M007

ﻓﻠﺴﻔﻪ ﺍﺭﺯﺷﻬﺎﻯ ﺑﻰ ﺍﺭﺯﺵ،ﻭ ﻟﻄﻤﻪ ﺁﻥ ﺑﺮﻭﺡ

ﻣﺎ ﺳﻪ ﻧﻮﻉ ﺯﻧﺪﮔﻰ ﺩﺍﺭﻳﻢ . ﻳﮑﻰ ﺑﺎ ﺧﻮﺩﻣﺎﻥ ﺫﻫﻨﻰ،ﻭ ﻳﮑﻰ ﺑﺎ ﺟﺎﻣﻌﻪ ﻭﺍﻗﻌﻰ،ﻭ ﻳﮑﻰ ﺑﺎ ﺧﺪﺍﻳﻤﺎﻥ ﺩﺭ ﻳﻚ ﻭﺣﺪﺕ ﻭﺟﻮﺩ ﻭ ﮐﻞّ ﻃﺒﻴﻌﻰ. ﺍﻃﻔﺎﻝ ﺑﻴﺸﺘﺮ ﺩﺭ ﺟﺎﻣﻌﻪ ﻣﻴﺨﻮﺍﻫﻨﺪ ﺯﻧﺪﮔﻰ ﮐﻨﻨﺪ. ﻭﻏﻴﺮ ﺳﺎﻟﮑﺎﻥ ﺩﺭ ﺫﻫﻨﻴّﺎﺕ، ﺧﻮﺩ،ﻭﺳﺎﻟﮑﺎﻥ ﻭﮐﺎﻣﻠﺎﻥ ﺩﺭ ﺧﺪﺍ ﺯﻧﺪﮔﻰ ﺣﻘﻴﻘﻰ ﻣﻴﮑﻨﻨﺪ. ﻣﻨﺸﺄ ﭘﻴﺪﺍﻳﺶ ﺯﻧﺪﮔﻰ ﺫﻫﻨﻰ، ﺍﺭﺯﺷﻬﺎﻯ ﺟﺎﻣﻌﻪ ﻭ ﻋﻘﻞ ﺟﻤﻌﻰ ﻣﻴﺒﺎﺷﺪ. ﺩﺭ ﻫﺮ ﺣﺮﮐﺘﻰ ﻭﺍﺯ ﻫﺮ ﭘﺪﻳﺪﻫﺎﻯ،ﻣﺎ ﻓﻮﺭﺍ ﺁﻧﺮﺍ ﺗﻔﺴﻴﺮ ﻭ ﺍﺭﺯﻳﺎﺑﻰ ﻣﻴﮑﻨﻴﻢ . ﻣﻌﻴﺎﺭ ﺍﻳﻦ ﺍﺭﺯﺷﻴﺎبی ﻨﻴﺰ ﺑﺮﺣﺴﺐ ﻋﻘﻞ ﺧﻮﺩ ﻣﺎ،ﻭ ﺷﺄﻥ ﻣﻘﺎﻡ ﺗﮑﺎﻣﻠﻰ ﻣﺎ ﺍﺳﺖ.ﻭ ﻋﻤﻠﺎ ﺗﺎ ﻗﺒﻞ ﺍﺯ ﺳﻠﻮﻙ ﻭﺗﺰﮐﻴﻪ ﻧﻔس ،ﻣﺎ ﺁﻟﻮﺩﻩ ﺑﻤﻌﻴﺎﺭﻫﺎﻯ ﺩﻳﮕﺮﺍﻥ ﻭ ﺟﺎﻣﻌﻪ ﻫﺴﺘﻴﻢ. ﻣﮑﺎﻧﻴﺰﻡ ﻭﺭﻭﺵ ﺍﻳﻦ ﺍﺭﺯﺷﻴﺎﺑﻰ ﻫﺎﻯ ﻣﺎ،ﺟﺴﺘﻦ ﺭﻭﺍﺑﻄﻰ ﺍﺳﺖ، ﮐﻪ ﻣﺎ ﺑﺮﺣﺴب ﻘﺪﺭت عقلی ﻭﻣﻘﺎﻡ ﺗﮑﺎﻣﻠﻰ روحی  ﺧﻮﺩ،ﺍﻳن ﺮﻭﺍﺑﻂ ﻓﻴﻤﺎ ﺑﻴﻦ ﺭﺍ ﭘﻴﺪﺍ ﻣﻴﮑﻨﻴﻢ. ﭼﻪ ﺭﻭﺍﺑﻂ ﮐﻤّﻰ ﻭ ﻫﺮﭼﻪ ﺑﻴﺸﺘﺮ،ﮐﻪ ﺗﺎ ﺑﻰ ﻧﻬﺎﻳﺖ ﻣﻴﺘﻮﺍﻧﺪ ﺯﻳﺎﺩ ﺑﺎﺷﺪ.ﻭﭼﻪ ﺭﻭﺍﺑﻂ ﻋﻤﻴﻖ ﺗﺮ ﮐﻴﻔﻰ،ﮐﻪ ﺑﻌﻮﺍﻟﻢ ﻭﺟﻮﺩﻯ ﻭ ﻋﻘﻠﻬﺎﻯ ﺑﺮﺗﺮ ﺗﺎ ﺧﺪﺍ ﻣﻴﺮﺳﺪ. ﭘس ﺑﺮﺍﻯ ﺍﻳﻦ ﺍﺭﺯﻳﺎﺑﻰ ﻗﺪﺭﺕ ﻋﻘﻠﻰ ﻣﺎ،ﺩﺭ ﺟﺴﺘﻦ ﺭﻭﺍﺑﻂ ﻭ ﺍﻧﺘﺨﺎﺏ ﻣﻌﻴﺎﺭﻫﺎﻯ ﺻﺤﻴﺢ،ﺑﺮﺍﻯ ﺑﺮﺭﺳﻰ ﺍﻳﻦ ﺭﻭﺍﺑﻂ،ﻭ ﺑﺎﻟﺄﺧﺮﻩ  انتخاب ﺭﻭﺵ ﺍﺟﺮﺍﺋﻰ ﺍﻳﻦ ﺍﺭﺯﻳﺎﺑﻰ،ﺑﺮﺣﺴب ﻤﻌﻴﺎﺭﻯ ﺍﺳﺖ ﮐﻪ ﺩﺭ ﻭﺍﻗﻊ ﻫﻤﺎﻥ ﮐﺎﺭ ﺗﻔﮑّﺮ ﻭﺫﻫﻦ ﻣﺎ ﺍﺳﺖ،ﺗﺎ ﺑﺎﺭﺯﺵ ﺑﺮﺳﺪ،ﮐﻪ ﭼﻪ ﭘﺪﻳﺪﻩ ﻭﮐﺎﺭﻯ ﺧﻮﺏ ﺍﺳﺖ،ﻳﺎ ﮐﺪﺍﻡ ﺧﻮﺏ ﺗﺮ ﻳﺎ ﺑﺪﺗﺮ . ﻭ ﺍﻳﻦ ﻫﻤﺎﻥ ﺯﻧﺪﮔﻰ ﺫﻫﻨﻰ ﻏﻴﺮ ﺳﺎﻟﮑﺎﻥ ﺍﺳﺖ.ﺩﺭ ﺍﻃﻔﺎﻝ ﺍﻟﺒﺘﻪ ﺍﻳﻦ ﺩﻧﻴﺎﻯ ﺫﻫﻨﻰ ﻣﻔﻴﺪ،ﻭﻟﻰ ﺩﺭ ﺑﺰﺭﮔﺴﺎﻟﺎﻥ ﻣﻀﺮ ﺍﺳﺖ . ﺯﻳﺮﺍ ﻧﻪ ﻓﺮﺩ ﻗﺪﺭﺕ ﻋﻘﻠﻰ ﮐﺎﻓﻰ،ﺑﺮﺍﻯ ﻫﺮﭼﻪ ﺑﻴﺸﺘﺮ ﺟﺴﺘﺠﻮﻯ ﮐﺮﺩﻥ ﺭﻭﺍﺑﻂ ﺭﺍ ﺩﺍﺭﺩ.ﻭﻧﻪ ﻣﻌﻴﺎﺭ ﺩﺭﺳﺘﻰ ﺑﺮﺍﻯ ﺍﺭﺯﻳﺎﺑﻰ،ﻭﻧﻪ ﺻﻠﺎﺣﻴّﺖ ﻟﺎﺯﻡ، ﺑﺮﺍﻯ ﺍﺟﺮﺍﻯ ﻫﺮ ﮔﻮﻧﻪ ﺍﺭﺯﻳﺎﺑﻰ را ﺩﺍﺭﺩ. ﺑﺮﺍﻯ ﻫﻤﻴﻦ ﮔﻮﻧﻪ ﺯﻧﺪﮔﻰ ﺫﻫﻨﻰ،ﻏﻴﺮ ﺳﺎﻟﮑﺎﻥ ﻗﻬﻘﺮﺍﺋﻰ ﺍﺳﺖ ﻭﺳﺮﺍﭘﺎ ﻭﻫﻤﻰ. ﺍﻣﺎ ﺍﮔﺮ ﻏﻴﺮﺳﺎﻟﮑﺎﻥ ﺑﺴﻠﻮﻙ ﺍﻟﻬﻰ،ﺗﺎ ﺷﻬﻮﺩ ﺗﺠﻠّﻴﺎﺕ ﻣﻴﺴّﺮﺍﻟﻬﻰ ﺑﭙﺮﺩﺍﺯﻧﺪ، ﻫﻢ ﻋﻘﻞ ﻟﺪﻧﻰ ﻟﺎﺯﻡ ﺭﺍ ﻣﻴﻴﺎﺑﻨﺪ،ﻭﻫﻢ ﻣﻌﻴﺎﺭهای اﻟﻬﻰ ﺧﻮﺍﻫﻨﺪ ﺩﺍﺷﺖ، ﻭﻫﻢ ﺑﻰ ﻃﺮﻓﻰ ﻭ ﺍﻧﺼﺎﻑ ﻭ ﻋﺪﺍﻟﺖ ﻭ ﺻﻠﺎﺣﻴّﺖ ﻟﺎﺯﻡ،ﺑﺮﺍﻯ ﺍﺟﺮﺍﻯ ﻫﺮ ﺍﺭﺯﻳﺎﺑﻰ، ﻭﺁﻧﮕﺎﻩ ﺁﻧﻬﺎ ﺍﺯ ﺯﻧﺪﮔﻰ ﺫﻫﻨﻰ،ﺑﺰﻧﺪﮔﻰ ﺣﻘﻴﻘﻰ ﻗﺪﻡ ﮔﺬﺍﺭﺩه اﻧﺪ . ﺍﻃﻔﺎﻝ ﻧﻴﺰ ﮐﻪ ﺩﺭ ﻭﺍﻗﻌﻴّﺖ ﺟﺎﻣﻌﻪ ﻭ ﺗﺸﻨﻪ ﺁﻥ ﻫﺴﺘﻨﺪ،ﺑﺎﻳﺪ ﻧﺨﺴﺖ ﺑﺠﺎﻣﻌﻪ ﺁﺷﻨﺎ ﺷﻮﻧﺪ،ﮔﺮﭼﻪ ﺁﻟﻮﺩﻩ ﺷﻮﻧﺪ.ﺗﺎ ﺑﻌﺪ ﺍﺯ ﺭﺳﻴﺪﻥ ﺑﺴﻄﺢ ﻋﻘﻞ ﺟﻤﻌﻰ ﺗﺰﮐﻴﻪ ﮐﺮﺩﻩ،ﺯﻧﺪﮔی اﺯ ﺁﻥ ﺑﺠﻮﻳﻨﺪ. ﺗﮑﺎﻣﻞ ﺍﻧﺴﺎﻥ ﻧﻴﺎﺯ ﺑﻬﺮ ﺳﻪ ﻧﻮﻉ ﺯﻧﺪﮔﻰ ﺭﺍ ﺩﺍﺭﺩ. ﺍﻭﻝ ﺯﻧﺪﮔﻰ ﺭﺋﺎﻟﻴﺴﻢ ﺍﺑﮋﮐﺘﻴﻮ ﺑﺮﺍﻯﺍﻃﻔﺎﻝ ﻭ ﺳﭙس ﺯﻧﺪﮔﻰ ﺍﻳﺪﺁﻟﻴﺴﻢ ﺳﺒﮋﮐﺘﻴﻮ ﺫﻫﻨﻰ،ﺑﺮﺍﻯ ﻏﻴﺮ ﺳﺎﻟﮑﺎﻥ،ﻭ ﺑﺎﻟﺄﺧﺮﻩ ﺯﻧﺪﮔﻰ ﻣﺘﺎﻓﻴﺰیکی اﻟﻬﻰ ﻭﺗﮑﺎﻣﻠﻰ،ﮐﻪ ﺭﺋﺎﻟﻴﺴم ﻮ ﺍﻳﺪﺁﻟﻴﺴﻢ ﻭﺍﻗﻌﻰ ﺍﺳﺖ. ﻳﺎ (ﻭﺍﻗﻌﻴّﺘﻰ ﺍﻳﺪﺁﻝ) ﺩﺭ ﺧﺪﺍ،ﮐﻪ ﻫﻤﺎﻥ ﻳﺎﻓﺘﻦ ﺷﻬﻮﺩ ﻭ ﻓﺼﻞ ﻧﻮﻋﻰ ﺑﺮﺗﺮ،ﻭﺩﺭﻙ ﺑﺮﺣﺴﺐ ﻋﻘﻞ ﻗﻮﻯ ﺗﺮ ﺍﺳﺖ.

     ﻋﻤﻠﺎ ﺩﺭ ﺯﻧﺪﮔﻰ ﺑﻴﺸﺘﺮ ﺑﻤﻌﺎﻧﻰ ﭘﺪﻳﺪه ﻫﺎ،ﻭ ﺍﺭﺯﺷﻬﺎﻯ ﺧﻮﺩﻣﺎﻥ ﺍﺯ ﺁﻧﻬﺎ ﭼﺴﺒﻴﺪه اﻳﻢ ﺗﺎ ﻭﺍﻗﻌﻴّﺖ ﻫﺎ. ﻭﻟﻰ ﺁﻳﺎ ﺍﻳﻦ ﮐﺎﺭ ﺍﺭﺯﻳﺎﺑﻰ،ﺿﺮﻭﺭﻯ ﻭ ﻟﺎﺯﻡ ﺍﺳﺖ؟ﻳﺎ ﺍﻳﻨﮑﻪ ﺯﺍﺋﺪ ﻭﻣﺰﺍﺣﻢ . ﺍﻳﻦ ﮐﺎﺭ ﺗﻔﺴﻴﺮ ﭘﺪﻳﺪه ﻫﺎ ﻭ ﺍﺭﺯﻳﺎﺑﻰ ﻓﻮﺭﻯ ﻭ ﺣﻘﻴﺮﺍﻧﻪ ﺁﻧﻬﺎ، ﻳﻚ ﺃﻣﺮ ﻃﺒﻴﻌﻰ ﻭ ﺍﺯ ﺷﺄﻥ ﻣﻘﺎﻡ ﻫﻤﻪ ﺍﺳﺖ. ﻭ ﺑﻨﻈﺮ ﻣﻦ ﺷﺄﻥ ﻣﻘﺎﻡ ﻫﺮ ﻣﻮﺟﻮﺩ ﺍﺳﺖ.ﻭ ﺣﺘﻰ ﺩﺭﮐﺎﻣﻠﺎﻥ ﺭﺳﻴﺪﻩ ﺑﺨﺪﺍ،ﭼﻮﻥ ﻭﺟﻮﺩ ﻣﺎ ﺩﺭ ﻫﺮ ﺳﻄﺢ ﻭﻣﻘﺎﻣﻰ ﺗﮑﺎﻣﻠﻰ ﮐﻪ ﺑﺎﺷﺪ،ﺣﻴﺎﺕ ﻭ ﻓﮑﺮ ﮐﺮﺩﻥ ﻫﻤﺮﺍﻩ ﺩﺍﺭﺩ . ﻭﻟﻰ ﺍﮔﺮ ﻣﺎ ﺍﻳﻦ ﻋﺎﺩﺕ ﺍﺭﺯﻳﺎﺑﻰ ﺭﺍ ﺩﻧﺒﺎﻝ ﮐﻨﻴﻢ، ﺑﺰﻧﺪﮔﻰ ﺫﻫﻨﻰ ﻭ ﻃﻠﺴﻢ ﻣﻘﺎﻡ ﺧﻮﺩ،ﻭﺗﻮﻗّﻒ ﮐﺎﻣﻞ ﮔﺮﻓﺘﺎﺭ ﺧﻮﺍﻫﻴﻢ ﺑﻮﺩ . ﺭﺍﻩ ﻭ ﭼﺎﺭﻩ ﺁﻥ ﻳﻚ ﺩﻭﺭﻩ ﺗﺠﺮﻳﺪ ﻭﺗﺰﮐﻴﻪ ﺍﺳﺖ.ﺗﺎ ﺍﻳﻦ ﻋﺎﺩﺕ ﺫﻫﻨﻰ، ﻣﺎﻧﻨﺪ ﻫﺮﭼﻴﺰ ﻣﺎ ﺳﻮﺍ ﺍﻟﻠﻪ ﺭﺍ ﻃﺮﺩ ﮐﺮﺩ ﺗﺎ به ﺷﻬﻮﺩ ﺑﺮﺳﻴﻢ.ﻭ ﺩﺭﺑﺎﺯﮔﺸت ﺒﺨﻠﻖ ﺻﻠﺎﺣﻴّﺖ ﺍﻳﻦ ﺍﺭﺯﺷﻴﺎﺑﻰ ﺭﺍ ﺧﻮﺍﻫﻴﻢ ﺩﺍﺷﺖ. یعنی ﻫﻢ ﻋﻘﻞ ﻭ ﻫﻢ ﻣﻌﻴﺎﺭ ﻭ ﻫﻢ ﻋﺪﺍﻟﺖ،ﺩﺭ ﺍﺟﺮﺍﻯ ﻋﻤﻞ ﺍﺭﺯﻳﺎﺑﻰ ﺭﺍ ﺩﺍﺭﻳﻢ .

