﺕ ﺍﻟﻬﺎﻡ ﻭ ﺗﻨﺰﻳﻞ، ﻫﻴﭻ ﻟﻄﻤﻪ ﺍﻯ ﺑﻌﺸﻖ ﻭ ﺷﻬﻮﺩﺷﺎﻥ ﻧﻤﻴﺰﻧﺪ. ﻭﺣﺘﻰ ﺧﺪﻣﺘﻰ ﻧﻴﺰ ﺑﺮﺣﺴﺐ ﻏﺎﻳﺖ ﻣﻌﺸﻮﻕ ﺍﻟﻬﻰ ﺧﻮﺩ ﮐﺮﺩه اﻧﺪ. ﺯﻳﺮﺍ ﺩﻳﮕﺮﺍﻥ ﺭﺍ ﻣﻴﺨﻮﺍﻫﺪ ﻋﺎﺷﻖ ﺍﻟﻬﻰ ﻧﻤﺎﻳﺪ. ﺻﻔﺖ ﺍﻭﻝ ﺍﺣﻮﺍﻝ ﺍﻳﻦ ﺍﺳﺖ،ﮐﻪ ﺍﺣﻮﺍﻝ ﺩﺭ ﺣﻮﺯه اﻓﮑﺎﺭ ﻗﺮﺍﺭ ﻧﺪﺍﺭﻧﺪ. ﺯﻳﺮﺍ ﺍﻓﮑﺎﺭ ﻣﺎﺩﻯ ﻭ ﻧﺎﺳﻮﺗﻰ ﻭ ﺑﺸﺮی هستند،ﻭ ﺍﺣﻮﺍﻝ ﺩﺭ ﻏﻴﺮ ﮐﺎﻣﻠﺎﻥ ﺫﻫﻨﻰ،ﻭﺩﺭﮐﺎﻣﻠﺎﻥ ﻣﺤﻤﺪی ﺠﺒﺮﻭﺗﻰ ﺍﺳﺖ. ﻭ ﻟﺬﺍ ﺍﻓﮑﺎﺭ ﮐﺎﻣﻠﺎﻥ ﻭﺍﻗﻌﺎ ﺍﻓﮑﺎﺭ ﻫﺴﺘﻨﺪ ﻭ ﺍﻟﻬﻰ ﺟﺒﺮﻭﺗﻰ.ﻭﻟﻰ ﺍﻓﮑﺎﺭ ﻏﻴﺮ ﺳﺎﻟﮑﺎﻥ ﻋﻤﻠﺎ ﻫﻤﺎﻥ ﺷﺎﻳﺴﺘﻪ ﺩﺭﻙ ﻧﻔس ﻧﺎ ﺧﻮﺩﺁﮔﺎﻩ ﻭﺁﻟﻮﺩﻩ ﺁﻧﻬﺎ ﺍﺳﺖ.ﻭﮔﺮچه اﻓﮑﺎﺭ ﺩﺭﻫﻤﻪ ﺳﻄﻮﺡ ﺍﺯ ﺩﺍﺩﻩ ﻫﺎﻯ ﺍﻟﻬﻰ ﻫﺴﺘﻨﺪ،ﻭﻟﻰ ﺩﺭﻙ ﻫﻤﻪ ﻣﺘﻨﺎﺳﺐ ﻣﻘﺎﻡ ﺗﮑﺎﻣﻠﻰ ﺭﻭﺍﻥ ﻭﮊﻧﺘﻴﻚ ﺭﻭﺣﻰ ﺁﻧﻬﺎ ﺍﺳﺖ. ﻳﻌﻨﻰ ﻋﻘﻞ ﺑﺎﻧﻔس ﺁﻧﻬﺎ ﻳﮑﻰ ﺍﺳﺖ.ﻭﺩﺭ ﮐﺎﻣﻠﺎﻥ ﻋﻘﻞ ﻳﺎﺭﻭﺡ ﺍﻟﻬﻰ ﺷﺎﻫﺪ ﺑﺎﺯ ﻳﮑﻰ ﺍﺳﺖ.ﻭﻫﺮﮐسﺑﺮﺣﺴﺐ ﺷﻬﻮﺩﻯ ﮐﻪ ﺩﺍﺭﺩ. ﺍﺣﻮﺍﻝ ﻧﻴﺰ ﺍﻳﻦ ﺻﻔﺖ ﺭﺍ ﺩﺍﺭﻧﺪ،ﮐﻪ ﺍﮔﺮ ﺍﺻﻴﻞ ﺑﺎﺷﻨﺪ،ﺑﺨﻮﺩﺷﺎﻥ ﻣﺘّﮑﻰ ﻫﺴﺘﻨﺪ. ﻫﻢ ﻧﻮ ﺭﺳﻴﺪﻩ ﻭ ﻫﻢ ﺑﺪﻭﻥ ﺳﺎﺑقه اﻯ ﺍﺯ ﺧﺎﺭﺝ.ﺍﻳﻦ ﺩﺍﺩﻩ ﻫﺎﻯ ﺧﺎﺭﺟﻰ ﻧﻴﺰ ﺑﺪﻭﻥ ﺳﺎﺑقه اﻯ،ﺭﺳﻴﺪﻩ ﺍﺯ ﺫﻫﻦ ﻭ ﺣﺎﻓﻈﻪ،ﺑﻌﻨﻮﺍﻥ ﺧﺎﻃﺮﻩ ﻭ ﺗﺬﮐّﺮ ﺍﺳﺖ . ﻭ ﺍﻳﻦ ﻣﻌﻨﻰ ﻧﻮﺁﻭﺭﻯ ﻭ ﺑﮑﺮ ﺍﺳﺖ.ﺍﺣﻮﺍﻝ ﻭ ﺍﻓﮑﺎﺭ ﺗﺄﻭﻳﻠﻰ ﻭ ﺗﻨﺰﻳﻠﻰ ﮐﺎﻣﻠﺎﻥ ﺍﺯ ﻣﺮﺍﺗﺐ ﺷﻬﻮﺩﻯ ﺧﻮﺩ ﺍﻟﻬﺎمی هستند. ﻭ ﻫﻤﻴﻦ ﻋﻤﻞ ﮐﻤﻚ ﺑﺘﮑﺎﻣﻞ ﻃﺒﻴﻌﻰ ﺳﻄﺢ ﻋﻘﻞ ﺟﻤﻌﻰ ﺑﺸﺮﻯ ﺍﺳﺖ.ﻭ ﻟﺬﺍ ﻫﻤﻴﺸﻪ ﻋﻘﻞ ﺑﺸﺮﻯ ﺑﺎ ﺍﻟﻬﺎﻣﺎﺕ ﮐﺎﻣﻠﺎﻥ ﺯﻣﺎﻥ،ﺑﺘﮑﺎﻣﻞ ﺭﺳﻴﺪﻩ ﻭ ﺳﻄﺢ ﻋﻘﻞ ﺟﻤﻌﻰ ﻭﺣﺘﻰ ﺳﻄﺢ ﻓﺼﻞ ﻧﻮﻉ ﺑﺸﺮﻯ،ﺁﻥ ﺟﺎﻣﻌﻪ ﺑﺎﻟﺎ ﻣﻴﺮﻭﺩ. ﻭ ﺍلاّ ﻫﻤﭽﻨﺎﻥ ﻓﮑﺮ ﺑﺸﺮ ﺩﺭ ﺳﻄﺢ ﺣﻴﻮﺍﻧﻰ ﻭﮐﻮﺩﮐﺎﻧﻪ ﻭﺟﺎﻫﻠﺎﻧﻪ ﺧﻮﺩ ﻣﻴﻤﺎﻧﺪ. ﻣﻌﻨﻰ ﻧﺪﺍﺭﺩ ﮐﻪ ﻣﺮﺩه اﻯ ﺑﺘﻮﺍﻧﺪ ﺧﻮﺩﺭﺍ ﺯﻧﺪﻩ ﮐﻨﺪ. ﻗﺎﺋﻢ ﺑﺨﻮﺩ ﺑﻮﺩﻥ ﺩﺭ ﺍﺣﻮﺍﻝ ﺑﺸﺮﻯ، ﺑﺎﺯ ﻣﻌﻨﻰ ﺧﻮﺩﺑﺨﻮﺩﻯ ﻭ ﻃﺒﻴﻌﻰ ﺑﻮﺩﻥ ﻧﻴﺴﺖ.ﺑﻠﮑﻪ ﺩﺭ ﺗﺪﺑﻴﺮ ﺍﻟﻬﻰ ﻭ ﻗﺎﺋﻢ ﺑﺬﺍﺕ ﻗﺎﺋﻢ ﻧﻮﻉ ﺑﺸﺮﻯ ﺑﻮﺩﻥ ﺍﺳﺖ. ﺍﻟﻬﺎﻣﺎﺕ ﮐﺎﻣﻠﺎﻥ،ﻧﺘﻴﺠﻪ ﻳﻚ ﺗﺤﺮﻳﻚ ﻣؤثّر ﺧﺎﺭﺟﻰ،ﻭ ﻳﺎ ﺗﺤﺮﻳﻚ ﻳﻚ ﻣؤثّر ﺫﻫﻨﻰ ﻧﻴﺴﺖ، ﺑﻠﮑﻪ ﺍﺑﺪﺍﻋﻰ ﺍﻟﻬﻰ ﻣﻴﺒﺎﺷﺪ،ﻭﻟﻰ ﻏﻴﺮﺳﺎﻟﮑﺎن ابدﺍﻋﻰ ﻫﻢ ﻧﺪﺍﺭﻧﺪ، ﺧﻮﺩﺳﺮﻯ ﻧﻔس ﻣﻴﺒﺎﺷﺪ. ﺍﻣﺎ ﺩﺭ ﺍﺑﺪﺍﻉ ﮐﺎﻣﻠﺎﻥ ﺑﻌﺪ ﺍﺯ ﺩﺭﻳﺎﻓﺖ ﺍﻟﻬﺎﻡ،ﺗﺄﻭﻳﻞ ﻭﺗﻨﺰﻳﻞ ﺁﻥ ﺻﻮﺭﺕ ﻣﻴﮕﻴﺮﺩ.ﻧﻪ ﭼﻮﻥ ﺳﺎﻟﮑﺎﻥ ﻋﻘﻠﻰ ﻭ ﻓﻠﺎﺳﻔﻪ،ﮐﻪ ﺑﻌﺪ ﺍﺯ ﺗﺼﻌﻴﺪ ﻭ ﺗﺮﮐﻴﺐ، ﺣﺪس ﻏﻴﺮ ﺍﻟﻬﻰ ﺁﻧﻬﺎ ﺑﺪﺳﺖ ﻣﻴﺂﻳﺪ.ﺩﺭﮐﺎﻣﻠﺎﻥ ﻧﺨﺴت ﺤﺪس اﻟﻬی ﺒﻌﺪ ﺗﻨﺰﻳﻞ،ﻭ ﺩﺭ ﻓﻠﺎﺳﻔﻪ ﻏﻴﺮ ﺳﺎﻟﻚ. ﺍﻭل ﺘﺼﻌﻴﺪ ﺑﻌﺪ ﺣﺪث ﺩﺳﺖ ﻣﻴﺪﻫﺪ.ﮐﻪ ﺩﺭ ﻧﻬﺎﻳﺖ ﺟﺰ ﺑﺎﺯﻯ ﻧﻔس ﻭ ﻧﺎﺧﻮﺩﺁﮔﺎﻩ ﻧﻴﺴﺖ. ﺧﻮﺏ ﻭ ﺑﺪ ﻭ ﺍﺭﺯﺷﻴﺎﺑﻰ ﺩﺭ ﻃﻔﻞ ﻏﺮﻳﺰﻯ،ﻭ ﺑﺮﺣﺴﺐ ﻧﻴﺎﺯ ﻭ ﻃﺒﻴﻌﺖ ﺟﺴﻢ ﻭ ﺫﻫﻦ ﺍﻭ ﺍﺳﺖ . ﺍﻣﺎ ﺩﺭ ﺑﺰﺭﮔﺴﺎﻟﺎﻥ ﻏﻴﺮ ﺳﺎﻟﻚ،ﺧﻮﺏ ﻭ ﺑﺪ ﻧﺘﻴﺠﻪ ﺗﻌﻠﻴﻢ ﺧﺎﺭﺟﻰ،ﺑﺎ ﺗﺤﺮﻳﻚ ﻭ ﺗﺤﻤﻴﻞ ﻣؤثّرﻫﺎ ﻭ ﻣﺤﺮﮐﻬﺎﻯ ﺣسّ ﺨﺎﺭﺟﻰ ﺩﺭ ﻟﺬﺕ ﻃﻠﺒﻰ ﺍﺳﺖ. ﻟﺬﺍ ﺧﻮﺏ ﻭ ﺑﺪ،ﻭﺩﺭ ﻧﺘﻴﺠﻪ ﺍﺭﺯﺷﻬﺎﻯ ﺁﻧﻬﺎ ﻏﻴﺮ ﻭﺍﻗﻌﻰ ﻣﻴﺒﺎﺷﺪ. ﺩﺭ ﺣﺎﻟﻴﮑﻪ ﺧﻮﺏ ﻭ ﺑﺪ ﻃﻔﻞ ﻓﻄﺮﻯ ﻭ ﻃﺒﻴﻌﻰ،ﺑﺮﺣﺴﺐ ﻣﻘﺎﻡ ﺗﮑﺎﻣﻠﺎت ﺃﺯلی ﺮﻭﺍﻥ ﺍﻭ ﺍﺳﺖ. ﻭﻟﻰ ﺩﺭ ﮐﺎﻣﻠﺎﻥ ﺧﻮﺏ ﻭ ﺑﺪ،ﺑﺮﺣﺴﺐ ﺷﺄﻥ ﻭ ﻣﻘﺎﻡ ﻋﻘﻞ ﮐﻠّﻰ ﻭ ﺷﻬﻮﺩ ﻗﺎﺋﻢ ﻧﻮﻉ ﺑﺸﺮﻯ ﻣﻴﺒﺎﺷﺪ.ﺍﮔﺮ ﮐﻤﺎﻝ ﻭﻟﺎﻳﺖ ﻣﺤﻤﺪﻯ ﺭﺍ ﺩﺍﺷﺘﻪ ﺑﺎﺷﺪ. ﻫﺮ ﻋﻤﻞ ﺍﺭﺍﺩﻯ ﮐﻪ ﺑﮑﻨﻴﻢ،ﻋﻤﻠﺎ ﺧﻮﺏ ﻭ ﺑﺪ ﻭ ﺍﺭﺯﻳﺎﺑﻰ ﺧﻮﺩﺭﺍ ﻧﺸﺎﻥ ﺩﺍﺩه اﻳﻢ.ﻭ ﭼﻮﻥ ﺍﺯ ﺍﻧﺴﺎﻥ ﮐﺎﻣل ﺼﺎﺩﺭ ﻧﺸﺪﻩ.ﻫﺮﻓﻌﻠﻰ ﺍﮔﺮ ﺩﺭ ﺭﺍﻩ ﺧﺪﺍ،ﺑﻤﻌﻨﻰ ﺗﮑﺎﻣﻠﻰ ﻭ ﺳﻠﻮﮐﻰ ﻧﺒﺎﺷﺪ، ﮐﺎﺭﻣﺎ ﺳﺎﺯﻯ ﻭ ﺑﺎﻃﻞ ﻭ ﮔﻨﺎﻩ ﻧﺎﺧﻮﺩﺁﮔﺎﻩ ﺍﺳﺖ ،ﻭﻟﺬﺍ ﻗﻬﻘﺮﺍﺋﻰ ﻣﻴﺒﺎﺷﺪ. ﻭﻟﻰ ﺍﻓﻌﺎﻝ ﺍﻃﻔﺎﻝ،ﺩﺭ ﺍﺻﻞ ﻃﺒﻴﻌﻰ ﻭ ﻏﺮﻳﺰﻯ ﺍﺳﺖ.ﻭﻧﻴﺰ ﻋﻤﻞ ﺷﺨﺺ ﮐﺎﻣﻞ ﻧﻴﺰ ﺍﻟﻬﻰ ﺍﺳﺖ. ﮐﻪ ﭘﻴﺎﻣﺒﺮ ﮔﻔﺘﻪ،ﮐﺎﻣﻠﺎﻥ ﺩﺳﺖ ﻭ ﺯﺑﺎﻥ ﺧﺪﺍ ﻫﺴﺘﻨﺪ.ﻣﺎﻧﻨﺪ ﺷﺠﺎﻋﺖ ﺷﻴﺮ،ﮐﻪ ﻧﻮﻋﻰ ﺗﻮﺣّﺶ ﺍﺳﺖ،ﻭﻟﻰ ﺻﺒﺮ ﻭﺗﺤﻤّﻞ ﮐﺎﻣﻠﺎﻥ ﺷﺠﺎﻋﺖ ﻣﻴﺒﺎﺷﺪ.ﻭ ﻳﺎ ﺩﺭ ﻫﺮ ﮐﺎﺭ ﺩﻳﮕﺮ آنخا . ﺯﻳﺮﺍ ﻧﻮﻉ ﻋﻤﻞ ﻭ ﺁثاﺭﺵ ﺭﺍ،ﺑﺮﺣﺴﺐ ﻏﺎﻳﺖ ﺍﻟﻬﻰ،ﺍﮔﺮ ﺑﺮﺭﺳﻰ ﮐﻨﻴﻢ ﭼﻨﻴﻦ ﺧﻮﺍﻫﻴﻢ ﻳﺎﻓﺖ . ﺷﺠﺎﻋﺖ ﻭﺣﺸﻰ ﻭ ﺩﻳﻮﺍﻧﻪ،ﻭ ﺍﻧﺴﺎﻥ ﻏﻴﺮ ﺳﺎﻟﻚ ﻧﻴﺰ ﻫﻤﻴﻦ ﮔﻮﻧﻪ ﺍﺳﺖ. ﺯﻳﺮﺍ ﺩﺭ ﺭﺍﻩ ﺗﮑﺎﻣﻞ ﺧﻮﺩ ﻧﻴﺴﺖ،ﺑﻠﮑﻪ ﺩﺭ ﺭﺍﻩ ﻗﻬﻘﺮﺍﻯ ﻧﻮﻋﻰ ﻣﻴﺒﺎﺷﺪ . ﺻﻔﺖ ﺩﻳﮕﺮ ﺍﺣﻮﺍﻟﺎﺕ ﺭﺍ ﻭﺍﻗﻌﻰ ﺑﻮﺩﻥ ﮔﻔته اﻧﺪ. ﮐﻪ ﻫﻤﺎﻥ ﻃﺒﻴﻌﻰ ﺑﻮﺩﻥ ﻭ ﻏﺮﻳﺰﻯ ﺑﻮﺩن ﺍﺳﺖ. ﮐﺎﺭﻣﺎ ﺳﺎﺯ ﻧﻴﺴﺖ ﻭﻟﻰ ﺗﮑﺎﻣﻞ ﺑﺨﺶ ﻫﻢ ﻧﻴﺴﺖ . ﮐﻪ ﺗﮑﺎﻣﻞ ﻗﻄﻌﺎ ﺳﻠﻮﻙ ﺍﻟﻬﻰ ﺧﺎﺹ ﺩﺭ ﺗﺰﮐﻴﻪ ﻧﻔس ﻣﻴﺨﻮﺍﻫﺪ . ﻭ ﺗﺰﮐﻴﻪ ﺑﻴﺸﺘﺮ ﻣﻨﺠﺮ ﺑﻈﻬﻮﺭ ﺍﺣﻮﺍﻝ ﺑﺮﺗﺮ ﻭ ﺑﻬﺘﺮ ﻣﻴﮕﺮﺩﺩ. ﺍﻟﺒﺘﻪ ﺍﻳﻦ ﺍﺣﻮﺍﻝ ﻭﺟﻮﺩ ﺩﺍﺭﻧﺪ ﻭﻭﺍﻗﻌﻰ ﻫﺴﺘﻨﺪ،ﺍﻣﺎ ﻧﺴﺒﻴﻰ ﺑﻮﺩﻩ ﻭﺍﻗﻌﻴّﺖ ﻣﻄﻠﻖ ﻧﺪﺍﺭﻧﺪ. ﮐﻪ ﺍﻳﻦ ﺧﺎﺹ ﮐﺎﻣﻠﺎﻥ ﺷﺎﻫﺪ ﻗﺎﺋﻢ ﻣﻴﺒﺎﺷﺪ. ﺍﻣﺎ ﺍﺣﻮﺍﻝ ﻏﻴﺮ ﺳﺎﻟﮑﺎﻥ،ﻧﻪ ﻓﻘﻂ ﺗﮑﺎﻣﻠﻰ ﻧﻤﻰ ﺑﺎﺷﺪ، ﺑﻠﮑﻪ ﻗﻬﻘﺮﺍﺋﻰ ﻧﻴﺰ ﻫﺴﺖ. ﮐﺎﺭﻣﺎﺳﺎﺯﻯ ﺯﻳﺮﺍ ﺍﺭﺯﺷﻬﺎﻳﺶ ﺑﺮﺣﺴﺐ ﻫﻮﻳّﺖ ﺭﻭﺍﻧﻰ، ﻭﻣﻦ ﺧﻮﺩﺳﺎﺧﺘﻪ ﺍﺯ ﻧﻔس ﺁﻟﻮﺩﻩ،ﻭ ﺑﺸﮑﻞ ﺍﻋﺘﺒﺎﺭﻯ ﻭ ﺍﻧﺘﺰﺍﻋﻰ، ﺩﺭ ﻗﺎﻟﺐ ﺍﻟﻔﺎﻅ ﻭﻣﻔﺎﻫﻴﻢ ﺩﺭ ﺫﻫﻦ ﺁﻟﻮﺩه اﺵ ﻣﻴﺒﺎﺷﺪ. ﺩﺭ ﺣﺎﻓﻈﻪ ﺍﻧﺴﺎﻥ ﻏﻴﺮ ﮐﺎﻣﻞ،ﺟﺰ ﺍﻟﻔﺎﻅ ﻳﺎ ﻣﻔﺎﻫﻴﻢ ﺍﻟﻔﺎﻅ، ﭼﻴﺰﻯ ﺳﺮﺍﻍ ﻧﺪﺍﺭﻳﻢ . ﻫﻮﻳّﺖ ﻓﮑﺮﻯ ﻭ ﻫﻮﻳّﺖ ﺭﻭﺍﻧﻰ ﻏﻴﺮ ﺳﺎﻟﮑﺎﻥ ﺑﻴﻚ ﻣﻌﻨﻰ ﺍﺳﺖ . ﻭﻟﻰ ﺩﺭ ﮐﺎﻣﻠﺎﻥ ﮔﺮﭼﻪ ﺑﺎﺯ ﻳﮑﻰ ﻫﺴﺘﻨﺪ.ﻭﻟﻰ ﺧﻴﻠﻰ ﺑﺮﺗﺮ ﺍﺯﻫﻮﻳّﺖ ﻏﻴﺮ ﺳﺎﻟﮑﺎﻥ ﻣﻴﺒﺎﺷﺪ. ﻭ ﺍﻳﻦ ﻫﻮﻳّﺖ ﻓﮑﺮﻯ ﺍﮔﺮ ﺑﺮﺣﺴﺐ ﻫﻤﺎﻥ ﻗﺮﺍﺭﺩﺍﺩﻫﺎﻯ ﺍﺟﺘﻤﺎﻋﻰ ﻭ ﺗﺤﻤﻴﻠﻰ ﺑﻔﺮﺩ ﺑﺎﺷﺪ،ﻣﻌﻠﻮﻡ ﺍﺳﺖ ﮐﻪ ﻣﺤﺼﻮﻝ ﻓﮑﺮﻯ ﺑﺪﺳﺖ ﺁﻣﺪﻩ،ﮔﺮﭼﻪ ﻣﻄﻠﻮﺏ ﻭ ﻣﻔﻬﻮﻡ ﻋﻮﺍﻡ ﻭ ﺟﺎﻣﻌﻪ ﻫﺴﺖ.ﻭﻟﻰ ﺑﺎﺯ ﺗﮑﺎﻣﻠﻰ ﻧﻴﺴﺖ ﻭ ﻣﺎ ﺑﺨﺎﻃﺮ ﮔﻨﺎﻩ ﺩﺭ ﺑﻬﻢ ﺯﺩﻥ ﺑﻴﺸﺘﺮ ﺍﻳﻦ ﺁﺵ ﺷﻠّﻪ ﻗﻠﻢ ﮐﺎﺭ ﺫﻫﻦ ﻭ ﺭﻭﺍﻥ ﻧﻮﻉ ﺑﺸﺮﻯ ﺩﻳﮕﺮﺍﻥ، ﮐﺎﺭﻣﺎ ﺳﺎﺯﻯ ﻭ ﺑﺎ ﻣﺴﺌﻮﻟﻴّﺖ ﺧﻮﺍﻫﺪ ﺑﻮﺩ.
