ثقلین

دو أمر سنگین و مهم و الهی، در اصطلاح متعبٌدان قشری، پر کاری عبادی میگویند. ولی اولیای الهی چون سهروردی، تقلین دو أمر سنگین را دو( نفس امٌاره ونفس لوٌامه) میگویند. انسان قبل از سلوک الهی نفس امٌاره همان روان حیوانی انسان بشری پر شرارت وهوسباز است. که عقده های انسان روان انسان دستور دهنده بتن وذهن وفکر انسان غیر سالک میباشد. که نسبت بأمورخود، بر حسب هوس عقده ها و کشش بچیزی، ویا نفرت از چیزی را دارند. ولی نفس لوٌامه، روان سالک پس از توبه وپیمان سلوکی با پیر الهی است. که مدام خود را ملامت میکند، که چرا چنان گناهکاری ها و جهنٌم پروری میکرده است. که اینک در عزلت سلوکی، بلایای الهی خاص سالکان را دارد، تا وسیله پاکسازی خسته کننده آن معایب ومفاسد و عقده های عقیده شده را بنماید. نفس لوٌمه انسان را براه خدا وجدیٌت در راه خدا وسلوک الهی میبرد. تا از بهشتهای موعود الهی محروم نگردد. وقتی که سالک بمراتب شهود هفتگانه میسٌر نوع بشری برسد، وعملا جهنٌم آینده خود را تبدیل ببهشتی الهی کرده است. که تولد بهتر از امروز در جهان داشته باشد. ثقلین دو سنگین و مهم را گاهی انسانها و أجنٌه میگویند. در واقع همان انسانهای کامل الهی و یا انسانهای قهقراﺌی وکارماﺌی میباشند. بد دینان قشری و بد دینان منکر خدا، در مقابل به دینان سالک وکامل الهی، چون پیامبران و اولیای الهی میباشند. عبادت ثقلین قشری های پر عبادت، ولی بدون وسیله الهی و خواست خداوند میباشند، که بمیل عقده ها و عقاید نادرست خود یا آخوندی عبادت مینمایند پس سودی الهی ندارند.