     ﺍﻳﻦ ﻓﻌﺎﻟﻴّﺖ ﺫﻫﻨﻰ ﺑﺸﮑﻞ ﺍﺭﺯﻳﺎﺑﻴﻬﺎ،ﻫﻤﺎﻥ ﺣﻴﺎت ﻮ ﻓﮑﺮ ﺍﺳﺖ ﻭﺑﺪﻭﻥ ﺁﻥ ﺟﺰ ﻣﺮﺩﻩ ﺑﻮﺩﻥ، ﻣﻌﻨﻰ ﺩﻳﮕﺮﻯ ﻧﺪﺍﺭﺩ. ﻭﻟﻰ ﻋﻤﻠﺎ ﺍﻳﻦ ﻋﺎﺩﺕ ﻣﺰﺍﺣم ﺪﺭ ﺑﺰﺭﮔﻰ ﺑﺮﺍﻯ ﺗﺄﻣّﻞ ﻣﺎ ﺍﺳﺖ.ﻭ ﻟﺬﺍ ﻃﺮﺩ ﺁﻥ ﺩﺭ ﺳﻠﻮﻙ ﺍﺳﺖ،ﮐﻪ ﺷﺎﻳﺪ ﺭﻧﺞ ﺁﻭﺭ ﻫﻢ ﺑﺎﺷﺪ.ﻭﺗﻮﺻﻴﻪ ﻣؤﮐّﺪ ﻫﻢ ﻣﻴﺸﻮﺩ.ﮐﻪ ﺭﺍﻩ ﺭﺍ ﺑﺮﺍﻯ ﺗﮑﺎﻣﻞ ﻭ ﺷﻬﻮﺩﻫﺎﻯ ﺑﺎﺯ ﻣﻴﮑﻨﺪ.ﻭ ﺩﺭ ﺑﺎﺯﮔﺸﺖ ﺑﺨﻠﻖ،ﻫﻤﻴﻦ ﺯﻧﺪﮔﻰ ﻓﮑﺮﻯ ﻭ ﺍﺭﺯﻳﺎﺑﻰ ﻭﻟﻰ ﺑﺎ ﺩﺍﺷﺘﻦ ﺻﻠﺎﺣﻴّﺘﻰ ﮐﺎﻓﻰ ﺑﺎﺯ ﺩﻧﺒﺎﻝ ﺧﻮﺍﻫﺪ ﺷﺪ. خودعمل ﻃﺒﻴﻌﻰ،ﺗﻔﮑّﺮ ﻭ ﺍﺭﺯﻳﺎﺑﻰ ﻧﻴﺴﺖ ﮐﻪ ﻣﻬﻢ ﺑﺎﺷﺪ. ﺑﻠﮑﻪ ﻧﺒﻮﺩﻥ ﺻﻠﺎﺣﻴّﺖ ﻭ ﻗﺪﺭﺕ ﻋﻘﻠﻰ،ﻭﻣﻌﻴﺎﺭ ﺍﺭﺯﻳﺎﺑﻰ ﻭ ﺭﻭﺵ ﺍﺟﺮﺍﺌﻰ ﺩﺭﺳﺖ ﺑﺮﺍﻯ ﺍﺭﺯﻳﺎﺑﻰ ﺍﺳﺖ.ﻭ ﮐﻢ ﺷﺪﻥ ﺍﺭﺯﺵ ﻧﺘﻴﺠﻪ ﺩﺭ ﻋﻤﻞ ﺍﺳﺖ. ﻧﺪﺍﺷﺘﻦ ﻫﺮ ﻳﻚ ﺍﺯ ﺍﻳﻦ ﻋﻮﺍﻣﻞ، ﺑﺨﺎﻃﺮ ﻧﺪﺍﺷﺘﻦ ﻣﻘﺎﻡ ﺗﮑﺎﻣﻠﻰ ﻟﺎﺯﻡ ﺍﺳﺖ. ﻫﺮچه ﻤﻘﺎﻡ ﺗﮑﺎﻣﻞ ﻧﻮﻋﻰ ﻭﻓﺼﻞ ﻧﻮﻋﻰ ﺑﺮﺗﺮ،ﻧﺘﻴﺠﻪ ﮐﺎﺭ ﺑﻬﺘﺮﺍﺳﺖ. ﺁﻧﭽﻪ که ﺒﻴﺸﺘﺮ ﺩﺭ ﺍﻳﻦ ﻋﺪﻡ ﺻﻠﺎﺣﻴّﺖ ﻣؤثّر ﻭﻣﺰﺍﺣﻢ ﺍﺳﺖ،ﺗﺤﻤﻴﻠﻬﺎﻯ ﺟﺎﻣﻌﻪ ﻭ ﻣﺤﻴﻂ ﺑﺨﺼﻮﺹ ﺩﺭ ﺩﻭﺭﻩ ﻃﻔﻮﻟﻴّﺖ ﻣﺎ ﺍﺳﺖ. ﺣﺪ ﺃﮐثر ﻗﺪﺭﺕ ﻋﻘﻠﻰ ﻏﻴﺮﺳﺎﻟﮑﺎﻥ،ﻫﻤﺎﻥ ﺳﻄﺢ ﻋﻘﻞ ﺟﻤﻌﻰ ﺍﺳﺖ.ﻭ ﻫﻤﺎﻥ ﻋﻘﻞ ﻓﺼﻞ ﻧﻮﻋﻰ ﺭﺍﻳﺞ ﻳﻚ ﻗﻮﻡ ﻣﻴﺒﺎﺷﺪ. ﭼﻮﻥ ﻣﻌﻴﺎﺭﻫﺎﺋﻰ ﺑﻤﺎ ﺗﺤﻤﻴﻞ ﺷﺪﻩ،ﻭﻣﻌﻨﻰ ﺧﻮﺏ ﻭ ﺑﺪ ﺭﺍ ﺑﺮﺍﻳﻤﺎﻥ ﻣﺤﺪﻭﺩ ﻭﻣﺸﺨﺺ ﮐﺮﺩه اﻧﺪ ﻭﻧﻴﺰ ﻫﻤﺎن ﺮﺍﻩ ﺍﻧﺼﺎف ﻮﻋﺪﺍﻟﺖ،ﺩﺭ ﺍﺟﺮﺍﻯ ﻋﻤﻞ ﺗﻔﮑّﺮﺍﺕ ﺩﺭ ﺍﺭﺯﻳﺎﺑﻰ ﺭﺍ ﮔﺮﻓته اﻧﺪ. ﻟﺬﺍ. ﻫﻤﻴﺸﻪ ﺩﺭ ﻣﻌﺮﺽ ﺧﻄﺮ ﺳﺮﮐﻮﺑﻰ ﻭ ﻋﮑس ﺍﻟﻌﻤﻠﻬﺎﻯ ﺣﺎﺩ ﺩﻳﮕﺮﺍﻥ ﻗﺮﺍﺭ ﺩﺍﺭﻳﻢ. ﻭ ﻧﺎﭼﺎﺭﻳﻢ ﺑﺠﺎﻯ ﺍﻧﺼﺎﻑ ﻭ ﻋﺪﺍﻟﺖ ﻭ ﺑﻰ ﻃﺮﻓﻰ،ﺗﻤﻠّﻖ ﺩﻳﮕﺮﺍﻥ ﻭ ﮐﺴﺐ ﺭﺿﺎﻯ ﺁﻧﻬﺎ ﺭﺍ ﺩﺭ ﭘﻴﺶ ﺑﮕﻴﺮﻳﻢ . ﻳﻌﻨﻰ ﺳﻪ ﺭﮐﻦ ﺍﺭﺯﻳﺎﺑﻰ ﺭﺍ ﺍﺯ ﻣﺎ ﮔﺮﻓته اﻧﺪ ﺩﺭﺣﺎﻟﻴﮑﻪ ﻫﺮ ﺳﻪ ﺁﻧﻬﺎ ﻭﺳﻴﻠﻪ ﺗﮑﺎﻣﻞ ﻭﺳﻠﻮﻙ ﻭ ﺷﻬﻮﺩ ﻫﺴﺘﻨﺪ. ﺍﻳﻦ ﺗﺤﻤﻴﻠﻬﺎﺋﻰ ﮐﻪ ﺍﺯ ﺟﺎﻣﻌﻪ ﺩﺭﺫﻫﻦ ﻣﺎ ﻭﺍﺭﺩ ﻣﻴﺸﻮﺩ،ﺧﻮﺩ ﺩﺭ ﺍﺑﺘﺪﺍﻯ ﻃﻔﻮﻟﻴّﺖ ﺑﺴﻴﺎﺭ ﻣﻔﻴﺪ ﻭ ﺣﻖ ﻫﺴﺘﻨﺪ. ﻭﻟﻰ ﺑﺮﺍﻯ ﺗﮑﺎﻣﻞ ﻭ ﺻﻌﻮﺩ ﺍﺯ ﺳﻄﺢ ﻋﻘﻞ ﺟﻤﻌﻰ ﻣﺰﺍﺣﻢ ﺧﻮﺍﻫﻨﺪ ﺑﻮﺩ . ﺑﺸﺮ ﻧﻴﺰ ﻧﺴﻞ ﺑﻨﺴﻞ ﻓﺮﻫﻨﮓ ﻭ ﺳﻄﺢ ﻋﻘﻞ ﺟﻤﻌﻰ ﺧﻮﺩﺭﺍ ﺑﻴﮑﺪﻳﮕﺮ ﺗﺤﻮﻳﻞ ﺩﺍﺩﻩ،ﻭﻧﺘﺎﻳﺞ ﻋﻘﻠﻰ ﻧﺎ ﺭﺳﺎﻯ ﺧﻮﺩﺭﺍ ﺍﺯ ﻃﺮﻳﻖ ﺯﺑﺎﻥ ﻭ ﺍﻟﻔﺎﻅ ﻳﺎ ﻗﻠﻢ ﻭ ﮐﻠﻤﺎﺕ، ﻭﺍﺭﺩ ﺳﻄﺢ ﻋﻘﻞ ﺟﻤﻌﻰ ﺧﻮﺩ ﮐﺮﺩﻩ،ﻭ ﺗثبیت  ﻭ ﺗﺎﺭﻳﺨﻰ ﻧﻤﻮﺩه اﻧﺪ.ﻭ ﺷﮑﻞ (ﺗﮑﺎﻣﻞ ﻃﺒﻴﻌﻰ) ﻭ ﻣﺤﻴﻄﻰ ﺑﺮﺍﻯ فرﻨﮓ ﺍﻗﻮﺍﻡ ﻭ ﺑﺸﺮﺩﺭﺁﻣﺪﻩ ﺍﺳﺖ. ﺩﺭﺣﺎﻟﻴﮑﻪ ﻣﺎ ﻫﻨﻮﺯ ﺁﻣﺎﺩﮔﻰ ﺗﮑﺎﻣﻠﻰ ﺑﻴﺸﺘﺮﻯ ﺭﺍ ﺩﺍﺭﺩﻳﻢ.ﻭﺗﻨﻬﺎ ﺍﻭﻟﻴﺎﻯ ﺧﺪﺍ ﻭﺭﺳﻴﺪهﻫﺎﻯ ﺟﺪﻳﺪﻯ ﺑﺸﻬﻮﺩ ﻧﻬﺎئی ﻮﺑﺎﺯﮔﺸﺖ ﺧﻮﺩ ﺍﺯ ﺧﺪﺍ،ﺑﺮ ﺣﺴﺐ ﺗﺪﺑﻴﺮ ﺍﻟﻬﻰ ﺍﺳﺖ. ﻭ ﻌﻘﻮﻟﺎﺕ ﻭ ﺍﺑﺘﮑﺎﺭﺍﺕ ﺟﺪﻳﺪﻯ ﺍﺭﺍﺋﻪ ﻣﻴﺪﻫﻨﺪ ﮐﻪ ﺳﻄﺢ ﻋﻘﻞ ﺟﻤﻌﻰ ﺭﺍ ﻭﺍﻗﻌﺎ ﺑﺎﻟﺎﺗﺮ ﻭ ﻏﻨﻰ ﺗﺮ ﻣﻴﮑﻨﺪ.ﮐﻪ ﺑﺎﺯ ﻣﻔﻴﺪ ﺍﻃﻔﺎﻝ ﻭ ﺟﻮﺍﻧﺎﻥ ﻧﺴﻠﻬﺎﻯ ﺑﻌﺪﻯ ﺍﺳﺖ . ﻭﻟﻰ ﻫﻤﭽﻨﺎﻥ ﻣﻀّﺮ ﺑﺤﺎﻝ ﮐﺴﺎﻧﻰ ﺍﺳﺖ،ﮐﻪ ﺑﺨﻮﺍﻫﻨﺪ ﺩﺭ ﺍﻳﻦ ﺳﻄﺢ ﻋﻘﻞ ﺟﻤﻌﻰ ﺑﺎﻳﺴﺘﻨﺪ. ﻭﺑﺮﺁﻧﻬﺎ ﺍﺳﺖ،ﮐﻪ ﺑﺎ ﺳﻠﻮﻙ ﻭ ﺷﻬﻮﺩ ﺧﻮﺩ ﺳﻄﺢ ﺟﺪﻳﺪﻯ ﺑﺮ ﺍﻳﻦ ﺳﻄﺢ ﻋﻘﻞ ﺟﻤﻌﻰ ﻭ ﻓﺮﻫﻨﮓ ﺑﺸﺮﻯ ﺑﻴﻔﺰﺍﻳﻨﺪ.ﮔﺮﭼﻪ ﺑﺎﻳﺪ ﻣﻮﻗﺘﺎ ﺩﺭ ﺩﻭﺭﻩ ﺳﻠﻮﻙ ﺧﻮﺩ،ﺍﻳﻦ ﺳﻄﺢ ﻋﻘﻞ ﺟﻤﻌﻰ ﻭ ﻓﺮﻫﻨﮓ ﻋﺎﻣّﻪ ﺭﺍ ﻧﺎﺩﻳﺪﻩ ﺑﮕﻴﺮﻧﺪ . ﭘس ﺍﻓﺮﺍﺩ ﺑﺰﺭﮔﺴﺎﻝ ﻗﺒﻞ ﺍﺯ ﺗﺰﮐﻴﻪ ﻭ ﺷﻬﻮﺩ ﻧﺒﺎﻳﺪ، ﺑﺎﺭﺯﻳﺎﺑﻰ ﻋﻘﻞ ﺧﻮﺩ،ﮐﻪ ﻫﻤﺎﻥ(ﺳﻠﻮﻙ ﻋﻘﻠﻰ)ﻏﻴﺮ ﺳﺎﻟﮑﺎن اﻟﻬﻰ ﺍﺳﺖ، ﺍﮐﺘﻔﺎ ﻧﻤﺎﻳﻨﺪ. ﺯﻳﺮﺍ ﺑﺮﺍﻯ ﺍﺭﺯﻳﺎﺑﻰ ﻭ ﺗﻔﺴﻴﺮ ﺩﺭﺳﺖ ﭘﺪﻳﺪه ﻫﺎ ﺑﺎﻋﻘﻞ ﻫﺮﭼﻪ ﺑﺮﺗﺮ ﺩﺭ ﻣﻘﺎﻡ ﻭ ﻣﻌﻴﺎﺭ ﺻﺤﻴﺢ ﻭ ﺻﻠﺎﺣﻴّﺖ ﮐﺎﻓﻰ ﺑﺎﺷﺪ. ﻭ ﺍلاّ ﺑﺎﺯﻳﭽﻪ ﻫﻮﺳﻬﺎﻯ ﻧﻔس ﺁﻟﻮﺩﻩ ﻭﻫﻨﻮﺯ ﺟﺎﻫﻞ  ﻣﻴﺒﺎﺷﺪ. ﺍﻳﻦ ﻋﺎﺩﺕ ﺩﺭ ﺍﺭﺯﻳﺎﺑﻰ ﺑﺨﺎﻃﺮ ﺍﻳﻦ ﺑﻮﺩ،ﺗﺎ ﺑﻪ ﺣسّ ﮐﺮﺩﻥ ﭘﺪﻳﺪﻩ ﻫﺎ ﺍﮐﺘﻔﺎ ﻧﺸﻮﺩ.ﻭﺑﻤﻌﻨﻰ ﻭ ﻋﻠﻞ ﻭ ﻫﺪﻓﻬﺎﻯ ﭘﺪﻳﺪﻩ ﻫﺎ ﻧﻴﺰ ﺗﻮﺟّﻪ ﮔﺮﺩﺩ. ﻭﺍﻳﻦ ﺧﻮﺩ ﻏﺮﻳﺰه ای ﺍﺳﺖ ﻓﻄﺮﻯ،ﮐﻪ ﺧﺪﺍﻭﻧﺪ ﺩﺭ ﻫﻤﻪ ﻣﻮﺟﻮﺩﺍﺕ،ﻭ ﺩﺭ ﻫﺮ ﻣﺮﺗبه اﻯ ﻗﺮﺍﺭ ﺩﺍﺩﻩ، ﺗﺎﻫﻤﻴﺸﻪ ﺑﺎ ﺟُﺴﺘﻦ ﺍﻳﻦ ﻣﻌﻨﻰ،ﻭﺑﺮﺩﺍﺷﺖ ﺳﻠﻮﮐﻰ، ﮐﺸﺶ ﺑﺴﻮﻯ ﺧﺪﺍ ﻭﺗﮑﺎﻣﻞ ﺑﺮﻗﺮﺍﺭ ﺑﺎﺷﺪ . ﺍﻣﺎ ﮐﺴﺎﻧﻰ ﮐﻪ ﻗﺪﺭﺕ ﻣﻌﻨﻰ ﺟﺴﺘﻦ ﺍﺯ ﭘﺪﻳﺪﻩ ﻫﺎ ﻭ ﻋﺒﺮﺕ ﮔﻴﺮﻯ ﺍﺯ ﺁﻧﻬﺎ ﺭﺍ ﺩﺍﺷته ﺒﺎﺷﻨﺪ، ﻳﺎ ﺩﺭﺳﻠﻮﻙ ﻋﻘﻠﻰ ﻫﺴﺘﻨﺪ،ﮐﻪ ﮔﺮﭼﻪ ﺑﺨﺪﺍ ﻧﻤﻰ ﺭﺳﺎﻧﺪ،ﺑﻠﮑﻪ ﺩﺭ ﺧﻄﺮ ﻣﺪﺍﻭﻡ ﺍﻧﺤﺮﺍﻑ ﻭ ﻗﻬﻘﺮﺍ ﺍﺳﺖ، ﻭ ﺑﺎ ﺍﺳﺘﻌﺪﺍﺩ ﺳﻠﻮﻙ ﺍﻟﻬﻰ ﻣﻴﺘﻮﺍﻧﻨﺪ،ﺑﺎ ﺗﺮﻙ ﻣﻮﻗّﺖ ﺍﻳﻦ ﺍﺭﺯﻳﺎﺑﻰ ﺩﺭﺭﺍﻩ ﺧﺪﺍ ﻭﻋﻘﻞ ﺑﺮﺗﺮ ﻗﺎﺋﻢ ﺑﺸﺮﻯ،ﻭ ﺻﻠﺎﺣﻴّﺖ ﺍﺟﺮﺍﺋﻰ ﮐﺎﺭ ﺍﺭﺯﻳﺎﺑﻰ ﻭ ﻣﻌﻨﻰ ﺩﺍﺩﻥ ﻫﺎ ﺑﺎﺷﻨﺪ. ﻭ ﺑﺎﻟﺄﺧﺮﻩ ﻣﻌﻴﺎﺭی ﺒﺤﻖ ﺑﺮﺍﻯ ﺍﺭﺯﻳﺎﺑﻰ ﮐﺮﺩﻥ ﺑﺪﺳﺖ ﺁﻭﺭﻧﺪ . ﮐﻪ ﺍﻳﻦ ﻋﻴﻦ ﺗﮑﺎﻣﻞ ﺍﺳﺖ ،ﻭ ﺁﻥ ﺳﻠﻮﻙ ﻋﻘﻠﻰ ﻋﻴﻦ ﻗﻬﻘﺮﺍ ﺍﺳﺖ.  ﺍﻃﻔﺎﻝ ﺩﺭ ﺑﺰﺭﮔﺘﺮﻫﺎ ﻣﻴﻴﺎﺑﻨﺪ.ﮐﻪ ﭘﻴﺶ ﺍﺯ ﺗﻮﺟّﻪ ﺑﺨﻮﺩ ﭘﺪﻳﺪﻩ،ﺑﺎﺭﺯﻳﺎﺑﻰ ﺁﻥ ﭘﺪﻳﺪﻩ،ﻭ ﺧﻮﺏ ﻭ ﺑﺪ ﺁﻥ ﺩﺭ ﺑﺮﺩﺍﺷت ﺴﻠﻮﮐﻰ ﻋﻘﻠﻰ ﺗﻮﺟّﻪ ﺩﺍﺭﻧﺪ. ﻭﺩﻧﺒﺎﻝ ﺑﺮﭼﺴﺒﻰ ﮐﻪ ﺑﺮ ﺧﻮﺩ ﻫﺴﺘﻨﺪ. ﻳﻌﻨﻰ ﻣثلا  ﺩﺭﺩ ﺭﺍ ﻧﺎﺩﻳﺪﻩ ﮔﺮﻓﺘﻪ،ﻣﻴﺨﻮﺍﻫﻨﺪ ﺷﺠﺎﻋﺖ ﺧﻮﺩﺭﺍ ﺩﺭ ﺗﺤﻤّﻞ ﺩﺭﺩ ﻧﺸﺎﻥ ﺑﺪﻫﻨﺪ. ﺩﺭ ﺣﺎﻟﻴکه ﺠﺎﻣﻌﻪ ﺑﺎ ﺗﻌﻠﻴﻢ ﺍﻳﻦ ﺭﻭش ﺰﻧﺪﮔﻰ ﺫﻫﻨﻰ ﺑﻌﺪﺍ ﺑﺎﻃﻔﺎﻝ ﻟﻄﻤﻪ ﻣﻰ ﺯﻧﻨﺪ. ﭼﻮﻥ ﻳﻚ ﺭﻭﺵ ﺑﺤﻖ ﻧﻴﺴﺖ.ﻭ ﻣﻴﺒﺎﻳﺴﺖ ﺑﺰﺭﮔﺘﺮﻫﺎ ﺍﻭﻝ ﺧﻮﺩ ﺳﻠﻮﻙ،ﻭ ﺗﮑﺎﻣﻞ ﻭ ﺭﺳﻴﺪﻥ ﺑﻌﻘﻞ ﻟﺪﻧّﻰ ﺑﺮﺳﻨﺪ، ﺑﻌﺪ ﺩﺭﺗﺮﺑﻴﺖ ﺍﻃﻔﺎﻝ باعث ﺗﺤﻤﻴﻞ ﻋﺎﺩﺕ ﺑﺪ ﺩﺭ ﺍﺭﺯﺷﻴﺒﺎﻯ ﺑﺸﻮﻧﺪ. ﻭﻟﻰ ﻣﻊ ﺫﻟﻚ ﺍﻃﻔﺎﻝ ﺑﺎﻳﻦ ﺗﺮﺗﻴﺐ ﻭﻟﻮ ﻧﺎﻗﺺ ﻧﻴﺎﺯ به آن ﺩﺍﺭﻧﺪ.ﻭ ﺍﻳﻦ ﻫﻤﺎﻥ ﺗﺮﺑﻴﺖ ﻭ ﺗﻌﻠﻴﻢ ﺿﺮﻭﺭﻯ ﻃﻔﻞ،ﺗﺎ ﺳﺮﺣﺪّ ﻋﻘﻞ ﺟﻤﻌﻰ ﺟﺎﻣﻌﻪ ﺍﺳﺖ.ﺣﺪّ ﺃﻗﻞ ﺗﻌﻠﻴﻢ ﺍﻳﻦ ﻋﺎﺩﺕ،ﻧﻤﻰ ﮔﺬﺍﺭﺩ ﮐﻪ ﻃﻔﻞ ﺍﻗﺪﺍﻡ ﺑﺒﺮﺩﺍﺷﺘﻬﺎﻯ ﮐﻮﺩﮐﺎﻧﻪ ﻭ ﺧﺎﻡ ﺧﻮﺩ ﺑﮑﻨﻨﺪ.ﮐﻪ ﺑﺎﺯ ﺑﺪﺗﺮ ﺍﺯ ﺗﺮﺑﻴﺖ ﻧﺎﻗﺺ ﺟﺎﻣﻌﻪ ﺩﺭ ﺗﺤﻤﻴﻞ ﺍﺭﺯﺷﻬﺎ ﺍﺳﺖ. ﺩﺭ ﺗﺮﺑﻴﺖ ﻫﺮﭼﻪ ﺑﻬﺘﺮ ﻃﻔﻞ ﺍﻣﻮﺭ ﺍﺧﻠﺎﻕ ﺧﻮﺏ ﻭ ﺑﺪ ﺭﺍ ﻣﻰ ﺁﻣﻮﺯﺩ، ﻋﻠﻢ ﻭ ﻓﺮﻫﻨﮓ ﻃﻔﻞ ﺭﺍ ﺑﺎﻟﺎ ﻣﻴﺒﺮﺩ. ﺑﺨﺼﻮﺹ ﺍﺯ ﻟﺤﺎﻅ ﺭﻭﺍﻧﻰ ﺑﻄﻔﻞ ﻣﻴﺂﻣﻮﺯﺩ، ﮐﻪ ﻋﻠّﺖ ﭘﺪﻳﺪه ﻫﺎ ﺭﺍ ﺟﺴﺘﺠﻮ ﮐﻨﺪ.ﺗﺎ ﻃﻔﻞ ﺭﻭﺷﻦ ﺷﻮﺩ،ﻭ ﺩﻭﭼﺎﺭ ﭘﺮﻳﺸﺎﻧﻰ ﻓﮑﺮ ﻧﮕﺮﺩﺩ . ﺗﺎ ﺍﻳﻨﺠﺎ ﺗﺤﻤﻴﻞ ﺟﺎﻣﻌﻪ ﻭ ﺑﺮﺍﻯ ﺭﺳﻴﺪﻥ ﺑﺴﻄﺢ ﻋﻘﻞ ﺟﻤﻌﻰ ﺩﺭ ﻃﻔﻞ ﻣﻔﻴﺪ ﺍﺳﺖ . ﺍﻣﺎ ﻃﻔﻞ ﻭﻗﺘﻰ ﺑﺰﺭﮒ ﺷﺪ،ﻭ ﻋﻀﻮﻯ ﺍﺯ ﺟﺎﻣﻌﻪ ﺑﺰﺭﮔﺴﺎﻟﺎﻥ ﮔﺮﺩﻳﺪ،ﻧﺒﺎﻳﺪ ﺩﺭ ﺍﻳﻦ ﺳﻄﺢ ﻋﻘﻠﻰ ﻭ ﻋﺎﺩﺍﺕ ﻭ ﻓﺮﻫﻨﮓ ﺟﻤﻌﻰ ﺑﺎﻳﺴﺘﺪ، ﻭ ﺑﺮﺍﻯ ﺗﮑﺎﻣﻞ ﺧﻮﺩ ﭘﺎ ﻓﺮﺍﺗﺮ ﻧﮕﺬﺍﺭﺩ.ﺗﺎ ﺑﺎ ﻳﻚ ﺩﻭﺭﻩ ﮐﻮﺗﺎﻩ ﺳﻠﻮﻙ ﺍﻟﻬﻰ،ﺑﺨﺪﺍ ﻭ ﻋﻘﻞ ﺑﺮﺗﺮ ﺑﺮﺳﺪ . ﭘس  ﺗﻔﺴﻴﺮ ﻭ ﻣﻌﻨﻰ ﺑﺎﻃﻨﻰ ﺟﺴﺘﺎﺭ ﻭ ﺍﺭﺯﻳﺎﺑﻰ ﭘﺪﻳﺪﻩ ﻫﺎ ﺑﺮﺍﻯ ﺍﻃﻔﺎﻝ ﺿﺮﻭﺭﻯ ﻭ ﻃﺒﻴﻌﻰ ﺍﺳﺖ . ﻭﻟﻰ ﺑﺮﺍﻯ ﺑﺰﺭﮔﺴﺎﻟﺎﻥ ﻏﻴﺮ ﺳﺎﻟﻚ ﻃﺒیعی ﻤﻴﺒﺎﺷﺪ.ﻭ ﺿﺮﻭﺭﻯ ﻫﻢ ﻧﻴﺴﺖ.ﻭ ﺑﺮﺍﻯ ﮐﺎﻣﻠﺎﻥ ﺑﺎﺯﮔﺸﺘﻪ ﺑﺨﻠﻖ ﺑﺎﺯ ﻃﺒﻴﻌﻰ ﻭ ﺿﺮﻭﺭﻯ ﺧﻮﺍﻫﺪ ﺑﻮﺩ. ﻃﻔﻞ ﻳﺎﺩ ﻣﻴﮕﻴﺮﺩ ﺍﺯ ﻭﺍﻗﻌﻴّﺖ ﻭ ﭘﺪﻳﺪﻩ ﻫﺎﻯ ﺟﺎﺭﻯ، ﺩﻧﺒﺎﻝ ﺁﻧﻬﺎﺋﻰ ﺑﺎﺷﺪ،ﮐﻪ ﺍﺭﺯﺵ ﺩﺍﺭﻧﺪ.ﻭ ﺍﺯ ﺁﻧﭽﻪ ﺍﺭﺯﺵ ﻧﺪﺍﺭﺩ ﻳﺎ ﺿﺪ ﺍﺭﺯﺵ ﺍﺳﺖ،ﺩﻭﺭﻯ ﺍﺧﺘﻴﺎﺭ ﻧﻤﺎﻳﺪ.ﺑﺨﺼﻮﺹ ﺩﺭ ﺩﻭﺭﻩ ﺁﻣﺎﺩﮔﻰ ﺑﺮﺍﻯ ﺳﻠﻮﻙ ﺍﻟﻬﻰ ﻭﺳﻴﻠﻪ ﮐﻤﮑﻰ ﻋﺎﻟﻰ ﺍﺳﺖ.ﻭﮐﺎﻣﻠﺎن ﺒﺮﺍی ﺘﺮﺑﻴﺖ ﺳﺎﻟﮑﺎن ﺨﻮﺩ ﻣﮑﺎﻧﻴﺰم اﺭﺯﺷﻴﺎبی ﺮﺍ ﺑﮑﺎﺭﻣﻴﮕﻴﺮﺩ.  ﻫﺪﻑ،ﺩﺭ ﺍﻳﻦ ﻣﻴﺎﻥ ﻧﻘﺶ ﺧﻮﺩﺭﺍ ﺑﺨﻮﺑﻰ ﻧﺸﺎﻥ ﻣﻴﺪﻫﺪ. ﮐﻪ ﺍﻧﺴﺎﻥ ﺑﺎﻳﺪ ﺩﻧﺒﺎﻝ ﭼﻪ ﺍﺭﺯﺷﻬﺎﺋﻰ ﺑﺎﺷﺪ. ﺍﻟﺒﺘﻪ ﻫﺪﻑ،ﻫﻤﺎﻥ ﺧﻮﺩ ﺍﺭﺯﺵ ﻣﻴﺒﺎﺷﺪ. ﭘس ﺑﺎﻳﺪ ﺑﺎﻟﺎﺗﺮﻳﻦ ﻫﺪﻑ،ﻣﺎﺭﺍ ﺑﺨﻮﺩ ﻣﺸﻐﻮﻝ ﻧﻤﺎﻳﺪ.ﮐﻪ ﻫﻤﺎﻥ ﺧﺪﺍﺟﻮﺋﻰ ﻭ ﻣﺮﺍﺗﺐ ﺷﻬﻮﺩﻯ ﺍﺳﺖ.ﻭﻣﻔﻴﺪ ﺍﺑﺪﻳّﺖ . ﻣﻊ ﺫﻟﻚ ﺑﺮﺍﻯ ﻃﻔﻞ ﺍﻧﺘﺨﺎﺏ ﻫﺪﻑ ﻣﺤﺎﻝ ﺍﺳﺖ،ﻟﺬﺍ ﮐﺎﺭ ﺍﻳﻦ ﺍﺭﺯﻳﺎﺑﻰﭘﺪﻳﺪﻩ ﻫﺎ ﺍﺯ ﻃﺮﻳﻖ ﻣﻄﺎﺑﻘﺖ ﺩﺍﺩﻥ ﺑﺮ ﻫﺪﻓﻬﺎ ﻣﻄﺮﺡ ﻧﻴﺴﺖ. ﻭﻟﻰ ﮐﻤﻚ ﻭ ﻧﻘﺶ ﻣثبت ﺣﺎﻓﻈﻪ ﺩﺭ ﺗﺮﺑﻴﺖ ﻭ ﺗﻌﻠﻴﻢ ﻣﺤﻴﻄﻰ ﺟﺒﺮﺍﻥ ﺁﻧﺮﺍ ﻣﻴﮑﻨﺪ . ﻏﺮﻳﺰﻩ ﻓﻄﺮﻯ ﻭ ﮐﺸﺶ ﻏﺮﻳﺰﻯ ﺑﺨﺪﺍ،ﻭﺗﮑﺎﻣﻞ ﺑﺮﺍﻯ ﻃﻔﻞ ﻧﻘﺶ ﻣثبتی  ﺩﺍﺭﺩ . ﻭﻟﻰ ﻭﻗﺘﻰ ﻃﻔﻞ ﺑﺴﻦ  15 ﺳﺎﻟﮕﻰ ﺭﺳﻴﺪ، ﺩﻭ ﺭﺍﻩ ﺩﺭ ﭘﻴﺶ ﺭﻭﻯ ﺧﻮﺩ ﺧﻮﺍﻫﺪ ﺩﺍﺷﺖ. ﻳﺎ ﺍﻳﻨﮑﻪ ﻭﺍﺭﺩ ﺳﻄﺢ ﻋﻘﻞ ﺟﻤﻌﻰ ﻭ ﻋﺎﺩﺍﺕ ﻭ ﻫﺪﻓﻬﺎ ﻭ ﺭﻭﺷﻬﺎ ﻭﺗﻌﺼّﺒﺎﺕ ﺟﺎﻣﻌﻪ ﻗﺮﺍﺭ ﻣﻴﮕﻴﺮﺩ،ﻭﺩﺭ ﻃﻠﺴﻢ ﻭ ﺗﻮﻗف ﻀﺪ ﺗﮑﺎﻣﻠﻰ ﻣﻴﺎﻓﺘﺪ، و ﺑﺮﺍﻯ ﻫﻤﻴﺸﻪ ﻧﻤﻴﺘﻮﺍﻧﺪ،ﺑﺘﮑﺎﻣﻞ ﻭ ﻋﺒﻮﺭ ﺍﺯ ﺳﻄﺢ ﻋﻘﻞ ﺟﻤﻌﻰ،ﻭ ﺭﺳﻴﺪﻥ ﺑﺸﻬﻮﺩ ﺑﭙﺮﺩﺍﺯﺩ.ﻭ ﻳﺎ ﺍﻳﻨﮑﻪ ﺍﺯ ﻫﻤﺎﻥ 15 ﺳﺎﻟﮕﻰ ﺑﺴﻠﻮﻙ ﺍﻟﻬﻰ،ﻭ ﺗﮑﺎﻣﻞ ﺍﺭﺍﺩﻯ ﺭﻭﺍﻥ ﻭﺫﻫﻦ ﺧﻮﺩ ﻣﻴﭙﺮﺩﺍﺯﺩ، ﺗﺎ ﻫﻢ ﺁﻟﻮﺩﮔﻰ ﻧﺎﺧﻮﺩﺁﮔﺎﻩ ﮐﻤﺘﺮ ﺍﺯ ﺟﺎﻣﻌﻪ ﮔﺮﺩﺩ،ﻭ ﻫﻢ ﺑﺎ ﺗﺰﮐﻴﻪ ﺳﺮﻳﻊ ﺗﺮ ﺑﺸﻬﻮﺩ ﺯﻭﺩ ﺭس ﺑﺮﺳﺪ. ﻭ الاّ  ﻫﺮﭼﻪ ﺍﻳﻦ ﺟﻮﺍﻥ ﺩﻳﺮﺗﺮ ﺑﻔﮑﺮ ﺗﮑﺎﻣﻞ ﺧﻮﺩ ﺑﻴﻔﺘﺪ، ﺩﻳﺮﺗﺮ ﺑﻨﺠﺎت ﺸﻬﻮﺩﻯ ﺍﺣﺘﻤﺎﻟﻰ ﻣﻴﺮﺳﺪ.ﻭﺣتی اﺣﺘﻤﺎﻝ ﺗﺼﻤﻴﻢ ﺑﺘﮑﺎﻣﻞ ﻧﻴﺰ ﮐﻤﺘﺮ ﻣﻴﺸﻮﺩ.  ﻃﻔﻞ ﺩﺭ ﮐﺴﺐ ﻋﺎﺩﺕ ﺍﺭﺯﻳﺎﺑﻰ ﺣﻮﺍﺩث ﻭﻣﻌﻨﻰ ﭘﺪﻳﺪﻩ ﻫﺎ،ﺩﺭ ﻣﻴﻴﺎﺑﺪ ﮐﻪ ﻣثلا ﻧﺒﺎﻳﺪ ﺁﺩﻣﻰ ﺗﺮﺳﻮ ﻭ ﺑﻰ ﻋﺮﺿﻪ ﺟﻠﻮﻩ ﮐﻨﺪ.ﻭ ﻟﺬﺍ ﻃﻔﻞ ﺩﺳﺖ ﺑﺮﻳﺴﻚ ﻭ ﺍﺑﺘﮑﺎﺭ ﻭ ﻧﻤﻰ ﺯﻧﺪ ﻭ ﺗﻈﺎﻫﺮﻫﺎﻯ ﮐﻮﺩﮐﺎنه ﺮﺍ ﺩﻧﺒﺎﻝ ﻣﻴﻨﻤﺎﻳﺪ، ﺗﺎ ﺷﺎﻳﺪ ﻣﻮﻗﻌﻴّﺖ ﻭ ﺍﺭﺯﺵ ﺧﻮﺩﺭﺍ ﺑﺪﻳﮕﺮﺍﻥ ﻧﺸﺎﻥ ﺑﺪﻫﺪ ﻭﮐﻤﺘﺮ ﺑﭙﺪﻳﺪﻩ ﻫﺎﺋﻰ ﮐﻪ ﺩﺭ ﺑﺮﺍﺑﺮﺵ ﭘﻴﺪﺍ ﻣﺒﻴﺸﻮﺩ ﻭﺑﺮ ﺳﺮﺵ ﻣﻴﺂﻳﺪ ﺗﻮﺟّﻪ ﻣﻴﮑﻨﺪ . ﺍﻳﻦ ﺯﻧﺪﮔﻰ ﺍﺭﺯﺷﻰ ﻭ ﻏﻴﺮ ﻭﺍﻗﻌﻰ ﻃﻔﻞ ﺑﺮﺍﻯ ﺁثاﺭ ﻣﻨﻔﻰ ﺯﻳﺎﺩﻯ ﺍﺳﺖ.ﮐﻪ ﺍﮔﺮ ﻃﻔﻞ ﻣﺘﻮﺟّﻪ ﺁﻥ ﻧﺒﻮﺩ ﺑﺎ ﻫﺪﺍﻳﺖ ﻣﺮﺑّﻰ ﻭﮐﺎﻣﻞ ﻫﺮﭼﻪ ﺯﻭﺩﺗﺮ ﺑﺎﻳﺪ ﺑﻄﻔﻞ ﺩﻳﺮﻭﺯ ﻭ ﺟﻮﺍﻥ ﺍﻣﺮﻭﺯ ﺑﻔﻬﻤﺎﻧﺪ ﻭ ﺑﺮﺍﻳﺶ ﺭﻭﺷﻦ ﮐﻨﺪ ﮐﻪ ﺍﻳﻦ ﺳﻮﺍﺑﻖ ﺗﺮﺑﻴﺘﻰ ﻟﻄمه اﻯ ﺑﺮﻭﺍﻥ ﺟﻮﺍﻥ ﺑﺎ ﺩﻧﻴﺎﻯ ﺧﺎﺭﺝ ﻭﺍﻗﻌﻰ ﺍﺳﺖ ﻭ ﻫﻢ ﻟﻄﻤﻪ ﺧﻮﺭﺩﻥ ﺩﺭ ﺟﺎﻣﻌﻴّﺖ ﻭ ﻣﺎﻫﻴّﺖ ﺭﻭﺣﻰ ﺍﻭ ﺍﺳﺖ .