ﺍﻣﺎ ﻫﻨﻮﺯ ﺍﺯ ﻫﻮﻳّﺖ ﺍﺻﻴﻞ ﻭ ﺑﺎﻟﻘﻮّﻩ ﺍﻧﺴﺎﻥ ﭼﻴﺰﻯ ﻧﮕﻔته اﻳﻢ،ﮐﻪ ﺩﺭ ﮐﺎﻣﻠﺎﻥ ﺍﻟﻬﻰ ﻫﺴﺖ.ﺍﻧﺴﺎﻥ ﮐﺎﻣﻞ،ﻣﺘﻔﮑّﺮﻯ ﺍﺳﺖ که ﺠﻤﻊ ﻭﺟﻮﺭ ﺫﻫﻦ ﻭ ﺑﺤﻖ ﻭ ناﺣق ﺠﻤﻊ ﻭ ﺟﻮﺭ ﮐﺮﺩﻥ ﺁﻥ ﻣﺨﻠﻮﻁ ﺑﻰ ﻧﻈﻴﺮ ﻓﮑﺮ ﻋﻠﻤﻰ ﻭ ﺫﻫﻨﻰ ﺑﺸﺮ ﺍﺳﺖ . ﭼﻮﻥ ﺗﺎ ﺣﺪﻭﺩﻯ ﺩﺭ ﻫﺮ ﻋﺼﺮﻯ ﻭ ﺩﻭﺭﻫﺎﻯ ﻳﻚ ﺍﺑﺪﺍﻉ ﺍﺯ ﮐﺎﻣﻞ ﺯﻣﺎﻥ، باعث ﺩﮔﺮﮔﻮﻧﻰ ﺩﺭ ﺳﻄﺢ ﻋﻘﻞ ﺟﻤﻌﻰ ﺷﺪﻩ ،ﮐﻪ ﻣﺘﺄﺳّﻔﺎﻧﻪ ﺭﻭﺯ ﺑﺮﻭﺯ ﻋﻘﻞ ﺟﻤﻌﻰ، ﺧﻮﺩﺳﺮﺍﻧﻪ ﺩﻳﮕﺮ ﺍﺯ ﺗﺒﻌﻴّﺖ ﻭ ﻫﺪﺍﻳﺖ ﮐﺎﻣﻠﺎﻥ ﺩﻭﺭ ﺗﺮ ﻣﻴﺸﻮﺩ.ﻭ ﻫﺮﭼﻪ ﻭﺿﻊ ﭼﻨﻴﻦ ﺑﺪﺗﺮ ﺷﻮﺩ، ﺳﺎﻟﮑﺎﻥ ﺍﻟﻬﻰ ﺩﺭ ﺁﻥ ﺯﻣﺎﻥ ﺑﺎﺯ ﮐﻤﺘﺮ ﻭ ﺣﮑم کیمیا ﺭﺍ ﭘﻴﺪﺍ ﻣﻴﮑﻨﻨﺪ.ﮐﻪ ﻗﻠﻴﻞ ﻣﻦ ﺍﻟﺄﺧﺮﻳﻦ ﮔﻔته اﻧﺪ. ﻭﻟﻰ ﺑﺎ ﺍﻳﻦ ﺍﻣﺘﻴﺎﺯ ﮐﻪ ﻋﻤﻴﻖ ﺗﺮ ﻓﮑﺮ ﻣﻴﮑﻨﻨﺪ. ﮐﻪ ﺑﻘﻮﻝ ﭘﻴﺎﻣﺒﺮ،ﺍﻭﻟﻴﺎﻯ ﺍﻣّﺘﻰ ﻓﻰ ﺁﺧﺮ ﺍﻟﺰﻣﺎﻥ، ﺍﺷﺮﻑ ﻣﻦ ﺍﻧﺒﻴاء ﺑﻨﻰ ﺍﺳﺮﺍﺋﻴﻞ . ﺣﺘﻰ ﺑﻴﺸﺘﺮ ﺑﺨﺪﺍ ﻭ ﻗﺎﺋﻢ ﻧﺰﺩﻳﻚ ﺗﺮ ﺍﺯ ﭘﻴﺎﻣﺒﺮﺍﻥ ﮔﺬﺷﺘﻪ ﻫﺴﺘﻨﺪ. ﺩﻗﻴﻘﺎ ﮐﺸﺘﻦ ﻋﻤﺪﻯ،ﻭ ﺣﺘﻰ ﻧﺪﺍﻧﺴﺘﻪ ﺍﺯ(ﻣﻦ) ﻣﺴﻤﻮﻡ ﺷﺪﻩ ﺩﻳﮕﺮﺍﻥ ﭘﻴﺮﻭ ﮐﺮﺩﻥ،ﺑﺎ ﺗﻔﻠﺴﻒ ﻣﺎﺩﻯ ﻭ ﺍﻧﺤﺮﺍﻓﺎﺕ ﻧﻔﺴﺎﻧﻰ، ﻫﻤﺎﻥ ﮐﺎﺭ ﮐﻤﻮﻧﻴﺴﺘﻬﺎ ﻭ ﻣﺎﺩﻳّﻮﻥ ﻗﺸﺮﻯ ﺍﺳﺖ،ﮐﻪ(ﻓﺮﺩ) ﺭﺍ ﻗﺮﺑﺎﻧﻰ ﺟﺎﻣﻌﻪ ﻣﻴﺪﺍﻧﻨﺪ،ﻭ ﺑﺴﻄﺢ ﻋﻘﻞ ﺟﻤﻌﻰ ﺍﻫﻤﻴت ﻤﻴﺪﻫﻨﺪ، ﻧﻪ ﺑﺎﺣﺘﻤﺎﻝ ﭘﺮﻭﺭﺵ ﺳﻠﻮﮐﻰ ﻓﺮﺩ،ﮐﻪ ﺑﺘﮑﺎﻣﻞ ﺳﻄﺢ ﻋﻘﻞ ﺟﻤﻌﻰ ﻧﻴﺰﮐﻤﻚ ﻣﻴﮑﻨﺪ. ﺍﮔﺮ ﺍﺣﻮﺍﻟﺎﺕ ﻧﺘﻴﺠﻪ ﻓﮑﺮ ﻧﺒﺎﺷﺪ،ﻭﻟﻰ ﻧﺘﻴﺠﻪ ﻫﻮﻳﺖ ﺭﻭﺍﻧﻰ ( ﻣﻦ ﺧﺎﻡ) ﻓﺮﺩ ﻫﻢ ﻧﻴﺴﺖ. ﻭ ﺍﺣﻮﺍﻝ ﻏﻴﺮﺳﺎﻟﮑﺎﻥ ﻫﻤﺎﻥ ﺑﺎﺯﻯ ﻧﻔس ﺁﻧﺎﻥ ﺍﺳﺖ. ﻭﻧﺎﻡ ﺍﺣﻮﺍﻝ ﻧﺒﺎﻳﺪ ﺑﺨﻮﺩ ﺑﮕﻴﺮﺩ ﺯﻳﺮﺍ ﺍﻳﻦ ﺍﺣﻮﺍﻝ ﺧﺎﺹ ﮐﺎﻣﻠﺎﻥ ﺍﻟﻬﻰ ﺍﺳﺖ.ﮐﻪ ﺍﺣﻮﺍﻝ ﺁﻧﻬﺎ ﻓﮑﺮﻯ ﻭ ﺑﺎ ﻫﻮﻳّﺖ ﺍﻟﻬﻰ ﻣﻴﺒﺎﺷﺪ. ﻭﻟﺬﺍ ﻧﻮﺁﻭﺭﻯ ﻭ ﺣﻖ ﻣﻴﺒﺎﺷﺪ . ﺑﻘﻮﻝ ﻧﻮﻳﺴﻨﺪﻩ ﮐﺘﺎﺏ ﺗﻔﮑّﺮ ﺯﺍﺋﺪ،ﺍﻳﻦ( ﻣﻦ) ﻫﻤﺎﻥ ﻓﮑﺮ،ﻭ ﻓﮑﺮ ﻫﻤﺎﻥ ﻣﻦ ﺷﺨﺺ ﺍﺳﺖ . ﻧﻮﻋﻰ ﺗﻔﮑّﺮﻯ ﺑﺎﻃﻞ ﻭ ﺯﺍﺋﺪ ﺍﺳﺖ،ﻭ ﺍﻳﻦ ﺣﺮﻑ ﺩﺭﺳﺘﻰ ﺍﺳﺖ . ﭼﻪ ﺍﻳﻦ ﻓﮑﺮ ﻧﻴﺴﺖ،ﺑﻠﮑﻪ ﺣﺮﮐﺘﻰ ﻣﺪﺍﺭﻯ ﻭﺩﻭﺭ ﺧﻮﺩ ﮔﺸﺘﻦ ﻓﮑﺮ ﺍﺳﺖ.ﻣﺎﻧﻨﺪ ﺗﻮﻫّﻢ ﻗﺎﻃﺮﻯ ﮐﻪ ﺩﻭﺭ ﻣﺪﺍﺭﻯ ﻣﻴﮕﺮﺩﺩ،ﻭ ﺧﻴﺎﻝ ﻣﻴﮑﻨﺪ ﻃﻰ ﻃﺮﻳﻖ ﻣﻴﻨﻤﺎﻳﺪ. ﺍﻳﻦ ﺣﺎﻝ ﻧﺸﺨﻮﺍﺭﻯ ﺍﺯ ﺣﺎﻓﻈﻪ ﺑﻴﺸﺘﺮ ﻧﻴﺴﺖ،ﮐﻪ ﺁﻧﻬﻢ ﻧﺸﺨﻮﺍﺭﻯ ﺍﺯ ﭘس ﻣﺎﻧﺪﻩ ﺩﻳﮕﺮﺍن اﺳﺖ. ﺍﻟﺒﺘﻪ ﺍﻳﻦ ﺗﻔﮑّﺮ ﺯﺍﺋﺪ ﺫﻫن ﺁﻟﻮﺩﻩ، ﻫﻤﺎﻥ ﺗﻔﮑّﺮ ﻃﺒﻴﻌﻰ ﻭ ﻏﺮﻳﺰﻯ ﺩﺭ ﻃﻔﻞ ﺍﺳﺖ،ﮐﻪ ﺑﺮﺣﺴﺐ ﺣﺎﻝ ﻭﻣﻘﺎﻡ ﺧﻮﺩ ﻣﻴﮑﻨﺪ. ﻳﺎ ﺗﻔﮑّﺮ ﮐﺎﻣﻠﺎﻥ ﻫﻢ ﻧﻴﺴﺖ،ﮐﻪ ﺁﻧﻬﺎ ﺑﺮﺣﺴﺐ ﻋﻘﻞ ﮐﻠّﻰ ﻗﺎﺋﻢ ﻓﮑﺮ ﻣﻴﮑﻨﻨﺪ. ﺣﺎﻝ ﺍﮔﺮ ﺍﻳﻦ ( ﻣﻦ) ﺍﺯ ﻧﻮﻉ ﻓﮑﺮ ﻭ ﺍﻧﺘﺰﺍﻉ ﻭﺗﻮﻫّﻢ ﺑﺎﺷﺪ، ﻣﺸﮑﻠﺎﺕ ﺯﻳﺎﺩﻯ ﺑﺒﺎﺭ ﺧﻮﺍﻫﺪ ﺁﻭﺭﺩ. ﺍﺯ ﺟﻤﻠﻪ ﺍﻳﻨﮑﻪ ﺭﻭﺍﺑﻂ ﻭﺣﺪﺕ ﻭﺟﻮﺩﻯ ﺍﻧﺴﺎﻧﻬﺎ ﺑﺎ ﺧﻮﺩﺷﺎﻥ ﻭﺑﺎ ﺩﻳﮕﺮﺍﻥ.ﻭ ﺑﺎ ﻃﺒﻴﻌﺖ،ﮐﻪ ﺍﺯ ﺍﺯﻝ ﺟﺪﺍ ﻧﺸﺪﻧﻰ ﭘﻴﺶ ﻣﻴﺮﻓﺘﻪ،ﻭ ﺗﺎ ﺍﺑﺪ ﺑﺎﻳﺪ ﺍﺩﺍﻣﻪ ﺩﺍﺷﺘﻪ ﺑﺎﺷﺪ. ﺑﺼﻮﺭﺕ ﻣﺼﻨﻮﻋﻰ ﻭ ﮐﺎﺫﺏ ﺩﺭ ﻣﻴﺂﻳﻨﺪ،ﻭﺭﻭﺍﺑﻂ ﻣﺴﺘﻘﻞ ﺍﺯ ﻫﻢ ﺩﺭ ﺍﻓﺮﺍﺩ ﭘﻴﺪﺍ ﻣﻴﺸﻮﺩ.ﻭ ﻋﻤﻠﺎ ﮐثرﺕ ﭘﻴﺪﺍ ﻣﻴﺸﻮﺩ. ﺧﻮﺩﺧﻮﺍﻫﻰ ﻭ ﺳﺘﻢ ﺑﻴﮑﺪﻳﮕﺮ،ﻭ ﺭﻗﺎﺑﺖ ﻭﺗﻨﺎﺯﻉ ﺑﺮﺍﻯ ﺑﻘﺎﻯ ﺧﻮﺩ ﭘﻴﺪﺍ ﻣﻴﺸﻮﺩ. ﻭ ﺍﻳﻦ ﻧﺸﺎﻧﻪ ﺧﺮﻭﺝ ﺷﺨﺺ ﻏﻴﺮ ﺳﺎﻟﻚ،ﺍﺯ ﻣﺴﻴﺮ ﺗﮑﺎﻣﻞ ﻃﺒﻴﻌﻰ ﻭ ﺍﺯﻟﻰ ﺍﻟﻬﻰ ﺍﺳﺖ . ﻭﻃﺒﻌﺎ ﻧﺒﺎﻳﺪ ﻣﻌﻨﻰ ﻏﻴﺮ ﺍﺯ ﻗﻬﻘﺮﺍﺋﻰ ﺷﺪﻥ ﻓﺮﺩ ﺩﺍﺷﺘﻪ ﺑﺎﺷﺪ. ﺑﺸﺮ ﻗﻬﻘﺮﺍﺋﻰ ﺑﻤﺮﺍﺣﻞ ﺑﺪﺍﺋﻰ ﺑﺸﺮﻯ ﺑﺎﺯ ﻣﻴﮕﺮﺩﺩ.ﻭ ﭼﻪ ﺑﺴﺎ ﺩﺭ ﻣﺴﺦ ﺣﻴﻮﺍﻧﻰ ﻣﻴﺮﺳﺪ ﺗﺎ ﺩﻭﺑﺎﺭﻩ ﻭ ﻃﺒﻴﻌﻰ ﺩﺭ ﻣﺴﻴﺮ ﻭﺣﺪﺕ ﻭﺟﻮﺩ، ﻭ ﺗﮑﺎﻣﻞ ﻃﺒﻴﻌﻰ ﻭ ﺍﺯﻟﻰ ﻗﺮﺍﺭ ﺑﮕﻴﺮﺩ ﻭﺗﺎ ﻫﺰﺍﺭﺍﻥ ﺳﺎﻝ ﺩﻳﮕﺮ ﻭ ﺑﺎﺭﻫﺎ ﮐﺎﺭﻣﺎ ﺷﺪﻥ،ﺩﻭﺑﺎﺭﻩ ﺑﻮﺿﻊ ﺑﺸﺮﻯ ﺍﻣﺮﻭﺯ ﺧﻮﺩ ﺑﺮﺳﺪ،ﮐﻪ ﻫﻤﻴﻦ ﺳﻠﻮﻙ ﺍﻟﻬﻰ ﺭﺍ ﺑﻨﻤﺎﻳﺪ ﻭ ﺑﻨﻮﺭ ﻗﺎﺋﻢ ﺑﺮﺳﺪ. ﺍﻳﻦ ﺍﮔﺮ ﮐﻪ ﺩﻭﺑﺎﺭﻩ ﺩﻭﭼﺎﺭ ﺗﮑﺮﺍﺭ ﻫﺎﻯ ﺧﻄﺎﻫﺎﻯ ﺍﻣﺮﻭﺯ ﻧﺸﻮﺩ. ﺍﻳﻦ ﺣﺎﻟﺖ ﺧﻮﺩ ﺟﺪﺍ ﺑﻴﻨﻰ ﺍﺯ ﺩﻳﮕﺮﺍﻥ ﻭ ﻧﻴﺰ ﺍﺯ ﻫﺴﺘﻰ،ﻧﺘﻴﺠﻪ ﻋﻤﻞ ﻣﺮﮐﺰﻳّﺖ ﻭ ﺗﺤﮑّﻢ ( ﻣﻦ) ﮐﺎﺫﺏ ﻳﺎ ﻧﻔسﺁﻟﻮﺩﻩ ﺍﺳﺖ. ﻭ ﺑﻘﻮﻝ ﻣﻮﻟﺎﻧﺎ ﺷﮑﺎﻳﺖ ﺍﺯ ﺟﺪﺍﺋﻰ ﻫﺎ،ﺍﺯ ﺍﻳﻦ ﭘس ﺷﺮﻭﻉ ﻣﻴﺸﻮﺩ. ﺯﻳﺮﺍ ﺷﺨﺺ ﺟﺪﺍ ﺷﺪﻩ ﺍﺯ ﮐﻞّ ﻭﺣﺪﺕ ﻭﺟﻮﺩ ﺩﺭ ﺩﻧﻴﺎﻯ ﺫﻫﻨﻰ ﻭ ﺑﺎﻃﻞ ﺧﻮﺩ ﻓﮑﺮ ﻣﻴﮑﻨﺪ،ﻭ ﻫﺮﮔﺰ ﺁﺭﺍﻣﺶ ﻧﺨﻮﺍﻫﺪ ﺩﻳﺪ.ﻭﻭﺣﺸﺖ ﺍﻭﺭﺍ ﻓﺮﺍ ﻣﻴﮕﻴﺮﺩ،ﻭ ﻧﺎ ﺁﺭﺍﻣﻰ ﻭ ﻧﺎ ﺍﻣﻴﺪﻯ ﻭ ﺧﺴﺘﮕﻰ ﺭﻭﺡ ﻭ ﺣﻴﺮﺕ ﺩﺭ ﻓﮑﺮ ﻓﻴﻠﺴﻮﻑ،ﺗﻤﺎﻡ ﻭﺟﻮﺩﺵ ﺭﺍ ﻣﻴﮕﻴﺮﺩ. ﻭ ﺟﺎﻟﺐ ﺍﻳﻨﮑﻪ ﻓﻠﺎﺳﻔﻪ ﺩﺭ ﺍﻳﻦ ﻣﺸﮑﻞ،ﺍﺯ ﺩﻳﮕﺮ ﻏﻴﺮ ﺳﺎﻟﮑﺎﻥ ﺣﺘﻰ ﻋﻮﺍﻡ ﻣﺘﺤﻴّﺮ ﺗﺮ ﻫﺴﺘﻨﺪ.ﺁﻥ ﻭﻗﺖ ﮐﻪ ﻣﻄﻠﻘﺎ ﺭﺍﻩ ﻧﺠﺎﺕ ﻭ ﺑﺎﺯﮔﺸﺖ ﺩﺭ ﮐﺎﺭ ﻧﺨﻮﺍﻫﺪ ﺑﻮﺩ. ﺯﻳﺮﺍ ﺧﻴﻠﻰ ﺩﻳﺮ ﺷﺪﻩ، ﻭ ﺳﻠﻮﻙ ﺍﺣﺘﻤﺎﻟﻰ ﺍﻟﻬﻰ ﺭﺍ ﺑﺴﺨﺘﻰ ﺍﻧﺠﺎﻡ ﻣﻴﺪﻫﻨﺪ. ﺑﻘﻮﻝ ﻣﻮﻟﺎﻧﺎ،ﻣﻦ ﺑﺴﺎ ﺑﻮﺩﻡ ﻭ ﻳﻚ ﮔﻮﻫﺮ ﻫﻤﻪ، ﺑﻰ ﺳﺮ ﻭ ﺑﻰ ﭘﺎ ﺑﺪﻳﻢ ﺁﻥ ﺳﺮ ﻫﻤﻪ. ﭼﻮﻥ ﺑﺼﻮﺭﺕ ﺁﻣﺪ ﺁﻥ ﻧﻮﺭ ﺳﺮﻩ، ﺷﺪ ﻋﺪﺩ ﭼﻮﻥ ﺳﺎﻳﻪ ﻫﺎﻯ ﮐﻨﮕﺮﻩ. ﻭ ﺍﺯ ﺍﻳﻦ ﭘس ﮐثرﺕ ﻭ ﺟﺪﺍﺋﻰ ﺍﺯ ﻭﺣﺪﺕ ﻭﺟﻮﺩ ﭘﻴﺪﺍ ﺷﺪ. ﺍﺣﻮﺍﻝ ﻣﻌﻨﻮﻯ ﺳﺮ ﭼﺸﻤﻪ ﻭﺍﺣﺪی اﺯ ﻗﺎﺋﻢ ﺑﺸﺮﻯ ﺩﺍﺭﺩ،ﻭﻣﺘﻌﻠّﻖ ﺑﺎﻟﻘﻮّﻩ ﻫﻤﮕﺎﻧﻰ ﺑﺸﺮﺍﺳﺖ . ﺗﻨﻬﺎ ﻣﻨﺘﻈﺮ ﺳﻠﻮﻙ ﻭ ﺷﻬﻮﺩ ﺁﻧﻬﺎ ﺍﺯ ﻗﺎﺋﻢ ﺍﺳﺖ. ﺍﻳﻦ ﻧﻮﺭ ﻭﻣﻨﺸﺄ ﮐﻤﻴّﺖ ﭘﺬﻳﺮ ﻧﻴﺴﺖ،ﻭﻟﻰ ﺗﻮﺍﻟﻰ ﭘﺬﻳﺮ ﻫﺴﺖ . ﻟﺬﺍ ﮐثرﺗﻰ ﺩﺭ ﻭﺟﻮﺩ ﻧﻴﺴﺖ، ﺑﻠﮑﻪ ﻫﺮﭼﻪ ﻫﺴﺖ ﭘﺸﺖ ﮔﺮﺩن ﺪﺭ ﺗﻮﺍﻟﻰ ﻭﻣﺮﺍﺗﺐ ﺗﮑﺎﻣﻠﻰ ﻫﺴﺘﻨﺪ. ﻭﻫﺮ ﻳﻚ ﻣﻨﺤﺼﺮ ﺑﻔﺮﺩ،ﻭ ﺁﻥ ﻓﺮﺩ ﻧﻴﺰ ﺧﻮﺩ ﻳﻚ ﺗﺠﻠّﻰ ﺍﻟﻬﻰ ﺍﺯ ﺻﻔﺘﻰ ﻣﻴﺒﺎﺷﺪ،ﮐﻪ ﻗﺪﺭ ﺧﻮﺩﺭﺍ ﻧﻤﻴﺪﺍﻧﺪ. ﺩﺭ ﺗﺠﺴّﻢ ﻣﺎﺩﻯ ﺍﻳﻦ ﻣﺮﺍﺗﺐ،ﺗﺠﻠﻴﺎﺕ ﭘﺸﺖ ﮔﺮﺩﻥ ﺑﻨﻈﺮ ﻣﺎ ﮐثرﺕ ﻣﻴﺂﻳﺪ.ﻭ ﺍﮔﺮ ﻣﺎ ﻧﻴﺰ ﻣﻌﻨﻮﻳﺖ ﺍﺯ ﺳﺮﭼﺸﻤﻪ ﻧﺪﺍﺷﺘﻪ ﺑﺎﺷﻴﻢ،ﻧﻤﻰ ﺗﻮﺍﻧﻴﻢ ﮐثرﺕ ﺩﺭ ﮐﻤﻴّﺖ ﺭﺍ ﺑﺒﻴﻨﻴﻢ ﻭ ﺑﺎﻭﺭ ﮐﻨﻴﻢ، ﺍﻣﺎ ﺍﮔﺮ ﻣﺎ ﻧﻴﺰ ﺑﺴﺮﭼﺸﻤﻪ ﻗﺎﺋﻢ ﻧﻮﻉ ﺑﺸﺮﻯ ﺭﺳﻴﺪﻳﻢ، ﺧﻮﺍﻫﻴﻢ ﺩﻳﺪ ﮐﻪ ﺍﻳﻨﻬﺎ ﮐثرﺕ ﻧﻴﺴﺘﻨﺪ،ﺑﻠﮑﻪ ﭘﺸﺖ ﮔﺮﺩﻥ ﻫﺴﺘﻨﺪ ﮐﻪ ﻓﻌﻠﺎ ﺑﻴﻦ ﻫﻢ ﻣﺨﻠﻮﻁ ﺷﺪه اﻧﺪ. ﮐﻪ ﻫﺮﻳﻚ ﺗﻨﻬﺎ ﻣﺮﺍﺗﺐ ﺧﺎﺹ ﺧﻮﺩﺭﺍ ﺩﺍﺭﻧﺪ. ﻋﺪﻡ ﻧﺠﺎﺕ ﺩﻳﮕﺮﺍﻥ،ﺍثرﻯ ﺩﺭ ﮐﺎﺭ ﻧﺠﺎﺕ ﺳﺎﻟﻚ ﻧﺪﺍﺭﺩ. ﺍﺭﻭﺍﺡ ﻏﻴﺮ ﺳﺎﻟﮑﺎﻥ ﻫﺴﺘﻨﺪ،ﮐﻪ ﻗﻬﻘﺮﺍﺋﻰ ﺷﺪﻩ ﮐﺎﺭﻣﺎﻫﺎ ﺩﺭ ﭘﻴﺶ ﺩﺍﺭﻧﺪ.ﻭ ﺳﺎﻟﻴﺎﻥ ﺩﺭﺍﺯ ﺩﺭ ﺟﻬﻨﻢ ﺟﻬﺎﻥ ﺭﻓﺖ ﻭ ﺁﻣﺪ ﺩﺍﺭﻧﺪ. ﮔﺮﭼﻪ ﻋﺎﻗﺒﺖ ﺑﺎﻳﺪ ﻏﺎﻳﺖ ﺍﺯﻟﻰ ﺍﻟﻬﻰ ﺗﺤﻘﻖ ﻳﺎﺑﺪ ﮐﻪ ﺧﻮﺍﻫﺪ ﻳﺎﻓﺖ.ﺯﻳﺮﺍ ﺍﻳﻦ ﺍﺭﻭﺍﺡ ﭘس ﺍﺯ ﻫﺰﺍﺭﺍﻥ ﮐﺎﺭﻣﺎﻫﺎ ﺑﻌﻘﻞ ﺧﻮﺍﻫﻨﺪ ﺁﻣﺪ،ﮐﻪ ﺗﺰﮐﻴﻪ ﮐﻨﻨﺪ ﻭ ﺳﻠﻮﻙ ﻧﻤﺎﻳﻨﺪ ﻭ ﺷﻬﻮﺩ ﻗﺎﺋﻢ ﻳﺎﺑﻨﺪ. ﮐﺎﺭﻯ ﮐﻪ ﺍﻣﺮﻭﺯ ﻧﻤﻰ ﺧﻮﺍﻫﻨﺪ ﺑﮑﻨﻨﺪ، ﺑﻴﺦ ﺭﻳﺶ ﻫﻤﻪ ﻣﻮﺟﻮﺩﺍﺕ ﻫﺴﺖ.ﮐﻪ ﻫﻤﮕﻰ ﺑﺎﻳﺪ ﮐﺎﻣﻞ ﺷﺪﻩ ﻭﺍﺯ ﻧﺮﺩﺑﺎﻥ ﺍﻧﻮﺍﻉ ﺑﻨﺰﺩ ﺧﺪﺍﻯ ﻣﻄﻠﻖ ﺑﺮﻭﻧﺪ.ﻭﺩﺭ ﺍﻧﺘﻬﺎﻯ ﺑﻰ ﻧﻬﺎﻳﺖ،ﻭ ﺑﻰ ﻧﻬﺎﻳﺖ ﺗﮑﺎﻣﻠﺎﺕ ﻧﻮﻋﻰ،ﻭ ﻋﺒﻮﺭ ﺍﺯ ﻫﻔﺘﺎﺩ ﻫﺰﺍﺭ ﻧﻮﺭ ﻭ ﻇﻠﻤﺘﻰ ﺑﻘﻮﻝ ﭘﻴﺎﻣﺒﺮ،ﺗﺎ ﺑﺨﺪﺍﻯ ﻣﻄﻠﻖ ﺍﻟﻠﻪ (ﺃﻫﻮ) ﺭﺳﻴﺪ. ﻣﺪﺍﻡ ﺭﺟﻌﺖ ﺑﺮﺗﺮ ﻧﻮﻋﻰ،ﻭﻧﻪ ﺭﺟﻌﺖ ﻭ ﺑﺎﺯﮔﺸﺘﻰ ﻗﻬﻘﺮﺍﺋﻰ ﺣﻴﻮﺍﻧﻰ ﻭﻭﺣﺸﻰ که ﺪﻳﻮﺍﻧﻪ ﻭ ﭘﺮﮔﻨﺎﻩ ﺷﻬﻮت ﺁﻟﻮﺩه ﺒﺎﺷﻨﺪ. ﺍﻳﻨﮕﻮﻧﻪ ﺗﻔﮑّﺮﺍﺕ ﺑﺎﻃﻞ ﻏﻴﺮ ﺳﺎﻟﮑﺎﻥ،ﻫﻴﭻ ﺧﺪﻣﺘﻰ ﺩﺭ ﮐﺎﺭ ﺍﺣﻮﺍﻝ ﺭﻭﺣﻰ ﺧﻮﺩﺷﺎﻥ ﻧﻤﻰ ﮐﻨﺪ،ﺑﻠﮑﻪ ﻫﻤﻴﺸﻪ ﻣﺰﺍﺣﻢ ﺁﻥ ﺧﻮﺍﻫﻨﺪ ﺑﻮﺩ. ﻣﺎﻧﻨﺪ ﮐﺎﻣﻠﻰ ﮐﻪ ﺳﺮﻣﺴﺖ ﺍﻣﺮﻯ ﺍﻟﻬﻰ ﺍﺳﺖ،ﻭ ﺑﺎ ﺳؤﺍﻟﻰ ﺍﻭﺭﺍ ﺍﺯ ﺣﺎﻝ ﺧﻮﺩﺵ ﺑﻴﺮﻭﻥ ﮐﻨﻨﺪ،که ﺪﻳﮕﺮ ﺁﻥ ﺳﺮﻣﺴﺘﻰ ﻭﺟﻮﺩ ﻧﺪﺍﺭﺩ.ﻭ ﺷﺨﺺ ﺳؤﺍﻝ ﺷﻮﻧﺪﻩ ﻧﻴﺰ ﺳﺨﺖ ﻧﺎﺭﺍﺣﺖ ﻣﻴﺸﻮﺩ،ﮐﻪ ﭼﺮﺍ بقول مولا علیّ ﺷﻘﺸﻘﻴّﺖ ﺍﻭﺭﺍ ﺑﻬﻢ ﺯﺩه اﺳﺖ. ﺍﻳﻦ ﻓﮑﺮ ﺑﺎﻃﻞ ﻏﻴﺮ ﺳﺎﻟّﺎﻥ، ﮐﻪ ﺁﻧﺮﺍ ﻧﻴﺰ ﻧﺎﻡ ﻋﻘﻞ ﺩﺍﺩﻩ ﺍﻧﺪ،ﭼﻴﺰﻯ ﺟﺰ ﻓﮑﺮ ﻣﻨﻔﻰ ﺑﺪﻭﻥ ﺣﺎﻝ ﺳﺮﻣﺴﺘﻰ ﻭ ﻗﻬﻘﺮﺍﺋﻰ ﻧﻴﺴﺖ. ﻭ ﺍﺯ ﻓﺮﺩ ﺸﺨﺼﻴّﺖ ﺳﺎﺧﺘﮕﻰ ﻭ ﻣﻮﻫﻮﻡ ﺑﺪﺳﺖ ﻣﻴﺂﻳﺪ. ﻭﻟﻰ ﻓﮑﺮﻯ ﻣثبت ﺭﺍ ﺩﺭ ﮐﺎﻣﻠﺎﻥ ﻣﻴﻴﺎﺑﻴﻢ،ﮐﻪ ﻫﻢ ﻣﻨﺸاء ﻭ ﻫﻢ ﻣﻌﻴﺎﺭ،ﻭﻫﻢ ﻫﺪﻑ ﻭﻫﻢ ﻭﺭﺯﻳﺪﮔﻰﺍﺟﺮﺍﺋﻰ ﺭﺍ،ﺗﻤﺎﻣﺎ ﺍﺯ ﺧﺪﺍ ﺩﺭ ﺷﻬﻮﺩ ﻧﻬﺎﺋﻰ ﺧﻮﺩ ﺩﺍﺭﻧﺪ . ﻭﻫﺮﮔﺰ ﻧﻴﺰ ﺍﺯ ﺩﺳﺖ ﺍﻭ ﺭﻓﺘﻨﻰ ﻧﻴﺴﺖ . ﺣﺘﻰ ﺍﮔﺮ ﺳؤﺍﻝ ﻣﺰﺍﺣﻤﻰ ﻫﻢ ﺩﺳﺖ ﺩﻫﺪ ﮐﻪ ﺩﮔﺮ ﺑﺎﺭ ﺑﺴﻬﻮﻟﺖ ﺑﺤﺎﻝ ﻣﻌﻨﻮﻯ ﻭ ﻃﺒﻴﻌﻰ ﻭﻭﺣﺪﺕ ﻭﺟﻮﺩﻯ ﻭ ﺷﻬﻮﺩﻯ ﺧﻮﺩ ﺑﺎﺯ ﻣﻴﮕﺮﺩﺩ.