      ﺗﻮﺟﻪ ﻣﺪﺍﻭﻡ ﺑﺎﺭﺯﺷﻬﺎ،ﺁﻧﻬﻢ ﺑﺮﺣﺴﺐ ﻣﻌﻴﺎﺭ ﻭ ﺭﻭﺷﻰ ﮐﻪ ﺩﻳﮕﺮﺍﻥ ﺗﺤﻤﻴﻞ ﮐﺮﺩه اﻧﺪ،ﺟﻮﺍﻥ ﺭﺍ ﺍﺯ ﺩﺭﻙ ﺣﻘﻴﻘﺖ ﺩﻧﻴﺎﻯ ﺧﺎﺭﺝ ﻭ ﺭﺋﺎﻟﻴﺴﻢ ﻣﻨﺤﺮﻑ ﻣﻴﮑﻨﺪ. ﻳﻌﻨﻰ ﭘﺪﻳﺪﻩ ﻫﺎ ﻭﻭﺍﻗﻌﻴّﺖ ﻫﺎ،ﮐﻤﺘﺮ ﻣﻮﺭﺩ ﺗﻮﺟّﻪ ﻭ ﺩﻗّﺖ ﺍﻭ ﺍﺳﺖ.ﻭ ﺗﻨﻬﺎ ﺍﺭﺯﺵ ﭘﺪﻳﺪﻩ ﻫﺎ ﺭﺍ ﺩﻳﺪن ﺪﺭ(ﻭﺍﻗﻊ ﺁﻥ) ﻣﻴﺘﻮﺍﻥ ﮔﻔﺖ ﺍﺭﺯﺵ ﺩﺍﺭﺩ. ﻭ الاّ ﺣﺘﻰ ﺣﻘﻴﻘﺖ ﻭﺍﻗﻊ ﺧﺎﺭﺟﻰ ﻭ ﻇﺎﻫﺮﻯ ﺭﺍ ﻧﻴﺰ ﺩﺭﺳﺖ ﻧﺪﻳﺪﻩ ﺍﺳﺖ. ﺟﻮﺍﻥ ﺍﺳﻴﺮ ﺩﻧﻴﺎﻯ ﺫﻫﻨﻰ ﻭ ﺷﺨصیﻮﺧﻮﺩ ﺳﺎﺧﺘﻪ ﺧﻮﺍﻫﺪ ﺑﻮﺩ. ﻭ ﭘﻴﺮﺍﻳﻪ ﺍﺭﺯﺷﻬﺎ ﺭﻭﮐﺶ ﺗﻴﺮﻩ ﮐﻨﻨﺪﻩ،ﺑﺮﺍﻯ ﻫﻤﻪ ﻭﺍﻗﻊ ﺟﻬﺎﻥ ﺧﺎﺭﺝ ﻣﻴﺸﻮﺩ. ﻣﮕﺮ ﺟﻮﺍﻥ ﻣﺘﻮﺟّﻪ ﺷﻮﺩ، ﮐﻪ ﻋﻤﻞ ﺍﺭﺯﻳﺎﺑﻰ ﻭﻣﻌﻨﻰ ﺟﻮﺋﻰ ﮐﺎﺭﻯ ﻃﺒﻴﻌﻰ ﺍﺳﺖ. ﺍﻣﺎ ﻭﻗﺘﻰ ﻟﺎﺯﻡ ﻭ ﺿﺮﻭﺭﻯ ﻫﻢ ﺑﺎﺷﺪ.ﮐﻪ ﺍﻧﺴﺎﻥ ﺻﻠﺎﺣﻴّﺖ ﻋﻘﻠﻰ ﻭ ﺍﺟﺮﺍﺋﻰ ﺁﻥ ﺭﺍ ﺩﺍﺷﺘﻪ، ﻭﻣﻌﻴﺎﺭ ﺑﺮﺗﺮﻳﻦ ﺭﺍ ﻳﺎﻓﺘﻪ ﺑﺎﺷﺪ. ﻭ ﺍﻳﻦ ﺻﻠﺎﺣﻴّﺖ ﺑﺮﺍﻯ ﻣﻌﻨﻰ ﺟﻮﺋﻰ ﻭ ﺑﺎﻃﻦ ﻣﻌﺎﻧﻰ ﺭﺍ ﺧﻮﺍﺳﺘﻦ،ﻭﻗﺘﻰ ﺍﺳﺖ ﮐﻪ ﺑﺴﻠﻮﻙ ﺍﻟﻬﻰ ﺑﭙﺮﺩﺍﺯﺩ ﭼﻮﻥ ﺑﻌﻘﻞ ﻟﺪﻧّﻰ ﻭ ﻣﻌﻴﺎﺭ ﺍﻟﻬﻰ،ﻭﻭﺭﺯﻳﺪﮔﻰ ﺍﺟﺮﺍﺋﻰ ﻫﻤﺮﺍﻩ ﺍﻧﺼﺎﻑ ﻭ ﻋﺪﺍﻟﺖ ﻣﻴﺮﺳﺪ. ﺁﻥ ﮔﺎﻩ ﻣﻴﺘﻮﺍﻧﺪ ﺯﻧﺪﮔﻰ ﺩﺭﺳﺘﻰ ﻳﺎ ﺍﺭﺯﻳﺎﺑﻰ،ﻭﻣﻌﻨﻰ ﺟﺴﺘﻦ ﺻﺤﻴﺢ ﺣﻮﺍﺩث ﺑﭙﺮﺩﺍﺯﺩ. ﺯﻳﺮﺍ ﺍﻳﻦ ﻏﺮﻳﺰﻩ ﻃﺒﻴﻌﻰ ﺍﺭﺯﻳﺎﺑﻰ،ﺍﮔﺮ ﻫﻤﺮﺍﻩ ﺳﻠﻮﻙ ﺍﻟﻬﻰ ﺻﻮﺭﺕ ﮔﻴﺮﺩ، ﺗﮑﺎﻣﻞ ﻭ ﺷﻬﻮﺩ ﺭﺍ ﺗﺄﻣﻴﻦ ﻣﻴﮑﻨﺪ. ﺍﺯ ﻃﺮﻑ ﺩﻳﮕﺮ ﺍﻳﻦ ﺍﺭﺯﻳﺎﺑﻴﻬﺎ،ﻫﻤﺎﻥ ﻋﻘﺎﻳﺪ ﺷﺨﺼﻰ ﻫﺴﺘﻨﺪ. ﭘس ﻋﻘﻴﺪﻩ ﻧﻴﺰ ﺍﻣﺮﻯ ﻃﺒﻴﻌﻰ ﺍﺳﺖ،ﻭﻟﻰ ﺩﺭﺳﺖ ﺁﻧﺮﺍ ﺑﺎﻳﺪ ﺩﺍﺷﺖ،ﮐﻪ ﺍﻳﻦ ﺿﺮﻭﺭﻯ ﺍﺳﺖ.ﻭ ﺍﻳﻦ ﻫﻢ ﺑﺎ ﺭﺳﻴﺪﻥ ﺑﻌﻘﻞ ﮐﻞ ﻗﺎﺋم ﺮبّ اﻟﻨﻮﻉ ﺑﺮﺍﻯ ﺑﺸﺮ ﻣﻴﺴّﺮ ﺍﺳﺖ  ﻭ ﺍﮔﺮ ﺍﻳﻦ ﺍﺭﺯﺵ ﻳﺎﺑﻰ ﻫﺎ ﻭ ﻋﻘﺎﻳﺪ ﺩﺭﺳﺖ ﻭ ﺍﻟﻬﻰ ﻧﺒﻮﺩ،ﺍﻧﺴﺎﻥ ﺩﺭ ﺩﻧﻴﺎﻯ ﺫﻫﻨﻰ ﻭﻭﻫﻤﻰ ﺧﻮﺩ ﺑﺎﻗﻰ ﻣﻴﻤﺎﻧﺪ. ﻭ ﻧﻪ ﺑﻄﺒﻴﻌﺖ ﺍﻟﻬﻰ و فطرت ذاتی  ﻣﻴﺮﺳﻨﺪ. ﺑﻠﮑﻪ ﺗﻨﻬﺎ ﺑﺎ ﻃﺒﻴﻌﺖ ﻧﺎﻗﺺ ﻭﺁﻟﻮﺩﻩ ﻧﻔس ﺍﻣّﺎﺭﻩ ﻭﺫﻫﻦ ﺧﻮﺩ ﻣﻴﻤﺎﻧﺪ. ﺍﻳﻦ ﺩﻧﻴﺎﻯ ﺫﻫﻨﻰ ﺯﻧﺪﮔﻰ ﻭﺍﻗﻌﻰ ﺷﺨﺺ ﻧﺨﻮﺍﻫﺪ ﺑﻮﺩ.ﺑﻠﮑﻪ ﺯﻧﺪﮔﻰ ﺩﺭ(ﺳﺎﻳﻪ ﻭﺍﻗﻊ)ﻭ ﺩﺭ ﺍﻭﻫﺎﻡ ﺫﻫﻦ ﻭ ﻫﻮﺳﺒﺎﺯﻯ ﻫﺎﻯ ﻧﻔس ﻣﻴﺒﺎﺷﺪ . ﺑﻘﻮﻝ ﭘﻴﺎﻣﺒﺮ ﺑﺪﻳﻦ ﺗﺮﺗﻴﺐ ﻣﺎ ﺩﺭ ﺧﻮﺍﺏ ﻫﺴﺘﻴﻢ،ﻭ ﻧﻪ ﺑﻴﺪﺍﺭ ﻭ ﭼﻮﻥ ﺑﻤﻴﺮﻳﻢ ﺑﻴﺪﺍﺭ ﻣﻴﺸﻮﻳﻢ . ﭼﻪ ﺑﺎ ﻣﺮﮒ ﻗﺒﻞ ﺍﺯ ﻣﺮﮒ ﺩﺭ ﺁﺧﺮ ﺳﻠﻮﻙ،ﻭﺑﺮﺍی ﺸﻬﻮﺩ ﻧﻬﺎﺋﻰ ﻋﺎﻗﻞ ﻣﻴﺸﻮﻳﻢ. ﻭ ﺩﻳﺮﻭﺯ ﺧﻮﺩﺭﺍ ﻣﻴﻴﺎﺑﻴﻢ،که ﭽﮕﻮنه ﻤﻴﺘﻮﺍﻧﺴتیم  ﺪﻭﭼﺎﺭ ﮐﺎﺭﻣﺎ ﻭﻗﻬﻘﺮﺍﺋﻰ ﺷﻮﻳﻢ.ﻭ ﺍﮔﺮ ﻧﺠﺎﺕ ﻧﻤﻰ ﻳﺎﻓﺘﻴﻢ، ﻫﻤﻴﺸﻪ ﺩﺭ ﻏﻢ ﺳﻮﺯﺍﻥ ﺣﺴﺮﺕ،ﺍﺯ ﺍﺗﻠﺎﻑ ﻋﻤﺮ ﮔﺬﺷﺘﻪ ﺧﻮﺩ ﻣﻰ ﻣﺎﻧﺪﻳﻢ. ﺯﻧﺪﮔﻰ ﺩﺭﺧﻮﺍﺏ ﻭ ﺍﻭﻫﺎﻡ ﻭﺑﺎﺯﻯ ﻫﺎﻯ ﻧﻔس ﺁﻟﻮﺩﻩ ﻭ ﺫﻫﻦ ﺧﺎﻡ، ﻳﻌﻨﻰ ﺩﻭﺭ ﺍﺯ ﻭﺍﻗﻌﻴّﺖ ﺍﻟﻬﻰ ﺑﻮﺩﻥ ﺍﺳﺖ. ﻭ ﺗﻨﻬﺎ ﺩﺭ ﺗﮑﺎﻣﻞ ﺟﺴﺘﻦ ﺑﻮﺍﻗﻌﻴّﺖ ﻣﻴﺮﺳﻴﻢ. ﻭ ﻗﺪﻡ ﺑﺼﻮﺭﺗﻬﺎﻯ ﻧﻮﻋﻰ ﻓﻮﻕ ﺑﺸﺮی ﻤﻴﮕﺬﺍﺭﻳﻢ . ﻭ الاّ  ﺣﺘﻰ ﻣﺤﺮﻭﻡ ﺍﺯ ﻭﺍﻗﻌﻴّﺖ ﺧﺎﺭﺝ ﻣﺎﺩﻯ،ﭼﻪ ﺭﺳﺪ ﺑﺤﻘﻴﻘﺖ ﺑﺎﻃﻨﻰ ﭘﺪﻳﺪﻩ ﻫﺎ ﺧﻮﺍﻫﻴﻢ ﺑﻮﺩ. ﻧﻪ ﺭﺋﺎﻟﻴﺴﻢ ﻋﻠﻤﻰ ﻭﺁﺑﮋﮐﺘﻴﻮ ﺑﻮﺩﻥ،ﻭ ﻧﻪ ﺍﻳﺪﺁﻟﻴﺴﻢ ﺍﻟﻬﻰ،ﮐﻪ ﺭﺋﺎﻝ ﻭ ﺑﺎﻃﻦ ﺍﻳﺪﺁﻟﻴﺴﻢ ﺍﺳﺖ . ﺑﻠﮑﻪ ﺩﻧﻴﺎﻯ ﻧﻔس ﺁﻟﻮﺩه ﻮ ﺫﻫﻦ ﭘﺮﻳﺸﺎﻥ، ﻳﺎ ﻫﻤﺎﻥ ﺍﻳﺪﺁﻟﻴﺴﻢ ﺫﻫﻨﻰ ﻭ ﺳﺒﮋﮐﺘﻴﻮ ﺭؤﻳﺎﺋﻰ ﺍﺳﺖ . ﮐﻪ ﻣﻌﻤﻮﻟﺎ ﺩﺭ ﺩﻳﻮﺍﻧﻪ ﻫﺎ ﻣﺸﺨﺺ ﺗﺮ،ﻭ ﺩﺭﻏﻴﺮﺳﺎﻟﮑﺎﻥ ﻏﻴﺮﻣﺸﺨﺺ ﺍﺳﺖ.ﻭ ﻧﺪﺍﻧﺴﺘﻪ ﺍﻳﻨﻬﺎ ﮔﺮﻓﺘﺎﺭ ﻫﻤﻴﻦﺍﺣﻮﺍﻝ ﺟﻨﻮﻧﻰ ﻫﺴﺘﻨﺪ،ﮐﻪ ﺑﺨﺎﻃﺮ ﺗﺤﻤّﻞ ﺟﺴﻢ ﻭ ﺳﻴﺴﺘﻢ ﺍﻋﺼﺎﺏ،ﺍﻳﻨﺎن هنوﺯ ﺑﻤﺮﺯ ﺳﻘﻮﻁ ﺩﺭ ﭘﺮﺗﮕﺎﻩ کوتاه شدن عمر ﻧﺮﺳﻴﺪه اﻧﺪ. ﺍﻣﺎ ﺟﻮﺍﻥ ﺗﻮﺟﻴﻪ ﺷﺪﻩ،ﻭ ﻫﺪﺍﻳﺖ ﺍﻟﻬﻰ ﻳﺎﻓﺘﻪ،ﺍﮔﺮ ﺑﺠﺎﻯ ﭘﻴﺮﻭﻯ ﺍﺯ ﺳﻄﺢ ﻋﻘﻞ ﺟﻤﻌﻰ ﻭ ﻋﺎﺩﺍﺕ ﻗﻮﻡ ﺧﻮﺩ،ﺍﺯ ﺍﻳﻦ ﭘﺮﺗﮕﺎﻩ ﻧﻴﺴﺘﻰ ﻣﻘﺎﻣﻰ ﻭ ﺟﻨﻮﻥ ﻧﺠﺎﺕ ﻳﺎﻓﺘﻪ ﺑﺎﺵ، ﺑﻌﻘﻞ ﻗﺎﺋﻢ ﮐﺎﻣﻞ ﻣﻴﺮﺳﺪ.ﺁﻧﮕﺎه ﻫﻤﻪ ﻫﺴﺘﻰ ﻧﻴﺰ ﺩﺭﺍﺧﺘﻴﺎﺭ ﺍﻭ ﺍﺳﺖ.ﺗﺎ ﻫﺮﭼﻪ ﺻﻠﺎﺡ ﺑﺪﺍﻧﺪ ﺑﮑﻨﺪ. ﻭ ﺩﻧﻴﺎﻯ ﺫﻫﻦ ﻭ ﺩﻧﻴﺎﻯ ﻭﺍﻗﻊ ﺧﺎﺭﺝ،ﻭ ﻧﻴﺰ ﺑﺎﻃﻦ ﭘﺪﻳﺪﻫﺎﻯ ﺧﺎﺭﺝ ﻣﺎﺩﻯ، ﻭ ﭘﺪﻳﺪﻩ ﻫﺎﻯ ﻣﺎﺩﻯ ﻭﺫﻫﻨﻰ ﻭﺍﻟﻬﺎﻣﻰ، ﻧﻴﺰ ﺍﺯ ﺁﻥ ﺍﻭ ﺍﺳﺖ.  ﺁﺳﻴﺐ ﺩﻳﮕﺮﻯ ﮐﻪ ﺯﻧﺪﮔﻰ ﺫﻫﻨﻰ ﺑﺄﺭﺯﻳﺎبی هاﻯ ﺷﺨﺼﻰ ﺑﺮﺍﻯ ﺟﻮﺍﻥ ﻫﻤﺮﺍﻩ ﺩﺍﺭﺩ ، ﻟﻄﻤﻪ ﺧﻮﺭﺩﻥ ﺑﻤﺎﻫﻴّﺖ ﺍﻧﺴﺎﻧﻰ ﺍﻭ است، ﻳﻌﻨﻰ ﺑﺮﻭﺡ ﻭ ﮊﻧﺘﻴﻚ ﺭﻭﺣﻰ ﻭ ﻣﻘﺎﻡ ﺗﮑﺎﻣﻠﻰ ﻭ ﺍﻟﻬﻰ ﮐﻨﻮﻧﻰ ﺍﻭ ﺍﺳﺖ . ﺭﻭﺡ ﻭ ﮊﻧﺘﻴﻚ ﺭﻭﺣﻰ ﻟﺤظه اﻯ ﺗﻮﻗﻒ ﻧﺪﺍﺭﺩ. ﺍﮔﺮ تکاﻣﻞ ﻧﺒﺎﺷﺪ، ﺣﺘﻤﺎ ﻣﺸﻐﻮﻝ ﻗﻬﻘﺮﺍ ﺭﻓﺘﻦ ﺍﺳﺖ. ﻟﺬﺍ ﺍﻳﻦ ﺗﺤﻤﻴﻞ ﻋﻘﺎﻳﺪ ﻭ ﺍﺭﺯﺷﻬﺎ ﺑﺮ ﻓﺮﺩ ﻣﺎﻫﻴّﺖ ﮐﻨﻮﻧﻰ ﺟﻮﺍﻥ ﺭﺍ ﺁﻟﻮﺩﻩ ﺗﺮ ﻣﻴﮑﻨﺪ،ﻭ ﻳﻚ ﺯﻧﺪﮔﻰ ﻗﺮﺍﺭﺩﺍﺩﻯ ﺑﺎﺏ ﻣﻴﻞ ﻭ ﻗﺒﻮﻝ ﺩﻳﮕﺮﺍﻥ ﺑﺮﺍﻯ ﺧﻮﺩ ﻣﻴﺴﺎﺯﺩ، ﻭﻧﻪ ﺑﺮﺍﻯ ﺁﻳﻨﺪﻩ ﻓﻮﻕ ﺑﺸﺮﻯ ﺑﻬﺘﺮ . ﺭﻓﺘﺎﺭ ﻭ ﺍﻓﮑﺎﺭ ﻭﺯﻧﺪﮔﻰ ﺣﻴﻮﺍﻧﻰ،ﻣﺎﻧﻊ ﺍﻳﻦ ﺷﺮﺍﻳﻂ ﺧﻮﺍﻫﺪ ﺑﻮﺩ. ﻭ ﺑﺮﺣﺴﺐ ﻏﺮﺍﻳﺰ ﻭ ﺷﺄﻥ ﻭﻣﻘﺎﻡ ﺗﮑﺎﻣﻠﻰ ﺧﻮﺩﺵ ﻧﻴﺰ ﺧﻮﺍﻫﺪ ﺑﻮﺩ،ﭼﻪ ﺭﺳﺪ ﺑﺰﻧﺪﮔﻰ ﺑﺮﺗﺮﻯ ﮐﻪ ﺧﺪﺍﻳﺶ ﺑﺮﺍﻳﺶ ﺁﻣﺎﺩﻩ ﮐﺮﺩﻩ ﺍﺳﺖ. ﻭ ﺍﻳﻦ ﺁﻟﻮﺩﻩ ﺷﺪﻥ ﻓﻄﺮﺕ ﻭ ﺷﺄﻥ ﻣﻘﺎﻡ ﻓﺮﺩ،ﮐﺎﺭ ﺗﺨﻠﻴﻪ ﻭ ﺳﻠﻮﻙ ﻭ ﺍﺣﺘﻤﺎﻟﻰ ﺭﺍ ﻣﺸﮑﻞ ﻣﻴﮑﻨﺪ ﻭ ﺷﺎﻧس ﺗﻮﺑﻪ ﻭ ﺗﺼﻤﻴﻢ ﺑﺮﺍﻯ ﺳﻠﻮﻙ ﺭﺍ ﻧﻴﺰﮐﻤﺘﺮ ﻣﻴﻨﻤﺎﻳﺪ.          ﻃﻔﻞ ﻗﺒﻞ ﺍﺯ ﺍﻳﻨﮑﻪ ﮔﺮﻓﺘﺎﺭ ﺗﺤﻤﻴﻞ ﻣﺤﻴﻄﻰ،ﺍﺯ ﻋﻘﺎﻳﺪ ﻭ ﺳﻠﻴﻘﻪ ﻫﺎ ﻭ ﺍﺭﺯﺷﻬﺎ ﺷﻮﺩ، ﻳﻚ ﻭﺍﻗﻌﻴّﺖ ﺫﺍﺗﻰ ﻣﻘﺎﻡ ﻭﮐﺮﺍﻣﺎﺕ ﻧﻮﻉ ﺑﺸﺮﻯ ﺧﻮﺩﺭﺍ ﺩﺍﺭﺩ.ﻭﺑﺎ ﺁﻥ ﺩﺭ ﺍﻳﻦ ﻓﺼﻞ ﻧﻮﻋﻰ ﻣﺘﻮﻟﺪ ﺷﺪﻩ ﺍﺳﺖ.ﻭ ﺩﺭ ﺣﮑﻢ ﺻﻔﺤﻪ ﺳﻔﻴﺪ ﻭ ﺧﺎﻟﻰ ﺑﻮﺩﻩ،ﻭ ﺁﻣﺎﺩﻩ ﺗﮑﺎﻣﻞ ﺑﻴﺸﺘﺮ ﺍﺳﺖ.ﻭﻟﻰ ﺑﺨﺎﻃﺮ ﻧﺪﺍﺷﺘﻦ ﻋﻘﻞ ﻭ ﺩﺭﻙ ﺑﺮﺍﻯ ﺳﻠﻮﻙ ﻭ ﺗﮑﺎﻣﻞ ﺍﺭﺍﺩﻯ،ﻭ ﮐﺴﺐ ﺷﻬﻮﺩ ﺍﻟﻬﻰ ﺁﻳﻨﺪه ﻫﺎﻯ ﻧﻴﺎﻣﺪﻩ ﺍﻭ،ﺑﺎﻳﺪ ﺑﺎ ﻫﻤﺎﻥ ﺗﺮﺑﻴﺖ ﺗﺤﻤﻴﻠﻰ ﺑﺎﺷﺪ.ﻭﺣﺘﻰ ﮐﻤﻰ ﻧﻴﺰ ﺁﻟﻮﺩه ﺘﺮ ﻭﻗﻬﻘﺮﺍﺋﻰ ﺷﺪه ﺒﺎﺷﺪ.ﻭﻟﻰ ﭼﻪ ﺑﻬﺘﺮ که ﻄﻔل ﻤﺮﺑّﻴﺎﻥ ﺍﻟﻬﻰ ﻭﮐﺎﻣﻞ ﺩﺍﺷﺘﻪ ﺑﺎﺷﻨﺪ،ﻭﺧﻮﺩﺭﺍ ﺑﺴﻄﺢ ﻋﻘﻞ ﺟﻤﻌﻰ ﺑﺮﺳﺎﻧﺪ، ﺗﺎ ﻫﺮﭼﻪ ﺯﻭﺩﺗﺮ ﺑﻌﺪ ﺍﺯ  15 ﺳﺎﻟﮕﻰ ﺑﺴﻠﻮﻙ ﺍﻟﻬﻰ ﺑﭙﺮﺩﺍﺯﺩ، ﻭﻧﻪ ﺗﻌﺒّﺪﺍﺕ ﻗﺸﺮﻯ ﻭﻣﺬﻫﺒﻰ.ﻭ(ﺍﻳﻦ ﺳِﻦّ) که ﺒﻠﻮﻍ ﻣﻮﺭﺩ ﻧﻈﺮ ﺧﺪﺍﻭﻧﺪ ﺑﺎﺷﺪ، ﻭﻧﻪ ﺑﻠﻮﻍ ﺟﻨﺴﻰ ﻳﺎ ﺑﻠﻮﻍ ﺍﺟﺘﻤﺎﻋﻰ . ﻭﻟﻰ ﻭﻗﺘﻰ ﮐﻪ ﺟﻮﺍﻥ ﺑﺎ ﺍﺭﺯﺷﻬﺎﻯ ﺗﺤﻤﻴﻠﻰ ﺧﻮ ﮔﺮﻓﺖ ﺭﺍﺑطه اﺵ ﺑﺎ ﺫﺍﺕ ﭘﺎﻙ ﻭ ﺳﻔﻴﺪ ﺧﻮﺩﺵ ﻗﻄﻊ ﻣﻴﮕﺮﺩﺩ.ﻭ ﺭﺍﻩ ﺍﻳﻦ ﺟﻮﺍﻥ ﺭﺍ ﺍﺯ ﺧﺪﺍ ﻭﺁﻳﻨﺪﻩ ﺗﮑﺎﻣﻠﻰ ﺩﺭ ﺍﻧﺘﻈﺎﺭ ﺍﻭ،ﭘﺮ ﺳﻨﮓ ﻭ ﮐﻠﻮﺥ ﺗﺮ ﻣﻴﮑﻨﺪ. ﺩﻳﮕﺮ ﻃﻔﻞ ﻭ ﺟﻮﺍﻥ ﺩﻧﺒﺎﻝ ﻭﺍﻗﻌﻴّﺖ ﻧﻴﺴﺖ.ﺗﻨﻬﺎ ﺩﻧﺒﺎﻝ ﺍﻳﻦ ﺍﺭﺯﺷﻬﺎ ﻭ ﻫﻮﺳﻬﺎ ﻣﻴﺒﺎﺷﺪ.ﺗﺎ ﻣﺒﺎﺩﺍ ﺩﻳﮕﺮﺍﻥ ﺍﻭﺭﺍ ﺗﺮﺳﻮ ﻭ ﺑﻰ ﺍﺭﺯﺵ،ﻭ ﻭﺻﻠﻪ ﻧﺎﺟﻮﺭ ﺧﻮﺩ ﺑﺪﺍﻧﺪ. ﻭ ﺳﻌﻰ ﺩﺍﺭﺩ ﺗﺎ ﻣﻘﺒﻮﻝ ﺩﻳﮕﺮﺍﻥ ﺑﻮﺩﻩ ﺑﺎﺷﺪ، ﻭ ﺑﺎﺏ ﻣﻴﻞ ﺩﻳﮕﺮﺍﻦ ﺯﻧﺪﮔﻰ ﻗﺮﺍﺭ ﺩﺍﺩﻯ ﺭﺍ،ﺑﺮ ﺧﻠﺎﻑ ﻓﻄﺮﺕ ﺫﺍﺗﻰ ﻭ ﻓﻄﺮﺕ ﺑﺎﻟﻘﻮّﻩ ﺍﻟﻬﻰ ﺑﺮﺗﺮ ﺧﻮﺩ ﺯﻧﺪﮔﻰ ﻣﻴﻨﻤﺎﻳﺪ. ﺩﻳﮕﺮ ﻧﺪﺍﻯ ﺑﺎﻃﻦ ﻭﻭﺟﺪﺍﻥ ﺧﻮﺩﺭﺍ ﻧﻤﻰ ﺷﻨﻮﺩ،ﻭ ﻧﻤﻴﺪﺍﻧﺪ ﺍﺻﺎﻟﺖ ﺫﺍﺗﻰ ﺍﻭ ﭼﻪ ﺑﻮﺩﻩ،ﻭ ﻓﻄﺮﺕ ﺍﺑﺪﻯ ﻭ ﺗﮑﺎﻣﻠﻰ ﺍﻭ ﭼﻪ ﺑﺎﻳﺪ ﺑﺎﺷﺪ. ﺍﻳﻦ ﺍﻧﺴﺎﻥ ﻓﻄﺮﻯ،ﺗﺒﺪﻳل ﺑﺎﻧﺴﺎﻧﻰ ﻗﺮﺍﺭ ﺩﺍﺩﻯ ﺷﺪﻩ.ﺩﺭﺣﺎﻟﻴﮑﻪ ﻏﺎﻳﺖ ﺍﻟﻬﻰ ﺍﻳﻦ ﺑﻮﺩﻩ،ﮐﻪ ﺍﺯ ﺍﻧﺴﺎﻥ ﻓﻄﺮﻯ،ﻳﻚ ﺍﻧﺴﺎﻥ ﮐﺎﻣﻞ ﺷﺎﻫﺪ ﺳﺎﺧﺘﻪ ﺷﻮﺩ. ﮔﺮﭼﻪ ﺩﺭ ﺍﻳﻦ ﻣﻴﺎﻥ ﺑﺎﻳﺪ ﺩﻭﺭﻩ ﮐﻮﺗﺎﻩ ﺍﻧﺴﺎﻥ ﻗﺮﺍﺭ ﺩﺍﺩﻯ ﺭﺍ ﻧﻴﺰ ﺩﺭ ﻃﻔﻮﻟﻴّﺖ ﺑﮕﺬﺭﺍﻧﺪ.