ﻣﺼﻴﺒﺘﻰ ﺑﺮﺗﺮ ﮐﺎﺭ ﺗﻔﮑّﺮﺍﺕ ﺑﺎﻃﻞ ﻏﻴﺮ ﺳﺎﻟﮑﺎﻥ،ﻣﺴﺄﻟﻪ ﺗﺠﺰﻳﻪ ﻭ ﺗﻔﮑﻴﻚ ﻭﺣﺪﺕ ﻭﺟﻮﺩ ﺷﺨﺼﻰ ﺧﻮﺩﺷﺎﻥ ﺍﺳﺖ. ﮐﻪ ﺍﺯ ﻭﺣﺪﺕ ﻭﺟﻮﺩ ﮐﻞ ﻫﺴﺘﻰ ﻧﻴﺰ ﺟﺪﺍ ﺷﺪﻩ ﺍﺳﺖ. ﻳﻌﻨﻰ ﻏﻴﺮ ﺳﺎﻟﻚ ﻭ ﻓﻴﻠﺴﻮﻓﻰ ﮐﻪ ﺑﺎﻭﺝ ﺗﻨﻬﺎﺋﻰ ﺫﻫﻨﻰ ﺧﻮﺩ ﺭﺳﻴﺪﻩ ﺍﺳﺖ ﻭ ﺣﻴﺮﺕ ﻧﻬﺎئی ﺮﺍ ﺩﺍﺭﺩ، ﺧﻴﺎﻝ ﻣﻴﮑﻨﺪ ﮐﻪ ﺗﻤﺮﮐﺰ ﻓﮑﺮﻯ ﻗﻮﻯ ﻭﻭﺭﺯﻳﺪﻩ ﺩﺍﺭﺩ.ﺑﻠﮑﻪ ﺑﺎﻟﻌﮑس ﻔﮑﺮﻯ ﭘﺮﻳﺸﺎن ﺘﺮ ﺍﺯ ﺭﻭﺯﻫﺎﻯ ﻧﺨﺴﺖ ﺗﺤﺼﻴﻞ ﻓﻠﺴﻔﻪ ﺩﺭ ﺩﺍﻧﺸﮕﺎﻩ ﺩﺍﺭﺩ. ﺧﻮﺩش ﺒﺎ ﺧﻮﺩﺵ ﺟﻨﮓ ﻣیکند. ﺍﻓﮑﺎﺭﺵ ﺑﺎﻫﻢ ﺩﺭ ﺳﺘﻴﺰ ﻫﺴﺘﻨﺪ،ﻭ ﻫﻴﭻ ﮐﺪﺍﻡ ﺣﮑﻮﻣﺘﻰ ﺷﺎﻳﺴﺘﻪ ﺧﻮﺩﺭﺍ ﺩﺭﺫﻫﻦ ﺻﺎﺣﺒﺶ ﭘﻴﺪﺍ ﻧﻤﻰ ﮐﻨﺪ. ﻫﺮﺳﺎﻋﺖ ﺑﺮﻧﮕﻰ ﻭﺑﻔﮑﺮﻯ ﻭ ﺍﻋﺘﻘﺎﺩﻯ ﻭ ﺳﻠﻴقه اﻯ ﻣﻴﺒﺎﺷﺪ، ﻭ ﺷﺨﺼﻴّﺘﻰ ﻏﻴﺮ ثاﺑﺖ ﺩﺍﺭﺩ. ﺍﻟﺒﺘﻪ ﺷﺨﺼﻴّﺖ ثاﺑﺖ ﻧﻴﺰ ﻣﻔﻬﻮﻡ ﺩﺭﺳﺘﻰ ﻧﻴﺴﺖ، ﮐﻪ ﻣﻴﮕﻮﻳﻢ. ﺑﻠﮑﻪ ﺷﺨﺼﻴّﺖ ﺑﺎﻳﺪ ﻣﺘﻐﻴّﺮ ﺑﺎﺷﺪ، ﻭﻟﻰ ﻣﺪﺍﻡ ﺑﺴﻮﻯ ﺧﺪﺍ ﻭﺗﮑﺎﻣﻞ ﻧﻮﻋﻰ. ﻧﻪ ﻫﺮ ﺗﮑﺎﻣﻠﻰ.ﻳﺎ ﺩﺭﺳﺖ ﺗﺮ ﺗﻐﻴﻴﺮﻯ ﻣﻨﻔﻰ ﺑﻨﺎﻡ ﻗﻬﻘﺮﺍ ﻭ ﺑﻌﺪﻣﻴّﺖ ﻧﺰﺩﻳﻜﺘﺮ ﺷﺪﻥ، ﭼﻮﻥ ﮐﺎﺭﻣﺎﻫﺎﻯ ﻧﺴﺦ ﻭﻣﺴﺦ ﻭ ﻓﺴﺦ ﻭ ﺭﺳﺦ ﻭﻭﺳﺦ . ﺍﻳﻦ ﻏﻴﺮ ﺳﺎﻟﮑﺎﻥ ﺩﺭ ﺍﻭﻝ ﺳﻠﻮﻙ ﻋﻘﻠﻰ ﺧﻮﺩ،ﺑﺎ ﺳﺮﻋﺖ ﻭﻭﺿﻮﺡ ﻭﺑﺸﺪﺕ،ﺑﮑﻞ ﺳﺎﺯﻯ ﻭ ﺑﺮﺁﻳﻨﺪ ﻳﺎﺑﻰ ﻭ ﺳﻨﺘﺰ ﺟﻮﺋﻰ ﻣﻰ ﭘﺮﺩﺍﺯﻧﺪ.ﻭﻟﻰ ﺑﻤﺮﻭﺭ ﺍﻳﻦ ﮐﺎﺭ ﺗﻀﻌﻴﻒ ﻣﻴﺸﻮﺩ. ﺩﺭﺳﺖ ﺑﻌﮑس ﻭﺍﺻﻠﺎن اﻟﻬﻰ ﮐﻪ ﺍﻟﻬﺎﻣﺎﺕ ﺍﻭﻟﻴﻪ ﺁﻧﻬﺎ ﻧﻴﺰ ﺩﺭ ﮐﻤﻴّﺖ ﻭ ﺩﺭﮐﻴﻔﻴّﺖ ﺭﻗﻴﻘﺘﺮ ﻭبمرﻭﺭ ﺗﻌﺎﻟﻰ ﻭ ﺗﻌﻤّﻖ ﭘﻴﺪﺍ ﻣﻴﮑﻨﻨﺪ. ﻓﮑﺮ ﺍﻳﻦ ﻏﻴﺮ ﺳﺎﻟﮑﺎﻥ ﻳﺎ (ﻣﻦ) ﺁﻧﻬﺎ، ﭼﻨﺪﻳﻦ ﺷﺨﺼﻴّﺖ ﭘﻴﺪﺍ ﻣﻴﮑﻨﺪ. ﻫﺮ ﮐﺪﺍﻡ ﺩﺭ ﺷﺮﺍﻳﻄﻰ،ﻳﮑﻰ ﺍﺯ ﺁﻧﻬﺎ ﺑﺮ ﮐﻞّ ﺟﺴﻢ ﻭ ﻓﮑﺮ ﺷﺨﺺ ﻏﻴﺮ ﺳﺎﻟﻚ ﺣﮑﻮﻣﺖ ﺩﺍﺭﺩ ﻭ ﺍﻏﻠﺐ ﺁﻧﻬﺎ ﮐﻪ ﺷﺨﺼﻴّﺘﻰ ﻧﻔﺴﺎﻧﻰ ﻭ ﻫﻮﺳﺮﺍﻧﻰ ﺩﺍﺭﻧﺪ،ﺑﻴﺸﺘﺮ ﺣﺎﮐﻢ ﻫﺴﺘﻨﺪ ﻭ ﺁﻧﻬﺎ ﺷﺨﺼﻴّﺘﻰ ﻳﺎ ﻣﺎیه اﻯ ﺍﺯ ﺣﻖ ﺩﺍﺭﻧﺪ،ﺗﺎ ﺑﻨﺪﺭﺕ ﻇﻬﻮﺭ ﻣﻴﮑﻨﺪ. ﺍﮐثر ﺧﻮﺍﺑﻬﺎﻯ ﺁﻧﻬﺎ ﺍﻣﻮﺭﻯ ﻣﺎﺩﻯ ﺑﻮﺩﻩ، ﻭ ﺑﻨﺪﺭﺕ ﺧﻮﺍﺑﻬﺎﻯ ﺻﺎﺩﻗﻪ ﺩﺍﺭﻧﺪ . ﭼﻪ ﺭﺳﺪ ﺑﺸﻬﻮﺩ ﻧﻬﺎﺋﻰ . ﺗﺄﻣّﻠﺎﺕ ﻭ ﺗﻮﺟّﻬﺎﺕ ﻣﺎﺩﻯ ﺑﻴﺸﺘﺮﻯ ﺩﺍﺭﻧﺪ، ﻭﺑﻨﺪﺭﺕ ﺗﻌﻤّﻘﻰ ﻣﻌﻨﻮﻯ ﻣﻴﮑﻨﻨﺪ.ﻭ ﺍﮔﺮ ﻫﻢ ﺑﺸﻮﺩ ﺑﺎﺯ ﻧﺴﺒﻰ ﺍﺳﺖ . ﻭ ﺫﻫﻦ ﻳﺎ ﻧﻔس ﻳﺎ ﻓﮑﺮ،ﺩﺭ ﻭﺍﻗﻊ ﺻﺤﻨﻪ ﻧﻤﺎﻳﺶ ﻭ ﻇﻬﻮﺭ ﺍﻳﻦ ﺷﺨﺼﻴّﺘﻬﺎ، ﻭ(ﻣﻦ)ﻫﺎﻯ ﻣﺘﻀﺎﺩ ﺑﺎ ﺍﺻﻞ ﺻﺎﺣﺒﺶ ﻫﺴﺘﻨﺪ. ﻭ ﺑﻤﺮﻭﺭ ﺁﻳﻨﻪ ﺩﻝ ﺯﻧﮕﺎﺭ ﭘﻴﺪﺍ ﻣﻴﮑﻨﺪ،ﻭ ﺩﻳﮕﺮ ﺣﻘﺎﻳﻖ ﺭﺍ ﻧﺸﺎﻥ ﻧﻤﻴﺪﻫﺪ. ﻭ ﺍﻳﻦ ﻫﻮﻳّﺖ ﮐﺎﺫﺏ ﻓﮑﺮﻯ ﻭ ﺭﻭﺍﻧﻰ ﺷﺨﺺ ﻣﺘﺸﺘﺖ ﺩﺭ ﻓﮑﺮ ﻭ ﻏﻴﺮ ﺳﺎﻟﻚ ﺩﺭ ﺩﻧﻴﺎ،ﻣﺎﻧﻊ ﻋﻤﺪﻫﺎﻯ ﺩﺭ ﮐﺎﺭ ﺳﻠﻮﻙ ﺍﻟﻬﻰ ﺗﺎ ﺷﻬﻮﺩ ﻗﺎﺋﻢ ﺍﺳﺖ . ﻭ ﺩﺭ ﺗﺠﺮﻳﺪ ﺳﻠﻮﮐﻰ ﻭ ﺗﺰﮐﻴﻪ ﻧﻔس ﻭ ﺗﻤﺮﮐﺰ ﺩﺍﺩﻥ ﺫﻫﻦ ﺗﻨﻬﺎ ﺑﻴﻚ ﺳﻮﮊﻩ ﺣﻖ ﻭ ﺍﻟﻬﻰ، ﻭ ﺑﻤﺮﻭﺭ ﻗﺪﺭﺗﻰ ﺩﺭ ﺟﻤﻊ ﻭﺟﻮﺭ ﮐﺮﺩﻥ ﭘﻴﺪﺍ ﻣﻴﮑﻨﺪ.ﻭ ﺷﺨﺼﻴّﺘﻰ ﻭﺍﺣﺪ ﻭ ﻗﻮﻯ ﻭ ﺣﻖ ﻣﻴﻴﺎﺑﺪ،ﻭ ﺑﺸﻬﻮﺩ ﻣﺮﺍﺗﺐ ﺍﻟﻬﻰ ﻣﻴﺮﺳﺪ. ﻭﻟﻰ ﺗﺸﻨﮕﺎن ثرﻭﺕ ﻧﻴﺰ ﻫﻤﻴﻦ ﮐﺎﺭ ﺭﺍ ﻣﻴﮑﻨﺪ. ﺩﺳت اﺯ ﻫﺮﻓﮑﺮﻯ ﺑﺮﻣﻴﺪﺍﺭﻧﺪ ﻭﺩﺭ ﭘﻮﻝ ﻭ ﻃﻠﺎ ﻭﻏﻴﺮﻩ ﺗﻤﺮﮐﺰ ﻣﻴﮑﻨﻨﺪ.ﺍﻟﺒﺘﻪ ﺩﺭ ﺍﻳﻦ ﺻﻮﺭﺕ، ﺍﮔﺮ به (ﺑﺸﻬﻮﺩ ﭘﻮﻟﻰ) ﺭﺳﻴﺪﻧﺪ ﻧﻤﻰ ﺩﺍﻧﻢ،ﻭﻟﻰ ﺑﺸﻬﻮﺩ ﻗﺎﺋﻢ ﻧﻮﺭ ﺗﺠﻠّﻰ ﺍﻟﻬﻰ،ﻳﺎ ﻋﻠﺎﻣﺖ ﻧﺠﺎﺕ ﺍﺯ ﻧﻮﻉ ﺑﺸﺮﻯ ﺭﺍ ﻗﻄﻌﺎ ﻧﻤﻴﺮﺳﻨﺪ.
ﺗﻔﮑّﺮ ﻗﺎﻟﺒﻰ ﻭﻭﻫﻤﻰ ﻧﻔس ﺁﻟﻮﺩﻩ ﻏﻴﺮ ﺳﺎﻟﮑﺎﻥ ﻧﻴﺰ ﺑﺮﺍﻯ ﺧﻮﺩ ﻣﺸﺨﺼﺎﺗﻰ ﺩﺍﺭﺩ، ﻭ ﺑﺎ ﺗﻔﮑّﺮ ﮐﺎﻣﻠﺎﻥ ﻭﺍﻃﻔﺎﻝ،ﻭﺣﺘﻰ ﺳﺎﻟﮑﺎﻥ ﺩﺭ ﺭﺍﻩ ﺧﺪﺍ ﻓﺮﻕ ﺩﺍﺭﺩ. ﻫﺮﮐس ﺁﻧﻬﺎ ﺭﺍ ﺩﺭ ﺧﻮﺩ ﺑﻴﺎﺑﺪ، ﺷﺎﻳﺪ ﺑﺘﻮﺍﻧﺪ ﺗﮑﻠﻴﻒ ﺧﻮﺩﺭﺍ،ﺑﺮﺍﻯ ﺟﺒﺮﺍﻥ ﻧﻘﺺ ﻭ ﻋﻘﺐ ﻣﺎﻧﺪﮔﻰ ﺗﮑﺎﻣﻠﻰ ﺟﺒﺮﺍﻥ ﻧﻤﺎﻳﺪ. ﻣثلا
۱ - ﺩﺭﺟﻪ ﻭﻧﻮﻉ ﺍﺳﺘﻌﺪﺍﺩ ﻓﻄﺮﻯ ﺑﺮﺍﻯ ﺗﻔﮑّﺮ. ﺯﻳﺮﺍ ﻫﺮ ﺷﺨﺺ ﺩﺭ ﻓﺼﻞ ﻧﻮﻋﻰ ﺧﺎﺻﻰ ﺍﺳﺖ،ﻭ ﺩﺭ ﻫﺮ ﺗﺮﺑﻴﺘﻰ ﮐﻪ ﺑﺎﺷﺪ ﺩﮔﺮﮔﻮﻥ ﻭ ﺁﻟﻮﺩﻩ ﻣﻴﺸﻮﺩ.ﻣﮕﺮ ﺑﻌﺪﺍ ﺑﺴﻠﻮﻙ ﺍﻟﻬﻰ ﺑﭙﺮﺩﺍﺯﺩ.
۲ - ﻧﻘﺶ ﺁﺳﻴﺒﻬﺎﺋﻰ ﮐﻪ ﺩﺭ ﻓﻄﺮﺕ ﻭ ﺣﻮﺍس ﻭ ﺟﺴﻢ ﺍﻭﻭﺍﺭﺩ ﻣﻴﺸﻮﺩ.ﺯﻳﺮﺍ ﻫﻴﭻ ﮐس ﻤﺤﻴﻂ ﺍﻳﺪﺁﻝ ﻧﺪﺍﺷته ﻮﻧﺪﺍﺭﺩ.ﺧﺎﻧﻮﺍﺩﻩ ﻧﻴﺰ که ﻤﺤﻴﻂ ﻧﻴﮑﻮﺋﻰ ﺑﺎﺷﺪ ﺑﺎﺯ ﻣﺤﻴﻂ ﺍﺟﺘﻤﺎﻋﻰ ﭼﻨﻴﻦ ﻧﻴﺴﺖ .
۳ - ﺩﺭﻏﻠﻂ
ﺑﻮﺩﻥ
ﺗﺮﺑﻴﺘﻬﺎﻯ ﺍﺟﺘﻤﺎﻋﻰ
ﻭ ﻳﺎ ﺗﺮﺑﻴﺖ
ﻋﺮﻓﺎﻧﻰ
ﺩﻳﻨﻰ ﺩﺭ
ﺧﺎﻧﻮﺍﺩﻩ،
ﻳﺎ ﺗﺮﺑﻴﺖ
ﻗﺸﺮﻯ ﺑﻬﺮ ﻣﺬﻫﺒﻰ
ﮐﻪ ﺑﺎﺷﺪ.
۴
- ﻋﻘﺪﻩ
ﻫﺎﻯ ﺩﺭﻭﻧﻰ
ﺣﺎﮐﻢ ﺑﺮ ﻧﻔس ﺑﺸﮑﻞ
ﺍﻧﮕﻴﺰﻩ ﻫﺎ،
ﺗﺎ ﭼﻪ ﺑﺎﺷﻨﺪ ﻭ
ﮐﺪﺍﻡ ﻣثبت ﻭ
ﮐﺪﺍﻡ ﻣﻨﻔﻰ ﻭ
ﮐﺪﺍﻡ ﺭﺍ
ﻣﻴﺘﻮﺍﻥ ﺑﺎ
ﺗﻐﻴﻴﺮ ﺟﻬﺘﻰ
ﻣﻨﻔﻰ ﺑﻤثبت ﺩﺭ
ﺍﻣﺮﺳﻠﻮﻙ ﺩﺭ
ﺁﻭﺭﺩ .
۵ - ﻧﻘﺶ ﺷﺨﺺ ﺩﺭ ﮐﺎﺭﺑﺮﺩ ﺍﺧﺘﻴﺎﺭ ﻭ ﺍﻧﺘﺨﺎﺏ ﺁﺯﺍﺩ، ﻫﺮﭼﻪ ﺑﻴﺸﺘﺮ ﺑﻤﻴﻞ ﺩﻳﮕﺮﺍﻥ ﻋﻤﻞ ﮐﺮﺩﻥ ﻭﺩﻭﺭ ﺷﺪﻥ ﺑﻴﺸﺘﺮ ﺍﺯ ﻓﮑﺮ ﻭ ﺭﺃﻯ ﺩﺭﺳﺖ ﺍﺳﺖ.