   ﭘس ﻣﻴﺘﻮﺍﻥ ﮔﻔﺖ ﭼﻬﺎﺭ ﻧﻮﻉ ﺍﻧﺴﺎﻥ ﻗﺎﺑل ﻄﺒقه ﺒﻨﺪﻯ ﻣﻴﺒﺎﺷﺪ.(ﺍﻧﺴﺎﻥ ﻃﺒﻴﻌﻰ)ﮐﻪ ﺑﺮ ﺣﺴﺐ ﺗﮑﺎﻣﻠﺎﺕ ﺍﺯﻟﻰ ﺧﻮﺩ،ﺩﺭ ﻓﺼﻞ ﻭﻧﻮﻉ ﺧﺎﺹ ﻭﻓﻌﻠﻰ ﻣﺘﻮﻟﺪ ﺷﺪﻩ،ﻫﻤﺎﻥ ﮔﻮﻧﻪ ﮐﻪ ﺩﻳﮕﺮ ﺣﻴﻮﺍﻧﺎﺕ، ﺗﮑﺎﻣﻞ ﻃﺒﻴﻌﻰ ﺧﻮﺩﺭﺍ ﺩﺍﺭﻧﺪ،ﻭ ﺷﺎﻳﺪ ﻗﻬﻘﺮﺍﺋﻰ ﻧﺪﺍﺷﺘﻪ،ﻭﺍﮔﺮ ﺗﮑﺎﻣﻞ ﺍﺭﺍﺩﻯ ﻧﺪﺍﺭﻧﺪ . ﺩﻭﻡ(ﺍﻧﺴﺎﻥ ﻗﺮﺍﺭ ﺩﺍﺩﻯ)ﮐﻪ ﺟﺎﻣﻌﻪ ﻭ ﻣﺤﻴﻂ ﺑﺮ ﻃﻔﻞ ﺗﺤﻤﻴﻞ ﻣﻴﮑﻨﺪ، ﺗﺎ ﺑﺴﻄﺢ ﻋﻘﻞ ﺟﻤﻌﻰ ﺑﺮﺳﺪ،ﻭ ﻧﻴﺰ ﺗﻮﻗف ﺒﺮﺍﻯ ﺗﻌﺎﻟﻰ ﻋﻘﻠﻰ ﻭﺭﻭﺣﻰ ﻧﺸﻮﺩ.ﻭ ﺍﻳﻨﺎﻥ ﺑﻴﺸﺘﺮ ﺩﺭ ﻣﺪﺍﺭس ﺗﺮﺑﻴﺖ میشوند.ﻭﻣﺪﺍﺭس ﺧﻴﺮ ﺧﻮﺍﻫﺎﻥ ﭼﻮﻥ ﻳﺘﻴﻢ ﺧﺎﻧﻪ ﻫﺎ ﭘﺮﻭﺭﺵ ﻣﻴﻴﺎﺑﻨﺪ.ﻭﻟﻰ ﻧﻪ ﻣﺪﺍﺭس ﺩﻳﻨﻰ ﻣﺬﻫﺒﻰ ﻭﭘﺮ ﺍﺯ ﺩﺳﺘﻮﺭﺍﺕ ﺧﺸﻦ ﻭ ﻧﺎﺩﺭﺳﺖ . ﻭﺳﻮﻡ(ﺍﻧﺴﺎﻧﻰ ﮐﻪ ﺳﺎﻟﻚ)ﺭﺍﻩ ﺧﺪﺍ ﺍﺳﺖ،ﮐﻪ ﻃﺮﺩ ﻫﺮ ﻣﺎ ﺳﻮﺍ ﺍﻟﻠﻪ ﺭﺍ ﻣﻴﻨﻤﺎﻳﺪ.ﺣﺘﻰ ﺍﺯ ﺣﻘﻮﻕ ﻧﻮﻉ ﺑﺸﺮﻯ ﺧﻮﺩ ﻣﻰ ﮔﺬﺭﺩ،ﺗﺎ ﺧﺪﺍﺭﺍ ﺭﺍﺿﻰ ﮐﺮﺩﻩ ﺑﺎﺷﺪ ﻭﺑﺸﻬﻮﺩﻯ ﺑﺮﺳﺪ. ﻭ ﺑﺮﺣﺴﺐ ﺗﺮﺑﻴﺖ ﻋﻤﻠﻰ ﭘﻴﺮ ﺍﻟﻬﻰ،ﺑﻤﻌﺮﻓﻰ ﺧﺪﺍﻭﻧﺪ ﻗﺮﺍﺭ ﺩﺍﺭﺩ.ﻭ ﺑﺎﻟﺄﺧﺮﻩ ﺍﻧﺴﺎﻧﻰ ﮐﺎﻣﻞ ﻭ(ﺷﺎﻫﺪ ﺍﻟﻬﻰ)ﮐﻪ ﺑﺮﺣﺴﺐ ﻋﻘﻞ ﮐﻠّﻰ ﻗﺎﺋﻢ ﻧﻮع ﺒﺸﺮﻯ ﺯﻧﺪﮔﻰ ﻣﻌﺼﻮﻣﺎﻧﻪ ﺧﻮﺩ ﺭﺍ ﺩﻧﺒﺎﻝ ﻣﻴﻨﻤﺎﻳﺪ.ﮐﻪ ﺣﺘﻰ ﮔﻨﺎﻩ ﻭ ﺧﻄﺎﻳﺶ ﺩﺭﺳﺖ ﻭ ثوﺍﺏ ﺍﺳﺖ.ﺯﻳﺮﺍ ﻣﺼﻠﺤﺖ ﺷﻨﺎس ﺧﻮﺩ ﻭ ﺩﻳﮕﺮﺍﻥ ﻣﻴﺒﺎﺷﺪ.

      ﺁﺳﻴﺐ ﺳﻮﻣﻰ ﮐﻪ ﺍﺯ ﺗﺮﺑﻴﺖ ﺗﺤﻤﻴﻠﻰ ﻣﺤﻴﻂ ﺑﺮ ﻃﻔﻞ ﻭﺍﺭﺩ ﻣﻴﺸﻮﺩ، ﻇﻬﻮﺭ ﻫﻮﻳّﺖ ﺭﻭﺍﻧﻰ ﮐﺎﺫﺏ ﺷﺨﺺ ﺍﺳﺖ،ﮐﻪ ﻋﻨﻮﺍﻥ( ﻣﻦ ) ﺩﺭ ﺟﻮﺍﻥ ﺷﮑﻞ ﻣﻴﮕﻴﺮﺩ.ﻭ ﻳﻚ ﺗﻠﻪ ﻭ ﻃﻠﺴﻢ ﺑﺮﺍﻯ ﺗﮑﺎﻣﻠﺎﺕ ﺍﻟﻬﻰ ﺍﻭ ﺧﻮﺍﻫﺪ ﺑﻮﺩ . ﺣﺎﻓﻈﻪ ﻣﻤﻠﻮ ﺍﺯ ﭘﺪﻳﺪﻩ ﻫﺎ ﻭ ﺩﺍﺩﻩ ﻫﺎ،ﻭ ﺍﺭﺯﺷﻴﺎﺑﻰ ﻫﺎﻯ ﻣﺤﻴﻄﻰ ﻭ ﻣﺄﻧﻮس ﻭ ﺧﺎﺹ ﺧﻮﺩ ﺷﺨﺺ ﻣﻴﺸﻮﺩ. ﻃﻔﻞ ﮐﻪ ﻫﻨﻮﺯ ﻟﺰﻭﻡ ﺗﻔﺴﻴﺮ،ﻭﻣﻌﻨﻰ ﺍﺭﺯﺵ ﺩﺍﺩﻥ ﺑﭙﺪﻳﺪﻩ ﻫﺎ ﺭﺍ ﻧﻴﺎﻣﻮﺧﺘﻪ ﺑﺎﺷﺪ،ﮐﻪ ﻣﻌﻨﻰ ﺑﺎﻃﻨﻰ ﻫﺮ ﭘﺪﻳﺪﻩ ﭼﻴﺴﺖ.ﻣﺎﺩﺍﻡ ﻫﻤﻪ ﭼﻴﺰﻫﺎ ﺩﺭ ﺗﺪﺑﻴﺮ ﺧﺪﺍﻭﻧﺪ ﺍﺳﺖ، ﻭﺩﺭس ﻋﺒﺮﺕ ﺁﻥ ﭼﻪ ﻣﻴﺒﺎﺷﺪ. ﭘس ﻫﻨﻮﺯ ﺍﺯ ﻭﺟﻮﺩ ( ﻣﻦ ) ﻭﺍﻗﻌﻰ ﺧﻮﺩ ﺧﺒﺮ ﻧﺪﺍﺷﺘﻪ،ﻭﺧﻮﺩﺭﺍ ﻧﺸﻨﺎﺧﺘﻪ،ﮐﻪ ﺷﺎﻳﺪ ﺑﺘﻮﺍﻧﺪ ﺧﺪﺍ ﺭﺍ ﺑﺸﻨﺎﺳﺪ.ﻭﺣﺘﻰ ﻫﺮ ﻏﻴﺮ ﺧﺪﺍ،ﺩﺭ ﺍﺻﻞ ﺧﺪﺍﺋﻰ ﻣﻴﺒﺎﺷﺪ . ﻭ ﺍﻳﻦ ﻧﺪﺍﺷﺘﻦ ( ﻣﻨﻴّﺖ)ﺩﺭ ﻃﻔﻞ،ﺷﺒﻴﻪ ﻫﻤﺎﻥ ( ﻣﻦ) ﻧﺪﺍﺷﺘﻦ ﮐﺎﻣﻠﺎﻥ ﺩﺭ ﺣﺎﻝ ﻓﻨﺎ ﺍﺳﺖ ﮐﻪ ﺧﻮﺩﺭﺍ ﺩﺭ ﺻﻤﺪﻳّﺖ،ﻭﺑﺎ ﻣﺮﺍﺗﺐ ﺍﻟﻬﻰ ﺩﺭ ﻭﺣﺪﺕ ﻭﺟﻮﺩ،ﻭ ﻣﻘﺎﻡ ﺷﻬﻮﺩﻯ ﺁﺧﺮ ﻣﻴﺒﺎﺷند.ﭼﻮﻥ ﺍﻳﻦ ( ﻣﻦ) ﻫﻤﺎﻥ ﻭﺣﺪﺕ ﺧﺪﺍ ﺍﺳﺖ.ﻳﺎ ﺍﺻﻄﻠﺎﺣﺎ ( ﻣﺎ) ﺷﺪﻩ،ﻭ ﻫﻤﻪ ﭼﻴز( ﺗﻮ) ﻳﺎ ﺧﺪﺍ ﺷﺪﻩ ﺍﺳﺖ.ﺩﺭ ﺩﻭﺭﻩ ﺳﻠﻮﻙ ﻭ ﺗﺠﺮﻳﺪ ﻭﺗﺰﮐﻴﻪ ﻧﻔس، ﺍﻳﻦ ﻣﻦ ﺧﻮﺩﺧﻮﺍﻫﺎﻧﻪ ﻭ ﺧﻮﺩ ﻣﺤﻮﺭﻯ،ﮐﻪ ﺑﺮﺍﻯ ﺯﻧﺪﮔﻰ ﺣﻴﻮﺍﻧﻰ ﻭ ﻃﻔﻮﻟﻰ ﻟﺎﺯﻡ ﺍﺳﺖ،ﺑﺮﺍﻯ ﺍﻧﺴﺎﻧﻬﺎﻯ ﺑﺎﻟﻎ ﺩﺭ ﺟﺴﻢ ﺑﺴﻴﺎﺭ ﻣﻀﺮ ﻣﻴﺒﺎﺷﺪ،ﻭﺩﺭﺩﺳﺮ ﺳﺎﺯ ﺍﺳﺖ.ﻭ ﺍﻳﻦ ﻣﻦ ﭼﻨﻴﻦ ﺧﻮﺩﺧﻮﺍﻫﺎﻥ، ﻣﻦ ﻭﺍﻗﻌﻰ ﻧﻴﺴﺖ.ﺑﻠﮑﻪ ﻫﻮﻳّﺘﻰ ﺗﺤﻤﻴﻠﻰ ﻭﻣﺤﻴﻄﻰ،ﻭ ﺑﺎﺏ ﻣﻴﻞ ﻭ ﺳﻄﺢ ﻧﺴﺒﺘﺎ ﺣﻘﻴﺮ ﺟﺎﻣﻌﻪ ﺍﺳﺖ.ﺯﻳﺮﺍ ﺍﮐثرﺍ ﺯﻳﺮ ﻋﻘﻞ ﺳﺎﻟﻢ ﻣﻴﺒﺎﺷﻨﺪ. ﻭ ﺫﻫﻦ ﻃﻔﻞ ﭼﻮﻥ ﺁﻳﻨﻪ،ﻭ ﺑﺪﻭﻥ ﻣﻨﻴّﺖ ﻭﺧﻮﺩﺧﻮﺍﻫﻰ ﺍﺳﺖ ﮐﻪ ﺑﺮﺍﺣﺘﻰ ﺧﻮﺩﺭﺍ ﺑﺪﺍﻣﺎﻥ ﺩﻳﮕﺮﺍﻥ ﺫﻭﺏ ﻣﻴﮑﻨﺪ. ﻭ ﺫﻫﻦ ﺳﺎﻟﻚ ﻭﻟﺎﻳﺖ،ﻣﺪﺍﻡ ﺩﺭ ﺣﺎﻝ ﺗﺨﻠﻴﻪ ﻣﻴﺒﺎﺷﺪ.ﻭ ﺫﻫﻦ ﮐﺎﻣﻞ ﺍﻟﻬﻰ ﺳﺮﺷﺎﺭ ﺍﺯ ﺁثاﺭ ﺷﻬﻮﺩﻯ ﻭ ﺍﺣﻮﺍﻟﻰ ﻭ ﺭؤﻳﺎﺋﻰ ﻭ ﺍﻟﻬﺎﻣﺎﺕ ﻟﺪﻧّﻰ ﻣﻴﺒﺎﺷﺪ. ﺍﻳﻦ ﻫﻮﻳّﺖ ﺭﻭﺍﻧﻰ ﺑﺎ ( ﻣﻦ)ﻳﺎﻧﻔس ﺁﻟﻮﺩﻩ ﻏﻴﺮﺳﺎﻟﮑﺎﻥ ﺩﺭ ﺣﺎﻓﻈﻪ ﺍﻧﺒﺎﺷﺘﻪ ﮔﺮﺩﻳﺪﻩ،ﻭ ﺧﻴﺎﻧﺖ ﺣﺎﻓﻈﻪ ﺍﺯ ﺍﻳﻦ ﭘس ﻣﺎﻧﻊ ﺍﺯ ﺳﻠﻮﻙ ﻣﻴﺒﺎﺷﺪ. ﻭﻣﺮﮐﺰ ﻣﻮﻫﻮﻡ ﺷﺨﺺﻫﻤﻴﻦ ( ﻣﻦ)  ﺩﺭ ﺣﺎﻓﻈﻪ ﺧﻮﺩﺁﮔﺎﻩ ﻳﺎ ﻧﺎﺧﻮﺩﺁﮔﺎﻩ ﺍﺳﺖ. ﭘﻴﺪﺍﻳﺶ ﺍﻳﻦ ﻣﻦ ﻣﻮﻫﻮﻡ ﻭ ﺁﻟﻮﺩﻩ،ﻣﻊ ﺫﻟﻚ ﺍﻣﺮﻯ ﻃﺒﻴﻌﻰ ﺍﺳﺖ،ﺗﺎﻃﻔﻞ ﺧﻮﺩﺭﺍ ﺑﺴﻄﺢ ﻋﻘﻞ ﺟﻤﻌﻰ ﺑﺮﺳﺎﻧﺪ.ﮐﻪ ﺑﺮﺣﺴﺐ ﺳﻮﺍﺑﻖ ﺗﮑﺎﻣﻠﻰ ﺗﻮﻟﺪﺍﺕ ﺑﺸﺮﻯ ﻗﺒﻠﻰ،ﺩﻳﺮﺗﺮ ﻳﺎ ﺯﻭﺩﺗﺮ ﺑﺎﻳﻦ ﺳﻄﺢ ﺟﻤﻌﻰ ﻣﻴﺮﺳﺪ . ﻭ ﺑﻌﺪﺍ ﺍﺧﺘﻴﺎﺭ ﻭﺍﻧﺘﺨﺎﺏ ﻭ ﻣﺴﺌﻮﻟﻴّﺖ،ﻭ ﻫﻤّﺖ ﺍﺭﺍﺩﻯ ﻭ ﺑﺮﺩﺍﺷﺖ ﺑﺎﻃﻨﻰ ﺩﺭ ﺍﺭﺯﻳﺎﺑﻰ ﭘﺪﻳﺪﻩ ﻫﺎ ﺁﻏﺎﺯ ﻣﻴﮕﺮﺩﺩ. ﭼﻨﻴﻦ ﺍﺭﺍﺩه اﻯ ﺑﺮﺍﻯ ﻧﺠﺎت اﺯ ﻧﻮﻉ ﺑﺸﺮﻯ ﻭ ﻃﻠﺴﻢ ﻓﻌﻠﻰ،ﻭﺳﻠﻮﻙ ﺑﺎ ﺗﺤﺮﻳﻚ ﻓﻄﺮﺕ ﻭ ﻏﺮﻳﺰﻩ ﺭﻭﺡ،ﻭ ﺑﺎ ﮐﻤﻚ ﻭ ﮐﺸﺶ ﺍﻟﻬﻰ،ﻭ ﻧﻴﺰ ﺗﻌﻠﻴﻢ ﻭ ﺗﺬﮐّﺮ ﺍﻭﻟﻴﺎﻯ ﺧﺪﺍ،ﻫﻤﻪ ﺑﺎ ﻫﻢ ﺩﺳﺖ ﺩﺍﺩه اﺳﺖ . ﺟﻮﺍﻥ ﺍﮔﺮ ﻣﺪﺗﻰ ﻧﻴﺰ ﻏﻴﺮ ﺳﺎﻟﻚ ﺯﻧﺪﮔﻰ ﺣﻴﻮﺍﻧﻰ ﮐﺮﺩﻩ ﺑﺎﺷﺪ،ﻭﻟﻰ ﻫﺮﭼﻪ ﺯﻭﺩﺗﺮ ﺑﻬﺘﺮ،ﺑﺎﻫﻤﻴّﺖ ﻭ ﻟﺰﻭﻡ ﺳﻠﻮﻙ ﺍﻟﻬﻰ ﻭ ﭘﻴﮕﻴﺮﻯ ﺗﮑﺎﻣﻞ ﺃﺑﺪﻯ ﺧﻮﺩ ﭘﻰ ﺑﺒﺮﺩ،ﻭ ﺑﺎ ﺗﻮﺑﻪ ﺳﻠﻮﮐﻰ ﺑﺎ ﺗﻮﻗﻒ ﺍﺯ ﺭﻭﺷﻬﺎﻯ ﻗﺒﻠﻰ ﺑﺎ ﻭﻟﺎﻳﺖ ﺑﺸﻬﻮﺩ ﻣﺮﺍﺗﺐ ﺁﻳﻨﺪﻩ ﻭ ﻧﻴﺎﻣﺪﻩ،ﻫﻢ ﺍﮐﻨﻮﻥ ﺑﺮﺳﺪ،ﺗﻤﺎﻡ ﺳﻌﺎﺩﺕ ﺍﻧﺴﺎﻥ ﺧﻮﺍﻫﺪ ﺑﻮﺩ.

   ﻭ ﻫﺪﻑ ﻣﻦ ﺍﺯ ﻧﻮﺷﺘﻦ ﺍﻳﻦ ﻣﻘﺎﻟﻪ،ﺑﺎ ﻫﺮ ﺍﺳﺘﺪﻟﺎﻟﻰ ﮐﻪ ﺗﻮﺍﻧﺴته اﻡ،ﺟﺰ ﻫﻤﻴﻦ ﺳﻌﺎﺩﺕ ﻧﻴﺴﺖ.ﺯﻳﺮﺍ ﭘﺪﺭﺟﺎﻥ ﺩﺭ ﺩﻝ ﺩﻭﺳﺖ ﺑﻬﺮ ﺣﻴﻠﻪ ﺭﻫﻰ ﺑﺎﻳﺪ ﮐﺮﺩ.ﺍﺳﺘﺪﻟﺎﻝ ﻭﻣﺤﺒّت ﻮﺳﻤﭙﺎﺗﻰ ﺳﺎﺯﻯ،ﻭﻳﺎ ﻫﺮ ﻫﻨﺮ ﺩﻳﮕﺮﻯ،ﻭﻟﻰ ﻧﻪ ﺑﺠﺒﺮ ﻭﺯﻭﺭ،ﮐﻪ ﺩﺭ ﺩﻳﻦ ﻭﺭﺯﻯ ﺑﻘﻮﻝ ﺧﺪﺍﻭﻧﺪ ﺍﮐﺮﺍﻫﻰ ﻧﻴﺴﺖ. ﺗﻮ ﻭ ﻫﺮ ﺧﻮﺍﻧﻨﺪه اﻯ،ﺑﺴﺘﻪ ﺑﺴﻤﭙﺎﺗﻰ ﻫﺎﻯ ﺫﺍﺗﻰ ﻭ ﮊﻧﺘﻴﻚ ﺭﻭﺣﻰ ﻭﺃﻧﺪﻭﺧﺘﻪ ﻫﺎﻯ ﻧﻴﮑﻮ،ﻳﺎ ﺁﻟﻮﺩﮔﻰ ﻫﺎ ﻭ ﻋﻘﺪﻩ ﻫﺎ ﻭ ﻋﻘﻴﺪه ﻫﺎ ﭼﻪ ﺑﺮﺩﺍﺷﺘﻰ ﮐﻨﺪ.ﻭﭼﻪ ﺗﺼﻤﻴﻤﻰ ﺑﮕﻴﺮﺩ.ﺩﺭ ﻗﺪﺭﺗﻬﺎﻯ ﺍﺣﺴﺎس ﻭ ﺗﺠﺰﻳﻪ ﻭﺗﺤﻠﻴﻞ ﺩﺍﺩﻩ ﻫﺎﻯ ﺧﺎﺭﺟﻰ،ﻭ ﺩﺭﺟﻪ ﺍﺣﺴﺎس ﻣﺴﺌﻮﻟﻴّﺖ،ﮐﻪ ﺑﺨﻮﺍﻫﺪ ﺗﺼﻤﻴﻤﻰ ﻣﻬﻢ ﺯﻧﺪگی ﺮﺍ ﺑﮕﻴﺮﺩ، ﻭ ﻣﺮﺩﺍنه ﭙﺎﻳﺪﺍﺭ ﺑﻤﺎﻧﺪ.  ﻋﺎﺩﺕ ﺗﻔﺴﻴﺮ ﺑﺮﺃﻯ ﻭﻋﻘﻞ ﺧﻮﺩ،ﺑﺮﺣﺴﺐ ﻣﻘﺎﻡ ﺗﮑﺎﻣﻠﻰ ﻭ ﺁﻟﻮﺩﮔﻰ ﻧﻔس،ﻫﻤﺎﻥ ﻋﻘﻞ ﺟﺰﺋﻰ ﻭ ﺗﻔﮑّﺮ ﺧﻮﺩﺳﺮﺍﻧﻪ ﻧﻔس ﺍﺳﺖ.ﻭ ﭼﻮﻥ ﻏﺪﻩ ﺳﺮﻃﺎﻧﻰ ﮔﺴﺘﺮﺵ ﺩﺍﺭﺩ. ﺩﺭﻃﺒﻴﻌﺖ ﭼﻴﺰﻯ ﺟﺰ ﺧﺪﺍ ثاﺑﺖ ﻧﻴﺴﺖ ﻭ ﻫﺮچیری در ﺗﻐﻴﻴﺮ ﺗﮑﺎﻣﻠﻰ ﺍﺳﺖ ﻳﺎ ﻗﻬﻘﺮﺍﺋﻰ . ﺗﻔﮑّﺮ ﺳﺎﻟﮑﺎﻥ ﻭﮐﺎﻣﻠﺎﻥ ﺗﻨﻬﺎ ﺗﮑﺎﻣﻠﻰ ﻫﺴﺘﻨﺪ. ﻭ ﺗﻔﮑّﺮ ﻓﻠﺎﺳﻔﻪ ﻭ ﻋﻠﻤﺎ ﻭ ﻫﺮ ﻓﺮﺩ ﻏﻴﺮﺳﺎﻟﻚ ﺟﺰ ﻗﻬﻘﺮﺍ ﻧﻴﺴﺖ ﻭ ﺍﻧﺘﺸﺎﺭ ﺳﺮﻃﺎﻥ ﺗﻔﮑّﺮ ﻋﻘﻞ ﺟﺰﺋﻰ ﻭ ﻋﺎﺩﺕ ﺗﻐﻴﻴﺮ ﭘﺪﻳﺪه ﻫﺎ،ﺩﺭ ﻭﺍﻗﻊ ﻳﻚ ﻗﻬﻘﺮﺍ ﻳﺎ ﺗﮑﺎﻣﻞ ﻣﻨﻔﻰ ﺍﺳﺖ ﻭ ﻫﺮﮔﺰ ﺑﺨﺪﺍ ﻧﻤﻰ ﺭﺳﺪ ﻭﮐﺎﺭﻣﺎ ﺳﺎﺯ ﺍﺳﺖ. ﻧﺘﻴﺠﻪ ﺍﻳﻦ ﻋﺎﺩﺕ ﺗﻔﺴﻴﺮ ﺣﻮﺍﺩث ﻣﺴﺎﺋﻞ ﻭﻣﺸﮑﻠﺎﺕ ﺟﺪﻳﺪﻯ ﺑﺒﺎﺭ ﻣﻴﺂﻳﺪ . ﻣثلا ﻫﻤﻴﻦ ﺍﺭﺯﺵ ﻫﺎ ﻭ ﺗﻔﺴﻴﺮ ﺍﻣﻮﺭ ﺧﺎﺻﻴّﺖ ﻗﻴﺎس ﺍﻧﺪﺍﺩ و اضداد یا ﺍﻣثاﻝ ﺧﻮﺩ ﺩﺍﺭﺩ .

ﺍﺭﺯﻳﺎﺑﻰ ﻭﺍﻗﻌﻰ ﻓﻘﻂ ﺑﺎ ﻣﻌﻴﺎﺭﻯ ﺣﻖ ﻭﺑﺮﺗﺮﻳﻦ ﺍﺳﺖ ﮐﻪ ﺧﺪﺍ ﺍﺳﺖ. ﻭﺍلاّ ﻫﺮ ﻣﻘﺎﻳشه ﺑﻴﻦ ﺍﻣﻮﺭﻯ ﮐﻪ ﺧﻮﺩ ﻧﺴﺒﻰ ﻭﻧﺎﺣﻖ ﺑﺎﺷﻨﺪ ﻧﺘﻴﺠﻪ ﺗﮑﺎﻣﻠﻰ ﺑﻤﺎ ﻧﻤﻴﺪﻫﺪ. ﺍﺭﺯﺷﻬﺎ ﻭﻗﺘﻰ ﺣﻖ ﻫﺴﺘﻨﺪ،ﮐﻪ ﺍﻟﻬﻰ ﻳﺎ ﻫﺮﭼﻪ ﻧﺰﺩﻳﮑﺘﺮ ﺑﺤﻘّﺎﻧﻴّﺖ ﺍﻟﻬﻰ ﻭ ﺧﻴﺮ ﺗﮑﺎﻣﻠﻰ ﺑﺎﺷﻨﺪ. ﺁﻥ ﻧﻴﺰ ﻧﻪ ﺍﻳﻨﮑﻪ ﻣﻘﺎﻳسه اﻯ ﮐﻪ ﺑﺎ ﺿﺪ ﻭمثل ﺧﻮﺩ ﺻﻮﺭﺕ ﮔﻴﺮﺩ،ﺁﻧﻬﻢ ﺑﺸﮑﻠﻰ ﻗﺮﺍﺭ ﺩﺍﺩﻯ ﺑﺎﺷﺪ،ﻧﻪ ﻣﻄﻠﻖ ﺣﻖ . ﺯﻳﺮﺍ ﻣﻘﺎﻳﺴﻪ ﺍﺿﺪﺍﺩ، ﻣثلا  ﺷﺠﺎﻋﺖ ﺑﺎ ﺗﺮس ﻳﻚ ﺍﻣﺮ ﺍﻋﺘﺒﺎﺭﻯ ﻭ ﺫﻫﻨﻰ ﺍﺳﺖ.ﻭ ﺑﺮﺣﺴﺐ ﻣﻌﻴﺎﺭﻫﺎﻯ ﺷﺨﺼﻰ ﻭ ﻣﻘﺒﻮﻝ ﻧﻔس ﻣﺎ ﺍﺳﺖ. ﻣثلا ﺗﺮس ﻋﺎﻗﻠﺎﻧﻪ ﻭ ﻣﺼﻠﺤﺖ،ﺧﻮﺩ ﺷﺠﺎﻋﺖ ﻭ ﺧﻴﺮ ﺍﺳﺖ.ﻭ ﺷﺠﺎﻋﺖ ﺍﺣﻤﻘﺎﻧﻪ، ﺧﻮﺩ ﺍﺯ ﺗﺮس ﺍﺳﺖ. ﭼﻨﺪﻳﻦ ﺷﮑﻞ ﻣﻘﺎﻳﺴﻪ ﻣﻴﺘﻮﺍﻥ ﻃﺒﻘﻪ ﺑﻨﺪﻯ ﮐﺮﺩ.ﻳﮑﻰ ﺑﺎ(ﺿﺪ ﻫﺮ ﺍﻣﺮﻯ)ﮐﻪ ﺍﻳﻦ ﺗﻨﻬﺎ ﻳﻚ ﻣﻘﺎﻳﺴﻪ ﻟﻔﻈﻰ ﺍﺳﺖ ﻧﻪ ﻭﺍﻗﻌﻰ،ﭼﻮﻥ ﻣثاﻝ ﺑﺎﻟﺎ. ﻭ ﻳﮑﻰ ﻧﻴﺰ(ﻣﻘﺎﻳﺴﻪ ﺑﺎ ﺣﻘﻴﻘﺘﻰ) ﺩﻳﮕﺮ مثل ﺧﻮﺩﺵ،ﻣثلا ﻣﻨﺎﺳﺒﺖ ﺷﺠﺎﻋﺘﻰ ﺑﺎ ﺷﺠﺎﻋﺘﻰ ﺩﻳﮕﺮ،ﻳﺎ ﺗﺮﺳﻰ ﺑﺎ ﺗﺮﺳﻰ ﺩﻳﮕﺮ.ﻭ ﺍﻳﻦ ﻧﻮﻉ ﻣﻘﺎﻳﺴﻪ، ﺩﺭ ﺍﻣﻮﺭ ﻣﺎﺩﻯ ﺩﻧﻴﻮﻯ ﺻﺤﻴﺢ ﺗﺮ ﺍﺳﺖ.ﻭ ﺷﺎﻳﺪ ﻫﻢ ﺍﮔﺮ ﺭﻭﺵ ﻣﻘﺎﻳﺴﻪ ﻭ ﻣﻌﻴﺎﺭﻗﻴﺎس ﻭ ﻫﺪﻑ ﺍﺯ ﻗﻴﺎس ﺩﺭﺳﺖ ﺑﺎﺷﺪ، ﻧﻮﻋﻰ ﺗﮑﺎﻣﻞ ﺍﺳﺖ.ﻭﻟﻰ ﺧﻄﺮ ﺍﻧﺤﺮﺍﻑ ﻫﻤﻴﺸﻪ ﺩﺭ ﮐﻤﻴن هست . ﻭ ﺳﻮﻡ (ﻣﻘﺎﻳﺴﻪ ﺑﺎ ﻣﻌﻴﺎﺭﻯ ﺍﻟﻬﻰ)ﻭ ﻣﻄﻠﻖ ﺣﻖ،ﮐﻪ ﻧﺰﺩ ﺷﺎﻫﺪﺍﻥ ﻗﺎﺋﻢ ﻫﺴﺖ. ﻣﺎﻧﻨﺪ ﺷﺠﺎﻋﺘﻰ ﻳﺎ ﺗﺮﺳﻰ،ﮐﻪ ﻣﻨﺠﺮ ﺑﺘﮑﺎﻣﻞ ﻓﺮﺩ ﺷﻮﺩ . ﭼﻮﻥ ﺗﺮس ﺍﺯ ﺷﻴﻄﺎﻥ ﻭﻧﻔس،ﮐﻪ ﺧﻮﺩ ﺷﺠﺎﻋﺖ ﺍﺳﺖ،ﻭ ﻗﺪﺭت ﺘﻤﺮّﺩ ﺍﺯ ﺗﮑﺎﻣﻞ ﻭ ﺧﺪﺍ ﻭ ﺳﻠﻮﻙ،ﻳﻌﻨﻰ ﺗﺮس ﺍﺯ ﺁﻧﻬﺎ ﺍﺳﺖ .

    ﺍﻣﺎ ﺩﺭ ﻣﻘﺎﻳسه ها ﻭ ﺗﻔﺴﻴﺮ ﻋﻘﻠﻰ ﻭ ﻋﻠﻤﻰ،ﮐﻪ ﺩﻭﺭ ﺍﺯ ﺗﮑﺎﻣﻞ ﻭ ﺧﺎﺹ ﺩﻧﻴﺎ ﺑﺎﺷﺪ، ﻣﻘﺎﻳﺴﻪ ﺑﻀﺪ ﻭ ﻧﻘﻴﺾ ﺷﻴئ ﻃﺒﻴﻌﻰ ﻫﺴﺖ،ﻭﻟﻰ ﺿﺮﻭﺭﻯ ﻧﻴﺴﺖ. ﺯﻳﺮﺍ ﻗﺮﺍﺭﺩﺍﺩﻯ ﻭﺫﻫﻨﻰ ﻭ ﺍﻋﺘﺒﺎﺭﻯ ﺍﺳﺖ . ﺩﺭ ﻭﺍﻗﻊ ﺍﺭﺯﺵ ﻫﺮ ﭼﻴﺰﻯ ﻭ ﺍﻣﺮﻯ، ﻫﻤﺎﻥ ﻣﻌﻨﻰ ﻧﺘﻴﺠﻪ ﻣﻘﺎﻳﺴﻪ ﺍﺳﺖ. ﮐﻪ ﺩﺭ ﻫﺮ ﺣﺎﻝ ﺷﺮﻁ ﺩﺭﺳﺖ ﺑﻮﺩﻥ ﺍﻳﻦ ﮐﺎﺭ،ﺣﺼﻮﻝ ﻧﺘﻴجه اﻯ ﻣﻔﻴﺪﺗﺮ ﺩﺭ ﻣﻌﻨﻰ،ﻭ ﻳﺎﺿﻤﻨﺎ ﻫﻤﺮﺍﻩ ﺍﺭﺯﺵ ﻣﺎﺩﻯ ﻭﻣﻌﻘﻮﻝ ﺗﺮ، ﻭ ﺣﻘّﺎﻧﻰ ﺗﺮ ﺑﻮﺩﻥ،ﻭ ﺿﺮﻭﺭﻯ ﺗﺮ ﮐﻪ ﺗﮑﺎﻣﻠﻰ ﻫﺴﺘﻨﺪ،ﮔﺮﭼﻪ ﺳﻠﻮﻙ ﻋﻘﻠﻰ ﺑﺎﺷﺪ.ﻭﻟﻰ ﭼﻮﻥ ﺑﻨﺪﺭﺕ ﻧﺎﺩﺭ،ﻫﻤﻴﺸﻪ ﺍﻳﻦ ﮐﺎﺭ ﺭﺍ ﻣﻴﺘﻮﺍﻧﻴﻢ ﺩﻧﺒﺎﻝ ﮐﻨﻴﻢ. ﻭ ﻧﻔس ﺁﻟﻮﺩﻩ،ﻭﻟﻮ ﻳﻚ ﺑﺎﺭ ﺑﺮﻣﺎ ﻣﺴﻠّﻢ ﻧﮕﺮﺩﺩ،ﻟﺬﺍ ﻣﺎﺭﺍ ﺑﺸﻬﻮﺩ ﻧﻤﻰ ﺭﺳﺎﻧﺪ. ﺍﻣﺎ ﮐﺎﺭ ﺳﺎﻟﮑﺎﻥ ﺑﻌﺪ ﺍﺯ ﺷﻬﻮﺩ ﭼﻨﻴﻦ ﺍﺭﺯﺷﻴﺎبی هائی ﻭ ﺗﻔﺴﻴﺮﻫﺎﻯ ﺑﺮﺃﻯ ﺍﺯ ﭘﺪﻳﺪﻩ ﻫﺎ ﺭﺍ ﻣﻴﺒﺮﺩﺍﺯﺩ.ﻭ ﺣﺘﻰ ﺧﻄﺎﻳﺶ ﺍﺯ ﺩﻳﺪ ﺧﺪﺍﻭﻧﺪ ﺻﻮﺍﺏ ﻭ ﺍﺯ ﻣﺤﻞ ﺩﻳﺪ ﺍﺑﺪﻳّﺖ ﺍﺳﺖ.ﺩﺭ ﺍﻳﻦ ﺳﻠﻮﻙ ﻋﻘﻠﻰ ﺍﺯ ﻃﺮﻳﻖ ﺍﺭﺯﺷﻬﺎ ﻭ ﺗﻔﺴﻴﺮﻫﺎ،ﺍﻳﻦ ﺍﺭﺯﺷﻬﺎ ﺧﻮﺩ ﻣﻌﻴﺎﺭ ﻳﮑﺪﻳﮕﺮ ﻫﺴﺘﻨﺪ.ﻭﻟﻰ ﺩﺭ ﮐﺎﻣﻠﺎﻥ ﻣﻌﻴﺎﺭ ﺍﻟﻬﻰ ﺍﺳﺖ.ﻟﺬﺍ ﻧﺘﻴﺠﻪ ﮔﻴﺮﻯ ﮐﺎﻣﻠﺎﻥ ﺩﺭ ﻋﻤﻞ ﺍﺭﺯﻳﺎﺑﻰ ﻭ ﺗﻔﺴﻴﺮ ﭘﺪﻳﺪه ﻫﺎ ﻧﻴﺰ،ﻓﻮﺭﻯ ﻭﻧﻴﺰ ﺑﺪﻭﻥ ﻏﻠﻂ ﺍﺳﺖ.ﺯﻳﺮﺍ ﺍﺭﺯﻳﺎﺑﻰ ﺧﻮﺩﺭﺍ ﺍﺯ ﺑﺎﻟﺎ ﻭﺩﺭ ﺳﻄﺢ ﻋﻘل ﻘﺎﺋﻢ ﺑﺸﺮﻯ ﺷﺮﻭﻉ ﻣﻴﮑﻨﺪ ﻭ ﭘﺎﺋﻴﻦ ﻣﻴﺂﻳﺪ.ﻭ ﺑﺴﻴﺎﺭ ﺳﺮﻳﻊ ﻭ ﺻﺤﻴﺢ. ﺍﻣﺎ ﺩﺭ ﺳﻠﻮﻙ ﻋﻘﻠﻰ،ﭼﻮﻥ ﮐﻮﻩ ﻧﻮﺭﺩﻯ ﻭﺭﺯﺷﮑﺎﺭﺍﻥ،ﻭ ﻳﺎ ﺍﺯ ﺩﻳﻮﺍﺭ ﺻﺎﻑ ﺑﺎﻟﺎ ﺭﻓﺘﻦ ﺍﺳﺖ،ﺑﺴﻴﺎﺭ ﺳﺨﺖ ﻭ ﭘﺮ ﺧﻄﺮ. ﺍﻣﺎ ﭘﺪﻳﺪﻩ ﻫﺎ،ﺧﻮﺩ ﺫﺍﺗﺎ ﺩﻭﺭ ﺍﺯ ﻗﺮﺍﺭ ﺩﺍﺩﻫﺎﻯ ﺍﻋﺘﺒﺎﺭﻯ ﻣﺎ،ﻣﺴﺘﻘﻞ ﺍﺯ ﺿﺪ ﺧﻮﺩ ﻫﺴﺘﻨﺪ،ﻭ ﺭﺑﻄﻰ ﻧﻴﺰ ﺑﺎﻫﻢ ﻧﺪﺍﺭﻧﺪ . ﺷﺠﺎﻋﺖ ﺑﺠﺎﻯ ﺧﻮﺩ ﺍﺭﺯﺵ ﺩﺍﺭﺩ،ﻭ ﺗﺮس ﻧﻴﺰ ﺑﺠﺎﻯ ﺧﻮﺩ ﺍﺭﺯﺵ ﺩﺍﺭﺩ . ﻭ ﭘﺪﻳﺪﻩ ﺫﺍﺗﺎ ﻧﻪ ﺷﺠﺎﻋﺖ ﻧﻤﺎ ﻫﺴﺘﻨﺪ.ﻭﻧﻪ ﺗﺮس ﻧﻤﺎ. ﺳﺮﻣﺎ ﻭﮔﺮﻣﺎ ﺑﺮﺍﻯ ﺧﻮﺩ ﺩﻭ ﺣﺎﻟﺖ ﻣﺴﺘﻘﻞ ﻫﺴﺘﻨﺪ.ﻭ ﺭﺑﻄﻰ ﻫﻢ ﻭﺑﺎ ﻫﻢ ﻧﺪﺍﺭﻧﺪ . ﺍﻳﻦ ﻣﺎ ﻫﺴﺘﻴﻢ،ﮐﻪ ﺁﻧﻬﺎﺭﺍ ﺑﻬﻢ ﻣﺮﺑﻮﻁ،ﻭ ﺑﺮﺣﺴﺐ ﻋﻘﻞ ﻭ ﻧﻔس ﺧﻮﺩ ﻣﻘﺎﻳﺴﻪ ﻣﻰ ﮐﻨﻴﻢ .  ﺍﺯﺁثاﺭ ﻣﻨﻔﻰ ﻣﻘﺎﻳﺴﻪ ﻫﺎﻯ ﺑﺎ ﺿﺪ،ﺑﻌﻨﻮﺍﻥ ﺭﻭﺷﻰ ﺩﺭ ﻋﺎﺩﺕ ﺍﺭﺯﻳﺎﺑﻰ ﭘﺪﻳﺪه ﻫﺎ، ﭘﻴﺪﺍﻳﺶ ﺻﻔﺎﺕ ﻣﻨﻔﻰ ﭼﻮﻥ ﺭﻗﺎﺑﺖ ﻭ ﺳﺘﻴﺰ ﺑﺎ ﺩﻳﮕﺮﺍﻥ ﺍﺳﺖ. ﺷﺎﻳﺪ ﻧﻴﺎﺯ ﻣﺎﺩﻯ ﺩﻧﻴﺎ ﺑﺎﺷﺪ،ﻭﻟﻰ ﻧﻴﺎﺯ ﺍﻟﺂﻥ ﺍﺳﺖ.ﻭ ﺁثاﺭﺵ ﻣﺎﻧﻊ ﻧﻴﺎﺯﻫﺎﻯ ﺑﻌﺪﻯ ﻭ ﺃﺑﺪﻯ ﻣﺎ ﺧﻮﺍﻫﺪ ﺑﻮﺩ . ﻣﻘﺎﻳﺴﻪ ﺳﺮﻣﺎ ﻭ ﮔﺮﻣﺎ ﻳﻚ ﻣﻘﺎﻳﺴﻪ ﻣﺎﺩﻯ ﺍﺳﺖ ﻭ ﻓﺎﻳﺪﻩ ﺗﺎﮐﺘﻴﮑﻰ ﺁﻥ ﮐﺎﺭ ﺑﺮﺩ ﻭ ﺭﻓﻊ ﻧﻴﺎﺯ ﺍﻟﺂﻥ ﻣﺎ ﺍﺳﺖ ﺗﺎ ﺍﻟﺂﻥ ﻣﺎ ﺭﺍ ﺯﻧﺪﻩ ﻧﮕﻬﺪﺍﺭﺩ که ﺒﺘﮑﺎﻣﻞ ﺑﺮﺳﻴﻢ. ﻧﻪ ﺯﻧﺪﻩ ﻧﮕﻪ ﺩﺍﺭﺩ،ﮐﻪ ﺑﻴﺸﺘﺮ ﻗﻬﻘﺮﺍﺋﻰ ﺷﻮﻳﻢ . ﭼﻨﻴﻦ ﻣﻘﺎﻳﺴﻪ ﺍﺣﻮﺍﻟﻰ ﻭﻣﺎﺩﻯ،ﺧﻮﺩ ﺑﺮ ﺣﺴﺐ ﺯﻣﺎﻥ ﻭ ﺷﺮﺍﻳﻂ ﻣﺘﻐﻴﺮ ﻫﺴﺘﻨﺪ.ﻭ ﺍﻳﻦ ﻋﻴﺐ ﺑﺰﺭﮒ(ﺳﻠﻮﻙ ﻋﻘﻠﻰ)ﺑﻌﻨﻮﺍﻥ ﺗﮑﺎﻣﻞ ﺑﺠﺎﻯ(ﺳﻠﻮﻙ ﺷﻬﻮﺩﻯ) است وﻓﺮﺻﺖ ﺯﻳﺎﺩﻯ ﺑﻨﻔس ﻫﻮﺳﺒﺎﺯ ﺷﻴﻄﺎﻧﻰ ﻣﺎ ﻣﻴﺪﻫﺪ.ﮐﻪ ﺩﺭ ﺷﺮﺍﻳﻂ ﻣﺘﻐﻴّﺮﻧﻤﻰ ﺗﻮﺍﻥ ﻋﺎﺩﺕ ﻭ ﺭﻭﺵ ثاﺑﺖ ﺩﺭ ﻣﻘﺎﻳﺴﻪ ﺑﺎﺷﺪ ﺭﺍ ﺑﮑﺎﺭ ﺑﺮﺩ،ﻣﮕﺮ ﺗﺎ ﺣﺪﻭﺩﻯ ﺭﻭﺵ ﻣﻘﺎﻳﺴﻪ ﻣﻌﺮﻓﺘﻰ،ﺑﺮ ﺷﺒﻴﻪ ﺁﻥ ﭘﺪﻳﺪﻩ،ﺑﺎ ﺷﻴئ ﺩﻳﮕﺮ.ﺁﻧﻬﻢ ﺑﺎ ﺩﺍﺷﺘﻦ ﻫﺪﻑ ﺍﺑﺪﻯ ﻭ ﻣﻌﻴﺎﺭ ﺍﻟﻬﻰ،ﻭ ﺻﻠﺎﺣﻴّﺘﻰ ﺩﺭ ﻋﻤﻞ ﺍﺭﺯﻳﺎﺑﻰ . ﺗﺴﻠﻂ ﺟﻮﺋﻰ ﻭ ﺟﻨﮓ ﻭ ﻣﺒﺎﺭﺯﻩ ﺑﺮﺍﻯ ﺑﻘاء ﺯﻭﺭﻣﻨﺪ ﻧﻪ ﻣﺴﺘﺤﻖ ﺑﻘﺎ . ﻳﻌﻨﻰ ﻫﻤﺎﻥ ﺣﻴﻮﺍﻧﻴّﺖ ﺩﺭ ﺟﻨﮕﻞ ﺍﺳﺖ.

   ﻭﻣﻨﺼﻔﺎﻧﻪ ﺑﮕﻮﻳﻢ ﺯﻧﺪﮔﻰ ﻋﺎﺩﻯ ﻣﺎ ﺳﺮﺍﺳﺮ ﻫﻤﻴﻦ ﺳﻠﺴﻠﻪ ﻣﻘﺎﻳﺴﻪ ﺑﺎ ﺍﺿﺪﺍﺩ ﺍﺳﺖ.ﻭﺧﻮﺩ ﺑﻴﺎﻧﻰ ﺩﻳﮕﺮ ﺍﺯ ﺩﻳﺎﻟﮑﺘﻴﻚ ﻣﺎﺩﻯ ﺍﺳﺖ،ﮐﻪ ﻫﮕﻞ ﻣﺪﻋﻰ ﻧﻬﻔﺘﻪ ﺑﻮﺩﻥ ﭼﻴﺰﻯ،ﺩﺭ ﺧﻮﺩ ﺷﻴئ ﺑﻨﺎﻡ ﺁﻧﺘﻰ ﺗﺰ ﺍﺳﺖ.ﺑﺎﺯ ﺍﻳﻦ ﻋﻘﻴﺪﻩ، ﻫﻤﺎﻥ ﻧﻬﻔﺘﻪ ﺍﺯ ﺿﺪ ﺷﻴئ ﺩﺭ ﺫﻫﻦ ﻣﺎ ﺍﺳﺖ،ﻭ ﻫﺮ ﺩﻭ ﻧﻴﺰ ﻳﮑﻰ ﻫﺴﺘﻨﺪ . ﮐﻪ ﺁﻧﺘﻰ ﺗﺰ ﭼﻮﻥ ﭼﻴﺰﻯ ﻧﻬﻔﺘﻪ ﺩﺭ ﺗﺰ ﻧﻴﺴﺖ. ﺑﻠﮑﻪ ﮐﺎﺭ ﺫﻫن ﻤﺎ ﺍﺳﺖ.ﻭ ﺍلاّ  ﺑﺮﺍﻯ ﻫﺮ ﺗﺰ،ﺁﻧﺘﻰ ﺗﺰﻫﺎﺋﻰ ﺯﻳﺎﺩ ﻣﻤﮑﻦ ﺍﺳﺖ ﻣﻮﺟﻮﺩﺑﺎﺷﺪ. ﮔﺮﭼﻪ ﻳﮑی اﺯ ﺁﻧﻬﺎ ﺑﻨﻈﺮ ﻣﺎﺗﺤﻘﻖ ﻳﺎﻓته اﺳﺖ.ﻭ ﺳﻨﺘﺰﻯ ﻫﻢ ﮐﻪ ﭘﻴﺪﺍ ﺷﺪﻩ،ﺑﺎﺯ ﻣﻴﺘﻮﺍﻧﺪ ﺯﻳﺎﺩ ﺑﺎﺷﻨﺪ،که ﻴﮑﻰ ﺍﺯ ﺁﻧﻬﺎ ﺑﻨﻈﺮ ﻣﺎ ﻣﺘﺤﻘّﻖ ﺷﺪﻩ ﺍﺳﺖ. ﻭ ﻫﻤﻪ ﺍﻳﻦ ﺍﺣﻮﺍﻝ ﺫﻫﻨﻰ ﻣﻴﺒﺎﺷﻨﺪ.ﮐﻪ ﺷﺎﻳﺴﺘﮕﻰ ﺫﻫﻦ ﮐﺎﻣﻞ ﻭﺍﺻﻞ ﺣﻖ،ﭼﻨﻴﻦ ﻋﻤﻠﻴﺎﺗﻰ ﺩﺭ ﺍﺭﺯﻳﺎﺑﻰ ﻭ ﺗﻔﺴﻴﺮ ﭘﺪﻳﺪﻩ ﻫﺎ ﺩﺍﺭﺩ. ﻭالاّ  ﺩﺭ ﺑﻘﻴّﻪ ﺑﺎﺯﻯ ﻧﻔس ﻭﮐﺎﺭﻣﺎﺳﺎﺯﻯ ﻭ ﺩﺍﻍ ﮐﺮﺩﻥ ﺟﻬﻨّﻢ ﺍﻣﺮﻭﺯ ﻭ ﺁﻳﻨﺪﻩ،ﻭ ﻣﺎ ﺑﻌﺪ ﺍﺯ ﻣﺮﮒ ﺍﺳﺖ . ﺟﻨﮓ ﺍﻋﻠﺎﻥ ﻧﺸﺪﻩ ﺍﻧﺴﺎﻧﻬﺎ ﺑﺎﻫﻢ ، ﺑﺼﻮﺭﺕ ﺻﻒ ﺑﻨﺪﻯ ﻣﺘﻘﺎﺑﻞ،ﺩﺭ ﺍﻳﻨﮑﻪ ﮐﺪﺍﻡ ﺍﺭﺯﺵ ﺩﺭﺳﺖ ﺗﺮ،ﻭ ﮐﺪﺍﻡ ﺗﻔﺴﻴﺮ ﭘﺪﻳﺪﻩ ﻳﺎ ﻋﻘﺎﻳﺪ ﻣﺎ ﺩﺭﺳﺖ ﺗﺮﻧﺪ .ﻭﺳﺮﺍﺳﺮ ﺑﺮﺍﻯ ﺣﻔﻆ ﺧﻮﺩﻣﺎﻥ ﺍﺳﺖ،ﮐﻪ ﺑﻨﻔﻊ ﻣﺎ ﺑﺎﺷﺪ،ﮔﺮﭼﻪ ﻧﺎﺣﻖ ﻫﻢ ﺑﺎﺷﺪ، ﻭ ﺍﮔﺮ ﮐﺸﻨﺪﻩ ﺁﻳﻨﺪﻩ ﻣﺎﻫﻢ ﺑﺎﺷﺪ. ﻭﻟﻰ ﺳﺎﻟﻚ ﻫﻤﻪ ﺍﻳﻦ ﻋﻤﻠﻴﺎﺕ ﺫﻫﻨﻰ،ﻭﺍﺭﺯﺷﻴﺎﺑﻰ ﺑﺎ ﺿﺪ ﺷﻴئ،ﻭ ﺣﺘﻰ ﺑﺎ ﻧﻈﺎﻳﺮ ﺷﻴئ ﺭﺍ ﻃﺮﺩ ﻣﻴﮑﻨﺪ،ﻭ ﺧﺪﺍ ﻣﻴﺠﻮﻳﺪ. ﻳﻌﻨﻰ ﺍﻭﻝ ﻣﻌﻴﺎﺭ ﺣﻘّﺎﻧﻴّﺖ ﻣﻰ ﺟﻮﻳﺪ ﻭ ﺍﻓﺘﺨﺎﺭﻯ ﻧﻤﻰ ﮐﻨﺪ،ﮐﻪ ﺑﺎﺳﻠﻮﻙ ﻋﻘﻠﻰ ﺧﻮﺩ ﻭ ﭼﻨﻴﻦ ﺍﺭﺯﺵ ﻳﺎﺑﻰ ﻫﺎ،ﺗﻮﻗﻒ ﺗﮑﺎﻣﻞ ﺩﺭ ﻇﺎﻫﺮ،ﻭ ﻗﻬﻘﺮﺍﻯ ﺗﮑﺎﻣﻠﻰ ﺩﺭ ﺑﺎﻃﻦ ﮊﻧﺘﻴﻚ ﺭﻭﺣﻰ ﻓﺮﺩ ﻣﻴﺒﺎﺷﺪ. ﺑﺨﺎﻃﺮ ﻫﻤﻴﻦ ﺍﺳﺖ،ﮐﻪ ﻫﻤﻴﺸﻪ ﻋﻤﻠﻴّﺎﺕ ﺭﻭﺯ ﻣﺮﻩ ﻣﺎ ﺩﺭ ﻟﻔّﺎﻓﻪ ﻭ ﭘﻮﺷﺶ،ﻭ ﺗﺎﮐﺘﻴﻚ ﻭ ﺳوء ﻧﻴّﺖ،ﻭ ﺭﻳﺎﮐﺎﺭﻯ ﻭ ﺩﻏﻞ ﺑﺎﺯﻯ ﺍﺳﺖ . ﺯﻳﺮﺍ ﺍﻳﻨﻬﺎ ﺍﺭﺯﺷﻴﺎﺑﻰ ﻭ ﺗﻔﺴﻴﺮ ﻭﺍﻗﻌﻰ ﭘﺪﻳﺪﻩ ﻫﺎ ﻧﻴﺴﺘﻨﺪ،ﺑﻠﮑﻪ ﻓﻘﻂ ﺑﺎﺯﻯ ﻧﻔس ﻣﻴﺒﺎﺷﻨﺪ. ﻭﻟﻰ ﮐﺎﻣﻠﺎﻥ ﺷﺎﻫﺪ ﻗﺎﺋﻢ ﺩﺭ ﺳﻠﻮﻙ ﺷﻬﻮﺩﻯ ﻣﺤﻤﺪﻯ،ﺑﻴﻦ ﺧﻮﺩﺷﺎﻥ ﮐﻪ ﺳﻬﻞ ﺍﺳﺖ،ﺑﺎ ﺩﻳﮕﺮﺍﻥ ﻫﻢ ﭼﻨﻴﻦ ﺭﻳﺎﮐﺎﺭﻯ ﻫﺎ ﻭ ﺳﺘﻴﺰ ﺟﻮئیها را ﻧﺪﺍﺭﻧﺪ.ﻭﮐﺎﻣﻞ ﭼﻨﻴﻦ ﻧﻴﺎﺯی ﻨﺪﺍﺭﺩ، ﮐﻪ ﻣﻘﺎﻳﺴﻬﺎﻯ ﻋﻠﻤﻰ ﺑﺎ ﺿﺪ،ﻳﺎ ﺑﺎ ﺷﺒﻴﻪ ﺷﻴئ ﺑﮑﻨﺪ، ﻭﻳﺎ ﻣﺤﺎﺳﺒﻪ ﻧﻔﻊ ﻭ ﺍﺭﺯﺵ ﻣﺎﺩﻯ ﺑﻨﻤﺎﻳﺪ . ﺯﻳﺮﺍ ﺳﺮﺍﺳﺮ ﺍﻳﻨﻬﺎ ﺑﺎﺯﻯ ﻧﻔسﺁﻟﻮﺩﻩ ﻫﺴﺘﻨﺪ ﻭ ﻫﺮ ﺍﺭﺯﻳﺎﺑﻰ ﻭ ﺗﻔﺴﻴﺮﻭﺗﺄﻣّﻞ ﺍﺯ ﭘﺪﻳﺪه ﻫﺎ ﺍﺯ ﮐﺎﻣﻠﺎﻥ ﮐﻪ ﺳﻤبوﻠﻴﻚ ﻧﻴﺰﻫﺴﺖ.ﺑﺮ ﺣﺴب ﻤﺼﻠﺤﺘﻰ ﮐﻪ ﺑﺮﺍﻯ ﺗﮑﺎﻣﻞ ﺩﻳﮕﺮﺍﻥ ﻣﻨﺎﺳﺐ ﻣﻴﺪﺍﻧﻨﺪ ﻣﻴﺒﺎﺷﺪ. ﻫﺮﮔﺎﻩ ﺑﻨﻔﻊ ﺗﮑﺎﻣﻞ ﻓﺮﺩ ﺑﻮﺩ،ﺗﺸﻮﻳﻖ ﺑﺸﺠﺎﻋﺖ ﺍﻭ ﻣﻴﮑﻨﺪ، ﻭ ﺍﮔﺮ ﺗﺮس ﻫﻢ ﻣﻔﻴﺪ ﺗﮑﺎﻣﻞ ﺑﻮﺩ،ﺭﻋﺎﻳﺖ ﺁﻧﺮﺍ ﺷﺠﺎﻋﺖ ﺍﺯ ﻓﺮﺩ ﻣﻴﺨﻮﺍﻧﺪ. ﻣﻬﻢ ﺍﻳﻦ ﺍﺳﺖ،ﮐﻪ ﺩﻳﮕﺮﺍﻥ ﺗﮑﺎﻣﻞ ﮐﻨﻨﺪ،ﻧﻪ ﺍﻳﻨﮑﻪ ﺍﻭﻟﻴﺎ ﺑﺼﺪﻭﺭ ﻗﻀﺎﻳﺎ ﻭ ﺍﺣﮑﺎﻡ ﻭ ﻗﻮﺍﻧﻴﻦ ﻭ ﻗﻮﺍﻋﺪ ﺟﺰﻣﻰ ﻭ ثاﺑﺖ ﺑﭙﺮﺩﺍﺯﻧﺪ . ﮐﻪ مثلا ﺑﮕﻮﻳﻨﺪ ﻫﻤﻴﺸﻪ ﺷﺠﺎﻋﺖ ﺧﻮﺏ ﺍﺳﺖ،ﻭ ﻫﻤﻴﺸﻪ ﺗﺮس  ﺑﺪ ﺍﺳﺖ . ﺗﻤﺎﻡ ﺍﺻﻮﻟﻰ ﮐﻪ ﺑﻨﺎﻡ ﺗﻌﻠﻴﻢ ﺑﻄﻔﻞ ﺁﻣﻮﺯﺵ ﺩﺍﺩﻩ ﻣﻴﺸﻮﺩ، ﺩﺭ ﻭﺍﻗﻊ ﻫﻤﻴﻦ ﺭﻗﺎﺑﺖ ﻭ ﻣﺒﺎﺭﺯﻩ ﺍﻓﺮﺍﺩ ﺑﺎ ﻳﮑﺪﻳﮕﺮ ﺍﺳﺖ. ﻭﺍﻟﺪﻳﻦ ﻧﻴﺰ ﻣﻴﺨﻮﺍﻫﻨﺪ ﺑﭽﻪ ﺁﻧﻬﺎ مثل ﺧﻮﺩﺷﺎﻥ ﺩﺭ ﺍﻳﻦ ﺭﻗﺎﺑﺖ ﻋﻘﺐ ﻧﻤﺎﻧﺪ. ﺩﺭ ﺣﺎﻟﻴﮑﻪ ﮐﺎﻣﻠﺎﻥ ﺍﻭﻟﺎﺩ ﺧﻮﺩﺭﺍ،ﺑﺮ ﺣﺴﺐ ﺣﻖ،ﺗﻌﻠﻴﻢ ﻣﻴﺪﻫﻨﺪ ﻭﻳﺎ ﺁﻧﭽﻪ ﭘﻴﺎﻣﺒﺮﺍﻥ ﮔﻔته اﻧﺪ.ﻭ ﻳﺎ ﺑﺎﻟﺄﺧﺮﻩ ﺑﺴﻮﻯ ﺗﮑﺎﻣﻞ ﻭ ﺷﻬﻮﺩ ﺑﺒﺮﺩ . ﺍﻳﻦ ﮔﻮﻧﻪ ﺗﺮﺑﻴﺘﻬﺎ ﺩﺭﻏﻴﺮﺳﺎﻟﮑﺎﻥ، ﻧﻪ ﻓﻘﻂ ﻏﻠﻂ ﻭ ﻣﺴﻤﻮﻡ ﮐﻨﻨﺪﻩ ﺭﻭﺡ ﻃﻔﻞ ﺍﺳﺖ، ﺑﻠﮑﻪ ﮐﺎﺭ ﺳﻠﻮﻙ ﺑﻌﺪﻯ ﺍﻭﺭﺍ ﺳﺨﺖ ﻣﺸﮑﻞ ﺗﺮ ﻣﻴﮑﻨﺪ. ﺭﻭﺵ ﺗﻮﺟّﻪ ﺩﺍﺩﻥ ﻃﻔﻞ ﺑﺤﻘﺎﻳﻖ ﺯﻧﺪﮔﻰ،ﺍﻋﻢ ﺍﺯ ﻭﺍﻗﻊ ﺧﺎﺭﺟﻰ ﻳﺎ ﻭﺍﻗﻊ ﺍﻟﻬﻰ،ﺩﺭﺳﺖ ﺍﺳﺖ.ﻧﻪ ﺍﻳﻨﮑﻪ ﺑﮑﺴﺐ ﺍﺭﺯﺷﻬﺎﻯ ﻗﺮﺍﺭ ﺩﺍﺩﻯ ﻭ ﻋﺎﺩﺍﺕ ﺳﻄﺢ ﻋﻘﻞ ﺟﻤﻌﻰ ﺑﭙﺮﺩﺍﺯﺩ . ﺑﺠﺎﻯ ﺭﻋﺎﻳﺖ ﺍﺻﻮﻝ ﻭ ﺣﻘﺎﻳﻖ ﺍﻟﻬﻰ،ﻭ ﺣﺘﻰ ﻋﻠﻤﻰ ﻭﻣﺎﺩﻯ ﺑﻤﺴﺎﺋﻞ ﻏﻴﺮ ﻭﺍﻗﻌﻰ،ﭼﻮﻥ ﺣﻔﻆ ﺁﺑﺮﻭ ﻭ ﺗﻈﺎﻫﺮ ﻭ ﭘﺰ ﻭ ﺍﻓﺎﺩﻩ، ﺩﻭﺍﻡ ﺩﺭﻭﻍ ﺗﻮﺟّﻪ ﺩﺍﺭﺩ. ﭼﻨﻴﻦ ﺁﺩﻣﻰ ﺯﻧﺪﮔﻰ ﻭﺍﻗﻌﻰ ﻧﺪﺍﺭﺩ،ﻭ ﻣﺪﺍﻡ ﺩﻭﭼﺎﺭ ﺣﺮﺹ ﻭ ﻃﻤﻊ ﻭ ﺍﺳﺘثماﺭ ﻭ ﻇﻠﻢ ﻭ ﺧﻮﺩ ﺧﻮﺍﻫﻰ ﺍﺳﺖ.ﮐﻪ ﺗﻤﺎﻣﺎ ﺁﻟﻮﺩﮔﻰ ﺑﻴﺸﺘﺮ ﺭﻭﺍﻥ ﺑﺮﺍﻯ ﮐﺎﺭﻣﺎﻯ ﺑﺪﺗﺮ ﭘس اﺯ ﻣﺮگ بشری اﺳﺖ.