۶ - ﺗﻤﺮﻳﻨﺎﺕ ﻭﺭﺯﺵ ﻋﻠﻤﻰ ﻭ ﻓﮑﺮﻯ ﻭﺣﺎﻓﻈﻪ،ﮐﻪ ﺷﻤﺸﻴﺮ ﺩﻭ ﻟﺒﻪ ﺍﺳﺖ . ﻫﻢ ﺗﮑﺎﻣﻞ ﺭﺍ ﺗﺴﺮﻳﻊ ﻣﻴﮑﻨﺪ،ﻭﻫﻢ ﻗﻬﻘﺮﺍ ﺭﺍ ﺗﺴﺮﻳﻊ ﻣﻴﻨﻤﺎﻳﺪ . ﺩﺭ ﺍﻧﺴﺎﻧﻬﺎﻯ ﺑﺎ ﺗﻔﮑّﺮ ﺫﻫﻨﻰ ﻭ ﻋﺎﺩﺕ ﺍﺭﺯﻳﺎﺑﻰ ﻓﻮﺭﻯ، ﺁﺧﺮﻳﻦ ﺁﻣﻮﺯﺷﻬﺎ ﻭ ﺁﺧﺮﻳﻦ ﺷﺨﺼﻴّﺖ ﺻﺎﺣﺐ ﻧﻔﻮﺫ ﺩﺭ ﻓﮑﺮ ﺷﺨﺺ،ﻭ ﺁﺧﺮﻳﻦ ﮐﺘﺎﺑﻰ ﮐﻪ ﺧﻮﺍﻧﺪﻩ ﺍﺳﺖ،ﻭ ﺁﺧﺮﻳﻦ ﻓﮑﺮ ﻭ ﺁﺭﺯﻭﺋﻰ ﮐﻪ ﻟﺤظه اﺎﻯ ﭘﻴﺶ ﺩﺍﺷﺖ،ﺣﺎﮐﻢ ﻭﺍﻗﻌﻰ ﺑﺮ ﻓﮑﺮ ﻭ ( ﻣﻦ ) ﻭ ﺷﺨﺼﻴﺖ ﻓﺮﺩ ﺍﺳﺖ. ﻣﺎﻧﻨﺪ ﮐﻮﺩﮐﻰ ﮐﻪ ﺍﮔﺮ ﺑﭙﺮﺳﻢ ﺳﻴﺐ ﺑﻬﺘﺮ ﺍﺳﺖ ﻳﺎ ﭘﺮﺗﻘﺎﻝ؟ ﭘﺎﺳﺦ ﻣﻴﺪﻫﺪ ﭘﺮﺗﻘﺎﻝ. ﻭ ﺍﮔﺮ ﺑﭙﺮﺳﻴﻢ ﭘﺮﺗﻘﺎﻝ ﺑﻬﺘﺮ ﺍﺳﺖ ﻳﺎ ﺳﻴﺐ،ﺧﻮﺍﻫﺪ ﺳﻴﺐ. ﺣﺎﻓﻈﻪ ﻭ ﺷﺨﺼﻴّﺖ ﻭ ﻓﮑﺮ ﻃﻔﻞ،ﺗﺎﺑﻊ ﺁﺧﺮﻳﻦ ﺗﺤﺮﻳﻚ ﺧﺎﺭﺟﻰ ﺍﺳﺖ . ﺍﻧﺴﺎﻥ ﻣﺘﺸﺘﺖ ﺩﺭ (ﻣﻦ) ﻭﻗﺎﻳﻊ ﺭﺍ ﺩﺭ ﻓﮑﺮ،ﺍﺗﻔﺎﻗﻰ ﻭﻣﺴﺘﻘل اﺯ ﺩﻳﮕﺮ ﺍﻣﻮﺭ ﻣﻰ ﺑﻴﻨﺪ. ﺍﻳﻦ ﺗﺸﺘﺖ ﺣﺘﻰ ﺩﺭ ﺍﻣﺮﺗﻌﻠﻴﻢ ﮐﺴﺒﻰ ﻋﻠﻮﻡ ﻭ ﺳﻠﻮﻙ ﻋﻘﻠﻰ ﻭ ﻋﻠﻤﻰ ﺃثر ﻣﻨﻔﻰ ﻣﻴﮕﺬﺍﺭﺩ. ﻭ ﻓﮑﺮ ﻓﻴﻠﺴﻮﻑ ﺩﺭﺟﻮﺍﻧﻰ ﺍﻭ،ﺧﻴﻠﻰ ﻣﺘﻤﺮﮐﺰ ﺗﺮ ﻭ ثمر ﺑﺨﺶ ﺗﺮ ﺍﺯ ﺩﻭﺭﻩ ﭘﻴﺮﻯ ﺍﻭ ﺑﻨﻈﺮ ﻣﻴﺂﻳﺪ. ﮐﻠّﻰ ﺑﻴﻨﻰ،ﺍﻟﺒﺘﻪ ﺳﺮﻳﻌﺘﺮ ﺍﺯ ﺟﺰﺋﻰ ﺑﻴﻨﻰ ﺑﺘﮑﺎﻣﻞ ﻓﮑﺮ ﮐﻤﻚ ﻣﻴﮑﻨﺪ ﻭﻟﻰ ﺷﺮﻁ ﻋﺪﻡ ﺍﻧﺤﺮﺍﻑ ﻟﺎﺯﻡ ﺍﺳﺖ،ﮐﻪ ﺣﺘﻰ ﻳﻚ ﺑﺎﺭ ﻧﻴﺰ ﺍﻧﺤﺮﺍﻓﻰ ﺩﺳﺖ ﻧﺪﻫﺪ.ﺍﻣﺎ ﻭﺍﺻﻠﺎﻥ ﻗﺒﻞ ﺍﺯ ﮐﻠّﻰ ﺳﺎﺯﻯ،ﺑﺘﺠﺮﻳﺪ ﮐﻞّ ﻭ ﺟزء ﻣﻴﭙﺮﺩﺍﺯﻧﺪ ﻭ ﺑﻌﺪ ﺍﺯ ﺷﻬﻮﺩ ﮐﺎﺭﺷﺎﻥ ﺗﻨﻬﺎ ﺗﻨﺰﻳﻞ ﺍﻟﻬﺎﻡ،ﻭ ﺟﺰﺋﻰ ﮐﺮﺩﻥ ﮐﻠّﻰ ﻫﺎﻯ ﺭﺳﻴﺪﻩ ﺍﺯ ﺧﺪﺍ ﺍﺳﺖ ﻧﻪ ﺳﻨﺘﺰﻫﺎﻯ ﺳﺎﺧﺖ ﺫﻫﻦ ﺧﻮﺩ.
ﺩﺭ ﻳﺎﺩ ﮔﺮﻓﺘﻦ، ﻧﻘﺶ ﮐﻤﻴّﺖ ﺣﻘﺎﻳﻖ ﺁﻣﻮﺯﺷﻰ ﻣﻬﻢ ﻧﻴﺴﺖ.ﺑﻠﮑﻪ ﻋﻤﻖ ﺁﻧﻬﺎ،ﻭﺗﻮﺟّﻪ ﻋﻤﻴﻖ ﻣﺎ ﺑﺂﻧﻬﺎ ﺷﺮﻁ ﺍﺳﺖ. ﺑﺎﻳﺪ ﺑﺴﻄﻮﺡ ﻋﻤﻮﺩﻯ ﺫﻫﻦ ﺑﺎﻟﺎ ﺑﺮﻭﻳﻢ، ﻧﻪ ﺑﺎ ﺑﺎﺭ ﺳﻨﮕﻴﻦ ﺩﺍﺩﻩ ﻫﺎﻯ ﻋﻠﻤﻰ. ﻭ ﻟﺬﺍ ﺳﺎﻟﻚ ﺑﺎ ﺗﺠﺮﻳﺪ ﺧﻮﺩﺭﺍ ﺳﺒﻚ ﻣﻴﮑﻨﺪ،ﻭ ﺩﺭ ﺷﻬﻮﺩ ﻭ ﻧﺰﻭﻝ ﺑﺎ ﺩﺳﺘﻰ ﭘﺮ،ﻭﻟﻰ ﺭﺍﺣﺖ ﺑﺘﻨﺰﻳﻞ ﻣﻨﻄﻘﻰ ﺍﻟﻬﺎﻣﺎﺕ ﻓﮑﺮﻯ ﺧﻮﺩ ﻣﻰ ﭘﺮﺩﺍﺯﺩ. ﺑﺎﻳﺪ ﻣﺮﺍﺗﺐ ﺟﺪﻳﺪ ﺭﺍ ﻣﻘﺪّس ﺷﻤﺮﺩ،ﻭ ﭼﻮﻥ ﺗثبیت ﻣﻘﺎﻡ ﺁﻧﻬﺎ ﺩﺳﺖ ﺩﺍﺩ،ﺩﻧﺒﺎﻝ ﻳﺎﻓﺘﻦ ﻣﻘﺎﻡ ﺑﺮﺗﺮ ﺍﺯ ﺁﻧﻬﺎ ﺭﻓت ﻮ ﺗﺮﻙ ﻣﻘﺎﻡ ﻗﺒﻠﻰ ﺭﺍ ﻧﻤﻮﺩ.ﭼﻪ ﺩﺭﻣﻌﻘﻮﻟﺎﺕ ﻏﻴﺮ ﺳﺎﻟﮑﺎﻥ ﻭ ﭼﻪ ﺩﺭ ﺷﻬﻮﺩﻫﺎﻯ ﻭﺍﺻﻠﺎﻥ. ﻫﻤﻴﻦ ﺗﺸﺘﺖ ﻓﮑﺮﻯ ﺳﺒﺐ ﺧﻮﺍﻫﺪ ﺷﺪ،ﺑﺎ ﻫﺮ ﺩﻳﺪﻯ ﮐﻪ ﺑﻬﺴﺘﻰ ﻭﻭﻗﺎﻳﻊ ﺁﻥ ﻧﮕﺎه کنیم ،ﻭﺍﻗﻊ ﺑﻴﻨﺎﻧﻪ ﻧﺨﻮﺍﻫﺪ ﺑﻮﺩ. ﻭﺍﺻﻮﻟﺎ ﺍﻳﻦ ﮐﺎﺭ ﺍﺯ ﺫﻫﻦ ﺳﺎﺧﺘﻪ ﻧﻴﺴﺖ. ﻣﮕﺮ ﺫﻫﻦ ﻭ ﺭﻭﺡ ﮐﺎﻣﻞ ﻭﺍﺻل که ﻭﺍﻗﻌی ﺘﺮﻳﻦ ﺷﮑﻞ ﺑﻴﻨﺶ ﺍﺯ ﻫﺴﺘﻰ ﺭﺍ ﺩﺍﺭﺩ،ﻭﻟﻰ ﺗﻨﻬﺎ ﺩﺭ ﺳﻄﺢ ﻧﻬﺎﻳﺖ ﮐﻤﺎﻝ ﺑﺸﺮﻯ.ﺩﺭ ﻧﻮﻉ ﻓﻮﻕ ﺑﺸﺮﻯ ﻭ ﭼﻨﺪ ﻫﺰﺍﺭ ﺳﺎﻝ ﺑﻌﺪ،ﺩﻳﺪﻯ ﺑﺎﺯ ﻭﺍﻗﻌﻰ ﺗﺮ ﺍﺯ ﺩﻳﺪ ﮐﺎﻣﻠﺎﻥ ﺍﻣﺮﻭﺯ ﺧﻮﺍﻫﻨﺪ ﺩﺍﺷﺖ. ﮐﻪ ﺑﺎﺯﻫﻢ ﻫﻤﭽﻨﺎﻥ ﻧﺴﺒﻰ ﺧﻮﺍﻫﺪ ﺑﻮﺩ.ﻭ ﺣﺘﻰ ﺩﺭ ﺩﻳﮕﺮ ﺍﻧﻮﺍﻉ ﺁﻳﻨﺪﻩ ﭘﻴﺪﺍ ﺧﻮﺍﻫﻨﺪ ﺷﺪ.ﺑﺎﺯ ﺩﻳﺪﻯ ﻭﺍﻗﻌﻰ ﻣﻄﻠﻖ ﻭﺟﻮﺩ ﻧﺪﺍﺭﺩ،ﮐﻪ ﺍﻳﻦ ﺧﺎﺹ ﺧﺪﺍﻯ ﻣﻄﻠﻖ ﺍﺳﺖ. ﺩﻳﺪ ﺟﺰﺋﻴّﺎﺕ ﮐﻪ ﺑﺸﺮ ﺩﺭ ﻣﺤﺪﻭﺩﻩ ﺍﺩﺭﺍﮐﺶ ﺩﺍﺭﺩ، ﺑﺎﺯ ﺩﻳﺪی ﺪﺭﺳﺖ ﻧﻴﺴﺖ. ﻳﺎ ﺣﺪّ ﺃﻗﻞ ﺗﻨﻬﺎ ﻇﺎﻫﺮ ﻭ ﺷﮑﻞ ﻭﺻﻮﺭﺕ ﺁن ﺣسّ ﻣﻴﺸﻮﺩ،ﻧﻪ ﻣﺎﻫﻴّﺖ ﺷﻴئ،ﻳﺎ ﺗﺎﺭﻳﺦ ﺗﮑﺎﻣﻠﺎﺕ ﺃﺯﻟﻰ ﺁﻥ ﻭ ﻳﺎ ﺗﺎﺭﻳﺦ ﻧﻴﺎﻣﺪﻩ ﺃﺑﺪﻯ ﺷﻴئ ﺭﺍ ﻋﻘﻞ ﺑﺸﺮﻯ ﻧﻤﻰ ﺗﻮﺍﻧﺪ ﺑﺪﺍﻧﺪ،ﺣﻘﻴﻘﺖ ﺭﺍﺑﻄﻪ ﺷﻴئ ﺑﺎ ﻏﻴﺮ ﺧﻮﺩ ﭼﻴﺴﺖ . ﻭ ﺣﮑﻮﻣﺖ ﻗﺎﻧﻮﻥ ﻃﺒﻴﻌﻰ ﺑﺮ ﺍﺷﻴاءﭽﮕﻮنه هست. ﻭﻳﺎ ﺑﺎﻟﺄﺧﺮه ﻨﻤﻰ ﺗﻮﺍﻧﺪ ﺍﺯ ﻗﻴّﻮﻣﻴّﺖ ﺷﻴئ ﺩﺭﺻﻮﺭﺕ ﻓﻌﻠﻰ ﻳﺎ برﭘﺎ ﻣﺎﻧﺪﻥ ﺁﻥ ﺑﺎ ﺧﺒﺮ ﺷﻮﺩ. ﺭﻭﺷﻦ ﺍﺳﺖ ﮐﻪ ﺑﺎ ﺩﻳﺪ ﻇﺎﻫﺮﻯ،ﻧﻤﻰ ﺗﻮﺍﻥ ﺩﺍﻧﺴﺖ ﻣﻨﺸﺄ ﺻﻮﺭﺕ ﻧﻮﻋﻰ ﺩﺭ ﺗﮑﺎﻣﻞ،ﻭ ﻣﺴﺎﺋﻞ ﻧﺎﺩﻳﺪﻩ ﻭ ﻣﺎﻫﻴّﺖ،ﻭ ﻗﻴّﻮﻣﻴّﺖ ﻭ ﺭﻭﺍﺑﻂ ﺍﺷﻴاء ﺑﺎ ﻫﻢ ﮐﺠﺎ ﺍﺳﺖ . ﺍﻧﺴﺎﻥ ﺑﺎ ﺩﻳﺪﻥ ﻇﻮﺍﻫﺮ ﻣﺤﺪﻭﺩ ﺍﺯ ﺍﺷﻴاء،ﺁﻧﻬﻢ ﺑﻌﺪ ﺍﺯ ﺗﻐﻴﻴﺮﺍﺗﻰ ﮐﻪ ﻣﻤﮑﻦ ﺍﺳﺖ،ﺩﺭ ﺟﺮﻳﺎﻥ ﺍﻧﺘﻘﺎﻝ ﻋﺼﺒﻰ ﺑﻤﻐﺰ ﭘﻴﺪﺍ ﮐﻨﺪ. ﺍﻋﻢ ﺍﺯ ﺍﻳﻨﮑﻪ ﺫﻫﻦ ﺩﺭ ﻣﻐﺰ ﻓﺮﺽ ﺷﻮﺩ،ﻳﺎ ﺩﺭ ﻧﻔس ﻭ ﺭﻭﺡ ﺧﺎﺭﺝ ﺍﺯ ﻧﺎﺳﻮﺕ ﺟﺴﻢ، ﭼﻪ ﺗﻐﻴﻴﺮﺍﺗﻰ ﭘﻴﺪﺍ ﻣﻴﮑﻨﺪ. ﻭ ﺑﺎﻟﺄﺧﺮﻩ ﺁﻧﭽﻪ ﺩﺭ ﺍﺷﻴاء ﺧﺎﺭﺝ،که ﻤﺪﻋﻰ ﺩﺍﻧﺴﺘﻦ ﺁﻧﻬﺎ ﻫﺴﺘﻴﻢ، ﺳﺎﺧﺘﻪ ﺫﻫﻦ ﻣﺎ،ﺁﻧﻬﻢ ﺑﻌﺪ ﺍﺯ ﻣﺠﻤﻮعه اﻯ ﺍﺯ ﺗﻐﻴﻴﺮﺍﺕ ﮐﻪ ﺩﺭ ﻣﺎﻫﻴّﺖ ﺷﻨﺎﺧﺖ ﺷﻴئ ﺃثر ﻣﻰ ﮔﺬﺍﺭﺩ. ﻟﺬﺍ ﺩﺭ ﻭﺍﻗﻊ ﺍﻧﺴﺎﻥ ﺧﻮﺩﺵ ﺭﺍ ﺩﺭﻏﻴﺮ ﺧﻮﺩ ﻣﻰ ﺑﻴﻨﺪ. ﻳﻌﻨﻰ ﻭﺍﻗﻌﻴّﺖ ﺩﺭ ﻟﻔّﺎفه اﻯ ﺳﺮﺍﺳﺮ ﭘﻨﺪﺍﺭﻫﺎﻯ ﺫﻫﻨﻰ ﻗﺮﺍﺭ ﻣﻴﮕﻴﺮﺩ. ﺍﻧﺴﺎﻥ ﺑﺎ ﺍﺳﻘﺎﻁ ﭘﻨﺪﺍﺭ ﺧﻮﺩ،ﮐﻪ ﺭﻭﻯ ﺍﺷﻴاء ﺗﺼﻮﻳﺮ ﻣﻴﮑﻨﺪ،ﺍﺷﻴاء ﺭﺍ ﻣﻰ ﺑﻴﻨﺪ .
ﺍﮔﺮ ﺍﻧﺴﺎﻥ ﺍﺳﻴﺮ ﭘﻨﺪﺍﺭ ﺧﻮﺩ، ﻫﻨﮕﺎﻡ ﺩﻳﺪن ﺍﺷﻴاء ﺧﺎﺭﺟﻰ ﺑﺎﺷﺪ،ﻧﻪ ﻓﻘﻂ ﮐﻠّﻰ ﺑﻴﻨﻰ ﻭﻭﺍﻗﻊ ﺑﻴﻨﻰ ﻭ ﻣﺎﻫﻴّﺖ ﺑﻴﻨﻰ ﺍﺯ ﺍﺷﻴاء ﻧﺪﺍﺭﺩ،ﺣﺘﻰ ﻫﻤﻴﻦ ﻇﺎﻫﺮ ﻏﻴﺮ ﻭﺍﻗﻌﻰ ﺩﺭ ﺩﻳﺪﻥ ﺍﺷﻴاء،ﺩﺭ ﻣﺴﺄﻟﻪ ﺭﻭﺍﺑﻂ ﺍﻧﺴﺎﻧﻬﺎ ﺑﺎﻫﻢ ﻧﻴﺰ ﻭﺟﻮﺩ ﺩﺍﺭﺩ. ﻳﻌﻨﻰ ﻳﻚ ﺍﻧﺴﺎﻥ ﺍﻧﺴﺎﻥ ﺩﻳﮕﺮﻯ ﺭﺍ ﻧﻤﻰ ﺑﻴﻨﺪ،ﺑﻠﮑﻪ ﭘﻮﺷﺶ ﺫﻫﻦ ﺧﻮﺩﺭﺍ،ﮐﻪ ﺑﺮ ﺩﻳﮕﺮﺍﻥ ﺍﻧﺪﺍﺧته ﻤﻴﻴﺎﺑﺪ. ﮐﺎﻓﺮ ﻫﻤﻪ ﺭﺍ ﺑﮑﻴﺶ ﺧﻮﺩ ﭘﻨﺪﺍﺭﺩ. ﻭ ﻳﺎ ﺑﺮﺣﺴﺐ ﻧﻔﻊ ﻭ ﺿﺮﺭ ﺧﻮﺩ،ﺑﺪﻳﮕﺮﺍﻥ ﻧﮕﺎﻩ ﻣﻴﮑﻨﺪ. ﻭ ﻗﻄﻌﻰ ﺍﺳﺖ ﮐﻪ ﺩﻳﺪﻯ ﭘﻨﺪﺍﺭﮔﻮﻧﻪ،ﻧﻤﻰ ﺗﻮﺍﻧﺪ ﺩﻳﺪﻯ ﻭﺍﻗﻌﻰ ﺑﺎﺷﺪ.ﻭ ﺑﺠﺎﻯ ﺍﻳﻨﮑﻪ ﺷﻴئ ﺧﺎﺭﺟﻰ ﻭﻭﺍﻗﻌﻰ،ﺍثر ﺧﻮﺩ ﺭﺍ ﺑﺮ ﻣﻐﺰ ﻣﺎ ﺑﮕﺬﺍﺭﺩ،ﺍﻳﻦ ﻣﻐﺰ ﻭ ﺫﻫﻦ ﻳﺎ ﻧﻔس ﻣﺎ ﺍﺳﺖ،ﮐﻪ ﺃﻧﮓ ﺧﻮﺩﺭﺍ ﺑﺮ ﺍﺷﻴاء ﻣﻰ ﮔﺬﺍﺭﺩ. ﻫﻤﻴﻦ ﮐﺎﻓﻰ ﺍﺳﺖ ﮐﻪ ﺍﻧﺴﺎﻧﻬﺎ ﺭﺍ،ﺑﺠﺎﻯ ﺍﺗﺤﺎﺩ ﻭﻫﻤﮑﺎﺭﻯ ﻭ ﻋﺸﻖ ﻭﺭﺯﻯ،ﺗﺒﺪﻳﻞ ﺑﺪﺷﻤﻨﻰ ﻭ ﻧﻔﺮﺕ ﻭ ﻣﺒﺎﺭﺯﻩ ﻣﻴﮑﻨﺪ.ﭘس ﺍﻳﻦ ﻓﮑﺮ ﺑﺎﻃﻞ ﺫﻫﻨﻰ، ﻧﺒﺎﻳﺪ ﺍﺟﺎﺯﻩ ﻓﻌﺎﻟﻴّﺖ ﻫﻢ ﺩﺍﺷﺘﻪ ﺑﺎﺷﺪ. ﺍﻟﺒﺘﻪ ﮐﻪ ﺫﻫﻦ ﻃﻔﻞ ﻭ ﺑﺪﺍﺋﻰ ﻭ ﺟﻮﺍﻥ ﻋﻘﺐ ﻣﺎﻧﺪﻩ ﻭ ﺩﻳﻮﺍﻧﻪ، ﻧﻤﻰ ﺗﻮﺍﻧﺪ ﺑﺠﺎﻯ ﺁﻥ ﺑﻨﺸﻴﻨﺪ،ﻣﮕﺮ ﺫﻫﻦ ﮐﺎﻣﻠﺎﻥ ﺷﺎﻫﺪ ﻗﺎﺋﻢ ﻧﻮﻉ ﺑﺸﺮﻯ،ﺁﻧﻬﻢ ﺍﺯ ﻃﺮﻳﻖ ﺳﻠﻮﻙ ﺷﻬﻮﺩ ﻣﺤﻤﺪﻯ کلاس آخر سلوک الهی بشری .ﻭ ﻫﺮ ﻳﻚ ﺍﺯ ﺩﻳﺪﻫﺎﻯ ﺫﻫﻨﻰ،ﺧﺎﺹ ﻓﺮﺩ ﻣﻨﺤﺼﺮ ﺑﺨﻮﺩ ﻭﻏﻴﺮ ﺗﮑﺮﺍﺭﻯ ﺍﺳﺖ. ﻭ ﺍﻳﻨﻬﻢ ﻧﺘﻴﺠﻪ ﻧﻔس ﺁﻟﻮﺩﻩ ﻭﻓﺼﻞ ﻧﻮﻋﻰ ﺑﺸﺮﻯ ﻫﺮ ﺷﺨﺺ ﺍﺳﺖ. ﻭ ﺗﻔﺎﻫﻢ ﻭ ﺗﻮﺍﻓﻖ ﻭ ﺍﺗﺤﺎﺩ ﻓﮑﺮﻯ ﻭ ﻋﻘﻴﺪﺗﻰ ﺍﻓﺮﺍﺩ ﻣﺤﺎﻝ ﺑﻨﻈﺮ ﻣﻴﺮﺳﺪ. ﮔﺮﭼﻪ ﺍﻧﮕﻴﺰﻩ ﻫﺎﻯ ﻣﻨﺤﺮﻑ ﻧﻔس ﺩﺭ ﺍﻓﺮﺍﺩ،ﺑﺎﻫﻢ ﻧﻮﻋﻰ ﺍﺗﺤﺎﺩ ﺩﺍﺭﻧﺪ. ﻳﻌﻨﻰ ﺗﻔﺎﻫﻢ ﮔﺮﻭﻫﻰ ﻳﺎ ﺍﻳﺪﺋﻮﻟﻮﮊﻳﮑﻰ ﻭ ﺣﺰﺑﻰ ﻭ ﻫﻢ ﻣﺴﻠﮑﻰ، ﮐﻪ ﻫﻴﭻ ﮐﺪﺍﻡ ﺣﻘّﺎﻧﻴّﺘﻰ ﻧﺪﺍﺭﻧﺪ، ﺟﺰ ﺍﺗﺤﺎﺩ ﻭ ﺷﺒﺎﻫﺖ ﺍﻓﺮﺍﺩ ﺁﻥ،ﺩﺭ ﺍﻧﮕﻴﺰﻩ ﻫﺎ ﻭ ﻋﻘﺪﻩ ﻫﺎﻯ ﻋﻤﺪﻩ ﻧﻔﻮس ﻨﻴﺴﺖ. ﻣﻌﻠﻮﻡ ﺍﺳﺖ ﮐﻪ ﻃﺒﻘﺎﺕ ﺍﺟﺘﻤﺎﻋﻰ ﻭ ﻃﺒﻘﺎﺕ ﺣﺮﻓﻬﺎﻯ ﻭ ﻃﺒﻘﺎﺕ ﻋﻠﻤﻰ ﻭ ﻓﮑﺮﻯ ﻭ ﺣﺰﺑﻰ ﻭ ﺳﻴﺎﺳﻰ ﻭ ﻏﻴﺮﻩ،ﻫﻤﻪ ﻧﺘﻴﺠﻪ ﺗﻔﺎﻭﺕ ﺩﺭ ﻋﻘﺪﻩ ﻫﺎ ﻭﻓﺼﻮﻝ ﻧﻮﻋﻰ ﺍﺳﺖ.ﻧﻪ ﭼﻮﻥ ﭼﻴﺰﻯ، ﻣﺎﻧﻨﺪ ﺫﺍﺕ ﺍﻳﺪﺋﻮﻟﻮﮊﻯ ﻳﺎﺭﻭش ﺒﺮﺭﺳﻰ ﻭ ﻏﻴﺮﻩ . ﺩﺭ ﮐﺎﻣﻠﺎﻥ ﺷﺎﻫﺪ ﻗﺎﺋﻢ،ﺁﻧﻘﺪﺭ ﺑﺎﻫﻢ ﺷﺒﺎﻫﺖ ﺍﻧﮕﻴﺰهﻫﺎ،ﻭ ﺷﺒﺎﻫت ﻤﺎﻫﻴّﺖ ﺭﻭﺣﻰ ﺩﺍﺭﻧﺪ، ﮐﻪ ﺩﺭﻙ ﺍﺧﺘﻠﺎﻑ ﺑﻴﻦ ﺁﻧﻬﺎ،ﺟﺰ ﺩﺭ ﺷﮑﻞ ﺁثاﺭ ﺗﻨﺰﻳﻞ ﺷﺪﻩ ﺁﻧﻬﺎ ﺩﻳﺪﻩ ﻧﻤﻴﺸﻮﺩ. ﻭﻫﺮﮔﺰ ﺯﻧﺪﻩ ﻫﺎ ﻭ ﻣﺮﺩﻩ ﻫﺎﻯ ﺁﻧﻬﺎ،ﺑﺎﻫﻢ ﺩﺷﻤﻨﻰ ﻧﺪﺍﺭﻧﺪ، ﺑﻠﮑﻪ ﻳﮑﺪﻳﮕﺮ ﺭﺍ ﺗﺄﻳﻴﺪ ﻣﻴﮑﻨﻨﺪ. ﺟﺎﻟﺐ ﺍﻳﻨﮑﻪ ﺑﺮﺣﺴﺐ ﻋﺎﺩﺗﻬﺎ ﻭ ﺗﻨﺒﻠﻴﻬﺎ ﻭ ﻏﺮﻭﺭ، ﻫﻴﭻ ﮐس ﻧﻴﺰ ﺣﺎﺿﺮﻧﻴﺴﺖ ﺑﻨﻔﻊ ﺩﻳﮕﺮﻯ ﺗﺮﻙ ﺍﻧﮕﻴﺰﻩ ﻭﻣﻨﺎﻓﻊ ﮐﻨﺪ. ﻫﻤﻪ ﻣﻦ ﻫﺴﺘﻨﺪ،ﻭ ﻧﻴﻢ ﻣﻦ ﺑﻴﻦ ﺁﻧﻬﺎ ﻧﻴﺴﺖ . ﻭﻟﻰ ﺳﺎﻟﮑﻰ ﮐﻪ ﺩﺭ ﺩﻭﺭﻩ ﺳﻠﻮﻙ ﺧﻮﺩ،ﺭﻳﺸﻪ ﺩﺍﺭﺗﺮﻳﻦ ﭼﻴﺰ ﺧﻮﺩﺭﺍ،ﺩﺭ ﺭﺍﻩ ﺧﺪﺍ ﺭﻫﺎ ﻣﻴﮑﻨﺪ، ﻳﻌﻨﻰ ﻫﻤﻴﻦ ﭘﻨﺪﺍﺭ ﻭﻧﻔس ﻭﺫﻫﻦ ﻫﻤﺮﺍﻩ ﻋﺸﻖ ﻭﺁﮔﺎﻫﻰ، ﮐﻪ ﻭﻗﺘﻰ ﺫﻫﻦ ﺳﺎﻟﻚ ﺧﺎﻟﻰ ﺷﺪ ﻭﺗﺨﻠﻴﻪ ﺩﺳت ﺪﺍﺩ،ﺁﻧﮕﺎﻩ ﺗﺤﻠیه ﺍﺯ ﭘﻴﺮ ﻧﻴﺰ ﮐﺎﺭﺳﺎﺯ ﺧﻮﺍﻫﺪ ﺑﻮﺩ. ﻭ ﺷﺎﻧس ﺷﻬﻮﺩ ﺍﻟﻬﻰ ﻭ ﺗﺠﻠﻴﻪ ﭘﻴﺶ ﻣﻴﺂﻳﺪ،ﮐﻪ ﺑﺮﺣﺴﺐ ﻣﺸﻴّﺖ ﺧﺪﺍ ﺍﺳﺖ،ﻭﻟﻰ ﺧﺪﺍﻭﻧﺪ ﻫﻢ ﺑﺨﻴﻞ ﻧﻴﺴﺖ. ﺍﻳﻦ ﻧﻘﺺ ﺗﺨﻠﻴﻪ ﻭﺗﺤﻠﻴﻪ ﺳﺎﻟﻚ ﺍﺳﺖ،که ﻤﻤﮑﻦ ﺍﺳﺖ ﺑﺘﺠﻠیه ﻨﺮﺳﺪ. ﻭﻟﻰ ﺍﺯ ﺣﻖ ﻧﮕﺬﺭﻳﻢ،ﻏﻴﺮ ﺳﺎﻟﻚ ﺍﮔﺮ ﺭﺍﻩ ﺧﺪﺍ ﺭﺍ ﻧﺎﺩﻳﺪﻩ ﺑﮕﻴﺮﺩ،ﻭ ﺑﺨﻮﺍﻫﺪ ﺍﻳﻦ ﺫﻫﻦ ﺁﻟﻮﺩﻩ ﻭ ( ﻣﻦ ) ﺍﻧﺘﺰﺍﻋﻰ ﮐﺎﺫﺏ ﺧﻮﺩﺭﺍ ﻧﻴﺰ ﺭﻫﺎ ﮐﻨﺪ، ﺁﻧﮕﺎﻩ ﺑﺎ ﻣُﺮﺩﻩ ﻓﺮﻗﻰ ﻧﺨﻮﺍﻫﺪ ﺩﺍﺷﺖ. ﻭ ﻟﺬﺍ ﺳﺎﻟﻚ ﻧﻴﺰ ﺩﺭ ﻧﻬﺎﻳﺖ ﺗﺨﻠﻴﻪ ﺧﻮﺩ،ﺑﺎ ﻣﺮﺩﻩ ﻓﺮﻕ ﺯﻳﺎﺩﻯ ﻧﺪﺍﺭﺩ.ﻭ ﺍﻳﻦ ﻫﻤﺎﻥ ﻣﺮﮒ ﻗﺒﻞ ﺍﺯ ﻣﺮﮒ ﺳﺎﻟﮑﺎﻥ، ﺳﻔﺎﺭﺵ ﺣﻀﺮﺍﺕ ﻋﻴﺴﻰ ﻭ ﻣﺤﻤﺪ ﺍﺳﺖ. ﻭ ﺷﻬﻮﺩ ﻧﻬﺎﺋﻰ ﻗﻄﻌﺎ ﻣﺮﺣﻠﻪ ﺑﻌﺪﺍﺯ ﺍﻳﻦ ﻧﻮﻉ ﻓﻨﺎﻯ ﺳﻠﻮﮐﻰ ﺍﺳﺖ. ﺷﺎﻫﮑﺎﺭ ﮐﺎﻣﻠﺎﻥ ﮐﻪ ﺟﺰ ﺑﺰﺭﮔﺎﻥ ﺗﺎﺭﻳﺦ ﻋﺮﻓﺎﻥ ﻧﻤﻰ ﺗﻮﺍﻧﻨﺪ ﺑﺎﺷﻨﺪ،ﺁﻧﺮﺍ ﺑﺎ ﺁﺯﻣﺎﻳش های ﺍﻟﻬﻰ ﺧﻮﺩ ﻧﺸﺎﻥ ﺩﺍﺩﻩ ﺍﻧﺪ. ﺍﻳﻦ ﻗﺎﻟﺐ ﺟﺒﺮﻯ ﺫﻫﻦ ﺩﺭ ﻏﻴﺮ ﺳﺎﻟﮑﺎﻥ،ﺩﺭ ﻭﺍﻗﻊ ﺭﺣﻤﺘﻰ ﺍﺯ ﺧﺪﺍ ﺑﺮﺍﻯ ﺍﺩﺍﻣﻪ ﺣﻴﺎﺕ ﻓﺮﺩﻯ ﻭ ﺍﺟﺘﻤﺎﻋﻰ ﺁﻧﻬﺎ ﺍﺳﺖ . ﻭﻟﻰ ﺿﻤﻨﺎ ﻋﻠّﺖ ﮐﺎﺭﻣﺎﺳﺎﺯﻯ ﻭ ﻗﻬﻘﺮﺍ ﺭﻓﺘﻦ ﺁﻧﻬﺎ ﻧﻴﺰ ﺧﻮﺍﻫﺪ ﺑﻮﺩ. ﺗﺎ ﻋﺎﻗﻞ ﮐﺪﺍﻡ ﺭﺍﻩ ﺭﺍ ﺍﻧﺘﺨﺎﺏ ﮐﻨﺪ. ﺍﻳﻦ ﮐﺎﺩﺭ ﻭ ﻗﺎﻟﺐ ﺑﻴﻨی ﺬﻫﻦﻏﻴﺮ ﺳﺎﻟﮑﺎﻥ ﻧﺘﻴﺠﻪ ﻓﻌﺎﻟﻴّﺖ ﻭ ﺧﻴﺎﻧﺖ ﺣﺎﻓﻈﻪ ﺍﺳﺖ. ﻫﺮﭼﻪ ﺣﺎﻓﻈﻪ ﻗﻮﻯ ﺗﺮ،ﻓﮑﺮ ﻣﺎﺩﻳﺘﺮ ﻭ ﭘﻨﺪﺍﺭﮔﻮﻧﻪ ﺗﺮ ﺍﺳﺖ ﻭﻟﻰ ﺩﺭ ﺳﻠﻮﻙ ﺍﻟﻬﻰ ﻭ ﻣﺮﺣﻠﻪ ﻧﻬﺎﺋﻰ ﻓﻨﺎ، ﺍﺯ ﺣﺎﻓﻈﻪ ﭼﻴﺰﻯ ﺑﺎﻗﻰ ﻧﻤﻰ ﻣﺎﻧﺪ. ﺁﻧﮕﺎﻩ ﺍﺳﺖ ، ﮐﻪ ﺁﺧﺮﻳﻦ ﺯﻧﺠﻴﺮﻫﺎﻯ ﺍﺳﺎﺭﺕ ﻓﮑﺮﺑﺮﻳﺪﻩ ﻣﻴﺸﻮﺩ،ﻭ ﺷﻬﻮﺩ ﻭ ﺍﻟﻬﺎﻣﺎﺕ ﺍﻟﻬﻰ ﺩﺳﺖ ﻣﻴﺪﻫﺪ. ﺣﻘﺎﻳﻘﻰ که اﺻﺎﻟﺖ ﺩﺍﺭﻧﺪ، ﻭﻧﻮﺁﻭﺭﻳﻬﺎﻯ ﺗﺎﺭﻳﺨﻰ ﻫﺴﺘﻨﺪ. ﻭ ﻟﺬﺍ ﺣﻘﺎﻳﻖ ﻋﻠﻤﻰ ﻭ ﻣﻌﺮﻓﻰ،ﺩﺭ ﻣﻴﺎﻥ ﺍﺗﻢ ﻫﺎﻧﻬﻔﺘﻪ ﻧﻴﺴﺖ.ﺑﻠﮑﻪ ﺩﺭ ﻣﺮﺍﺗﺐ ﺍﺭﻭﺍﺡ ﻣﺪﺑّﺮ ﻭ ﺑﺮﺗﺮ ﺍﻟﻬﻰ،ﻭ ﺑﺸﮑﻞ ﮔﻨﺠﻴﻨﻪ ﺃﺯﻟﻰ ﻋﻠﻢ ﺍﻟﻬﻰ ﻧﻬﻔﺘﻪ ﺍﺳﺖ . ﻫﺮﭼﻪ ﺩﺭ ﺣﺎﻓﻈﻪ ﻫﺴﺖ،ﺩﺍﺩﻩ ﻫﺎﻯ ﺧﺎﺭﺟﻰ ﺍﺳﺖ.