     ﺑﺨﺎﻃﺮ ﻫﻤﻴﻦ ﻣﻘﺎﻳﺴﻪ ﺑﺎ ﺿﺪ ﻭ ﺣﺘﻰ ﺷﺒﻴﻪ ﺍﺷﻴاء ﺍﺳﺖ ﮐﻪ ﺍﺭﺯﺷﻬﺎ ﺳﺎﺯﻧﺪﻩ ( ﻣﻦ) ﻓﺮﺩ ﻫﺴﺘﻨﺪ. ﻭ ﻣﻮﺟﻮﺩﻯ ﺳﺎﺧﺘﻪ ﺷﺪﻩ ﻧﻔس ﺁﻟﻮﺩﻩ ﺷﺨﺺ ﺍﺳﺖ . ﺍﻳﻦ ﻣﻦ،ﺷﺎﻣﻞ ﻣﺠﻤﻮﻋﻪ ﭘﻴﭽﻴﺪﻩ ﻭ ﺩﺭﻫﻤﻰ ﺍﺯ ﺫﻫﻨﻴّﺎﺕ ﺍﺳﺖ،ﮐﻪ ﺑﺮﺧﻰ ﺍﺯ ﺁﻧﻬﺎ ﻫﺪﻓﻬﺎﻯ ﻓﺮﺩ ﺩﺭ ﺯﻧﺪﮔﻰ،ﻭ ﻣﻌﻴﺎﺭﻫﺎﻯ ﺍﺭﺯﺵ ﺍﻭ،ﻭ ﺍﻧﺪﻭﺧﺘﻪ ﻫﺎﻯ ﻋﻠﻤﻰ،ﻭ ﺩﺍﻧﺴﺘﻨﻴﻬﺎ،ﻭﻧﻴﺰ ﻣﺠﻤﻮعه های ﺍﺯ ﺍﺻﻮﻝ ﻣﻌﻨﻮﻯ ﻓﮑﺮﻯ ﺷﺨﺼﻰ ﺍﻭ ﺍﺳﺖ.ﮐﻪ ﺑﺸﮑﻞ ﺍﺗﺤﺎﺩ ﻧﺎﺟﻮﺭ ﻭ ﻏﻴﺮ ﻣﻘﺪّس ﺍﺯ ﺍﻧﮕﻴﺰﻩ ﻫﺎ ﻭ ﺁﺭﺯﻭﻫﺎ ﻭ ﻋﺎﺩﺍﺕ ﻭ ﺩﺍﻧﺴﺘﻨﻰ ﻫﺎ ﺩﺭﺁﻣﺪﻩ ﺍﺳﺖ،ﮐﻪ ﺑﮑﻠّﻰ ﻓﻄﺮﺕ ﺍﺻﻠﻰ ﻭﭘﺎﻙ ﺷﺨﺺ، ﮐﻪ ﺷﺄﻥ ﻣﻘﺎﻡ ﺗﮑﺎﻣﻠﻰ ﺍﻭ،ﺩﺭ ﺻﻮﺭﺕ ﻓﺼﻞ ﻧﻮﻋﻰ ﻓﻌﻠﻰ ﺍﻭ ﺑﻮﺩﻩ،ﭘﻮﺷﺎﻧﻴﺪﻩ ﻭﺯﻧﮕﺎﺭ ﮔﺮﻓﺘﻪ،ﻭﺷﺨﺼﻴّت ﺪﻳﮕﺮی غیر ﻃﺒﻴﻌﺖ ﻓﻄﺮﻯ ﺩﺍﺭﺩ.ﻭﻧﻪ ﻓﻄﺮﺕ ﺑﺎﻟﻘﻮّﻩ ﺍﻟﻬﻰ ﺑﺮﺍﻯ ﺗﮑﺎﻣﻞ ﺑﻔﺼﻞ ﻭﻧﻮﻉ ﺑﺮﺗﺮ ﺭﺍ . ﺩﺭ ﮐﺎﺭ ﻣﻘﺎﻳﺴﻪ ﻫﺎ،ﺩﻳﮕﺮ ﻣﻌﻴﺎﺭ ﻣﻄﻠﻖ ﻣﻄﺮﺡ ﻧﻴﺴﺖ. ﺯﻳﺮﺍ ﻣﻘﺎﻳﺴﻪ ﺑﻴﻦ ﺩﻭ ﭼﻴﺰ ﻣﻴﺸﻮﺩ،ﻧﻪ ﻳﻚ ﭼﻴﺰ ﻭ ﻳﻚ ﺑﺮﺗﺮ،ﻭ ﺑﺎﻣﻄﻠﻖ ﺩﺭ ﺍﺭﺯﺵ . ﻭﺑﺎﻟﻌﮑس ﺍﻳﻦ ﮐﺎﺭ باعث ﺭﺷﺪ ﺧﻮﺩ ﻣﺤﻮﺭﻯ ﻭ ﻫﻮﻳّﺖ ﮐﺎﺫﺏ،ﺑﺠﺎﻯ ﺗﮑﺎﻣﻞ ﺑﻤﻘﺎﻡ ﺑﺮﺗﺮﻭﮐﺴﺐ ﻣﻌﻴﺎﺭ ﺍﻳﺪﺁﻝ ﻣﻴﺸﻮﺩ.ﮐﻪ ﺑﺮﺍﻯ ﺑﺸﺮ ﺩﺭ ﺷﻬﻮﺩ ﻗﺎﺋﻢ ﺍﺳﺖ . ﺩﺭ ﺍﺭﺯﺷﻬﺎﻯ ﻣﻘﺎﻳسه اﻯ، ﻫﻤﻴﺸﻪ ﻳﻚ ﺑﺮﺗﺮ ﺩﻳﮕﺮﻯ ﻭ ﺑﺎ ﺍﺭﺯﺷﺘﺮ ﭘﻴﺪﺍ ﻣﻴﺸﻮﺩ.ﻭ ﻟﺬﺍ ﺍﺭﺯﺵ ﻗﺒﻠﻰ ﻓﺮﺩ ﺳﻘﻮﻁ ﻣﻴﮑﻨﺪ. ﻳﺎﺍﺭﺯﺷﻰ ﺭﺍ ﮐﻪ ﻣثلا ﺩﺭ ﺷﺠﺎﻋﺖ ﺑﮑﺴﻰ ﺩﺍﺩﻳﻢ،ﺑﺎ ﭘﻴﺪﺍ ﺷﺪﻥ ﺩﻳﮕﺮﻯ ﺍﺯ ﺍﻭﻝ ﺳﻠﺐ ﻭ ﺑﺪﻭﻣﻰ ﻣﻴﺪﻫﻴﻢ. ﺍﻳﻦ ﺍﺳﺖ ﮐﻪ ﺗﻨﻬﺎ ﺷﻬﻮﺩ ﻗﺎﺋﻢ ﺍﻟﮕﻮﻯ ﺍﻳﺪﺁﻝ ﮐﻤﺎﻝ ﺑﺮﺍﻯ ﻧﻮﻉ ﺑﺸﺮی ﻮﺑﺮﺍﻯ ﻣﺎ ضروری ﺍﺳﺖ.ﮐﻪ ﺍﺭﺯﺵ ثاﺑﺖ ﻭ ﺩﺍﺋﻢ ﻭ ﺑﺮﺗﺮﻳﻦ ﺩﺍﺭﺩ. ﻭﻧﻪ ﻣﻮﻗّﺖ ﻭ ﻏﻴﺮ ثاﺑﺖ،ﭼﻮﻥ ﺩﻳﮕﺮ ﺍﺭﺯﺷﻬﺎﻯ ﻗﺮﺍﺭﻯ . ﭘس اﺯ(ﺗﺮﺑﻴﺖ ﺍﺭﺯﺷﻰ)ﺧﺎﻧﻮﺍﺩﻩ،ﻫﻮﻳﺖ ﻭ ﻣﻦ ﺩﺭ ﻃﻔﻞ ﺳﺎﺧﺘﻪ ﻣﻴﺸﻮﺩ. ﺩﺭﺍﻳﻨﺠﺎ ﻣﺎ ﻣﻮﺍﺟﻪ ﺑﻨﻘﺶ ﺗﺮﺑﻴﺖ ﺩﻳﻨﻰسلوکی ﻭ ﺍﺧﻠﺎﻗﻰ ﻳﻚ ﺧﺎﻧﻮﺍﺩﻩ ﻣﻴﺸﻮﻳﻢ . ﻃﻔﻞ ﺗﺎ ﺍﻳﻨﺠﺎ ﺁﻟﻮﺩﻩ ﺷﺪﻩ،ﻭ ﮔﻨﺎﻫﻰ ﻫﻢ ﻧﺪﺍﺭﺩ.ﻭ ﺷﺎﻳﺪ ﺿﻤﻦ ﺳﺮﻧﻮﺷﺖ ﺍﺯ ﻗﺒﻞ ﺍﻭ ﺑﺎﺷﺪ. ﺍﻣﺎ ﺍﮔﺮ ﻳﻚ ﺧﺎﻧﻮﺍﺩﻩ ﺑﺘﺮﺑﻴﺖ ﺩﻳﻨﻰ،ﻭﻟﻰ ﻧﻪ ﻗﺸﺮﻯ ﺑﻠﮑﻪ ﻋﺮﻓﺎﻧﻰ،ﻭ ﺑﺎ ﻣﺤﺒّﺖ ﺑﭙﺮﺩﺍﺯﺩ،ﻃﻔﻞ ﻧﻪ ﻓﻘﻂ ﺁﻟﻮﺩﮔﻰ ﺭﻭﺍﻧﻰ ﮐﻤﺘﺮ ﺧﻮﺍﻫﺪ ﺩﺍﺷﺖ. ﺑﻠﮑﻪ ﺟﻨﺒﻪ ﻫﺎﻯ ﻣثبتی  ﻧﻴﺰ ﺩﺭ ﺭﻭﺡ ﻃﻔﻞ ﭘﻴﺪﺍ ﻣﻴﺸﻮﺩ،ﻭ ﺷﺎﻧس ﺍﺣﺘﻤﺎﻟﻰ ﺳﻠﻮﻙ ﺍﻟﻬﻰ ﺭﺍ ﺑﺎﻟﺎ ﻣﻴﺒﺮﺩ. ﻭ ﺟﻮﺍﻥ ﺗﺮﺑﻴﺖ ﺷﺪﻩ ﺩﺭﻣﺤﻴﻄﻰ ﭘﺎﻙ ﻭﻣؤﺩﺏ، ﺯﻭﺩﺗﺮ ﻭ ﺑﺮﺣﺴﺐ ﻓﻄﺮﺕ ﺧﻮﺩ،ﺑﻔﮑﺮ ﺳﻠﻮﻙ ﺍﻟﻬﻰ ﻣﻰ ﺍﻓﺘﺪ. ﺍﺭﺯﺷﻬﺎﺋﻰ ﺭﺍ ﮐﻪ ﻫﺮﮔﻮﻧﻪ ﺗﺮﺑﻴﺖ ﺧﺎﻧﻮﺍﺩﮔﻰ ﻣﻴﺪﻫﺪ،ﻫﻮﻳﺖ ﻳﺎ ( ﻣﻦ ) ﻣﺘﺰﻟﺰﻟﻰ ﻣﻴﺴﺎﺯﺩ، ﮐﻪ ﻗﻄﻊ ﻫﺮﻳﻚ ﺍﺯ ﺍﻳﻦ ﺍﺭﺯﺷﻬﺎ ﺍﺯ ﻓﺮﺩ،ﻣﺎﻧﻨﺪ ﺁﻥ ﺍﺳﺖ،ﮐﻪ ﺟﺎﻥ ﺍﻭﺭﺍ ﻣﻴﺨﻮﺍﻫﻨﺪ ﺑﮑﻨﻨﺪ. ﻭ ﻫﻤﻴﻦ ﺩﻟﺒﺴﺘﮕﻰ ﻋﺎﻣﻞ ﺧﻮﺩ ﻣﺤﻮﺭﻯ ﻭ ﺧﻮﺩ ﺧﻮﺍﻫﻰ،ﻭ ﻋﺪﻡ ﺍﺣﺴﺎس ﻭﺟﺪﺍﻥ ﺩﺭ ﻫﺮ ﻇﻠﻤﻰ ﮐﻪ ﺑﺪﻳﮕﺮﺍﻥ ﻣﻴﮑﻨﺪ ﻣﻴﺒﺎﺷﺪ. ﺩﻳﮕﺮﺍﻥ ﺩﺭ ﻧﻈﺮ ﻣﺎ ﺣﻘﻴﺮ ﻫﺴﺘﻨﺪ، ﺯﻳﺮﺍ ﺧﻮﺩﺭﺍ ﺑﺮﺗﺮ ﻭ ﺑﺎﻫﻮﺵ ﺗﺮ ﻣﻴﻴﺎﺑﻴﻢ.ﻭ ﻫﺮ ﻣﻘﺎﻳﺴﻪ ﺩﻳﮕﺮﻯ ﺑﺎ ﺧﻮﺩﻣﺎﻥ،ﻳﻌﻨﻰ ﺍﺯ ﭘﻴﺶ ﺣﻘﺎﺭﺕ ﺁﻧﻬﺎ ﻗﻄﻌﻰ ﺍﺳﺖ . ﻭ ﻫﻤﻴﻦ ﺧﻮﺩ ﻋﺎﻣﻞ ﻧﻔﺮﺕ ﻭ ﺁﻟﻮﺩﻩ ﺗﺮ ﮐﺮﺩﻥ ﻓﻄﺮﺕ خود ،ﻭ ﻧﻪ ﺍﻣﮑﺎﻥ ﻋﺸﻖ ﻭﺭﺯﻯ ﻭﻭﺟﺪﺍﻥ ﺑﻴﺪﺍﺭ . ﻫﻤﻴﻦ ﺍﺭﺯﺷﻬﺎﻯ ﻓﻌﻠﻰ ﮐﻪ ﻣﺎ ﺭﺍ ﺩﺭ ﻣﻄﺎﻟﻌﻪ ﺑﻨﺤﻮﻩ ﻭﻧﻮﻉ،ﻭ ﺩﺭﺟﻪ ﻧﻘﺺ ﺭﻭﺣﻰ ﻭ ﺟﺴﻤﻰ ﺍﻓﺮﺍﺩ ﺭﺍ ﻣﻴﺮﺳﺎﻧﺪ. ﺣﺘﻰ ﺧﻮﺩﺷﺎﻥ ﻧﻴﺰ ﮐم کم ﺍﺣﺴﺎس ﻣﻴﮑﻨﻨﺪ،ﮐﻪ ﺧﻮﺩﺷﺎﻥ ﭘﻮﭺ ﻫﺴﺘﻨﺪ،ﻭ ﺩﺭ ﺧﻠﺄ ﺯﻧﺪﮔﻰ ﻣﻴﮑﻨﻨﺪ،ﻭ ﺑﻰ ﺍﺭﺯﺵ ﻫﺴﺘﻨﺪ.ﻭ ﺍﺯ ﮔﺬﺷﺘﻪ ﭘﺸﻴﻤﺎﻥ ﻭ ﺍﺯ ﺁﻳﻨﺪﻩ ﻧﺎ ﺍﻣﻴﺪ ﻣﻴﺸﻮﻧﺪ. ﺩﺭﺳﺖ ﺑﻌﮑس ﺩﺭ ﺳﺎﻟﻚ ﻭ ﮐﺎﻣﻞ،ﮐﻪ ﻫﻢ ﺍﺯ ﮔﺬﺷﺘﻪ ﺑﺎ ﻣﻌﺎﻳﺒﺶ ﺭﺍﺿﻰ ﺑﻮﺩﻩ، ﻭ ﻫﻢ ﺍﺯ ﺁﻳﻨﺪﻩ ﺷﻬﻮﺩﻯ ﺧﻮﺩ ﻣﻄﻤﺌﻦ ﺍﺳﺖ. ﻓﺮﺩ ﻏﻴﺮ ﺳﺎﻟﻚ، ﻫﻤﻴﺸﻪ ﺩﺭ ﺣﺴﺮﺕ ﻭ ﻧﺪﺍﻣﺖ،ﻭ ﺣﺘﻰ ﺑﺎ ﺣﺮﺹ ﻭ ﻭﻟﻊ ﺑﻴﺸﺘﺮ ﻧﻴﺰ،ﺟﺒﺮﺍﻥ ﮐﻨﻨﺪﻩ ﺍﻳﻦ ﻭﺿﻊ ﻧﻴﺴﺖ. ﺍﮔﺮ ﺁﻳﻨﺪه ﻫﺎﻯ ﻫﻨﻮﺯﺩﺭﺍﺯﺗﺮ ﺩﺍﺷﺘﻪ ﺑﺎﺷﻴﻢ،ﺍﻳﻦ ﺍﻣﻴﺪ ﻫﺴﺖ ﺟﺒﺮﺍﻥ ﮔﺬﺷﺘﻪ ﻭ ﺭﻓﻊ ﻧﻘﺺ ﺑﮑﻨﻴﻢ . ﻭﺍﻳﻦ ﺭﻓﻊ ﻧﻘﺺ ﺗﻨﻬﺎ ﺑﺎ ﺳﻠﻮﻙ ﻭ ﺷﻬﻮﺩ ﺩﺭﺳﺖ ﻭ ﻣﻄﻤﺌﻦ ﺍﺳﺖ.ﺯﻳﺮﺍ ﺭﻓﻊ ﻧﻮﺍﻗﺺ ﺑﺮﺣﺴﺐ ﺳﻠﻮﻙ ﻋﻘﻠﻰ ﻭ ﻳﺎ ﻓﻠﺴﻔﻪ ﻭ ﺳﻠﻮﻙ ﺍﺧﻠﺎﻗﻰ ﻭ ﺍﺟﺘﻤﺎﻋﻰ، ﻭ ﺁﻧﻬﻢ ﺑﺮﺣﺴﺐ ﻗﻮﺍﺭﻩ ﻫﺎﻯ ﺍﺟﺘﻤﺎﻋﻰ ﻳﺎ ﻫﺮ ﺷﮑﻞ ﺩﻳﮕﺮﻯ ﮐﻪ ﻓﺮﺩ ﺑﺮﺍﻯ ﺟﺒﺮﺍﻥ ﻧﻘﺺ، ﺑﺮﺍﻯ ﺧﻮﺩﺵ ﻃﺮﺡ ﺭﻳﺰﻯ ﮐﻨﺪ ﺑﻨﺤﻮﻯ ﮐﺎﺭﻣﺎ ﺳﺎﺯﻯ ﻭ ﺩﺭ ﻟﺠﻦ ﺯﺍﺭ ﻓﺮﻭ ﺭﻓﺘﻦ ﺑﻴﺸﺘﺮ ﺍﺳﺖ . ﺍﻳﻦ ﺧﻄﺮ ﻧﻴﺰ ﻫﺴﺖ، ﮐﻪ ﻓﺮﺩ ﺑﺎ ﻧﻘﺺ ﺧﻮﺩ ﺍﻧس  ﺑﮕﻴﺮﺩ،ﻳﺎ ﺍﻣثاﻝ ﺧﻮﺩﺭﺍ ﺩﺭﺁﻥ ﻧﻘﺺ ﺯﻳﺎﺩ ﻣﻴﻴﺎﺑﺪ. ﺩﺭﺍﻳﻦ ﺣﺎﻝ ﻫﻴﺠﺎﻥ ﻭ ﭘﺸﻴﻤﺎﻧﻰ ﺍﻭ ﺳﺮﺩﺗﺮ ﺷﺪﻩ، ﺩﻳﮕﺮ ﺑﻔﮑﺮ ﺟﺒﺮﺍﻥ ﻧﻘﺺ ﻫﻢ ﻧﻤﻴﮕﺮﺩﺩ. ﻭ ﺟﺎﻯ ﺍﻧﮑﺎﺭ ﻫﻴﭻ ﻋﺎﻗﻠﻰ ﻧﻴﺰ ﻧﻴﺴﺖ.ﮐﻪ ﺗﻨﻬﺎ ﺭﺍﻩ ﺳﻠﻮﻙ ﻭ ﺷﻬﻮﺩ ﺗﺠﻠّﻰ ﻗﺎﺋﻢ،ﻣﻴﺎﻥ ﺑﺮﺗﺮﻳﻦ ﺟﺒﺮﺍﻥ ﻫﺎ ﻣﻴﺒﺎﺷﺪ.ﻭ ﺑﺎ ﻣﻘﺎﻳﺴﻪ ﺑﺎ ﺩﻳﮕﺮ ﺭﻭﺷﻬﺎﻯ ﺧﻮﺩﺳﺎﺯﻯ ﻋﻠﻤﻰ ﻭ ﺍﺧﻠﺎﻗﻰ ﻭ ﻓﻠﺴﻔﻰ ﻭ ﻏﻴﺮﻩ ﻣﻠﺎﺣﻈﻪ ﻣﻴﺸﻮﺩ،که ﺪﺭﺳﻠﻮک اﻟﻬﻰ ﻳﻚ ﺷﺒﻪ ﺭﻩ ﺻﺪ ﺳﺎﻟﻪ ﺭﻓﺘﻦ ﺍﺳﺖ . ﺍﮔﺮ ﺩﻳﺪﻳﻢ ﮐﻪ ﺍﺭﺯﺵ ﻣﺎ ﺍﺯ ﺩﻳﮕﺮﺍﻥ ﮐﻤﺘﺮ ﺍﺳﺖ، ﻓﻮﺭﺍ ﻧﺴﺒﺖ ﺑﺂﻧﻬﺎ ﻧﻔﺮﺕ ﻭﺣﺴﺎﺩﺕ ﺍﺣﺴﺎس ﻣﻰ ﮐﻨﻴﻢ،ﻭﻋﺸﻖ ﺭﻳﺸﻪ ﮐﻦ ﻣﻴﮕﺮﺩﺩ.ﻭ ﺩﺭﺣﺎﻟﻴﮑﻪ ﺑﺮﺍی تکاﻣﻞ ﺭﻭﺣﻰ ﻭﻋﻘﻠﻰ ﻭﺟﺴﻤﻰ ﻭﻏﻴﺮﻩ،ﺑﺪﻭﻥ ﮐﻤﻚ ﻋﺸق ﻮ ﺍﻣﻴﺪ ﺗﻮﻓﻴق ﻤﺤﺎﻝ ﻣﻴﺒﺎﺷﺪ.ﺑﺎﻋﺸﻖ ﺭﻭ ﺑﺒﺎﻟﺎ ﺭﻓﺘﻦ ﻭ ﺗﮑﺎﻣﻞ ﺍﺳﺖ،ﻭ ﺑﺎﻧﻔﺮﺕ ﻗﻬﻘﺮﺍﻯ ﻧﻮﻋﻰ ﭘس ﺍﺯ ﻣﺮﮒ ﻭ ﺳﺮﺍﺯﻳﺮﻯ ﺟﻬﻨّﻢ ﻫﺎ ﺍﺳﺖ.