ﻭ ﺍﺯ ﺯﻣﺎﻥ ﮔﺬﺷﺘﻪ،ﻭ ﺣﺘﻰ ﺍﺯ ﺳﺮﻭﻳس ﺧﺎﺭﺝ ﺷﺪﻩ ﻭ ﮐﻬﻨﻪ،ﮐﻪ ﺑﻬﻴﭻ ﺩﺭﺩﻯ ﻫﻢ ﻧﻤﻰ ﺧﻮﺭﺩ . ﻭ ﺑﻰ ﺧﻮﺩ ﻧﺎﻡ ﺗﺠﺮﺑﻪ ﺷﺨﺼﻰ ﻭ ﻗﺒﻠﻰ ﻭ ﻓﻨّﻰ ﺑﺨﻮﺩ ﮔﺮﻓﺘﻪ ﺍﺳﺖ. ﺯﻳﺮﺍ ﺩﺭ ﻫﺮ ﺯﻣﺎﻥ ،ﺗﺠﺮبه هاﻯ ﺟﺪﻳﺪ ﺑﺎ ﺷﺮﺍﻳﻂ ﺟﺪﻳﺪ ﺧﺎﺹ ﺧﻮﺩ ﭘﻴﺪﺍ ﻣﻴﺸﻮﺩ ﻭ ﺗﺠﺎﺭﺏ ﮔﺬﺷﺘﻪ ﺩﺭ ﺑﺮﺍﺑﺮ ﺁﻧﻬﺎ ﮐﻬﻨﻪ ﺍﺳﺖ. ﻭﻟﻰ ﭼﻮﻥ ﻏﻴﺮ ﺳﺎﻟﮑﺎﻥ ﺑﺨﺼﻮﺹ ﻓﻠﺎﺳﻔﻪ ﻭ ﻋﻠﻤﺎ ﺍﻳﻦ ﺩﺍﺩﻩ ﻫﺎﻯ ﮐﻬﻨﻪ ﺣﺎﻓﻈﻪ ﺭﺍ،ﻣﻌﻴﺎﺭ ﻣﻘﺎﻳﺴﻪ ﻭ ﺍﺭﺯﻳﺎﺑﻰ ﻭ ﺳﻨﺠﺶ ﻗﺮﺍﺭ ﻣﻴﺪﻫﻨﺪ. ﻟﺬﺍ ﺁﻧﻬﺎ ﮐﻬﻨﻪ ﺭﺍ ﺩﺭ ﻟﺒﺎس ﻧﻮ ﻣﻰ ﺑﻴﻨﻨﺪ. ﺍﻣﺮﻭﺯ ﺭﺍ ﺩﺭ ﻗﺎﻟﺐ ﺩﻳﺮﻭﺯ،ﻭ ﺣﻘﻴﻘﺖ ﻭﺍﻗﻌﻴّﺎﺕ ﺭﺍ ﺩﺭﻫﻤﺎﻥ ﺑﺮﺩﺍﺷﺖ ﮐﻬنه ﻮ ﻗﺪﻳﻢ ﺫﻫﻦ ﻳﺎﻓته اﻧﺪ. ﺩﺭ ﺍﻳﻦ ﺣﺎﻓﻈﻪ ﮐﻬﻨﻪ ﻭ ﻣﺮﺩﻩ . ﻣﻌﻨﻰ ﻭﺍﻗﻌﻴّﺖ ﺭﺍ ﻧﻴﺰ ﮐﻬﻨﻪ ﻭ ﻣﺮﺩﻩ ﻣﻰ ﺑﻴﻨﻴﻢ . ﺣﺎﻓﻈﻪ ﺫﻫﻦ ﺧﻮﺩ ﺳﺮﺍﺳﺮ ﺍﻧﺘﺰﺍﻋﻰ ﺍﺳﺖ . ﻟﺬﺍ ﺭﺋﺎﻟﻴﺴﻢ ﺧﺎﺭﺝ ﺭﺍ ﻧﻴﺰ ﺍﻧﺘﺰﺍﻋﻰ ﻭ ﺫﻫﻨﻰ ﻣﻰ ﺑﻴﻨﻴﻢ.ﻭﻧﺎﻡ ﻭﺍﻗﻌﻰ ﻭ ﺑﻐﻠﻂ ﺭﻭﻯ ﺁﻥ ﻣﻰ ﮔﺬﺍﺭﻳﻢ . ﻭ ﺍﻳﻦ ﻫﻤﺎﻥ ﺍﺳﺘﺪﻟﺎﻟﻰ ﺍﺳﺖ،ﮐﻪ ﻋﺎﺭﻓﺎﻥ ﮐﺮﺩه اﻧﺪ.ﮐﻪ ﻣﻴﮕﻮﻳﻨﺪ ﺟﺰ ﺧﺪﺍ ﭼﻴﺰﻯ ﺩﺭ ﻫﺴﺘﻰ ﻭﺟﻮﺩ ﻧﺪﺍﺭﺩ.ﻭ ﺍﺷﻴاء ﺟﺰ ﻭﻫﻤی ﺒﻴﺸﺘﺮﻧﻴﺴﺘﻨﺪ ،ﻭ ﭼﺮﺍ ﺑﻮﺩﻩ ﺑﺎﺷﻨﺪ؟ ﻣﺎ ﮐﻪ ﻭﺍﻗﻊ ﺁﻧﻬﺎ ﺭﺍ ﻧﺪﻳﺪه اﻳﻢ،که ﺨﻮﺩ ﺳﺮﺍﺳﺮ ﺻﻮﺭﺕ ذهنی ﺑﻴﺸﺘﺮ ﻧﻴﺴﺘﻨﺪ. ﻭﺣﺘﻰ ﻫﻴﻮﻟﺎ،ﮐﻪ ﺧﻮﺩ ﺳﺮﺍﺳﺮ ﺻﻮﺭﺗﻰ ﺑﻴﺸﺘﺮ ﻧﻴﺴﺖ. ﻣﻬﻤﺘﺮ ﺍﻳﻨﮑﻪ ، (ﺍﻳﻦ ﻭﺍﻗﻊ)ﺑﺮﺍﻯ ﺭﺳﻴﺪﻥ ﺑﺸﻬﻮﺩ ﻭ ﺣﻘﻴﻘﺖ ﺍﻟﻬﻰ،ﺑﺎﻳﺪ ﮐﻪ ﻃﺮﺩ ﮔﺮﺩﺩ. ﭘس ﺩﻳﮕﺮ ﺍﺯ ﻭﺍﻗﻊ ﻣﺎﺩﻯ ﭼﻪ ﻣﺎﻧﺪﻩ ﺍﺳﺖ؟ﮐﻪ ﺁﻧﺮﺍ ﭼﻮﻥ ﺧﺪﺍ ﺑﺪﺍﻧﻴﻢ،ﻭ ﺍﺯ ﺍﺻﺎﻟت ﻤﺎﺩﻩ ﺩﻡ ﺑﺰﻧﻴﻢ. ﻳﺎ ﺩﻝ ﺍﺯ ﺧﺪﺍ ﻭ ﺗﮑﺎﻣﻞ ﻣﻮﺭﺩ ﻫﺪﻑ ﻭﻓﻄﺮﺕ ﺭﻭﺡ،ﻭﻧﻪ ﺩﺭ ﺫﻫﻦ ﻭﺗﻦ ﻣﻰ ﺑﺮﻳﻢ،ﻭ ﺩﻝ ﺑﻤﺎﺩﻩ ﻣﻴﺴﭙﺎﺭﻳﻢ. ﺗﺎﺯﻩ ﻣﮕﺮ ﺑﻌﺪ ﺍﺯ ﺷﻬﻮﺩ ﻭ ﻧﺠﺎﺕ ﺷﻬﻮﺩﻯ ﻭ ﮐﻤﺎﻝ،ﺍﻳﻦ ﺩﻧﻴﺎ ﺭﺍ ﺍﺯ ﻣﺎ ﮔﺮﻓته اﻧﺪ؟ ﺗﻨﻬﺎ ﻗﺒﻞ ﺍﺯ ﺳﻠﻮﻙ،ﻣﺎﺩﻩ ﻭﺩﻧﻴﺎ ﻣﺎﻧﻊ ﺷﻬﻮﺩ ﻣﺎ ﻫﺴﺘﻨﺪ.ﻭﻟﻰ ﺍﻳﻦ ﻧﮑﺘﻪ ﮐﺎﻓﻰ ﺍﺳﺖ،ﮐﻪ ﺍﮔﺮ ﻭﺍﻗﻊ ﺧﺎﺭﺟﻰ ﻭﻣﺎﺩﻯ ﺫﻫﻨﻰ ﻧﺒﺎﺷﺪ، ﻗﻄﻌﺎ ﻣﻀﺮ ﺑﺘﮑﺎﻣﻞ ﻣﻴﺒﺎﺷﺪ. ﻭ ﻣﺎﺩﻩ ﻭ ﺩﻧﻴﺎ، ﻓﻘﻂ ﻣﻔﻴﺪ ﺗﺠﺴّﻢ ﺭﻭﺡ ﺩﺭ ﺗﻮﻟﺪﺍﺕ ﺩﻧﻴﺎ، ﻭ ﻟﺎﺯﻣﻪ ﻣﺮﺣﻠﻪ ﻃﻔﻮﻟﻴّﺖ ﺗﺎ ﺳﻄﺢ ﻋﻘﻠﻰ ﻭ ﺟﻤﻌﻰ،ﻧقشی ﭘﺎﻙ ﻭ ﻣﻘﺪّس ﺩﺍﺭﻧﺪ.ﻭﭘس ﺍﺯ ﺑﺎﺯﮔﺸﺖ ﮐﺎﻣﻠﻰ ﺑﺨﻠﻖ،ﻫﻤﭽﻨﺎﻥ ﻧﻘﺶ ﻣﻘﺪّس ﺳﺎﺯ ﺑﺮﺍﻯ ﻣﺎﺩﻩ ﻣﺤﻔﻮﻅ ﺍﺳﺖ،ﻭﻟﻰ ﺩﺭ ﺍﮐثرﻳّﺖ ﺍﻧﺴﺎﻧﻬﺎ ﮐﻪ ﻏﻴﺮ ﺳﺎﻟﮑﺎﻥ ﺑﺎﺷﻨﺪ،ﻣﺎﺩﻩ ﻭ ﺣﺎﻓﻈﻪ ﻭ ﻓﮑﺮ ﻣﺎﺩﻯ ﮐﺎﺭﺳﺎﺯ ﺗﮑﺎﻣﻞ ﻭ ﺳﻌﺎﺩﺕ ﻧﻴﺴﺖ ﺣﻘﻴﺮ ﻭ ﻣﻀﺮ ﻣﻴﺒﺎﺷﺪ. ﺑﺮﺍﻯ ﺍﻳﻨﮑﻪ ﻣﺎ ﺑﺘﻮﺍﻧﻴﻢ، ﺑﻴﻨﺸﻰ ﻧﻮ ﺑﻨﻮ ﺩﺍﺷﺘﻪ ﺑﺎﺷﻴﻢ،ﺭﺍﻩ ﺁﻥ ﻋﻠﻢ ﻭ ﻓﻠﺴﻔﻪ ﻧﻴﺴﺖ.ﮐﻪ ﺍﻳﻨﻬﺎ ﭼﻴﺰﻫﺎﻯ ﻣُﺮﺩه اﻯ ﻫﺴﺘﻨﺪ،ﮐﻪ ﺍﺯ ﻣﺮﺩﮔﺎﻥ ﺑﻤﺮﺩﮔﺎﻥ ﺯﻧﺪﻩ ﺭﺳﻴﺪﻩ.ﻳﺎ ﺍﺯ ﻣﺤﻘّﻘﺎﻥ ﻏﻴﺮ ﺳﺎﻟﻚ ﻋﻠﻤﻰ ﻭ ﻓﻠﺴﻔﻰ ﻭﻣﺬﻫﺒﻰ. ﺍﻣﺎ ﻋﺎﺭﻓﺎﻥ ﺍﻟﻬﻰ ﻭﻭﺍﺻﻠﺎﻥ ﻗﺎﺋﻢ ﺑﻄﺮﻳﻘﺖ ﺳﻠﻮﻙ ﻣﺤﻤﺪﻯ،ﺳﺮﺍﺳﺮ ﻧﻮﺑﻨﻮ ﺍﻟﻬﺎﻡ ﺩﺍﺭﻧﺪﻭ ﺯﻧﺪﻩ ﻫﺎﺋﻰ ﻫﺴﺘﻨﺪ،ﮐﻪ ﺣﻘﺎﻳﻖ ﺯﻧﺪه اﻯ ﺍﺯ ﺯﻧﺪه ﻫﺎﻯ ﺍﻟﻬﻰ ﻣﻴﮕﻴﺮﻧﺪ. ﺍﻳﻦ ﮐﺠﺎ ﻭﺁﻥ ﮐﺠﺎ؟ ﺍﻳﻨﮑﻪ ﮐﺴﻰ ﺑﺮﺍﻯ ﻣﺎ ﺁﺷﻨﺎ ﺍﺳﺖ،ﻭ ﺑﻌﺪ ﺍﺯ ﺳﺎﻟﻬﺎ ﺑﺎﺯ ﻫﻤﭽﻨﺎﻥ ﻣﻰ ﺷﻨﺎﺳﻴﻢ،ﺑﺨﺎﻃﺮ ﺍﻳﻦ ﺍﺳﺖ،ﮐﻪ ﺑﺤﺎﻓﻈﻪ ﻭ ﺑﺎﻳﮕﺎﻧﻰ ﺍﻣﻮﺍﺕ، ﺍﺯ ﺻﻮﺭ ﺫﻫﻨﻰ ﻣﺮﺍﺟﻌﻪ ﻣﻰ ﻧﻤﺎﺋﻴﻢ.ﻭ ﺍﺯ ﺷﺨﺺ ﻧﻴﺰ ﺟﺰ ﭼﻨﺪ ﻋﻠﺎﻣﺘﻰ ﮐﻠّﻰ ﺩﺭ ﺫﻫﻦ ﻧﮕﺎﻩ ﻧﺪﺍﺷته اﻳﻢ . ﭼﻮﻥ ﺍﻳﻦ ﻋﻠﺎﺋﻢ ثاﺑﺖ ﺑﺮﺍﻯ ﻣﺎ ﻣﻌﻴﺎﺭ ﺑﺎﺷﻨﺪ.ﻣﺎﻧﻨﺪ ﺧﺎﻝ ﺻﻮﺭﺕ ﻭ ﺭﻧﮓ ﭘﻮﺳﺖ ﻭﻣﻮ ﻭ ﻏﻴﺮﻩ،ﭘس ﺍﻳﻦ ﻫﻤﺎﻥ ﻓﻠﺎﻥ ﺷﺨﺺ ﺍﺳﺖ.ﻭ ﺑﺮﺣﺴﺐ ﺍﻳﻦ ﻣﻌﻴﺎﺭﻫﺎﻯ ثاﺑﺖ،ﺁﻥ ﺷﺨﺺ ﻧﻴﺰ ثاﺑﺖ ﺑﻨﻈﺮ ﻣﻴﺮﺳﺪ. ﺩﺭ ﺣﺎﻟﻴﮑﻪ ﺧﺪﺍ ﻣﻴﺪﺍﻧﺪ،ﭼﻪ ﺗﻐﻴﻴﺮﺍﺗﻰ ﺩﺭ ﺷﺨﺺ ﻣﻮﺭﺩ ﻧﻈﺮ ﮐﻪ ﭘﻴﺪﺍ ﻧﺸﺪﻩ.ﻭﻟﻰ ﻣﺎ ﺍﻧﺴﺎﻥ ﺟﺪﻳﺪ ﻭﺯﻧﺪﻩ ﺭﺍ،ﺑﺸﮑﻞ ﻫﻤﺎﻥ ﺍﻧﺴﺎﻥ ﻣﺮﺩﻩ ﮔﺬﺷﺘﻪ ﻳﮑﻰ ﻣﻴﺪﺍﻧﻴﻢ . ﺍﻳﻦ ﻣثاﻝ ﺯﻧﺪه اﻯ ﺍﺯﺗﻔﮑّﺮ ﻣﺎﺩﻯ ﻭ ﺫﻫﻨﻰ ﺍﺳﺖ . ﺍﻣﺎ ﮐﺎﻣﻠﺎﻥ ﺣﺘﻰ ﺑﺎ ﺩﻭﺳﺘﺎﻥ ﺧﻮﺩﺷﺎﻥ، ﺭﻭﻯ ﺍﺳﻢ ﻭ ﺻﻮﺭﺕ ﻭ ﻣﺸﺨﺼﺎﺕ ﺁﻧﻬﺎ ﺗﻮﺟّﻪ ﻧﺪﺍﺭﻧﺪ. ﺁﻧﻬﺎ ﺭﺍ ﺍﺯ ﻣﻔﺎﻫﻴﻢ ﻋﻘﻠﻰ ﻭ ﺑﺮﺩﺍﺷﺘﻬﺎﻯ ﻋﺮﻓﺎﻧﻰ ﻭ ﺷﻬﻮﺩ ﺍﻟﻬﻰ ﺁﻧﺎﻥ ﻣﻴﺸﻨﺎﺳﻨﺪ . ﻭ ﺍﻳﻦ ﺧﻴﻠﻰ ﻓﺮﻕ ﺍﺳﺖ،ﺑﻴﻦ ﺣﺎﻓﻈﻪ ﻏﻴﺮ ﺳﺎﻟﮑﻰ ﮐﻪ ﻗﺒﺮﺳﺘﺎﻥ ﺗﺼﻮﺭﺍﺕ ﻣﺮﺩﻩ،ﺑﺎ ﺣﺎﻓظه اﻯ ﺍﺯ ﮐﺎﻣﻠﺎﻥ ﺯﺍﻳﻨﺪﻩ ﻧﻮ ﺑﻨﻮ ﺍﺯ ﺍﻓﮑﺎﺭ ﺑﮑﺮ ﻭ ﻣﻔﺎﻫﻴﻢ ﻭ ﺣﻘﺎﻳﻖ ﻭ ﺍﺳﺮﺍﺭ .
ﻋﺎﻗﺒﺖ ﺻﺎﺣﺐ ﺗﻔﮑّﺮ ﺫﻫﻨﻰ،ﺍﻭﻝ ﺟﺪﺍﺋﻰ ﺍﺯ ﺩﻳﮕﺮﺍﻥ،ﺑﺎ ﺗﺼﻮﺭ ﺍﻳﻨﮑﻪ ﺧﻮﺩ ﺩﺭﺟﺎﻣﻌﻪ ﻫﺴﺖ.ﻭ ﺑﻌﺪ ﺟﺪﺍﺋﻰ ﺍﺯ ﺧﻮﻳﺸﺘﻦ ﻭ ﻓﺮﺍﺭ ﮐﺮﺩﻥ ﺍﺯ ﺧﻮﺩ . ﺍﻟﺒﺘﻪ ﺳﺎﻟﻚ ﺍﻟﻬﻰ ﻧﻴﺰ ﻇﺎﻫﺮﺍ ﺍﺯ ﺧﻮﺩﺵ ﻭ ﺍﺯ ﺩﻳﮕﺮﺍﻥ ﻓﺮﺍﺭ ﻣﻴﮑﻨﺪ،ﻭﻟﻰ ﺩﺭ ﻧﺘﻴﺠﻪ ﺑﺨﻮﺩ ﺟﺪﻳﺪﻯ ﺑﺮﺗﺮ ﻣﻴﺮﺳﺪ . ﻭ ﺍﮔﺮ ﺍﺯ ﺟﺎﻣﻌﻪ ﻓﺮﺍﺭ ﻣﻴﮑﻨﺪ، ﻭﻟﻰ ﺑﺎ ﺩﺳﺖ ﭘﺮ ﺑﺠﺎﻣﻌﻪ ﺑﺎﺯ ﻣﻴﮕﺮﺩﺩ . ﻳﮑﻰ ﻋﺰﻟﺘﻰ ﺑﻴﻤﺎﺭﮔﻮﻧﻪ،ﻭﻳﮑﻰ ﻋﺰﻟﺘﻰ ﺷﻔﺎﺑﺨﺶ. ﺩﻳﮕﺮﺍن ﺒﻘﻮﻝ ﻋﺎﺭﻓﻰ ﻭﻗﺘﻰ که ﺒﻤﺠﻠﺴی ﻤﻴﺮﺳﻴﺪ، ﻣﻴﮕﻔﺖ ﺑﻮﻯ ﮔَﻨﺪ (ﻣَﻦ) ﻣﻴﺂﻳﺪ. ﺯﻳﺮﺍ ﻣﻨﻴّﺖ ﮐﺎﺫﺏ،ﺩﺭ ﺑﺮﺍﺑﺮ ﺍﺻﺎﻟﺖ ﺍﻟﻬﻰ،ﮔﻨﺪﻯ ﺑﻴﺸﺘﺮﻯ ﻧﻴﺴﺖ.ﺿﻤﻨﺎ ﺍﮔﺮ ﺍﻋﺘﺮﺍﺿﻰ ﻣﻴﺸﺪ،ﻣﻴﮕﻔﺖ ﺍﺯ ﻣﻦ ﻳﺎ ﺧﻮﺩﺵ ﮔﻔﺘﻬﺎﻡ، ﻭﻧﻪ ﺗﻮ ﻳﺎ ﺷﻤﺎ. ﻫﻤﻴﻦ ﻃﺮﺯ ﻓﮑﺮ ﻣﺎﺩﻯ،ﻭ ﮐﺎﺭ ﺣﺎﻓﻈﻪ ﻭ ﺫﻫﻦ ﻏﻴﺮ ﺳﺎﻟﮑﺎﻥ، ﻫﻢ ﮐﻬﻨﻪ ﺍﺳﺖ ﻭ ﻫﻢ ﮐﻠﻴﺸﻬﺎﻯ ﻭ ﺑﺎﺻمه ای ﻮ ﻣﻴﮑﺎﻧﻴﮑﻰ ﺍﺳﺖ. ﻋﺎﺩﺗی ﺪﺭ ﺍﺭﺯﻳﺎﺑﻰ ﻭﺑﺮﺩﺍﺷﺖ ﻭ ﻓﻬم کلیشه ای . ﻧﻈﺎﻣﻴﺎﻥ ﺩﺭ ﺯﻧﺪﮔﻰ ﺧﺎﻧﻮﺍﺩﮔﻰ ﻧﻴﺰ،ﺭﻭﺵ ﻭ ﺑﺮﺩﺍﺷﺖ ﻧﻈﺎﻣﻰ ﺩﺍﺭﻧﺪ. ﻫﻨﺮﻣﻨﺪﺍﻥ ﻫﻢ ﺩﺭ ﮐﺎﺭ ﺟﺪﻯ ﺧﻮﺩ،ﻫﻨﺮﻣﻨﺪﺍﻧﻪ ﻋﻤﻞ ﻣﻴﮑﻨﻨﺪ.ﻭﻫﺮ ﺣﺮفه اﻯ ﺍﺧﻠﺎﻕ ﻣﺨﺼﻮصی ﺮﺍ ﺩﺍﺭﺩ.ﺯﻳﺮﺍ ﻋﺎﺩﺕ ﮐﺮﺩﻩ،ﮐﻪ ﭼﻨﻴﻦ ﮐﻠﻴﺸﻬﺎﻯ ﻓﮑﺮ ﮐﻨﺪ.ﻭ ﺍﻣﻮﺭ ﺭﺍ ﺑﺎﺍﻳﻦ ﻃﻮﺭ ﻣﻌﻴّﻦ ﺑﺒﻴﻨﺪ. ﺍﻧﺴﺎﻥ ﺩﺭ ﺻﻮﺭتی که ﮔﺮﻓﺘﺎﺭ ﺣﺎﮐﻤﻴّﺖ،ﻫﻮﻳّﺖ ﻓﮑﺮﻯ ﻏﻴﺮ ﺍﻟﻬﻰ ﺑﺎﺷﺪ، ﻋﻤﻠﺎ ﺁﮔﺎﻫﻰ ﻭ ﺁﺯﺍﺩﻯ ﻧﺪﺍﺭﺩ. ﻭ ﺑﺎﻳﻦ ﻣﻔﻬﻮﻡ ﻧﻴﺴﺖ،ﮐﻪ ﺗﺮﻙ ﺍﻳﻦ ﻣﺎﻫﻴّﺖ ﻓﮑﺮﻯ،ﺣﺼﻮﻝ ﺁﮔﺎﻫﻰ ﺣﻘﻴﻘﻰ ﻭ ﺁﺯﺍﺩﻯ ﻭﺍﻗﻌﻰ ﺍﺳﺖ . ﺯﻳﺮﺍ ﺳﺎﻟﮑﺎﻥ ﭼﻨﻴﻦ ﻣﻴﮑﻨﻨﺪ.ﻭ ﺍﺯ ﻣﻦ ﻣﻮﺟﻮﺩ ﺧﻮﺩ ﻓﺮﺍﺭ ﻣﻴﮑﻨﻨﺪ. ﻭﻟﻰ ﺣﺼﻮﻝ ﺷﻬﻮﺩ ﻭﻣﻦ ﺑﺮﺗﺮ،ﺑﺴﺘﻪ ﺑﻤﺸﻴّﺖ ﺍﻟﻬی اﺳﺖ.ﮐﻪ ﭘس ﺍﺯ ﺗﺨﻠیه ها ﻭﺗﺤﻠﻴﻪ ﻫﺎ،ﺩﺭ ﺣﺪّ ﮐﻔﺎﻳﺖ ﺍﺯ ﻧﻈﺮ ﺩﺍﻭﺭﻯ ﺍﻟﻬﻰ،ﺁﻧﮕﺎﻩ ﺗﺠﻠیه ها ﻭ ﻋﻠﺎﺋﻢ ﺭﺿﺎﻯ ﺍﻟﻬﻰ ﺩﺳﺖ ﻣﻴﺪﻫﺪ ﻭ ﻇﻬﻮﺭ ﻣﻴﮑﻨﻨﺪ. ﻭﻫﻤﻪ ﺳﺮﺍﺳﺮ ﺃﺳﻴﺮ ﻃﻠﺴﻢ. ﻟﺬﺍ ﻃﻔﻞ ﻧﻴﺰ ﮐﻪ ﻫﻮﻳّﺘﻰ ﻓﮑﺮﻯ ﻧﺴﺒﻰ ﺩﺍﺭﺩ، ﺑﺎﺯ ﺁﮔﺎﻫﻰ ﺍﺯ ﺁﺯﺍﺩﻯ ﻧﺪﺍﺭﺩ. ﺟﺒﺮ ﺫﺍﺗﻰ ﻳﺎ ﺟﺒﺮ ﻃﺒﻴﻌﻰ ﻭ ﻣﺤﻴﻄﻰ ﻫﺴﺘﻨﺪ. ﻭ ﮔﺮﭼﻪ ﻫﻨﻮﺯ ﻧﻴﺰ ﺁﮔﺎﻫﻰ ﻭ ﺁﺯﺍﺩﻯ ﮐﺎﻣﻞ ﺷﺎﻫﺪ،ﺑﺎﺯ ﻫﻢ ﺟﺒﺮ ﻏﺎﺋﻰ ﺍﻟﻬﻰ ﺍﺳﺖ. ﻭﻟﻰ ﺗﻨﻬﺎ ﺁﺯﺍﺩﻯ ﺍﺳﺖ،ﮐﻪ ﺑﺮﺍﻯ ﺑﺸﺮ ﻭﺟﻮﺩ ﺩﺍﺭﺩ.ﻭ ﻫﻤﺎﻥ ﺗﺮﻙ ﺁﺯﺍﺩﺍﻧﻪ ﺁﺯﺍﺩﻯ ﺩﺭﺳﻠﻮﻙ ﺑﻮﺩﻩ.ﺑﻘیه ﺒﺎﺧﺪﺍ ﺍﺳﺖ.ﻭ ﺍلاّ ﻫﻤﻪ ﭼﻴﺰ ﺩﺭ ﺟﺒﺮ ﻃﺒﻴﻌﻰ ﺍﺳﺖ،ﮐﻪ ﺁﻧﻬﻢ ﺩﺭ ﺩﺳﺖ ﺧﺪﺍﻭﻧﺪ ﺍﺳﺖ . ﺍﻧﺴﺎﻥ ﺍﺣﺴﺎس ﺁﺯﺍﺩﻯ ﻣﻰ ﮐﻨﺪ،ﻭ ﺗﻨﻬﺎ ﻫﻤﻴﻦ ﻧﺸﺎﻧﻪ ﺍﺧﺘﻴﺎﺭ ﺩﺭ ﺍﻧﺴﺎﻥ و ﮐﺎﺭﺳﺎﺯ ﺍﺳﺖ. ﺟﺎﻟب اﻳﻨﮑﻪ ﺑﺎﺯﻫﻢ ﻏﻴﺮ ﺳﺎﻟﻚ ﺁﺯﺍﺩﺍﻧﻪ ﺁﺯﺍﺩﻯ ﺧﻮﺩﺭﺍ ﺩﺭ ﺍﺧﺘﻴﺎﺭ ﻃﺒﻴﻌﺖ ﺷﺨﺼﻰ ﺧﻮﺩ، ﻭ ﻳﺎ ﻃﺒﻴﻌﺖ ﻭ ﺩﻧﻴﺎ ﻣﻰ ﮔﺬﺍﺭﺩ. ﺍﻣﺎ ﺳﺎﻟﻚ ﻧﻴﺰ ﺁﺯﺍﺩﺍﻧﻪ،ﺧﻮﺩ ﺭﺍ ﺩﺭ ﺍﺧﺘﻴﺎﺭ ﺧﺪﺍ،ﺩﺭ ﺗﺴﻠﻴﻢ پیر ﻗﺮﺍﺭ ﻣﻴﺪﻫﺪ. ﺍﻳﻦ ﺩﺭﻫﺮﺣﺎﻝ ﺷﺄﻥ ﻭ ﻣﻘﺎﻡ ﺗﮑﺎﻣﻠﻰ ﺭﻭﺡ ﺷﺨﺺ ﺍﺳﺖ. ﮐﻪ ﺭﻭﺡ ﺗﻤﺎﻳﻞ ﺑﭙﺬﻳﺮﻓﺘﻦ ﺟﺒﺮﺍﻟﻬﻰ ﻳﺎﺟﺒﺮ ﻃﺒﻴﻌﻰ ﻳﺎﺟﺒﺮ ﺫﺍتی ﺒﺮﺍﻯ ﺑﻮﺩﻥ ﻳﺎ ﺗﮑﺎﻣﻞ ﺩﺍﺭﺩ. ﺍﻧﺘﺨﺎﺏ ﺑﻴﻦ ﺩﻭ ﭼﻴﺰ، ﻧﻴﺰ ﺩﺭ ﻭﺍﻗﻊ ﺟﺒﺮ ﺍﺳﺘﮑﻪ ﺍﺧﺘﻴﺎﺭ ﻭﺍﻗﻌﻰ ﻧﻴﺴﺖ. ﺍﻳﻦ (ﺍﻧﺘﺨﺎﺏ ﺃﺣﺴﻦ، ﻳﺎ ﺍﻧﺘﺨﺎﺏ ﺃﻫﻮَﻥ ﺍﻟﺸﺮّﻳﻦ) ﺗﻨﻬﺎ ﻣﻮﺭﺩ ﺗﻮﺍﻧﺎﺋﻰ ﻓﺮﺩ ﺩﺭ ﺍﻧﺘﺨﺎﺏ ﺍﺳﺖ. ﭘس ﺣﻔﻆ ﻣﻦ ﻓﻌﻠﻰ ﻭ ﻫﻮﻳﺖ ﺭﻭﺍﻧﻰ،ﻳﺎ ﻫﻮﻳﺖ ﻓﮑﺮﻯ ﻭ ﺫﻫﻨﻰ ﺧﻮﺩ،ﻭﻳﺎ ﺗﺮﻙ ﺁﻥ،ﻫﺮﺩﻭ ﺑﺎﺯ ﺍﺯ ﺗﺼﻤﻴﻢ ﻫﻤﻴﻦ ( ﻣﻦ) ﺍﺳﺖ. ﮐﻪ ﺍﮐثرﺍ ﺑﺒﻘﺎﻯ ﺩﺭ ﻭﺿﻊ ﻣﻮﺟﻮﺩ ﺧﻮﺩ ﺭﺃﻯ ﻣﻴﺪﻫﻨﺪ.ﻣﮕﺮ ﺁﻧﮑﻪ ﺭﺍ ﮐﻪ ﺧﺪﺍ ﮐﻤﻚ ﮐﻨﺪ،ﻭ ﺑﺎ ﮐﺸﺶ ﺧﻮﺩ ﻭﺍﺟﺘﺒﺎی اﻳﻦ ( ﻣﻦ) ﺗﻌﻠﻴﻢ ﻣﻴﮕﻴﺮﺩ، ﮐﻪ ﺍﻳﻦ ( ﻣﻦ ) ﺑﺎﻗﻰ ﻧﻤﺎﻧﺪ،ﻭ ﻣﻨﻰ ﺩﻳﮕﺮ ﻭ ﺑﺮﺗﺮ ﮔﺮﺩﺩ.
ﭘس ﻣﻴﺒﻨﻰ ﻓﺮﺯﻧﺪﻡ،ﮐﻪ ﻣﻦ ﺧﻮﺩﻡ ﻫﻢ ﻧﻴﺴﺘﻢ . ﻳﺎ( ﻣﻦ) ﻣﻦ ﻫﻨﻮﺯ ﻃﻔﻞ ﻭ (ﻣﻨﻰ) ﺣﻴﻮﺍﻧﻰ ﺩﺍﺭﻡ. ﻭ ﻳﺎ ﺑﺎﻳﺪ ﺑﮑﻠّﻰ ﺑﺪﻭﻥ( ﻣﻦ) ﻭ ﻳﺎ ﺩﺍﺭﺍﻯ ﻣﻨﻰ ﺑﺎﻃﻞ ﻭ ﻭﻫﻤﻰ ﭼﻮﻥ ﻏﻴﺮ ﺳﺎﻟﮑﺎﻥ،ﻣﻨﻰ ﺷﻴﻄﺎﻧﻰ ﺩﺍﺭﻡ .ﻭ ﻳﺎ ﺑﺎﻟﺄﺧﺮﻩ ﻭﺍﺻﻞ ﻗﺎﺋﻢ ﺑﺎﺷﻢ،ﻭﻣﻨﻰ ﺍﻟﻬﻰ ﺩﺍﺷﺘﻪ ﺑﺎﺷﻢ. ﺭﺍﺳﺖ،ﺑﮕﻮ ( ﻣﻦ ) ﺗﻮ ﺍﺯ ﮐﺪﺍﻡ ﺍﺳﺖ ؟ ﻭ ﺍﮔﺮ ﻧﻤﻴﺪﺍﻧﻰ،ﺑﺄﻫﻞ ﺫﮐﺮ ﻣﺮﺍﺟﻌﻪ ﮐﻦ.ﮐﻪ ﺩﺭ ﻫﻤﺎﻥ ﻟﺤﻈﻪ ﺍﻭﻝ ﺑﺘﻮ ﺧﻮﺍﻫﻨﺪ ﮔﻔﺖ،ﮐﻪ ﮐﺪﺍﻡ ﻳﻚ ﺍﺯ ﺁﻧﻬﺎ ﻫﺴﺘﻰ. ﻳﻌﻨﻰ ﺁﻳﺎ ﻭﺍﻗﻌﺎ ﻫﺴﺘﻰ ﻳﺎ ﻧﻴﺴﺘﻰ ﻭﻳﺎ ﻭﻫﻢ ﻣﻴﺒﺎﺷﻰ؟ ﮐﻪ ﺑﻨﻈﺮ ﻣﻦ ﻧﻴﺴﺖ ﺑﻮﺩﻥ ﺣﻴﻮﺍﻧﻰ،ﺧﻴﻠﻰ ﺑﺮ ﻭﻫﻤﻰ ﺑﻮﺩﻥ ﻫﺴﺘﻰ ﻏﻴﺮﺳﺎﻟﮑﺎن ﺸﺮﺍﻓﺖ ﺩﺍﺭﺩ. ﻭﻫﺴﺖ ﻭﺍﻗﻌﻰ ﺃﻫﻞ ﺳﻠﻮﻙ،ﮐﻪ ﺩﻳﮕﺮ ﻧﻴﺎﺯ ﺑﺴﺘﺎﻳﺶ ﻭ ﮔﻔﺘﻦ ﻧﺪﺍﺭﺩ . ﺍﻧﺴﺎﻥ ﺫﻫﻨﻰ ﺩﻳﮕﺮ ﺁﺯﺍﺩ ﻧﻴﺴﺖ.که ﺪﺭ ﺟﺒﺮ ﺫﺍﺗﻰ ﮊﻧﺘﻴﮑﻰ ﺭﻭﺍﻥ ﺧﻮﺩ ﮔﺮﻓﺘﺎﺭﻣﻴﺒﺎﺷﺪ.ﻭﻭﻗﺘﻰ ﺍﺧﺘﻴﺎﺭﻯ ﻣﻴﮑﻨﺪ،ﺍﻳﻦ ﻧﻔس ﻭ ﻋﻘﺪهﻫﺎ ﻭ ﺍﻧﮕﻴﺰﻩ ﻫﺎ،ﻭ ﺗﺼﻮﺭﺍﺕ ﻏﻠﻂ ﻭ ﺷﻬﻮﺕ ﻫﺎ ﻭﺗﻤﺎﻳﻠﺎﺕ ﺍﻭ ﻫﺴﺘﻨﺪ ﮐﻪ ﺍﻧﺘﺨﺎﺏ ﻣﻴﮑﻨﺪ. ﻋﺠﻴﺐ ﺍﺳﺖ،ﮐﻪ ماﻣﺴﺌﻮﻝ ﺍﻧﺘﺨﺎب ﭽﻪ ﻧﺎﮐﺴﺎﻧﻰ ﻫﻢ ﻫﺴﺘﻴﻢ . ﺍﻣﺎ ﮐﺎﻣﻠﺎﻥ ﻧﻴﺰ ﺍﺧﺘﻴﺎﺭﻯ ﻧﺪﺍﺭﻧﺪ،ﻭﻧﻴﺰ ﻫﺮﭼﻪ ﻣﻌﺸﻮﻕ ﺍﻟﻬﻰ ﺑﺨﻮﺍﻫﺪ ﻫﻤﺎﻥ ﻣﻴﮑﻨﻨﺪ. ﻭ ﻣﺴﺌﻮﻝ ﺑﻮﺩﻥ ﮐﺎﻣﻠﺎﻥ،ﺩﺭ ﺑﺎﺭﻩ ﺍﻋﻤﺎﻟﻰ ﮐﻪ ﻣﺮﺍﺗﺐ ﺍﻟﻬﻰ ﺍﺯ ﻃﺮﻳﻖ ﻭلیّ کاﻣﻞ ﺩﺳﺘﻮﺭ ﺩﺍﺩه اﻧﺪ،ﺩﻳﮕﺮ ﻣﺴﺌﻮﻟﻴّﺘﻰ ﻧﻴﺴﺖ.ﺍﻳﻦ ﻫﻤﺎﻥ ﻣﻌﺼﻮﻣﻴّﺖ ﻭ ﺑﻰ ﮔﻨﺎﻫﻰ ﮐﺎﻣﻠﺎﻥ ﺍﺳﺖ.ﻭﺑﺎ ﺷﻬﻮﺩ ﻧﻬﺎﺋﻰ ﻭ ﻧﺠﺎﺕ،بقول پیامبر، ﺟﻬﻨّﻢ ﺑﺮ ﻭﺍﺻﻠﺎﻥ ﺣﺮﺍﻡ ﺍﺳﺖ.ﻭ ﺣﺘﻰ ﺧﺪﺍﻭﻧﺪ ﻧﻴﺰ ﺯﻳﺮ ﻗﻮﻝ ﺧﻮﺩ ﻧﻤﻰ ﺯﻧﺪ. ﺑﺮﺍﻯ ﺍﻳﻦ ﻋﺪﻩ ﻫﺮ ﺭﻭﺯ ﻫﺰﺍﺭﺍﻥ ﻣﻠﺎﺋﻚ ﺭﺣﻤﺖ ﻭ ﻋﻘﻞ ﻭ ﺳﺮﻭﺭ ﺩﻳﺪﺍﺭ ﮐﻨﻨﺪﻩ ﺩﺍﺭﻧﺪ.ﻭ ﺑﺎ ﻫﻔﺘﺎﺩ ﻫﺰﺍﺭ ﺁﻧﻬﺎ ﺑﺮﺍﻯ ﮐﺎﻣﻞ ﻧﻤﺎﺯ ﻭ ﺩﻋﺎ ﻣﻴﮑﻨﻨﺪ. ﻣﮕﺮ ﻣﻤﮑﻦ ﺍﺳﺖ ﻣﻠﺎﺋﻚ ﺑﺮﺍﻯ ﺻﺎﺣﺐ ﻧﻔس ﺷﻴﻄﺎﻧﻰ ﻭ ﺷﻬﻮﺕ ﺭﺍﻥ ﺩﻋﺎ ﺑﮑﻨﺪ . ﺑﻰ ﭼﺎﺭﻩ ﺟﻮﺍﻥ ﺑﺎﻟﻎ،ﻧﻪ ﻓﺎﻋﻠﻬﺎﻯ ﺗﺤﻤﻴﻠﻰ ﺩﺭﻭﻥ ﻧﻔس ﺧﻮﺩ ﺭﺍ ﻣﻰ ﺷﻨﺎﺳﻨﺪ،ﺗﺎ ﺁﻧﻬﺎ ﺭﺍ ﺭﺩ ﮐﻨﺪ، ﻭ ﻧﻪ ﻗﺪﺭﺗﻰ ﺑﺮﺍﻯ ﺍﻧﺪﻳﺸﻪ ﺩﻳﮕﺮﻯ ﺩﺍﺭﺩ. ﺣﺎﻝ ﺟﺰ ﺍﻳﻦ ﭘﻴﺮﺍﻥ ﻃﺮﻳﻘﺖ ﻭﻭﺍﺻﻠﺎﻥ ﺣﻘﻴﻘﺖ ﺭﺍ ﻤﻰ ﺑﻴﻨﻴﻢ،ﮐﻪ ﺑﺎ ﺧﻮﻥ ﺩﻝ ﻭ ﺗﻨﺰﻳﻞ ﻋﻘﻠﻰ ﻣﻨﺎﺳﺐ ﺳﺎﻟﻚ،ﻭ ﺑﻘﺼﺪ ﺑﻴﺪﺍﺭ ﮐﺮﺩﻥ ﺍﻳﻦ ﺟﻮﺍﻥ ﺑﻰ ﮔﻨﺎﻩ ﻭ ﺑﻰ ﭘﻨﺎﻩ ﺩﺭ ﺗﻠﺎﺷﻨﺪ. ﭘس ﻓﺮﺯﻧﺪﻡ ﻏﻔﻠﺖ ﻧﮑﻦ . ﺍﻳﻦ ﺩﻭ ﺭﺍﻩ ﺭﺍ ﺩﺭ ﭘﻴﺶ ﺩﺍﺭﻯ،ﻳﺎ ﺩﮔﺮﮔﻮﻧﻰ ﺑﺒﺎﻟﺎ ﺭﻓﺘﻦ،ﻳﺎ ﺩﮔﺮﮔﻮﻧﻰ ﺑﻘﻬﻘﺮﺍ ﺷﺪﻥ . ﺍﻳﻦ ﭼﻨﻴﻦ ﺟﻮﺍﻥ ﺑﻴﭽﺎﺭﻩ،ﺟﺰ ﮐﻮﺭ ﺑﻰ ﮔﻨﺎﻫﻰ ﺑﻴﺶ ﻧﻴﺴﺖ.ﻭ ﻟﺬﺍ ﺷﺎﻳﺴﺘﻪ ﺻﺒﺮ ﻭ ﺭﺣﻤﺖ ﺧﺪﺍﻭﻧﺪ،ﻭﮐﻠﻴّﻪ ﻣﺮﺍﺗﺐ ﻭﺳﺎﺋﻂ ﺍﻟﻬﻰ ﻣﻴﺒﺎﺷﺪ . ﭘس ﺩﻳﮕﺮ ﺧﻮﺩ ﺩﺍﻧﻰ!!