      ﺟﺎﻟﺐ ﺍﻳﻨﮑﻪ،ﺍﻳﻦ ﺭﻭﺵ ﺍﺭﺯﻳﺎﺑﻰ ﻭ ﺗﻔﺴﻴﺮ(ﻋﻘﻠﻰ ﻭ ﺑﺎﻃﻨﻰ ﺳﻠﻮﮐﻰ)ﺍﺯ ﺣﻮﺍﺩث  ﺍﮔﺮﺑﺮﺣﺴﺐ ﻣﻌﻴﺎﺭﻫﺎﻯ ﺍﻟﻬﻰ،ﻭ ﺻﻠﺎﺣﻴّﺘﻰ ﺍﺧﻠﺎﻗﻰ ﻧﺒﺎﺷﺪ،ﺣﺎﻟﺖ ﺩﻭ ﮔﺎﻧﮕﻰ ﺑﺰﺭﮒ ﺩﺭﺷﺨﺼﻴّﺖ ﺩﺳﺖ ﻣﻴﺪﻫﺪ . ﻫﺮﮔﺎﻩ ﺑﺎ ﮐﺴﻰ ﮐﻪ ﺍﺭﺯﺵ ﺍﻭ ﮐﻤﺘﺮ ﺍﺯ ﺍﺭﺯﺷﻬﺎﻯ ﺧﻮﺩﻣﺎﻥ ﺍﺳﺖ،ﺑﺨﺼﻮﺹ ﺩﺭ ﮐﻤﻴّﺘﻬﺎ، ﭼﻮﻥ ﭘﻮﻝ ﻳﺎ ﻣﻘﺎﻡ ﻭ ﺷﻬﺮﺗﻰ ﮐﻤﺘﺮ،ﻭﻳﺎ ﻗﺪ ﻭﺑﺎﻟﺎﺋﻰ ﮐﻮﺗﺎﻩ ﺗﺮ ﺑﺎﺷﺪ،ﻓﻮﺭﺍ ﮊﺳﺖ ﻭﺗﮑﺒّﺮ ﻭﻧﺨﻮﺕ ﻭ ﻏﺮﻭﺭ ﺑﻤﺎ ﺩﺳﺖ ﻣﻴﺪﻫﺪ. ﻭ ﺑﺠﺎﻯ ﺷﮑﺮ ﺧﺪﺍﻭﻧﺪ،ﻭ ﺳﻌﻰ ﺑﺮﺍﻯ ﺍﻓﺰﺍﻳﺶ ﺍﻳﻦ ﻣﻘﺎﻡ ﺧﻮﺩ ﺩﻭﭼﺎﺭ ﻏﺮﻭﺭ ﺗﻮﻗّﻒ ﺗﮑﺎﻣﻠﻰ ﻣﻰ ﺷﻮﻳﻢ. ﮐﻪ ﺧﻮﺩ، ﻣﻘﺪﻣﻪ ﻗﻬقرﺍ ﻣﻴﺸﻮﺩ.ﻭ ﺍﮔﺮ ﺑﺎ ﮐﺴﻰ ﺭﻭﺑﺮﻭ ﺷﻮﻳﻢ،ﮐﻪ ﺩﺭ ﺍﻳﻦ ﺍﺭﺯﺷﻬﺎی کمّی ﻳﺎﻣﻌﻨﻮﻯ ﻫﺎﻯ ﻗﺮﺍﺭ ﺩﺍﺩﻯ ﮐﻪ ﺑﺮﺗﺮ ﺍﺯ ﻣﺎ ﺑﺎﺷﺪ، ﻓﻮﺭﺍ ﻗﻴﺎﻓﻪ ﺑﻨﺪﮔﻰ ﻭﺳﺮﺳﭙﺮﺩﮔﻰ ﻭ ﺣﻘﺎﺭﺕ ﺑﺨﻮﺩ ﻣﻰ ﻣﻴﮕﻴﺮﻳﻢ . ﻭ ﺍﻳﻦ ﺧﻮﺩ ﺩﻭﮔﺎﻧﮕﻰ ﺩﺭﺷﺨﺼﻴّﺖ ﺭﺍ ﺩﺭﻧﻬﺎﺩ ﻣﺎ ﺗﻘﻮﻳﺖ ﻣﻴﮑﻨﺪ. ﻭﻧﻮﻋﻰ ﺍﺗﻠﺎﻑ ﻭ ﺗﺸﺘﺖ ﺩﺭ ﻣﻘﺼﺪ ﺯﻧﺪﮔﻰ ﺍﺳﺖ. ﻭﻗﺘﻰ ﺑﺎ ﺑﺎﻟﺎﺗﺮﻫﺎ ﺭﻭﺑﺮﻭ ﻣﻴﺸﻮﻳﻢ،ﺍﺭﺯﺵ ﺯﻭﺭ ﻭ ﺯﺭ ﻭ ﻋﻠﻢ ﻭ ﻋﻘﻞ ﺁﻧﻬﺎ،ﻣﻮﺭﺩ ﺣﺴﺮﺕ ﻭﺣﺴﺎﺩﺕ ﻣﺎ ﻣﻴﺸﻮﺩ. ﺩﺭ ﺣﺎﻟﻴﮑﻪ ﺣﻖ ﺍﻳﻦ ﺍﺳﺖ،ﮐﻪ ﺩﻟﻴﻞ ﺑﺮﺗﺮﻯ ﺁﻧﻬﺎ،ﺑﺮﺍﻯ ﻣﺎ ﺍﻧﮕﻴﺰﻩ ﺑﺮﺍی کسب هماﻥ ﺻﻔﺎﺕ،ﻳﺎ ﺭﻓﻊ ﻧﻘﺺ ﺁﻧﻬﺎ ﺩﺭ ﻣﺎ ﺑﺸﻮﺩ.که اﻟﺒﺘﻪ ﺑﻬﺘﺮﻳﻦ ﺭﺍﻩ ﺭﻓﻊ ﻧﻘﺺ ﺳﻠﻮﻙ ﺍﻟﻬﻰ ﺍﺳﺖ،ﻧﻪ ﺳﻠﻮﻙ ﻋﻘﻠﻰ ﻭ ﺍﺟﺘﻤﺎﻋﻰ. ﺑﺠﺎﻯ ﻏﺮﻭﺭ ﻭﺧﻮﺩﮔﺮﻓﺘﻦ ﺩﺭﺭﻭﺑﺮﻭ ﺷﺪﻥ ﺑﺎ ﺯﻳﺮﺩﺳﺖ ﻫﺎ،ﺗﺮﺣّﻢ ﻭ ﺍﺣﺴﺎس ﻣﺴﺌﻮﻟﻴّﺖ ﺩﺭﺧﺪﻣﺖ ﮐﺮﺩﻥ ﺑﻨﺎﺗﻮﺍﻥ ﻫﺎ،ﻭﺁﺭﺯﻭﻯ ثوﺍﺏ ﻭ ﭘﺎﺩاﺵ ﺭﺿﺎﻯ ﺍﻟﻬﻰ ﺑﺎﻳﺪ ﺑﺎﺷﺪ.ﻧﻪ ﺍﻳﻨﮑﻪ ﺑﻌﻘﻞ ﻓﻌﻠﻰ ﺧﻮﺩ ﻣﻐﺮﻭﺭﻭ ﺑﺮﺍﻯ ﺳوء ﺍﺳﺘﻔﺎﺩﻩ ﻭ ﺍﺳﺘثماﺭ ﺩﻳﮕﺮﺍﻥ ﺿﻌﻴﻒ ﺗﺮ،ﻓﺮﺻﺖ ﺭﺍ ﻏﻨﻴﻤﺖ ﺷﻤﺮﺩﻩ ﺩﺳﺖ ﺑﺰﻧﻴﻢ ﻭﺧﻮﺭﺳﻨﺪ ﺑﺎﺷﻴﻢ.ﮐﻪ ﺗﻤﺎﻣﺎ ﭘﺮﻭرﺵ ﻋﻘﺪﻩ ﻫﺎ ﻭ ﺁﻟﻮﺩﮔﻰ ﻧﻔس ﻳﺎ ﻗﻬﻘﺮﺍ ﺭﻓﺘﻦ ﻭﮐﺎﺭﻣﺎ ﺳﺎﺯﻯ ﺍﺳﺖ .

    ﺭﺍﺑطه اﻧﺴﺎﻧﻬﺎ ﺑﺮﺣﺴﺐ ﺍﺭﺯﺷﻬﺎﻯ ﻗﺮﺍﺭ ﺩﺍﺩﻯ،ﻧﺸﺎﻥ ﻣﻴﺪﻫﺪ ﮐﻪ ﺁﻧﻬﺎ ﺑﺎﻫﻢ ﺍﺭﺗﺒﺎﻁ ﻧﺪﺍﺭند. ﺑﻠﮑﻪ ﺑﺎ ﺍﺭﺯﺷﻬﺎﻯ ﻳﮑﺪﻳﮕﺮ ﺭﺍﺑطه ﺩﺍﺭﻧﺪ.ﻳﺎ ﺍﻳﻨﮑﻪ ﺍﺭﺯﺷﻬﺎ ﻫﺴﺘﻨﺪ،ﮐﻪ ﺑﺎﻫﻢ ﻣﺮﺗﺒﻂ ﻫﺴﺘﻨﺪ. ﺑﺠﺎﻯ ﺭﺍﺑﻄﻪ ﻣﺎﻫﻴّﺘﻬﺎ،ﻭ ﺷﺄﻥ ﻣﻘﺎﻣﺎﺕ ﺗﮑﺎﻣﻠﻰ ﺍﻓﺮﺍﺩ ﺑﺎﻫﻢ،ﺳﺮﮔﺮﻡ ﺭﻭﺍﺑﻂ ﺍﺭﺯﺷﻰ،ﻭ ﻏﻔﻠﺖ ﺍﺯ ﺍﺻﻞ ﺗﮑﺎﻣﻞ ﻫﺴﺘﻨﺪ.ﻭ ﺍﻳﻦ ﻣﻌﻨﻰ ﺩﻧﻴﻮﻯ ﺑﻮﺩﻥ ﺍﻣﻮﺭﻭﮐﺎﺭماﺳﺎﺯﻯ ﺭﺍ ﻣﻴﺪﻫﺪ. ﺭﺍﺑﻄﻪ ﺍﺭﺯﺵ ﺑﺎ ﺍﺭﺯﺵ ﻭﻗﺘﻰ ﺩﺭﺳﺖ ﺍﺳﺖ،ﮐﻪ ﺍﺭﺯﺷﻰ ﺭﺍ ﺑﺎ ﺍﺭﺯﺵ ﻣﻄﻠﻖ ﺍﻟﻬﻰ ﻣﻘﺎﻳﺴﻪ ﮐﻨﻴﻢ.ﺍﮔﺮ ﺍﺭﺯﺷﻬﺎ ﺑﻤﻌﻴﺎﺭ ﻭﻣﻘﻴﺎس ﺑﺎﻟﺎﺗﺮ ﺗﺎ ﺧﺪﺍ ﺑﺎﺷﻨﺪ،ﺁﻧﻮﻗﺖ ﻭﺣﺪﺕ ﻭﺟﻮﺩ ﻭ ﺳﻠﺴﻠﻪ ﻣﺮﺍﺗﺐ ﺗﮑﺎﻣﻠﻰ ﻫﻢ ﻣﺘﺠﺴّﻢ ﻣﻴﺸﻮﺩ. ﺍﻧﺴﺎﻧﻬﺎ ﺗﺎ ﺍﻳﻦ ﺭﻭﺵ ﺍﺭﺗﺒﺎﻁ ﺑﻴﻦ ﺧﻮﺩ،ﺑﺮﺣﺴﺐ ﺍﺭﺯﺷﻬﺎ،ﺑﺠﺎﻯ ﺗﻮﺟّﻪ ﺑﺘﮑﺎﻣﻞ ﺧﻮﺩ ﻭ ﺗﮑﺎﻣﻞ ﺩﺍﺩﻥ ﻳﮑﺪﻳﮕﺮ،ﻣﺸﻐﻮﻝ ﺭﻗﺎﺑﺖ ﻭ ﺳﺘﻴﺰ ﺑﺎ ﻳﮑﺪﻳﮕﺮ ﻣﻴﺸﻮﻧﺪ.ﻭﺧﻮﺩ ﺭﺍ ﺑﺮﺍﻯ ﻳﮑﺪﻳﮕﺮﻣﻴﮕﻴﺮﻧﺪ ﻭ ﺗﻮﺍﺿﻊ ﻧﻤﻰ ﮐﻨﻨﺪ،ﻣﻐﺮﻭﺭ ﻭﺧﻮﺩ ﻓﺮﻳﺒﻰ ﻣﻴﮑﻨﻨﺪ.ﻭﺍﺯ ﺣﻘﺎﺭت ﻤﻘﺎم ﺪﻭﺭﻯﺑﻴﺸﺘﺮ ﺑﺨﺪﺍﻭﻧﺪ، ﻭ ﺷﻬﻮﺩ ﻗﺎﺋﻢ ﺍﻟﮕﻮﻯ ﮐﻤﺎﻝ ﻧﻮﻉ ﺑﺸﺮ،ﻭﺩﻳﮕﺮ ﺟﻮﺍﻧﺐ ﺑﺎﻟﺎ ﻋﺒﺮﺕ ﻧﻤﻰ ﮔﻴﺮﺩ. ﺯﻧﺪﮔﻰ ﻫﺎﻯ ﺳﻄﺤﻰ ﻭ ﺗﻈﺎﻫﺮﻯ ﻭ ﭘﻮﭼﻰ ﻭﮐﻢ ﻋﻤﻘﻰ، ﺑﻰ ﻣﻌﻨﻰ ﺷﺪﻥ ﺯﻧﺪﮔﻰ ﻭﻫﻤﭽﻨﺎﻥ ﺯﻧﺪﮔﻰ ﺣﻴﻮﺍﻧﻰ ﺍﺳﺖ. ﺩﺭﺳﺖ ﺑﻌﮑس ﺯﻧﺪﮔﻰ ﮐﺎﻣﻠﺎﻥ ﮐﻪ ﺍﻟﻬﻰ ﺍﺳﺖ. ﺗﻮﺟّﻪ ﺑﻴﻚ ﺟﻨﺒﻪ ﻫﺮ ﭘﺪﻳﺪﻩ ﻭ ﻳﻚ ﺑُﻌﺪ ﺁﻥ ﻣﻴﺸﻮﺩ.ﺍﻳﻨﻬﻢ ﺍﮔﺮ ﺩﺭﺳﺖ ﻭ ﺩﻗﻴﻖ ﺗﻮﺟّﻪ ﮐﺮﺩﻩ ﺑﺎﺷﻴﻢ. ﻭ ﺍﮔﺮ ﻋﻤﻞ ﺗﻮﺟّﻪ ﺻﺤﻴﺢ ﺑﻮﺩﻩ ﺑﺎﺷﺪ،ﺑﺎﺯ ﻧﺎﺩﺭﺳﺖ ﺧﻮﺍﻫﺪ ﺑﻮﺩ. ﺧﻮﺩﺧﻮﺍﻫﻰ ﻭ ﻧﻔﻊ ﭘﺮﺳﺘﻰ،ﺑﺮ ﻧﻔﺮﺕ ﻭ ﺳﺘﻴﺰ ﺍﻓﺰﻭﺩﻩ ﻣﻴﺸﻮﺩ.ﻭ ﺩﻡ ﺑﺪﻡ ﻧﻔس ﺁﻟﻮﺩﻩ ﺗﺮ می گردﺩ. ﻫﻤﻴﺸﻪ ﺧﻮﺩﺭﺍ ﺑﺮﺗﺮ ﺍﺯ ﺁﻧﭽﻪ ﻫﺴﺘﻴﻢ ﻳﺎ ﺩﺍﺭﻳﻢ ﻧﺸﺎﻥ ﻣﻴﺪﻫﻴﻢ.ﺍﻳﻤﺎﻧﻬﺎ ﻗﺸﺮﻳﻮﻥ ﻣﺬﻫﺒﻰ ﻧﻴﺰ ﻓﺮﻳﺐ ﺧﻮﺩ ﻭﺧﺪﺍ ﻭ ﺩﻳﮕﺮﺍﻥ ﺑﻴﺸﺘﺮ ﻧﺨﻮﺍﻫﺪ ﺑﻮﺩ .  ﻇﺎﻫﺮﺍ ﻋﺎﺩﺕ ﺗﻔﺴﻴﺮ ﺑﺮﺃﻯ ﺍﺯ ﭘﺪﻳﺪﻩ ﻫﺎ،ﻳﻚ ﺃﻣﺮ ﻃﺒﻴﻌﻰ ﺍﺳﺖ.ﻭﻟﻰ ﺍﻳﻦ ﺩﻟﻴﻞ ﺍﺻﺎﻟﺖ ﺁﻥ ﻧﻴﺴﺖ. ﺑﻠﮑﻪ ﻭﺳﻴله اﻯ ﺍﻟﻬﻰ،ﺑﺮﺍﻯ ﻗﻬﻘﺮﺍ ﮐﺸﺎﻧﺪﻥ ﮐﺴﺎﻧﻰ ﺍﺳﺖ،ﮐﻪ ﺳﻠﻮﻙ ﻧﻤﻰ ﮐﻨﻨﺪ،ﻭ ﺑﺨﻮﺩ ﻣﺘّﮑﻰ ﻫﺴﺘﻨﺪ . ﺍﻳﻦ ﻋﺎﺩﺕ ﺿﺮﻭﺭﻯ ﺍﺳﺖ،ﺍﮔﺮ ﺗﮑﺎﻣﻞ ﻣﻮﺭﺩ ﺷﺨﺺ ﻧﺒﺎﺷﺪ،ﻭ ﻏﻴﺮ ﺿﺮﻭﺭﻯ ﻭ ﻗﺎﺑﻞ ﺳﺮﮐﻮﺑﻰ ﺍﺳﺖ،ﺍﮔﺮ ﺍﻧﺴﺎﻥ ﺳﻠﻮﻙ ﺍﻟﻬﻰ ﺑﮑﻨﺪ.

    ﺍﻣﻮﺭﻃﺒﻴﻌﻰ،ﺑﭽﻨﺪ ﻗﺴﻤﺖ ﻗﺎﺑﻞ ﺗﻘﺴﻴﻢ ﻫﺴﺘﻨﺪ. ﻳﮑﻰ ﻃﺒﻴﻌﻰ ﺑﻮﺩﻥ ﺑﻤﻌﻨﻰ(ﻏﺮﻳﺰﻯ)ﮐﻪ ﻣﺘﻨﺎﺳﺐ ﺑﺎ ﺷﺄﻥ ﻣﻘﺎﻡ ﻓﺮﺩ ﺍﺳﺖ. ﻃﺒﻴﻌﻰ ﺑﻮﺩﻥ ﺩﻳﮕﺮ ﺑﻤﻌﻨﻰ(ﻋﺎﺩﺗﻰﻭ ﺗﺮﺑﻴﺘﻰ) ﺍﺳﺖ،ﮐﻪ ﻏﻴﺮ ﺳﺎﻟﮑﺎﻥ ﺩﺍﺭﻧﺪ. ﺑﺎﻟﺄﺧﺮﻩ ﻃﺒﻴﻌﻰ ﺑﻮﺩﻥ ﺑﻤﻌﻨﻰ(ﻏﺎﺋﻰ ومنظور ﺍﻟﻬﻰ) ﻭﺗﮑﺎﻣﻠﻰﺍﺳﺖ. ﻟﺬﺍ ﭘﺪﻳﺪﻩ ﻭ ﺣﻮﺍﺩث ﻭﻗﺘﻰ ﻃﺒﻴﻌﻰ ﺑﻤﻌﻨﻰ ﺩﺭﺳﺖ ﻫﺴﺘﻨﺪ،ﮐﻪ ﻏﺎﺋﻰ ﻭﺗﮑﺎﻣﻠﻰ ﺑﺎﺷﻨﺪ.ﻭ ﺍﻳﻦ ﻃﺒﻴﻌﻰ (ﻭﺍﻗﻌﻰ) ﺍﺳﺖ.ﻭ ﺍلاّ ﻃﺒﻴﻌﻰ ﻋﺎﺩﺗﻰ ﻗﻬﻘﺮﺍ ﺭﻓﺘﻦ ﺧﻮﺍﻫﺪ ﺑﻮﺩ،ﻭﺗﺎﺯه ﺒﺎ ﺍﻳﻦ ﻭﺿﻊ ﻏﻴﺮ ﻃﺒﻴﻌﻰ ﻣﻴﮕﺮﺩﺩ.ﺍﻣﺎ ﻃﻔﻞ ﺟﺪﻳﺪ ﺍﻟﻮﻟﺎﺩﻩ که ﻄﺒﻴﻌﻰ ﻏﺮﻳﺰﻯ ﺩﺍﺷﺘﻪ ﺑﺎﺷﻨﺪ،ﻫﻨﻮﺯ ﺗﮑﻠﻴﻒ ﻓﺮﺩ ﺭﻭﺷﻦ ﻧﻴﺴﺖ،ﮐﻪ ﻃﺒﻴﻌﺘﻰ ﺗﮑﺎﻣﻠﻰ ﻏﺎﺋﻰ ﺩﻧﺒﺎﻝ ﻣﻴﮑﻨﺪ ﻳﺎ ﻃﺒﻴﻌﺘﻰ ﻗﻬﻘﺮﺍﺋﻰ . ﭘس ﻭﻗﺘﻰ ﺍﻣﺮﻯ ﻃﺒﻴﻌﻰ ﺍﺳﺖ،ﮐﻪ ﺑﺎ ﻃﺒﻴﻌﺖ ﻓﺮﺩ،ﻭ ﻳﺎ ﻃﺒﻴﻌﺘﻰ ﮐﻪ ﺧﺪﺍ ﺧﻮﺍﺳﺘﻪ ﺍﺳﺖ ﻳﮑﻰ ﺑﺎﺷﺪ. ﻣﻴﺘﻮﺍﻥ ﻳﮑﻰ ﺭﺍ(ﻃﺒﻴﻌﻰ) ﻳﺎ ﻃﺒﻴﻌﻰ ﺧﻮﺏ،ﻭ ﺩﻳﮕﺮﻯ ﺭﺍ(ﻃﺒﻴﻌﺘﻰ)ﻳﺎ ﻃﺒﻴﻌﻰ ﺑﺪ ﺩﺍﻧﺴﺖ. ﻭﻟﻰ ﺩﺭ ﻃﻔﻞ ﻫﻨﻮﺯ ﻃﺒﻴﻌﺖ ﻏﻴﺮ ﻣﺸﺨﺺ ﺍﺳﺖ. ﺍﻣﺎ ﺍﻳﻨﮑﻪ ﺁﻳﺎ ﻣﻴﺘﻮﺍﻥ ﺍﺯ ﺍﻳﻦ ﻃﺒﻴﻌﺖ ﻋﺎﺩﺗﻰ،ﻭ ﺗﻔﺴﻴﺮ ﺑﺮﺃﻯ ﻭ ﺍﺭﺯﺷﻴﺎﺑﻰ ﻧﺠﺎﺕ ﻳﺎﻓﺖ ﻳﺎ ﻧﻪ؟ﻓﻘﻂ ﻳﻚ ﺭﺍﻩ ﺩﺍﺭﺩ،ﻭ ﺁﻧﻬﻢ ﺗﺠﺮﻳﺪ ﻭ ﺳﻠﻮﻙ ﻭ ﺍبلّ ﻫﺮﺳﻠﻮﻙ ﺩﻳﮕﺮﻯ ﭼﻮﻥ ﺳﻠﻮﻙ ﻋﻘﻠﻰ ﻭ ﺳﻠﻮﻙ ﺍﺟﺘﻤﺎﻋﻰ ﻭ ﻳﺎ ﺳﻠﻮﮐﻰ ﺍﺧﻠﺎﻗﻰ ﻭ ﻋﻠﻤﻰ ﻭ ﻏﻴﺮﻩ ﻫﻤﻪ ﮐﺎﺭﻣﺎﺳﺎﺯﻯ ﻫﺴﺘﻨﺪ. ﺣﺘﻰ ﺍﮔﺮ ﻗﺪﻡ ﺍﻭﻝ ﺁﻥ ﺑﺪﺭﺳﺘﻰ ﭘﻴﺶ ﺑﺮﻭﺩ.ﻭ ﻟﺬﺍ ﻫﻢ ﺑﺸﻬﻮﺩ ﻧﻤﻰ ﺭﺳﻨﺪ،ﻭ ﺑﺎ ﻫﺮ ﺍﻧﺤﺮﺍﻑ،ﺩﺭ ﻭﺍﻗﻊ ﻗﻬﻘﺮﺍ ﺷﺮﻭﻉ ﺷﺪﻩ،ﻭ ﺍﺯ ﭘﻠّﻪ ﻫﺎﻯ ﺑﺎﻟﺎ ﮔﺬﺷته هاﻯ ﺗﮑﺎﻣﻠﻰ ﺧﻮﺩ ﺑﭙﺎﺋﻴﻦ ﺳﻘﻮﻁ ﮐﺮﺩﻩ ﺍﺳﺖ، ﻭﻧﺴﺦ ﻭﻣﺴﺦ ﻭﻓﺴﺦ ﻣﻴﺮﻭﻧﺪ.  ﭘس ﺍﺭﺯﺷﻬﺎ ﻭ ﺗﻔﺴﻴﺮ ﭘﺪﻳﺪهﻫﺎ،ﺑﺮﺣﺴﺐ ﻋﻘﻞ ﻭ ﻧﻔس  ﺧﻮﺩ،ﻳﻌﻨﻰ ﺍﻣﺮ ﻣﻄﻠﻮﺏ ﺧﻮﺩﺭﺍ،ﻣﺎ ﺑﻪ ﺁﻥ ﻧﺎﻡ ﺑﺎ ﺍﺭﺯﺵ ﺩﺍﺩه تﻳﻢ. ﺍﮔﺮ ﺍﻳﻦ ﻣﻄﻠﻮﺏ ﺑﺮﺍﻯ ﺧﺪﺍ ﻭ ﺣﻘﻴﻘﺖ ﺑﻮﺩ،ﺍﻟﺒته اﺭﺯﺵ ﺩﺍﺭﺩ.ﻭﺍلاّ ﺑﺮﺍﻯ ﻣﺎ ﻣﻄﻠﻮﺏ ﻧﻔس ﻫﻮﺳﺒﺎﺯ ﺍﺳﺖ. ﻟﺬﺍ ﺍﻳﻦ ﻋﺎﺩﺕ ﮐﻪ ﺩﺭ ﻇﺎﻫﺮ ﺯﻧﺪﮔﻰ ﺭﺍ ﻣﻌﻨﻰ ﺩﺍﺭ ﻣﻴﮑﻨﺪ،ﺩﺭ ﻭﺍﻗﻊ ﺑﺎﺭﺿﺎﻯ ﻧﻔس ﺧﻮﺩ نام ﺯﻧﺪگی ﺪﺍﺩه اﻳﻢ، ﻧﻪ ﻣﻌﻨﻰ ﺣﻘﻴﻘﻰ ﻭﺩﺭﺳﺖ . ﺑﺎﻟﻌﮑس ﮐﺎﺭ ﺳﺎﻟﻚ ﮐﻪ ﻣﺨﺎﻟﻒ ﺍﻳﻦ ﻋﺎﺩﺕ ﺍﺳﺖ،ﻭ ﺩﺭ ﻫﺮ ﺣﺎﻝ ﺗﺨﻠﻴﻪ ﻭ ﺗﺠﺮﻳﺪ ﺍﻳﻦ ﻋﺎﺩﺕ،ﻧﻪ ﻓﻘﻂ ﻟﺬﺕ ﺟﻮﺋﻰ ﻧﻔس  ﻧﻴﺴﺖ،ﺑﻠﮑﻪ ﺩﺍﺭﺩ ﺯﻣﻴﻨﻪ ﻣﻌﻨﻰ ﺟﻮﺋﻰ ﺭﺍ ﺗﺎ ﻣﺮﺯ ﺷﻬﻮﺩ ﺍﺩﺍﻣﻪ ﻣﻴﺪﻫﺪ. ﺯﻳﺮﺍ ﺑﺪﻳﮕﺮﺍﻥ ﻣﻰ ﻓﻬﻤﺎﻧﺪ، ﮐﻪ ﭼﮕﻮﻧﻪ ﺑﻔﮑﺮ ﺗﮑﺎﻣﻞ ﺧﻮﺩ ﺑﺎﺷﻨﺪ،ﻧﻪ ﺍﻳﻨﮑﻪ ﺑﻘﻬﻘﺮﺍ ﺑﺮﻭﻧﺪ.ﻟﺬت  همیشه ﺒﻘﻬﻘﺮﺍ،ﻭ ﻣﻌﻨی ﺒﺎﻃﻨﻰ ﺑﺘﮑﺎﻣﻞ ﻣﻴﺒﺮﺩ. ﺭﻭﺡ ﻭﻣﻌﻨﻰ ﻭﻗﺘﻰ ﻫﺴﺖ ﮐﻪ ﺍﺭﺯﻳﺎﺑﻰ ﻫﺎﻯ ﻣﺎ،ﻣﻘﺎﻳﺴﻪ ﺍﺿﺪﺍﺩ ﺑﺎﻫﻢ،ﻳﺎ ﻣﺘﺸﺎﺑﻬﺎﺕ ﺑﺎﻫﻢ ﻧﺒﺎﺷﺪ. ﺑﻠﮑﻪ ﻣﻘﺎﻳﺴﻪ ﺑﺎ ﻣﻌﻴﺎﺭﻫﺎﻯ ﺍﻟﻬﻰ ﻭ ﺑﺮﺗﺮ ﺍﺯ ﻣﺎ ﺑﺎﺷﺪ. ﮐﻪ ﺩﺭ ﺍﻧﺴﺎﻥ ﻫﻤﺎﻥ ﺷﻬﻮﺩ ﻭ ﻋﻘﻞ ﮐﺎﻣﻞ ﻭﺍﺻﻠﺎﻥ ﻗﺎﺋﻢ ﺭﻭﺡ ﺍﻟﻘﺪس ﺍﺳﺖ  ﻭﻏﻴﺮ ﺍﻳﻦ ﻣﻌﻴﺎﺭ ﺍﻟﻬﻰ،ﻫﻴﭻ ﻣﻌﻨﻰ ﻭ ﺍﺭﺯﺷﻰ ﻭﺟﻮﺩ ﻧﺪﺍﺭﺩ . ﺍﻣﺎ ﺍﺭﺯﻳﺎﺑﻰ ﻗﻴﺎﺳﻰ ﺩﺭ ﺍﻳﻦ ﺍﺳﺖ، ﮐﻪ ﻫﺮ ﺷﻴئ ﻧﺴﺒﺖ ﺑﺸﻴئ ﺩﻳﮕﺮ،ﭼﻪ ﻧﻘﺺ ﺗﮑﺎﻣﻠﻰ ﻭﭼﻪ ﺩﺭ ﻣﻘﺎﻡ،ﺩﺭ ﺳﻠﺴﻠﻪ ﺗﮑﺎﻣﻠﺎﺕ ﻃﺒﻴﻌﻰ ﻭ ﺍلهی اﺳﺖ. ﻣﻴﺘﻮﺍﻥ ﺁﻧﺮﺍ ﻳﻚ ﺳﻠﻮﻙ ﻋﻘﻠﻰ ﺧﻮﺍﻧﺪ ﻭﻣثبت ﺍﺳﺖ.ﻭﻟﻰ ﻫﻤﻴﺸﻪ ﻧﻔس ﻧﻤﻰ ﮔﺬﺍﺭﺩ ﺍﻳﻦ ﮐﺎﺭ ﺻﻮﺭﺕ ﺑﮕﻴﺮﺩ.ﻭ ﻟﺬﺍ ﻓﻘﻂ ﮐﺎﻣﻠﺎﻥ ﺗﺰﮐﻴﻪ  ﺷﺪﻩ ،ﺑﺮﺍﻯ ﭼﻨﻴﻦ ﻣﻘﺎﻳﺴﻪ ﺩﺭ ﻣﻘﺎﻡ ﺗﮑﺎﻣﻠﻰ،ﺻﻠﺎﺣﻴّﺖ ﺁﻧﺮﺍ ﺩﺍﺭﻧﺪ .  ﺗﻨﻬﺎ ﻣﻮﺭﺩﻯ ﮐﻪ ﺭﻗﺎﺑﺖ ﺩﺭ ﺁﻧﻬﺎ ﺍﺯ ﺩﻳﺪ ﻓﻠﺎﺳﻔﻪ ﻣﻔﻴﺪ ﻭ ﻟﺎﺯﻡ ﺩﻳﺪﻩ ﺷﺪﻩ،ﻫﻤﺎﻥ ﮐﻤﻚ ﺭﻗﺎﺑﺖ ﺑﻤﺴﺄﻟﻪ ﭘﻴﺸﺮﻓﺖ ﻋﻠﻢ ﺍﺳﺖ. ﺍﻟﺒﺘﻪ ﺍﻳﻦ ﺭﻗﺎﺑﺖ ﺩﺭ ﻣﺴﺎﺑﻘﻪ ﺍﺭﺯﺷﻰ ﺗﻨﻬﺎ ﺑﺮﺍﻯ ﭘﺮﻭﺭﺵ ﺟﺴﻢ،ﻳﺎ ﺩﺭ ﻋﻠﻮﻡ ﭘﻴﺸﺮﻓﺖ،ﻳﺎ ﺗﮑﺎﻣﻞ ﻃﺒﻴﻌﻰ ﻋﻠﻮﻡ ﻣﺎﺩﻯ ﮐﻪ ﺗﺤﺖ ﺗﺪﺑﻴﺮ ﺍﻟﻬﻰ،ﻭﺑﻨﻔﻊ ﻓﺼﻮﻝ ﻭﺍﻧﻮﺍﻉ ﺑﻌﺪ ﺍﺯ نوع ﺑﺸﺮﻣﻔﻴﺪ ﺍﺳﺖ ﻭﻟﻰ ﺑﻘﻴﻤﺖ ﻗﻬﻘﺮﺍﻯ ﺭﻭﺡ،ﺑﺮﺍﻯ ﺻﺎﺣﺐ ﺭﻗﺎﺑﺖ ﻋﻠﻤﻰ ﺍﺳﺖ . ﺍﮔﺮ ﻫﻤﻴﻦ ﺭﻗﺎﺑﺖ ﻋﻠﻤﻰ ﺩﺭ ﺭﺍﻩ ﺧﻴﺮﻭ ﻋﺸﻖ ﻭﻣﺤﺒّﺖ ﺑﺎﺷﺪ،ﻳﻚ ﻧﻮﻉ ﻓﺪﺍﮐﺎﺭﻯ ﺍﺳﺖ،ﮐﻪ ﺩﺭ ﻭﺍﻗﻊ ﻣﻌﻨﻰ ﺭﻗﺎﺑﺖ ﻭﻣﺮﺍﻗﺒﺖ ﺍﺯ ﺩﻳﮕﺮﺍﻥ ﻭ ﭼﺸﻢ ﻫﻢ ﭼﺸﻤﻰ ﻧﺪﺍﺭﺩ . ﺑﺨﺼﻮﺹ ﮐﻪ ﻋﺎﺷﻖ ﺟﺰ ﻣﻌﺸﻮﻕ ﻧﻤﻰ ﺑﻴﻨﺪ.ﻭ ﺍﮔﺮﺭﻗﻴﺒﺎﻥ ﻋﺎﺷﻖ ﺩﻳﮕﺮی ﺮﺍ ﺩﻳﺪ،ﺩﻳﮕﺮ ﺧﻮﺩ ﻋﺎﺷﻖ ﺭﺍﺳﺘﮕﻮﺋﻰ ﻧﻴﺴﺖ ﺑﻠﮑﻪ ﺗﻨﻬﺎ ﻣﺘﻨﻔّﺮ ﺍﺯ ﺭﻗﻴﺒﺎﻥ ﺍﺳﺖ . ﺩﺭ ﺩﻧﻴﺎﻯ ﺍﺧﻠﺎﻕ ﻭﻣﻌﻨﻰ ﻭ ﺳﻠﻮﻙ ﺍﻟﻬﻰ،ﭼﻴﺰﻯ ﺑﻨﺎﻡ ﺭﻗﺎﺑﺖ ﻭﺟﻮﺩ ﻧﺪﺍﺭﺩ. ﺭﻗﺎﺑﺖ ﺳﺎﻟﮑﺎﻥ ﺩﺭ ﺳﻠﻮﻙ ﺩﺭ ﻭﺍﻗﻊ،ﻧﻪ ﻣﻨﻄﻘﺎ ﺑﻤﻌﻨﻰ ﺭﻗﺎﺑﺖ ﺍﺳﺖ،ﻭﻧﻪ ﺍﺯ ﺩﻳﺪ ﺭﺋﺎﻟﻴﺴﻢ ﻣﻌﺎﺩﻝ ﺭﻗﺎﺑﺖ باشد. ﺑﻠﮑﻪ ﻫﻤﻪ ﺑﺨﺪﺍ ﺭﻭ ﺩﺍﺭﻧﺪ،ﻭ ﺍﻳﻦ ﺭﻗﺎﺑﺖ ﻧﻴﺴﺖ،ﺑﻠﮑﻪ ﺍﺗّﺤﺎﺩ ﺍﺭﻭﺍﺡ ﻭ ﺗﺸﻮﻳﻖ ﻳﮑﺪﻳﮕﺮ ﻭﻧﻮﻋﻰ ﻫﻤﮑﺎﺭﻯ ﺍﺳﺖ ﻧﻪ ﺧﻮﺩﺧﻮﺍﻫﻰ، ﻭﺩﻳﮕﺮ ﻧﺎﻡ ﺭﻗﺎﺑﺖ ﻧﺪﺍﺭﺩ. ﻭﻟﻰ ﺩﺭ ﺁﻣﻮﺯﺵ ﺍﻃﻔﺎﻝ،ﮐﻪ ﻫﻨﻮﺯ ﺍﻋﻤﺎﻟﺸﺎﻥ ﮐﺎﺭﻣﺎﺳﺎﺯ ﻧﻴﺴﺖ،ﻭ ﻫﺪﻑ ﺁﻧﻬﺎ ﻇﺎﻫﺮﺍ ﺧﺪﺍ ﻧﻴﺴﺖ،ﺑﻠﮑﻪ ﻫﺪﻑ ﺑﺴﻄﺢ ﻋﻘﻞ ﺟﻤﻌﻰ ﺩﺍﺭﻧﺪ، ﺭﻗﺎﺑﺖ ﺁﻧﻬﺎ ﻧﻴﺰ ﻣﻔﻴﺪ ﺍﺳﺖ.ﮐﻪ ﻣثلا  ﺩﺭ ﻣﺪﺭﺳﻪ رقابت و مسابقه ﻣﻴﮑﻨﻨﺪ. ﻭﻟﻰ ﻧﻪ ﺍﻳﻨﮑﻪ ﻣﻌﻨﻰ ﻧﻔﺮﺕ ﺍﺯ ﻳﮑﺪﻳﮕﺮ ﺩﺍﺷﺘﻪ ﺑﺎﺷﺪ،ﺑﻠﮑﻪ ﻣﻌﻨﻰ ﺗﺸﻮﻳﻖ ﻳﮑﺪﻳﮕﺮ ﺭﺍ ﺩﺍﺭﺩ . ﻟﺬﺍ ﺭﻗﺎﺑﺖ ﻭﻣﺰﺍﺣﻤﺖ ﻭ ﭼﺸﻢ ﻫﻢ ﭼﺸﻤﻰ ﺩﺭ ﺍﻣﻮﺭ ﺩﻧﻴﻮﻯ، ﻗﻬﻘﺮﺍﺋﻰ ﻭ ﮐﺎﺭﻣﺎ ﺳﺎﺯﻯ ﻭ ﻧﻘﻄﻪ ﻣﻘﺎﺑﻞ ﻋﺸﻖ ﺍﺳﺖ.ﮐﻪ ﺗﻨﻬﺎ ﺭﺍﻩ ﺗﮑﺎﻣﻞ ﻭﺩﺭﻳﺎﻓﺖ ﺍﻋﻤﺎﻕ ﺑﻴﺸﺘﺮﻯ ﺍﺯ ﻣﻌﻨﻰ ﻭ ﻋﻘﻞ ﺍﺳﺖ . ﺭﻗﺎﺑﺖ ﺩﺭ ﺳﻤﺖ ﺧﻮﺩﺧﻮﺍﻫﻰ،ﻫﻤﺎﻥ ﺍﺳﺖ ﮐﻪ ﻏﻴﺮ ﺳﺎﻟﮑﺎﻥ ﺩﺭ ﺩﻧﻴﺎ ﻣﻴﮑﻨﻨﺪ. ﺍﻣﺎ ﺭﻗﺎﺑﺖ ﺑﺸﮑﻞ ﻫﻤﮑﺎﺭﻯ،ﺩﺭ ﺍﻃﻔﺎﻝ ﻫﻨﮕﺎﻡ ﺗﻌﻠﻴﻢ،ﻭﺳﺎﻟﮑﺎﻥ ﻫﻨﮕﺎﻡ ﺳﻠﻮﻙ ﺻﺎﺩق اﺳﺖ. ﺍﻣﺎ ﺭﻗﺎﺑﺖ ﺩﺭ ﻓﺪﺍﮐﺎﺭﻯ،ﻫﻤﺎﻥ ﮐﺎﺭ ﮐﺎﻣﻠﺎﻥ ﺍﻟﻬﻰ ﻣﻴﺒﺎﺷﺪ.  ﺍﺻﻮﻟﺎ ﺭﻗﺎﺑﺖ ﺑﺎﻳﻦ ﺩﻟﻴﻞ ﺑﻰ ﺍﺭﺯﺵ ﻭ ﺑﻰ ﻣﻌﻨﻰ ﺍﺳﺖ ﮐﻪ ﻧﻴﺎﺯ ﺑﺎﺳﺘﻌﺪﺍﺩ ﺩﺭﺷﺨﺺ ﻧﺪﺍﺭﺩ. ﻳﻌﻨﻰ ﺍﮔﺮ ﮐﺴﻰ ﺩﺭ ﮐﺎﺭﻯ ﻣﺴﺘﻌﺪ ﺑﻮﺩ ﺍﻳﻦ ﻋﻤﻠﺶ ﺭﻗﺎﺑﺖ ﻧﻴﺴﺖ ﺑﻠﮑﻪ ﺿﺮﻭﺭﻯ ﻭ ﻏﺮﻳﺰﻯ ﺍﺳﺖ .

    ﺷﺮﺍﻳﻂ (ﻣؤثّر ﺑﻮﺩﻥ ﻓﻄﺮﺕ) ﺩﺭ ﺍﻧﺴﺎﻥ،ﻳﮑﻰ ﻧﺒﻮﺩﻥ ﻫﻴﭻ ﮔﻮﻧﻪ ﻣﺎﻧﻌﻰ ﺳﺮ ﺭﺍﻩ ﺍﻳﻦ ﻓﻄﺮﺕ ﺍﺳﺖ،ﮐﻪ ﻏﻴﺮ ﺳﺎﻟﮑﺎﻥ ﺩﻭﭼﺎﺭ ﺁﻥ ﻫﺴﺘﻨﺪ.ﻭ ﺍﻃﻔﺎﻝ ﺍﺯ ﺁﻥ ﻣﻌﺎﻑ ﻣﻴﺒﺎﺷﻨﺪ.ﺩﻳﮕﺮ ﺍﻳﻨﮑﻪ(ﺑﺎ ﻫﺸﻴﺎﺭﻯ ﺗﻤﺮﮐﺰ)ﺩﺳت بدﻫﺪ،ﻭ(ﻫﻤّﺘﻰ ﺑﺮﺍﻯ ﺑﺎﻟﻔﻌﻞ ﮐﺮﺩﻥ) ﺑﻮﺩﻩ ﺑﺎﺷﺪ ﻭﺍﻳﻦ ﺩﺭ ﺳﺎﻟﮑﺎﻥ ﻫﺴﺖ.ﻭ ﺑﺎﻟﺄﺧﺮﻩ ﺑﺎﻳﺪ ﺩﺭ ﻃﺮﻳﻘﺘﻰ ﻭﺭﻭﺷﻰ ﺩﺭﺳﺖ ﻭ ﺍﺻﻮﻟﻰ ﻧﺎﺏ ﺩﺭﭘﻴﺶ ﭘﺎﻯ ﺍﻳﻦ ﻓﻄﺮﺕ ﺑﺎﺷﺪ. ﻭﺍلاّ ﺧﻴﻠﻰ ﺯﻭﺩ ﻓﻄﺮﺕ ﺍثر ﺧﻮﺩﺭﺍ ﺍﺯ ﺩﺳﺖ ﺧﻮﺍﻫﺪ ﺩﺍﺩ.ﻭﺗﻨﻬﺎ ﺩﺭ ﻧﺰﺩﻳﮑﻰ ﻣﺮﮒ ﺍﻳﻦ ﻓﻄﺮﺕ ﺩﺭ ﻫﻤﮕﺎﻥ ﺑﻴﺪﺍﺭ ﻣﻴﺸﻮﺩ. ﺯﻳﺮﺍ ﺩﻳﮕﺮ ﻧﻔس ﺍﻣّﺎﺭه هوﺳﺒﺎﺯی ﻨﻤﻰ ﺗﻮﺍﻧﺪ ﺑﮑﻨﺪ ﻭ ﺟﺴﻤﺶ ﮐﺎﻣﻠﺎ ﻓﺮﺳﻮﺩﻩ ﺷﺪﻩ.ﻭ ﺍﻳﻦ ﻓﻄﺮﺕ ﺳﺮ ﺑﺮﺁﻭﺭﺩﻩ ﻫﻨﮕﺎﻡ ﻣﺮﮒ، ﻫﻤﺎﻥ ﻭﺟﺪﺍﻥ ﺷﺨﺺ ﺍﺳﺖ . ﺍﻣﺎ ﺩﺭ ﺳﺎﻟﮑﺎﻥ ﺧﻴﻠﻰ ﺯﻭﺩ ﻓﻄﺮﺕ ﺗﺰﮐﻴﻪ ﺷﺪﻩ،ﺷﺮﻭﻉ ﺑﺘﮑﺎﻣﻞ ﺗﺎ ﺷﻬﻮﺩ ﻣﻴﮑﻨﺪ.ﻭﮐﺎﻣﻠﺎﻥ ﭼﻨﺎﻥ ﻓﻄﺮﺗﻰ ﺑﺮﺗﺮ ﻳﺎﻓﺘﻪ،ﻭﮐﻨﺘﺮﻝ ﺑﺮﺧﻮﺭﺩ ﺩﺍﺭﻧﺪ.ﮐﻪ ﺩﻳﮕﺮ ﺣﺘﻰ ﺁﻟﻮﺩﮔﻰ ﻫﺎﻯ ﺩﻧﻴﺎ،ﻭ ﺑﺎﺻﻄﻠﺎﺡ ﻓﺮﻳﺐ ﻫﺎﻯ ﺷﻴﻄﺎﻥ ﺩﺭﺁﻧﻬﺎ ﮐﺎﺭﺳﺎﺯ ﻧﻴﺴﺖ. ﭘﺶ ﺭﻗﺎﺑﺖ ﻧﻤﻰ ﺗﻮﺍﻧﺪ،ﺍﻣﺮﻯ ﻓﻄﺮﻯ ﻭ ﻃﺒﻴﻌﻰ ﺑﺎﺷﺪ. ﻣﮕﺮ ﻃﺒﻴﻌﺘﻰ ﻗﻬﻘﺮﺍﺋﻰ ﻭﮐﺎﺭﻣﺎ ﺳﺎﺯﻯ،ﮐﻪ ﻣﻨﺠﺮ ﺑﻪ ﺍﺯ ﺩﺳﺖ ﺩﺍﺩﻥ ﻓﺼﻞ ﻭﻧﻮﻉ ﺧﻮﺩ ﻭ ﺑﺸﮑﻞ ﻣﺴﺦ ﮔﺮﺩﺩ. ﺍﻣﺎ ﻋﺸﻖ ﻭﺭﺯﻯ ﻭ ﻫﻤﮑﺎﺭﻯ ﻭ ﻓﺪﺍﮐﺎﺭﻯ ﻃﺒﻴﻌﻰ ﻭ ﻓﻄﺮﻯ ﻭ ﺗﮑﺎﻣﻠﻰ ﺍﺳﺖ .

     ﭘﻴﺸﺮﻓﺘﻬﺎﺋﻰ ﮐﻪ ﺩﺭﻋﻠﻢ ﮔﻔﺘﻪ ﺷﺪﻩ،ﻧﺘﻴﺠﻪ ﺭﻗﺎﺑﺖ ﺩﺭ ﺑﻴﻦ ﻋﻠﻤﺎ ﺍﺳﺖ.ﻭ ﺩﺭ ﻭﺍﻗﻊ ﺟﺰ ﺑﺎﺯﻯ ﻧﻔس  ﻭ ﺭﻳﺎﮐﺎﺭی ﺪﺭﮐﺴب ﻤﻨﺎﻓﻊ ﺑﻴﺸﺘﺮ ﻧﻴﺴﺖ.ﻭ ﺩﺭﻭﻍ ﭘﺮﺩﺍﺯﻯ ﻭﺧﻮﺩ ﻓﺮﻳﺒﻰ ﻭ ﺩﻳﮕﺮﺍﻥ ﻭ ﺧﺪﺍ ﺭﺍ ﻓﺮﻳﺐ ﺩﺍﺩﻥ . ﭼﻨﻴﻦ ﺗﮑﺎﻣﻞ ﻋﻠﻢ ﺟﺰ ﮐﻤﻚ ﻣﺴﺘﻘﻴﻢ ﺑﺎ ﻏﻴﺮ ﻣﺴﺘﻘﻴﻢ، ﮐﺎﺭﺑﺮﺩﻯ ﺩﺭ ﺧﻮﺩ ﺩﺍﻧﺸﻤﻨﺪﺍﻥ ﻳﺎ ﺍﻭﻟﺎﺩﺷﺎﻥ ﺩﺭ ﺁﻳﻨﺪﻩ ﺑﻴﺸﺘﺮ ﻧﻴﺴﺖ.ﺍﻣﺎ ﺩﺭﺍﻃﻔﺎﻝ ﻭ ﺗﻌﻠﻴﻢ ﺁﻧﻬﺎ،ﺭﻗﺎﺑﺖ ﻣﺰﺍﺣﻤﺖ ﻭﻗﺪﺭﺕ ﺳﺎﺯ ﻧﻴﺴﺖ.ﻭ ﻟﺬﺍ ﮐﺎﺭﻣﺎ ﺳﺎﺯﻯ ﻭﮔﻨﺎﻩ ﻧﻴﺰ ﻧﻴﺴﺖ. ﺑﻠﮑﻪ ﺗﺸﻮﻳﻖ ﺍﺳﺖ ﺑﻨﺎﻡ ﺭﻗﺎﺑﺖ،ﻭ ﺍﻳﻦ ﻳﻚ ﺷﮑﻞ ﻟﻔﻈﻰ ﺍﺳﺖ ﻧﻪ ﻭﺍﻗﻌﻰ .ﻋﻤﻠﺎ ﺩﺭ ﭘﻴﺸﺮﻓﺘﻬﺎﻯ ﻣﺎﺩﻯ،ﺭﻗﺎﺑﺖ ﺑﺎ ﻫﺰﺍﺭﺍﻥ ﻋﻮﺍﻣﻞ ﻣﺰﺍﺣﻢ ﻫﺴﺖ،ﮐﻪ ﻣﺎﻧﻊ ﺍﺯ ﭘﻴﺸﺮﻓﺖ ﺍﺳﺘﻌﺪﺍﺩﻯ ﻭ ﻓﻄﺮی ﻤﻴﺸﻮﺩ  ﺩﺭﻋﻠﻮﻡ ﻧﻴﺰ ﺍﮔﺮ ﺩﺍﻧﺸﻤﻨﺪﺍﻥ ﺑﺮﺍﻯ ﺧﻴﺮ نوع ﺑﺸﺮ ﻭﻳﺎ ﻧﻴّﺘﻰ ﺍﻟﻬﻰ ﻋﻤﻞ ﮐﻨﻨﺪ،ﺭﻗﺎﺑﺖ ﺁﻧﻬﺎ ﺩﺭ ﻭﺍﻗﻊ ﻳﻚ ﻫﻤﮑﺎﺭﻯ ﻭﻓﺪﺍﮐﺎﺭﻯ ﺧﻮﺍﻫﺪ ﺑﻮﺩ. ﻣﺎﻧﻨﺪ ﮐﺎﺭ ﭘﺎﺳﺘﻮﺭ.ﻭ ﺑﻐﻠﻂ ﻟﻔﻆ ﺭﻗﺎﺑﺖ ﻋﻠﻤﻰ ﺑﺮﺍﻯ ﺁﻧﻬﺎ ﺑﮑﺎﺭ ﺑﺮﺩﻩ ﻣﻴﺸﻮﺩ. ﻭﻟﻰ ﺭﻗﺎﺑﺖ ﻋﻠﻮﻡ ﺑﻘﺼﺪ ﻣﻨﺎﻓﻊ ﻣﮑﺘﺸﻒ ﻭ ﺻﻨﻌﺖ ﮔﺮ، ﺟﺰ ﺣﺴﺎﺩﺕ ﺍﺯ ﻳﮑﺪﻳﮕﺮ ﻭ ﺑﺨﺎﻟﺖ ﺑﺮﺍﻯ ﻳﮑﺪﻳﮕﺮ ﻧﻴﺴﺖ.ﻭ ﻟﺬﺍ ﺭﻗﺎﺑﺖ ﺳﺮﺍﺳﺮ ﻣﺎﻧﻊ ﺗﺮﺍﺵ ﺍﺳﺖ،ﻧﻪ ﺑﻴﺪﺍﺭﻯ ﺍﺳﺘﻌﺪﺍﺩﻫﺎ. ﺭﻗﺎﺑﺘﻬﺎ ﻳﻚ ﻧﻮﻉ ﺯﻧﺪﮔﻰ ﺩﺭ ﺍﻭﻫﺎﻡ،ﻭﻳﺎ ﺩﺷﻤﻨﻰ ﺑﺎ ﺩﻳﮕﺮﺍﻥ،ﻭ ﻗﻬﻘﺮﺍ ﻳﺎﻓﺘﻦ ﻋﮑس ﻏﺎﻳﺖ ﺍﻟﻬﻰ ﺍﺳﺖ. ﻭ ﭼﻨﻴﻦ ﭘﻴﺸﺮﻓﺘﻰ ﺩﺭﻋﻠﻮﻡ ﻭ ﺍﻣﻮﺭ ﻣﺎﺩﻯ،ﮐﻪ ﺑﺎ ﻧﻴّﺖ ﺍﻟﻬﻰ ﻋﺎﻟﻢ ﻫﻤﺮﺍﻩ ﻧﺒﺎﺷﺪ،ﺩﺭ ﻭﺍﻗﻊ ﭘﻴﺸﺮﻓﺖ ﻧﻴﺴﺖ.ﺑﻠﮑﻪ ﺧﻴﺮﺍﺕ ﻏﻴﺮ ﻣﺴﺘﻘﻴﻢ ﺑﺮﺍﻯ ﺁﻳﻨﺪﻩ ﺑﺸﺮ ﻭﺣﺘﻰ ﺧﻮﺩ ﺩﺍﻧﺸﻤﻨﺪﺍﻥ ﺍﺳﺖ. ﻫﻤﺎﻥ ﮔﻮﻧﻪ ﮐﻪ ﻋﻠﻮﻡ ﺃﺗﻢ ﻭ ﻋﻠﻮﻡ ﻓﻀﺎ ﻭ ﺷﻴﻤﻰ ﻭ ﺑﺎﻝ ﻭﺩﺷﻤﻦ ﺑﺸﺮ ﺷﺪه .      ﺩﺭﺍﻧﺴﺎﻧﻬﺎﺋﻰ ﺍﻳﺪﺁﻝ ﻧﺸﺪﻩ،ﻭﻏﻴﺮﺳﺎﻟﻚ ﺭﻗﺎﺑﺖ ﺑﺎ ﺳوء ﻧﻴّﺖ ﻭ ﻧﻔﺮت ﺪﺍﺷﺘﻦ، ﻳﻚ ﺍﻣﺮﻋﺎﺩﻯ ﻭ(ﻃﺒﻴﻌﻰ)ﺑﻨﻈﺮ ﻣﻴﺮﺳﺪ.ﻭﻟﻰ(ﻃﺒﻴﻌﺘﻰ)ﻣﻨﻔﻰ ﻭﻗﻬﻘﺮﺍﺋﻰ،ﺍﺳﺖ،نه ﻄﺒﻴﻌﻰ ﺫﺍﺗﻰ ﻳﺎ ﻃﺒﻴﻌﻰ ﺍﻟﻬﻰ. ﻭ ﺩﺭ ﭘﻴﺸﺮﻓﺖ ﻣﺎﺩﻯ ﻭ ﻗﻬﻘﺮﺍﺋﻰ،ﺭﻗﺎﺑت ﻤﺤﺮﻙ ﻣﻨﻔﻰ ﺍﺳﺖ. ﺩﺭﺳﻠﻮﻙ ﺍﻟﻬﻰ،ﻭ ﺩﺭ ﮐﺎﻣﻠﺎﻥ ﻭﺍﺻﻞ ﺷﻬﻮﺩ ﻗﺎﺋﻢ،ﺭﻗﺎﺑﺖ ﻋﻤﻠﺎ ﻓﺪﺍﮐﺎﺭﻯ ﻭ ﻫﻤﮑﺎﺭﻯ ﻭﮐﻤﻚ ﺑﺪﻳﮕﺮﺍﻥ ﺑﺮﺍﻯ ﻧﺠﺎﺕ ﺁﻧﻬﺎ ﺍﺳﺖ. ﺳﻪ ﻧﻮﻉ ﺭﻗﺎﺑﺖ ﺧﻮﺩﺧﻮﺍﻫﺎﻧﻪ ﻭ ﻫﻤﮑﺎﺭﺍﻧﻪ ﻭﻓﺪﺍﮐﺎﺭﺍﻧﻪ ﺑﺎﻳﺪ ﺩﺭ ﻧﻈﺮ ﺩﺍﺷﺖ .